Private's Progress

Περιπέτειες στο στράτευμα από το Ian Carmichael, που συνεχίζει να υποδύεται τον αγαθό και ηθικό τύπο που είχε κάνει σε προηγούμενα έργα (ειδικά των αδερφών Boulting). Εδώ, στο Private’s Progress, κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, στρατολογείται από το πανεπιστήμιο και λόγω των γνώσεων του σε ξένες γλώσσες, συμμετέχει σε μία ομάδα που θα μπει σε γερμανικό έδαφος, για να αποσπάσει έργα τέχνης που έχουν πάρει οι Γερμανοί. Οι Βρετανοί αξιωματικοί υπεύθυνοι του σχέδιου (ο ένας ναύαρχος είναι και θείος του Carmichael) έχουν σκοπό να πουλήσουν μετά κάποια από τα ορίτζιναλ έργα τέχνης στη μαύρη αγορά. Όλα φυσικά θα πάνε ανάποδα σε αυτή την κωμωδία, που παρακολουθείται παραπάνω από ευχάριστα. Ο νεαρός Richard Attenborough συμμετέχει ως φαντάρος που είναι άσος στην κοπάνα και στη λούφα, βάζοντας στα κόλπα και τον Carmichael.

Palm Springs

Ζήστε λες και δεν υπάρχει αύριο! λέει το σλόγκαν της ταινίας. Πείτε τους ότι ζούμε μέχρι τις 6μμ στην Κοζάνη εδώ και μήνες!

Το Palm Springs είναι η μέρα της μαρμότας επί 3. Δε μας χαλάει καθόλου, καλοδεχούμενο θα έλεγα. Σαν τη δικιά μας μέρα της μαρμότας... σπίτι-δουλειά-καραντίνα ξανά πάλι. Wasted χαρακτήρες σε μία ούτως ή άλλως wasted χρονιά, με "ενήλικο" χιούμορ. Εγώ γέλασα πάντως.

Clue (Στα ίχνη του μυστηρίου)

Μένουμε σπίτι και παίζουμε παιχνίδια. Μένουμε σπίτι και βλέπουμε ταινίες. Και μία από αυτές, είναι βασισμένη σε ένα... επιτραπέζιο! Το Clue βασίζεται στο παιχνίδι Cluedo και το σενάριο έγραψε ο σκηνοθέτης Jonathan Lynn μαζί με τον John Landis. Πρόκειται για ένα δείπνο κάποιων αγνώστων μεταξύ τους σε μία μεγάλη έπαυλη που έχει έναν μυστήριο μπάτλερ (Tim Curry). Μεταξύ των καλεσμένων, ξεχωρίζουν οι γνωστές φυσιογνωμίες των Christopher Lloyd, Madeline Kahn και Lesley Ann Waren. Οι καλεσμένοι έχουν όμως κάποια μυστικά και κάποιον κοινό εκβιαστή. Και λίγο μετά, θα ξεκινήσει μία αλληλουχία φόνων (κάποιων δευτερεύοντων χαρακτήρων) χωρίς να γνωρίζουμε ποιος είναι ο δολοφόνος. Όλοι είναι ύποπτοι μέχρι αποδείξεως του εναντίον.

Βασίζεται λίγο στο στυλ του And then there where none (από το βιβλίο Δέκα μικροί νέγροι της Άγκαθα Κρίστι) αλλά θυμίζει περισσότερο το κωμικό Murder by Death. Τα αστεία όμως στο έργο δεν είναι και τόσο αστεία, οι διάλογοι δεν βγάζουν γέλιο (με κάποιες εξαιρέσεις) και οι κωμικές καταστάσεις είναι λίγο... όχι τόσο κωμικές. Ευτυχώς, λίγο μετά τη μέση του έργου ο μπάτλερ Tim Curry αναλαμβάνει να περιγράψει τα μέχρι τότε συμβάντα ώστε να ανακαλύψει το δολοφόνο και η ταινία αποκτά (επιτέλους) ρυθμό και κωμικό ενδιαφέρον. Και λίγο πριν το τέλος, οι τρεις παραλλαγές του τέλους θα νοστιμίσουν το όλο φινάλε.

