Ακριβής αναπαράσταση της σφαγής του 1989 στο πολυτεχνείο του Μόντρεαλ στον Καναδά (βλ. σχετικό λήμμα), από τον σπουδαίο και νεαρό το 2009 σκηνοθέτη Denis Villeneuve. Σε μία από τις πιο φιλήσυχες χώρες του πλανήτη, ένας νεαρός θα ζωστεί με όπλα και θα ορμήσει στο πολυτεχνείο με στόχο να σκοτώσει όσο περισσότερες νεαρές κοπέλες μπορεί. Τρομακτικό και συγκινητικό σε μόλις 77 λεπτά.
Όπως αρκετές Νοτιο-Κορεάτικες ταινίες, έτσι και εδώ έχουμε κοντινά πλάνα εστιασμένα στα πρόσωπα και στα βλέματα, μικρές δόσεις ανατριχίλας & αγωνίας, και μία διαφορετική διευκάλυνση της υπόθεσης ενός μυστήριου φόνου, για τον οποίο κατηγορήθηκε ο πνευματικά αδύναμος γιος της πρωταγωνίστριας Μητέρας. Μιας και το έργο είναι στην ουσία ένα whodunit, τα φλάσμπακ είναι αναμενόμενα. Στο τέλος όμως σε κερδίζουν οι μικρές λεπτομέρειες δραματικού υπόβαθρου που παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια του έργου και παίζουν κάποιο σημαντικό ρόλο, όπως η ζωή του σχολικόριτσου που δολοφονήθηκε, οι αναμνήσεις ενός 5χρονου, ο βελονισμός. Έμπειρος ο σκηνοθέτης Joon-ho Bong, με μία ενδιαφέρουσα ιστορία, έφτιαξε ένα πολύ καλό έργο για την κάθε μητέρα και το μέχρι πού μπορεί να φτάσει για να αθωώσει το παιδί της. Λίγα χρόνια πριν ο σκηνοθέτης είχε φτιάξει την επιτυχία The Host (που έγινε και αμερικανικό ριμέικ) και τα επόμενα έργα του ήταν η αγγλόφωνη ταινία φαντασίας Snowpiercer και η Okja. Φέτος, κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα για το νέο του έργο με τίτλο Parasite, η πρώτη κορεάτικη ταινία που κερδίζει το μεγάλο αυτό βραβείο. 
Ο γεννηθής στη Νέα Ζηλανδία και σεναριογράφος γνωστών βρετανικών επιτυχιών Richard Curtis έγραψε και σκηνοθέτησε τη δεύτερη ταινία του, μετά το πολυ-επιτυχημένο Love Actually. Ήταν το The Boat that Rocked που τιτλοφορήθηκε στα ελληνικά δις ως «Ράδιο... κύματα» και ως «Ροκ εν πλω». Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα της δεκαετίας του '60, την εποχή που απαγορευόταν να παίζουν ορισμένους καλλιτέχνες και τα τραγούδια τους στο ραδιόφωνο. Τότε άνθισε το πειρατικό ραδιόφωνο που εξέπεμπε από... πλοία! Αυτή την εποχή και τα γεγονότα παρουσιάζει ο σκηνοθέτης με νοσταλγική και αρκετά κωμική ματιά. Δείτε το The Boat that Rocked ως είναι, μία απλή, διασκεδαστική ταινία. Συμμετέχουν ουκ ολίγοι γνωστοί ηθοποιοί: Tom Sturridge, Bill Nighy, Rhys Ifans (τον θυμάστε στο Notting Hill; Εδώ... καμία σχέση!), Nick Frost, Philip Seymour Hoffman, Talulah Riley, Jack Davenport και ο Kenneth Branagh στο ρόλο του αχώνευτου υπουργού που θέλει να τους κλείσει και του ταιριάζει ο ρόλος γάντι.
