Ξαναβλέποντας: Gattaca

Με λιτά εφέ, η πρώτη ταινία του Andrew Niccol (ένα χρόνο πριν δώσει το σενάριο για το Truman Show) καταφέρνει και μας κάνει να πιστέψουμε ότι υπάρχει η τεχνολογία που παρουσιάζει και δεν κάθεται να μας την πετάξει στα μούτρα. Κερδίζει, για τον υπογράφοντα, πολλούς πόντους από την 50's ενδυματολογία, κάτι που ενισχύει τη νουάρ ατμόσφαιρα του έργου και την προσπάθεια του πρωταγωνιστή να μην αποκαλυφθεί το ψέμα που ζει. Έντονο σέπια χρώμα στη φωτογραφία, ωραίοι δευτεραγωνιστές (ο παλαίμαχος Ernest Borgnine και Alan Arkin, o συγγραφέας Gore Vidal) και φυσικά οι νεαροί (τότε) πρωταγωνιστές Ethan Hawk, Uma Thurman, Jude Law και Loren Dean στα καλύτερά τους.

Το Gattaca είναι ίσως η καλύτερη ταινία του Andrew Niccol, και μια από τις καλύτερες sci-fi των τελευταίων χρόνων.

Ξαναβλέποντας: Dark City

Πριν 20 χρόνια που την είχα δει στο σινεμά, όντως και μικρότερος σε ηλικία, μπορώ να πω ότι είχα εντυπωσιαστεί, κυρίως από το μυστήριο, την σκοτεινή ατμόσφαιρα, την έξυπνη ιδέα της ύπνωσης και αλλαγής αναμνήσεων. Ξαναβλέποντας το Dark City, παρατήρησα όλες τις λεπτομέρειες για τις οποίες το έργο δεν έγινε ποτέ μεγάλο: νομίζω φταίει κυρίως η "βιαστική" σκηνοθεσία του Alex Proyas και ο τρόπος που κόβει απότομα τις σκηνές για να προχωρήσει την ιστορία, επειδή έχει πάρα πολλά να πει και θέλει να τα δείξει. Δεν εντρυφάς στους βασικούς χαρακτήρες, και όλα γίνονται για να προχωρήσουμε παρακάτω, να πάμε από σκηνή σε σκηνή και να οδηγηθούμε προς την ανακάλυψη της αλήθειας λίγο πριν την κλιμάκωση στο τέλος. Καλός ο Rufus Sewel, ταίριαξε στο ρόλο του ανθρώπου με αμνησία που ανακαλύπτει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Νομίζω είναι η μοναδική ταινία που τον έχω δει ως πρωταγωνιστή. Στο τέλος, το ότι αποκτά την απόλυτη γνώση και γίνεται παντοδύναμος, θυμίζει ολίγον από Matrix, ένα χρόνο πριν βγει η ταινία του Κιάνου Ριβς. Η σύζυγος Jennifer Connely φαίνεται σαν άνευρος χαρακτήρας, ο αστυνομικός William Hurt έχει ωραία παρουσία, αλλά προσπαθεί κι αυτός χωρίς νόημα και ο περίεργος γιατρός Kiefer Sutherland κερδίζει λίγο παραπάνω τις εντυπώσεις.

Ξαναβλέποντας: Contact

Ξαναείδα το Contact μετά από 20 και βάλε χρόνια. Η κυρίαρχη θεματική του έργου φαίνεται ότι δεν είναι η επαφή, αλλά η πίστη. Πίστη στην επιστήμη και στις έρευνες από την πλευρά της Jodie Foster, πίστη στο Θεό από το θεολόγο Matthew McConaughey, μη πίστη στο Θεό από την πρώτη και στο τέλος η προσπάθειά της να κάνει τον κόσμο να πιστέψει σε κάτι που είδε μόνο αυτή, σε πλήρη αντιστοίχιση με την πίστη στο Θείο για τους λοιπούς ανθρώπους.

