The 'Maggie'

Σκοτζέζικη ταινία για το μικρό πλοιάριο που λέγεται The Maggie. Αλλά και για έναν αμερικανό (ο Paul Douglas στον εν λόγω ρόλο) που θέλει να μεταφέρει έπιπλα και εξοπλισμό στο νέο του εξοχικό (κάπου στην Σκωτία) αλλά ξεμένει από επιλογές. Και από μικρό μπέρδεμα νοικιάζει, χωρίς να το ξέρει(!), το Maggie με το Σκωτσέζο καπετάνιο και πλήρωμα. Αλλά από τα νεύρα του, το κυνηγάει για να σταματήσει τη μεταφορά. Και μπλέξιμο με το μπλέξιμο, τελικά θα το συνοδεύσει στη διαδρομή μέχρι τέλους. Κλασική ταινία των βρετανικών στούντιο Ealing, που παρακολουθείται ευχάριστα, με το γνωστό βρετανικό χιούμορ και τη "σφραγίδα" των Ealing studios. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκουμε τον Alexander Mackendrick, που μας έχει δώσει το γνωστότερο έργο Sweet Smell of Success, made in Χολιγούντ, αλλά εσείς αναζητήστε το επίσης βρετανικό Άνθρωπο με το λευκό κουστούμι.

Twenty-four eyes

Κλάμα με το κιλό σ'αυτή την coming-of-age ταινία για 12 παιδιά που ξεκινάνε σχολείο σε ένα απομονωμένο ψαροχώρι με μία καινούρια νεαρή δασκαλά εν έτη 1928. Και καθώς περνάνε τα χρόνια, σε πρώτο φόντο βλέπουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κάθε οικογένεια των παιδιών όπως και η δασκάλα (φτώχεια, έλλειψη δουλειάς κλπ), και από πίσω παρακολουθούμε τις επιπτώσεις της ανόδου του Ιαπωνικού εθνικισμού εκείνης της περιόδου και πόσο επηρέασε τις ζωές των ανθρώπων. Καθώς περνάνε τα χρόνια, η δασκάλα θα σταματήσει τα μαθήματα μιας και πάει κόντρα στο σύστημα, θα μεγαλώσει τη δική της οικογένεια με όλα τα βάρη που θα έχει αφήσει ο πόλεμος πίσω της και αργότερα θα γίνει πάλι δασκάλα, έχοντας μαθητές μερικά παιδιά των παλιών μαθητών της. Ο κύκλος της ζωής θα έχει ολοκληρωθεί και η συνάντηση (reunion) των εναπομείναντων παλιών μαθητών με τη δασκάλα τους στο τέλος του έργου, θα ολοκληρώσει τη συγκίνηση. Αναζητήστε το Twenty-four eyes του Keisuke Kinoshita από τη χρονιά του 1954 που γνώρισε ο δυτικός κόσμος στο φεστιβάλ της Βενετίας το 1955 και αποτελεί μία από τις πιο κλασικές ταινίες του ιαπωνικού κινηματογράφου (δηλ. πέρα από αυτές του Κουροσάβα).

Sanshô dayû (Sansho the bailiff/Επιστάτης Σάνσο)

Γνωριμία με το γιαπωνέζικο σινεμά του Kenji Mizoguchi και αφετηρία αποτελεί η ταινία εποχής Sansho the bailiff, η οποία αφηγείται την τραγική ιστορία δύο παιδιών που ταξιδεύοντας με τη μητέρα τους για να συναντήσουν τον εξόριστο αξιωματούχο πατέρα τους, απαγάγονται και πωλιούνται ως δούλοι στον μεγαλοκτηματία Sansho. Ελάχιστα εμφανίζεται στο έργο ο χαρακτήρας του Sansho καθώς ο σκηνοθέτης επικεντρώνεται στο αγόρι και το κορίτσι που από μικρά παιδιά ενηλικιώνονται μέσα στο στυγνό περιβάλλον δουλικής εργασίας και βίας. Όταν δραπετεύσει το αγόρι, θα βρεθεί στην πρωτεύουσα και θα κερδίσει πίσω τον τίτλο που είχε ο πατέρας του. Με τη δύναμη της εξουσίας, θα επιστρέψει για να ελευθερώσει τους δούλους και να ταπεινώσει τον Sansho, αλλά και να ανακαλύψει τη χαμένη μητέρα του. Η ταινία του Mizoguchi παρουσιάζει ουμανιστικά μηνύματα και ανθρωπιστικές/σοσιαλιστικές ιδέες ανήκουστες για την εποχή Heian που διαδραματίζεται το έργο (800-1200 μΧ). Κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα στο φεστιβάλ της Βενετίας το 1954.