Ο μέγας Francis Ford Coppola επέστρεψε στην καρέκλα του σκηνοθέτη και μας έδωσε δύο ταινίες το 2008 και το 2009. Η δεύτερη είχε τον τίτλο Tetro, γυρίστηκε στην Αργεντινή με ασπρόμαυρη φωτογραφία (εκτός των έγχρωμων φλας-μπακ) και αποτέλεσε ένα σινεφίλ-δώρο για όλους εμάς που μεγαλώσαμε με τις ταινίες του. Η πιο όμορφη ταινία, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Κόππολα, αλλά και η πιο προσωπική του. Η προβληματική σχέση των δύο αδερφών (που υποδύονται οι Vincent Gallo και Alden Ehrenreich) και οι τραυματισμένες οικογενειακές σχέσεις μπορεί να σας θυμήσουν το παραπλήσιο (και αγαπημένο) Rumble Fish, αλλά ουσιαστικά δεν έχουν καμία σχέση. Επειδή σε άλλους άρεσε κι άλλοι το βρήκαν μετριότατο, θα πω μόνο ότι αποτελεί ταινία για σινεφίλ, κυρίως, κοινό. Αν και θα έλεγα ότι εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία, τα σχόλια μου θα έχαναν την όποια αντικειμενικότητά τους και έτσι... εξαφανίστηκαν.
Πέρα από τον μυθομανή, ψευταρά και εγωκεντρικό πρωταγωνιστή Matt Damon (αναρωτιέσαι μέχρι πού θα το πάει;), η ταινία δεν έχει πολλά πράματα να προσφέρει. Ενδιαφέρον έχει η παρουσίαση και αντιμετώπιση κάποιων θεμάτων, όπως ας πούμε οι «μίζες». Μια πολλή γνώριμη ιστορία και στην χώρα μας. Εντελώς ξένη προς εμάς όμως αποτελεί η δικαστική αντιμετώπιση του θέματος και η επίλυση των προβλημάτων. Δηλ. όσοι εμπλέκονται σε παράνομες διαδικασίες θα πάνε στη φυλακή, έστω και μετά τις πολύχρονες δικαστικές μάχες. Έτσι απλά! Κατά τ'άλλα, η ταινία The Informant! του Steven Soderbergh δεν έχει και πολλά καινούρια πράματα να μας πει. Από τις λίγες ταινίες βασισμένες σε αληθινά πρόσωπα και γεγονότα που δεν μπορείς να ταυτιστείς με τίποτα και κανέναν. Περάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. 
Λιτά αλλά προσεγμένα σκηνικά, μια ενδιαφέρουσα ιστορία, ένα καλογραμμένο σενάριο, έναν «τρελαμένο» ηθοποιό (Sam Rockwell) και μια φωνή ενός κομπιούτερ (Kevin Spacey) που κλείνει το μάτι στους οπαδούς του Κιούμπρικ, είναι τα συστατικά με τα οποία ο Duncan Jones (γιος του David Bowie!) έφτιαξε μια μεγάλη ταινία μικρού βεληνεκούς. Η ταινία Moon ξαναέβαλε το σκεπτόμενο sci-fi στο χάρτη. Μαζί με το District 9 της ίδιας χρονιάς, βεβαίως-βεβαίως. 
Από τις πολύ αδιάφορες ταινίες της περασμένης σεζόν. Ένα εκλεκτό καστ (Hilary Swank, Richard Gere, Ewan McGregor, Christopher Eccleston) και μια γνωστή σκηνοθέτης (Mira Nair) δεν αποτελούν εγγύηση για ένα καλό αποτέλεσμα, τελικά. Ημιβιογραφική ταινία για την πασίγνωστη αεροπόρο Εμίλια Έρχαρτ. Ουσιαστικά, βλέπουμε τις προσπάθειες της Amelia να κάνει το γύρο του κόσμου μέχρι τη στιγμή που εξαφανίστηκε για πάντα κάποια στιγμή πάνω από τον Ειρηνικό ωκεανό. Θαυμάσια φωτογραφία και ωραίες αεροπλανικές εικόνες που φέρνουν στο μυαλό ντοκιμαντέρ του Νάσιοναλ Τζεογκράφικ. Μπορείτε να την παρακολουθήσετε μόνο για να αυξήσετε τις εγκυκλοπαιδικές σας γνώσεις γύρω από το θρύλο της Εμίλια.
Το σωτήριον έτος 2081 η ανθρωπότητα «κατάφερε» να φέρει την ισότητα στον κόσμο. Με αφηγήτρια την Patricia Clarkson βλέπουμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι πλέον ίσοι σε δύναμη, κανένας πιο όμορφος από τον άλλο, ίσοι σε εγκεφαλική δραστηριότητα, κανένας πιο έξυπνος από τον άλλο. Όλα αυτά με τη βοήθεια της τεχνολογίας, με τη βοήθεια τεχνητών εμφυτευμάτων και μηχανικών βαρυδίων και ενός κυβερνητικού καθεστώτος που ελέγχει τους πάντες και τα πάντα. Μέχρι που κάποια στιγμή, ένας νεαρός θα προσπαθήσει να φέρει την επανάσταση της διαφορετικότητας μπροστά στις τηλεοράσεις όλου του κόσμου, απλά παρουσιάζοντας την ομορφιά του να είσαι ο εαυτός σου. Με την εκπληκτική μουσική σύνθεση του Lee Brooks, εκτελεσμένη από το διάσημο σχήμα Kronos Quartet οδηγούμαστε στο συγκινητικό φινάλε. Και όλα αυτά στην prime-time τηλεοπτική ζώνη. 