Η καλύτερη ηλικιακά εποχή της Jodie Foster και ένα από τα καλύτερα έργα του Robert Zemeckis για τον υπογράφοντα.

Barbarella

Δεν είχα δει ποτέ (ποτέ, όμως) τη Μπαρμπαρέλα! Η καλτ ταινία του Roger Vadim με το σουρεαλιστικό σενάριο, τα εξωπραγματικά σκηνικά και κουστούμια, θέλει να υμνήσει τον ελεύθερο έρωτα και φυσικά να δείξει όσο γίνεται περισσότερο από το γυμνό κορμί της Jane Fonda. Είμαστε εξάλλου στο 1968, στο κλίμα της εποχής, κλίμα σεξουαλικής επανάστασης και απελευθέρωσης. Θα τη βρείτε σε κάθε λίστα Κακών Ταινιών Που Πρέπει Να Δείτε. Μπορείτε να τη δείτε για ιστορικούς λόγους. Οι φαν καλτ ταινιών θα την έχουν δει ήδη.

Annihilation

Όταν η φύση μεταλάσσεται με τρόπους που δεν γνωρίζουμε και το κακό παίρνει σάρκα και οστά από τους δικούς μας φόβους.

Το Annihilation που σκηνοθετεί ο συγγραφέας Alex Garland (μετά και το πολύ καλό Ex Machina είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες (βιολογικές;) sci-fi ταινίες των τελευταίων χρόνων.

Passengers

Αν βρεθείς μπροστά στην ευκαιρία να το παίξεις Θεός για να αλλάξεις τη ζωή σου με συνέπεια όμως να αλλάξεις και τη ζωή ενός άλλου, θα το έκανες;

Ενδιαφέρουσα ταινία (λίγο περισσότερο σκεπτόμενης) επιστημονικής φαντασίας, το Passengers έχει δύο από τα πιο hot νεαρά ονόματα του Χόλιγουντ (Chris Pratt & Jennifer Lawrence) και ίσως ήταν ακόμα καλύτερη αν είχε ένα διαφορετικό τέλος. Αλλά ποιο να ήταν αυτό, άραγε;

Predestination (Ταξιδιώτης στο χρόνο)

Άλλη μία ταινία με το αγαπημένο θέμα για τον υπογράφοντα: ταξίδι μπρος-πίσω στο χρόνο, με τον πρωταγωνιστή να επηρεάζει το παρελθόν για να αλλάξει το μέλλον. Ή μήπως όμως όλα είναι προκαθορισμένα; Ο Ethan Hawke παίζει μετά από χρόνια σε αξιομνημόνευτο έργο και η Sarah Snook κλέβει την παράσταση. Αναζητήστε το Predestination για να κάψετε τον εγκέφαλό σας και να μείνετε με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σας για μέρες μετά.

Sci-fi in 2013

Oblivion
Ενδιαφέρουσα η κεντρική ιδέα, εμπλουτισμένη όμως με πολλά κλισέ. Καλή παραγωγή αλλά μέτριο αποτέλεσμα, κακό τελείωμα.

Star Trek Into Darkness
Άλλη μια καλοφτιαγμένη ταινίας της σειράς Star Trek, δεύτερη με τους νεαρούς πρωταγωνιστές. Τι θυμόμαστε από το έργο; Εφέ, φασαρία, μπαμ μπουμ, τη φωνή του Benedict Cumberbatch.

Elysium
Ο Neill Blomkamp που μας είχε εντυπωσιάσει στο District 9, επιστρέφει με παρόμοιες ανησυχίες και σχεδόν ίδια σκηνικά. Αρκετά φλύαρο όμως. Ο ολοκληρωτισμός του μέλλοντος με τη βοήθεια της τεχνολογίας και των ρομπότ; Οk. Το να ζούνε οι εύποροι άνθρωποι κάνοντας διακοπές στο διάστημα, δεν μας πολυ-έπεισε όμως.

