Πεθαίνοντας από αγάπη

Τότε...

...και τώρα

The Bellboy

Το Παιδί για Όλες τις Δουλειές, όπως αποδόθηκε στα ελληνικά η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Jerry Lewis, είναι ένα one-man show! Αν και αυτός ο ελληνικός τίτλος θα ταίριαζε στη δεύτερη (σκηνοθετικά πάντα) ταινία του, την The Errand Boy, (που το μετέφρασαν ως ο Περιπλανώμενος). Ο... γκρουμ λοιπόν θα λέγαμε ότι είναι ένας φόρος τιμής στους μεγάλους κωμικούς του βωβού κινηματογράφου και της παντομίμας, αφού σε όλο το έργο θα τον ακούσετε να μιλάει στο τέλος (ως Stanley)! Σουρρεαλιστικό και ανατρεπτικό χιούμορ, το οποίο επηρέασε τα μάλα πολλούς μετέπειτα κωμικούς. Σημειώστε το γεγονός ότι ο Lewis συμβουλεύτηκε τον «Λιγνό» Stan Laurel κατά τη διάρκεια της συγγραφής του σεναρίου (για να απαντάτε και καμιά ερώτηση στο Trivial Pursuit).

Η Παραμάουντ ήθελε μια ταινία του Lewis για το καλοκαίρι του 1960 και ήθελε να προωθήσει τον Σταχτοπούτο, που ήταν έτοιμος από τα τέλη του 1959. Ο Lewis αρνήθηκε, θέλοντας να την κυκλοφορήσει τα Χριστούγεννα του '60 οπότε έπεισε τους παραγωγούς να φτιάξει μια ταινία όπως ακριβώς την ήθελε αυτός για το καλοκαίρι. Και, επειδή ως σκηνοθέτης/ηθοποιός ήθελε να βλέπει αμέσως τι έχει τραβήξει η καμέρα, σκαρφίστηκε την ιδέα να έχει δίπλα του και ένα βίντεο μόνιτορ. Έτσι έβλεπε την ταινία σε playback. Για αυτή την εφεύρεση πήρε ειδικό τεχνικό βραβείο και κατέχει την πατέντα του λεγόμενου video assist.

Scarface (Ο σημαδεμένος)

Όχι η ταινία του Ντε Πάλμα με τον Al Pacino. Μιλάμε για την πρώτη ταινία ο Σημαδεμένος του 1932. Μια εκπληκτική και πολύ σκληρή —για την εποχή της, φυσικά— ταινία. Πρωταγωνιστής εδώ ο Paul Muni στο ρόλο του ιταλο-αμερικανού κακοποιού Tony Camonte, που δεν καταλαβαίνει τίποτα πέρα από βία και όπλα. Μοναδικός στόχος η κορυφή, δηλαδή η εκπλήρωση του αμερικανικού ονείρου, που δεν είναι άλλο από την οικονομική επιτυχία και μόνο. Ο Muni δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, ζώντας το ρόλο του (σκιαγραφώντας τον Αλ Καπόνε;), κάνοντας (δυστυχώς) όλους τους υπόλοιπους ηθοποιούς να φαίνονται καρικατούρες. Ο σκηνοθέτης Howard Hawks αποτυπώνει πολύ καλά τη δίψα του Tony για εξουσία και για χλιδή, δημιουργώντας μια σκληρή, απαισιόδοξη, τολμηρή, μηδενιστική και κατάμαυρη ταινία, επηρεασμένη από την ίδια της την εποχή, αυτή του οικονομικού κραχ.

Εξαιτίας όλων αυτών, όταν επιβλήθηκε ο Κώδικας Χέιζ, το πουριτανικό Χόλιγουντ ανάγκασε τους δημιουργούς να προσθέσουν και έναν υπότιτλο: The shame of the nation, για να μην νομίσει κανείς ότι αγιοποιείται το Κακό και ένα μήνυμα προς την κυβέρνηση που εν ολίγοις ρωτάει: τι κάνετε για όλα αυτά; Έλεος!

Garden of Evil: άκυρο γουέστερν

Η εν λόγω ταινία, Garden of Evil, είχε όλα τα συστατικά για να είναι (τουλάχιστον) ενδιαφέρουσα. Είχε στην καρέκλα του σκηνοθέτη τον επαγγελματία Henry Hathaway, ένα καλό τρίο πρωταγωνιστών με τους Gary Cooper, Richard Widmark και Susan Hayward, έναν φοβερό μουσικοσυνθέτη σαν τον Bernard Herrmann. Αντ' αυτού τελικά απογοητεύτηκα οικτρά από τους «χάρτινους» πρωταγωνιστές (απλά πετάμε ατάκες ο ένας στον άλλο γιατί βαριόμαστε), τη σχηματική ιστορία με τους κακούς Ινδιάνους και τους καλούς Αμερικανούς και, κυρίως, την ανυπόφορη μουσική σύνθεση του κυρίου Herrmann. Δεν κατάλαβα καλά· ήθελε να γράψει μουσική για επικό γουέστερν; Πομπώδεις συνθέσεις και υπερβολικά φορτωμένες σε σημεία που πιστεύω ότι δεν χρειάζονταν. Με μία λέξη (για τη μουσική), υπερβολή. Για την ταινία, μόνη της η πολύ καλή έγχρωμη φωτογραφία δε διασώζει την κατάσταση. Το μόνο που θα θυμάμαι ίσως είναι η ατάκα του Gary Cooper πριν κλείσει το έργο: αν όλη η γη ήταν φτιαγμένη από χρυσό, οι άνθρωποι θα σκοτώνονταν πάλι για μια χούφτα χώμα!

Ριφιφί

Το φιλμ-νουάρ γνώρισε μεγάλες δόξες και στο γαλλικό κινηματογράφο. Μία από τις καλύτερες ταινίες είναι και η ταινία του 1955 Du Rififi chez les Hommes (κοινώς το Ριφιφί), σε σκηνοθεσία του «δικού μας» Jules Dassin, λίγο μετά τη φυγή του από την Αμερική (λόγω Μακαρθισμού) και λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα (λόγω Μελίνας Μερκούρη).

