Chronicle

Σε σενάριο του νεαρού Max Landis (ο γιος του γνωστού σκηνοθέτη John Landis) και σε σκηνοθεσία του επίσης νεαρού και άγνωστου σκηνοθέτη Josh Trank (ο οποίος θα μας απασχολήσει φέτος με την νέα του ταινία Capone), βλέπουμε την ιστορία τριών μαθητών Λυκείου που αποκτούν από άγνωστη αιτία υπερφυσικές και τηλεκινητικές δυνάμεις. Σε αντίθεση με τις "απλοϊκές" χολιγουντιανές συνταγές (λίγο κωμωδία, λίγο δράμα, πολλά εφέ κλπ), ο κ. Trank έχει βάλει τον πρωταγωνιστή να έχει μανία με την κάμερα και να θέλει να καταγράφει τη ζωή του συνέχεια. Έτσι παρακολουθεί τους ηθοποιούς με κάμερα στο χέρι, κάτι σαν ντοκιμαντέρ (βλ. Cloverfield). Κυρίως εστιάζει στους χαρακτήρες και βλέπουμε πόσο τους επηρεάζει αυτή η μετάλλαξη και πόσο θα τους αλλάξει τελικά ως χαρακτήρες, επειδή ο καθένας έχει και διαφορετικά βιώματα. Κάτι σαν χρονολόγιο προς την καταστροφή, αυτό είναι το Chronicle του τίτλου. Από τους νεαρούς πρωταγωνιστές, πιο γνωστός έγινε ο Michael B. Jordan (Creed, Black Panther κλπ), αλλά κάποιυ θα έχετε δει και τον κυρίως πρωταγωνιστή Dane DeHaan.

Ξαναβλέποντας: Dark City

Πριν 20 χρόνια που την είχα δει στο σινεμά, όντως και μικρότερος σε ηλικία, μπορώ να πω ότι είχα εντυπωσιαστεί, κυρίως από το μυστήριο, την σκοτεινή ατμόσφαιρα, την έξυπνη ιδέα της ύπνωσης και αλλαγής αναμνήσεων. Ξαναβλέποντας το Dark City, παρατήρησα όλες τις λεπτομέρειες για τις οποίες το έργο δεν έγινε ποτέ μεγάλο: νομίζω φταίει κυρίως η "βιαστική" σκηνοθεσία του Alex Proyas και ο τρόπος που κόβει απότομα τις σκηνές για να προχωρήσει την ιστορία, επειδή έχει πάρα πολλά να πει και θέλει να τα δείξει. Δεν εντρυφάς στους βασικούς χαρακτήρες, και όλα γίνονται για να προχωρήσουμε παρακάτω, να πάμε από σκηνή σε σκηνή και να οδηγηθούμε προς την ανακάλυψη της αλήθειας λίγο πριν την κλιμάκωση στο τέλος. Καλός ο Rufus Sewel, ταίριαξε στο ρόλο του ανθρώπου με αμνησία που ανακαλύπτει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Νομίζω είναι η μοναδική ταινία που τον έχω δει ως πρωταγωνιστή. Στο τέλος, το ότι αποκτά την απόλυτη γνώση και γίνεται παντοδύναμος, θυμίζει ολίγον από Matrix, ένα χρόνο πριν βγει η ταινία του Κιάνου Ριβς. Η σύζυγος Jennifer Connely φαίνεται σαν άνευρος χαρακτήρας, ο αστυνομικός William Hurt έχει ωραία παρουσία, αλλά προσπαθεί κι αυτός χωρίς νόημα και ο περίεργος γιατρός Kiefer Sutherland κερδίζει λίγο παραπάνω τις εντυπώσεις.

A Ghost Story

Όχι, δεν είναι μία ταινία τρόμου! Αν και η παρουσία του φαντάσματος μαζί με την "υποχθόνια" μουσική υπόκρουση δημιουργεί μία υπόγεια ένταση ότι κάτι "κακό" θα συμβεί! Περισσότερο, το A Ghost Story είναι ένα δράμα φαντασίας για την απώλεια, την αγάπη, την προσμονή κάποιου ή κάτι αγαπημένου. Ίσως είναι η αναμονή πριν την ολοκλήρωση. Ελάχιστοι διάλογοι, αργές κινήσεις της κάμερας, επιβλητική ατμόσφαιρα.

