Fandango

Πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Kevin Reynolds. Πρώτη ταινία όπου πρωταγωνιστεί ο Kevin Costner. Άλλη μία ταινία με το λεγόμενο coming-of-age, δηλαδή την ενηλικίωση των πρωταγωνιστών και την ώρα να λάβουν τις αποφάσεις για το μέλλον τους (αποφοίτηση, γάμος, εργασία ή κατάταξη στον πόλεμο του Βιετνάμ). Αποφάσεις ζωής που δεν παίρνονται εύκολα, έτσι οι τέσσερις φίλοι οδεύουν σε ένα road trip, να ξεθάψουν ένα "φίλο" τους, τον Ντομ, και με αυτό τον τρόπο να καθυστερήσουν την ώρα των αποφάσεων. Κοντά στη μέση του έργου, το ταξίδι θα τους φέρει σε ένα μέρος όπου γίνεται εκπαίδευση για πτώση με αλεξίπτωτο. Το τμήμα αυτό είναι καρέ-προς-καρέ αντιγραφή της μικρού μήκους φοιτητικής ταινίας του Reynolds με τίτλο Proof, την οποία είδε ο Spielberg και βοήθησε τελικά στην παραγωγή και της εν λόγω ταινίας. Εν συνόλω, το έργο Fandango έχει πολύ καλό κωμικό ρυθμό, ωραίους διαλόγους, πειράγματα και μαλώματα μεταξύ φίλων. Δεν το περίμενα, αλλά μου άρεσε πολύ!

Clue (Στα ίχνη του μυστηρίου)

Μένουμε σπίτι και παίζουμε παιχνίδια. Μένουμε σπίτι και βλέπουμε ταινίες. Και μία από αυτές, είναι βασισμένη σε ένα... επιτραπέζιο! Το Clue βασίζεται στο παιχνίδι Cluedo και το σενάριο έγραψε ο σκηνοθέτης Jonathan Lynn μαζί με τον John Landis. Πρόκειται για ένα δείπνο κάποιων αγνώστων μεταξύ τους σε μία μεγάλη έπαυλη που έχει έναν μυστήριο μπάτλερ (Tim Curry). Μεταξύ των καλεσμένων, ξεχωρίζουν οι γνωστές φυσιογνωμίες των Christopher Lloyd, Madeline Kahn και Lesley Ann Waren. Οι καλεσμένοι έχουν όμως κάποια μυστικά και κάποιον κοινό εκβιαστή. Και λίγο μετά, θα ξεκινήσει μία αλληλουχία φόνων (κάποιων δευτερεύοντων χαρακτήρων) χωρίς να γνωρίζουμε ποιος είναι ο δολοφόνος. Όλοι είναι ύποπτοι μέχρι αποδείξεως του εναντίον.

Βασίζεται λίγο στο στυλ του And then there where none (από το βιβλίο Δέκα μικροί νέγροι της Άγκαθα Κρίστι) αλλά θυμίζει περισσότερο το κωμικό Murder by Death. Τα αστεία όμως στο έργο δεν είναι και τόσο αστεία, οι διάλογοι δεν βγάζουν γέλιο (με κάποιες εξαιρέσεις) και οι κωμικές καταστάσεις είναι λίγο... όχι τόσο κωμικές. Ευτυχώς, λίγο μετά τη μέση του έργου ο μπάτλερ Tim Curry αναλαμβάνει να περιγράψει τα μέχρι τότε συμβάντα ώστε να ανακαλύψει το δολοφόνο και η ταινία αποκτά (επιτέλους) ρυθμό και κωμικό ενδιαφέρον. Και λίγο πριν το τέλος, οι τρεις παραλλαγές του τέλους θα νοστιμίσουν το όλο φινάλε.