Father Brown

Απλή, διασκεδαστική, λίγο διδακτική, σίγουρα όχι καμία σημαντική, ίσως γι'αυτό έχει ξεχαστεί με τα χρόνια που έχουν περάσει, η βρετανική ταινία Father Brown παρουσιάζει τις περιπέτειες του καθολικού ιερέα Μπράουν, που ως άλλος ντετέκτιβ τύπου Σέρλοκ Χολμς προσπαθεί να βρει τον κλεμμένο σταυρό της εκκλησίας του, να αναζητήσει τα ίχνη ενός διάσημου Γάλλου κλέφτη (που υποδύεται ο Peter Finch), όχι τόσο για να ανακτήσει το σταυρό, αλλά κυρίως για να φέρει τον κλέφτη στον «ίσιο δρόμο».

Σκηνοθεσία από τον Robert Hamer σε άλλη μία συνεργασία με τον Alec Guinness. Ο τελευταίος είναι ίσως και ο πιο σημαντικός λόγος για να δείτε την ταινία: ιερέας διαφορετικός από τους άλλους, με γνώσεις καράτε (μία σκηνή ίσως σας θυμήσει και τον Κλουζό) και αλάνθαστο ένστικτο στην ανεύρεση των ενόχων. Βασίστηκε στις ιστορίες του συγγραφέα G. K. Chesterton (περισσότερο στην ιστορία "The Blue Cross"), θεωρείται και ριμέικ της ομότιτλης αμερικανικής παραγωγής του 1934. Όπως αρκετές άλλες βρετανικές ταινίες, έτσι κι αυτή στην Αμερική είχε άλλο τίτλο: εκεί τιτλοφορήθηκε ως The Detective.

The Million Pound Note

Πώς πιστεύετε ότι θα συμπεριφερόταν η «καλή» κοινωνία σε έναν άφραγκο και ρακένδυτο άνθρωπο; Θα του έριχναν ένα δεύτερο βλέμμα; Θα ασχολιόνταν μαζί του; Πώς θα συμπεριφερόταν ο κόσμος στο ίδιο άτομο αν ήξεραν ότι έχει ένα εκατομμύριο λίρες; Αυτό είναι το απλό θέμα της ταινίας The Million Pound Note του Ronald Neame που βασίστηκε στο ομότιτλο διηγηματάκι του μεγάλου Μαρκ Τουέιν. Πώς αλλάζει η συμπεριφορά των ανθρώπων μπροστά στο χρήμα. Ο Gregory Peck είναι ο ίδιος άνθρωπος πριν και μετά αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία στον απλό κόσμο, για τον οποίο μετράει μόνο η δύναμη του χρήματος και το «κύρος» που αυτό αποπνέει! Χαριτωμένη κωμική αγγλική παραγωγή του 1954 που θα παραμένει επίκαιρη όσο το χρήμα εξουσιάζει τον κόσμο, δηλ. για πολύ καιρό ακόμα.

Το ότι ο Peck δεν πολυπείθει στο ρόλο του φτωχού αμερικανού που βρέθηκε στο Λονδίνο μπορούμε να το προσπεράσουμε. Το θέμα του στοιχήματος που βάζουν δύο ηλικιωμένοι ώστε να κάνουν έναν φτωχό πλούσιο για ένα μήνα, φυσικά και χρησιμοποιήθηκε στο Πολυθρόνα για δύο (με Έντι Μέρφι και Νταν Ακρόιντ). Άλλη ταινία όμως από κει και πέρα. Στα ελληνικά τιτλοφορήθηκε δύο φορές: «Κυνηγώντας το εκατομμύριο» και «Ένας φτωχός εκατομμυριούχος».

The Country Girl (Η χωριατοπούλα)

Οι προσπάθειες ενός σκηνοθέτη να ανεβάσει ένα θεατρικό μιούζικαλ έχοντας για πρωταγωνιστή έναν πάλαι ποτέ σταρ, νυν αλκοολικό και εξαρτημένο από τη φροντίδα της «επαρχιώτισσας» γυναίκας του είναι η βασική υπόθεση του The Country Girl. Η Grace Kelly είναι η χωριατοπούλα του τίτλου. Ο William Holden υποδύεται τον σκηνοθέτη, σε άλλη μία πολύ καλή κινηματογραφική επιλογή από την πιο καλή παραγωγικά επταετία της ζωής του (1950-1957). Τον αλκοολικό υποδύεται ο Bing Crosby σε έναν από τους καλύτερους ρόλους του. Γιατί αυτό; Επειδή έχει λιγότερο τραγούδι και περισσότερο... ερμηνεία. Το θεατρικό του Clifford Odets που μετέφερε στο πανί ο George Seaton δεν είναι ακριβώς μιούζικαλ. Είναι ένα δράμα χαρακτήρων που στο παρασκήνιο υπάρχει το ανέβασμα της παράστασης, αλλά στο προσκήνιο παρατηρούμε τα ψυχολογικά προβλήματα του πρωταγωνιστή, τον εθισμό του στο αλκοόλ μετά το χαμό του πεντάχρονου γιου του (μέσα από λίγα φλασμπάκ) και το ερωτικό τρίγωνο που δημιουργείται. Δύο όσκαρ κέρδισε η ταινία (α' γυναικείου για την Grace Kelly και σεναρίου) ενώ είχε άλλες επτά υποψηφιότητες (ταινίας, σκηνοθεσίας, α' ανδρικού, κουστουμιών για ασπρόμαυρη ταινία, φωτογραφία για ασπρόμαυρη ταινία). Μία από τις καλύτερες χολιγουντιανές ταινίες της χρονιάς του 1954.

