Without a Clue (Επιτέλους, λίγη σοβαρότητα κ. Χολμς)

Άλλη μία ελεύθερη διασκευή στα έργα του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Αυτή τη φορά, η διάνοια είναι ο Τζον Γουότσον (Ben Kingsley), που λύνει τα εγκλήματα και ο Σέρλοκ Χολμς είναι ο συγγραφικός χαρακτήρας που δημιούργησε ο Γουότσον για να του αποδώσει τη λύση των εγκλημάτων. Επειδή ο κόσμος όμως ζητάει να γνωρίσει τον Χολμς, προσλαμβάνει έναν ηθοποιό (Michael Caine) που του αναθέτει να υποδύεται το χαρακτήρα του Σέρλοκ Χολμς!

Το Without a Clue βασικά είναι σάτιρα και βγάζει γέλιο, οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών είναι πολύ καλές και βασικό ρόλο παίζει η μεταξύ τους χημεία που είναι απίστευτα καλή. Πολλή καλή και η αναπαράσταση της εποχής. Σε γενικές γραμμές, δεν πρόκειται για ένα έργο που θα μείνει στην κινηματογραφική ιστορία, αλλά ένα καλό έργο για διασκέδαση.

Harry and Walter Go to New York (Δύο εντιμότατοι αετονύχηδες)

Κωμική περιπέτεια εποχής, με πρωταγωνιστές μερικά από τα πιο διάσημα πρόσωπα της εποχής: οι James Caan και Elliott Gould είναι ο Χάρι και ο Γουόλτερ αντίστοιχα, οι δύο ατζαμήδες μικροκακοποιοί και ατάλαντοι θεατράνθρωποι που μέσα στη φυλακή έρχονται σε επαφή με τον διάσημο, κοσμοπολίτη κλέφτη Michael Caine, απ'τον οποίο αποσπούν το σχέδιο διάρρηξης μιας τράπεζας. Στο πλευρό τους θα σταθεί και η φεμινίστρια, ιδιοκτήτρια εφημερίδας Diane Keaton που δεν χωνεύει τον Caine. Με το μεγάλο κόλπο, ονειρεύονται να βρεθούν στα μεγάλα σαλόνια της Νέας Υόρκης του 19ου αιώνα, εξ ου και ο τίτλος Harry and Walter Go to New York. Ήταν μία από τις πιο φιλόδοξες ταινίες της χρονιάς της, αλλά σύμφωνα με τα λεγόμενα του σκηνοθέτη Mark Rydell, η Columbia έκοψε μεγάλο μέρος του έργου με κύριο θύμα τα αστεία. Κάτι που τελικά δικαιολογεί την κάπως μέτρια συνοχή του έργου. Παρόλο που δεν το λες κακό το έργο και παρά τις μερικές καλοστημένες σκηνές, νιώθεις ότι τα αστεία θα μπορούσαν να είναι καλύτερα.

Quills (Η πένα της αμαρτίας)

Μια ταινία που την είδα με έντεκα χρόνια καθυστέρηση! Τι να κάνουμε, συμβαίνουν κι αυτά! Και δεν πρόκειται αποκλειστικά για μια βιογραφία του Μαρκήσιου Ντε Σαντ. Ουσιαστικά, παρατηρούμε δύο αντίρροπες δυνάμεις να συγκρούονται: η μία από τον Rush (Μαρκήσιος) που θέλει να γράφει όλα αυτά που έχει μέσα στον εγκέφαλό του και να «παίζει» με τα χριστά ήθη. Η άλλη από τον Caine που θέλει μόνο να επιδείξει τη δύναμή του, την εξουσία του πάνω στους ανθρώπους. Η κόντρα τους θα έχει δύο παράπλευρες απώλειες: αυτές του ανομολόγητου έρωτα μεταξύ του ιερέα Joaquin Phoenix και της καθαρίστριας Kate Winslet. Ενδιαφέρον το έργο Quills του Philip Kaufman, πολύ καλή αναπαράσταση εποχής, αλλά δεν θα του δίναμε και βραβεία όσκαρ. Εκτός από τον Rush, ο οποίος είναι... οδοστρωτήρας. Σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του.