Πέρα από την κλασική πια σκηνή της ληστείας (30 λεπτά με σχεδόν καθόλου διάλογο), η ταινία φέρνει ουσιαστικά στο προσκήνιο τους δεσμούς φιλίας μιας ομάδας κακοποιών και το πώς αυτοί οι δεσμοί μπορούν να έχουν τραγική κατάληξη, ακόμα και ύστερα από μια πετυχημένη ληστεία. Για την εμπνευσμένη σκηνοθετική γραφή, ο Ντασέν κέρδισε το Βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ των Καννών. Διαβάστε, επίσης, την άποψη του Martin Scorsese για την ταινία (που τα λέει καλύτερα από μένα): Μέσα στην παράδοση του γαλλικού αστυνομικού μυθιστορήματος, ο Ντασέν δημιουργεί κάτι σαν αρχέτυπο για ένα ολόκληρο κινηματογραφικό είδος. Ο τρόπος που χρησιμοποίησε το μουσικό μοτίβο, για να δημιουργήσει ύφος και ατμόσφαιρα, ήταν επαναστατικός. Η σεκάνς της ληστείας —εντελώς βουβή, εκτός από κάποιους σποραδικούς φυσικούς ήχους— είναι μια από τις κλασικές του σασπένς. Και σκεφτείτε ότι ήταν μια δουλειά που ο Ντασέν ασχολήθηκε για βιοποριστικούς λόγους.

Viva Zapata!

Εκ πρώτης όψεως, η ταινία Viva Zapata! του 1952 μοιάζει άσχετη μέσα στη φιλμογραφία του μεγάλου σκηνοθέτη Elia Kazan. Η ιστορία του Μεξικάνου επαναστάτη Εμιλιάνο Ζαπάτα φάνταζε ότι δεν θα αφορούσε τους γείτονες από το βορρά (= Αμέρικα). Όταν όμως η ταινία προέρχεται από το μυθιστόρημα του μεγάλου συγγραφέα John Steinbeck (ο οποίος βοήθησε και στη συγγραφή του σεναρίου), τότε τα πράματα αλλάζουν. Πάρτε και ως δεδομένο το γεγονός ότι ο Marlon Brando ως Ζαπάτα δίνει άλλη μια μεγαλειώδη ερμηνεία με ισάξιο συμπαραστάτη τον Anthony Quinn (στο ρόλο του αδερφού του), που του απέφερε και το πρώτο του όσκαρ (β' ανδρικού ρόλου), τότε καταλαβαίνετε ότι έχουμε όλα τα συστατικά για να δημιουργηθεί μια πολύ καλή ταινία. Και με τον Καζάν στη σκηνοθεσία, δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η ταινία προσεγγίζει το μύθο γύρω από τον Ζαπάτα και όχι τα ακριβή ιστορικά γεγονότα. Εκφέρει ένα στοχασμό για τις αντιφάσεις της Επανάστασης και βλέπουμε την εσωτερική πάλη του Ζαπάτα, ειδικά όταν πάρει την Εξουσία ο ίδιος και ανακαλύψει ότι έχει προδώσει και τα ίδια του τα πιστεύω...

Harvey

Ο Harvey είναι ένας τεράστιος κούνελος, ύψους δύο μέτρων περίπου, που είναι πολύ καλός φίλος του James Stewart. Το θέμα είναι ότι εμείς δεν μπορούμε τον δούμε! Μόνος ο κύριος Stewart μπορεί! Αυτή η... παρεξήγηση είναι που οδηγεί τον πρωταγωνιστή μας σε απίστευτες περιπέτειες. Ο ρόλος ταιριάζει γάντι στον Stewart (ή ο Stewart ταίριαξε στο ρόλο;) δημιουργώντας έναν καλοκάγαθο χαρακτήρα που το μόνο που θέλει και προσπαθεί είναι να είναι όλοι ευτυχισμένοι. Χαμογελά συνεχώς κατά τη διάρκεια του φιλμ και επηρεάζει θετικά όσους βρίσκονται γύρω του. Μήπως θα έπρεπε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του;

Αυτή η —πολύ καλή, χαρούμενη και κωμική— ταινία του Henry Koster πρωτοπροβλήθηκε το 1950. Βασίστηκε στο όμωνυμο και βραβευμένο το 1945 με Pulitzer θεατρικό έργο της Mary Chase. Ο James Stewart έπαιξε πρώτα το ρόλο στο Broadway και απαίτησε να συμμετάσχουν στην ταινία οι ίδιοι ηθοποιοί που τον πλαισίωναν στο θέατρο. Η κυρία Josephine Hull που υποδύθηκε την αδερφή του Stewart τσέπωσε και ένα όσκαρ β' γυναικείου ρόλου.

The Hustler (Ο κόσμος είναι δικός μου)

Σας αρέσει το μπιλιάρδο; Σας αρέσει ο τζόγος, επίσης; Τότε αυτή είναι η ταινία σας! Ο κόσμος είναι δικός μου μας λέει ο αυτοκαταστροφικός, εθισμένος στο παιχνίδι και στο τζόγο Paul Newman σ' αυτήν την ταινία του Robert Rossen. Παίζοντας για πρώτη φορά το ρόλο του "Fast" Eddie Nelson δίνει μια καταπληκτική ερμηνεία, μία από τις πολλές (ειδικότερα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '60). Είναι ο χαρακτήρας που ξανάπαιξε 25 χρόνια μετά, το 1986 στο Χρώμα του Χρήματος του Scorsese, ο οποίος του απέφερε καθυστερημένα το πρώτο του βραβείο Όσκαρ.