The World's End
Το τέλος του κόσμου στην ομώνυμη παμπ, στην ομότιτλη ταινία, τρίτη στη σειρά της βρετανικής κωμικής ομάδας των Edgar Wright, Simon Pegg και Nick Frost. Σάτιρα και βρετανικό χιούμορ με εξωγήινες απειλές!

Δεν είδαμε: Ender's Game
Δεν θέλουμε να δούμε: After Earth

The Brother from Another Planet

Ο Joe Morton είναι ο brother από άλλο πλανήτη, που πέφτει στη Γη όταν το διαστημόπλοιό του παθαίνει βλάβη. Για καλή του τύχη, ως μαύρος, πέφτει στο Χάρλεμ οπότε περνάει απαρατήρητος. Ο πρωταγωνιστής μας δε μιλάει, τον κυνηγάνε δύο... άντρες με τα μαύρα (ο David Strathairn και ο ίδιος ο σκηνοθέτης John Sayles) και βρίσκει δουλειά επιδιορθώνοντας... ουφάδικα! Αυτή είναι η πασίγνωστη, πλέον, ανεξάρτητη ταινία The Brother from Another Planet του Sayles που κυκλοφόρησε το 1984. Ήταν υποψήφια στο πρώτο φεστιβάλ του Sundance, σε μία ιδιαίτερη χρονιά για το αμερικανικό ανεξάρτητο σινεμά, με συνυποψήφιο το Stranger Than Paradise του Jim Jarmusch και νικητή το Blood Simple. των Αφών Coen. Η ταινία φυσικά σχολιάζει και «υπογείως» και φανερώς διάφορα θέματα θρησκευτικού και κοινωνικού χαρακτήρα αλλά παρουσιάζει και μια τρελαμένη sci-fi παράπλευρη ιστορία με ελάχιστα εφέ. Μία ιδιαίτερη δημιουργία από έναν ιδιαίτερο δημιουργό.

I, Robot

Είχα δει παλιότερα το I, Robot του Alex Proyas και το είχα βρει σχετικά ενδιαφέρον, για περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας δηλαδή. Έχοντας διαβάσει όμως την ομότιτλη συλλογή μυθιστορημάτων του Ισαάκ Ασίμοφ και προσφάτως δύο από τα τέσσερα βιβλία της Σειράς Ρομπότ («Ο γυμνός ήλιος» και «Ρομπότ και αυτοκρατορία») στα οποία η όλη πλοκή είναι ένα εγκεφαλικό παιχνίδι —ένα αστυνομικό whodunit σε sci-fi υπόβαθρο, παρατήρησα πόσο μα πόσο έξω από το πνεύμα του Ασίμοφ οδηγήθηκε η ταινία με σκοπό τη δημιουργία ανεγκέφαλης δράσης, κυνηγητών, εκρήξεων και πυροβολισμών, σε μια μορφή α-λα Εξολοθρευτή. Εκεί που τα βιβλία βασίζονται στη Λογική και την προσπάθεια να ξεγελάσεις τους Tρεις Nόμους της ρομποτικής^* με μοναδικό εργαλείο το ανθρώπινο μυαλό, η ταινία βρίσκει ως σεναριακή ευκολία τη διάσωση του ανθρώπινου είδους για να εξελιχθεί σε μια περιπέτεια του στυλ άνθρωποι εναντίον ρομπότ. Κοινώς, απογοητεύτηκα.

^*Οι Tρεις Nόμοι:
1. Το ρομπότ δε θα κάνει κακό σε άνθρωπο, ούτε με την αδράνειά του θα επιτρέψει να βλαφτεί ανθρώπινο oν.
2. Το ρομπότ πρέπει να υπακούει τις διαταγές που του δίνουν οι άνθρωποι, εκτός αν αυτές οι διαταγές έρχονται σε αντίθεση με τον πρώτο νόμο.
3. Το ρομπότ οφείλει να προστατεύει την ύπαρξή του, εφόσον αυτό δεν συγκρούεται με τον πρώτο και τον δεύτερο νόμο.