Young Sherlock Holmes (Η πυραμίδα του φόβου)

Από την εταιρεία Amblin Entertainment των Steven Spielberg, Kathleen Kennedy και Frank Marshall, κυκλοφόρησε άλλη μία νεανική ταινία στα χνάρια των Goonies και Gremlins (χμ... αφού ο σεναριογράφος ήταν ο Chris Columbus που έγραψε και τα δύο προαναφερθέντα!), μία ταινία με νεαρούς πρωταγωνιστές που μπλέκουν σε περιπέτειες τύπου Ιντιάνα Τζόουνς. Εδώ, στο Young Sherlock Holmes παρακολουθούμε την πρώτη περιπέτεια του νεαρού Σέρλοκ Χολμς, όταν και γνωρίζεται με τον Τζον Γουότσον στο κολλέγιο, σε μία ιστορία που εμπνεύστηκε ο σεναριογράφος Κολόμπους και δεν ανήκει σε κανένα γραπτό του δημιουργού Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Η ιστορία θα τους οδηγήσει σε μία μυστήρια οργάνωση που έχει αιγυπτιακή ρίζα, εξ ου και ο ελληνικός τίτλος του έργου. Αν παραβλέψετε τις αρκετές σεναριακές ευκολίες που οδηγούν την πλοκή και τις μέτριες ερμηνείες, τότε έχετε μία ενδιαφέρουσα ταινία που απευθύνεται κυρίως σε νεαρές ηλικίες. Όταν την είχα δει μικρός, με είχε αφήσει θετικές αναμνήσεις. Βλέποντας την ξανά όντας αρκετά μεγαλύτερος δεν εντυπωσιάστηκα στο ελάχιστο, και αποφάσισα να τη δω μετά από κάποια χρόνια μόνο με την κόρη μου, όταν μεγαλώσει λίγο περισσότερο.

Στις σκηνές που κάποιοι χαρακτήρες βιώνουν παραισθήσεις, η Industrial Light & Magic αναλαμβάνει τα εφέ, τα οποία είναι αρκετά ρεαλιστικά (και θυμίζουν άλλες παρόμοιες ταινίες της εποχής). Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχει μία σκηνή με έναν ιππότη βγαλμένο από γυαλί-βιτρό και αυτή η σκηνή αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη ενσωμάτωση ψηφιακού χαρακτήρα σε φιλμ. Η σκηνή δημιουργήθηκε από την (άγνωστη τότε) εταιρεία Pixar, με τη συμμετοχή του John Lasseter.

The Emerald Forest (Σμαραγδένιο δάσος)

Μια περιπέτεια στην αχανή ζούγκλα του Αμαζονίου, ή αλλιώς μια γνωριμία με τις κρυμμένες φυλές του Αμαζονίου που δεν έχουν γνωρίσει τον «πολιτισμό». Ο σκηνοθέτης John Boorman βρίσκει σαν πρόσχημα την αληθινή ιστορία εξαφάνισης ενός μικρού παιδιού στη ζούγκλα του Αμαζονίου και βάση αυτής βρίσκει την ευκαιρία να μας ξεναγήσει σε ένα διαφορετικό κόσμο, με διαφορετικά ήθη, διαφορετικά... τα πάντα. Αν αφήσετε στην άκρη κάποιες σεναριακές ευκολίες και τις αφελείς ερμηνείες, μπορείτε να απολαύσετε εικόνες απίστευτης ομορφιάς. Ο Boorman ξαναεπισκέπτεται δάση μετά το κλασικό Deliverance του '72, αλλά το The Emerald Forest είναι πάνω απ'όλα μια οικολογική ταινία, που από πολύ νωρίς (για το 1985 μιλάμε) έκανε λόγο για τη συρρίκνωση του δάσους του Αμαζονίου από τις αδηφάγες πολυεθνικές. Τον πρωταγωνιστή Powers Booth, πέρα από χαρακτηριστικές δευτεραγωνιστικές συμμετοχές σε γνωστά έργα, τον έχουμε δει ως αντίπαλο του Νικ Νόλτε στο Extreme Prejudice αλλά και στο Southern Comfort· και τα δύο με την υπογραφή του Walter Hill. Σημειώστε ότι το χαμένο παιδί σε νεαρή ηλικία υποδύεται ο γιος του σκηνοθέτη.

