A Taste of Honey (Γεύση από μέλι)

Εν συντομία: δεκαεφτάχρονη ζει μόνη με τη μητέρα της (που τριγυρνάει με νεότερους άντρες), αλλάζουν σπίτια κάθε τρεις και λίγο λόγω χρεών, γνωρίζει νεαρό μαύρο ναυτικό, η μητέρα την αφήνει μόνη της, αυτή βρίσκει δουλειά, συγκατοικεί με νεαροό ομοφυλόφυλο και διαπιστώνει ότι είναι έγκυος από τον μαύρο. Όλα αυτά κόντρα στις προκαταλήψεις της εποχής στο Λονδίνο του 1961, σε μια ταινία του Tony Richardson, βασισμένη σε ένα θεατρικό κάποιας Shelagh Delaney. Το A Taste of Ηoney είναι άλλη μία χαρακτηριστική ταινία του βρετανικού νέου κύματος, επικεντρωμένη στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους με τα δικά τους ανθρώπινα πάθη και προβλήματα. Παρθενική εμφάνιση της Rita Tushingham στον πρωταγωνιστικό ρόλο που σε κερδίζει με τα μεγάλα, εκφραστικά μάτια της. Η ταινία της χρονιάς στα βρετανικά βραβεία Bafta και βραβεία ερμηνείας για τη Tushingham και τον Murray Melvin στο φεστιβάλ των Καννών το 1962.

All in a Night's Work (Για ένα μισόγυμνο κορίτσι)

Χαριτωμένη κομεντί της δεκαετίας του '60, που παρακολουθείται ευχάριστα και μετά... ξεχνιέται αμέσως. Η υπόθεση; Απλή και ολίγον τετριμμένη. Ο γόης Dean Martin αναλαμβάνει την εταιρεία του πλούσιου θείου του αμέσως μετά το θάνατό του σε ένα ξενοδοχείο. Από του οποίου το δωμάτιο μάρτυρες είδαν να βγαίνει με... ελαφρά ενδυμασία η Shirley MacLaine. Η οποία είναι υπάλληλος της εταιρείας. Τα μπερδέματα και οι παρεξηγήσεις ξεκινάνε αμέσως, καθώς το Δ.Σ. νομίζει ότι η Shirley θα τους ζητήσει λεφτά για να μην ξεσκεπάσει το ερωτικό σκάνδαλο του θείου. Και ο νεαρός Martin θα κληθεί να αναλάβει την υπόθεση. Τυποποιημένη και ολίγον βαρετή κωμωδία. Το All In a Night's Work σώζεται (λίγο) από τη μικρή διάρκεια και από το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Σκηνοθέτης ήταν ο Joseph Anthony, ο οποίος είχε συνεργαστεί ξανά με τη νεαρή MacLaine στο πολύ καλύτερο The Matchmaker.

Come September (Ραντεβού κάθε Σεπτέμβρη)

Κάθε Σεπτέμβρη ο εκατομμυριούχος Rock Hudson επισκέπτεται τη βίλα του στην Ιταλία και περνάει τις διακοπές του με την Gina Lollobrigida. Μόνο που αυτή τη φορά θα έρθει νωρίτερα, θα βρει τη βίλα του να δουλεύει ως ξενοδοχείο(!), την Gina να θέλει να τον παρατήσει, μια παρέα κοριτσιών σε διακοπές, μια παρέα αγοριών να κυνηγάνε τα κορίτσια και να του πηγαίνουν συνέχεια κόντρα. Τελικά, θα τα βγάλει πέρα με τους νέους, αλλά θα τον παρατήσει μια για πάντα η Gina. Και κάπως έτσι θα βάλει μυαλό και θα αρχίσει το κυνηγητό. Χαριτωμένη κωμωδία, με την κλασική συνταγή του Χόλιγουντ και με δύο μεγάλους και πανέμορφους σταρ· τι άλλο να ζητήσει κανείς; Το Come September γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Ιταλία σε φυσικές τοποθεσίες, αλλά οι αστάθειες του καιρού καθυστέρησαν πάρα πολύ τα γυρίσματα, τα οποία -φημολογείται- έκαναν ένα χρόνο να ολοκληρωθούν! Στους δεύτερους ρόλους βρίσκουμε τη Sandra Dee, τον τραγουδιστή Bobby Darin και τον Walter Slezak, ο οποίος είναι αυτός που κλέβει την παράσταση ως ο πολυμήχανος (και άσος στις μηχανοραφίες) μπάτλερ. Διεκπεραιωτική σκηνοθεσία από τον Robert Mulligan, σε μια ταινία για όλη την οικογένεια με... ηθικά διδάγματα ανάλογα της εποχής εκείνης. Γιατί όχι όμως και για σήμερα;