Okja

Όταν τα οπτικά εφέ βρίσκονται στην υπηρεσία του σεναρίου και όχι να κυριαρχούν εις βάρος της ταινίας, τότε η ταινία είναι κάτι παραπάνω από πετυχημένη.
H Okja είναι λίγο επιστημονικής, λίγο ρεαλιστικής, λίγο φουτουριστικής ή/και προφητικής φαντασίας, που παρουσιάζει την αναίσθητη συμπεριφορά των πολυεθνικών, τα κόλπα των διαφημιστών και την Tilda Swinton πάλι σε διπλό ρόλο. Όλα αυτά με επίκεντρο το ταιριάστο γουρούνι που ακούει στο όνομα Όκτζα και της μικρής Κορεάτισσας φίλης του που το ανέθρεψε και προσπαθεί να το πάρει από την πολυεθνική που θέλει να το κάνει μπιφτεκάκια. Σε δεύτερους ρόλους ο Jake Gyllenhall, Paul Dano και ο Giancarlo Esposito.

The Adjustment Bureau (Οι ρυθμιστές)

Μοντέρνα ταινία φαντασίας, η οποία «με κέρδισε», κατ' αρχάς, επειδή δεν στηριζόταν σε σκηνικά και εφέ. Προσθέστε και το πάντα γοητευτικό στοιχείο του «πεπρωμένο φυγείν αδύνατο», τη σύγκρουση του «τι θέλω» με το «τι πρέπει», βάλτε στο μείγμα μια δόση ρομάντζου και έχετε ένα ευπρόσωπο εργάκι. Κατά δεύτερο λόγο, όμως, το The Adjustment Bureau δεν θα μείνει στην ιστορία επειδή οι βαθύτερες αναλύσεις του είναι αρκετά... παιδικές. Στα χέρια ενός Alex Proyas, π.χ., θα μπορούσε ίσως να πάρει μια πιο σκοτεινή τροπή, αλλά τότε μπορεί να λέγαμε ότι μοιάζει αρκετά με το Dark City. Τελευταία, όλο και περισσότερο αποδεικνύεται ότι οι σεναριογράφοι έχουν ξεμείνει από ιδέες και οι σκηνοθέτες από έμπνευση. Οι κινηματογραφικές μεταφορές των (ανεξάντλητων;) ιστοριών του Philip Dick φαίνεται ότι δεν έχουν (και δεν θα έχουν) τελειωμό. Δείτε το ως έχει: ένα απλό, αγνό θρίλερ φαντασίας.

Paperhouse

Η παρούσα ταινία έπεσε στην αντίληψή μας πριν 13 χρόνια, σε ένα αφιέρωμα με τις 50 καλύτερες ταινίες τρόμου από το περιοδικό Σινεμά, επειδή εκεί μάθαμε για τον βρετανό Bernard Rose και την πιο γνωστή και πιο πετυχημένη ταινία του, Candyman. Ψάχνοντας εδώ και κει, μάθαμε για το Paperhouse, το προηγούμενο έργο του από τη χρονιά του 1988, το οποίο ήταν βασισμένο στο βιβλίο "Marianne Dreams" της Catherine Storr. Μια ταινία φαντασίας ιδωμένη μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού που ό,τι ζωγραφίζει τη μέρα, ζωντανεύει το βράδυ στα όνειρά της. Όσο αρρωσταίνει και δεν πάει σχολείο και κάθεται σπίτι, τόσο θα αρχίσει να προτιμάει τη ζωή μέσα στα όνειρα. Θεωρήστε δεδομένο το ότι τα όνειρα θα μπλέξουν με την πραγματικότητα και θα έχουμε τις απαραίτητες ανατροπές που θα εμπλουτίσουν την ιστορία μας. Λίγες θριλερικές πινελιές, τα ευφάνταστα σκηνικά και η καλοστημένη ιστορία, συνθέτουν ένα πολύ καλό βρετανικό εργάκι, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα που μας ήρθαν από την Αγγλία τη δεκαετία του '80.