Without a Clue (Επιτέλους, λίγη σοβαρότητα κ. Χολμς)

Άλλη μία ελεύθερη διασκευή στα έργα του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Αυτή τη φορά, η διάνοια είναι ο Τζον Γουότσον (Ben Kingsley), που λύνει τα εγκλήματα και ο Σέρλοκ Χολμς είναι ο συγγραφικός χαρακτήρας που δημιούργησε ο Γουότσον για να του αποδώσει τη λύση των εγκλημάτων. Επειδή ο κόσμος όμως ζητάει να γνωρίσει τον Χολμς, προσλαμβάνει έναν ηθοποιό (Michael Caine) που του αναθέτει να υποδύεται το χαρακτήρα του Σέρλοκ Χολμς!

Το Without a Clue βασικά είναι σάτιρα και βγάζει γέλιο, οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών είναι πολύ καλές και βασικό ρόλο παίζει η μεταξύ τους χημεία που είναι απίστευτα καλή. Πολλή καλή και η αναπαράσταση της εποχής. Σε γενικές γραμμές, δεν πρόκειται για ένα έργο που θα μείνει στην κινηματογραφική ιστορία, αλλά ένα καλό έργο για διασκέδαση.

Stardust Memories (Ζωντανές αναμνήσεις)

Επιστροφή για λίγο στην καθαρή κωμωδία (μετά τα Εσωτερικές σχέσεις και Μανχάταν) και με καμουφλάζ τα υπαρξιακά άγχη του διάσημου σκηνοθέτη που υποδύεται ο Γούντι Άλεν (κάτι σαν το 8 1/2 του Φελίνι;). Το Stardust Memories θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα συνεχόμενο stand-up comedy έργο, καθώς ο χαρακτήρας απαντάει συνεχώς σε ερωτήσεις θαυμαστών και δημοσιογράφων. Βρίσκει φυσικά ευκαιρία να σατιρίσει τους πάντες και τα πάντα (κουλτουριάριδες, συνομωσιολόγους, οπαδούς UFO, την εβραϊκή του καταγωγή κ.λ.π.) και προσπαθεί να βρει το νόημα της ζωής και -περισσότερο- τη γυναίκα της ζωής του (όπως σε όλη σχεδόν τη φιλμογραφία του).

Ο υπογράφων πάντως θα θυμάται το έργο λόγω της παρουσίας της πανέμορφης Σάρλοτ Ράμπλινγκ.
Σε πάρα πολλά έργα του ο Γούντι Άλεν σχολιάζει ταινίες και βιβλία. Σ'αυτήν μιλάει για τον Κλέφτη ποδηλάτων και σε άλλη σκηνή υπογράφει αυτόγραφο στις Περιπέτειες του Τομ Σόγιερ.

How to Murder Your Wife

Ο σκιτσογράφος και αμετανόητος εργένης Jack Lemmon θα την πατήσει με την εντυπωσιακή Ιταλίδα ξανθιά Virna Lisi (που δε μιλάει αγγλικά!) και όντας μεθυσμένος σε δικό του πάρτι, θα την παντρευτεί. Η νέα του ζωή θα έχει πολλές υποχρεώσεις, την απόλυση του πιστού του μπάτλερ, τις αλλαγές στις συνθήκες της ζωής του, τον ερχομό της πεθεράς και άλλα πολλά που θα τον οδηγήσουν στη σκέψη πώς να διαλύσει το γάμο. Και όταν ο δικηγόρος του αναφέρει ότι δεν υπάρχει νόμιμος τρόπος, αρχίζει να... σκιτσογράφει τον τρόπο να ξεφορτωθεί... διαφορετικά τη γυναίκα του, έχοντας το απόλυτο άλλοθι, δηλαδή How to Murder Your Wife. Ο Richard Quine σκηνοθετεί άλλη μια φορά τον Lemmon, σε άλλη μια κωμωδία σχετικά με τη διαμάχη των φύλων. Έχει έντονο το στοιχείο της δεκαετίας του '60 και των αντίστοιχων κωμωδιών που ήταν πιο χοντροκομμένες και όχι τόσο φινετσάτες, όπως των παλιότερων δεκαετιών. Έχει όμως και ένα ενδιαφέρον φινάλε, και σε γενικές γραμμές, πολλοί "ομοιοπαθείς" όπως εμείς βρίσκουμε πολλά κοινά στοιχεία ή καταστάσεις με αυτές που τραβάει ο πρωταγωνιστής.