Iceman

Μετά την καλλιτεχνική επιτυχία του Πολέμου για τη φωτιά του Ζαν Ζακ Ανό με θέμα προϊστορικούς ανθρώπους, ήρθε η αμερικανική προσπάθεια να φέρουν έναν άνθρωπο του Νεάτερνταλ στο σήμερα. Πώς; Αφού τον βρήκαν καταψυγμένο κάπου στην Αρκτική, τον επανέφεραν στη ζωή! Το τοπίο θυμίζει το The Thing του Κάρπεντερ. Ακούγονται ουκ ολίγες επιστημονικές και ιατρικές αρλούμπες για να προσδώσουν αληθοφάνεια και να μας πείσουν(;) για την πετυχημένη... απόψυξη του επονομαζόμενου Iceman. Για να καταλήξουμε τελικά σε μια ανθρωπολογική εξέταση και μελέτη των διαφορών του προϊστορικού ανθρώπου. Ο εκπρόσωπος των επιστημόνων και πιο θαραλλέος για να έρθει σε επαφή είναι ο Timothy Hutton, σε άλλη μια αποτυχημένη εμπορικά ταινία, που πρόσθεσε άλλο ένα καρφί στο φέρετρο της ανερχόμενης καριέρας του (άλλο ένα μεγάλο και τρανό παράδειγμα της κατάρας των Όσκαρ). Συμπρωταγωνιστούν πολλοί και διάφοροι με πιο γνωστούς τους David Strathairn, Danny Glover και την Lindsay Crouse με το χαρακτηριστικό «αγορέ» μαλλί (η «σύζυγος» του Treat Williams στο Prince of the city, πρωταγωνίστρια στο House of Games του Μάμετ μεταξύ άλλων). Το ρόλο του iceman είχε ο John Lone, γνωστός μετέπειτα από το ρόλο του ενήλικα Τελευταίου αυτοκράτορα του Μπερτολούτσι. Τη σκηνοθεσία αυτής της μέτριας ταινίας είχε αναλάβει ο Fred Schepisi, που οι επιτυχίες του ήταν μετρημένες, σε μια παραγωγή του Norman Jewison.

Moon

Λιτά αλλά προσεγμένα σκηνικά, μια ενδιαφέρουσα ιστορία, ένα καλογραμμένο σενάριο, έναν «τρελαμένο» ηθοποιό (Sam Rockwell) και μια φωνή ενός κομπιούτερ (Kevin Spacey) που κλείνει το μάτι στους οπαδούς του Κιούμπρικ, είναι τα συστατικά με τα οποία ο Duncan Jones (γιος του David Bowie!) έφτιαξε μια μεγάλη ταινία μικρού βεληνεκούς. Η ταινία Moon ξαναέβαλε το σκεπτόμενο sci-fi στο χάρτη. Μαζί με το District 9 της ίδιας χρονιάς, βεβαίως-βεβαίως.