Το όνειρο του υπερόπτη Felton είναι να παίξει και να κερδίσει τον σταρ του μπιλιάρδου, τον Minnesota Fats. Αφύ μαζέψει χρήματα από διάφορες μπιλιαρδο-κομπίνες, θα αναμετρηθεί με τον Fats και... θα φάει τα μούτρα του. Αυτή η ήττα μαζί με το γεγονός ότι δεν μπορεί να μαζέψει πάλι λεφτά για να τον ξαναπαίξει, τον οδηγεί όλο και πιο βαθιά στον αλκοολισμό. Επιδίδεται πάλι στις μικροκομπίνες, υπό την καθοδήγηση του μάνατζερ/νταβατζή George C. Scott, προσπαθώντας να μαζέψει τα απαιτούμενα χρήματα ώστε να παίξει τη ρεβάνς με τον Fats. Και ύστερα από αρκετά στραβοπατήματα και πολλές θυσίες, συγκεντρώνει τα απαραίτητα χρήματα και οδεύει —αλλαγμένος άνθρωπος πια— πίσω στη Νέα Υόρκη για τη ρεβάνς...

Ο Τζόνι Ντεπ είναι ο Cry-Baby

Μπορεί να έχει κάνει περισσότερη επιτυχία τα τελευταία χρόνια χάρη στους Πειρατές και στις ταινίες του Tim Burton, εμείς πάντα πιστεύαμε ότι αυτό το παιδί έχει κάτι! Βλέπετε, ήξερε και διάλεγε ρόλους. Δεν έχει σημασία τι σόι ταινία θα προέκυπτε στο τέλος, το βιογραφικό του να δείτε και μόνο φτάνει: John Waters, Jim Jarmusch, Tim Burton, Lasse Hallström, Emir Kusturica, Terry Gilliam, Roman Polanski και λοιπά και λοιπά. Η επιτυχία ήταν απλώς θέμα χρόνου.

Μέσα από το παρελθόν του όμως εμείς θυμηθήκαμε την ταινία του 1990 Cry-Baby. Και αυτό εξαιτίας της πρόσφατης επιτυχίας του μιούζικαλ Hairspray, το οποίο βασίστηκε στο παλιότερο (του 1988) Hairspray, του Waters. Η ταινία του Depp είναι κι αυτή ένα ιδιαίτερο μιούζικαλ, όπως ο Waters ξέρει να φτιάχνει με όλους τους γνωστούς, παρανοϊκούς χαρακτήρες που γουστάρει να βάζει στα εργάκια του, πλην της Divine, που πέθανε αμέσως μετά το Hairspray. Καλός χαβαλές πάντως, η ταινία δεν σου προσβάλει τη νοημοσύνη, βλέπεται ευχάριστα...

Double Indemnity

Ξεκινάμε καταρχάς με το μεταφρασμένο τίτλο: Double indemnity = με διπλή ταυτότητα! Μπέρδεψαν μάλλον το identity (ταυτότητα) με το indemnity (αποζημίωση). Εντάξει, λογικό είναι να μπερδευτείς, θα πείτε... αν είσαι άσχετος! Υπάρχει και μια πιο παλιά μετάφραση του τίτλου: κολασμένη αγάπη. Αυτό μάλιστα, είναι πιο κοντά στην υπόθεση μας! Η οποία θέλει έναν ασφαλιστή να γνωρίζεται με μια ωραία και τσαχπίνα κυρία, να ερωτεύονται και μετά να σχεδιάζουν να δολοφονήσουν τον άντρα της κυρίας για να εισπράξουν τις αποζημιώσεις (διπλή παρακαλώ, όπως λέει ο τίτλος, αν πεθάνει σε ατύχημα).

Η ταινία —όπως αποδείχθηκε αμέσως, με το που πρωτοπροβλήθηκε το 1944— δημιουργήθηκε από τα καλύτερα υλικά: βασίστηκε σε μια πολύ καλή νουβέλα του James Cain, το οποίο έγινε σενάριο από τον ίδιο τον Billy Wilder και τον συγγραφέα Raymond Chandler, μουσική από τον Miklós Rózsa και τους ηθοποιούς Barbara Stanwyck, Fred MacMurray, Edward G. Robinson στην καλύτερη τους στιγμή! Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία του αρχετυπικού film-noir· η ταινία που έγινε το μέτρο σύγκρισης για όλες τις επόμενες! Περιττό να αναφερθούμε στην εκπληκτική σκηνοθεσία, στα ευρύματα για να περάσει ο Wilder, από τη λογοκρισία της εποχής, τον εν ψυχρώ φόνο και σεξ επί της οθόνης. Περιττό να αναφερθούμε στη χημεία των πρωταγωνιστών ή στις απίστευτες ατάκες που εξαπολύουν. Περιττό να συνεχίσω να γράφω για αυτήν την ταινία που έχουν ειπωθεί και γραφεί τόσα πολλά. Απλά δείτε την (και όσοι την έχουν/έχουμε ήδη δει, ευκαιρία να την ξαναδείτε/δούμε)!

Kiss Me Deadly

Ένα από τα καλύτερα film-noir όλων των εποχών αποτελεί το Kiss Me Deadly, μια ταινία παραγωγής 1955, σε σκηνοθεσία του ταλαντούχου Robert Aldrich. Η ταινία βασίστηκε στο γκανγκστερικό μυθιστόρημα του Mickey Spillane και το σενάριο το έγραψε ο γεννημένος στη Σαμψούντα ελληνο-αρμενιακής καταγωγής Άλμπερτ Ισαάκ Μπεζερίδης. Ο οποίος βέβαια, πήρε τη βασική υπόθεση του έργου και τη μετασχημάτισε σε μια απίστευτη ιστορία μυστηρίου. Τα πτώματα πέφτουν σαν τις μύγες, οι ατάκες είναι φαρμακερές (και αρκετά αυθεντικές για τη δεκαετία του '50) και το ψυχροπολεμικό κλίμα της Αμερικής σκιαγραφείται πολύ εύστοχα. Να πούμε επίσης ότι η ταινία έχει επηρεάσει πολλούς μετέπειτα δημιουργούς. Απλά θυμηθείτε τον Quentin Tarantino στο Pulp Fiction, ή το Repo Man του Alex Cox.