Riot in Cell Block 11

Οι ταινίες με τη ζωή στις φυλακές αποτελεί αγαπημένο θέμα του Χόλιγουντ. Τη δεκαετία του '50, που τα πράματα είχαν σαφώς βελτιωθεί από την εποχή των προηγούμενων χρόνων και των καταναγκαστικών έργων, οι εξεγέρσεις έγιναν πάλι της μόδας με επίκεντρο τα δικαιώματα των φυλακισμένων και τις συνθήκες κράτησής των. Μία τέτοια παρουσιάζει ο Don Siegel στην σκληρή, γεμάτη τεστοστερόνη, δευτεροκλασάτη ταινία με τον τίτλο Riot in Cell Block 11 (ελληνιστί: Η ανταρσία άρχισε στο κελί 11) και μας δείχνει όλα τα στάδια της εξέγερσης, πώς αντιμετωπίζουν τους ομήρους, τις απαιτήσεις τους με την παρουσία δημοσιογράφων και πολιτικών αλλά και το ρεαλιστικό τέλος. Ο διευθυντής της φυλακής είναι η μόνη σωστή φωνή που ζητούσε εδώ και χρόνια να βελτιωθούν οι συνθήκες των σωφρονιστικών ιδρυμάτων, αλλά οι πολιτικοί κώφευαν και δεν έδιναν τα απαραίτητα κονδύλια. Το αποτέλεσμα... αυτό που βλέπουμε επί της οθόνης. Η εμπορική επιτυχία του έργου ήταν πολύ μεγάλη και οδήγησε παραγωγό και σκηνοθέτη να συνεργαστούν στο ακόμα πιο πετυχημένο και καλτ πλέον Invasion of the Body Snatchers.

The Wild One (Ο ατίθασος)

Έγινε διάσημος ως ερμηνευτής από την πρώτη του ταινία, The Men. Έγινε όμως σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς με την ταινία The Wild One. Ο Μάρλον Μπράντο είναι ο επαναστάτης χωρίς αιτία, με το δερμάτινο μπουφάν και τις μοτοσυκλέτες, που δεν μένει πουθένα και ζει παντού. Μαζί με τη συμμορία του, τους Black Rebel Motorcycle Club, διασχίζει τους δρόμους, τριγυρνάει τη χώρα χωρίς νόημα, ζει για το τώρα. Η γενιά που δεν έζησε τον πόλεμο, έφερε τις αναταραχές μέσα στο ίδιο της το κράτος. Που για άλλη μια φορά, το κράτος αντιμετωπίζει το διαφορετικό, το άγνωστο, ως κάτι ξένο και κακό. Η λύση στο πρόβλημα θα είναι η βία και τα όπλα. Ο ούγγρος σκηνοθέτης Laslo Benedek στην πιο διάσημη ταινία του παρουσίαζει την ανήσυχη γενιά της εποχής του, χωρίς να κρίνει, χωρίς να παίρνει θέση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα μοντέρνο γουέστερν· αντί για άλογα, οι πρωταγωνιστές καβαλάνε τις μοτοσυκλέτες τους και ξεσηκώνουν με τα καμώματά τους τις μικρές επαρχιακές πόλεις.

Για να μην το ξεχάσω, σημειώνουμε ότι ο σερίφης στην ταινία, ο ηθοποιός Robert Keith, ήταν ο πατέρας του επίσης ηθοποιού Brian Keith. Η εμφάνιση του Lee Marvin είναι ξεκαρδιστικά απολαυστική. Η ταινία ήταν απαγορευμένη στο Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι το 1967! Και μια τελευταία παρατήρηση: δύο διάσημα μουσικά συγκροτήματα πήρανε τα ονόματά τους από αυτά των δύο συμμοριών: το ένα είναι, φυσικά, το προαναφερθέν Black Rebel Motorcycle Club και το άλλο οι... Beatles!

Rogue Cop (Το συνδικάτο των παράνομων)