It Happened Tomorrow

Τι θα γινόταν αν έπεφτε σήμερα στα χέρια σας εφημερίδα με τα... αυριανά νέα; Σας θυμίζει κάτι από την τηλεοπτική σειρά «Πρωινή έκδοση»; Δεν έχετε και άδικο. Εμείς αναφερόμαστε όμως στην ταινία φαντασίας It Happened Tomorrow σε σκηνοθεσία του μεγάλου Γάλλου δημιουργού René Clair, στην καλύτερη ίσως ταινία που μας έδωσε από την αμερικανική περίοδό του. Τοποθετημένη στα τέλη του 19ου αιώνα παρακολουθούμε την περιπέτεια, ή καλύτερα, το μπλέξιμο ενός νεαρού δημοσιογράφου (Dick Powell) από τη στιγμή που θα πέσει στα χέρια του η εν λόγω εφημερίδα μέσω ενός ηλικιωμένου (χμ...) συναδέλφου του. Από τη μία, θα προσπαθήσει να χτίσει τη δημοσιογραφική του καριέρα και, από την άλλη, θα προσπαθεί να φλερτάρει ένα... μέντιουμ, μια πανέμορφη κοπελιά (Linda Darnell) που δεν την αφήνει ο θείος της να έχει πάρε-δώσε με άντρες. Όταν μάλιστα διαβάσει σε ένα φύλλο ότι την επόμενη μέρα... σκοτώνεται, όλα του τα όνειρα θα γκρεμιστούν! Θα μπορέσει να αλλάξει τα προδιεγραμμένα της μοίρας ή άσκοπες θα είναι οι προσπάθειές του;

Τι να πρωτοπούμε για αυτή την φοβερή screwball κωμωδία από τη χρονιά του 1944; Να πούμε για το εκπληκτικό δευτεραγωνιστικό καστ; Ή για το πολύ καλό σενάριο με τις ενδιαφέρουσες ανατροπές; Ή για την απίστευτη σκηνοθεσία του μεσιέ Clair; Να πούμε ότι αξίζει να την αναζητήσετε; Δυστυχώς, ήταν υποψήφια για όσκαρ μόνο στις κατηγορίες καλύτερης μουσικής και καλύτερου ήχου. Τρισήμιση χρόνια μετά τη δημιουργία αυτού του μπλογκ, ανακαλύπτουμε ακόμα ταινίες που μας εντυπωσιάζουν, που αξίζει να ανακαλύψετε.

Topper (Αόρατο ζεύγος)

Το πλούσιο ζεύγος των Cary Grant και Constance Bennett, που ζει μόνο για τα πάρτυ, το αλκοόλ και τη διασκέδαση, πεθαίνει σε αυτοκινητικό ατύχημα αλλά οι ψυχές τους παραμένουν στη γη. Μη έχοντας τι να κάνουν, πηγαίνουν να... στοιχειώσουν τον καημένο τον τραπεζίτη τους Cosmo Topper, ο οποίος ζει κάτω από το ασφυκτικό πρόγραμμα της γυναίκας του που δεν του αφήνει χρόνο να κάνει οτιδήποτε άλλο. Μετά το αρχικό σοκ, θα αρχίσει να επηρεάζεται και να παρεκτρέπεται από τις «κακές παρέες», κάνοντας τη δικιά του επανάσταση! Αυτό θα τον βάλει σε μεγάλα μπλεξίματα με τη γυναίκα του φυσικά.

Χαριτωμένη κωμική ταινία φαντασίας του 1937, με τον παλαίμαχο ηθοποιό της εποχής Roland Young στο ρόλο του Τόπερ, ο οποίος κατάφερε να τσιμπήσει και μια υποψηφιότητα για όσκαρ α' ανδρικού ρόλου για αυτήν την ερμηνεία του. Η ταινία έχει ένα πολύ καλό πρώτο μισάωρο, κι αυτό επειδή επικεντρώνεται στο ζεύγος και στις φαρμακερές αλλά καλοπροαίρετες ατάκες που εκτοξεύει ο ένας στον άλλο. Το υπόλοιπο μισό κάνει κοιλιά επειδή αφορά τον Τόπερ και τις δικιές του περιπέτειες, παραγκωνίζοντας τον Grant, ο οποίος τότε ακόμα «έχτιζε» το όνομά του. Γι' αυτό εξάλλου πρώτο όνομα στην ταινία είναι η κυρία Bennett, διάσημη από την εποχή του βωβού. Η επιτυχία της ταινίας οδήγησε σε άλλες δύο συνέχειες (Topper Takes a Trip και Topper Returns) αλλά χωρίς τη συμμετοχή του Grant. Τέλος, να αναφέρουμε ότι για φέτος ετοιμάζεται το ριμέικ της ταινίας με τον Steve Martin στο ρόλο του τίτλου.