Αναζητήστέ την και μετά διαβάστε περισσότερα στους ακόλουθους δεσμούς:
→ στην Scarlet Carpet
→ στο Images Journal

Village of the Damned: τα κωλόπαιδα απ' το καταραμένο χωριό

Village of the Damned: Να πω την αλήθεια, περίμενα να δω άλλο ένα μπι-μούβι του σωρού, αλλά τελικά εξεπλάγην ευχάριστα από την ταινία. Μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με ελάχιστα ως καθόλου εφέ, πολλά υπονοούμενα και λίγα λόγια, αφού μιλάνε τα... μάτια! Η υπόθεση, γνωστή: ένα ολόκληρο χωριό πέφτει ταυτόχρονα σε λήθαργο για λίγη ώρα. Όταν ξυπνήσουν οι κάτοικοι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι οι γυναίκες τους έμειναν όλες έγκυες! Και τα παιδιά που γεννιούνται έχουν κάτι το διαφορετικό...

Το σενάριο βασίστηκε στο μυθιστόρημα The Midwich Cuckoos του John Wyndham. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του καθηγητή που προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει με αυτά τα παιδιά, έχει ο πολύ καλός βρετανός ηθοποιός George Sanders. Το 1995 γυρίστηκε και ένα remake από τον John Carpenter με τον superman-Christopher Reeve στον τελευταίο του ρόλο πριν το ατύχημα.

Tim Burton - Vincent

Χωρίς πολλά λόγια, δείτε παρακάτω μία από τις πρώτες προσπάθειες του Tim Burton που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1982. Η μικρού μήκους animation ταινία λέγεται Vincent και αφηγητής είναι ο Vincent Price!

Δε θα τα πάρεις μαζί σου!

Τα λεφτά στον τάφο, εννοεί ο μεγάλος σκηνοθέτης Frank Capra στην ταινία του 1938 που ο αγγλικός της τίτλος είναι παρόμοιος: You Can't Take It With You.

Η ιστορία βασίστηκε στο επιτυχημένο και βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό έργο των George Kaufman και Moss Hart. Οι πρωταγωνιστές Jean Arthur και James Stewart σκοπεύουν να παντρευτούν και ετοιμάζονται να γνωρίσουν τα πεθερικά τους. Από τη μία πλευρά όμως έχουμε την πλούσια και αριστοκρατική οικογένεια του Stewart και από την άλλη έχουμε την εντελώς εκκεντρική οικογένεια της νύφης: μια ανάμειξη καλλιτεχνών, μποέμ, αριστερών και φιλάνθρωπων ανθρώπων που θα προκαλέσουν τον πανικό στα κοινά ήθη των παραδοσιακών αμερικανών! Την παράσταση κλέβει με χαρακτηριστική άνεση ο παππούς της νύφης, ο μεγάλος ηθοποιός Lionel Barrymore (αδελφός του παππού της Drew Barrymore, you know). Για άλλη μια φορά, ο ουμανιστής σκηνοθέτης στυλιτεύει τον καπιταλισμό, λέει τα πράματα έξω απ' τα δόντια σε μια δύσκολη χρονική περιόδο και... κερδίζει δύο ακόμα βραβεία όσκαρ, καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας. Τα χρόνια που έχουν περάσει είναι πολλά, αλλά θα έλεγα ότι είναι μια must-see ταινία!

Σκοτεινή διάβασις

Dark Passage: άλλη μια ταινία με τον Humphrey Bogart και τη σύζυγό του Lauren Bacall. Το φιλμ βασικά δεν είναι τίποτα σπουδαίο, η υπόθεση είναι λίγο-πολύ τετριμμένη· τυπικό film-noir της δεκαετίας του '40. Το ωραίο όμως στο όλο εργάκι είναι ότι το πρόσωπο του Bogart δεν εμφανίζεται για περίπου μία ώρα (μέχρι να κάνει την πλαστική του), δίνοντας στον σκηνοθέτη την ευκαιρία να μας δώσει λήψεις από την οπτική γωνία του πρωταγωνιστή και βάζοντας τους ηθοποιούς να μιλάνε μπροστά στην κάμερα. Στην πορεία, όταν κυκλοφορεί με μπανταρισμένο πρόσωπο, δεν γίνεται να μη σκεφτείς ότι υπάρχει μια μικρή ομοιότητα με την τη μπανταρισμένη μύτη του κύριου Jack Nicholson στην Τσαϊνατάουν. Να αναφερθούμε επίσης και στην καλή χημεία του ζευγαριού, η οποία ήταν και ο πιο ισχυρός λόγος για να γυριστεί η εν λόγω ταινία και αποτελεί έναν ακόμα λόγο για να τη δείτε όσοι από σας δεν την έχετε δει, δηλαδή.

Οι τρεις δραπέτες

Ή καλύτερα, κατά το αγγλικόν, 3 Godfathers. Αλλά ένα γουέστερν διαφημίζεται ακούγεται καλύτερα με τη λέξη δραπέτης παρά με τη λέξη νονός, έτσι δεν είναι;

