Η χρονιά ξεχωρίζει για την πληθώρα των κακών και μέτριων ταινιών. Πάρτε μια πρόγευση από τις κάκιστες:
Dreamcatcher (Ονειροπαγίδα), Once Upon a Time in Mexico (Κάποτε στο Μεξικό), Underworld, Alexandra’s Project (Θανάσιμη επιλογή), Charlie’s Angels: Full Throttle (Οι άγγελοι του Τσάρλι: Δράση πέρα από τα όρια), Bulletproof Monk (Αλεξίσφαιρος καλόγερος), Daredevil, The Core, Terminator 3: Rise of the Machines, Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life (Λάρα Κροφτ: Το λίκνο της ζωής), View from the Top (Θέα από ψηλά), Paycheck (Η αποζημίωση).
Μέτριες ταινίες:
The I Inside (άλλο ένα παιχνίδι με το χρόνο), Something’s Gotta Give (Κάλλιο αργά, παρά αργότερα) (μπορεί να μ’αρέσει περισσότερο όταν/αν φτάσω τα 60), Bad Santa (Ο Αϊ-Βασίλης είναι σκέτη λέρα) (ο Billy Bob Thornton τα σπάει αλλά ως εκεί), The Italian Job, Anger Management, Young Adam (πραγματικά βαρέθηκα και δεν μπορούσα να φύγω απ’το σινεμά), The Matrix Revolutions (προτιμώ τις μάχες μέσα στο μάτριξ), Identity (Ταυτότητα), Cold Mountain (η ομηρική οδύσσεια στο αμερικάνικο εμφύλιο μπορούσε να γίνει λίγο πιο καλά).
Οι καλούτσικες ταινίες, που τις ξαναβλέπεις και δεν σε «χαλάνε»:
The Matrix Reloaded (όντως προτιμώ τις μάχες μέσα στο μάτριξ), The Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl (η πρώτη γνωριμία με τον πειρατή Jack Sparrow είναι και η καλύτερη), Kill Bill: Vol. 1, Intolerable Cruelty (Αβάσταχτη γοητεία) (διασκεδαστικοί αλλά πολύ απλοί αδελφοί Coen), The Last Samurai, It’s All About Love (Όλα για την αγάπη), Thirteen, The Missing (Η απαγωγή), The School of Rock (επειδή είμαστε ροκ), Wonderland (Άγριες νύχτες), Owing Mahony (Η τυφλή ζαριά του Νταν Μαχόουνι) (ένα καλό, μικρό και άγνωστο εργάκι με τον Philip Seymour Hoffman), Swimming Pool (Η πισίνα), Veronica Guerrin (Θανάσιμη αποκάλυψη), X2, Confidence (Άκρως εμπιστευτικόν) (νέο-νουάρ με τον Edward Burns και πλήθος συμπρωταγωνιστών), Out of Time (Εκτός χρόνου), Seabiscuit (Το μεγάλο φαβορί), Crimson Gold (Κόκκινο χρυσάφι) (από τον ιρανό Jafar Panahi), Old School (Σχολικές αναμνήσεις), Hulk, The Cooler, Elf (Το ξωτικό των Χριστουγέννων), Love Actually, Les Triplettes de Belleville (Το τρίο της Μπελβίλ).
Οι ταινίες από τη χρονιά του 2003 που μ’άρεσαν πάρα πολύ:
Code 46, I’ll Sleep When I’m Dead, Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας... και άνοιξη (από τον αγαπημένο Kim Ki-Duk), The Life of David Gale (Η ζωή του Ντέιβιντ Γκέιλ), Master and Commander: The Far Side of the World, The Corporation (εταιρικό... ντοκιμαντέρ), Open Range (Ο άγραφος νόμος της δύσης) (του πάνε τα γουέστερν του κυρίου Costner), Jeux d’enfants (Αγάπα με αν τολμάς) (συνταγή από Αμελί, αλλά εδώ γνωρίσαμε την Marion Cotillard), Coffee & Cigarettes (όλα τα παλιά μικρά του Jim Jarmusch συν πολλά νέα), Runaway Jury (Οι ένορκοι) (και μετά από αυτό, ο Gene Hackman εξαφανίστηκε), Le Temps du Loup (Η ώρα του λύκου) (το όνομα Michael Haneke είναι εγγύηση), Masked and Anonymous (Η μάσκα του ανώνυμου), Good Bye, Lenin! (να το ξαναδούμε, τώρα που γιορτάσαμε τα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους), Anything Else (Έρωτας... και τίποτα άλλο), House of Sand and Fog (Σπίτι από άμμο και ομίχλη), Zatoichi (Ζατοΐτσι, ο τυφλός σαμουράι) (ο Takeshi Kitano σπάει πλάκα), Big Fish, American Splendor, Lost in Translation (Χαμένοι στη μετάφραση),Elephant, Io non ho paura (Εγώ δε φοβάμαι) (ιταλικό διαμαντάκι), The Return (Η επιστροφή) (ρωσικό διαμαντάκι), Finding Nemo (Ψάχνοντας το Νέμο).
Οι κορυφαίες ταινίες:
→ Mystic River
→ 21 Grams
→ The Lord of the Rings: The Return of the King, και επιτέλους ήρθε το τέλος.
...και οι δύο που ξεχώρισα:
→ Dogville
→ OldBoy
Υ.Γ.: Μη βαράτε! Δεν είδα ακόμα την Επέλαση των βαρβάρων.
Ο εννιάχρονος Μικέλε, εκεί που παίζει στην ύπαιθρο της ιταλικής επαρχίας, ανακαλύπτει στον πάτο μιας καλά κρυμμένης τρύπας και δεμένο με αλυσίδες τον επίσης μικρό και κατατρομαγμένο Φιλίππο. Από ποιον; Και γιατί; Καταλαβαίνοντας ότι κάτι συμβαίνει με τους συγχωριανούς του και ίσως και με τους γονείς του, προσπαθεί να βοηθήσει τον Φιλίππο χωρίς να τον πάρουν χαμπάρι. Έτσι απλά, μέσα στον εκτυφλωτικό καλοκαιρινό ήλιο της Ιταλίας, ο Gabriele Salvatores (του γνωστού Μεντιτερανέο με τη Βάνα Μπάρμπα) σκηνοθετεί με επιδεξιότητα ένα θρίλερ μυστηρίου. Και επειδή πρωταγωνιστούν μικρά παιδιά, ακροβατεί ισορροπημένα μεταξύ συγκίνησης και σκληρού δράματος. Η ταινία Εγώ δεν φοβάμαι, με την εκπληκτική φωτογραφία, θα τελειώσει και μαζί της η παιδική αθωώτητα θα έχει πάει... περίπατο. 