Pit and the Pendulum

Η δεύτερη σειρά ταινιών του Roger Corman με τον Vincent Price που ήταν, όχι βασισμένες, αλλά επηρεασμένες από τα έργα του Edgar Allan Poe. Το μεσαιωνικό βασανιστήριο του τίτλου Pit and the Pendulum εμφανίζεται μόνο στην τελική σκηνή της κορύφωσης στο τέλος, ενώ το υπόλοιπο έργο είναι βγαλμένο από τη φαντασία του Richard Matheson. Στο οποίο ο Price δεν μπορεί να αντέξει το χαμό της γυναίκας του, έχει κάποιες υπόνοιες ότι τον περιτριγυρίζει το φάντασμά της, έχει και κάποια παιδικά τραύματα, οπότε οδηγείται σταδιακά στην παράνοια. Η αδερφή του, ο κουνιάδος του και ο γιατρός του είναι μάρτυρες στην πορεία του προς την τρέλα, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Ή μήπως δεν θέλουν; Επειδή ο γιατρός συμπεριφέρεται αρκετά ύποπτα...

Έχουμε ξανα-αναλύσει το θέμα Roger Corman και Edgar Allan Poe, οπότε δεν θα το γράψουμε κι εδώ. Πατήστε τις ετικέτες για να περιηγηθείτε σε αντίστοιχες αναρτήσεις. Το μόνο που θα προσθέσω είναι ότι η τελική σεκάνς μέσα στο πηγάδι με το εκκρεμές ήταν εντυπωσιακά ανατριχιαστική και επηρέασε πλήθος δημιουργούς του genre τρόμος.

Judgment at Nuremberg

Μια από τις πιο διάσημες ταινίες (όχι μόνο της χρονιάς του ’61) για διάφορους λόγους, όπως το δύσκολο θέμα της, όπως το πλήθος των διάσημων ηθοποιών που συμμετέχουν αλλά και τα πολλά βραβεία για τα οποία προτάθηκε. Μια ταινία που νόμιζα ότι ασχολείται με τις δίκες των Ναζιστών αρχηγών. Εδώ έκανα ένα μικρό λάθος, καθώς ασχολείται με μία από τις πολλές δίκες που έγιναν αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου στη Νυρεμβέργη, και συγκεκριμένα με τη δίκη δικαστικών, που δεν επετέλεσαν καθόλου σωστά το έργο τους και έγιναν(;) πιόνα του καθεστώτος.

Από τους ερμηνευτές, έχουμε και λέμε: επικεφαλής αμερικάνος δικαστής ο Spencer Tracy. Κατήγορος ο στρατιωτικός Richard Widmark και συνήγορος ο Maximilian Schell. Ο Burt Lancaster υποδύεται τον γερμανό δικαστικό που έγινε υπουργός δικαιοσύνης τη ναζιστική περίοδο της Γερμανίας. Η Marlene Dietrich μια γερμανίδα αριστοκράτισσα, γυναίκα αξιωματικού που έχει πλέον ξεπέσει και προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί. Ο Montgomery Clift (λίγα χρόνια μετά το ατύχημά του και με εμφανή παραπάνω κιλά) έναν Γερμανό κουμουνιστή που υπέστει βασανιστήρια. Και η Judy Garland σε μικρή εμφάνιση βασικού μάρτυρα κατηγορίας, ξαναεμφανίστηκε στο πανί ύστερα από αρκετά χρόνια και πολλά ναρκωτικά και ποτά (επίσης με πολλά κιλά). Ο νεαρός τότε William Shatner κάνει μια από τις πρώτες του εμφανίσεις, πριν γίνει διάσημος ως τηλεοπτικός Mr. Kirk.

Παραγωγός και σκηνοθέτης ο Stanley Kramer που εκείνη την εποχή δύσκολα έφτιαχνε μέτριο έργο. Η δικαστική διαμάχη μονοπωλεί το έργο, αλλά τα τόσα που λέγονται δεν αφήνουν κανένα αδιάφορο και οι τρεις ώρες του έργου κυλάνε πολύ γρήγορα. Ειδικά τη στιγμή που ο κατήγορος δείχνει στο δικαστήριο σκηνές από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι, κι ας τα έχεις δει κι αλλού αυτά. Η ταινία Judgment at Nuremberg απέσπασε έντεκα υποψηφιότητες για όσκαρ: μεταξύ αυτών καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας για τον Kramer, ο Tracy και ο Schell στην κατηγορία του α’ ανδρικού, ο Clift για β’ ανδρικό, η Garland β’ γυναικείου, κερδίζοντας τελικά του σεναρίου και της εμηνείας για τον Schell, όντας ο πρώτος ηθοποιός που κερδίζει αυτό το βραβείο και το όνομά του εμφανίζεται πέμπτο στους τίτλους. Και ένα ενδιαφέρον στοιχείο: ο εντεκάλεπτος μονόλογος του δικαστή Tracy στο τέλος του έργου γυρίστηκε με τη μία.