Ο μεγάλος αμερικανός σκηνοθέτης John Ford μετά τον πόλεμο πήρε φορά και άρχισε να φτιάχνει το ένα western πίσω απ' το άλλο. Το 1948 παρουσίασε αυτή την ενδιαφέρουσα ιστορία των τριών κακοποιών που, ενώ τους κυνηγάει μια διμοιρία σερίφηδων να τους συλλάβει, συναντάνε μια εγκυμονούσα γυναίκα και την βοηθάνε να ξεγεννήσει. Αυτή όμως πεθαίνει και αναλαμβάνουν αυτοί οι τρεις τη φροντίδα του νεογέννητου, μέσα στο άγονο και αφυλόξενο ερημικό τοπίο της αμερικανικής δύσης. Οι παραλληλισμοί με τους Τρεις Μάγους, τη γέννηση του Χριστού και το αστέρι της Βηθλεέμ είναι παραπάνω από εμφανείς και μάλλον αυτά τα στοιχεία γούσταρε και ο θρησκεύομενος σκηνοθέτης και κινηματογράφησε αυτή την ιστορία (λέω εγώ τώρα). Καθώς οδεύουμε προς το τέλος και το δραματικό στοιχείο κλιμακώνεται, έρχεται το αναπάντεχο happy-end και μειώνει -κατά εμέ πάντα- την αξία της ταινίας. Αλλά τι να κάνουμε, αφού πρωταγωνιστεί ο εθνικός ήρωας των αμερικανών, ο John Wayne. Στην τελική όμως δεν πειράζει, καθότι μιλάμε για ένα western διαφορετικό απ' τα άλλα.

When Worlds Collide

B-movie παλαιάς εποχής και αισθητικής! Μέσα στο τρομο-κλίμα της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, το When Worlds Collide, παραγωγής 1951, ήταν αυτό που έλεγε ο τίτλος του: σύγκρουση των κόσμων, δηλαδή μιλάμε για την απόλυτη καταστροφή! Ξεχάστε τους μετεωρίτες και τους εξωγήινους και τα λοιπά. Εδώ έρχονται κατά πάνω μας ένας πλανήτης μαζί με το αστέρι στο οποίο περιστρέφεται! Χαμός! Ευτυχώς η ταινία αναλώνεται σε λίγα εφέ και δεν καταντά γελοία, οπότε βλέπεται ευχάριστα -θα έλεγα- ακόμα και σήμερα. Η ουσία επικεντρώνεται στην προσπάθεια επιβίωσης του ανθρώπινου είδους, κατασκευάζοντας ένα διαστημόπλοιο διαφυγής, περιέχοντας έναν μικρό αριθμό ανθρώπων και τα περισσότερα ζώα της γης. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ταινία είναι κάτι σαν τον κατακλυσμό του Νώε στη διαστημική εποχή!

Και επειδή πρώτα μας περνάει ξυστά ο πλανήτης και ύστερα από μερικές μέρες στουκάρει ο δεύτερος Ήλιος, ενδιαφέρον έχουν οι σκηνές με τα παλιρροιακά κύματα, τους σεισμούς και τις πλημμύρες. Μιλάμε, η ταινία τα έχει όλα! Σκηνές όπως αυτή που βλέπετε παρακάτω, μου έφεραν στο μυαλό τις πολύ πιο πρόσφατες χολιγουντιανές παραγωγές Μετά την Επόμενη Μέρα, Deep Impact, Armageddon... Τα χρόνια περνάνε αλλά η καταστροφο-λαγνεία είναι πάντα επίκαιρη (ή/και εμπορική).

Kubrick μέσα σε μία ώρα: Killer's Kiss

Το φιλί του δολοφόνου: Καταρχάς, να πούμε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τη δεύτερη μεσαίου μήκους ταινία του Stanley Kubrick (μετά το αποτυχημένο Fear and Desire του '53) και η δεύτερη (και τελευταία) που είναι σε σενάριο του ιδίου. Όλες οι υπόλοιπες δημιουργίες του ήταν διασκευές μυθιστορημάτων.

Η ιστορία μας εδώ θέλει έναν αποτυχημένο μποξέρ να περιμένει σε μια πλατφόρμα τρένου να έρθει η ώρα του για να φύγει και να θυμάται (μέσω φλας-μπακ) τα γεγονότα που τον οδήγησαν ως εκεί. Αποτυχημένος ως μποξέρ, κυνηγημένος από τον υπόκοσμο εξαιτίας μιας τραγουδίστριας, η ταινία έχει όλα τα κλασικά στοιχεία των film-noir, αλλά -να πούμε την αλήθεια- αν το όνομα του Kubrick δεν γινόταν γνωστό αργότερα στην πορεία, αυτή η ταινία θα θεωρούνταν τεράστιο b-movie! Και θα ήταν πολύ βαρετή, αν δεν διασώζονταν από τη σκηνοθετική ματιά του νεαρού Kubrick και κυρίως από το κυνηγητό του τελευταίου 10λέπτου και τη μάχη στην αποθήκη με τις κούκλες. Αυτή η μάχη με τσεκούρι και πέλεκυ με έκανε να σκεφτώ ότι αυτή μπορεί να ήταν η διατριβή του Kubrick για να αναλάβει αργότερα τον Σπάρτακο!

Να προσθέσω ότι μου έφερε λίγο στο μυαλό τον Μπρους Γουίλις και Pulp Fiction (καθώς και εδώ έχουμε μποξέρ που τον κυνηγάει ο υπόκοσμος); Όλα αυτά εδώ όμως εν έτη 1955.

Lord of the Flies (Ο άρχοντας των μυγών)

Από το ομώνυμο, καταπληκτικό βιβλίο του William Golding προέρχεται αυτή η ταινία παραγωγής 1963. Η γνωστή ιστορία λοιπόν των παιδιών (από 5 ως 14 χρονών) που ναυαγούν σε ένα ερημονήσι και προσπαθούν να επιβιώσουν ή, αλλιώς, η γνωστή ιστορία για το τέλος της αθωώτητας και το σκοτάδι της ανθρώπινης καρδιάς.

Υπάρχει και νεότερη εκδοχή της ταινίας, παραγωγής 1990, η οποία θα είναι πιο κοντά στα «μοντέρνα» παιδιά, αλλά δεν έτυχε να τη δούμε. Στην περίπτωση μας, τα παιδιά βεβαίως έχουν το αγγλικό, κολεγιακό στυλάκι παλιοτέρων δεκαετιών, αλλά αυτό δεν μας επηρεάζει και πολύ στη θέασή της. Η ατμόσφαιρα που θέλει να δημιουργήσει ο σκηνοθέτης βοηθιέται από την ασπρόμαυρη φωτογραφία και γενικά θα λέγαμε ότι είναι μια αρκετά καλή μεταφορά βιβλίου στον κινηματογράφο.

