Γνωριμία με το δραματικό ανίμε του Makoto Shinkai. Ο Κήπος των λέξεων αφορά τη σχέση ενός 15χρονου μαθητή με μία 27χρονη κοπέλα. Γνωρίστηκαν σε ένα πάρκο μία βροχερή μέρα και συναντιούνται στο πάρκο κάθε φορά που βρέχει. Εκπληκτικό σχέδιο, ειδικά στις σκηνές βροχής, που είναι και αρκετές, σ'αυτό το μεσαίου μήκους έργο που αξίζει να ανακαλύψουν οι ενδιαφερόμενοι! 
Είδαμε ταινίες με μοναδικούς πρωταγωνιστές: έναν τύπο ανάμεσα σε δύο βράχους, έναν άλλο θαμένο σε φέρετρο, έναν τρίτο (Robert Redford) μόνο του σε βάρκα που βουλιάζει σιγά-σιγά (All Is Lost). Ήρθε η ώρα να δούμε και έναν πρωταγωνιστή για μίαμιση ώρα να οδηγάει το αυτοκίνητό του και να μιλάει στο κινητό. Ενίοτε και στον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Ο Tom Hardy είναι ο κύριος Locke, που αν και καθήμενος όλη την ώρα, δίνει μία δυνατή ερμηνεία μόνο με τις εκφράσεις του προσώπου του. Μετά από 90 λεπτά (spoilers ahead) θα καταφέρει να χάσει τη δουλειά του, να χαλάσει το γάμο του, να σώσει όμως από καταστροφή το έργο της επόμενης μέρας, και όλα αυτά για την τιμή και το όνομά του που θέλει να τα κρατήσει καθαρά, κατά τη δική του εκτίμηση πάντα. Αν η καταλυτική στιγμή που άλλαξε τη ζωή του Locke ερχόταν άλλη στιγμή, ίσως γλύτωνε τα πάντα. Την ώρα των δύσκολων αποφάσεων, όμως, ο πρωταγωνιστής επέλεξε το δύσκολο δρόμο. Ο σεναριογράφος των Eastern Promises και Dirty Pretty Things, Steven Knight, υπογράφει και αυτό το σενάριο αλλά και τη σκηνοθεσία.
Κακοί άνθρωποι αιχμαλωτίζουν παιδιά, καλοί άνθρωποι αιχμαλωτίζουν υπόπτους, ιερείς αιχμαλωτίζουν αμαρτωλούς, άνθρωποι με ψυχολογικά τραύματα είναι αιχμάλωτοι των εμμονών τους, το σύστημα αιχμαλωτίζει τους λάθους κακούς. Το Prisoners είναι μία από τις πιο δυνατές ταινίες της χρονιάς που μας πέρασε. Το όνομα του σκηνοθέτη Denis Villeneuve αναμένεται να μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον. 
Η ταινία The Grandmaster παρουσιάζει έργα και ημέρες (δηλαδή πολύ ξύλο) του Ip Man, μάστορα του κουνγκ-φου, που όπως λέγανε όλοι στη διαφήμιση του έργου, ήταν κι ο δάσκαλος του Bruce Lee. Το ότι ο Wong Kar-Wai επέστρεψε με νέα ταινία, μας χαροποίησε, κατ'αρχάς. Το ότι επέλεξε για θέμα τις πολεμικές τέχνες, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά το Ashes of Time, μας κίνησε την περιέργεια. Το ότι το χρονικό πλαίσιο της ταινίας ήταν οι δεκαετίες του '30 ως '50, μας έκανε να ελπίζουμε. Αν και πανέμορφο αισθητικά και χορογραφικά (να'ναι καλά ο Yuen Woo-ping, δηλ. «Matrix», «Kill Bill», «Τίγρης και Δράκος»), τελικά το αποτέλεσμα -αν και όχι κακό- είναι κατώτερο του αναμενόμενου, για ταινία του Wong Kar-Wai. Από τη μία, το ψυχολογικό υπόβαθρο των πρωταγωνιστών είναι σχεδόν εξαφανισμένο αφού οι Κανόνες των συμμοριών δεν τους αφήνουν άλλες επιλογές και από την άλλη, πολλές από τις σκηνές πάλης μοιάζουν πάρα πολύ με άλλες που έχουμε δει π.χ. στο Matrix. Υπάρχουν όμως και μερικές σεκάνς που ξεχωρίζουν, σαν την πάλη μεταξύ του Tony Leung και της Zhang Ziyi που είναι περισσότερο φλερτάρισμα με γρονθοκοπήματα, ή η πάλη στο χιονισμένο τοπίο δίπλα στις γραμμές του τρένου. Όπως και να'χει, μια μέτρια ταινία του Wong Kar-Wai, δεν παύει να είναι πολύ καλύτερη από πολλές-πολλές άλλες!