American Flyers

Η άλλη ποδηλατική ταινία του σεναριογράφου Steve Tesich, μετά την επιτυχία Breaking Away του '79. Η καλλιτεχνική επιτυχία δεν επαναλήφθηκε, αλλά πάλι αποτελεί μια ενδιαφέρουσα αθλητική ταινία και αρκετά καλή μέσα στην απλοϊκότητά της για τους φίλους του ποδηλάτου. Ο νεαρός μυστακοφόρος Kevin Costner, γιατρός στο επάγγελμα και πρωταθλητής ποδηλαδίας, έχει αποξενωθεί από τον αδερφό του και την μητέρα τους, μετά το θάνατο του πατέρα τους. Προβληματισμένος για την υγεία του αδερφού του και για το αν έχει κληρονομήσει την ασθένεια του πατέρα, τον προσκαλεί να περάσει μερικές μέρες μαζί του και να λάβουν μέρος στον αγώνα ποδηλασίας "Hell of the West", πάνω στα Βραχώδη Όρη του Κολοράντο. Αυτοί θα είναι οι American Flyers! Μαζί τους θα είναι η φίλη του Κόστνερ, η ηθοποιός Rae Dawn Chong που θυμόμαστε μόνο από το Κομάντο του Σβαρτζενέγκερ και η κοπελιά που θα γνωρίσει ο αδερφός και θα πάρει μαζί τους στο βαν, η Alexandra Paul, γνωστή κυρίως από το Μπέιγουοτς! Στην καρέκλα του σκηνοθέτη, ο John Badham μας δίνει πολύ ωραίες εικόνες από το πανέμορφο τοπίο στα Όρη, μια καλή εικόνα οργάνωσης μιας ποδηλατικής ομάδας και καλογυρισμένες σκηνές από τους αγώνες, φτιάχνοντας ένα επαγγελματικό, καθ' όλα χολιγουντιανό συνολάκι που βλέπεται ευχάριστα. Ίσως είναι η καλύτερη ταινία αυτού του σκηνοθέτη, μαζί με το Stakeout/Οι Κοριοί, γιατί αν δούμε την υπόλοιπη φιλμογραφία του, καμία ταινία δεν ξεπερνά την μετριότητα.

Kiss of the Spider Woman

Το Φιλί της γυναίκας αράχνης αποτέλεσε την πρώτη μας γνωριμία με τον Raul Julia και τη Sonia Braga και τον βραζιλιάνο σκηνοθέτη Hector Babenco και ήταν επίσης η ταινία που έδωσε στον William Hurt —τον σταρ της δεκαετίας του '80— το όσκαρ α' ανδρικού ρόλου, το βραβείο αντρικής ερμηνείας στις Κάννες και το Bafta, μεταξύ άλλων. Ο ένας (Hurt) είναι ομοφυλόφιλος και κρατείται για άσεμνη συμπεριφορά σε ανήλικους. Ο άλλος (Julia) είναι πολιτικός κρατούμενος για συμμετοχή σε επαναστατική ομάδα. Βρισκόμαστε σε μια άγνωστη χώρα της Κεντρικής ή Νότιας Αμερικής, όπου το καθεστώς εξουσιάζει και καταπατά τις ελευθερίες των ανθρώπων, όπως συνέβαινε πολλές φορές σε πολλά κράτη εκείνη τη δεκαετία. Ο Hurt αφηγείται στον Julia μια φανταστική ταινία που έχει φτιάξει στο μυαλό του, για να σπάσει τη μονοτονία αλλά και να ταξιδέψει με τη φαντασία του μακριά από τα σίδερα της φυλακής. Οι επαναστατικές ιδέες του ενός θα μπλέξουν με το ρομάντζο του άλλου, οι επιθυμίες θα αναμειχθούν με τον ιδεαλισμό και οι ανατροπές (πάσης... φύσεως) θα μπλέξουν περισσότερο την κατάσταση. Αναρωτιέμαι πάντως πώς η συντηρητική Ακαδημία έδωσε την ψήφο της στην τολμηρή ερμηνεία του Hurt...