Ο Richard Kelly επέστρεψε με νέα ταινία. Διαβάζοντας την περίληψη είπα ότι θα είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. Και μετά την παταγώδη αποτυχία του Southland Tales, φαντάστηκα ότι θα προσέξει καλύτερα το αποτέλεσμά του. Η ταινία The Box βασίστηκε στο διήγημα "Button, button" του Richard Matheson και το αποτέλεσμα είναι άλλη μια «περίεργη» ταινία. Αντί να ασχοληθεί αποκλειστικά με το μυστήριο του κουτιού, την αγωνία να πατήσεις ή όχι το κουμπί (χμ, αυτό έγινε στο Lost) κ.τ.λ., μπλέκει μέσα τη ΝΑΣΑ, θεωρίες τηλεπάθειας και ανώτερης νοημοσύνης, δημιουργώντας τελικά έναν αχταρμά από ιδέες που δύσκολα ξεμπλέκεις. Με το κουτί και μόνο ασχολήθηκε το Twilight Zone στη δεκαετία του '80 και τα είπε όλα μέσα σε 20 λεπτά (part 1 και part 2 στο youtube). Αλλά εδώ ο Kelly ήθελε να αναπτύξει το θέμα και τελικά το παραξύλωσε. Μήπως προσπαθεί να αυτοανακυρηχθεί διάδοχος του David Lynch και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα;
Κουραστική, με μεγάλη διάρκεια και τάσεις σκηνοθετικής επιδειξιομανίας, η ταινία Thirst είναι η τελευταία δουλειά του Park Chan-wook. Ο αγαπημένος κορεάτης σκηνοθέτης της τριλογίας της Εκδίκησης εδώ φαίνεται σαν να στέρεψε από έμπνευση και ασχολήθηκε με κάτι έτοιμο, όπως ο βαμπιρικός μύθος και του άλλαξε τα φώτα. Ιερέας πάει σε αποστολή, κολλάει λέπρα, του κάνουν μετάγγιση αίματος, πεθαίνει και ανασταίνεται... άλλος άνθρωπος. Αν δεν πιει αίμα, η αρρώστια ξαναεμφανίζεται. Όταν πιει αίμα, το σώμα του αναπλάθεται και δυναμώνει. Παρακολουθούμε το μπλέξιμό του με μια περίεργη οικογένεια και την γνωριμία του με το σεξ και τον έρωτα μέσω της νύφη της οικογένειας που την έχουν κυρίως ως υπηρέτρια. Χαοτικά μπλεξίματα, σκηνές με πολύ ανούσιο σεξ, που ίσως ήθελε να μας δείξει ότι ο (πρώην) ιερέας ήταν και διψασμένος για σαρκική απόλαυση. Αλλά όπως είπα, δεν με άγγιξε στο ελάχιστο. 
Επιστροφή στη Νέα Υόρκη για τον Woody Allen και η ταινία που κυκλοφόρησε το 2009 αποτελεί έναν καταπέλτη, έναν οδοστρωτήρα -καλύτερα- που παίρνει σβάρνα τα πάντα και τους πάντες. Ο καταπέλτης έχει τη μορφή του Larry David, ενός stand-up κωμικού που δεν γνωρίζουμε εμείς εδώ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μέσα από τη μορφή του μισάνθρωπου πρωταγωνιστή ο Woody Allen τα βάζει με όλους και όλα. Το κλασικό γουντιαλενικό στυλ είναι και δω παρόν, οι πνευματώδεις ατάκες δίνουν και παίρνουν και οι σχολιασμοί κατά των θρησκειών πιο καυστικοί από ποτέ. Η ταινία Whatever Works κυλάει φοβερά όταν είναι επικεντρωμένη στον Larry David, κάνει μια μικρή κοιλιά (κατ'εμέ) όταν θα ασχοληθεί (αναγκαστικά) με τους παράπλευρους χαρακτήρες, αλλά και πάλι είναι εγγυημένα μια διασκεδαστική ταινία, έτσι όπως αγαπάμε τις ταινίες του κυρίου Allen. Κάποια πράματα σίγουρα επαναλαμβάνονται, όπως η χαζή ξανθιά που υποδύεται η Evan Rachel Wood και που μου θύμησε την Mira Sorvino στο Ακαταμάχητη Αφροδίτη, αλλά αυτό είναι το κινηματογραφικό σύμπαν του Woody Allen και αυτό γουστάρουμε να βλέπουμε.
