Πολύ χάλια πράμα: το Ghost Rider.
Λίγο πιο πάνω από την κατηγορία χάλια, αλλά μόνο πολύ λίγο:
Fool’s Gold (Προσεχώς ζάμπλουτοι), Live Free or Die Hard (Die Hard 4.0), The Heartbreak Kid (Επτά μέρες φαγούρα), The Number 23, Music and Lyrics, Next (δύο του Nicolas Cage), Shooter (Ο εκτελεστής).
Μέτριες ταινίες, για να περνά η ώρα:
Ocean’s Thirteen (ο Al Pacino σα να βαριόταν), I Am Legend (Ζωντανός θρύλος), Shoot 'Em Up, Pirates of the Caribbean: At World’s End, 88 Minutes (88 λεπτά) (δεύτερη μετριότητα από τον Αλ), Evan Almighty (Νώε για μια βδομάδα), Spider-Man 3, Mr. Brooks, 1408, Harry Potter and the Order of the Phoenix, 28 Weeks Later, Fracture (Απόδειξη ενοχής), Lucky You, Enchanted (Η μαγεμένη), The Golden Compass (Το αστέρι του βορά), License to Wed (Άδεια γάμου), Sleuth (Παιχνίδια μυαλού) (καμία σχέση με το ορίτζιναλ), I Could Never Be Your Woman (Ο καινούριος της μαμάς μου), August Rush, Love in the Time of Cholera (Έρωτας στα χρόνια της χολέρας) (λυπάμαι, αλλά πολλά χασμουρητά), 30 Days of Night (μήπως να την έβαζα στην παρακάτω παράγραφο;), 300, Transformers (μία Megan-αλεπού-Fox δεν φέρνει την άνοιξη).
Οι ενδιαφέροντες ταινίες της χρονιάς:
Paranoid Park (τα είπε καλύτερα στον Ελέφαντα), La Habitación de Fermat (Το δωμάτιο του Φερμά), Control (δεν ήμουν φαν των Joy Division), The Great Debaters (σε σκηνοθεσία Denzel Washington), Lars and the Real Girl (παρέα με μια φουσκωτή κούκλα), 2 Days in Paris, The Brave One (Εκτός εαυτού), The Darjeeling Limited, Michael Clayton, Dan in Real Life (Ο Νταν έφαγε κόλλημα), La Antena, Juno, Death Proof, The Good Night, Hot Fuzz (Καυτοί και άσφαιροι), Blades of Glory, American Gangster, El Orfanato (Το ορφανοτροφείο), Rendition (Έκδοση κρατουμένου), Charlie Wilson’s War, We Own the Night (Η νύχτα μας ανήκει), Shrek the Third.
Και οι πολύ καλές ταινίες της χρονιάς:
I’m Not There., The Bourne Ultimatum (Το τελεσίγραφο του Μπορν), Eastern Promises (Επικίνδυνες υποσχέσεις), Sweeney Todd: the Demon Barber of Fleet Street, 3:10 to Yuma (Το τελευταίο τρένο για τη Γιούμα), Atonement (Εξιλέωση), The Mist (Η ομίχλη), Cassandra’s Dream (Το όνειρο της Κασσάνδρας), My Blueberry Nights (Οι νύχτες μου μακριά σου), Superbad, Son of Rambow, Before the Devil Knows You’re Dead, Los Cronocrímenes, La Môme (Ζωή σαν τριαντάφυλλο), Gone Baby Gone (καλύτερα σκηνοθέτης παρά ηθοποιός ο Ben Affleck), Ratatouille, The Simpsons Movie, Persepolis.
Και ιδού οι καλύτερες:
→ Sunshine
→ In the Valley of Elah (Στην κοιλάδα του Ιλά)
→ Zodiac
→ Sicko
→ There Will Be Blood (Θα χυθεί αίμα)
→ The Man from Earth
→ No Country for Old Men (Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους)
→ Into the Wild (Ταξίδι στην άγρια φύση)
→ The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford
...και για την ώρα, καμία δεν έφτασε στην κατηγορία των «αγαπημένων της χρονιάς». Ίσως να έμπαινε η των αφών Κοέν, όταν κάτσω να την ξαναδώ.
Τι περίεργη, σε σημεία ακαταλαβίστικη, πειραματική, σινεφίλ ταινία σκηνοθέτησε ο Anthony Hopkins! Η πλειάδα των γνωστών ηθοποιών που συμμετέχουν στο εγχείρημά του με τίτλο Slipstream, δεν έσωσε την κατάσταση. Επειδή, αν μου επιτρέπετε, τη βρήκα... κουραστική!
Νοσταλγική ματιά στις βιντεοκασέτες και την παιδική αθωώτητα με χρονικό σημείο αναφοράς τις αρχές των 80's και πρωταγωνιστές τα παιδιά, που με την απλή τους σκέψη και την άγρια φαντασία ταξιδεύουν πολύ μακριά, καμία σχέση με την πεζότητα των ενηλίκων. Ταξιδέψτε με το Son of Rambow στο παρελθόν του βίντεο και της κασέτας! Ο βρετανός σκηνοθέτης Garth Jennings βάσισε αρκετά στοιχεία του έργου σε δικές του αναμνήσεις.
