Ξεκινήσαμε μια αναδρομή στη δεκαετία που κλείνει σε λίγο καιρό, ψιλαφώντας όλες τις ταινίες που είδαμε. Ας τις δούμε αναλυτικά όλες, ανά χρονιά και ανά ποιοτική κατηγορία based by my γούστα!
Οι χειρότερες της χρονιάς (που έκατσα και είδα):
Little Nicky (Ο γιος του διαβόλου) (κρίμα στον Harvey Keitel που συμμετείχε), Mission: Impossible II, Mission to Mars (ο De Palma έχασε το δρόμο), Miss Congeniality (Μις... με το ζόρι), Final Destination, Shanghai Noon (Ο κινέζος θα σφυρίξει τρεις φορές), Gone in Sixty Seconds, Charlie's Angels (Οι άγγελοι του Τσάρλι).
Οι μετριότατες ταινίες που... κλίνουν προς την αδιαφορία:
The Beach (Η παραλία), The Perfect Storm (Η καταιγίδα), Get Carter, The Way of the Gun (Η ώρα των όπλων), Frequency (Φονική συχνότητα), Chocolat, Vertical Limit (Όρια αντοχής), U-571 (Το χαμένο υποβρύχιο), The Grinch, What Women Want (Αυτό που θέλουν οι γυναίκες), Pay It Forward (Χωρίς αντάλλαγμα), Code inconnu: Recit incomplet de divers voyages (Άγνωστος κώδικας), Proof of Life (Απόδειξη ζωής), Dinosaur (Δεινόσαυρος) (μέτριο animation).
Οι ταινίες που βλέπονται αλλά δεν κάνουν την υπέρβαση:
Under Suspicion (Βασικός ύποπτος για φόνο) (για την Monica Bellucci ίσως έπρεπε να την ανεβάσουμε κατηγορία), The Gift (Το χάρισμα) (ο Sam Raimi σε γνώριμα εδάφη), Fail Safe (Απειλή πολέμου) (τηλεταινία-ριμέικ από τον Stephen Frears), Vanilla Sky (όσο περνάει ο καιρός λέω να την κατεβάσω κατηγορία), Pilgrim (Άνθρωπος δίχως ταυτότητα) (καλούτσικο b-movie με τον Ray Liotta), The Contender (Η αντιπρόεδρος) (με σούπερ κάστ), Dr. T and the Women (Ο δόκτωρ Τ και οι γυναίκες) (για τα δεδομένα του, μέτριος Altman), X-Men (από τις καλές περιπέτειες της χρονιάς με υπογραφή Bryan Singer), Shaft, Meet the Parents (Γαμπρός της συμφοράς), Songs from the Second Floor, Brother (Αδελφός εξ’ αίματος) (ο Takeshi Kitano στο αμέρικα), Shadow of the Vampire, Small Time Crooks (Μικροαπατεώνες), The Whole Nine Yards (Ο μαφιόζος της διπλανής πόρτας), The Cell (Το κελί), What Lies Beneath (Ένοχο μυστικό) (ο Harrison Ford σε ρόλο κακού), Chicken Run (Οι κότες το 'σκασαν).
Οι πολύ καλές ταινίες της χρονιάς, όπως τις είδε το δικό μου μάτι:
Snatch. (Η αρπαχτή), Wonder Boys (Τρομερά παιδιά), O Brother Where Art Thou? (Ω, αδερφέ, που είσαι;), Traffic, Unbreakable (Άφθαρτος), Cast Away (Ναυαγός), High Fidelity, Almost Famous, Harry, un ami qui vous veut du bien (Χάρι, ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου), The Yards (Σε επικίνδυνη τροχιά), Nurse Betty, Panic (μικρό φιλμάκι με William Macy και Donald Sutherland), Animal Factory (σε σκηνοθεσία Steve Buscemi), Pollock, State and Maine (Χωρίς τίτλο), Breads and Roses (Ψωμί και τριαντάφυλλα), Liam (Ο μικρός Λίαμ), Before Night Falls (Πριν πέσει η νύχτα), Dayereh (Ο κύκλος/The circle), Erin Brockovich, Billy Elliot (Γεννημένος χορευτής), El Bola, Les Rivières Pourpres (Τα πορφυρά ποτάμια/Crimson rivers), Intimacy (Σαρκική εξάρτηση), La Veuve de Saint-Pierre (Ο δήμιος του Σεν Πιερ), Timecode (για τον πειραματισμό του Figgis), Sexy Beast, Gladiator (Μονομάχος).
Και οι κορυφαίες ταινίες της χρονιάς είναι οι κάτωθι:
→ Requiem for a Dream, γροθιά στο στομάχι!
→ Amores Perros (Χαμένες αγάπες), πρώτη γνωριμία με τον σκηνοθέτη Alejandro Gonzalez Iñarritu
→ Fa yeung nin wa (Ερωτική επιθυμία/In the mood for love), τι να πει κανείς για τον Wong Kar Wai...
→ Nueve Reinas (Εννέα βασίλισσες), η νεο-νουάρ έκπληξη από την Αργεντινή
→ Der Krieger und die Kaiserien (Η πριγκίπισσα και ο πολεμιστής), διαστρεβλωμένη ερωτική ιστορία από Tom Tykwer του Τρέξε Λόλα
→ American Psycho, έτσι όπως θέλουμε να βλέπουμε τον Christian Bale.
→ Crouching Tiger, Hidden Dragon (Τίγρης και δράκος), η ασιατική σινε-αυτοκρατορία επιτίθεται!
Και δύο που ξεχωρίζω ως τις πιο αγαπημένες της χρονιάς, χωρίς σχόλια:
→ Dancer in the Dark (Χορεύοντας στο σκοτάδι)
→ Memento
20 χρόνια μετά βλέπεις με άλλα μάτια τις τρεις ιστορίες στο έργο του Αλεχάντρο Ινιαρίτου. Όταν ήσουν νεαρός, εντυπωσιάστηκες περισσότερο με την πρώτη ιστορία. Όντας πλέον στα δεύτερα -άντα, “νιώθω” τους χαρακτήρες στη δεύτερη ιστορία και συμπάσχω σε σημεία με τον πρωταγωνιστή της τρίτης.
.jpg)