Capricorn One

Η μανία των αμερικανών (και όχι μόνο) με τις θεωρίες συνωμοσίας είναι αδιαμφισβήτητα μεγάλη. Έτσι ο Peter Hyams βρήκε ευκαιρία να «παίξει» με την θεωρία ότι η προσελήνωση δεν έγινε ποτέ και όλα έγιναν σε ένα στούντιο του Χόλιγουντ, αλλάζοντας απλά τον... στόχο. Ο οποίος είναι ο πλανήτης Άρης. Η πρώτη επανδρωμένη πτήση έχει το όνομα Capricorn One και το τριμελές πλήρωμα φυγαδέται λίγα λεπτά πριν την εκτόξευση. Αυτό που ακολουθεί είναι σενάριο (όχι τόσο) επιστημονικής φαντασίας. Υπό την απειλή ότι θα σκοτώσουν τις οικογένειες τους, συμμετέχουν στο μεγαλύτερο ψέμα, κινηματογραφόντας τις σκηνές από την προσεδάφιση στον Άρη και άλλα σκηνικά από τη δήθεν αποστολή σε μια εγκαταλειμένη στρατιωτική βάση. Όλα θα πάνε στραβά στο τέλος και για να επιβιώσουν τρέχουν στην έρημο να ξεφύγουν. Παράλληλα, ένας δημοσιογράφος (Elliott Gould) συνθέτει κάποια περίεργα στοιχεία και με τις επίσης περίεργες ερωτήσεις που κάνει, θα θέσει τον εαυτό του σε κίνδυνο. Αυτό το μεγάλο εύρος της διαπλοκής θα μας θυμήσει λίγο την Υπόθεση Πάραλλαξ, αλλά το σχετικά ευτυχές τέλος δεν θα μας αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων. Κατά τα άλλα, παρακολουθείται ευχάριστα. Συμμετέχουν επίσης οι χαρακτηριστικές φιγούρες του Hal Halbrook και του διάσημου αθλητή O.J. Simpson, πολλά χρόνια πριν την πασίγνωστη δίκη του για φόνο. Γκεστ εμφανίσεις από αρκετούς ηθοποιούς, όπως ο Τέλι Σαβάλας και η Κάρεν Μπλακ. Ο ελληνικός τίτλος της ταινίας ήταν αρχικά «Ακρωτήριο Κένεντι, πτήση Αιγόκερως 1» αλλά στο βίντεο κυκλοφόρησε ως «Νάσα - Επιχείρηση Άρης».

Dark Star (Σκοτεινό αστέρι)

Η πρώτη κινηματογραφική δουλειά του John Carpenter είχε τον τίτλο Dark Star και αφορούσε το ομότιτλο διαστημόπλοιο που κυκλοφορούσε στο αχανές σύμπαν βομβαρδίζοντας ασταθείς πλανήτες για να βελτιώσει διάφορα ηλιακά συστήματα με βόμβες που είχαν τεχνητή νοημοσύνη! Το «άντε γεια» αυτό σενάριο (πρέπει να το δείτε για να καταλάβετε) συνυπόγραψε ο φίλος του, Dan O'Bannon. Η ταινία κόστισε γύρω στα $60.000. Για να εξοικονομήσουν χρήματα, ο Carpenter έκανε επίσης το μοντάζ και έγραψε τη μουσική με το μετέπειτα χαρακτηριστικό συνθεσάιζερ (Halloween και λοιπά) και ο O'Bannon έπαιξε έναν ρόλο (από τους τέσσερις χαρακτήρες όλους κι όλους) και δούλεψε στα ειδικά εφέ. Η δουλειά του πάντως δεν πέρασε απαρατήρητη, αφού τον προσέλαβε ο George Lucas να δουλέψει στο δικό του Star Wars και, όπως θα δείτε, χρησιμοποίησε πολλά στοιχεία της παρούσας ταινίας. Για την ιστορία, ο O'Bannon έγραψε στη συνέχεια και το σενάριο της αγαπημένης πρώτης ταινίας Alien και της Ολικής επαναφοράς. Είχε μια έφεση στο sci-fi ο άνθρωπος. Λόγω και των πολύ μικρών σκηνικών, ο Carpenter αποδίδει πολύ πετυχημένα το κλειστοφοβικό κλίμα του διαστημοπλοίου και δημιουργεί και μια πολύ καλή σεκάνς αγωνίας με μια... εξωγήινη μπάλα! Για την ιστορία, η ταινία πρωτογυρίστηκε το '73 ως μια φοιτητική ταινία μικρού μήκους (45'). Όταν παίχτηκε σε διάφορα φεστιβάλ και άρεσε, ο παραγωγός Jack H. Harris «έσταξε» το επιπλέον χρήμα για να γυριστούν οι επιπρόσθετες σκηνές και να γίνει μεγάλου μήκους αυτή η -καλτ πλέον- ταινία.