Ladyhawke (Ο λύκος και το γεράκι)

Από τις πιο γνωστές ταινίες φαντασίας της δεκαετίας του '80 που δεν είχε δει ο υπογράφων. Αν και καλύτερα θα ήταν να ονομαστεί ο «Λύκος και το γεράκι» (όπως το ονόμασαν οι γραικοί), η ταινία Ladyhawke δεν βασίζεται στα σπέσιαλ εφέ, γι' αυτό κι αυτά είναι ελάχιστα και... ψιλό ό,τι να'ναι! Βασίζεται στο ενδιαφέρον θέμα, που είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτας δύο ερωτευμένων (μέρα που είναι). Η κατάρα που έριξε ο κακός επίσκοπος της Λ'Ακουάλια (εκεί που έγινε ο σεισμός πέρσι) στη μεσαιωνική Ιταλία μεταμορφώνει τον λοχαγό Rutger Hauer (τρία χρόνια μετά το Μπλέιντ Ράνερ) σε λύκο το βράδυ και την πανέμορφη Michelle Pfeiffer (δύο χρόνια μετά τον Σημαδεμένο) σε γεράκι το πρωί. Έτσι δεν μπορούν να συναντηθούν ποτέ οι δυο τους και να χαρούν τον έρωτά τους. Ο νεαρός Μatthew Broderick (ένα χρόνο πριν γίνει ο Φέρις Μπιούλερ) θα μπλέξει μαζί τους και θα τους βοηθήσει να σπάσουν την κατάρα. Η ταινία του Richard Donner (λίγο πριν φτιάξει τα... Γκούνις!) βλέπεται σήμερα περισσότερο νοσταλγικά καθώς δύσκολα θα εντυπωσιάσει κάποιον που δεν μεγάλωσε τότε βλέποντας τις ταινίες της εποχής. Θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε πλέον μια ταινία για όλη την οικογένεια (με κανά-δυο δόσεις βίας και αίματος) και για παιδιά πριν ακόμα πάνε στο γυμνάσιο! Αξίζει πάντως για να απολαύσετε τη θεά Michelle.

Willow

Οι ταινίες φαντασίας έγιναν πολύ της μόδας τη δεκαετία του '80, καθώτι τα εφέ είχαν αρχίσει να βελτιώνονται και υπήρχε η δυνατότητα να κινηματογραφήσουν ό,τι τους ερχόταν στο μυαλό. Η ταινία Willow έχει για πρωταγωνιστή τον νάνο Warwick Davis (ο οποίος τότε ήταν μόλις 18 χρονών) και συμπρωταγωνιστή τον νεαρό Val Kilmer. Ήταν μια παραγωγή του George Lucas και γι'αυτό έχει την καλύτερη ίσως παραγωγή από άλλες ταινίες του είδους. Η πλοκή είναι χαρακτηριστικά απλή, αλλά γεμάτη περιπέτειες σε έναν φανταστικό κόσμο. Είχε μέτρια εμπορική απήχηση στην εποχή της και με τα χρόνια που πέρασαν απέκτησε και ένα μικρό καλτ χαρακτήρα. Στην σκηνοθεσία βρίσκουμε τον Ron Howard, σε άλλη μια τυπική σκηνοθεσία ταινίας από εκείνη τη δεκαετία. Νωρίς-νωρίς μπήκε ο κύριος στο εμπορικό κομμάτι του Χόλιγουντ. Βλέπεται πλέον με νοσταλγική διάθεση και θα αρέσει περισσότερο στις μικρές ηλικίες· ή και σε όσους νιώθουν ακόμα μικροί.

Labyrinth (Λαβύρινθος)

Ο δημιουργός του Muppet Show, ο Jim Henson, γράφει και σκηνοθετεί την ταινία Labyrinth έχοντας για παραγωγό τον George Lucas, πρώτο όνομα τον David Bowie και πρωταγωνίστρια τη μικρή τότε Jennifer Connelly. Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία φαντασίας που βλέπεται μόνο αν είστε 10 χρονών και... βγάλε! Προχειρότατο σενάριο, ουκ ολίγες σεναριακές ευκολίες και μερικά ένθετα καρά-κιτς τραγούδια του Bowie, που βασανίζεσαι αν δεν τα περάσεις στο fast-forward. Ελάχιστες σκηνές έχουν ενδιαφέρον και το μόνο που μπορώ να πω είναι: αποφύγετέ την!

