You're Never too Young

Μπαρμπέρης της κακιάς ώρας, ανακατεύεται σε μία ληστεία ενός διαμαντιού, και για να μην τον πιάσει ο αρχικακοποιός ντύνεται και υποδύεται τον 12χρονο και κρύβεται σε σχολείο θηλέων. Στο You're Never too Young του 1955 περισσότερο κομμάτι φαίνεται να έχει ο Λιούις (με τα αστεία και τα γκαγκς) παρά ο Μάρτιν (με τα τραγούδια) και τα φλερταρίσματα. Διεκπεραιωτική παραγωγή, οι προστριβές μεταξύ των δύο σταρ είχαν φτάσει στα άκρα και λίγο μετά τελείωσε μια για πάντα η χρόνια συνεργασία τους.

Wichita (Μονομαχία χωρίς τέλος)

Απλοϊκή καταγραφή της δράσης του Wyatt Erp και το πώς κατέληξε να γίνει ο σερίφης στην πόλη της Wichita, σε ένα έγχρωμο cinemascop b-movie εργάκι της 20th Century Fox. Υπερβολικά απλή ταινία του είδους, ένα έγο μονοδιάστατο, με γραφικούς χαρακτήρες, κάτω του μετρίου το τελικό αποτέλεσμα. Παρ'ολίγον θεοποίηση του ήρωα που τα βάζει με όλους, έχοντας το Νόμο πάνω απ' όλα και πάνω απ' όλους. Ένα περίεργο πράμα: στο έργο πεθαίνουν από διασταυρούμενα πυρά μόνο αθώοι (γυναίκες, παιδιά!) κάτι το οποίο δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στην αξία της δράσης του Erp. Ο Joel McCrea στον πρωταγωνιστικό ρόλο μαζί με τη Vera Miles που υποδύεται τη σύζυγό του. Σε δεύτερους ρόλους ο Lloyd Bridges και ο Peter Graves (ο μετέπειτα πρωταγωνιστής στη σειρά "Επικίνδυνη αποστολή").

The Left Hand of God

Προτελευταία ταινία του μεγάλου Μπόγκι, η οποία δυστυχώς είναι μια μέτρια περιπέτεια τοποθετημένη στην καρδιά της Κίνας. Το The Left Hand of God είναι μια αδύναμη σκηνοθετική στιγμή για τον Edward Dmytryk. Διασώζεται κυρίως χάρη: στον μυστήριο ρόλο που υποδύεται ο Χάμφρεϊ (ιερέας με πιστόλι στον κόρφο του!), στην πανέμορφη Gene Tierney και στη μικρή εμφάνιση του Lee J. Cobb ως κινέζος(!) παραστρατιωτικός στρατηγός.

Σε κάποια ορεινή ιεραποστολή, στην εξωτική Κίνα, θα εμφανιστεί ο Μπόγκαρτ ως ο νέος ιερέας. Θα καταφέρει να βάλει σε τάξη τα πράματα, να εντυπωσιάσει τους ντόπιους, να τους πείσει να ακούνε τις οδηγίες του Ευρωπαίου γιατρού και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, όλα αυτά περισσότερο με την πυγμή του και τον τσαμπουκά και λιγότερο με το λόγο του Θεού. Και φυσικά θα βάλει στο μάτι την όμορφη νοσοκόμα που υποδύεται η Tierney. Έχει όμως και ένα μυστικό που θα αποκαλυφθεί μετά τα 2/3 του έργου.

Artists and Models (Λόρδοι, λόρδα και φιλότιμο)

Άλλη μια ταινία που είδαμε με το αγαπημένο κωμικό ντουέτο Μάρτιν και Λιούις, η οποία τυγχάνει να είναι και μια από αυτές που είχα δει σε μικρή ηλικία και τις είχα ψηλά σε εκτίμηση, κυρίως λόγω νοσταλγίας. Στο ντουέτο μας προστίθενται δύο νεαρές κοπέλες: η Shirley MacLaine (άλλη μια εμφάνιση στη break-through χρονιά της) και Dorothy Malone. Σε χαρακτηριστικό ρόλο, εμφανίζεται και η Anita Ekberg, πριν την κάνει παγκοσμίως διάσημη ο Φελίνι στα σιντριβάνια της Φοντάνα ντι Τρέβι! Ο τίτλος Artists and Models αναφέρεται στους δύο αρτίστες: στον σχεδιαστή/καλλιτέχνη διαφημιστικών Μάρτιν που θέλει να γίνει διάσημος μέσα από τη δουλειά του αλλά ακόμα δεν τα καταφέρνει, ενώ ο φίλος του Λιούις γράφει παιδικά βιβλία και είναι μανιώδης με τα κόμικ σούπερ ηρώων. Τόσο μανιώδης, που στον ύπνο του παραμιλάει βλέποντας περίεργα όνειρα. Αυτά τα όνειρα θα τα μετατρέψει ο Μάρτιν σε κόμικ και θα τα μοσχοπουλήσει. Και η συνέχεια έχει πολύ μπλέξιμο: με τις όμορφες γειτόνισσες (τα μοντέλα του τίτλου), με μυστικούς πράκτορες, μοιραίες γυναίκες και άλλα πολλά με πολλά (εννοείται) γκαγκς και τραγούδι.