The War of the Worlds

Πολλά χρόνια πριν την ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ υπήρξε η ραδιοφωνική φάρσα του Orson Welles που τρομοκράτησε τους ακροατές που δεν είχαν καταλάβει ότι πρόκειται για... έργο. Ενδιάμεσα, το 1953 για την ακρίβεια, προέκυψε και η κινηματογραφική μεταφορά του διάσημου βιβλίου του H.G. Wells. Η δημιουργία του The War of the Worlds χρειάστηκε έξι(!) διευθυντές φωτογραφίας για να αποτυπώσουν τα αρκετά εξελιγμένα εφέ της εποχής (που σήμερα φαντάζουν απλοϊκά και ψεύτικα). Ήταν μια παραγωγή του George Pal, ο οποίος είχε συμβάλει τα μάλλα στα Destination Moon και When Worlds Collide των προηγούμενων χρόνων. Και την επιτυχία του την όφειλε στην πολύ καλή τεχνική του με κούκλες και stop-motion animation που ονόμασαν puppetoon. Η ταινία ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του είδους εκείνη τη χρονιά. Λίγο τα πρωτόγνωρα εφέ, λίγο η καταστροφολαγνεία που αρέσει στον κόσμο, λίγο η σύγκριση της εισβολής με τον ψυχρο-πολεμικό φόβο των Σοβιετικών, δεν χρειάζονται και πολλοί λόγοι. Σήμερα βλέπεται κυρίως για συναισθηματικούς λόγους και μόνο από τους φανατικούς φίλους του είδους. Προσωπικά, «με κέρδισε» με τις επιστημονικές επεξηγήσεις σε αρκετά σημεία του έργου που δίνει ο επιστήμονας/πρωταγωνιστής, δίνοντας μια βαρύτητα (λέμε τώρα) στα τρομερά τεκτενόμενα.

The Damned (Οι καταραμένοι)

Περίεργη, sci-fi, βρετανική παραγωγή, η οποία έχει μάλιστα και την υπογραφή του Joseph Losey. Το πώς βρέθηκε στο όλο πρότζεκτ ο αυτοεξόριστος, στιγματισμένος από τη μαύρη λίστα του Μακάρθι, αμερικανός σκηνοθέτης δεν το ξέρουμε. Ίσως το θέμα της «κυβερνητικής» βίας που δεν τιμωρείται ενώ η απλή βία καταδικάζεται πλήρως, να τον δελέασε! Ή μπορεί η ιστορία του αρχηγού μιας ομάδας νεαρών χούλιγκανς που δεν αφήνει την αδερφή του να κοιτάξει/ακουμπήσει άλλον άνδρα. Ή το πώς θα είναι... η επόμενη μέρα ενός πυρηνικού όλεθρου. Ή τα μυστικά πειράματα σε αθώα παιδιά. Όλα αυτά μπλέκονται στην ταινία The Damned που γυρίστηκε από τα στούντιο Hammer το 1961, αλλά κυκλοφόρησε το '63, την εποχή δηλαδή που το κλίμα του Ψυχρού πολέμου βρισκόταν στο απώγειο του και η απαισιοδοξία της εποχής κυριαρχεί και στην ταινία. Να σημειώσουμε ότι η αφίσα δεν έχει καμία σχέση με την ίδια την ταινία, φυσικά. Διαφημιστικά τρικ... Από το καστ, ξεχωρίσαμε τον νεαρό τότε Oliver Reed στο ρόλο του αρχηγού της συμμορίας με τα δερμάτινα και τα μηχανάκια.