The Magus (Ο μάγος)

Μια ταινία για το είναι και το φαίνεσθαι, για την αλήθεια και το ψέμα, την ιστορική μνήμη, το θέατρο της ζωής με ηθοποιούς όλους τους ανθρώπους. Ο Μάγος βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του John Fowles, το δεύτερο μετά τον «Συλλέκτη» που είχε γίνει επίσης ταινία από τον William Wyler. Ο κάμεραμαν των πρώτων ταινιών του David Lean που μεταπήδησε στη σκηνοθεσία Guy Green (που κέρδισε και όσκαρ φωτογραφίας για τις Μεγάλες Προσδοκίες) ανέλαβε τη σκηνοθεσία αυτού του ογκώδες έργου. Το σενάριο ανέλαβε ο ίδιος ο συγγραφέας φτιάχνοντας ένα ενδιαφέρον στόρι (για κάποιον που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο), βάζοντάς τον σε ένα κλίμα μυστηρίου και παραπλάνησης, παίζοντας με τα φλάσμπακ για να γνωρίσουμε καλύτερα τους πρωταγωνιστές. Όπως παίζει ο Anthony Quinn τον Michael Caine, έτσι παίζει και ο σκηνοθέτης τον θεατή και σε αφήνει στο τέλος με μία αμηχανία με το σουρρεαλιστικό φινάλε ή μπορεί κάτι να σου ξέφυγε. Οι Σπέτσες υποδύονται το φανταστικό νησί Φράξος, στο οποίο μεταβαίνει ως καθηγητής αγγλικών ο Caine και γνωρίζει τον περίεργο τύπο, με τις περίεργες ιδέες και τερτίπια Quinn. Η Anna Karina και η Candice Bergen συμπληρώνουν το καρέ, φτιάχνοντας ένα ενδιαφέρον φιλμ, που είχε τα φόντα να γίνει εκπληκτικό, αλλά δεν...

Harry Brown

Ο Michael Caine επέστρεψε σε πρωταγωνιστικό ρόλο, τα πήρε στο κρανίο με την αδικαιολόγητη νεανική βία, τα ναρκωτικά, τη διαφθορά και τη σήψη και πήρε το όπλο του. Θυμίζοντας κάτι από Get Carter, ο Harry Brown ψάχνει κι αυτός την εκδίκησή του, ή μήπως ένα λόγο για να συνεχίσει να ζει στον λίγο καιρό που του απέμεινε; Σμπαράλια τα έκανε και ο Liam Neeson στο Taken αλλά οι ταινίες δεν έχουν καμία σχέση. Ο νεαρός σκηνοθέτης εδώ κινείται σε ήρεμους ρυθμούς, ακολουθεί τα αργά βήματα του πρωταγωνιστή και, παρόλο που δεν εμβαθύνει σοβαρά πάνω στη νεανική βία, φτιάχνει ένα έργο που παρακολουθείται χωρίς να προσβάλει τη νοημοσύνη σου. Τι είπατε; Μοιάζει λίγο με το Gran Torino; Μόνο στις ηλικίες των πρωταγωνιστών· 80 έκλεισε προχθές ο Eastwood, στα 77 βρίσκεται ο Caine.

Pulp (Βήματα στο άγνωστο)

Επιστροφή από διακοπές. Και τι διαβάζει συνήθως ο κόσμος στα μπάνια του; Διαβάζει άρλεκιν, αστυνομικά, περιπέτειες, δηλαδή τη γνωστή πλέον σε όλους pulp λογοτεχνία. Και με την επιστροφή μας, λοιπόν, είπαμε να δούμε μία... ανάλογου περιεχομένου ταινία. Την περίεργη, νεο-νουάρ περιπέτεια ενός συγγραφέα τέτοιων αναγνωσμάτων. Πάρτε για παράδειγμα έναν από τους τίτλους των τάχα βιβλίων του: My Gun Is Long! Δέχεται την πρόσκληση ενός παλιού, διάσημου ηθοποιού και πηγαίνει ως τη Μάλτα για να γράψει τη βιογραφία του. Εκεί συμβαίνουν διάφορα περίεργα, πτώματα πέφτουν μπροστά στα πόδια του και εξαφανίζονται και ένα μυστήριο καλείται να λύσει στην αληθινή ζωή ο συγγραφέας, πριν βρεθεί ο ίδιος νεκρός.