Night Shift (Τρελές νύχτες στο νεκροτομείο)

Παλαβή αμερικανική κωμωδία του 1982 με τους Henry Winkler, Michael Keaton (στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση) και τη Shelley Long (της οποίας ο ρόλος ονομάζεται... Belinda Keaton), στα χνάρια των επιτυχιών που είχαν βγει τα προηγούμενα χρόνια, βλέπε Ένα τρελό, τρελό θηριοτροφείο. Σίγουρα όχι τόσο αστεία, αλλά θα έλεγα σχετικά ενδιαφέρουσα. Βλέπεις και λίγο το κλίμα της εποχής, η ντίσκο οδεύει προς το τέλος, χτενίσματα της δεκαετίας, σεξιστικά αστεία. Αλλά το να πιάσει κάποιος την "καλή", με κάθε τρόπου, παραμένει ένα στάνταρντ σε όλες τις εποχές. Έτσι και ο καθώς-πρέπει και "προβλεπόμενος" Winkler θα υποκύψει στις τρέλες του Keaton και θα πιάσουν την καλή όταν μετατρέψουν το νεκροτομείο, στο οποίο δουλεύουν, σε... γραφείο συνοδών κατά τη διάρκεια της νύχτας! Η βραδινή βάρδια (Night Shift) θα αποδειχθεί απόλυτα κερδοφόρα, αλλά και αρκετά ψυχοφθόρα για τον κ. Winkler. Το μπάχαλο είναι αναμενόμενο.

L'ora legale (Τα παράπονα στο δήμαρχο)

Φέτος, που είναι χρονιά εκλογών, παρακολουθήστε την ιταλική κωμωδία L'ora legale, όπου σε ένα μικρό χωριό της Σικελίας αποφασίζουν να αλλάξουν το επί χρόνια δήμαρχό τους (μπλεγμένο σε δεκάδες σκάνδαλα φυσικά) με έναν νέο που έχει όραμα, πρόγραμμα και θέληση για αλλαγές. Και ενώ τον ψηφίζει ο κόσμος, οι αλλαγές που θα φέρει ο νέος δήμαρχος θα επηρεάσει όλη την καθεστηκυία τάξη του μικρού χωριού, και θα φέρει μεγάλη αναστάτωση επειδή κανένας πολίτης δεν είναι 100% νόμιμος.

Το κωμικό δίδυμο Ficarra και Picone σατυρίζουν πετυχημένα την πολιτική, αλλά και τον πολιτισμό του ανθρώπου που κοιτάει μόνο το δικό του καλό, όχι το καλό για το κοινωνικό σύνολο. Ο τίτλος σημαίνει κανονικά "η θερινή ώρα", η μέρα που αλλάζει η ώρα είναι η μέρα των εκλογών και φυσικά είναι η ώρα για την πολιτική αλλαγή στο μικρό χωριό. Στο τέλος, οι συγκρίσεις με τα "δικά μας" είναι αναπόφευκτες και θα αναφωνήσουμε... una faccia, una razza.

Will Success Spoil Rock Hunter? (Όλα για τον άνδρα)

Αυτό που μου αρέσει σε κάποια όχι τόσο γνωστά έργα είναι πως διαβάζοντας τις ιστορίες πίσω από τη δημιουργία τους ανακαλύπτεις ενδιαφέροντα στοιχεία που συνδέονται με άλλα γνωστά έργα.