Τελικά, οι καλύτερες ταινίες της χρονιάς ήταν οι μη-αμερικανικές. Η αργεντίνικη ταινία El Secreto de sus Ojos αποτελεί άλλη μια απόδειξη για αυτό. Το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας δεν αποτέλεσε κριτήριο. Βασικά έτσι μάθαμε για την ύπαρξη της ταινίας και κατά δεύτερο λόγο αύξησε την περιέργειά μας. Μια περιέργεια που αυξήθηκε περισσότερο όταν είδαμε ότι πρωταγωνιστεί ο Ricardo Darín, ο πιο γνωστός αργεντίνος ηθοποιός για τον υπογράφοντα. Έναν ηθοποιό που γνωρίσαμε στις Εννιά Βασίλισσες και καταγουστάραμε στο Η Αύρα. Εδώ ο σκηνοθέτης Juan José Campanella αναμιγνύει πετυχημένα το νεο-νουάρ μυστήριο με τον ανομολόγητο έρωτα, την κρατική διαφθορά με το ανθρώπινο δράμα, τις αναμνήσεις του παρελθόντος με την αλήθεια του παρελθόντος, και με μια ήρεμη σκηνοθετική προσέγγιση φτιάχνει ένα αριστουργηματικό έργο. Επειδή, τελικά, μερικά πράματα είναι πολύ απλά...
Ο Michael Caine επέστρεψε σε πρωταγωνιστικό ρόλο, τα πήρε στο κρανίο με την αδικαιολόγητη νεανική βία, τα ναρκωτικά, τη διαφθορά και τη σήψη και πήρε το όπλο του. Θυμίζοντας κάτι από Get Carter, ο Harry Brown ψάχνει κι αυτός την εκδίκησή του, ή μήπως ένα λόγο για να συνεχίσει να ζει στον λίγο καιρό που του απέμεινε; Σμπαράλια τα έκανε και ο Liam Neeson στο Taken αλλά οι ταινίες δεν έχουν καμία σχέση. Ο νεαρός σκηνοθέτης εδώ κινείται σε ήρεμους ρυθμούς, ακολουθεί τα αργά βήματα του πρωταγωνιστή και, παρόλο που δεν εμβαθύνει σοβαρά πάνω στη νεανική βία, φτιάχνει ένα έργο που παρακολουθείται χωρίς να προσβάλει τη νοημοσύνη σου. Τι είπατε; Μοιάζει λίγο με το Gran Torino; Μόνο στις ηλικίες των πρωταγωνιστών· 80 έκλεισε προχθές ο Eastwood, στα 77 βρίσκεται ο Caine. 
Ο Jim Jarmusch επέστρεψε και μας παρέδωσε ένα φιλμ γεμάτο... σπιρτόκουτα, ελικόπτερα, εσπρέσο καφέδες, πίνακες ζωγραφικής, έναν λιγομίλητο πρωταγωνιστή και ιστορίες από τους ανθρώπους που συναντάει στα ταξίδια του στη Μαδρίτη, τη Σεβίλλη και την Αλμερία, ιστορίες που θυμίζουν σκηνές από ταινίες. Ο Isaach De Bankolé (που τον είχαμε δει και ως γάλλο ταξιτζή στο Μια νύχτα σε όλο τον κόσμο και στο Ghost Dog) είναι όλη η ταινία. Έξοχη φωτογραφία από τον Christopher Doyle, η Μαδρίτη και η Αλμερία φαντάζουν ωραίοι τουριστικοί προορισμοί, ενώ υπάρχουν και σεκάνς απίστευτης εικαστικής ομορφιάς. Πέρα απ' αυτά όμως υπάρχει η μινιμαλιστική γραφή του Jarmusch, η απουσία εμφανής πλοκής και ένας βαθμός σουρεαλισμού που φέρνει στο μυαλό ταινίες του David Lynch. Τα μέσα του ελέγχου του πρωταγωνιστή, The Limits of Control δηλαδή, είναι μάλλον αυτή η σιωπή, η φιλοσοφική προσέγγιση της ζωής, οι ασκήσεις τάι-τσι. Αν δείτε την ταινία και ζητάτε απαντήσεις, τότε θα απογοητευτείτε. Αν δείτε την ταινία χωρίς απαιτήσεις, τότε θα την απολαύσετε. 