Death of a Salesman (Ο θάνατος του εμποράκου)

Το αμερικανικό όνειρο και πώς μπορεί να σε συντρίψει, τα όνειρα και οι αυταπάτες, η αποδόμηση της οικογένειας μέσα από την ενδελεχή ματιά του Arthur Miller και του πασίγνωστου έργου του Ο θάνατος του εμποράκου. O Dustin Hoffman (στο ρόλο της ζωής του;) είχε παίξει το ρόλο του πλασιέ Γουίλι Λόμαν στο Broadway και την επόμενη χρονιά κινηματογραφήθηκε για την τηλεόραση από τον σκηνοθέτη Volker Schlöndorff (γνωστό κυρίως από την ταινία Το ταμπούρλο που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα το '79). Η παραγωγή ήταν στημένη εντελώς θεατρικά, με λιτά, ζωγραφιστά σκηνικά, σαν να βλέπεις στην ΕΡΤ-1 το... θέατρο της Δευτέρας. Η ουσία φυσικά βρισκόταν στο ίδιο το κείμενο του Miller και στις απίσευτες ερμηνείες όλων των ηθοποιών και εκεί επικεντρώνεται ο σκηνοθέτης, με το σενάριο να ακολουθεί πιστά το κείμενο του Miller. Ο 48χρονος τότε Hoffman που υποδύθηκε τον 63χρονο χαρακτήρα του Λόμαν κέρδισε τη χρυσή σφαίρα και το βραβείο Έμμυ για τηλεοπτική παραγωγή. Η επιτυχία αυτής της ταινίας έκανε τους παραγωγούς να την κυκλοφορήσουν αργότερα και στις κινηματογραφικές αίθουσες. Το υπόλοιπο καστ απαρτίζουν η «μητέρα» Kate Reid και οι «γιοι» John Malkovich και Stephen Lang.

Ladyhawke (Ο λύκος και το γεράκι)

Από τις πιο γνωστές ταινίες φαντασίας της δεκαετίας του '80 που δεν είχε δει ο υπογράφων. Αν και καλύτερα θα ήταν να ονομαστεί ο «Λύκος και το γεράκι» (όπως το ονόμασαν οι γραικοί), η ταινία Ladyhawke δεν βασίζεται στα σπέσιαλ εφέ, γι' αυτό κι αυτά είναι ελάχιστα και... ψιλό ό,τι να'ναι! Βασίζεται στο ενδιαφέρον θέμα, που είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτας δύο ερωτευμένων (μέρα που είναι). Η κατάρα που έριξε ο κακός επίσκοπος της Λ'Ακουάλια (εκεί που έγινε ο σεισμός πέρσι) στη μεσαιωνική Ιταλία μεταμορφώνει τον λοχαγό Rutger Hauer (τρία χρόνια μετά το Μπλέιντ Ράνερ) σε λύκο το βράδυ και την πανέμορφη Michelle Pfeiffer (δύο χρόνια μετά τον Σημαδεμένο) σε γεράκι το πρωί. Έτσι δεν μπορούν να συναντηθούν ποτέ οι δυο τους και να χαρούν τον έρωτά τους. Ο νεαρός Μatthew Broderick (ένα χρόνο πριν γίνει ο Φέρις Μπιούλερ) θα μπλέξει μαζί τους και θα τους βοηθήσει να σπάσουν την κατάρα. Η ταινία του Richard Donner (λίγο πριν φτιάξει τα... Γκούνις!) βλέπεται σήμερα περισσότερο νοσταλγικά καθώς δύσκολα θα εντυπωσιάσει κάποιον που δεν μεγάλωσε τότε βλέποντας τις ταινίες της εποχής. Θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε πλέον μια ταινία για όλη την οικογένεια (με κανά-δυο δόσεις βίας και αίματος) και για παιδιά πριν ακόμα πάνε στο γυμνάσιο! Αξίζει πάντως για να απολαύσετε τη θεά Michelle.

The Sure Thing (Κυνηγώντας το σίγουρο κρεβάτι)

How would you like to have a sexual encounter so intense it could conceivably change your political views?