Για παράδειγμα η κωμωδία Will Success Spoil Rock Hunter?: ανακαλύψαμε ότι βασίστηκε στο ομότιτλο θεατρικό του George Axelrod. Ο οποίος είχε γράψει λίγα χρόνια νωρίτερα και το θεατρικό "Seven Year Itch". Η επιτυχία του θεατρικού στο Μπροντγουέι οδήγησε το έργο στον κινηματογράφο (ξέρετε, Μέριλιν κλπ). Οι αλλαγές και περικοπές όμως που έγιναν σε σημαντικά θέματα πλοκής (για λόγους λογοκρισίας) στο έργο του, τον απογοήτευσαν αλλά τον ενέπνευσαν να γράψει άλλο ένα θεατρικό με θέμα έναν συγγραφέα και το κατά πόσο είναι διατεθιμένος να "πουληθεί" για να πιάσει τη δόξα και το χρήμα. Μία παραλλαγή του Φάουστ στο χώρο του Μπροντγουέι και του Χόλιγουντ. Το θεατρικό λεγόταν "Will Success Spoil Rock Hunter?", είχε την πληθωρική ξανθιά σεξοβόμβα Jayne Mansfield σε δεύτερο ρόλο, έγινε και αυτό επιτυχία και το Χόλιγουντ αγόρασε τα δικαιώματα και αυτού του θεατρικού για να το μεταφέρει στο κινηματογραφικό πανί. Αλλά από όλο το θεατρικό έργο του Axelrod, κράτησαν μόνο το ρόλο της Mansfield και τίποτα άλλο. Όλα τα υπόλοιπα ήταν επινόηση του σκηνοθέτη Frank Tashlin. Ο τελευταίος δημιούργησε τον χαρακτήρα του Rockwell Hunter, με την ταινία τελικά να σατιρίζει τον κόσμο της τηλεόρασης και της διαφήμισης. Ο Χάντερ του τίτλου από καθαρή τύχη θα γνωριστεί και θα συμφωνήσει με την Μάνσφιλντ να υποδυθεί τον εραστή της για να πάρει αυτή εκδίκηση από τον πρώην της και αυτός -μέσω αυτής- να ανεβάσει τις πωλήσεις των καλλυντικών που χειρίζεται στο διαφημιστικό γραφείο που δουλεύει. Όλη αυτή η μασκαράτα όμως θα τον φέρει σε δύσκολη θέση με την κοπέλα του, τους συναδέλφους του και όλο τον γυναικείο πληθυσμό, που πλέον θα είναι διάσημος και ποθητός για όλες. Ο συνήθως-δευτεραγωνιστής-που-κλέβει-την-παράσταση Τόνι Ράνταλ εδώ πρωταγωνιστεί και κερδίζει τις εντυπώσεις και η ταινία έχει την αύρα των παλιών, καλών, αγνών, διακριτικών αλλά και αρκετά παλαιομοδίτικων κωμωδιών (παλαιομοδίτικες στις σχέσεις ανδρών-γυναικών) του Χόλιγουντ. Για την ιστορία, να πούμε ότι υπάρχει και μία cameo εμφάνιση του Groucho Marx στο φινάλε.

Operation Mad Ball

Κωμωδία με θέμα τον στρατό, τον πόλεμο, λίγο μαύρο χιούμορ με τον τομέα που συλλέγει τα πτώματα και για όλα αυτά ευθύνεται ο Jack Lemmon, ο οποίος βρίσκεται κάπου στη Γαλλία στο τέλος του Β'ΠΠ και περιμένει, μαζί με τα υπόλοιπα φαντάρια, την ώρα που θα επιστρέψουν πίσω στα σπίτια τους. Και επειδή βαριούνται του θανατά, αποφασίζει να διοργανώσει έναν χορό για όλα τα φαντάρια και τις στρατιωτικίνες (γιατρέσες και νοσοκόμες) στο διπλανό χωριό. Αυτή είναι η επιχείρηση που θα ενορχηστρώσει κάτω από τη μύτη των αξιωματικών, Operation Mad Ball. Από όλους τους αξιωματικούς, μόνο ένας λοχαγός το παίζει προβλεπόμενος και προσπαθεί να πιάσει τον Λέμμον στα πράσα για να τον οδηγήσει σε στρατοδικείο. Ο ηθοποιός Ernie Kovacs κερδίζει τις εντυπώσεις και το θαυμασμό μας. Ένας ηθοποιός που έφυγε νωρίς από τη ζωή το 1962 σε ηλικία μόλις 42 ετών. Συμμετέχει επίσης ο Dick York, λίγα χρόνια πριν γίνει ο πρωταγωνιστής στην τηλεοπτική σειρά Bewitched και σε μικρό ρόλο ο Mickey Rooney. Ίσως είναι η καλύτερη ταινία που μας έδωσε ο σκηνοθέτης (κωμωδιών) Richard Quine.