Ένα χρόνο μετά το πετυχημένο Συλλάβετε τον Κάρτερ, ο σκηνοθέτης Mike Hodges ξανασυνεργάζεται με τον Michael Caine και το αποτέλεσμα είναι η ταινία Pulp. Μια ταινία με νεο-νουάρ περιτύλιγμα αλλά ανελέητο σατιρικό περιεχόμενο. Η σοβαροφάνεια όλων των χαρακτήρων, οι καλά στημένες κωμικές σφήνες και τα κλεισίματα του ματιού, που μας κάνει ο σκηνοθέτης με διάφορες σινεφίλ και μη αναφορές, προσθέτουν επιπλέον πόντους στο τελικό αποτέλεσμα. Τελικά είδαμε μια περισσότερο διασκεδαστική ταινία παρά μια αστυνομική περιπέτεια. Η τελευταία καλή ταινία του σκηνοθέτη για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι τον Κρουπιέρη δηλαδή.

California Suite (Καλιφόρνια Οτέλ)

Τέσσερις ομάδες διαφορετικών επισκεπτών καταφθάνουν στο Καλιφόρνια οτέλ! Η πρώτη είναι από το Λονδίνο και πρόκειται για τους Maggie Smith και Michael Caine, ένα τυπικό ζευγάρι Βρετανών, που έρχονται στο Λος Άντζελες για την απονομή των βραβείων όσκαρ, καθώτι η ίδια η Smith είναι υποψήφια για το βραβείο καλύτερης ερμηνείας. Η Jane Fonda έρχεται στην Καλιφόρνια από τη Νέα Υόρκη για να επισκεφθεί τον πρώην σύζυγό της Alan Alda ύστερα από 9 χρόνια, για να αποφασίσουν σχετικά με την επιμέλεια της κόρης τους. Οι συνάδελφοι γιατροί από το Σικάγο Bill Cosby και Richard Pryor καταφθάνουν στο ίδιο ξενοδοχείο με τις συζύγους τους για να ολοκληρώσουν τις διακοπές στην Καλιφόρνια. Εκεί μαθαίνουν πως μόνο ένα δωμάτιο υπάρχει διαθέσιμο, ενώ ο Walter Matthau προσπαθεί να κρύψει από τη γυναίκα του το αναπάντεχο δώρο του αδερφού του: μια πόρνη πολυτελείας στο δωμάτιο του!

Ο Neil Simon γράφει το σενάριο από το δικό του θεατρικό έργο και ο Herbert Ross αναλαμβάνει για άλλη μια φορά (από τις πέντε συνολικά) τη σκηνοθεσία. Ο πρώην χορογράφος και νυν σκηνοθέτης σχολιάζει τις σχέσεις μεταξύ παντρεμένων και χωρισμένων ζευγαριών καθώς και ενός παντρεμένου στην πρώτη του απιστία! Πρόκειται για μια ταινία με τέσσερα ξεχωριστά επεισόδια, όμορφα ανακατεμένα αλλά όχι της ίδιας δυναμικότητας. Ξεχωρίζει φυσικά το κομμάτι με το ζευγάρι των Caine-Smith, με τον σκηνοθέτη να βρίσκει την αφορμή να καυτηριάσει ολόκληρη τη χολιγουντιανή βιομηχανία, βγάζοντας τη δικιά του πίκρα για το χαμό των όσκαρ την προηγούμενη χρονιά με την (καλύτερη;) ταινία του Η κρίσιμη καμπή. Το επεισόδιο με την Fonda περιέχει ατάκες-δηλητήριο, αυτό με τον Matthau είναι ψιλοαδιάφορο, ενώ αυτό με τα δύο μαύρα ζευγάρια των Cosby και Pryor είναι το πιο καθαρά κωμικό. Αξίζει τη θέασή της η ταινία και, μιας και πλησιάζουν τα όσκαρ, μπορείτε να τη δείτε επειδή γι'αυτήν κέρδισε το δεύτερο όσκαρ στην καριέρα της η Maggie Smith, υποδυόμενη μία ηθοποιό που το χάνει!