West Side Story

Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα του Σαίξπηρ σε μιούζικαλ, τοποθετημένο στις δυτικές συνοικίες της μοντέρνας Νέας Υόρκης. Η ταινία που κέρδισε δέκα βραβεία όσκαρ από τις έντεκα υποψηφιότητες. Το μιούζικαλ με τα περισσότερα βραβεία όσκαρ. Ένα απ'αυτά για τον ελληνικής καταγωγής George Chakiris που υποδύεται τον αρχηγό της πουερτορικανής συμμορίας. Και γω να μην το έχω δει το έργο μέχρι τώρα. Το πρώτο δεκαπεντάλεπτο του West Side Story που δεν έχει διαλόγους με έβαλε κατευθείαν στο κλίμα: λίγο η πεντάλεπτη μουσική εισαγωγή, λίγο τα πλάνα από ελικόπτερο που διασχίζουν τη Νέα Υόρκη με κατεύθυνση... δυτικά και λίγο το πρώτο χορευτικό κομμάτι με τη συμμορία των Jets να κοντράρεται με τους Sharks και την απίστευτη σκηνοθεσία, με έκαναν να στρογγυλοκάτσω στη θέση μου και να απολαύσω ένα μεγάλο έργο με εκπληκτικές συνθέσεις από τον Leonard Bernstein και μερικά πασίγνωστα πλέον τραγούδια όπως τα "America", "Tonight" & "I Feel Pretty". Χωρίς επιπλέον σχόλια, αποτελεί ένα μεγάλο αμερικανικό έργο κι αυτό σας το λέει ένας που δεν είναι θαυμαστής των μιούζικαλ.

One, Two, Three

Μετά τις συνεχόμενες επιτυχίες των Μερικοί το προτιμούν καυτό και Γκαρσονιέρα, ο Billy Wilder συνέχισε ακατάπαυστα και το 1961 έγραψε (μαζί με τον τότε συνεργάτη του I.A.L. Diamond) και σκηνοθέτησε το One, Two, Three. Πρωταγωνιστής ο James Cagney στον προτελευταίο ρόλο της καριέρας του (αλλά τελευταίο ουσιαστικά), μέχρι την εμφάνιση στο Ragtime δηλαδή, είκοσι χρόνια μετά. Ο Wilder βρίσκει ευκαιρία να φτιάξει μια ταινία με έντονο πολιτικό περιεχόμενο, στα χνάρια όμως της Νινότσκα, της οποίας είχε συνυπογράψει το σενάριο, με επίκεντρο δηλαδή την κωμωδία. Πάντως για τον Wilder δεν ήταν και δύσκολο το όλο θέμα, βάζοντας τον Cagney πρόεδρο της Κόκα Κόλα στο Δυτ. Βερολίνο. Η εταιρεία που εκπροσωπεί τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δίπλα από το τείχος που χωρίζει το Βερολίνο στα δύο, ο Ψυχρός πόλεμος σε έξαρση, τα γερμανικά τραύματα του πρόσφατου παρελθόντος είναι τα στοιχεία στο φόντο και η βάση της ανήλεης σάτιρας. Στο προσκήνιο ο Cagney έχει να αντιμετωπίσει την εγκυμοσύνη της κόρης του αφεντικού του από έναν παθιασμένο σοσιαλιστή ανατολικογερμανό και βρίσκει απίθανους τρόπους για να τον «εξαφανίσει» από την ιστορία στην αρχή και μετά να τον μετατρέψει σε αριστοκράτη που θα γοητεύσει τον πατέρα της νύφης.

Οι ατάκες της ταινίας πέφτουν σαν πολυβόλο. Στο τέλος μένεις με την εντύπωση ότι ο Cagney δεν σταμάτησε καθόλου να μιλάει. Ίσως αποτελεί μία από τις πιο... ατακατζίδικες(!) κωμικές ταινίες. Τα αστεία είναι πιο εκλεπτυσμένα λόγω της πολιτικής τους χροιάς και ίσως γι'αυτό είχε περιορισμένη επιτυχία εκείνη την εποχή. Η άνεση με την οποία σατυρίζει κουμουνισμό και καπιταλισμό δεν θα τη βρείτε εύκολα ακόμα και σήμερα. Να πούμε ότι βασίστηκε σε ένα μονόπρακτο του πολωνού Ferenc Molnar και γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στη Γερμανία. Την εποχή των γυρισμάτων άρχισε η ανέγερση του Τείχους και έκανε δύσκολη την κινηματογράφιση στην πύλη του Βραδεμβούργου, οπότε αναγκάστηκαν να χτίσουν ένα αντίγραφο στα στούντιο του Μονάχου. Στο ρόλο του νεαρού Μαρξιστή ο Horst Bucholtz που είχαμε δει και στο βρετανικό θρίλερ Tiger Bay.