You're Never too Young

Μπαρμπέρης της κακιάς ώρας, ανακατεύεται σε μία ληστεία ενός διαμαντιού, και για να μην τον πιάσει ο αρχικακοποιός ντύνεται και υποδύεται τον 12χρονο και κρύβεται σε σχολείο θηλέων. Στο You're Never too Young του 1955 περισσότερο κομμάτι φαίνεται να έχει ο Λιούις (με τα αστεία και τα γκαγκς) παρά ο Μάρτιν (με τα τραγούδια) και τα φλερταρίσματα. Διεκπεραιωτική παραγωγή, οι προστριβές μεταξύ των δύο σταρ είχαν φτάσει στα άκρα και λίγο μετά τελείωσε μια για πάντα η χρόνια συνεργασία τους.

Office Space (Στην τρέλα του γραφείου)

Για όσους σιχαίνονται τη δουλειά τους & τα αφεντικά τους, για όσους δεν τα πάνε καλά με τους συναδέλφους τους, αγχώνονται όταν ξημερώνει η Δευτέρα, βαριούνται τη ρουτίνα στη ζωή τους, όλοι αυτοί αλλά και πολλοί άλλοι νομίζω πως θα βρούνε πολλά σημεία για να ταυτιστούν με τους πρωταγωνιστές στην ταινία του 1999 Office Space! Λίγο μετά τη μέση του έργου, η πλοκή θα επικεντρωθεί σε ένα κόλπο για να πάρει η πρωταγωνιστική παρέα εκδίκηση από τα αφεντικά και να βγάλει εύκολο χρήμα. Όπως και να 'χει, πρόκειται για μία μικρή ταινία που έχει αποκτήσει πλέον καλτ στάτους. Αναζητήστε την.

I'm All Right Jack (Σκάνδαλα γυμνιστών)

Ο αγαθός και σεμνότυφος Ian Carmichael ψάχνει για δουλειά στη βιομηχανία και καταλήγει σε μία εταιρεία κατασκευής όπλων. Μπλέκει με τους συνδικαλιστές, οι οποίοι έχουν για αρχηγό τον Peter Sellers, και καταλήγει να είναι η πέτρα του σκανδάλου στη μεγάλη απεργία των εργαζομένων. Πανέξυπνη κωμωδία των αδερφών John και Roy Boulting, οι οποίοι σατιρίζουν τον κόσμο της εργασίας, τους συνδικαλιστές, τους εργάτες αλλά και τα αφεντικά και τα διαπλεκόμενα σχέδια τους. Όλα τα γεγονότα στο I'm All Right, Jack θα μπορούσαν να συμβαίνουν ακόμα και σήμερα σε αντίστοιχες ελληνικές εταιρείες, ειδικότερα του δημοσίου. Ή μήπως όντως συμβαίνουν; Εντελώς άκυρος ο ελληνικός τίτλος (Σκάνδαλα γυμνιστών), μιας και ο πατέρας του πρωταγωνιστή έχει θέρετρο γυμνιστών και εμφανίζεται στην αρχή και το τέλος του έργου για 2-3 λεπτά μόνο. Στο έργο συμμετέχουν ακόμη οι Richard Attenborough, Dennis Price και Terry-Thomas. Βραβείο καλύτερου ηθοποιού (για τον Sellers) και καλύτερου σεναρίου στα βραβεία Bafta εκείνης της χρονιάς. Η ταινία είναι η συνέχεια του Private’s Progress του '56 (πάλι του John Boulting) με τους ίδιους πρωταγωνιστές (εκτός του Sellers) που σατίριζε το στρατό. Άσχετο: ο ένας αδερφός, ο Roy Boulting, παντρεύτηκε σε μεγάλη ηλικία τη Hayley Mills (κόρη του γνωστού ηθοποιού John Mills). Ο καρπός του γάμου τους ήταν ο Crispian Mills, ο τραγουδιστής των Kula Shaker.

Passport to Pimlico

Ένας κρυμμένος θησαυρός στα έγκατα της συνοικίας Πίμλικο, που ανακαλύπτεται από την έκρηξη μίας ανενεργής βόμβας από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και κάποια έγγραφα που ορίζουν ότι ο θησαυρός και η περιοχή ήταν ιδιοκτησία ενός Γάλλου δούκα ανατρέπουν την ήσυχη ζωή της περιοχής και φέρνουν τα πάνω-κάτω. Οι αρχές δεν θα μπορούν να βγάλουν άκρη με το ποιος θα πάρει το θησαυρό, ένας απόγονος του δούκα θα εμφανιστεί, το ένα θα φέρει το άλλο και το Πίμλικο θα αυτοανακηρυχθεί ανεξάρτητο. Στην αρχή όλα θα πηγαίνουν τέλεια για τους κατοίκους και τους... λαθρέμπορους, αλλά κάποια στιγμή η κυβέρνηση θα αντιδράσει και θα αποκλείσει την περιοχή. Αυτό που θα επακολουθήσει, θα είναι εντελώς... βρετανικό!

Η ταινία Passport to Pimlico ανήκει στη σειρά των κωμωδιών των βρετανικών στούντιο Ealing, που ήξεραν να χειρίζονται και να παρουσιάζουν πειστικά τις περίεργες καταστάσεις που δημιουργούν εξωπραγματικά γεγονότα. Συνολικά είναι μία χαριτωμένη κωμωδία παλιάς κοπής με επίκεντρο τη διπλωματία, τους συνταγματικούς νόμους και τη γραφειοκρατία εκείνης της εποχής. Το όλο θέμα αποτέλεσε και τη βασική επιρροή για το Ποντίκι που βρυχάται με τον Πίτερ Σέλερς. Η βασική επιρροή για τη δημιουργία αυτού του έργου, πάντως, ήταν ο αποκλεισμός δρόμων και σιδηροδρόμων του Δυτ. Βερολίνου το 1948 από τους Σοβιετικούς (όταν άρχισαν να οξύνονται οι σχέσεις ΕΣΣΔ-Δύσης) και για σχεδόν 11 μήνες οι σύμμαχοι καθημερινά έριχναν από αεροπλάνα τόνους τροφίμων και προμηθειών με αλεξίπτωτα.

Silver Streak (Το ασημένιο τραίνο)

Μετά τις επιτυχίες με τον Mel Brooks, ο Gene Wilder πρωταγωνιστεί σε ταινία στην οποία δεν έγραψε το σενάριο. Ταξιδεύοντας με το τρένο Silver Streak από το Λος Άντζελες για Σικάγο, θα γνωρίσει μία γοητευτική ξανθιά, θα γίνει μάρτυρας φόνου, θα μπλέξει σε συνωμοσία, θα κατηγορηθεί αυτός ως ο δολοφόνος και ταυτόχρονα οι πραγματικοί δολοφόνοι θα προσπαθούν να τον "βγάλουν" από τη μέση. Συν τις άλλοις, θα τον πετάξουν από το τρένο τρεις φορές στη μέση του πουθενά και θα ανέβει ξανά για να σώσει τη γοητευτική ξανθιά που εμπλέκεται στην υπόθεση.