The Phenix City Story

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις τις ενοχές του παρελθόντος, πόσω μάλλον ενός ολόκληρου έθνους. Συνήθως περνάνε χρόνια ώστε να αναγνωρίσεις τα λάθη και να αντιμετωπίσεις το παρελθόν. Για παράδειγμα, η απομυθοποίηση της άγριας δύσης και οι συγγνώμες για τις σφαγές των Ινδιάνων έγιναν πολλά χρόνια μετά.

Κάπως έτσι, το πιο πρόσφατο, βίαιο παρελθόν εναντίον των μαύρων και των ανθρώπων που ήθελαν την κάθαρση από κυκλώματα διαφθοράς, θα πίστευε κανείς ότι θα κουκουλώνονταν. Κι αυτή είναι η έκπληξη που μας επιφύλαξε η ταινία The Phenix City Story καθώς γυρίστηκε στην εποχή της, την ώρα μάλιστα που διεξάγονταν οι δίκες των υπόπτων. Δεν αποτελεί όμως και μια μεγάλη παραγωγή του Χόλιγουντ, οπότε και η απήχησή της ήταν περιορισμένη. Παρά ταύτα, αυτό το β' διαλογής έργο (που ξεκίνησε με ένα 15λεπτο ψευδοντοκιμαντέρ!) προσεγγίζει τα γεγονότα με μια δυναμική, ρεαλιστική και βίαιη οπτική που θα σε κρατήσει στη θέση σου μέχρι τέλους. Και το ότι η διαφορά βρίσκεται σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας, δεν χρειαζόσουν την ταινία να στο πει, μετά και τις πρόσφατες συλλήψεις εγκληματικών οργανώσεων. Απλά επιβεβαιώνουμε το γεγονός ότι κάποια πράματα είναι δυστυχώς... διαχρονικά!

The Kentuckian

Η μοναδική σκηνοθετική δουλειά του Burt Lancaster, το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Walter Matthau και μια οικογενειακή περιπέτεια είναι τα στοιχεία που πρωτοπαρατηρούμε στο πολύ καλό γουέστερν The Kentuckian. Βαφτίστηκε τραγικώς ατυχώς στα ελληνικά δύο φορές με τα «Ο γίγας των σκλάβων» και «Οι αλυσίδες σπάζουν». Την πολύ καλή μουσική υπογράφει ο Bernard Herrmann, την πανέμορφη φωτογραφία ο Ernest Laszlo. Βασίστηκε στο βιβλίο "The Gabriel Horn" του Felix Holt και αναφέρεται στις προσπάθειες ενός πατέρα και γιου στις αρχές του 19ου αιώνα να μετοικίσουν από το Κεντάκι και να πάνε στο Τέξας. Στο κατώπι τους βρίσκονται δύο αδέρφια που θέλουν να τον σκοτώσουν ως εκδίκηση για το θάνατο του τρίτου αδερφού τους. Στο δρόμο τους θα συναντήσουν επίσης δύο γυναίκες που θα παίξουν βασικό ρόλο: την πρώτη θα την «εξαγοράσουν» από το βάναυσο αφεντικό της με τα ελάχιστα λεφτά που έχουν και θα οδεύσουν μαζί για το Τέξας. Η δεύτερη και δασκάλα του χωριού στο οποίο ζει ο μεγάλος αδερφός του Λάνκαστερ, όμως, θα είναι αυτή που θα κερδίσει προς στιγμήν τη καρδιά του Λάνκαστερ. Ζώντας μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον και δουλεύοντας με τον αδερφό του, ο Λάνκαστερ θα αρχίσει να σκέφτεται το ενδεχόμενο να κάτσουν εκεί που είναι. Ο μικρός γιος, που είναι μαθημένος στη ζωή μέσα στη φύση και στα δάση, θα επιμένει να θέλει να φύγει για το Τέξας και θα αρχίσει να γίνεται αντικοινωνικός και αντιδραστικός. Οι πρωταγωνιστές μας θα ζήσουν διάφορες περιπέτειες μέχρι να ενωθούν σαν οικογένεια και να αποφασίσουν από κοινού το μέλλον τους. Και ο Matthau πού κολλάει; Άλλος ένας χαρακτήρας στερεοτυπικού «κακού», που είναι άσος στο μαστίγιο, και θα προσπαθεί να τους ντροπιάζει, να τους πηγαίνει κόντρα και να το παίζει ανώτερος.