B’ διαλογής αστυνομική περιπέτεια με τον Robert Taylor να είναι ο Rogue Cop, ο διεφθαρμένος αστυνομικός του τίτλου. Ο μικρός του αδερφός, επίσης αστυνομικός, θα κάνει μια απλή σύλληψη. Μια σύλληψη όμως που δεν επικροτούν οι αφεντάδες (με τον ηλικιωμένο πλέον George Raft) του συνδικάτου των παρανόμων (=ελληνικός τίτλος) για δικούς τους αδιευκρίνιστους λόγους! Αυτό το γεγονός θα προκαλέσει τη χιονοστιβάδα των γεγονότων που θα ακολουθήσουν, καθώς θα αναγκάσουν τον Taylor να «συνετίσει» τον αδερφό του, διαφορετικά οι σφαίρες θα έχουν τον τελευταίο λόγο. Οι γυναικείοι χαρακτήρες της Janet Leigh και της Anne Francis θα μπλέξουν τα πράματα, αν και στην ουσία δεν παίζουν μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Η εξέλιξη της υπόθεσης θα έχει τον Taylor να αναγκάζεται να πάει κόντρα στα παράνομα «αφεντικά» του με ό,τι συνέπειες κι αν έχει αυτό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ταινία, τελικά, είναι αδιάφορη, παρά το όποιο ενδιαφέρον του θέματος. Οι γραφικές ερμηνείες, η άνευρη σκηνοθεσία και η καθ'όλα προβλεπόμενη εξέλιξη ενισχύουν τα αρνητικά της σημεία. Εντύπωση μόνο μας προκάλεσε η έλλειψη μουσικής (για να ενισχυθεί η ρεαλιστική απεικόνηση των γεγονότων;) και η βίαιη, αιματηρή συμπλοκή στο τέλος του έργου.

The Naked Jungle (Μαραμπούντα)

Περιτύλιγμα εξωτικής περιπέτειας και ολίγον τρόμου στις ζούγκλες του Αμαζονίου έχει αυτό το εργάκι β' διαλογής με τον τίτλο The Naked Jungle, που ήθελε να αγκαλιάσει και λίγο το μελόδραμα. Ο Charlton Heston είναι ο σκληροτράχηλος ιδιοκτήτης μιας μεγάλης φητείας που παντρεύτηκε εξ αποστάσεως την Eleanor Parker. Όταν καταφθάσει η νύφη και μάθει αυτός ότι πρόκειται για χήρα, ο ανδρικός του εγωισμός κορυφώνεται καθώς δεν μπορεί να δεχθεί ότι έρχεται... δεύτερος. Από κει και έπειτα ξεκινάνε οι συζυγικές κόντρες και θα επέλθει ο χωρισμός. Μόνο που θα τους χαλάσουν τα σχέδια τα... μαραμπούντα, τα γιγάντια μυρμήγκια που καταβροχθίζουν τα πάντα στο πέρασμά τους και κατευθύνονται προς τη φητεία. Σ'αυτό το σημείο η ταινία αλλάζει τροπή και θυμίζει έντονα (τι έντονα; ολόιδιο είναι) ένα αντίστοιχο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς MacGyver! Και ψάχνοντας, διάβασα ότι η σειρά πήρε αρκετό αχρησιμοποίητο υλικό (κι όχι μόνο) από το αρχείο της ταινίας. Πρώτο όνομα στα credits ήταν η κυρία Πάρκερ και δεύτερο ο Χέστον. Ήταν πολύ απλά μια ταινία για να προωθηθεί η καριέρα του δεύτερου, η οποία θα εκτοξευόταν δύο χρόνια μετά με τη συμμετοχή στα πλατώ του Σεσίλ Μπ. Ντεμίλ στο ρόλο του Μωυσή!

Brigadoon

Άλλο ένα μιούζικαλ που υπογράφει ο Vincente Minnelli και έχει για «πρώτο βιολί» και βασικό χορογράφο τον Gene Kelly. Η ταινία του 1954 Brigadoon έχει τραγούδια, μουσική και πολύ χορό. Αν και δεν είμαι πολύ φίλος με το συγκεκριμένο είδος, ξεχώρισα το έργο επειδή είναι ουσιαστικά ένα παραμύθι βγαλμένο από τα Χάιλαντς της Σκοτίας του 18ου αιώνα, στο οποίο μπλέκονται δύο αμερικανοί του 20ου, ο Gene Kelly και ο Van Johnson, ο all-american hero των πολεμικών ταινιών της κινηματογραφικής περιόδου του '40! Το χωριό είναι εξαφανισμένο από τον κόσμο, «ξυπνάει» μία φορά κάθε 100 χρόνια, ζει μία μέρα και το βράδυ πέφτει να κοιμηθεί για άλλα εκατό χρόνια! Σε ένα καθ' όλα παραδοσιακό περιβάλλον, θα μπλέξουν οι αμερικανοί φίλοι μας, θα ερωτευτεί ο Κέλι την (επίσης χορεύτρια) Cyd Charisse, στο επίκεντρο της ημέρας θα είναι ένας γάμος και εμείς θα μπούμε στο κλίμα της σκοτσέζικης επαρχίας μέσα από τη μουσική, τα ήθη και τα έθιμά τους. Γυρίστηκε εξ ολοκλήρου σε στούντιο, προδίδοντας την Μπροντγουέι-καταγωγή του έργου, χωρίς να αποτελεί μειονέκτημα, στην τελική. Βασίστηκε στο μιούζικαλ και βιβλίο(!) του Alan Jay Lerner, ο οποίος συνέγραψε το σενάριο. Αποτέλεσε την τρίτη του συνεργασία με τον Minnelli, από τις πέντε συνολικά.