Κωμωδία και περιπέτεια μαζί, η ταινία του Arthur Hiller έχει πολλά γκαγκ αλλά δεν έχει χοντράδες. Το σενάριο από το δημιουργό του Harold and Maude, Colin Higgins, έχει αρκετές ανατροπές και τόσες παρεξηγήσεις που δεν χρειάζεται σάχλες για να βγάλει γέλιο. Η όλη ιστορία του αθώου που μπλέκεται σε συνωμοσίες και περιπέτειες, δικαίως θα σας φέρει στο μυαλό το "North by Northwest" του Hitchcock. Και όταν στη μία ώρα μετά το έργο εμφανίζεται και ο Richard Pryor (πρώτη συνεργασία των δύο ηθοποιών), η ταινία ανέβει άλλο ένα σκαλί. Στο ρόλο του αρχικακού βρίσκουμε τον Βρετανό Patrick McGoohan. Μικρή εμφάνιση ο πανύψηλος και άσημος Richard Kiel, μετέπειτα γνωστός ως ο Σαγώνιας στις ταινίες Τζέιμς Μποντ του Ρότζερ Μουρ. Σε μικρό ρόλο επίσης και ο Scatman Crothers, ο γνωστός μαύρος από τη "Λάμψη" του Κιούμπρικ. Με τρεις λέξεις, αγνή κωμική περιπέτεια.

Artists and Models (Λόρδοι, λόρδα και φιλότιμο)

Άλλη μια ταινία που είδαμε με το αγαπημένο κωμικό ντουέτο Μάρτιν και Λιούις, η οποία τυγχάνει να είναι και μια από αυτές που είχα δει σε μικρή ηλικία και τις είχα ψηλά σε εκτίμηση, κυρίως λόγω νοσταλγίας. Στο ντουέτο μας προστίθενται δύο νεαρές κοπέλες: η Shirley MacLaine (άλλη μια εμφάνιση στη break-through χρονιά της) και Dorothy Malone. Σε χαρακτηριστικό ρόλο, εμφανίζεται και η Anita Ekberg, πριν την κάνει παγκοσμίως διάσημη ο Φελίνι στα σιντριβάνια της Φοντάνα ντι Τρέβι! Ο τίτλος Artists and Models αναφέρεται στους δύο αρτίστες: στον σχεδιαστή/καλλιτέχνη διαφημιστικών Μάρτιν που θέλει να γίνει διάσημος μέσα από τη δουλειά του αλλά ακόμα δεν τα καταφέρνει, ενώ ο φίλος του Λιούις γράφει παιδικά βιβλία και είναι μανιώδης με τα κόμικ σούπερ ηρώων. Τόσο μανιώδης, που στον ύπνο του παραμιλάει βλέποντας περίεργα όνειρα. Αυτά τα όνειρα θα τα μετατρέψει ο Μάρτιν σε κόμικ και θα τα μοσχοπουλήσει. Και η συνέχεια έχει πολύ μπλέξιμο: με τις όμορφες γειτόνισσες (τα μοντέλα του τίτλου), με μυστικούς πράκτορες, μοιραίες γυναίκες και άλλα πολλά με πολλά (εννοείται) γκαγκς και τραγούδι.

Bringing Up Baby (Η γυναίκα με τη λεοπάρδαλη)

Ο ορισμός της screwball κωμωδίας! Με τις ατάκες να πέφτουν κατά ριπάς, τις παρεξηγήσεις να μην έχουν τελειωμό, αρκετούς από τους χαρακτήρες να είναι... γιούχου και το τρελαμένο σενάριο να περιλαμβάνει: έναν παλαιοντολόγο που ψάχνει το τελευταίο κόκκαλο ενός δεινοσαύρου για να ολοκληρώσει το έργο ζωής του, μία αλλοπρόσαλλη, φευγάτη κοπελιά που θα του κάνει τη ζωή πατίνι, ένα σκυλί που θα έχει θάψει το εν λόγω σπάνιο κόκκαλο και μία εξημερωμένη λεοπάρδαλη(!) με το όνομα Baby που θα φέρει τα πάνω-κάτω στη ζωή τους αλλά και στη μικρή κοινότητα όπου διαμένει η πλούσια θεία της κοπελιάς, η οποία σκόπευε να κάνει δωρεά στο μουσείο του παλαιοντολόγου. Ουφ! Αυτά! Απλά το Bringing Up Baby είναι μια από τις καλύτερες κωμικές ταινίες της δεκαετίας του '30, με τη χημεία των Χέπμπορν και Γκραντ να είναι καλύτερη από ποτέ υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Howard Hawks σε μία από τις καλύτερες στιγμές του. (τρεις φορές το επίθετο "καλύτερος" σε μία πρόταση)

Υ.Γ.: Παλιότερη ελληνική ονομασία του έργου: «Ο Κάρυ, η Κάθρην και τα πονηρά τους». Θεέ μου!!