The Big Combo (Αριστοκράτες του εγκλήματος)

Σκοτεινό από την αρχή μέχρι το τέλος (εκτός από ένα μικρό... διάλειμμα), κάτι για το οποίο ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό ο σπουδαίος φωτογράφος John Alton. Σκληροί χαρακτήρες, βασανιστήρια και στυγνές δολοφονίες μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτής της ταινίας. Στα αντίπαλα στρατόπεδα βρίσκουμε τον Richard Conte να ξεχωρίζει ως αλάνθαστος αρχικακός, συγκεκριμένα ο κακός-ως-εκεί-που-δεν-παίρνει, και τον Cornel Wilde να προσπαθεί να συλλάβει με οποιοδήποτε κόστος αυτόν και τη συμμορία του, πάντα με νόμιμα μέσα. Είναι το The Big Combo, η τελευταία σπουδαία ταινία του σκηνοθέτη Joseph Lewis. Η λύση στην υπόθεση μας θα έρθει μέσα από το παρελθόν του κακοποιού: από την ιστορία της προ δεκαετίας νεκρής γυναίκας του Conte αλλά και την εξαφάνιση του αφεντικού του, του οποίου τη θέση ανέλαβε. Ο Wilde θα αρχίσει να ξετυλίγει το νήμα, συλλέγοντας πληροφορίες και ανασύροντας μυστικά, ωθώντας τον κακοποιό στα πρώτα του λάθη. Must-see ταινία για τους φίλους του φιλμ-νουάρ.

The Man with the Golden Arm (Ο χρυσοχέρης)

Η μεγάλη ταινία του Otto Preminger για τον κόσμο των ναρκομανών και η καλύτερη ίσως ερμηνεία του Frank Sinatra. Ο τίτλος The Man with the Golden Arm αφορά το πόσο καλός ντίλερ στα χαρτιά είναι ο Σινάτρα. Επιστρέφει καθαρός, μήνες μετά την αποτοξίνωση, στο γνώριμο αστικό περιβάλλον και έχει πάλι να αντιμετωπίσει: την ανάπηρη(;) γυναίκα του, την κοπελιά (Kim Novak) του ισογείου που είχε σχέσεις, τον ντίλερ που του προμήθευε την ηρωίνη, τον ιδιοκτήτη της παράνομης χαρτοπαικτικής λέσχης που τον θέλει για ντίλερ. Το όνειρό του πλέον είναι να ζήσει παίζοντας ντραμς. Μέχρι να φτάσει η μέρα των οντισιόν, όλοι οι άνωθεν θα τον πιέζουν συνέχεια για διάφορα θέματα μέχρι που δυστυχώς θα κατρακυλήσει ξανά στην πρέζα. Ο σκηνοθέτης δεν φοβάται να δείξει τον διάσημο ηθοποιό να παίρνει τη δόση του και να γίνεται «ζόμπι». Πρωτόγνωρες για το 1955 επίσης και οι σκηνές της προσπάθειας να αποτοξινωθεί στο κλειδωμένο δωμάτιο της Νόβακ, εβρισκόμενος σε κατάσταση παροξυσμού. Χωρίς πολλά λόγια, φοβερή δραματική ταινία, με εκπληκτική μουσική από τον Elmer Bernstein, που με το αναπάντεχο τέλος θα βρει ο πρωταγωνιστής μας τη σωματική και πνευματική του λύτρωση. Υποψήφιοι για όσκαρ ο ηθοποιός, ο μουσικός και ο σκηνογράφος.

A Lawless Street (Παράνομος δρόμος)

Ηλικιωμένος σερίφης με πολλά σημάδια στο... περίστροφό του έχει βάλει σε τάξη την μικρή πόλη με τη συμπαράσταση των κατοίκων του. Δύο όχι και τόσο καλοί κύριοι όμως προσλαμβάνουν συνέχεια πιστολέρο από το παρελθόν του σερίφη για να τον βγάλουν απ'τη μέση και να φανεί ότι πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Σ'αυτήν την πόλη θα εμφανιστεί και η γυναίκα του σερίφη, η οποία τον είχε εγκαταλείψει πριν πολλά χρόνια. Σε μια μονομαχία αυτός θα τραυματιστεί πολύ άσχημα, θα τον πιστέψουν για νεκρό οπότε η πόλη θα παραδοθεί στους κακούς της ταινίας μας με τους κατοίκους να μην μπορούν να αντιδράσουν πλέον. Αυτός όμως θα ανακάμψει και θα ξαναβάλει τα πράματα στη θέση τους με τη βοήθεια των όπλων.

