Ο πρόεδρος μιας μεγάλης εταιρείας πεθαίνει απρόοπτα στα 56 του χρόνια. Δεν βλέπουμε ποτέ το πρόσωπό του και το μόνο που μαθαίνουμε γι'αυτόν είναι το πόσο μεγάλος άνθρωπος ήταν, το πόσο αφοσιωμένος ήταν στην εταιρεία και πώς κατάφερε με πολύ κόπο να την κάνει μεγάλη και τρανή. Τα 6 διευθυντικά στελέχη και η κόρη του προηγούμενου ιδιοκτήτη και... επιστήθια φίλη του προέδρου μαζεύονται για να εκλέξουν το νέο πρόεδρο. Αυτή είναι με λίγα λόγια η ταινία Executive Suite. Στην ουσία όμως πρόκειται για μια (ακόμα μία) μεγάλη ταινία του Robert Wise. Αυτό που παρατηρούμε μέσα από τις παράπλευρες ιστορίες των στελεχών είναι η ανθρώπινη ματαιοδοξία για εξουσία, η μοναξιά που νιώθει όποιος βρίσκεται στην κορυφή, το πάθος για δημιουργία αλλά και ο καλπάζοντας καπιταλισμός. Δολοπλοκίες δίνουν και παίρνουν προσπαθώντας άλλοι να διαφυλάξουν την εταιρεία και άλλοι να αρπάξουν την εξουσία. Το βιβλίο του Cameron Hawley έγινε έξοχο σενάριο από τον Ernest Lehman, ο οποίος χώρεσε τα πάντα μέσα σε 100 λεπτά. Ο δε Wise κατάφερε προς το τέλος να προσθέσει και στοιχεία αγωνίας και να φτιάξει την ψηφοφορία θρίλερ. Όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους με την καμπάνα, τότε καταλαβαίνεις ότι δεν άκουσες νότα από μουσική. Φυσικά και έγινε εσκεμμένα για να προσδώσει ρεαλισμό και βαρύτητα στο δράμα ο σκηνοθέτης, βρε. Να κλείσω λέγοντας ότι προτάθηκε για 5 βραβεία όσκαρ και κέρδισε ειδικό βραβείο στο φεστιβάλ των Καννών για τη συνολική ερμηνεία του καστ. Ένα κάστ που είναι ένας ακόμα λόγος (αν όχι ο κυριότερος) για να δείτε την ταινία. Και να κλείσω λέγοντας ότι ο λόγος του υποψηφίου William Holden λίγο πριν την τελική ψηφοφορία είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Πώς θα έπρεπε να βλέπουν όλοι οι επαγγελματίες τα πράματα: με διορατικότητα, με ανθρωπισμό, ποιότητα έναντι φθηνής ποσότητας κ.λ.π.. Δυστυχώς, κάποια πράματα και κάποια μυαλά όμως δεν αλλάζουν. Ειδικά σ' αυτή τη χώρα των... απερίγραπτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου