Bringing Up Baby (Η γυναίκα με τη λεοπάρδαλη)

Ο ορισμός της screwball κωμωδίας! Με τις ατάκες να πέφτουν κατά ριπάς, τις παρεξηγήσεις να μην έχουν τελειωμό, αρκετούς από τους χαρακτήρες να είναι... γιούχου και το τρελαμένο σενάριο να περιλαμβάνει: έναν παλαιοντολόγο που ψάχνει το τελευταίο κόκκαλο ενός δεινοσαύρου για να ολοκληρώσει το έργο ζωής του, μία αλλοπρόσαλλη, φευγάτη κοπελιά που θα του κάνει τη ζωή πατίνι, ένα σκυλί που θα έχει θάψει το εν λόγω σπάνιο κόκκαλο και μία εξημερωμένη λεοπάρδαλη(!) με το όνομα Baby που θα φέρει τα πάνω-κάτω στη ζωή τους αλλά και στη μικρή κοινότητα όπου διαμένει η πλούσια θεία της κοπελιάς, η οποία σκόπευε να κάνει δωρεά στο μουσείο του παλαιοντολόγου. Ουφ! Αυτά! Απλά το Bringing Up Baby είναι μια από τις καλύτερες κωμικές ταινίες της δεκαετίας του '30, με τη χημεία των Χέπμπορν και Γκραντ να είναι καλύτερη από ποτέ υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Howard Hawks σε μία από τις καλύτερες στιγμές του. (τρεις φορές το επίθετο "καλύτερος" σε μία πρόταση)

Υ.Γ.: Παλιότερη ελληνική ονομασία του έργου: «Ο Κάρυ, η Κάθρην και τα πονηρά τους». Θεέ μου!!

Four Men and a Prayer (Ο όρκος των τεσσάρων)

Ο συνταγματάρχης πατέρας έκανε λάθη σε δάφορες συρράξεις στην Ινδία και απολύθηκε ατιμωτκά από το στράτευμα. Γύριζοντας στην πατρίδα με μια βαλίτσα γεμάτη στοιχεία που αποδεικνύουν την αθωώτητά του, δολοφονείται μέσα στο σπίτι του. Οι τέσσερις γιοι του θα γυρίσουν όλο τον κόσμο (Ινδία, Βραζιλία, Αίγυπτο και πίσω στην Αγγλία) προσπαθώντας να ξεσκεπάσουν την πλεκτάνη γύρω από τη μυστηριώδη δολοφονία. Και στο πλευρό τους θα βρεθεί μια πλούσια δεσποινίδα, η χαριτωμένη Loretta Young, που με τις διασυνδέσεις της θα τους οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ανάμεσα στους τέσσερις γιους βρίσκουμε τους νεαρότατους George Sanders και David Niven, σ' αυτή τη μικρή σε διάρκεια ταινία του John Ford (πριν ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με το ουέστερν) με το όνομα Four Men and a Prayer, που μας παρουσιάζει τα ήθη μιας άλλης εποχής. Όλα αυτά, λίγα χρόνια πριν έρθει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και εξαφανίσει κάθε ρομαντισμό και αισιοδοξία... Καίρια όμως η αναφορά στις εταιρείες όπλων και στα ανήθικα, διπρόσωπα παιχνίδια που παίζουν.

Test Pilot (Φλεγόμενοι ουρανοί)

Πολύ μπλα-μπλα, μεγάλη διάρκεια, πολύ στατική σκηνοθεσία, «προϊστορικά» εφέ, μπόλικες δόσεις μελοδράματος για να φτιαχθεί αυτός ο φόρος τιμής στους πρωτοπόρους των αιθέρων, τους αεροπόρους που δοκίμαζαν τα καινούρια (τότε) μηχανήματα με τίμημα να χάσουν τη ζωή τους. Ο Clack Gable είναι περισσότερο ερωτευμένος με τα αεροπλάνα παρά με τη γυναίκα του. Αυτή (Myrna Loy) τον έχει καταλάβει από την πρώτη στιγμή και το μόνο που κάνει είναι υπομονή, αλλά ως πότε θα αντέξει; Ο Spencer Tracy είναι ο μηχανικός και κολλητός του, που τον έχει ζήσει περισσότερο από όλους και ο παππούς Lionel Barrymore συμπληρώνει το καστ, παίζοντας τον ιδιοκτήτη των αεροπλάνων, σε έναν ρόλο που θα μπορούσε να λείπει κιόλας. Αυτή είναι η ταινία Test Pilot, μια παραγωγή της MGM στην οποία όλοι οι συντελεστές έχουν ξαναβρεθεί σε παλιότερες παραγωγές μεταξύ τους· ο Γκέιμπλ με τη Λόι, ο Γκέιμπλ με τον Τρέισι, ο Τρέισι με τη Λόι, ο Τρέισι με τον Μπάριμορ, Τρέισι και Γκέιμπλ με τον σκηνοθέτη! Ο Howard Hawks έβαλε το χεράκι του στο σενάριο, χωρίς να βελτιωθούν ιδιαίτερα τα πράματα, οπότε προτιμήστε τη δικιά του παραγωγή με αντίστοιχο θέμα, που έβγαλε την επόμενη χρονιά. Τώρα, το πώς η παρούσα ταινία ήταν υποψήφια για το όσκαρ καλύτερης ταινίας τη χρονιά του '39, είναι άλλο θέμα.

Bluebeard's Eighth Wife (Η όγδοη γυναίκα του Κυανοπώγωνα)

Όχι ακριβώς η ιστορία του Κυανοπώγωνα. Για την ακρίβεια μία μόνο σχέση. Ο εκατομμυριούχος Gary Cooper παντρεύεται και χωρίζει συνέχεια με τις γυναίκες, μη μπορώντας να βρει τη μία και μοναδική, την ιδανική γυναίκα για αυτόν. Η πανέμορφη, μικροσκοπική γαλλιδούλα με τη μεγάλη καριέρα στο Χόλιγουντ Claudette Colbert θα είναι η Bluebeard's Eighth Wife. Θα του κάνει αρκετές... τσαχπινιές αλλά στο τέλος θα τον ερωτευτεί και θα αποφασίσει να τον παντρευτεί. Τη μέρα του γάμου όμως θα μάθει την αλήθεια για τις προηγούμενες συζύγους του και... θα τα πάρει στο κρανίο. Η πανούργα όμως θα τον παντρευτεί αλλά θα του ψήσει το ψάρι στα χείλια για πολύ καιρό μέχρι να πέσουν μαζί στο κρεβάτι, δηλαδή.

Από τις καλύτερες ταινίες της εποχής, μια ρομαντική κομεντί με έξυπνα αστεία και φοβερούς διαλόγους. Όταν στην σκηνοθεσία βρίσκουμε τον Ernst Lubitsch, ο οποίος κινηματογραφεί το σενάριο του διδύμου Billy Wilder/Charles Brackett (η πρώτη συνεργασία τους εν έτη 1938), δε νομίζω να έχετε απορία για το αποτέλεσμα. Οι σκηνές ειδικά όπου ο Cooper μελετάει τη «Στρίγγλα που έγινε αρνάκι» για να τα βγάλει πέρα, είναι απολαυστικές. Σε μικρό ρόλο αγαθιάρη βλέπουμε και τον David Niven και τον τζέντλεμαν Edward Everett Horton, μόνιμο δευτεραγωνιστή σε ταινίες του Lubitsch. Απολαυστικότατη ταινία 85 λεπτών.

Boys Town (Αδέσποτα νιάτα)

Όχι ακριβώς μια βιογραφική ταινία για τον ιερέα Edward J. Flanagan, ούτε μια ταινία που μας παρουσιάζει την δημιουργία του μεγάλου ορφανοτροφείου του με το όνομα Boys Town. Η ταινία Boys Town αφορά κυρίως τα... αδέσποτα νιάτα, όπως λέει ο ελληνικός τίτλος. Ο ιερέας πιστεύει ότι δεν υπάρχει στον κόσμο κανένα κακό παιδί, απλά οι συνθήκες τα οδηγάνε στις παρανομίες. Ένα ατίθασο και αντικοινωνικό παιδί έρχεται στο ορφανοτροφείο με τη μορφή του νεαρού Mickey Rooney και η ιστορία μας εστιάζεται στην σχέση του με τα άλλα παιδιά αλλά και τον ιερέα. Κλασικότροπη σκηνοθεσία, από την κλασική εποχή του Χόλιγουντ, σίγουρα δεν ενθουσιάζει τους σύγχρονους θεατές. Αλλά αν αφεθείτε και τη δείτε χαλαρά, τότε θα μπείτε στο κλίμα της και θα παρασυρθείτε από την στωική ερμηνεία του Tracy (που του απέφερε το δεύτερο συνεχόμενο βραβείο όσκαρ α' ανδρικού ρόλου) και την δυναμική ερμηνεία του αεικίνητου Rooney. Εξάλλου, οι ταινίες με παιδιά έχουν αυτό το «κάτι» που πάντα μας γοητεύουν.

Holiday (Μαζί σου για πάντα)

Στην ταινία Holiday του 1938 (καμία σχέση μ'αυτήν του Jude Law, έτσι) σκηνοθετημένη από τον George Cukor και βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό του Philip Barry, συναντάμε για άλλη μια φορά το κινηματογραφικό ζεύγος των Cary Grant και Katharine Hepburn. Ο Grant, στο ρόλο του αυτοδημιούργητου ανθρώπου που εργάστηκε σε κάθε είδους δουλειά μέχρι να φτάσει σε κάποιο καλό οικονομικό επίπεδο αλλά κοιτάει και να διασκεδάζει όσο περισσότερο μπορεί, συναντάει στις διακοπές του την αδερφή της Hepburn, ερωτεύονται και ετοιμάζονται να παντρευτούν. Όταν συναντήσει την αρκετά πλούσια και συντηρητική οικογένειά της, αντιλαμβάνεται ότι θα πρέπει να αλλάξει αρκετά από τα πιστεύω του για να πετύχει αυτός ο γάμος. Διότι ο Grant σκόπευε, μόλις πετύχει μια μεγάλη επαγγελματική επιτυχία, να την κοπανήσει για διακοπές διαρκείας, να γυρίσει τον κόσμο, να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και να αποφασίσει τι πραγματικά θέλει να κάνει στη ζωή του. Αυτά όμως δεν τα συμμερίζεται ο μπαμπάς της νύφης ούτε η μέλλουσα σύζυγος. Εκτός από το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, που δεν είναι άλλη από την Hepburn.

Το πρώτο μισό μέρος της ταινίας είναι περισσότερο Grant. Το δεύτερο μισό είναι Hepburn. Το νόημα της ζωής και πώς να το χάσετε, θα μπορούσε να είναι ο εναλλακτικός τίτλος. Μια must-see ταινία για τους φίλους του πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο φυσικά, η ταινία παρακολουθείται παραπάνω και από ευχάριστα. Η παρουσία και μόνο των δυό τους φτάνει και περισσεύει. Αυτό δεν επιζητούμε από τους σταρ στις ταινίες ώρες-ώρες;

Pygmalion

Το θεατρικό του George Bernard Shaw, γραμμένο κάπου στα 1913, μεταφέρθηκε πολλές φορές στον κινηματογράφο. Αν όμως σας κουράζουν τα τραγούδια και τα μιούζικαλ (λέγε με My Fair Lady), προτιμήστε αυτή την εκπληκτική κινηματογραφική μεταφορά του Πυγμαλίωνα, γυρισμένη το 1938 με τον ίδιο τον Bernard Shaw να γράφει το σενάριο, να το προσαρμόζει ακριβώς στο πνεύμα του έργου του και στο τέλος να κερδίζει και το βραβείο όσκαρ καλύτερου σεναρίου. Συν-σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής στο ρόλο του στριμμένου καθηγητή Higgins ο πάρα πολύ καλός βρετανός ηθοποιός Leslie Howard, που χάθηκε πρόωρα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Θαυμάστε επίσης την πρώτη πρωταγωνιστική εμφάνιση της Wendy Hiller ως Eliza Doolitle που είναι απλά καταπληκτική. Με λίγα λόγια, απολαύστε μια από από τις καλύτερες βρετανικές ταινίες της εποχής του μεσοπολέμου.

Jezebel

Σκέφτομαι ότι αν η ταινία Jezebel που κυκλοφόρησε το 1938, ένα χρόνο πριν το Όσα παίρνει ο άνεμος, είχε έγχρωμη φωτογραφία, θα βρισκόταν σε ισάξια τουλάχιστον θέση στην κινηματογραφική ιστορία με την πραναφερθείσα, για να μην πω σε υψηλότερη. Για τον υπογράφων, ακόμα κι έτσι, η Jezebel είναι πολύ καλύτερη· έχουμε, από τη μία, τη μεγαλειώδη σκηνοθεσία του William Wyler και, από την άλλη, την κορυφαία ερμηνεία της Bette Davis (βραβευμένη και με το όσκαρ α' γυναικείου ρόλου). Μέσα στη μικρή διάρκεια της ταινίας βλέπουμε την ιστορία της κακομαθημένης Jezebel που είναι ερωτευμεύνη με τον Fonda, αλλά με τα τετρίπια της τον διώχνει μακρυά. Όταν αυτός επιστρέψει αρραβωνιασμένος, η ζήλια της θα την οδηγήσει σε ένα μεθοδικό σχέδιο εκδίκησης που δεν θα έχει και τα καλύτερα των αποτελεσμάτων. Κλείνω εδώ τη μικρή αυτή αναφορά με την παρότρυνση... να δείτε την ταινία, εννοείται!

La Bête Humaine (Το ανθρώπινο κτήνος)

Το ανθρώπινο κτήνος του 1938 είναι η κινηματογραφική απόδοση του όμοτιτλου βιβλίου του Emile Zola. Σκηνοθετημένο από τον Jean Renoir, αποτελεί μια από τις καλύτερες δημιουργίες του γάλλου σκηνοθέτη από την πιο ποιοτικά δημιουργική περίοδό του, τη δεκαετία του '30 δηλαδή, πριν έρθει ο πόλεμος και φύγει για την Αμερική. Πρωταγωνιστής ο μεγάλος Γάλλος σταρ, Jean Gabin μαζί με τη Simone Simon, συνθέτουν ένα ωραίο και παράνομο ζευγάρι εραστών, οι οποίοι σε κάποια στιγμή αποφασίζουν να σκοτώσουν τον άντρα της για να ζήσουν ελεύθεροι τον έρωτά τους. Μόνο που αυτή τους η απόφαση δεν υλοποιείται και τόσο εύκολα και τα πράματα δεν θα έρθουν όπως τα περιμένουν. Η ψυχασθενική αρρώστια του Gabin θα εμφανιστεί την πιο ακατάλληλη στιγμή και θα διαλύσει κάθε αισιόδοξο όνειρο. Σκοτεινά απαισιόδοξη ταινία, θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε ως έναν πρόδρομο των αμερικανικών film-noir της επόμενης δεκαετίας.

Angels with Dirty Faces (Κολασμένες ψυχές)

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες με τον James Cagney σε γκανγκστερικό ρόλο αποτελεί η ταινία Angels with Dirty Faces του 1938. Με την παρούσα ταινία, μάλιστα, κέρδισε την πρώτη του υποψηφιότητα για βραβείο Όσκαρ. Μαζί με τον Pat O'Brien, υποδύονται δύο παιδικούς φίλους που μεγαλώνουν στη σκληρή περιοχή Hell's Kitchen της Νέας Υόρκης και που μπαίνουν από μικροί στα κόλπα. Μια αποτυχημένη ληστεία όμως ενός βαγονιού τρένου θα οδηγήσει στη σύλληψη του Cagney που θα τον στείλει στο αναμορφωτήριο, ενώ ο O'Brien θα καταφέρει να το σκάσει. Μεγαλώνοντας, οι δύο φίλοι ξανασυναντιούνται με τον Cagney να είναι πλέον ένας διαβόητος κακοποιός που επηρεάζει τη νεολαία της περιοχής, ενώ ο φίλος του είναι πλέον ιερέας. Μπλέκοντας με έναν διεφθαρμένο δικηγόρο (ο Humphrey Bogart, την εποχή που έπαιζε δεύτερους ρόλους) θα βρεθεί αντιμέτωπος με το γκανγκστερικό κύκλωμα και την αστυνομία. Η καλύτερη στιγμή της ταινίας πάντως είναι το τέλος της, όταν ο Cagney έχει συλληφθεί και έχει καταδικαστεί να «πάει» στην ηλεκτρική καρέκλα: ο ιερέας του ζητάει να το «παίξει» δειλός και να αρχίσει να φωνάζει, έτσι ώστε να μην γίνει είδωλο και ήρωας στα μάτια των παιδιών που τον είχαν ως πρότυπο. Η συνέχεια επί της οθόνης σας...

Δε θα τα πάρεις μαζί σου!

Τα λεφτά στον τάφο, εννοεί ο μεγάλος σκηνοθέτης Frank Capra στην ταινία του 1938 που ο αγγλικός της τίτλος είναι παρόμοιος: You Can't Take It With You.

Η ιστορία βασίστηκε στο επιτυχημένο και βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό έργο των George Kaufman και Moss Hart. Οι πρωταγωνιστές Jean Arthur και James Stewart σκοπεύουν να παντρευτούν και ετοιμάζονται να γνωρίσουν τα πεθερικά τους. Από τη μία πλευρά όμως έχουμε την πλούσια και αριστοκρατική οικογένεια του Stewart και από την άλλη έχουμε την εντελώς εκκεντρική οικογένεια της νύφης: μια ανάμειξη καλλιτεχνών, μποέμ, αριστερών και φιλάνθρωπων ανθρώπων που θα προκαλέσουν τον πανικό στα κοινά ήθη των παραδοσιακών αμερικανών! Την παράσταση κλέβει με χαρακτηριστική άνεση ο παππούς της νύφης, ο μεγάλος ηθοποιός Lionel Barrymore (αδελφός του παππού της Drew Barrymore, you know). Για άλλη μια φορά, ο ουμανιστής σκηνοθέτης στυλιτεύει τον καπιταλισμό, λέει τα πράματα έξω απ' τα δόντια σε μια δύσκολη χρονική περιόδο και... κερδίζει δύο ακόμα βραβεία όσκαρ, καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας. Τα χρόνια που έχουν περάσει είναι πολλά, αλλά θα έλεγα ότι είναι μια must-see ταινία!