Underworld USA

Ο ασυμβίβαστος σκηνοθέτης Samuel Fuller παρουσιάζει τον αμερικανικό υπόκοσμο, τη διαφθορά σε υψηλές θέσεις, τον τρόπο με τον οποίο ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κόσμου με αγαθοεργίες και φιλανθρωπίες. Η οργάνωση που έχει απλώσει τα πλοκάμια της σε όλη την Αμερική θα αρχίσει να ταλανίζεται λόγω της επιμονής ενός αστυνομικού αλλά κυρίως του μικροκακοποιού πρωταγωνιστή μας Cliff Robertson, ο οποίος θα μπει μέσα στην οργάνωση για να πάρει την εκδίκηση του για το φόνο του πατέρα του, που τον διέπραξαν πριν από 30 χρόνα τα σημερινά μεγάλα κεφάλια της οργάνωσης. Παίζοντας διπλό παιχνίδι με τους μαφιόζους και με τους αστυνομικούς και έχοντας για όπλο το μυαλό του, θα προκαλέσει... ανεπανόρθωτες ζημιές.

Σκοτεινή, σκληρή και εντελώς κυνική η ταινία Underworld USA, ένα από τα πιο τολμηρά b-movies της εποχής, με τον Fuller να υπογράφει την παραγωγή, το σενάριο και τη σκηνοθεσία. Αρκετά εστιασμένο στους πρωταγωνιστές με έντονα, κοντινά πλάνα, πρόκειται ουσιαστικά για μια διατριβή στον υπόκοσμο. Αναμενόμενο ήταν να επηρεάσει τους μετέπειτα σκηνοθέτες, βλ. Πέκινπα και Σκορσέζε. Αν σας αρέσουν γενικά οι ταινίες του Fuller, εγγυόμαι ότι θα σας αρέσει κι αυτή.

The Last Sunset (Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα)

Ο πανύψηλος Rock Hudson κυνηγάει τον Kirk Douglas για να τον πάει σε δίκη για το φόνο του γαμπρού του. Τον βρίσκει στο Μεξικό, στο κτήμα του Joseph Cotten ο οποίος είναι παντρεμένος με μια παλιά αγάπη του Douglas. Αποφασίζουν να τον βοηθήσουν να μεταφέρει τα γελάδια του στο Τέξας και να λύσουν τις διαφορές τους εκεί, σε αμερικανικό έδαφος, μια και καλή.

Στο μυθιστόρημα κάποιου Howard Rigsby βασίστηκε η ταινία The Last Sunset. Το περίεργο είναι το πόσο πολλοί, καλοί συντελεστές αναμείχθηκαν με το έργο και κατάφεραν να φτιάξουν μια τόσο βαρετή ως και αδιάφορη, σε σημεία, ταινία. Το σενάριο ανέλαβε ο Dalton Trumbo, αμέσως μετά το Σπάρτακο. Στη σκηνοθεσία βρίσκουμε τον πολύ καλό Robert Aldrich που είχε ασχοληθεί και παλιότερα με το είδος, αλλά πιο πετυχημένα. Ο Cotten «βγαίνει» από τη μέση αρκετά νωρίς, οι γυναίκες της ταινίας είναι λίγο αδιάφορες και ο Hudson, παρά το ύψος του, φαντάζει λίγος ερμηνευτικά. Οι σεναριακές ευκολίες δίνουν και παίρνουν, τα κλισέ του είδους πιο έντονα από ποτέ και η εξέλιξη της πλοκής σού είναι αδιάφορη. Η περίπτωσή μας εδώ «βρωμάει» αρπαχτή εν έτη 1961.