Ένα χρόνο μετά την τρέλα του Spinal Tap, ο Rob Reiner υπογράφει μια νεανική κωμωδία για τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα και το σεξ. Σε αντίθεση με τις περισσότερες σαχλοκωμωδίες της εποχής, η ταινία είναι αρκούντως ρεαλιστική και αληθοφανής. Αν αλλάζαμε τα ρούχα και το περιβάλλον, οι καταστάσεις θα ταίριαζαν ακόμα και στο σήμερα. Ο όρος The Sure Thing αναφέρεται στις κοπέλες που είναι έτοιμες για όλα, το σίγουρο κρεβάτι που λέει και ο ελληνικός τίτλος. Ο Cusack πάει στο κολλέγιο στη Βοστώνη και δεν μπορεί να σταυρώσει γκόμενα. Ο φίλος του απ'το σχολείο (ο Anthony Edwards, γνωστός ως ο γιατρός Greeene στο ER), τον καλεί στην Καλιφόρνια για τα Χριστούγεννα, επειδή οι κοπέλες εκεί είναι... sure thing. Ξεκινάει λοιπόν οδικώς και για κακή του τύχη έχει παρέα μια κρυόκωλη κοπέλα από την τάξη του, που πάει να βρει το δικό της αγόρι στην Καλιφόρνια. Μαζί θα περάσουν διάφορες κωμικές περιπέτειες, αλλά μέσα από την παρέα τους και τον απλό, ουσιαστικό διάλογο θα συνειδητοποιήσουν ότι ο ένας γουστάρει τον άλλο. Δεκαπέντε χρόνια μετά, ο Cusack στο High Fidelity έψαχνε τις απαντήσεις στα ίδια πράματα. Αν προσθέσουμε και το ότι ο Tim Robbins εμφανίστηκε σε μικρό ρόλο και στα δύο έργα, τότε αναρωτιόμαστε γιατί πρέπει οι ταινίες να ξαναγράφονται κάθε δέκα-δεκαπέντε χρόνια· για να ενσωματώσουν και τις καινούριες μόδες και τα νέα κουρέματα; Εν προκειμένω, η ταινία παρακολουθείται ευχάριστα και οι πιο ψιλιασμένοι θα βρουν τις τεράστιες ομοιότητες με την κλασική It happened one night.

Subway (Μια νύχτα στον υπόγειο)

Δεν είχα ξαναδεί τον (αμερικανό, γιο διπλωμάτη και μεγαλωμένο στην Ελβετία) Christopher Lambert σε γαλλική ταινία κι αυτή που είδα ήταν η Subway, η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Luc Besson. Με συμπρωταγωνίστρια την Isabelle Adjani, η ταινία εκτυλίσσεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο μετρό του Παρισιού· στις πλατφόρμες, στα καφέ και στα γκισέ, στις υπόγειες εγκαταστάσεις που δεν βλέπει ο κόσμος, στα υπόγεια εργοτάξια. Εκεί κρύβεται ο Lambert, μπλεγμένος σε μια ιστορία εκβιασμού, με τους αστυνομικούς να τον κυνηγάνε και τους μπράβους της γυναίκας πλούσιου επιχειρηματία, της Adjani, να καραδωκούν. Ως τη στιγμή που φυσικά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι θα ερωτευτεί και θα αλλάξουν τα δεδομένα. Αυτή είναι η ταινία που έκανε γνωστό τον Besson στο ευρύ κοινό. Παρόλο που από κάποιο σημείο και μετά αρχίζεις λίγο να βαριέσαι την υπόθεση, οι δευτερεύοντες εκκεντρικοί χαρακτήρες που ζούνε κάτω από την πόλη έχουν το δικό τους ενδιαφέρον, με τον Jean Reno να ξεχωρίζει ως drummer και ο συνθέτης Eric Serra σε ρόλο αμίλητου μπασίστα. Ιδιαίτερη ταινία μέσα από την χαρακτηριστική ματιά του Besson που δεν έχει να πει και πολλά.

To Live and Die in L.A. (Ο άνθρωπος από το Λος Άντζελες)

Περισσότερο γνωστός στους νεαρούς θεατές από το CSI: Miami και στους παλιότερους από τον Ανθρωποκυνηγό του Michael Mann, ο William Petersen πρωταγωνιστεί στην αστυνομική περιπέτεια To Live and Die in L.A. παραγωγής 1985. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκουμε τον William Friedkin (του Εξορκιστή κλπ) σε μεγάλα κέφια, ο οποίος δημιουργεί μία δυνατή ταινία με σχεδόν φρενήρη ρυθμό. Μία από τις καλύτερες ταινίες του είδους για την τότε δεκαετία που ξεφεύγει από το γνωστό κιτσάρισμα και τα κλισέ της. Ειδικά η αναπάντεχη εξέλιξη στο τέλος και η μεταστροφή της σε... πιο «σκοτεινές αποχρώσεις» κάνει την ταινία ακόμα πιο ελκυστική και μας θυμίζει ότι όντως αυτός είναι ο σκηνοθέτης του οσκαρικού Ανθρώπου από τη Γαλλία. Το χαρακτηριστικό κυνηγητό με τα αμάξια μπορεί να σας θυμίσει την προαναφερθείσα ταινία, αλλά οι όποιες ομοιότητες δεν μας... χάλασαν καθόλου. Η ταινία παρακολουθεί τις όχι και τόσο νόμιμες προσπάθειες του αστυνομικού Petersen να συλλάβει τον βίαιο, επικίνδυνο και άπιαστο παραχαράκτη Willem Dafoe, ο οποίος συν τις άλλοις δολοφόνησε και τον πρώην συνεργάτη του.