Το τέλος του κακού;

Ή μήπως η αρχή;



Το κάψιμο του τέρατος του Frankenstein στον ανεμόμυλο.

Harold and Maude

Με πόσους τρόπους μπορεί να αυτοκτονήσει κάποιος και ταυτόχρονα να «τρελάνει» τα νεύρα της μάνας του; Πηγαίντε και αναζητήστε όπως-και-δήποτε την ταινία με τον τίτλο Harold and Maude (1971). Είναι μια παρανοϊκή ιστορία για το πιο αταίριαστο ζευγάρι στην κινηματογραφική ιστορία. Μέσα από το σαρδόνιο μαύρο χιούμορ της, η ταινία υμνεί τη ζωή, κάνει κοινωνική κριτική και ένα μικρό αντιπολεμικό κύρηγμα. Διαθέτει επίσης μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ για ταινία, από τον κορυφαίο Cat Stevens (ευκαιρία να ψάξετε και το soundtrack). Σκηνοθετήθηκε από τον Hal Ashby, ο οποίος λίγα χρόνια μετά σκηνοθέτησε και την αριστουργηματική ταινία του Peter Sellers, Being There/Να 'σαι εκεί κύριε Τσανς (1979). Το μόνο που αξίζει να πω είναι ότι... αξίζει να δείτε την/τις ταινία/ες (χμ... σαν το γουός-εν-γκόου: 2+1).

We're No Angels (Δεν είμαστε άγγελοι)

Καταρχάς, μην μπερδέψετε αυτήν την ταινία, παραγωγής 1955 με την ομώνυμη και remake του 1989 με τον De Niro και τον Sean Penn. Εδώ το στόρι θέλει 3 κακοποιούς να το σκάνε από τις φυλακές στο Νησί του Διαβόλου. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Humphrey Bogart (σε μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις), Peter Ustinov (λίγο πιο λιγνός απ' ό,τι τον θυμάστε) και Ray Aldo. Επειδή δεν μπορούν να το σκάσουν απ' το νησί, εισβάλλουν σε ένα σπίτι και μπλέκουν στη ζωή της οικογένειας του σπιτιού. Όλα αυτά βέβαια με χιουμοριστικές διαθέσεις και κυρίως (έτσι όπως εξελίσσεται η ταινία) με μπόλικο μαύρο χιούμορ. Οι ρυθμοί της ταινίας είναι λιγάκι αργοί, το ύφος είναι επαγγελματικά χολιγουντιανό και κανονικά θα με άφηνε αδιάφορο η ταινία. Έλα όμως που οι έξυπνοι διάλογοι της ταινίας σε κάνουν να σκάσεις κανά γελάκι εδώ και κει, η χημεία των πρωταγωνιστών αρκετά καλή και το έντονο μαύρο χιούμορ της προς το τέλος σε αποζημιώνει.

Ευχάριστη ταινία για όλη την οικογένεια από τον εργολάβο-σκηνοθέτη Michael Curtiz (αυτός που έκανε την Καζαμπλάνκα, ξέρετε, μαζί με άλλα 44 έργα τη δεκαετία του '30, 21 έργα τη δεκαετία του '40 και άλλα τόσα τη δεκαετία του '50!!!). Και να προσθέσω επίσης ότι η ταινία διαδραματίζεται ημέρες Χριστουγέννων. Τι ταιριαστό! (Κατά λάθος την είδα) Βέβαια, μην περιμένετε να δείτε χιόνια σε τροπικό νησί και τα τοιαύτα...

Το ίδιο στόρι πάνω-κάτω πάντως γυρίστηκε την ίδια χρονιά και πάλι με τον Μπόγκαρτ από τον William Wyler, στο πιο βίαιο, δραματικό και -φυσικά- ανώτερο έργο The Desperate Hours (Οι σκληροί άντρες): τρεις δραπέτες, που εισβάλουν σε σπίτι και κρατάνε όμηρο μια οικογένεια. Χμ... κάποια άλλη φορά θα τα πούμε και γι' αυτήν.

Les Yeux Sans Visage (Μάτια δίχως πρόσωπο)

Η γαλλική ταινία Μάτια Δίχως Πρόσωπο, παραγωγής 1959, είναι από τις πρώτες ταινίες της nouvelle-vague και είναι μια ταινία που δύσκολα μπορείς να κατηγοριοποιήσεις. Είναι θρίλερ, είναι φιλμ-νουάρ, ή μήπως είναι δράμα; Μάλλον, είναι όλα αυτά μαζί. Μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια, η ταινία όμως παραμένει δυνατή. Η γοτθική ατμόσφαιρα της ταινίας και το γκραν-φινάλε της σε κερδίζουν και -φαντάζομαι- οι σινεφίλ λάτρεις των κλασικών ταινιών θα την εκτιμήσουν, όσοι δηλαδή δεν έτυχε να την δουν ακόμα. Για όσους δεν ξέρουν, να πούμε ότι ο John Carpenter επηρεάστηκε από αυτήν την ταινία για τη δημιουργία της μάσκας του δολοφόνου Mike Myers στη Νύχτα με τις Μάσκες και, επίσης, το βασικό θέμα της ιστορίας της γνωστής επιτυχίας Face/Off έχει αρκετές ομοιότητες με την αναφερθείσα ταινία (για να σας προϊδεάσουμε λίγο για το τι παίζει)! Αναζητήστε την, γιατί αξίζει...