Human Desire (Ανθρώπινο κτήνος)

Μετά την ταινία του Jean Renoir, το βιβλίο του Εμίλ Ζολά μεταφέρεται στο πανί από αμερικανικό στούντιο το 1954. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη ο Fritz Lang και πρωταγωνιστικό «παράνομο» ζευγάρι ο Glenn Ford και η Gloria Grahame, για δεύτερη φορά όλοι μαζί μετά το σκληρό αστυνομικό δράμα "The Big Heat". Ο Broderick Crawford είναι ο ζηλιάρης σε βαθμό κακουργήματος σύζυγος που θα φτάσει στα άκρα για χάρη της γυναίκας του. Human Desire ο τίτλος της ενδιαφέρουσας νουάρ ταινίας με τη χαρακτηριστική femme-fatale που θέλει να παγιδέψει τον εραστή της έτσι ώστε να σκοτώσει το σύζυγό της. Δυστυχώς το έργο συγκρίνεται με αυτό του Renoir και χάνει πανηγυρικά. Ο ήρωάς μας εδώ είναι πολύ αποστασιωπημένος και ψυχρός (πιο... αμερικανός) σε αντίθεση με το ρόλο του Gabin. Και παρόλο που η Grahame είναι πιο σεξουαλική από ό,τι η Simon Simone, το γαλλικό έργο ήταν πιο ειλικρινές όσον αφορά τις σεξουαλικές διαστροφές των πρωταγωνιστών, κάτι που είναι εξαφανισμένο στο αμερικανικό έργο. Παρά ταύτα, αποτελεί έργο του Lang, οπότε δεν μπορεί να είναι μέτριο.

A Star Is Born (Ένα αστέρι γεννιέται)

Η ιστορία του διάσημου σταρ του Χόλιγουντ που βρίσκει μια νεαρή κοπελιά και την αναδεικνύει. Ερωτεύονται και παντρεύονται αλλά όσο αυτή αρχίζει να διαπρέπει και να γίνεται πρώτο όνομα, τόσο αυτός πέφτει στον αλκοολισμό και η δικιά του καριέρα βουλιάζει. Η ταινία A Star Is Born του 1954 αποτελεί το μιούζικαλ ριμέικ της διάσημης ομότιτλης ταινίας του William A. Wellman από το 1937. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εδώ έχουμε την Judy Garland και τον James Mason, με τον Charles Bickford να έχει τον χαρακτηριστικό δεύτερο ρόλο του διευθυντή της κινηματογραφικής εταιρείας. Ο διάσημος σκηνοθέτης George Cukor έφτιαξε ένα από τα καλύτερά του έργα, με συνολική διάρκεια σχεδόν τρεις ώρες, χωρίς να κουράζει και να βαραίνει. Ένα αστέρι γεννιέται, ένα άλλο αργοσβήνει. Η δύναμη του κόσμου, που τη μια μέρα σε ανεβάζει και την άλλη σε φτύνει, είναι αδυσώπητη.

Όταν ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει επίσημα, οι παραγωγοί αποφάσισαν να κόψουν δυο μεγάλες σκηνές για να γλιτώσουν γύρω στο μισάωρο, χωρίς τη συγκατάθεση του Cukor φυσικά. Όταν αποφάσισαν το 1983 να την επαναφέρουν στην αρχική της μορφή, βρήκαν μόνο το ηχητικό μέρος των διαλόγων. Για εικόνα πρόσθεσαν φωτογραφίες από τις πρόβες, κατάλληλα επεξεργασμένες. Κάτι ανάλογο είδαμε και στο Χαμένο ορίζοντα του Φρανκ Κάπρα.

It Should Happen to You

Ο σεναριογράφος Garson Kanin ευτύχησε να γυριστούν τα περισσότερα έργα του από τον George Cukor. Άλλη μια δημιουργική του έμπνευση αποτέλεσε η ταινία του '54 It Should Happen to You. Αυτή τη φορά πρόκειται για μια ευχάριστη, κωμική, ρομαντική ταινία που έδωσε την ευκαιρία στη Judy Holliday να παίξει έναν καθαρόαιμο κωμικό ρόλο και στον Jack Lemmon να κάνει την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση. Η πρώτη ψάχνει να βρει το νόημα στη ζωή της και τελικά το βρίσκει στο να γίνει γνωστό το όνομά της. Τι κάνει; Απλά βάζει το όνομά της σε μια μεγάλη διαφημιστική πινακίδα στην πλατεία Κολόμπους στο κέντρο της Νέας Υόρκης. Ο δεύτερος είναι ντοκιμαντερίστας και γοητεύεται από το αλλοπρόσαλλο του χαρακτήρα της Holliday. Και τι παρακολουθούμε, εν τέλει; Μια χαριτωμένη, ελαφριά, ρομαντική κομεντί με την υπογραφή του Cukor, ο οποίος φαίνεται ότι ήθελε να κάνει ένα ευχάριστο διάλειμμα από τα άλλα έργα που γύριζε εκείνη την εποχή (βλ. The Actress και Ένα αστέρι γεννιέται). Πάντως, χωρίς να το θέλει, η ταινία κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο για τον κόσμο της διαφήμισης, τη ματαιοδοξία της αναγνωρισιμότητας, τα πέντε λεπτά διασημότητας ειδικά στην Αμερική. Και κλείνει με μία πολύ ιδιαίτερη ερωτική εξομολόγηση από τον Lemmon γυρισμένη στη μικρή του κάμερα. Not bad at all...