Divorzio all'italiana (Διαζύγιο αλά ιταλικά)

Ο Marcello Mastroianni ζει σε έναν ασφυκτικό γαμό εδώ και 12 χρόνια και το μυαλό του ψάχνει τρόπους να απαλλαγεί από τη γυναίκα του. Όταν ερωτευθεί την πανέμορφη νεαρή ανιψιά του και δει ότι υπάρχει ανταπόκριση, θα καταστρώσει ένα πανούργο σχέδιο: θα βρει ένα θύμα να ερωτευτεί τη γυναίκα του, να τους πιάσει επ'αυτοφόρω και έτσι, ως κερατάς, να αποδώσει δικαιοσύνη εν βρασμώ ψυχής αλά... ιταλικού νότου! Αυτό θα είναι το Διαζύγιο αλά ιταλικά. Μια κωμική ταινία του Pietro Germi που σε κερδίζει με τη δήθεν σοβαροφάνειά της, την κριτική στα ήθη του ιταλικού νότου και την ενδιαφέρουσα πλοκή. Φοβερή και η σκηνή που όλο το χωριό πηγαίνει στο σινεμά να δει την αφορισμένη από τον δεσπότη ταινία Dolce vita στην οποία έπαιζε πάλι ο Mastroianni. Αν και όλο το χωριό πήγε να ενημερωθεί για τα... τεκτενώμενα στη Ρώμη και τα κάλλη της Anita Ekberg. Το Διαζύγιο είχε μεγάλη επιτυχία και έφτασε ως τα όσκαρ κερδίζοντας μάλιστα αυτό του σεναρίου και έχοντας πάρει υποψηφιότητες για τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία του Mastroianni. Ο υπογράφων όμως ακόμα προτιμάει την μεθεπόμενη ταινία του σκηνοθέτη, τη βραβευμένη στις Κάννες Signore & Signori.

A Raisin in the Sun (Ένα σταφύλι στον ήλιο)

Δυνατό οικογενειακό, αντι-ρατσιστικό δράμα, με πρωταγωνιστή τον ιδεαλιστή και ανήσυχο Sidney Poitier. Η μαύρη οικογένεια που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, περιμένει τη σύνταξη του πεθαμένου πατέρα τους και ο καθένας κάνει τα δικά του όνειρα και σχέδια. Η κόρη χρειάζεται λεφτά για να ολοκληρώσει τη σχολή ιατρικής που σπουδάζει, ο γιος Poitier θέλει να ανοίξει μία κάβα και χρειάζεται λεφτά για το αρχικό κεφάλαιο και μόνο η μάνα και η νύφη ονειρεύονται ένα καινούριο σπίτι. Να δει και αυτή η σταφίδα (raisin) λίγο ήλιο. Θέλουν πολύ απλά να φύγουν από την τρώγλη που ζουν και να νιώσουν άνθρωποι. Ξεχωρίζει η κυρία Claudia McNeil στο ρόλο της μάνας που προσπαθεί να κρατήσει ακέραιο το ήθος των παιδιών της ενώ ο γιος προσπαθεί με κάθε τρόπο να «βουτήξει» στο αμερικανικό όνειρο και να πιάσει την καλή. Επειδή πιστεύει ότι μόνο με τα χρήματα θα αποκτήσει κύρος απέναντι στους λευκούς. Η ταινία A Raisin in the Sun, για την εποχή της, λέει πολλά πράματα έξω απ'τα δόντια, τόσο σε φυλετικά ζητήματα όσο και σε σεξουαλικά. Μια ταινία που αγνοήθηκε (επιδεικτικά;) από τα όσκαρ, παρόλο που ο Πουατιέ και η ΜακΝηλ ήταν υποψήφιοι στις Χρυσές Σφαίρες. Το έργο βασίστηκε στο ομώνυμο θεατρικό της Lorraine Hansberry, η οποία τρία χρόνια μετά έχασε τη μάχη με τον καρκίνο και απεβίωσε όντας μόλις 34.

Άσχετο: η επισήμανση στην αφίσα, "not suitable for children", τι σημαίνει; Δεν κάνει τα παιδιά να μαθαίνουν αλήθειες;

The Roman Spring of Mrs. Stone (Το τέλος μιας αγάπης)