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει: Saboteur

Σαμποτέρ: μια ταινία την οποία είχα εντελώς παρεξηγημένη, χωρίς να την έχω δει. Και αυτό διότι την είχα τοποθετήσει –στο μυαλό μου πάντα– στις προπαγανδιστικές ταινίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Καταλάβατε τι σκεφτόμουν: αμερικανιά, εξύψωση εθνικού φρονήματος και τα λοιπά. Έτσι συνέχεια την άφηνα και την είδα τελικά τις προάλλες, τελευταία από όλες τις ταινίες του αγαπητού Χίτσκοκ. Αλλά τελικά την πατήσαμε! Γιατί μπορώ πλέον να πω ότι αποτελεί μια από τις πιο έξυπνες δημιουργίες του... δημιουργού. Η ταινία περιέχει τα γνωστά μοτίβα του Χίτσκοκ και μοιάζει στα σημεία με την αγγλική Τα 39 σκαλοπάτια. Ξέρετε, κυνηγητό, η κοπέλα που δεν πιστεύει στην αθωώτητα του ήρωα (αλλά μετά τον ερωτεύεται), μπλέξιμο με χειροπέδες, άνθρωποι κρεμασμένοι σε ψηλά κτίρια/μνημεία και τα λοιπά.

Ο πόλεμος πάντως είναι το πρόσχημα μόνο ώστε να δημιουργηθούν οι «κατάλληλες» συνθήκες ώστε να παγιδευτεί ο ήρωάς μας (Robert Cummings) και να αρχίσει το διπλό κυνηγητό· οι αρχές να κυνηγάνε τον πρωταγωνιστή και αυτός να ψάχνει τον αληθινό δράστη. Και όσον αφορά τις αμερικανιές; Σε μια στιγμή βγάζει έναν πύρινο λόγο ο ήρωάς μας, γιατί, όπως και να το κάνουμε, είμαστε στη μέση του πολέμου· 1942 γαρ. Αλλά παρά ταύτα, οι κακοί είναι Αμερικανοί και τα ιθύνοντα μυαλά τελικά διαφεύγουν στο εξωτερικό. Το κακό δεν θριαμβεύει, αλλά δεν χάνει τον πόλεμο (ακόμα).
Αρκετές σημαντικές σκηνές, αν όχι σκηνές ανθολογίας, περιέχει η ταινία όπως το κυνηγητό μέσα στο σινεμά την ώρα προβολής ταινίας, με τους χαρακτήρες στο σελιλόιντ να περιγράφουν με τις ατάκες τους τις αντιδράσεις και την ψυχολογία του διωκόμενου! Κάτι ανάλογο έκανε ο Χιτς και στο βρετανικό Σαμποτάζ του 1936. Επίσης, η ταινία βρίθει από συμβολισμούς με σημαντικότερη τη χρήση του Αγάλματος της Ελευθερίας στην τελική σκηνή. Ειδικότερα, η στιγμή που ο σαμποτέρ κρύβεται μέσα στο Άγαλμα, συμβολίζει (όπως λένε οι αναλυτές του έργου του Χιτς) το γεγονός ότι οι κατάσκοποι κρύβονται εύκολα κάτω από το πέπλο της ελευθερίας. Εξήντα πέντε χρόνια μετά, οι συγκρίσεις με τους σύγχρονους κατασκόπους αποκλείονται. Παρόλο αυτά, η ταινία παραμένει φρέσκια και αξίζει η θέασή της (ακόμα και από αυτούς που δεν αντέχουν τις... ασπρόμαυρες ταινίες).

Canadian Bacon του Michael Moore

Άλλη μια ταινία παραγωγής 1995, για την οποία δεν είχα ακούσει τίποτα μέχρι τώρα. Μα καλά, πώς έγινε αυτό;! Ντεν κσέρω! Η έκπληξη εδώ πέρα έγκειται στο γεγονός ότι το Canadian Bacon (στα ελληνικά νομίζω το μεταφράσανε ως Κίνδυνος από το Βορρά) είναι μια δημιουργία του πολλά-βαρύ κυρίου Michael Moore (του γνωστού σας ντοκυμενταρίστα) και είναι ταινία μυθοπλασίας! Η μοναδική στην καριέρα του (μέχρι στιγμής). Έχουμε να κάνουμε με μια κωμική ταινία με τον John Candy στον τελευταίο ρόλο της καριέρας του, λίγο πριν πεθάνει πρόωρα από καρδιακό επεισόδιο. Μαζί του και διάφοροι γνωστοί ηθοποιοί, οι οποίοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την ανεργία στην περιοχή τους. Ο πρόεδρος των Η.Π.Α., για να βοηθήσει την κατάσταση -μετά και το τέλος του ψυχρού πολέμου- και για να ανέβουν οι δημοσκοπήσεις υπέρ του, κυρήσσει πόλεμο εναντίον του... Καναδά. Τα ευτράπελα στη συνέχεια δίνουν και παίρνουν. Ειδικότερα, το πορτρέτο του μέσου Αμερικανού και μέσου Καναδού πολίτη που σκιαγραφεί η ταινία είναι βλακωδέστατα αστεία. Δώδεκα χρόνια μετά θα έλεγα ότι η ταινία είναι το ίδιο φρέσκια και αστεία και μπορείτε να δείτε μερικούς σχολιασμούς με άλλο μάτι πλέον, μιας και ζούμε στην «μετά των Δίδυμων Πύργων» εποχή. Και επίσης, να προσθέσω, οι σκηνές στο αρχηγείο του Πενταγώνου αποτελούν κραυγαλέο φόρο τιμής στο ΣΟΣ: Πεντάγωνο καλεί Μόσχα του Κιούμπρικ.

Δείτε ένα (μη επίσημο) trailer της ταινίας.