The Call of Cthulhu

Ο Σύλλογος Φίλων Lovecraft αποφάσισε το 2005 να μεταφέρει το διήγημα "The Call of Cthulhu" του Lovecraft στη μεγάλη οθόνη. Και μιας και η ιστορία εκτυλίσσεται τη δεκαετία του '20, αποφάσισαν να κάνουν και την ταινία να μοιάζει βγαλμένη μέσα από εκείνη την εποχή. Έτσι η The Call of Cthulhu πρόκειται για μια βουβή, μεσαίου μήκους (σαράντα κάτι λεπτών) παραγωγή, με ευφυή σκηνοθεσία. Στα πλάνα των ονείρων, ο γερμανικός εξπρεσιονισμός τιμάται δεόντως· στις θαλάσσιες σκηνές, οι μακέτες δεν σε ξενίζουν. Και σιγά-σιγά, η περίπλοκη ιστορία (αφήγηση μέσα στην αφήγηση μέσα στην αφήγηση) διεισδύει μέσα σου και, όσο πλησιάζει το τέλος, αγωνιάς να μάθεις ποιος είναι ο Κθούλου! Για τους φίλους του φανταστικού και του H.P. Lovecraft, η ταινία συστήνεται ανεπιφύλακτα. Δείτε και το παρακάτω σάιτ της ταινίας για περισσότερες πληροφορίες.

Υ.Γ.: Ευχαριστούμε τον ζαμούς που μάς κίνησε την περιέργεια και ανακαλύψαμε την ταινία!

The NeverEnding Story (Ιστορία δίχως τέλος)

Από τις πλέον εντυπωσιακές ταινίες για την εποχή της και η ακριβότερη ευρωπαϊκή παραγωγή (πλην των σοβιετικών) για το σωτήριον έτος 1984. Η Ιστορία δίχως τέλος σήμερα φαντάζει αρκετά παιδική και σε σημεία είναι αρκετά βαρετή. Οι ταινίες φαντασίας εξάλλου τα τελευταία χρόνια έχουν πάρει τα πάνω τους· από τα... σίριαλ Άρχοντα, Νάρνια, Χάρυ Πότερ μέχρι τις χρυσόσκονες κ.τ.λ., ο νεαρός θεατής θα βρει τα εφέ του 1984 αρκετά παλιομοδίτικα. Το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας για έναν ενήλικα (μιλώντας για μένα, έτσι;) ήταν η... μεταμοντέρνα σχέση του αναγνώστη του βιβλίου με το περιεχόμενό του. Κι αυτό άργησε μιάμιση ώρα να ολοκληρωθεί. Στη σκηνοθεσία ο Wolfgang Petersen(!), τρία χρόνια μετά το Υποβρύχιο, μια ταινία που ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει (μέχρι στιγμής). Αποτέλεσε πάντως το εισιτήριο του σκηνοθέτη για την μετεγκατάστασή του στο Χόλιγουντ. Όσον αφορά αν αξίζει να κάτσετε να τη δείτε: θα έλεγα ότι καλύτερα θα ήταν να τη δείτε παρέα με τα μικρά σας ξαδερφάκια/ανίψια/εγγόνια. Έπαθα πλάκα πάντως βλέποντας (σε μικρό ρόλο πάντα) τον... Oompa Loompa από το Εργοστάσιο σοκολάτας σε νεαρή ηλικία (βλ. φώτο)!