Το 1951 η Vivien Leigh κέρδισε το όσκαρ με το Λεωφορείο ο πόθος του Καζάν βασισμένο στο θεατρικό του Tennesse Williams. Δέκα χρόνια μετά, στην προτελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση, πρωταγωνιστεί σε άλλη μια διασκευή έργου του Williams, αυτή τη φορά του μυθιστορήματος The Roman Spring of Mrs. Stone. Υποδύεται τη χήρα κα. Στόουν, μια παλιά ένδοξη ηθοποιό, που αποφασίζει να μείνει και να ζήσει στη Ρώμη ολομόναχη, μακριά από όλους τους γνωστούς της. Εκεί όμως θα γνωριστεί και θα κάνει παρέα με τον νεαρό Warren Beatty (στην δεύτερη κινηματογραφική του εμφάνιση) και θα τον ερωτευτεί, παρόλο που κάποια στιγμή θα καταλάβει ότι είναι απλά ένας ζιγκολό. Και όπως σε άλλα έργα του Williams, έτσι και δω κύριο θέμα αποτελεί το τέλος της νεότητας, ο πόθος να παραμείνουμε νέοι. Το οποίο φυσικά τονίζεται πολύ έντονα από τη διαφορά ηλικίας του ζευγαριού. Σε σημεία όμως η ταινία είναι αρκετά βαρετή καθώς υπάρχει μια χαλαρή και αδιάφορη εξέλιξη στην πλοκή. Ίσως να έφταιγε και το γεγονός ότι σκηνοθέτης ήταν ο διάσημος θεατρικός σκηνοθέτης José Quintero, εδώ όμως στην πρώτη και μοναδική του κινηματογραφική δουλειά. Ίσως να έφταιγε το γεγονός ότι το θέμα δεν με άγγιζε και πολύ. Σε καμιά 20αριά χρόνια αν το ξαναδώ, τα ξαναλέμε.

L'année dernière à Marienbad (Πέρυσι στο Μαριενμπάντ)

Ατμοσφαιρική, σουρρεαλιστική, κατανυκτική και... αγγελοπουλική. Αυτά και άλλα πολλά μπορούμε να πούμε για την ταινία Πέρυσι στο Μαριενμπάντ του γάλλου Αλέν Ρενέ, δύο χρόνια μετά το πολυεπιτυχημένο Χιροσίμα, αγάπη μου. Και αυτή η ταινία δεν πήγε πίσω φυσικά· κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ του Βερολίνου και ήταν υποψήφια για όσκαρ σεναρίου. Ο χώρος και ο χρόνος αναμειγνύονται και αλληλο-αναιρούνται, η μνήμη καταργείται και ξανα-δημιουργείται, το όνειρο και η πραγματικότητα συγχέονται. Εκπληκτική σκηνοθεσία με τα σκηνικά να παίζουν βασικό ρόλο και να είναι πιο «ζωντανά» από τους ανθρώπους, που μοιάζουν διακοσμητικά στοιχεία. Η ταινία απευθύνεται αποκλειστικά σε σινεφίλ κοινό. Οι υπόλοιποι μακριά και αγαπημένοι. Για να μην με βρίζετε μετά. Αυτή η διφορούμενη γνώμη για την ταινία οδήγησε και κάποιους κύριους Harry Medved και Randy Lowell να την κατατάξουν στη λίστα τους με τον τίτλο "The Fifty Worst Films of All Time (and how they got that way)". Όλα σχετικά είναι σ' αυτή τη ζωή. Για την ιστορία, Marienbad είναι το γερμανικό όνομα της τσέχικης λουτρόπολης Mariánské Lázne.

The Misfits (Οι αταίριαστοι)

Μια από τις καλύτερες ταινίες του John Huston και σίγουρα μια από τις πιο γνωστές του, κι αυτό για άλλους (νεκρολογικούς) λόγους. Και αυτό επειδή αποτέλεσε την τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση των Clark Gable και Marilyn Monroe. Αν προσθέσετε και το ότι λίγα χρόνια μετά απεβίωσαν και οι Montgomery Clift και Thelma Ritter, δηλαδή συνολικά οι 4 από τους 5 πρωταγωνιστές, καταλαβαίνετε τι θέλουμε να πούμε. Οι αταίριαστοι είχε δηλώσει λίγο πριν πεθάνει ο Γκέιμπλ «...ότι δεν θα μπορούσαν να έχουν πιο ταιριαστό τίτλο. Κανένας από μας δεν θα 'πρεπε να βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο με τον άλλο. Ο Μίλερ, η Μέριλιν, ο Μόντι Κλιφτ. Είναι όλοι τους παλαβοί... ένα χάος». Το σενάριο ήταν του τότε συζύγου της Marilyn, του (θεατρικού κυρίως) συγγραφέα Arthur Miller. Και η υπόθεση; Πείτε ότι αφορά τρεις παλιομοδίτες άντρες με τα δικά τους προβλήματα που τριγυρνάνε στα ροντέο και κυνηγάνε άγρια άλογα επειδή δεν θέλουν να γίνουν μισθωτοί εργαζόμενοι ή "παιδιά" σε βενζινάδικα. Όταν στο ανδρικό τους σύμπαν εισέλθει η αέρινη Marilyn τότε οι τρεις άντρες θα προσπαθούν με το δικό τους τρόπο να την κάνουν δικιά τους. Ο ορισμός της κλασικής ταινίας.