Salt of the Earth

Ταινία με ολίγη σχετική θεματολογία με τα τρέχοντα γεγονότα στη Χιλή. Ποια είναι αυτή; Εργάτες ορυχείων κάπου στο Μεξικό, κοντά στα σύνορα με τις ΗΠΑ, έχουν να αντιμετωπίσουν ατυχήματα, προβλήματα με την ασφάλειά τους, προβλήματα υγιεινής στα σπίτια/παράγκες που τους παρέχει η εταιρεία. Ο κόμπος θα φτάσει στο χτένι και ο μοναδικός τρόπος για να επιβιώσουν θα είναι η απεργία. Η εταιρεία μαζί με τα μέσα εξουσίας (αστυνομία, δικαστές) θα προσπαθήσει να διασπάσει την πολυήμερη απεργία τους. Όταν έρθει η δικαστική απόφαση που κρίνει παράνομη την απεργία τους, θα αναλάβουν την πικετοφορία οι γυναίκες τους, βάζοντας τους άντρες να κρατήσουν τα παιδιά και να κάνουν τις δουλειές στο σπίτι. Ο αγώνας κρίνεται από την τόλμη και τις καίριες επιλογές την κατάλληλη στιγμή. Επειδή δεν πρόκειται μόνο για τη δικιά τους επιβίωση, αλλά και το μέλλον των παιδιών τους, που αυτά είναι Το αλάτι της Γης.

Η ταινία γυρίστηκε στο Νέο Μεξικό των Η.Π.Α., από αμερικανούς συντελεστές που είχαν μπει στη Μαύρη Λίστα του Χόλιγουντ από τον γερουσιαστή Μακάρθι. Οι περισσότεροι ηθοποιοί που συμμετείχαν ήταν ερασιτέχνες και κάποιοι εργαζόμενοι από τα ορυχεία από όπου προέκυψε η (βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα) ιστορία. Οι περιπέτειές τους, μέχρι να ολοκληρωθούν τα γυρίσματα και μετά που προσπαθούσαν να την προβάλουν, ατελείωτες. Πρόκειται πραγματικά για το μοναδικό φιλμ που λογοκρίθηκε στις Η.Π.Α. Η ιστορία του έργου θα είναι πάντα επίκαιρη, όπου υπάρχουν αδικίες και ανομίες. Διαβάστε επιπλέον στο cine.gr και δείτε ολόκληρη την ταινία ακόμα και στο youtube, αφού πλέον έχουν εκπέσει τα πνευματικά της δικαιώματα.

Track of the Cat

Εφτά χρόνια μετά το Pursued, οι Mitchum και Wright ξανασυνεργάζονται. Η ταινία λέγεται Track of the Cat, σκηνοθετήθηκε από τον William A. Wellman και πρόκειται για ένα... διαφορετικό γουέστερν. Θα μπορούσαμε να πούμε καλύτερα ότι είναι ένα οικογενειακό δράμα τοποθετημένο στην Άγρια Δύση του 19ου αιώνα. Η γάτα του τίτλου είναι ένα λιοντάρι του βουνού που κατασπαράζει το κοπάδι της οικογένειας. Η εξόντωσή του γίνεται εμμονή στον Mitchum. Μαζί με το μεγάλο του αδελφό φεύγουν για το κυνήγι στα χιονισμένα και δύσβατα βουνά. Στο σπίτι μένουν ο αλκοολικός πατέρας, η καταπιεστική μάνα, η γεροντοκόρη αδερφή, ο μικρότερος και ντροπαλός αδερφός με την μέλλουσα αρραβωνιαστικιά του και ο ινδιάνος βοηθός τους. Τόσα πολλά άτομα σε ένα σπίτι δεν γίνεται, κάποια στιγμή θα έρθουν σε κόντρα. Και το τεταμένο κλίμα θα οδηγήσει στην έκρηξη, θα εκστομίσουν πικρές αλήθειες και τα σκάγια θα «χτυπήσουν» όλους. Και τα χειρότερα έπονται...

Το σενάριο της ταινίας επιμελήθηκε ο ελληνικο-αρμενιακής καταγωγής Άλμπερτ Μπεζερίδης, γνωστός στο Χόλιγουντ ως Μπαζ, από ένα βιβλίο κάποιου Walter Van Tilburg Clark. Το αρνητικό στοιχείο στο έργο είναι ότι ο Μίτσαμ φεύγει πολύ νωρίς από το σπίτι και η ταινία είναι χωρισμένη σε δύο άνισα κομμάτια, στην οικογενιακή διαμάχη από τη μία και, απ'την άλλη, στην αναζήτηση της γάτας στο χιονισμένο τοπίο από το Μίτσαμ, μονολογώντας -ή καλύτερα πετώντας- διάσπαρτες ατάκες για να καταλαβαίνει ο θεατής τι πράττει και τι σκέφτεται ο ήρωας. Από τον Γουέλμαν περιμέναμε περισσότερα.