District 9

Σήμερα κλείνουμε είκοσι χρόνια από την απελευθέρωση του Νέλσον Μαντέλα. Προσθέστε το αθλητικό γεγονός του καλοκαίριου, το Μουντιάλ δηλαδή, που θα γίνει στη Νότια Αφρική και τέλος τις κινηματογραφικές ταινίες από αυτή τη χώρα. Θα ταίριαζε το Invictus εδώ αλλά εμείς είδαμε το District 9, που μας ήρθε απ' το πουθενά, εντυπωσίασε (με χείρα βοηθείας Peter Jackson;) και είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Τσίμπησε και τέσσερις υποψηφιότητες για όσκαρ.

Ολίγον μόδα φέτος η Ν. Αφρική ή ιδέα μου είναι;


Υ.Γ.: Στα υπόψιν έχουμε και το Tsotsi του 2005 που είχε κερδίσει το όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας κα ακόμα δεν είδαμε.

Beneath the Planet of the Apes

Η μεγάλη επιτυχία του πρώτου Πλανήτη των πιθήκων οδήγησε την εταιρεία στην άμεση δημιουργία της συνέχειάς της. Ο Charlton Heston δεν ήθελε να συμμετάσχει ιδιαίτερα και είχε ζητήσει από τους παραγωγούς να σκοτώσουν το χαρακτήρα του στα πρώτα λεπτά της ταινίας. Η Επιστροφή στον πλανήτη των πιθήκων κυκλοφόρησε το 1970 και συνεχίζει ακριβώς από κει που τελείωσε η προηγούμενη. Ο αστροναύτης Taylor του Heston αφήνει τους πιθήκους και ανακαλύπτει την αλήθεια στην παραλία και στη συνέχεια εξαφανίζεται στην έρημο. Η ταινία μάς παρουσιάζει άλλον έναν επιζήσαντα αστροναύτη (που υποδύεται ένας άγνωστος ηθοποιός) και μαθαίνει και παθαίνει με τη σειρά του ο ίδιος τα ίδια που έπαθε και έμαθε ο Heston/Taylor στην ορίτζιναλ ταινία. Μετά από καμιά ώρα περιπετειών και συναντήσεων με γνωστά (σε εμάς) πρόσωπα, θα ξεφύγει από τους πιθήκους και θα βρει καταφύγιο σε υπόγειες σπηλιές. Εκεί θα ανακαλύψει την κατεστραμμένη Νέα Υόρκη κάτω από τη γη (εξ ου και ο αγγλικός τίτλος: beneath...) και θα πέσει πάνω στους επιζώντες ανθρώπους που έχουν τελειοποιήσει την επικοινωνία με το μυαλό και πιστεύουν στον ένα θεό, την ατομική βόμβα! Στο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο της ταινίας θα εμφανιστεί τελικά ο Taylor και μαζί πλέον θα προσπαθήσουν να αποτρέψουν την ενεργοποίηση της βόμβας από τους ανθρώπους εναντίον των πιθήκων. Χαμός έχει να γίνει, που λέτε, και γω αναρωτιέμαι, μετά από τέτοιο τέλος, τι σεναριακές ιδέες βρήκαν και φτιάξανε άλλες τρεις κινηματογραφικές συνέχειες. Η ταινία βλέπεται για απλή διασκέδαση, αν και θέλει να κάνει σχόλιο για την εποχή του ψυχρού πολέμου αλλά και το φανατισμό των εκκλησιών και των οπαδών τους. Φάση είχε και μια διαδήλωση κατά του πολέμου από ειρηνιστές πίθηκους(!) που μας θύμισε τις αντίστοιχες κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, που ήταν σε πλήρη εξέλιξη εκείνη την εποχή.