Primer

Θα αρχίσουμε λέγοντας ότι η εν λόγω ταινία, Primer, είναι το δημιούργημα του, μαθηματικού στο επάγγελμα, κυρίου Shane Carruth! Σενάριο, σκηνοθεσία, μοντάζ, πρωτότυπη μουσική, φωτογραφία και πρωταγωνιστής, λοιπόν, σ' αυτήν την εγκεφαλική ταινία που διαρκεί μόλις 78 λεπτά! Μιλάμε για μια ταινία που κόστισε μόνο $7.000 αλλά είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να μην διακρίνεται η «φτήνια» της. Μια ταινία που θα χρειαστεί περισσότερες από μία θεάσεις για να την κατανοήσουμε πλήρως. Μια ταινία, την οποία είτε θα αγαπήσεις είτε θα μισήσεις. Έτσι απλά.

Το στόρι θέλει δύο μηχανικούς να δουλεύουν πάνω σε μια περίεργη κατασκευή, η οποία κατά λάθος τους δίνει τη δυνατότητα να μετακινούνται στο χρόνο. Τι πρωτότυπο, θα πείτε. Η επιτυχία της ταινίας βέβαια έγκειται και στο γεγονός ότι χρησιμοποιεί συνέχεια επιστημονική ορολογία, σε βαθμό να μην μπορείς να ακολουθήσεις τις συζητήσεις, αλλά έχει ως αποτέλεσμα να κερδίσει την απόλυτη αφοσίωσή σου. Επειδή όμως μόνο το αποτέλεσμα μετράει, αυτό βλέπεις από ένα σημείο και μετά, το αποτέλεσμα και τις συνέπειες. Προς το τέλος, όμως αρχίζει το μεγάλο μπέρδεμα και το σίγουρο είναι ότι δεν θα καταλάβεις και πολλά από την πρώτη θέαση. Μάλλον θα χρειαστούν περισσότερες επαναπροβολές, καθαρό μυαλό και μολύβι και χαρτί για σημειώσεις! Εν τέλει, τέτοιες ταινίες γουστάρουμε να βλέπουμε, άγνωστες και δυσνόητες!

Here's what's going to happen. I'm gonna read this, and you're gonna listen, and you're gonna stay on the line. And you're not gonna interrupt, and you're not gonna speak for any reason. Some of this you know. I'm gonna start at the top of the page.

→ Δείτε και το επίσημο site
→ Διαβάστε και άλλους σχολιασμούς για την ταινία από τους mpoukatsa και Movies for the Masses!
→ Δείτε και ένα χρονοδιάγραμμα της ταινίας (το οποίο είναι μια ανεπίσημη προσπάθεια κάποιων θεατών, φυσικά), αλλά -καλύτερα- αφού δείτε την ταινία, για να μην απογοητευτείτε εξαρχής.

Η Μάσκα του Ανώνυμου

Σίγουρα, ο ελληνικός τίτλος για την ταινία Masked and Anonymous είναι λίγο βλακεία, αλλά δεν θα ασχοληθούμε με αυτό. Θα ασχοληθούμε με την ενδιαφέρουσα ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο Bob Dylan, ο οποίος έχει γράψει και το σενάριο και γυρίστηκε σε 20 μέρες παρακαλώ. Μια ταινία με υπόθεση τη διοργάνωση μιας συναυλίας, ταιριάζει αρκετά με τα ενδιαφέροντά μας.

Η ιστορία τοποθετείται στο (κοντινό;) μέλλον, όπου στην Αμερική επικρατεί δικτατορία και στους δρόμους αναρχία και υπάρχει πόλεμος μεταξύ των ανταρτών επαναστατών και της κυβέρνησης. Αλλά το μελλοντολογικό στοιχείο είναι απλά η επιφάνεια στην οποία κινείται ο ήρωας της ταινίας. Ο Jack Fate (Bob Dylan) βγαίνει από τη φυλακή για να πάει να τραγουδήσει σε μια συναυλία για φιλανθρωπικούς σκοπούς, για να προωθήσει μηνύματα υπέρ της ειρήνης, σε μια εποχή, όπου η αστυνομεύση είναι παντού και οι συναυλίες απαγορεύονται. Στην πορεία, ο λιγομίλητος Jack συναντά ένα σωρό περίεργα ατομάκια και μαθαίνουμε για τη σχέση του με τον δικτάτορα. Στο συμπληρωματικό καστ βρίσκουμε τον John Goodman ως διοργανωτή της συναυλίας και την Jessica Lange κάτι σαν δημοσιοσχετίστρια, τον Jeff Bridges ως δημοσιογράφο, ο οποίος φέρνει περισσότερο στον Μεγάλο Λεμπόφσκι, την Πενέλοπε Κρουθ με μπλουζάκι Metallica - Master of Puppets, τον Luke Wilson, τον Mickey Rourke, τον Val Kilmer, τον Ed Harris, τον Chris Penn (λίγο πριν πεθάνει από overdose) και τον Christian Slater, ο οποίος πετάει και την ατάκα: Δεν καταλαβαίνω το όλο θέμα με το ρατσισμό και τις φυλές και τις εθνικότητες. Υπάρχουν μόνο δύο φυλές: οι εργάτες και τα αφεντικά!

Μην περιμένετε όμως να δείτε δράση, πολύπλοκη... πλοκή και τα λοιπά. Πρόκειται κυρίως για μια ταινία (περίεργων) χαρακτήρων, για μια σουρεαλιστική ταινία, για μια ταινία μηνυμάτων. Όπως έχει πει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης, "When I made the Bob Dylan movie, I wanted to make a Bob Dylan movie that was like a Bob Dylan song. One with a lot of layers, that had a lot of poetry, that had a lot of surrealism and was ambiguous and hard to figure out, like a puzzle. Εν κατακλείδει, μπορεί να μην είναι μια σπουδαία ταινία, είναι όμως πολύ ενδιαφέρουσα.

εν αρχή...

...εποίησεν ο Ζήσης καινούριο μπλογκ, καθαρά κινηματογραφικό και τα πρώτα άρθρα θα είναι μερικά κινηματογραφικά από το μπλογκ της Εκπομπής Χωρίς Τίτλο. Αυτά τα ολίγα!