The Glenn Miller Story

Κλασική ταινία από τη δεκαετία του '50 με τον James Stewart και μάλιστα με έγχρωμη φωτογραφία; Πρόκειται για την The Glenn Miller Story, μια ημιβιογραφική ταινία γύρω από τη ζωή του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Glenn Miller. Παρακολουθούμε την προσπάθεια του τρομπονίστα Miller να βρει το δικό του μουσικό ύφος ενώ παίζει με άλλους μουσικούς ή συμμετέχει σε παραστάσεις για να βγάλει τα προς το ζην. Βλέπουμε πώς έριξε και παντρεύτηκε τη γυναίκα της ζωής του, τις προσπάθειες να βρει το δικό του στυλ και αργότερα τον ερχομό της επιτυχίας με τα πασίγνωστα τραγούδια "Moonlight Serenade" και "In the mood", για να αναφέρω μερικά, για να καταλήξουμε στην εξαφάνισή του την εποχή του Β' Παγκοσμίου πολέμου όταν υπηρετούσε στο πολεμικό ναυτικό. Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Anthony Mann αποτελώντας άλλη μια συνεργασία του σκηνοθέτη με τον διάσημο ηθοποιό αλλά για πρώτη φορά όχι σε ταινία γουέστερν. Δεν είναι κανένα σπουδαίο φιλμ, βλέπεται όμως ευχάριστα εξαιτίας της πολύ καλής μουσικής, των ωραίων τραγουδιών και της χαλαρής ερμηνείας του Stewart, ο οποίος σε πείθει πολύ άνετα ότι ξέρει να παίζει το όργανο. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε με τους τίτλους Το ατέλειωτο ρομάντζο και Έρωτες χωρίς περιορισμό. Και να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε τη συμμετοχή πολλών διάσημων μουσικών όπως των Louis Armstrong και Gene Krupa, για να αναφέρουμε κανά-δυο.

Hobson’s Choice (Η εκλογή του Χόμπσον)

Ο Χόμπσον είναι χήρος, έχει μαγαζί με παπούτσια, έχει δύο υπαλλήλους και... τρεις ανύπαντρες κόρες. Τρεις κόρες που τις έχει ως υπηρέτριες στο σπίτι και ταυτόχρονα υπαλλήλους στο μαγαζί. Για τη μεγάλη κόρη δεν σκέφτεται παντριά, αλλά για τις άλλες δύο υπάρχει μόνο το συνοικέσιο. Μόνο που αυτές έχουν αντίθετη άποψη. Η μεγάλη κόρη θα «επαναστατήσει», θα πάρει τον καλό του τον τεχνίτη, θα τον αρραβωνιαστεί με το ζόρι, θα ανοίξουν δικό τους μαγαζί και θα παντρευτούν. Η δικιά της τσαχπινιά στα οικονομικά με την πολύ καλή δουλειά του τεχνίτου στην κατασκευή, θα τους κάνουν μεγάλους και τρανούς. Περνάει ένας χρόνος και το μαγαζί του πατέρα φυτοζωεί με τον τρανό να επιδίδεται όλο και περισσότερο στο αλκοόλ. Η μεγάλη κόρη θα καταστρώσει ένα πανούργο σχέδιο, το οποίο θα περιλαμβάνει συμφιλίωση με όλους, την αποκατάσταση των μικρών αδερφών της, απειλώντας τον με οικονομική κατάρρευση. Δεν θα αφήσει άλλη επιλογή στον πατέρα. Αυτή θα είναι Η εκλογή του Χόμπσον, μια πρόταση που δεν θα μπορεί να αρνηθεί!

Το θεατρικό του Harold Brighouse μεταφέρεται το 1954 στη μεγάλη οθόνη από τον David Lean και το αποτέλεσμα είναι μια πολύ καλή κωμική ταινία, με χαρακτηριστικό βρετανικό χιούμορ και φαρμακερές ατάκες. Το μεγάλο της ατού είναι φυσικά η πληθωρική ερμηνεία του Charles Laughton στο ρόλο του Χόμπσον, που δεν αφήνει τίποτα και κανέναν όρθιο. Απολαυστικός και ο John Mills ως ο καημένος ανθρωπάκος στο ρόλο του τεχνίτη, που τον κάνει ό,τι θέλει η γυναίκα του που υποδύεται η Brenda De Banzie, γνωστή σας από τον ρόλο της κακιάς στον έγχρωμο Άνθρωπο που ήξερε πολλά του Χίτσκοκ. Η ταινία κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο φεστιβάλ του Βερολίνου και το βραβείο Bafta για την καλύτερη βρετανική ταινία της χρονιάς.