Whistle Down The Wind (Έξι μάτια είδαν το δολοφόνο)

Η ταινία Whistle Down the Wind αποτέλεσε στα 1961 το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ηθοποιού John Forbes το οποίο ήταν βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Mary Hayley Bell. Ήταν μια παραγωγή του Richard Attenborough, λίγα χρόνια πριν αρχίσει ο ίδιος να σκηνοθετεί τα δικά του έργα. Η ιστορία μας εδώ θέλει τρία μικρά, ορφανά αδελφάκια, που ζουν μόνο με τον πατέρα τους σε μια απομονωμένη φάρμα στη Βόρεια Αγγλία, να προστατεύουν εν άγνοια τους ένα δραπέτη δολοφόνο που κρύβεται από την αστυνομία. Από μια παρεξήγηση θα πιστέψουν ότι ο τύπος είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Αυτά τότε προσπαθούν να τον κρύψουν, να τον περιποιηθούν ώστε να μην τον βρουν οι «μεγάλοι». Αυτός γίνεται ξαφνικά ο αποδέκτης της καλοσύνης των μικρών παιδιών, για πρώτη φορά στη ζωή του.

Κλασική πλέον ταινία με ενδιαφέρουσα ιδέα που βλέπεται ευχάριστα, άσχετα αν μερικοί λένε ότι βρίσκουν σχετικά απλοϊκό και αφελές το σενάριο. Εγώ πάντως «κολλάω» πολύ με δραματικές ταινίες με παιδιά και σπανίως βρίσκω ψεγάδια. Όπως είχε πει και ο W.C. Fields "Never work with animals or children", επειδή θα σου κλέψουν την παράσταση!

One-Eyed Jacks (Η εκδίκηση είναι δική μου)

Μάρλον Μπράντο και Καρλ Μάλντεν συνεργάζονται για τρίτη φορά, σ'αυτό το επικών διαστάσεων γουέστερν που σκηνοθέτησε ο πρώτος. Είναι η πρώτη και τελευταία φορά που ο μεγάλος αυτός ηθοποιός ανέλαβε σκηνοθετικά καθήκοντα. Κι αυτό συνέβη επειδή αντικατέστησε τον Stanley Kubrick λίγο πριν αρχίσουν τα γυρίσματα. Ο ελληνικός τίτλος Η εκδίκηση είναι δική μου συνοψίζει καλύτερα την βασική υπόθεση της ταινίας. Ο Μπράντο ως νεαρός κακοποιός αποδρά από τη μεξικάνικη φυλακή όπου βρισκόταν 5 χρόνια μέσα, επειδή τον πρόδωσε ο φίλος του και τον παράτησε ολόμοναχο να αντιμετωπίσει τις μεξικανικές αρχές ύστερα από μια ληστεία. Σκοπός της ζωής του πλέον είναι να αναζητήσει τον (πρώην) φίλο του και να τον σκοτώσει. Θα μπει στη συμμορία του Ben Johnson, ο οποίος γνωρίζει ότι ο Malden βρίσκεται στην Καλιφόρνια εκτελώντας χρέη σερίφη!

Πολλά και διάφορα συμβαίνουν μέσα στα 140 λεπτά της ταινίας που ξεφεύγει από τα στενά όρια του είδους και καταλήγει να είναι μια ασυμβίβαστη δραματική ταινία χαρακτήρων, με χαλαρούς ρυθμούς, εντελώς έξω από τα συνηθισμένα για το 1961 που κυκλοφόρησε. Το αρχικό σενάριο γράφτηκε από τον Sam Peckinpah, αλλά το όνομά του δεν γράφτηκε πουθενά. Το αρνητικό στοιχείο της πολύ καλής ταινίας πάντως εντοπίζεται στην άνευρη ερμηνεία της νεαρής Pina Pellicer, η οποία επιλέχθηκε ως η μεξικάνα Audrey Hepburn, χωρίς όμως το ερμηνευτικό βάθος της τελευταίας, που ήταν απαραίτητο για να τα βγάλει πέρα με τέτοιους ηθοποιούς.
Όλη η ταινία εδώ!

Two Rode Together

Αν ισχύει αυτό που λέγεται, ότι δηλαδή ο John Ford ασχολήθηκε χωρίς να το θέλει με την ταινία Two Rode Together (στα ellinikos: Οι δύο ιππότες της κολάσεως), ότι είχε πει ο ίδιος ότι η ταινία είναι το χειρότερο πράμα με το οποίο ασχολήθηκε τα τελευταία 20 χρόνια, καταλαβαίνετε τότε ότι η ποιότητά της είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Κρίμα για τους δύο ηθοποιούς (James Stewart και Richard Widmark) που αναγκάστηκαν να συμμετάσχουν στο όλο project. Η όλη ιστορία μας δεν έχει καμία δραματική ένταση, τα δυνατά της σημεία (όπως το λιντσάρισμα) τελειώνουν πολύ γρήγορα και έχει πολλά ανούσια και αργά σημεία που δεν εξυπηρετούν σε τίποτα την εξέλιξη της πλοκής· περισσότερο κουράζουν. Η υπόθεση εδώ έχει αρκετά στοιχεία με την παλιότερη επιτυχία του Ford Η αιχμάλωτη της ερήμου (λευκοί αιχμάλωτοι των ινδιάνων), η οποία φυσικά δεν είχε τη δυναμική του προηγούμενου έργου. Μέτρια πράματα δηλαδή...