Τυπικότατο b-movie γουέστερν του 1955, το A Lawless Street έχει τον Randolph Scott πρωταγωνιστή, την εποχή που η καριέρα του οδηγούνταν προς το τέλος της παίζοντας σχεδόν αποκλειστικά σε καουμπόικα. Ο σκηνοθέτης Joseph H. Lewis δεν προσθέτει τίποτα καινούριο στο είδος, παρόλο που είχε κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά το The Big Combo, ένα ενδιαφέρον φιλμ νουάρ και πριν λίγα χρόνια το Gun Crazy, ένα από τα καλύτερα νουάρ της χρονιάς του '50. Συμπρωταγωνίστρια η Angela Lansbury, οπότε καταλαβαίνετε ότι αυτή η ταινία απευθύνεται αποκλειστικά στους φίλους του είδους.

The Tall Men

Κλασικότατο γουέστερν από τη δεκαετία του '50. Η ταινία The Tall Men τιτλοφορήθηκε αρχικά ως «Ρωμαλέοι άντρες» και αργότερα «Τα λιοντάρια του Ρίο Γκράντε». Η ιστορία θέλει δύο αδέλφια να πηγαίνουν στα χιονισμένα βουνά της Μοντάνα να κλέψουν έναν πλούσιο χρυσοθήρα. Αυτός (Robert Ryan) θα τους κάνει μια δελεαστική πρόταση: να μεταφέρουν χιλιάδες βόδια στην Μοντάνα, που έχει ξεμείνει από κρέας, καθώς βρισκόμαστε στην εποχή μετά το τέλος του εμφυλίου, τα οποία βόδια θα τα χρυσοπληρώσουν όλοι οι πεινασμένοι κυνηγοί χρυσού. Θα συμφωνήσουν και η ταινία μας αλλάζει ύφος και χαρακτήρα. Στην πορεία, ο μεγάλος αδελφός (Cark Gable) θα σώσει μία κοπελιά (Jane Russell) αποκλεισμένη στα χιόνια και απειλούμενη από Ινδιάνους και μέχρι να έρθει η βοήθεια θα μείνουν μαζί σε μια καλύβα και θα αναπτυχθεί και κάποιο ειδύλλιο. Τα γούστα τους όμως και τα όνειρά τους για το μέλλον είναι διαφορετικά. Σε κάποια φάση θα μαλώσουν και, με το που επιστρέψουν στον πολιτισμό, δεν θα μιλιούνται. Θα την πάρει υπό τη σκέπη του ο Ryan και όλοι μαζί θα ξεκινήσουν για την περιπέτεια της μεταφοράς των χιλιάδων βοειδών. Αυτό που ακολουθεί είναι όλο περιπέτειες: με «κακούς» αμερικανούς που ληστεύουν τον κόσμο, με ακόμα πιο κακούς ινδιάνους αλλά και προβλήματα αναμεταξύ τους, καθώς ο μικρός αδερφός του Gable γουστάρει το αλκοόλ και τους καβγάδες.

Όπως είπαμε και πριν, η ταινία είναι κλασικότατη ως εκεί που δεν παίρνει, φορτωμένη με όλα τα κλισέ του είδους. Βλέπεται όμως (παραπάνω από ευχάριστα) λόγω της στιβαρής παρουσίας του Gable που γεμίζει κάθε πλάνο και χαίρεσαι να βλέπεις τις αψιμαχίες του με την Russell. Τη σκηνοθεσία σ'αυτήν την φροντισμένη παραγωγή υπέγραψε ο παλαίμαχος Raoul Walsh.

The Big Knife (Άγγελοι με ματωμένα χέρια)

Ο Jack Palance δίνει μια μεγαλειώδη ερμηνεία υποδυόμενος τον πρώην διάσημο πυγμάχο Charles Castle και νυν σταρ του κινηματογράφου. Έχοντας μπουχτίσει όμως από το σύστημα θα προσπαθήσει να παραιτηθεί και να αποτραβηχτεί από τα φώτα της δημοσιότητας. Το ίδιο το σύστημα όμως θα τον κρατήσει μέχρι να τον αποζυμήσει. Πιεσμένος από τους δημοσιογράφους που διψάνε για πιπεράτες ειδήσεις, από τη γυναίκα του που θέλει να τον εγκαταλείψει αλλά και από τους μεγαλοπαραγωγούς του Χόλιγουντ που δουλεύουν με γκανγκστερικούς νόμους, δεν θα αργήσει να «σπάσει» και να καταρρεύσει.

Η ταινία The Big Knife σκηνοθετήθηκε από τον Robert Aldrich στην αρχή της καριέρας του με μαεστρία, δίνοντας έμφαση στο προφίλ του πρωταγωνιστή και βάζοντάς μας βαθειά μέσα στην ψυχολογία του. Διαφημίστηκε ως μια film-noir ταινία, αλλά απογοήτευσε το κοινό της εποχής, διότι περίμενε κάτι διαφορετικό, και καταποντίστηκε στα ταμεία. Αν εξαιρέσουμε κάποιους διάλογους που τραβάνε λίγο παραπάνω από το κανονικό (βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό, γαρ), μπορείτε να απολαύσετε μια καυστική ματιά γύρω από τα παρασκήνια του Χόλιγουντ με τις χάρτινες υποσχέσεις και τα ψαλιδισμένα όνειρα. Μια μαύρη ταινία για τους ανθρώπους που έχουν ξεμείνει από επιλογές και φίλους. Πέρα από τον πρωταγωνιστή, ξεχωρίζει ο Rod Steiger (με ξανθιά, σχεδόν πλατινέ μαλλί) υποδυόμενος τον παραγωγό που δε δέχεται μύγα στο σπαθί του. Η ταινία κέρδισε το Αργυρό Λιοντάρι στο φεστιβάλ της Βενετίας εκείνη τη χρονιά. Ρίξτε και ματιά στο κείμενο του Αναχωρητή για την ίδια ταινία.

Man with the Gun

B-movie γουέστερν με τον Robert Mitchum να υποδύεται έναν town tamer, τον άνθρωπο δηλαδή που πληρώνει μια τοπική κοινωνία για να τη βάλει σε τάξη, να διώξει δηλαδή τα κακοποιά στοιχεία είτε με τον τσαμπουκά του είτε με τις σφαίρες. Αυτός είναι ο... Man with the Gun. Βέβαια, εμφανίστηκε εκεί για να βρει την πρώην γυναίκα του (Jan Sterling), η οποία είναι η... τσατσά του τοπικού καμπαρέ (πες το και οίκο ανοχής). Θα έχει να τα βάλει με ολόκληρη συμμορία που έχει με το μέρος του ο αρχικακός πλούσιος, ο οποίος όμως εμφανίζεται μόνο στο τέλος. Σαν να έχει να αντιμετωπίσει ο αντιήρωάς μας έναν αόρατο εχθρό. Γενικά πρόκειται για μια τυπική ιστορία, με γραφικούς χαρακτήρες, αλλά η μορφή του Mitchum και ο όχι και τόσο καλός χαρακτήρας (με όλα τα ψυχολογικά του προβλήματα) που υποδύεται επισκιάζει όλα τα αρνητικά της ταινίας και την ανεβάζει λίγο πιο πάνω από τη μετριότητα. Not bad...

The Indian Fighter (Η ανταρσία άρχισε)

Ο Kirk Douglas είναι ο μάγκας και τσαμπουκαλής Indian Fighter του τίτλου. Πρόκειται για έναν παρεξηγημένο τίτλο που κέρδισε από κάποιες μάχες, αλλά κατά βάθος ο πρωταγωνιστής μας συμπαθεί ιδιαίτερα τους Ινδιάνους και ήταν μάλιστα παντρεμένος με μία... ερυθρόδερμη. Μπλέκει με ένα καραβάνι λευκών αποίκων και κυρίως με μερικούς που ειδικεύονται στις προβοκάτσιες εναντίον των ινδιάνων. Θα συλλάβει και θα μεταφέρει στο στρατιωτικό οχυρό τον Walter Matthau και τον Lon Chaney για το φόνο ενός ινδιάνου και θα αποτρέψει μια αιματοχυσία μεταξύ των δύο φυλών. Αλλά η κακία των ανθρώπων βρίσκεται βαθιά ριζωμένη μέσα τους και οι τεταμένες σχέσεις θα διαλυθούν. Αυτό που μένει είναι εκδίκηση και πόλεμος. Γραφικό γουέστερν του 1955 με τον σκηνοθέτη Andre de Toth να προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα συμπάθειας προς τους Ινδιάνους, αλλά καταφεύγει τελικά κι αυτός (με την συνδρομή των παραγωγών φυσικά) στην εύκολη λύση των πιστολιών, των μαχαιριών και της δράσης. Εν συνόλω, βλέπεται άνετα, αλλά ξεχνιέται γρήγορα με το πέρασμα του καιρού.