Things to Come (Η μέλλουσα ζωή)

Το βιβλίο του H. G. Wells The Shape of Things to Come θέλησαν να μεταφέρουν οι Βρετανοί στη μεγάλη οθόνη. Για το λόγο αυτό προσέλαβαν τον William Cameron Menzies, έναν διάσημο σκηνογράφο, σκηνοθέτη, παραγωγό, τα πάντα όλα, με εξαιρετική δουλειά (στον τομέα των σκηνικών) από την εποχή του βωβού. Το σκηνικά του Κλέφτη της Βαγδάτης, για παράδειγμα, αρκούν για διαπιστευτήρια. Έτσι ο κύριος ήταν ό,τι πρέπει για τη μελλοντολογική ταινία Things to Come, με τον συγγραφέα να επιμελείται ο ίδιος το σενάριο. Μια κατά βάθος ουμανιστική, αντιπολεμική ταινία που ξεκινάει από την εποχή της το 1936, προφητεύει με μικρή απόκλιση την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1940 (μόλις κάτι μήνες αργότερα απ' το κανονικό) και διανύει εκατό χρόνια για να φτάσει στο... μελλοντικό 2036 όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να πάνε... στο φεγγάρι. Εδώ άργησε λίγο ο συγγραφέας. Και σ' αυτό φταίει ο πόλεμος που διήρκησε 40 σχεδόν χρόνια, κατασπατάλησε όλους τους ενεργειακούς πόρους και οδήγησε τον πλανήτη σε ένα νέο μεσαίωνα. Ευτυχώς όμως υπήρχε μια μυστική οργάνωση επιστημόνων που προσπάθησαν να σταματήσουν τον πόλεμο και να οδηγήσουν την ανθρωπότητα εκεί που της αξίζει, όπως και το έκαναν άλλωστε, παρά τις αντιδράσεις και τα στενά μυαλά.

Ταινία που βλέπεται πλέον για ιστορικούς, σινε-εγκυκλοπαιδικούς και «νοστραδαμιακούς» λόγους, καθώς δύσκολα αγγίζει το σημερινό κοινό. Θα ήθελε να είναι κάτι σαν το Metropolis του Λανγκ αλλά δεν το αγγίζει ούτε κατά διάννοια. Γραφικές, υπερβολικές ερμηνείες και σε πολλά σημεία η ταινία θυμίζει το «βουβό παρελθόν» του σκηνοθέτη. Αν ήταν όλη η ταινία βωβή, πάει κι έρχεται. Έλα όμως που ήθελε ο Wells να προσθέσει και τα κείμενά του... Για να εξηγούμαστε, πάντως, η ταινία δεν είναι κακή. Λίγο αρχαϊκή.

Enemy Mine (Ο εχθρός μου)

Το Enemy Mine αποτελεί τη δεύτερη αγγλόφωνη ταινία του Wolfgang Petersen, λίγα χρόνια μετά την επιτυχία του Das Boot και ένα μετά το παιδικό Ιστορία δίχως τέλος. Πρόκειται για μια sci-fi ταινία παραγωγής 1985, με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά εφέ της εποχής (βλ. Dune, Star Wars, Star Trek κλπ). Η ταινία αποκτά σχετικό ενδιαφέρον (ευτυχώς) όταν ένας γήινος (ο νεαρός Dennis Quaid) και ο αντίπαλός του εξωγήινος (ο Louis Gossett Jr. κάτω από 5 κιλά μέικ-απ) πέσουν σε έναν έρημο πλανήτη και πρέπει να συνεργαστούν για να επιβιώσουν. Μεταξύ τους θα δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη φιλία όταν βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους. Φυσικά και θα εμπλακούν σε διάφορες περιπέτειες που θα τους ενώσουν περισσότερο και θα δείξει στον «πολιτισμένο» γήινο ότι υπάρχουν και άλλοι λαοί ίσως και πιο πολιτισμένοι. Παρόλο τις σεναριακές και... επιστημονικές ευκολίες, η ταινία προσπαθεί να περάσει κάποια ουμανιστικά και αντιρατσιστικά μηνύματα και, εν τέλει, παρακολουθείται ευχάριστα μέσα στην απλοϊκότητά της.