The Errand Boy

Αυτή η ταινία έπρεπε να τιτλοφορηθεί στα ελληνικά ως το παιδί για όλες τις δουλειές, αλλά μιας και το δώσανε στο... Bellboy, αυτή ονομάστηκε Ο Τζέρι Λιούις περιπλανώμενος! Ακολουθώντας το μοτίβο του Bellboy, ο Τζέρι πιάνει δουλειά σε ένα κινηματογραφικό στούντιο με σκοπό να παρακολουθεί τους εργαζομένους και να βλέπει κατά πόσο δουλεύουν σωστά. Αντ' αυτού όμως (όπως φαντάζεστε) μπλέκει μέσα σε όλες τις παραγωγές και τα κάνει λίμπα! Μέχρι που γίνεται ο ίδιος διάσημος ηθοποιός χωρίς να το ξέρει, αφού τον κινηματογραφούν χωρίς να το γνωρίζει. Σου φέρνει στο μυαλό κάτι από ΘουΒου, λίγα χρόνια πριν τον ΘουΒου. Με ασπρόμαυρη φωτογραφία, όπως και το Bellboy, μπορώ να πω ότι συγκαταλέγεται στις καλύτερες του Λιούις.

The Ladies Man (Ο γυναικοκατακτητής)

Μετά την επιτυχία του Παιδιού για όλες τις δουλειές, ο Lewis στρογγυλοκάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη και φτιάχνει μια ταινία που θα μπορούσε να είναι το όνειρο κάθε άντρα. Μόνο που ο ίδιος παίζει τον ντροπαλό νεαρό που πάει να δουλέψει σε ένα τεράστιο σπίτι όπου κατοικούνε μόνο κορίτσια και φυσικά γίνεται... της μουρλής. Η ταινία The Ladies Man ήταν παραγωγής 1961 και αξίζει να τη δείτε για το τεράστιο σκηνικό που χτίστηκε αναπαριστώντας το εσωτερικό του σπιτιού· ένα από τα μεγαλύτερα εσωτερικά σκηνικά που είχαν χτιστεί ποτέ και αυτό που ενέπνευσε τον Jean-Luc Godard για την ταινία του Tout va Bien. Κορυφαία σκηνή η ολιγόλεπτη εμφάνιση της μάνας του Lewis που την υποδύεται, φυσικά, ο ίδιος!

Breakfast At Tiffany's

Βασισμένη στην πετυχημένη νουβέλα του Truman Capote, η ταινία Πρόγευμα στο Τίφανις του 1961 έχει μικρή (δυστυχώς) σχέση με το βιβλίο. Καταρχάς, ο Capote πούλησε τα δικαιώματα του βιβλίου στην Paramount με προϋπόθεση το ρόλο της Holly να πάρει η Marilyn Monroe. Αντ' αυτού, φέρανε την Audrey Hepburn (καθόλου άσχημα, βεβαίως-βεβαίως) αλλά οι αλλαγές στο σενάριο άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν (προσθήκη κάποιων χαρακτήρων, χολιγουντιανό χάπι-εντ κλπ), φτάνοντας στο τέλος η ταινία απλώς να βασίζεται (νοερά) στο βιβλίο. Παρόλο αυτά, η Hepburn σαν αφελής, εκκεντρική και ατίθαση κοσμοπολίτισσα είναι θεϊκή σε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς της ρόλους, το Moon River του Mancini είναι πλέον ένα κλασικό τραγούδι και ο Mickey Rooney είναι όλα τα λεφτά στο ρόλο του κινέζου συγκατοίκου (και ας κατηγορήθηκε η ταινία για την αφελή/γραφική παρουσίαση της κινέζικης εθνικότητας). Περαιτέρω σχόλια δεν χρειάζεται μια κλασική ταινία, εκτός από το να αναφέρω ότι θα ήταν πολύ καλύτερη αν είχε κάποιον πιο μεγάλο σταρ για δευτεραγωνιστή στη θέση του (σχεδόν άγνωστου) George Peppard.