The Court-Martial of Billy Mitchell

Τυπική αμερικάνικη παραγωγή και γενικά μία μέτρια ταινία που σκηνοθέτησε το 1955 ο Otto Preminger. Η The Court-Martial of Billy Mitchell (στα ελληνικά με δύο τίτλους, Με καταδίκασαν να σιωπήσω ο ένας και Στρατηγέ, απολογήσου ο άλλος) είναι μια χαρακτηριστική ταινία των στούντιο που δεν αποτελεί ακριβώς μια βιογραφική ταινία αλλά πάλι προσπαθεί να μας διδάξει σύγχρονη αμερικάνικη ιστορία. Παρακολουθείται λόγω της μικρής της διάρκειας. Και, εν μέρη, για το κάπως ενδιαφέρον θέμα. Το οποίο αφορά τον στρατηγό Billy Mitchell, ο οποίος με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου θέλει να πείσει τον στρατό ότι το αεροπλάνο είναι το μέλλον και πρέπει να δημιουργηθεί ξεχωριστό σώμα αεροπορίας. Κανείς δεν δίνει σημασία στα λόγια του και κανείς δεν πιστεύει στα αεροπλάνα. Μάλιστα, μετά από έναν πετυχημένο βομβαρδισμό και τη βύθιση ενός «αβύθιστου» γερμανικού πλοίου σε μια άσκηση, τον υποβιβάζουν σε συνταγματάρχη επειδή δεν ακολούθησε τους κανονισμούς της άσκησης. Και μετά το τραγικό συμβάν της καταστροφής του αερόπλοιου Shenandoah, αποφασίζει να τα πει στους δημοσιογράφους έξω από τα δόντια με σκοπό να προκαλέσει ντόρο. Τον καλούνε σε στρατοδικείο και εκεί είναι αποφασισμένος να τα πει όλα για να ακούσουν όλοι. Ο πολλά βαρύς Rod Steiger εμφανίζεται για πολύ λίγο προς το τέλος της ταινίας αλλά κάνει αισθητή την παρουσία του και σημειώστε πως η ταινία αποτελεί την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση της νεαρής τότε Elizabeth Montgomery, της μετέπειτα διάσημης Σαμάνθα από τη σειρά Bewitched. Κάτι μελλοντολογικές αναφορές και προβλέψεις που αναφέρονται για Περλ Χάρμπορ μάς χάλασαν λίγο, αλλά να ήταν μόνο αυτά...

House of Bamboo (Η γυμνή γκέισα)

Στο κινηματογραφικό κυριακάτικο αφιέρωμα της προηγούμενης εβδομάδας είδαμε το σπανιότατο House of Bamboo (Η γυμνή γκέισα) του μεγάλου ασυμβίβαστου σκηνοθέτη Samuel Fuller. Πρόκειται για ένα έγχρωμο φιλμ-νουάρ (γυρισμένο σε σινεμασκόπ, παρακαλώ) του 1955 που θέλει αμερικανούς πρώην πεζοναύτες να κάνουν κομπίνες και ληστείες στο Τόκιο, την περίοδο λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου, όταν η αμερικανική στρατιωτική δύναμη ήταν ακόμα παρούσα. Ένας πρώην κατάδικος (Robert Stack) καταφθάνει στη γιαπωνέζικη πρωτεύουσα και αρχίζει τα νταηλίκια με μοναδικό σκοπό να εισχωρήσει στην αδίστακτη συμμορία του Robert Ryan. Όταν το καταφέρει, θα αρχίσει να διαφαίνεται ότι έχει άλλο σκοπό κατά νου.

Η ταινία έχει λιγότερο νεύρο και λιγότερη αγωνία από ό,τι περιμέναμε, αλλά παρόλο αυτά αποτελεί ένα γνήσιο δείγμα δουλειάς του Fuller, η οποία σε σημεία είναι αρκετά σκληρή για την εποχή της. Αποτελεί επίσης μια τίμια προσπάθεια προσέγγισης της κουλτούρας του γιαπωνέζικου λαού, ο οποίος βρισκόταν στο μεταίχμιο μεγάλων αλλαγών. Από τις πρώτες αμερικανικές ταινίες που κινηματογραφήθηκαν εξ'ολοκλήρου στην Ιαπωνία. Η πλοκή της ταινίας βασίζεται ελαφρώς στην ταινία The Street with No Name του '48, στην οποία δούλεψε ο ίδιος σεναριογράφος (Harry Kleiner) και ο ίδιος φωτογράφος (Joseph MacDonald) με την ταινία μας εδώ. Σήμερα (σε λίγη ώρα δηλαδή) μπορείτε να δείτε τα 40 πιστόλια.