The Party

Σε προβολή στο αμφιθέατρο της αρχιτεκτονικής την άνοιξη του 1999, με πληθώρα κόσμου, με τον Καλαματιανό και τον φίλο του τον ψηλό, να κατουριόμαστε από τα γέλια και στη σκηνή με τα νερά που τρέχουν να κρατιόμαστε με το ζόρι! Μετά την προβολή του Πάρτυ, ακολούθησε κανονικό πάρτυ στο γνωστό τρίγωνο, πάνω από το κυλικείο.

My Little Chickadee

Καθώς ο κινηματογράφος αναπτύσσονταν όλο και πιο γρήγορα, οι παλιοί σταρ των αρχών της δεκαετίας του '30 βρίσκονταν ήδη σε δυσμένεια το 1940. Μια τελευταία προσπάθεια αναλαμπής για τους κωμικούς Mae West και W.C. Fields αποτέλεσε η από κοινού συνεργασία τους στο έργο My Little Chickadee, στο οποίο πέρα από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ανέλαβαν και τη συγγραφή του σεναρίου. Για την ακρίβεια, η Γουέστ έγραψε όλο το έργο, αλλά μιας και ο Φιλντς πρόσθεσε μια μεγάλη σκηνή στο μπαρ, πήραν το ίδιο συγγραφικό credit, κάτι που φυσικά δεν άρεσε καθόλου στην κυρία Γουέστ. Η ταινία είναι μια κωμική παρωδία του γουέστερν είδους, με στατικότατη όμως σκηνοθεσία, με λίγες καλές ατάκες. Γενικά, οι διάλογοι δεν είναι και οι πιο πετυχημένοι και η πλοκή θα μπορούσε να πάρει μια καλύτερη τροπή αν βάζανε την Γουέστ να αναλάβει χρέη σερίφη. Εν συνόλω, υπάρχει μια παλιομοδίτικη αίσθηση, ακόμα και για ταινία του '40! Αν και έγινε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της εποχής (μετά το Όσα παίρνει ο άνεμος, φυσικά) εκείνη τη χρονιά, δεν βοήθησε τους δύο σταρ να μακροημερεύσουν.

Shadow of the Thin Man (Ο άνθρωπος σκιά στις κούρσες)

Τέταρτη ταινία του thin man, τρίτη συνέχεια και ξανά μαζί ο William Powell και η Myrna Loy στους ρόλους του ντετέκτιβ Νικ Τσαρλς και της συζύγου Νόρα, που θέλει να ακολουθεί τον άντρα της στις «δουλειές» του. Αυτή τη φορά, το παιδί τους έχει μεγαλώσει λίγο, ο Άστα το σκυλί είναι πανταχού παρών και η χημεία του ζευγαριού δεν έχει χάσει τίποτα από την αίγλη των προηγούμενων ταινιών. Το Shadow of the Thin Man ξεκινάει με έναν περίεργο φόνο (ή μήπως όχι;) στον ιππόδρομο που αναστατώνει τους ανθρώπους του υποκόσμου και τους δημοσιογράφους που βρίσκονται μπλεγμένοι μεταξύ τους. Ένας δεύτερος φόνος θα περιπλέξει τα πράματα και θα αυξήσει το μυστήριο. Με τον τρόπο του, ο Νικ Τσαρλς θα λύσει το μυστήριο και εμείς θα έχουμε παρακολουθήσει άλλη μια απολαυστική και χαριτωμένη ταινία από την κλασική εποχή του Χόλιγουντ. Και αν ρωτάτε, σε τέτοιες ταινίες, όλα τα μειονεκτήματά τους μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.