Γερμανική κωμωδία με ελληνικό ταμπεραμέντο και επίκεντρο του ενδιαφέροντος να αποτελεί το εστιατόριο Soul Kitchen μέσα από το οποίο προσπαθεί να ζήσει ο... Ζήνος Καζαντζάκης! Χωρίς τα χιλιοειδωμένα κλισέ του έλληνα μετανάστη (όπως τα παρατραβάει η Νία Βαρντάλος), ο Fatih Akin υπογράφει την πρώτη του κωμική ταινία. Ένα χαλαρό έργο με γνωστούς ηθοποιούς από άλλα έργα του Akin να συμμετέχουν για την πλάκα τους, όπως π.χ. ο Birol Ünel που υποδύεται τον τρελαμένο γκουρμέ σεφ και ο γνωστός από το «Τρέξε Λόλα, τρέξε» Moritz Bleibtreu να προσπαθεί μιλήσει ελληνικά, ως Ηλίας, ο αδερφός του Ζήνου. Τρελές καταστάσεις λαμβάνουν χώρα σε μιάμιση ώρα. Εν συνόλω: μην έχετε καλλιτεχνικές/σινεφιλικές απαιτήσεις από τον Akin σ'αυτό το έργο. Αυτά θα τα βρείτε στα προηγούμενα έργα του. Η ταινία αποτελεί ευκαιρία για απλή διασκέδαση, που δεν θα προσβάλει τη νοημοσύνη σας. Το σενάριο συνυπογράφει ο πρωταγωνιστής Άνταμ Βουσδούκος.
Όλο το γνωστό κινηματογραφικό σύμπαν του Jean-Pierre Jeunet (ξέρετε, Delicatessen, Amelie κ.λ.π.) επιστρέφει σε πλήρη απαρτία. Οι μικρολεπτομέρειες που σε άλλες ταινίες σού κέντριζαν το ενδιαφέρον, στην φετινή του δημιουργία Micmacs: μικροαπατεώνες στα δύσκολα βρίσκονται μεγεθυμένες, έχοντας τον πρώτο ρόλο. Μια ταινία που σε άλλους μπορεί να μην πει πολλά, άλλοι μπορεί να ενθουσιαστούν, σίγουρα όμως θα τη θυμάσαι επειδή διασκέδασες πολύ βλέποντάς την. Και τι συμβαίνει στο έργο; Μια τρελαμένη παρέα από... περίεργα ατομάκια προσπαθεί να καταστρέψει δύο μεγαλέμπορους όπλων. Κι όλα αυτά ξεκινάνε χάρη στον πρωταγωνιστή που έφαγε μια σφαίρα στο κεφάλι φτιαγμένη από την εταιρεία του πρώτου και ο πατέρας του πέθανε από νάρκη που έφτιαξε η εταιρεία του δεύτερου.
Σήμερα κλείνουμε είκοσι χρόνια από την απελευθέρωση του Νέλσον Μαντέλα. Προσθέστε το αθλητικό γεγονός του καλοκαίριου, το Μουντιάλ δηλαδή, που θα γίνει στη Νότια Αφρική και τέλος τις κινηματογραφικές ταινίες από αυτή τη χώρα. Θα ταίριαζε το Invictus εδώ αλλά εμείς είδαμε το District 9, που μας ήρθε απ' το πουθενά, εντυπωσίασε (με χείρα βοηθείας Peter Jackson;) και είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Τσίμπησε και τέσσερις υποψηφιότητες για όσκαρ. 
Χωρίς πολλά λόγια, δείτε μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που μας πέρασε. Ανακαλύψτε μόνοι σας γιατί ο υπογράφων πιστεύει ότι ο Jacques Audiard είναι ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες των ημερών. Μέσα σε δυόμισι ώρες, παρακολουθούμε τη μεταμόρφωση του πρωταγωνιστή από ένα νεαρό φλώρο σε εγκέφαλο του υποκόσμου, κι όλα αυτά μέσα στον μικρόκοσμο της φυλακής. Κι ύστερα αναρωτιούνται εδώ οι «δικοί» μας, για το πώς γίνονται οι μπίζνες μέσα στις φυλακές. 
