Δεν είχα κάτσει ποτέ να δω την ταινία
Driving Miss Daisy. Για όσους δεν ξέρουν (ποιοι είναι αυτοί άραγε;) πρόκειται για μια παραγωγή του 1989 που κέρδισε τα βραβεία όσκαρ καλύτερης ταινίας, α' γυναικείου ρόλου, σεναρίου (στον Alfred Uhry, ο οποίος είχε γράψει και το ομώνυμο και βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό) και μέικ-απ στην τελετή του '90. Είναι η μικρότερη ταινία σε διάρκεια που κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ταινίας τα τελευταία 40 χρόνια. Αυτό αποτέλεσε ένα επιπλέον δέλεαρ και μαζί με την περιέργειά μου έκατσα να τη δω. Επαγγελματική σκηνοθεσία, μια σχετικά επιφανειακή αντιμετώπιση των φυλετικών προβλημάτων των δεκαετιών του '50 και του '60 στην Αμερική, αλλά και ένα πετυχημένο αταίριαστο πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Η ηλικιωμένη, πλούσια, χήρα αναγκάζεται να πάρει σωφέρ μετά την παρότρυνση του γιου της. Φυσικά οι σωφέρ της εποχής είναι οι έγχρωμοι και η κυρία μας είναι λίγο προκατελημένη. Στην πορεία όμως ανακαλύπτει ότι το χειρότερο πράμα είναι τελικά η μοναξιά. Τα χρόνια περνάνε γρήγορα και οι ηλικιωμένοι πρωταγωνιστές γερνάνε ακόμα περισσότερο. Τα χρόνια τους να έχουμε! Ο Morgan Freeman είναι ο σωφέρ, που μ'αυτήν την ταινία έγινε διάσημος και ακολούθησε μια πλούσια σε κινηματογραφικές επιλογές εικοσαετία. Βραβείο ερμηνείας και στους δύο πρωταγωνιστές στο φεστιβάλ του Βερολίνου, μια υποψηφιότητα για όσκαρ α' ανδρικού ρόλου για τον Freeman και β' ανδρικού (η μοναδική ως τώρα, και μάλλον η τελευταία) για τον κωμικό Dan Aykroyd (!) και άλλες τρεις υποψηφιότητες σε άλλες κατηγορίες.
Ξαναλέω, όμως, και απορώ πώς βραβεύτηκε αυτή η ταινία όταν εκείνη τη χρονιά είχαμε τις
Επικίνδυνες σχέσεις του Φρίαρς, τις
Σκηνές έρωτα και απιστίας του Γούντι Άλεν,
Σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες του Σόντερμπεργκ, το
Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι του Ράινερ,
Το αριστερό μου πόδι του Σέρινταν, τον αγαπημένο
Κύκλο των χαμένων ποιητών του Γουίαρ, ακόμα και την
Τελευταία σταυροφορία του Ιντιάνα Τζόουνς βρε παιδί μου. Τι να πει κανείς...
O Peter Weller θέλησε μάλλον να ξεφύγει από τη σκιά του Ρομποκόπ και γι'αυτό ίσως βρέθηκε στα ηλιόλουστα σετ του Μαϊάμι. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη, ο ανεξάρτητος Abel Ferrara μεταφέρει στο πανί το νεο-νουάρ μυθιστόρημα του Elmore Leonard. Η υπόθεση έχει όλα τα χαρακτηριστικά του είδους: πάθος και απιστίες, εξαπάτηση και κομπίνες και φυσικά πολλά χρήματα. Η πλοκή εξελίσσεται γρήγορα, κάποια κομμάτια της ιστορίας στον Άγιο Δομίνικο εξαφανίζονται και η voice-over αφήγηση προσπαθεί να μας βάλει στο μυαλό του πρωταγωνιστή, επειδή η εικόνα μόνο δεν πείθει. Έμπλεξε ο Φεράρα με μεγαλύτερο προϋπολογισμό και μάλλον έχασε τη μπάλα. Αν το όλο κλίμα σας θυμίζει και Miami Vice, δεν πέφτετε και πολύ έξω, καθώς ο Φεράρα είχε αναλάβει να σκηνοθετήσει και μερικά επεισόδια της σειράς. Ο Cat Chaser του τίτλου πάντως είναι η κωδική ονομασία που είχε η ομάδα κρούσης του Weller όταν εισέβαλλαν στον Άγιο Δομίνικο. Τώρα διοικεί ήσυχα και ωραία το δικό του ξενοδοχείο, μέχρι τη στιγμή που το παρελθόν που άφησε πίσω του θα επιστρέψει δυναμικά στη ζωή του. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα τεράστιο μπλέξιμο που αξίζει να διαβάσετε καλύτερα παρά να δείτε, εκτός κι αν δεν τα πάτε καλά με τα βιβλία, οπότε πάω πάσο. Το γυναικείο ρόλο στην ιστορία μας έχει η Kelly McGillis (Τοπ Γκαν, Κατηγορούμενοι) σε μια από τις πιο σεξουαλικές εμφανίσεις της αλλά και σε μια από τις τελευταίες της πρωταγωνιστικές εμφανίσεις. Μετά ακολούθησε η τηλεόραση και το supporting cast. 