Richard III

Μετά τον σκοτεινό, γοτθικό και... ασπρόμαυρο Άμλετ, ο Laurence Olivier επιστρέφει το 1955 με άλλο ένα σαιξπηρικό έργο για τρίτη φορά μπροστά και πίσω από την κάμερα. Ο Ριχάρδος ο 3ος περιλαμβάνει ένα «πλούσιο» επιτελείο ηθοποιών, την αφρόκρεμα της βρετανικής σκηνής. Είναι επίσης μια πλούσια παραγωγή σε πολύχρωμα κουστούμια, αλλά, περιέργως, με λιτά σκηνικά που μου φάνηκαν —θα έλεγα— αρκετά φτωχικά και μουντά. Η μουσική επίσης είναι ανύπαρκτη στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας και λίγο πριν το τέλος ακούμε κάποιες νότες με μεγαλύτερη διάρκεια. Αλλά αν βάλουμε όλα αυτά στην άκρη, μένει τότε το κείμενο. Και το να παρακολουθείς για 2 ώρες και 40 λεπτά μια σαιξπηρική ταινία με διαλόγους βγαλμένους κατευθείαν μέσα από το κείμενο του βάρδου —να ακούς δηλαδή μόνο αρχαία αγγλικά— απαιτεί μεγάλη προσπάθεια συγκέντρωσης. Και ως μη εξειδικευμένος στο αγγλικό θέατρο, μπορώ να πω ότι η ταινία με κούρασε. Στο τελευταίο κομμάτι η ταινία ανεβαίνει καθώς βγαίνει στο ύπαιθρο για την τελευταία μάχη. Εκεί, η άξια αναφοράς φωτογραφία δίνει ανάσες στο βαρύ έργο και ταυτόχρονα αναπνέουμε και μεις έναν αέρα φρεσκάδας.

Στις ΗΠΑ αποτέλεσε μεγάλη εμπορική αποτυχία, καθώς λίγο πριν βγει στις αίθουσες είχε προβληθεί από την τηλεόραση! Άξιο απορίας πώς τα κατάφεραν... Για τους μη θεατρόφιλους, τέλος, προτείνουμε ως πρώτη επαφή με το συγκεκριμένο έργο του Σαίξπηρ να αναζητήσουν την εναλλακτική σκηνοθετική προσέγγιση του Al Pacino ή την μοντέρνα εκδοχή από τον Ian McKellen (την οποία εμείς δεν έτυχε να δούμε ακόμα).

Bad Day at Black Rock (Άσχημη μέρα στο μαύρο βράχο )

Μπορεί οι ταινίες Και οι 7 ήταν υπέροχοι και Η μεγάλη απόδραση να θεωρούνται ως οι καλύτερες του σκηνοθέτη John Sturges, ο υπογράφων όμως έχει λίγο διαφορετικά γούστα και πιστεύει πως η Άσχημη μέρα στο Μαύρο Βράχο του 1955 είναι η καλύτερή του. Κι αυτό διότι ξετυλίγεται όλη η δράση απνευστί, μέσα σε 80 λεπτά! Η ιστορία μας αφορά έναν βετεράνο μονόχειρα στρατιωτικό που φτάνει σε ένα... ας πούμε χωριό, τον Μαύρο Βράχο στη μέση του πουθενά, που αναζητά έναν ηλικιωμένο κινέζο και που βρίσκει τη σύσσωμη αντίδραση του ανδρικού πληθυσμού, χωρίς κάποιον προφανή λόγο. Η επιμονή του όμως θα τους κάνει να φοβηθούν την ανακάλυψη του μυστικού τους και θα οδηγήσει επικίνδυνα τις καταστάσεις στα άκρα. Η αδρεναλίνη στα ύψη και το σασπένς δεν τελειώνει παρά μόνο στο τέλος. Φοβερό ανδρικό καστ με τους «κακούς» Robert Ryan, Lee Marvin, Ernest Borgnine, το γιατρό Walter Brennan και τον βετεράνο Spencer Tracy στον πρωταγωνιστικό ρόλο που του απέφερε το βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ των Καννών. Τέλος, να πούμε ότι εδώ ο Sturges απέσπασε τη μοναδική υποψηφιότητά του για όσκαρ σκηνοθεσίας.

Picnic

Ο William Holden υποδύεται έναν όχι-και-τόσο-νεαρό ρέμπελο που εμφανίζεται σε μια clean-cut αμερικανική κωμόπολη του νότου και αναστατώνει με την παρουσία του το γυναικείο πληθυσμό και όχι μόνο. Μέσα σε 24 ώρες και ένα πικ-νικ ενδιάμεσα θα μαλώσει με τον φίλο του από το κολλέγιο, θα ερωτευτεί την κοπέλα (Kim Novak) του φίλου του, θα χάσει τη θέση για δουλειά που έψαχνε, θα τον κυνηγήσει η αστυνομία. Όλα αυτά στην ταινία Picnic του 1955, η οποία βασίστηκε στο ομώνυμο και βραβευμένο με Pulitzer θεατρικό του William Inge και φωτογραφήθηκε σε widescreen φορμάτ από τον James Wong Howe. Η ταινία σε βάζει σε σκέψεις γύρω από τη μοναξιά, τον έρωτα και τη συντροφικότητα. Αλλά, παρά τις καλές ερμηνείες από το διαλεγμένο καστ, σου αποπνέει μια αδιαφορία, γιατί -προσωπικά- δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με αυτά τα προβλήματα των λευκών αμερικανών της δεκαετίας του '50. Τέτοια θέματα ταυτίστηκαν και αποτυπώθηκαν καλύτερα από τη νεαρή γενιά του James Dean και είναι δύσκολα να βρεις κοινό σημείο με ανήσυχους τριαντάρηδες (και βάλε) χαρακτήρες.