Executive Suite (Ο πύργος των φιλόδοξων)

Ο πρόεδρος μιας μεγάλης εταιρείας πεθαίνει απρόοπτα στα 56 του χρόνια. Δεν βλέπουμε ποτέ το πρόσωπό του και το μόνο που μαθαίνουμε γι'αυτόν είναι το πόσο μεγάλος άνθρωπος ήταν, το πόσο αφοσιωμένος ήταν στην εταιρεία και πώς κατάφερε με πολύ κόπο να την κάνει μεγάλη και τρανή. Τα 6 διευθυντικά στελέχη και η κόρη του προηγούμενου ιδιοκτήτη και... επιστήθια φίλη του προέδρου μαζεύονται για να εκλέξουν το νέο πρόεδρο. Αυτή είναι με λίγα λόγια η ταινία Executive Suite. Στην ουσία όμως πρόκειται για μια (ακόμα μία) μεγάλη ταινία του Robert Wise. Αυτό που παρατηρούμε μέσα από τις παράπλευρες ιστορίες των στελεχών είναι η ανθρώπινη ματαιοδοξία για εξουσία, η μοναξιά που νιώθει όποιος βρίσκεται στην κορυφή, το πάθος για δημιουργία αλλά και ο καλπάζοντας καπιταλισμός. Δολοπλοκίες δίνουν και παίρνουν προσπαθώντας άλλοι να διαφυλάξουν την εταιρεία και άλλοι να αρπάξουν την εξουσία. Το βιβλίο του Cameron Hawley έγινε έξοχο σενάριο από τον Ernest Lehman, ο οποίος χώρεσε τα πάντα μέσα σε 100 λεπτά. Ο δε Wise κατάφερε προς το τέλος να προσθέσει και στοιχεία αγωνίας και να φτιάξει την ψηφοφορία θρίλερ. Όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους με την καμπάνα, τότε καταλαβαίνεις ότι δεν άκουσες νότα από μουσική. Φυσικά και έγινε εσκεμμένα για να προσδώσει ρεαλισμό και βαρύτητα στο δράμα ο σκηνοθέτης, βρε. Να κλείσω λέγοντας ότι προτάθηκε για 5 βραβεία όσκαρ και κέρδισε ειδικό βραβείο στο φεστιβάλ των Καννών για τη συνολική ερμηνεία του καστ. Ένα κάστ που είναι ένας ακόμα λόγος (αν όχι ο κυριότερος) για να δείτε την ταινία. Και να κλείσω λέγοντας ότι ο λόγος του υποψηφίου William Holden λίγο πριν την τελική ψηφοφορία είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Πώς θα έπρεπε να βλέπουν όλοι οι επαγγελματίες τα πράματα: με διορατικότητα, με ανθρωπισμό, ποιότητα έναντι φθηνής ποσότητας κ.λ.π.. Δυστυχώς, κάποια πράματα και κάποια μυαλά όμως δεν αλλάζουν. Ειδικά σ' αυτή τη χώρα των... απερίγραπτων.

The Barefoot Contessa (Η ξυπόλητη κόμισσα)

Στην κηδεία της μεγάλης χορεύτριας και διάσημης ηθοποιού με τις μόλις τρεις ταινίες βρίσκονται όλα τα πρόσωπα που επηρέασαν με τον τρόπο τους τη ζωή της. Με τρεις ξεχωριστές αφηγήσεις voice-over, μία από τον σκηνοθέτη Humphrey Bogart που την ανακάλυψε, μία από τον ατζέντη/άνθρωπο για όλες τις δουλειές Edmond O'Brien του πλούσιου παραγωγού που έβαλε το παραδάκι και μία από τον κόμη που την αγάπησε, και μέσα από πολλά φλας-μπακ βλέπουμε την ιστορία της Ξυπόλητης κόμισσας και το πώς φτάσαμε στο θλιβερό γεγονός. Σε τρία κομμάτια λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι μοιράζεται η ταινία με το πρώτο, αυτό που ο Bogart ανακαλύπτει την χορεύτρια σε μια μικρή πόλη της Ισπανίας και την πείθει να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, είναι το καλύτερο. Ο σκηνοθέτης Joseph L. Mankiewicz βρίσκει άλλη μια ευκαιρία να σχολιάσει και να καυτηριάσει ολόκληρο το σύστημα του Χόλιγουντ και τους διαβρωτικούς μηχανισμούς του. Από τα υπόλοιπα δύο μέρη της ταινίας καταλαβαίνεις ότι πρωταγωνίστρια είναι η εκθαμβωτική όπως πάντα Ava Gardner, αλλά ο μελοδραματικός χαρακτήρας της ταινίας δεν μου άφησε και τις καλύτερες των εντυπώσεων. Για την ιστορία να πούμε ότι η ταινία γυρίστηκε στην Ιταλία και στα στούντιο της Τσινετσιτά και έδωσε το όσκαρ β' ανδρικού ρόλου στον O'Brien και μία υποψηφιότητα στον Mankiewicz για το όσκαρ πρωτότυπου σενάριου.