Enemy Mine (Ο εχθρός μου)

Το Enemy Mine αποτελεί τη δεύτερη αγγλόφωνη ταινία του Wolfgang Petersen, λίγα χρόνια μετά την επιτυχία του Das Boot και ένα μετά το παιδικό Ιστορία δίχως τέλος. Πρόκειται για μια sci-fi ταινία παραγωγής 1985, με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά εφέ της εποχής (βλ. Dune, Star Wars, Star Trek κλπ). Η ταινία αποκτά σχετικό ενδιαφέρον (ευτυχώς) όταν ένας γήινος (ο νεαρός Dennis Quaid) και ο αντίπαλός του εξωγήινος (ο Louis Gossett Jr. κάτω από 5 κιλά μέικ-απ) πέσουν σε έναν έρημο πλανήτη και πρέπει να συνεργαστούν για να επιβιώσουν. Μεταξύ τους θα δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη φιλία όταν βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους. Φυσικά και θα εμπλακούν σε διάφορες περιπέτειες που θα τους ενώσουν περισσότερο και θα δείξει στον «πολιτισμένο» γήινο ότι υπάρχουν και άλλοι λαοί ίσως και πιο πολιτισμένοι. Παρόλο τις σεναριακές και... επιστημονικές ευκολίες, η ταινία προσπαθεί να περάσει κάποια ουμανιστικά και αντιρατσιστικά μηνύματα και, εν τέλει, παρακολουθείται ευχάριστα μέσα στην απλοϊκότητά της.

Hold-Up (Επικίνδυνος διαρρήκτης)

Γαλλο-καναδέζικη περιπέτεια παραγωγής 1985 με τον πενηντάχρονο τότε Jean-Paul Belmondo να είναι ο... Επικίνδυνος διαρρήκτης! Ντυμένος ως κλόουν, εισβάλλει στην τράπεζα και μαζί με τον συνεργό του παίζουν ένα πανέξυπνο παιχνίδι στους αστυνομικούς και καταφέρνουν να το σκάσουν με τα κλοπιμαία. Μετά αρχίζει το κυνηγητό καθώς προσπαθούν να ξεφύγουν από έναν θυμωμένο πρώην συγκρατούμενο του Belmondo, τον οποίο δεν πήρε στο «κόλπο» και προσπαθούν επίσης να μην κάνουν κάποιο λάθος και τους τσακώσει η αστυνομία. Χαριτωμένη, παλιομοδίτικη περιπέτεια, εντελώς δεκαετίας του '80, την οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε και... οικογενειακή ταινία, καθώς η βία είναι σχεδόν ανύπαρκτη και καθ'όλα κωμική! Ό,τι πρέπει για να περάσετε ένα ευχάριστο απογευματάκι και για να δείτε πού έπαιζε η (τότε άσημη—τώρα πασίγνωστη "sex and the city") Kim Cattrall.