The Desperate Hours (Σκληροί άντρες)

Μια σκληρή δημιουργία από τον William Wyler εν έτη 1955 με τον... αρχι-σκληρό Humphrey Bogart στον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός δραπέτη, ο οποίος μαζί τον αδερφό του και έναν άλλον δραπέτη εισβάλλουν σε ένα τυχαίο, καλοκαμωμένο σπίτι των προαστίων με σκοπό να μείνουν μακριά από τις έρευνες της αστυνομίας, μέχρι τη στιγμή που θα έρθει να τους πάρει το μεταφορικό τους μέσο που θα τους βοηθήσει να το σκάσουν από την πολιτεία. Το αποτέλεσμα είναι να κρατήσουν την οικογένεια του σπιτιού φυλακισμένη στο ίδιο της το σπίτι. Και για να μην κινήσουν υπόψιες, επιτρέπουν στον πατέρα (Fredric March) να πάει στη δουλειά του, γνωρίζοντας ότι οποιοδήποτε «λάθος» θα έχει τραγικά αποτέλεσμα.

Η ταινία The Desperate Hours κρατάει τον θεατή σε αγωνία από την αρχή μέχρι το τέλος της χωρίς να τον αφήσει να πάρει κάποια ανάσα ελπίδας. Το ιδιαίτερο στην όλη υπόθεση είναι ότι ο Wyler βάζει την (αμερικάνικη) βία καταμεσής των ειδυλλιακών προαστίων, εκεί που οι καλοβαλμένοι «λευκοί» πίστευαν ότι είναι ανέγγυχτοι! Ακολούθησε το 1990 ένα ριμέικ με τον Anthony Hopkins και τον Mickey Rourke, το οποίο επικεντρώνεται περισσότερο στις ταραγμένες οικογενειακές σχέσεις και πώς αυτές επηρεάζονται από την ομηρία (αν θυμάμαι καλά).

Blackboard Jungle (Η ζούγκλα του μαυροπίνακα)

Καταρχάς, η Ζούγκλα του μαυροπίνακα έκανε smash-hit το τραγούδι των τίτλων, το πασίγνωστο πλέον Rock Around the Clock του Bill Haley & His Comets's, το οποίο ήταν ένα άσημο b-side μέχρι τότε και σήμανε την έναρξη της rock 'n' roll εποχής. Η υπόθεση της ταινίας έχει κοπιαριστεί έκτοτε σε δεκάδες ταινίες, με πιο χαρακτηριστικές τις Οι απειθάρχητοι και Ασυμβίβαστη γενιά.

Με δυο λόγια, ο καθηγητής Glenn Ford πηγαίνει σε ένα παρακμιακό δημόσιο σχολείο και συναναντάει την αδιαφορία των νέων, τραμπουκισμούς και ψευτο-νταηλίκια. Μέχρι τη στιγμή που θα τις φάει από μια συμμορία μαθητών στο δρόμο και θα αλλάξει στάση. Μια ταινία, η οποία εν έτη 1955 ήθελε να επιστήσει την προσοχή στο πρόβλημα που είχε ανακύψει στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή με τους ανήλικους εγκληματίες. Εδώ συναντάμε και τον νεαρό Sidney Poitier που υποδύεται ένα σκεπτόμενο μαγκάκι με γνήσιες νεανικές ανησυχίες και προβληματισμούς. Ύστεαρα από χρόνια, θα υποδυθεί αυτός τον καθηγητή που συναντάει δυσκολίες στο φιλμ Στον κύριό μας, με αγάπη. Παρόμοιες ταινίες που ασχολήθηκαν με το θέμα των... ανήσυχων νεαρών μπορούμε να θεωρήσουμε τον Ατίθασο με τον Marlon Brando, τον Επαναστάτη χωρίς αιτία με τον James Dean και το πιο κωμικό Με το ζόρι γκάνγκστερ με τον Jerry Lewis. Φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν και πολλές άλλες, αποδεικνύοντας ότι τα θέματα εφηβικών/νεανικών ανησυχιών και τα προβλήματα στις σχέσεις μαθητών-δασκάλου είναι διαχρονικά!