La Belle et la Bête

Η Ωραία και το τέρας του 1946 παραμένει η πιο διάσημη ταινία του Jean Cocteau και μία από τις πιο διάσημες και καλύτερες δημιουργίες του γαλλικού (γιατί όχι, και του παγκόσμιου) κινηματογράφου. Το πασίγνωστο παραμύθι μεταφέρθηκε με απίστευτη έμπνευση στη μεγάλη οθόνη, κάνοντάς την μια από τις πιο πρωτοποριακές ταινίες της εποχής. Μια ταινία που, 50 χρόνια μετά, ενέπνευσε την καρτουνίστικη (για να μην πω ότι αποτέλεσε καρμπόν) ταινία της Disney και παραμένει φρέσκια μέχρι σήμερα. Εμπνευσμένα σουρεαλιστικά σκηνικά όχι μόνο περιβάλλουν τους πρωταγωνιστές Jean Marais και Josette Day αλλά έχουν ισάξιο ρόλο. Ωθώντας τα τεχνικά μέσα της εποχής πέρα από τα όρια τους, ο Κοκτώ μας παρουσίασε ένα κινηματογραφικό επίτευγμα φαντασίας και ρομαντισμού, που έβγαλε το παιδί από μέσα μας σε μια ταινία που μόνο παιδική δεν μπορούμε να την πούμε.

The Incredible Shrinking Man (Ο άνθρωπος που ζάρωνε)

Όταν η φαντασία συναντούσε τεχνολογικά εμπόδια, τότε η τεχνολογία (της εποχής) έκανε ένα βήμα (βηματάκι, έστω) πιο μπροστά. Το 1957 ο φημισμένος μπι-μπουβάς Jack Arnold παρουσίασε αυτό που θα αποτελούσε μελλοντικά το πιο διάσημο πόνημά του, τον Άνθρωπο που ζάρωνε, μια ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο The Shrinking Man του Richard Matheson, το οποίο όμως ξαναεκδόθηκε με τον ίδιο τίτλο της ταινίας, προσθέτοντας δηλαδή τη λέξη incredible, (να ρωτήσουμε εμείς) για εμπορικούς λόγους άραγε; Με προσχηματικό μεν σενάριο, αποτέλεσε, δε, ένα δύσκολο έργο για τους τεχνικούς (σκηνικά, κουστούμια, φωτογραφία) το οποίο τελικά τελεσφόρησε επιτυχώς. Ίσως το απαισιόδοξο τέλος της και οι φιλοσοφικοί της στοχασμοί είναι που κάνουν την ταινία ακόμα πιο ελκυστική, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον. Με παραπλήσιο θέμα (γιγάντιες αράχνες) είχε καταπιαστεί ο σκηνοθέτης στην προηγούμενη δουλειά του το 1955, την ταινία Tarantula. Ένα γνωστό ριμέικ ήταν Η γυναίκα που ζάρωνε του 1981 με τη Lily Tomlin και ένα καινούριο ετοιμάζεται για φέτος μιας και είναι στη μόδα ο Matheson (βλέπε και I Am Legend), χωρίς όμως να έχουμε λοιπές πληροφορίες.
Ρίξτε μια ματιά και στα παρακάτω λινξ (για να προσθέσουμε μερικές σειρές ακόμη σε αυτό το ποστ):
→ cine blog
→ Ταινιοθήκη του φανταστικού

Mysterious Island (Η μυστηριώδης νήσος)

Οι δευτεροκλασάτες (για να μην πω τριτοκλασάτες και... βάλε) ταινίες φαντασίας συνεχίστηκαν και μετά τη δεκαετία του '50 (μεγάλο ρόλο έπαιξε βέβαια και η Τσινετσιτά). Ως τέτοια παραγωγή μπορούμε να θεωρήσουμε και τη Μυστηριώδη νήσο του 1961 που βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ιούλιου Βερν. Όταν την είχα πρωτοδεί, ήμουν-δεν-ήμουν έξι χρονών. Φυσικά και είχα εντυπωσιαστεί από τα εφέ της εποχής (δεν είχαν εξελιχθεί και πολύ στις αρχές της δεκαετίας του '80)· υποβρύχια και Κάπτεν Νέμο, ηφαίστεια και τεράστιες αράχνες, πελώριο καβούρι, υπερμεγέθεις μέλισσες, προϊστορικά πουλιά και τεράστιο καλαμάρι! Το αμερικάνικο κοινό εντυπωσιάζεται μόνο από το... μέγεθος. Βλέπε Gojira και όλα τα παρεμφερή. Στις μέρες μας πάντως οι νεαροί θεατές θα δυσκολευτούν να κάτσουν να δουν την ταινία, για να μην πω ότι δεν θα τη δουν καθόλου. Όπως την είδα και γω, δηλαδή, αφορά μόνο τους νοσταλγούς του ροκ-εν-ρολ των παλιών ταινιών φαντασίας που ενδέχεται σε λίγο καιρό να ξεχαστούν εντελώς.