Really, really bad movies of the year 2002:
Blade 2, xXx, Bad Company (Κακές παρέες), The Transporter, Reign of Fire (Το βασίλειο της φωτιάς), Two Weeks Notice (Δύο βδομάδες προθεσμία), Analyze That.
Άλλες μέτριες, άλλες μέτριες προς κακές, αλλά πάντως ταινίες που δεν θέλω να ξαναδώ:
The Mothman Prophecies (Ο χρησμός της πεταλούδας), Maid in Manhattan (Η καμαριέρα) (ένας Fiennes δεν φέρνει την άνοιξη), Punch-Drunk Love (Χτυπημένος από έρωτα) (ίσως επειδή περίμενα κάτι άλλο από τον Paul Thomas Anderson και επειδή δεν γουστάρω τον Adam Sandler), My Little Eye (παιχνίδι big-brother σε εξοχικό στο βουνό με… αίμα), Femme Fatale (ο Brian De Palma επανήλθε σε γνώριμα μοτίβα, αλλά πάλι δεν...), The Count of Monte Cristo, Men In Black 2, Star Wars: Episode II – Attack of the Clones, Showtime, 8 Femmes (καλές οι κυρίες αλλά κάπου βαρέθηκα), Red Dragon (Κόκκινος δράκος), Spy Kids 2: The Island of Lost Dreams, Signs (Οιωνός) (η αρχή της πτώσης του Shyamalan), Spider-Man, My Big, Fat, Greek Wedding (Γάμος α λα ελληνικά), Irreversible (Μη αναστρέψιμος) (ωμή βία για να τρομάξεις τους θεατές; Ευχαριστώ δεν θα πάρω), Asterix & Obelix: Mission Cleopatra, Ice Age (Η εποχή των παγετώνων).
Ταινίες που τους έλειπε το κάτι παραπάνω:
S1m0ne (πανέξυπνο αλλά έπρεπε να το σκηνοθετήσει κάποιος άλλος), Spider (η πιο δύσκολη ταινία του Cronenberg και η πιο μεγάλη ερμηνεία του Ralph Fiennes), Jian Gui (Το μάτι) (η επέλαση των ασιατικών θρίλερ συνεχίζεται), Catch Me If You Can (Πιάσε με αν μπορείς) (σινε-διασκέδαση), Panic Room (επειδή περιμέναμε κάτι άλλο από τον Fincher), Amen., The Salton Sea (η low-profile επιστροφή του Val Kilmer στα σινε-δρώμενα), Phone Booth (Τηλε-φονικός θάλαμος), Changing Lanes (Σε αντίθετο ρεύμα), Bent It Like Beckham (η ινδική απάντηση στο «γάμο α λα ελληνικά»), Narc, Θεϊκή παρέμβαση (Divine intervention) (ο Ζακ Τατί στο Ισραήλ), The Good Thief (Ο καλός κλέφτης) (δυστυχώς, είναι ριμέικ αριστουργήματος), Dolls (Κούκλες), Chicago (καλούτσικο μιούζικαλ, για μένα που δεν τα γουστάρω και πολύ), 28 Days Later (28 μέρες μετά), Harry Potter and the Chamber of Secrets, The missing gun (κινέζικο αστυνομικό δράμα), In This World (Στα σύνορα του κόσμου), Μαζί (Together) (να γίνει βιολιστής το κινεζούλι, ή όχι;), The Pianist (Ο πιανίστας), The Bourne Identity (Χωρίς ταυτότητα), Secretary (Η γραμματέας), Frida, Impostor (Διπλή ταυτότητα), Orange County, Cube2: Hypercube, Lost In La Mancha (Δον Κιχώτης χωρίς τέλος) (το ντοκιμαντέρ του γκαντέμη Terry Gilliam).
Οι καλύτερες της χρονιάς του 2002:
The Dancer Upstairs (Ο χορευτής του πάνω ορόφου) (με σκηνοθέτη τον John Malkovich και πρωταγωνιστή τον Javier Bardem), La Stanza del Figlio (Το δωμάτιο του γιου μου) (μαθήματα γνήσιας συγκίνησης από τον Nanni Moretti), Bloody Sunday (Ματωμένη Κυριακή), Los Lunes al Sol (Δευτέρες με λιακάδα) (Bardem νούμερο 2 για αυτή τη χρονιά), Unfaithful (Άπιστη), Sweet 16 (Γλυκά δεκάξι), Ήρωας (Hero), The Hours (Οι ώρες), Hable con ela (Μίλα της), Gangs of New York (Συμμορίες της Νέας Υόρκης), Solaris, Minority Report, The Lord of the Rings: The Two Towers, One Hour Photo (Σκοτεινός θάλαμος) (ο Robin Williams σε ρόλο κακού ξεχωρίζει), Insomnia (και πάλι ο Williams σε ρόλο κακού) 8 Mile, Sympathy for Mr. Vengeance, Hollywood Ending (Παίζοντας στα τυφλά), About A Boy, Heaven, The Quiet American (Ο ήσυχος αμερικανός) (από τον Philip Noyce), Rabbit-Proof Fence (Ο μακρύς δρόμος του γυρισμού) (δύο ταινιάρες σε μια χρονιά από τον Philip Noyce), Whale Rider (Το σημάδι της φάλαινας) (η έκπληξη από τη Νέα Ζηλανδία), L’ Homme du Train (Ο άνθρωπος του τρένου) (με τις τέσσερις τελευταίες να θέλουν να μπουν στην παρακάτω λίστα αλλά τελικά δεν...)
Οι καλύτερες όμως για τον υπογράφοντα είναι οι κάτωθι:
→ 25th Hour, από τότε έχει να παίξει ο Norton σε ταινία που άφησε το στίγμα της.
→ Road to Perdition (Ο δρόμος της απώλειας)
→ Confessions of a Dangerous Mind (Αποκαλύψεις ενός επικίνδυνου μυαλού)
→ Ararat, δύσκολο πράμα να κινηματογραφήσεις ιστορικές αλήθειες.
→ Adaptation., επιτέλους ο Cage δουλεύει ως ηθοποιός.
→ Dirty Pretty Things (Βρώμικα όμορφα πράγματα)
→ Infernal affairs, η ασιατική ταινία που «έδωσε» το Departed.
→ Far From Heaven (Πέρα από τον παράδεισο), ο Douglas Sirk θα ήταν περήφανος για αυτή την ταινία.
→ In America
...και οι δύο που ξεχώρισα:
→ Bowling for Columbine (Ακύρηχτος πόλεμος)
→ Cidade de Deus (Η πόλη του θεού)
18 χρόνια μετά, και η ταινία φαντάζει ακόμα φρέσκια. Λίγο η πανέμορφη φωτογραφία και τα όμορφα σκηνικά και κουστούμια, που αλλάζουν χρωματισμούς ανάλογα με τις αλλαγές της ιστορίας, λίγο οι όμορφες (και εναέριες) χορογραφίες μάχης, και φυσικά η ίδια η έξυπνη ιστορία που αλλάζει με κάθε νέα εξιστόρηση. Ξαναβλέποντας το Hero, απλά το απολαμβάνεις, παρόλο που γνωρίζεις την υπόθεση. Από αυτή την ταινία και μετά, ο Ζανγκ Γιμού άφησε κατά μέρος τα ανθρωπιστικά δράματα για τα οποία έγινε γνωστός και βούτηξε για λίγο στα υπερθεάματα με ιστορίες από την αρχαία Κίνα (που τον οδήγησαν και στο να σκηνοθετήσει την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων του 2008). 