Βραζιλία, Ρίο ντε Τζανέριο, φαβέλες, φτώχεια και ναρκωτικά, αστυνομία και σκοτωμοί! Με μία λέξη, χαμός! Το πρόβλημα με τις συμμορίες στις φαβέλες του Ρίο, το είδαμε στην Πόλη του Θεού. Εδώ ο σκηνοθέτης José Padilha, χωρίς να παίρνει θέση σύμφωνα με δικές του δηλώσεις, ασχολείται με το ίδιο θέμα από την πλευρά της αστυνομίας. Η επίλεκτη ομάδα, Tropa de Elite του τίτλου, προσπαθεί να εξαρθρώσει τα κυκλώματα ναρκωτικών έχοντας να αντιμετωπίσει επιπλέον τα πισώπλατα μαχαιρώματα από ανώτερους και πολιτικούς. Ο αρχηγός της ομάδας χώνεται βαθειά στην ιστορία, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του για αλλονών συμφέροντα, ενώ επηρεάζεται ψυχολογικά θέτοντας σε κρίση το γάμο του. Ίσως ξενίσει μερικούς η αστυνομική βία, έτσι όμως φαίνεται να έχουν τα πράγματα και αυτό θέλει να τονίσει ο σκηνοθέτης, χωρίς να κάνει διδακτισμό. Η επιτυχία της στη Βραζιλία ήταν τεράστια, και φέτος κυκλοφορεί η συνέχειά της. 
Στο μυθιστόρημα του Paul Auster «Το Βιβλίο των Ψευδαισθήσεων» (Book of Illusions, εκδ. Ζαχαρόπουλος) ο αφηγητής αναλαμβάνει να γράψει ένα βιβλίο για τον Έκτορα Μαν, έναν (φανταστικό) ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου που γύρισε δώδεκα κωμωδίες μικρού μήκους πριν 70 χρόνια και, πάνω που άρχισε να γίνεται διάσημος, απλά εξαφανίστηκε. Στην πορεία του βιβλίου, και ύστερα από πολλές άλλες ιστορίες, θα τον βρει ετοιμοθάνατο στο Νέο Μεξικό. Εκεί θα δει ότι έχει γυρίσει μερικές ακόμα ακυκλοφόρητες ταινίες. Η τελευταία που θα δει ο αφηγητής μας είναι η The Inner Life of Martin Frost, την οποία περιγράφει λεπτομερώς στο βιβλίο και είναι σαν να διαβάζουμε εμείς το σενάριο.
Η σινεφίλ έκπληξη της χρονιάς του 2007 λεγόταν La Antena. Ο άγνωστος σκηνοθέτης από την Αργεντινή Εστεμπάν Σαπίρ μάς παρουσίασε έναν φόρο τιμής στο βωβό κινηματογράφο, ανακάτεψε στοιχεία από το Μετρόπολις του Λανγκ, τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, το 1984 του Τζορτζ Όργουελ, στοιχεία φαντασίας και σουρρεαλισμού δίνοντας ένα όμορφο εικαστικά αποτέλεσμα. Τα απλοϊκά του μηνύματα μπορεί να ξινίσουν κάποιους, αλλά για εμάς τους απλοϊκούς ανθρώπους (και φαν του βωβού) η ταινία ήταν εντυπωσιακή. 
Μετά την προτροπή του φίλου μου Νίκου, κάτσαμε και είδαμε με πολλή περιέργεια την ταινία The Man from Earth (παραγωγής 2007), καθώς ο ντόρος που έχει δημιουργηθεί στο ίδερνετ είναι μεγάλος. Πρόκειται για μια ανεξάρτητη ταινία επιστημονικής φαντασίας χωρίς καθόλου εφέ, γυρισμένη σε φυσικούς χώρους με ψηφιακές κάμερες· βασικά, διαδραματίζεται μέσα σε ένα σαλόνι. Θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε ταινία... δωματίου. Θα μπορούσε επίσης να μεταφερθεί άνετα στο θέατρο. Έπειτα, μη δίνεται σημασία στην αφίσα της ταινίας, η οποία είναι παραπλανητική. Επίσης, δε θέλω να σας περιγράψω την υπόθεση και καλύτερα να μη δείτε ούτε κάποιο τρέιλερ, επειδή αξίζει να καθίσετε να την απολαύσετε χωρίς να γνωρίζετε πολλά-πολλά, να «αφεθείτε» στους αργούς ρυθμούς της και να «μπείτε» στη μαγεία της. Ίσως πιάσετε τους εαυτούς σας να κρέμονται από τα χείλη των ηθοποιών. Ακούγομαι υπερβολικός (αν μπορούσατε να με ακούσετε, λέμε τώρα...). Καλύτερα: μπορεί να σας φαίνονται όλα αυτά υπερβολικά αλλά εμένα με κέρδισε η απλή αυτή ιστορία, που βασίστηκε στο ομώνυμο γραπτό του Jerome Bixby, έναν sci-fi συγγραφέα που δούλεψε στο Star Trek, στο Twilight Zone και συνέλαβε το Fantastic Voyage. Σημειωτέον, ξεκίνησε να γράφει την ιστορία τη δεκαετία του '60 και την ολοκλήρωσε λίγο πριν πεθάνει το 1998. Σκηνοθετήθηκε από κάποιον Richard Schenkman, του οποίου το βιογραφικό έχει δουλειές στην τηλεόραση και στο MTV. Θα λέγαμε ότι αποτελεί μία από τις εξαιρέσεις του κανόνα που θέλει τους σκηνοθέτες video-clips να γυρίζουν ηλίθια έργα.