The Breakfast Club

Η χειρότερη δεκαετία του κινηματογράφου (και πολλών άλλων θεμάτων) είναι ασυζητητί η δεκαετία του '80. Μέσα σ' αυτήν εμφανίστηκε και έδρασε ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος John Hughes, του οποίου οι ανησυχίες δεν ξεπερνούσαν το... λύκειο και την εφηβεία! Πιο γνωστές ταινίες του είναι Η πιο κουφή μέρα του Φέρις Μπιούλερ και το Ηλεκτρονικό μανούλι. Το 1985 όμως, και πριν γράψει το... Μανούλι, κυκλοφόρησε το πιο σοβαρό και δραματικό Breakfast Club. Μια ιστορία για πέντε άσχετους μεταξύ τους μαθητές που πηγαίνουν στο σχολείο Σάββατο πρωί ως τιμωρία. Ο/η καθένας/καθεμία εκφράζει και μια διαφορετική κλίκα του σχολείου· έχουμε τον τραμπούκο αληταρά, τον γυμνασμένο αθλητή, το «σπασικλάκι» που τα ξέρει όλα, την κακομαθημένη πλούσια γκομενίτσα, την ατίθαση και αταίριαστη με το κοινωνικό της περιβάλλον κοπέλα. Χωρίς να έχουν φαινομενικά τίποτα κοινό μεταξύ τους, θα ανακαλύψουν ότι οι ανησυχίες τους για το μέλλον και για τη ζωή τους είναι οι ίδιες.

Με τη βοήθεια και του τραγουδιού των τίτλων Don't You (forget about me) των Simple Minds, η ταινία έγινε αμέσως επιτυχία και μια από τις πιο αγαπημένες δημιουργίες της δεκαετίας. Η όλη της ίσως επιτυχία (όπως είπε κάποιος) έγκειται στο ότι αν αλλάξεις ρούχα στους πρωταγωνιστές και τους τοποθετήσεις π.χ. στα '60s ή στα '90s, δεν θα έχει καμία διαφορά. Οι νεανικές ανησυχίες έχουμε ξαναπεί ότι είναι διαχρονικές... Τέλος και αυτού του παραδείγματος.

The Quiet Earth

Επειδή Νέα Ζηλανδία δεν είναι μόνο ο Πίτερ Τζάκσον και τα δαχτυλίδια του, αξίζει να ανακαλύψετε τη φουτουριστική ταινία The Quiet Earth του 1985. Ο πρωταγωνιστής μας (επιστήμονας σε top-secret υποθέσεις) «ξυπνάει» στον κόσμο που ήξερε, μόνο που αυτός δεν είναι ίδιος. Όλοι οι άνθρωποι και τα ζώα έχουν εξαφανιστεί στη στιγμή και έχουν αφήσει τα πάντα (θερμοσίφωνες, βρύσες, κουζίνες, αυτοκίνητα, αεροπλάνα κλπ) στην τύχη. Στο πρώτο της κομμάτι η ταινία μοιάζει σε πολλά σημεία με τα παρόμοιας θεματικής Last man on Earth και (στο πιο πρόσφατο ριμέικ του) Ζωντανός Θρύλος. Ο ήρωάς μας τριγυρνάει στην πόλη και κάνει ό,τι γουστάρει μέχρι που κάποια στιγμή η αβάσταχτη μοναξιά αρχίζει να τον τρελαίνει (φοβερή η σκηνή της ομιλίας στο μπαλκόνι!). Σε αντίθεση με τις άλλες ταινίες όμως, δεν υπάρχουν ούτε ζόμπι ούτε αρρωστημένα ανθρωποειδή κλπ, δημιουργώντας όμως έτσι μια πιο υπαινικτικά τρομακτική ατμόσφαιρα. Λίγο πριν φλιπάρει θα εμφανιστούν δύο νέοι χαρακτήρες στο έργο (μία κοπέλα και ένας Αβορίγινας) και θα τον βγάλουν απ'το επικίνδυνο μονοπάτι της τρέλας. Από κει και έπειτα οι τρεις τους θα αναζητήσουν τι πήγε στραβά στον κόσμο. Οι επιστημονικές απαντήσεις είναι αρκετά δυσνόητες και (ίσως) για αυτό το λόγο ο σκηνοθέτης Geoff Murphy ακολουθεί περισσότερο τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των ηρώων του στο νέο τους περιβάλλον. Το διφορούμενο φινάλε, τέλος, έρχεται για να μας αποτελειώσει και να αποτελεί έναν από τους λόγους που γράφονται αυτές οι γραμμές. Τι έγινε ρε παιδιά;!

Υ.Γ. 1: Διαβάστε επιπλέον για την ταινία εδώ και εδώ!
Υ.Γ. 2: Αυτή είναι η πρώτη ταινία από τη δεκαετία του '80 που σχολιάζουμε. Για διάφορους λόγους, δε νομίζω να υπάρξουν και πολλές άλλες...