The Charge of the Light Brigade

Ξεκινάς να δεις το έργο The Charge of the Light Brigade και καταλύγεις να διαβάζεις ιστορία (στρατιωτική και... χολιγουντιανή). Η Warner επέλεξε το 1936 να γυρίσει ένα έργο με θέμα τη Βρετανική αυτοκρατορία του 19ου αιώνα, μετά την επιτυχία του Lives of a Bengal Lancer του '35. Ο τίτλος του έργου βασίστηκε στο ομότιτλο ποίημα του Λόρδου Alfred Tennyson γύρω από την επέλαση ελαφριάς ταξιαρχίας Βρετανών εναντίον των Ρώσων (στη μάχη του Balaklava-1854) στον πόλεμο της Κριμαίας. Οι δυνάμεις των Ρώσων ήταν πολύ μεγαλύτερες από αυτό που πίστευαν οι Βρετανοί και η συντριβή της ταξιαρχίας ήταν αναπόφευκτη.

Η ιστορία της ταινίας που παρακολουθούμε πάντως επικεντρώνεται στο ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα στον Errol Flynn, την αρραβωνιαστικιά του Olivia de Haviland και τον αδερφό του Flynn (κάποιον σχετικά άσημο Patrick Knowles), και το δράμα περιπλέκεται από τις εξελίξεις και το περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται. Το οποίο περιβάλλον είναι η Ινδία και η επανάσταση του 1857. Το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινία βασίστηκε πάνω στην ιστορία της σφαγής του Cawnpore και μόνο στο τέλος παρουσιάζεται η μάχη στο Balaklava. Επειδή όμως υπήρχε χρονολογική ανακρίβεια με τα δύο συμβάντα, οι του Χόλιγουντ επέλεξαν να αλλάξουν ονομασία στο Cawnpore και το μετονόμασαν στο φανταστικό Chukoti. Η βία που παρουσιάζεται στο έργο είναι αρκετά... light και γραφικά απλοϊκή για τα δεδομένα του σύγχρονου θεατή αλλά και για την λογοκρισία της εποχής του 1936, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος της αποτροπιαστικής σφαγής που έλαβε χώρα στο Cawnpore από τους Ινδούς. Και φυσικά, στη συνέχεια, τα αντίποινα των Βρετανών ήταν εντελώς εκδικητικά και ομοίως αποτροπιαστικά.

Μετά αναρωτιέσαι αν έχει αλλάξει τίποτα στον κόσμο μας εδώ και χιλιάδες χρόνια: οι μεγάλεις δυνάμεις επεμβαίνουν σε διάφορα σημεία του πλανήτη, οι προστριβές οδηγούν σε αιματοχυσίες και εν έτη 2015 η τρομοκρατική ενέργεια στο Παρίσι επιβεβαιώνει την απορία μου· τίποτα δεν έχει αλλάξει σ'αυτόν τον κόσμο.

Κατά τ'άλλα, το έργο είναι άλλη μία δημιουργία του κλασικού Χόλιγουντ με σκηνοθέτη τον Michael Curtiz (της Καζαμπλάνκας και άλλων τετρακοσίων έργων!), με εμφάνιση των στίχων του ποιήματος πάνω στην οθόνη κατά τη διάρκεια της τελικής μάχης (σαν ταινία του βωβού) και με πλήθος από κουστούμια, σκηνικά, κομπάρσων και αλόγων. Σημειώστε ότι (αντιγράφω από wikipedia) στην τελική σκηνή, χρησιμοποιήθηκε ως είθισται σύρμα για να ανατρέπονται τα άλογα αλλά χρειάστηκε να θανατωθούν 25 από τα 125. Μετά από αυτό το συμβάν, το αμερικανικό Κονγκρέσο θέσπισε νόμο για την προστασία των ζώων στα γυρίσματα ταινιών και φυσικά απαγορεύτηκε η χρήση των συρμάτων.

Libeled Lady (Γάμος με επιφυλάξεις)

Μία ταινία του 1936 με all-star cast: Spencer Tracy (ως ο δημοσιογράφος που κάνει τα πάντα για την εφημερίδα του), Jean Harlow (η αρραβωνιαστικιά του που δε λέει να την παντρευτεί), Myrna Loy (το πλουσιοκόριτσο που μηνύει την εφημερίδα του Τρέισι) και William Powell (ο τύπος που θα ξελασπώσει την εφημερίδα από τη μήνυση). Για να το πετύχει, θα προσπαθήσει να σαγηνεύσει τη Loy και μετά να την παρουσιάσει ως αντροχωρίστρα, μιας και αυτός εν τω μεταξύ θα έχει παντρευτεί την Harlow (με λευκό γάμο). Το Libeled Lady είναι μία screwball κωμωδία, με πολύ καλή χημεία των πρωταγωνιστών, έξυπνες ανατροπές και εύθυμες παρεξηγήσεις. Η σκηνοθεσία του Jack Conway είναι κάπως στατική, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τότε την ταινία να κερδίσει υποψηφιότητα για όσκαρ καλύτερης ταινίας. Σημειώστε ότι ο Powell, εκείνη τη χρονιά, συμμετείχε ακόμα στην The Great Ziegfeld που κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ταινίας και στο My Man Godfrey, χάρη στην οποία απέσπασε τη 2η υποψηφιότητα για όσκαρ α' ανδρικού ρόλου. Ομοίως και για τον Spencer Tracy που κέρδισε υποψηφιότητα όχι γι'αυτή, αλλά για το San Francisco, που ήταν επίσης υποψήφια για καλύτερης ταινίας. Εν ολίγοις, χολιγουντιανό μπάχαλο!

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει: Sabotage

Αν και η ταινία βασίστηκε στο βιβλίο του Joseph Conrad με τίτλο "Secret Agent", τιτλοφορήθηκε ως Sabotage καθώς ο Χίτσκοκ είχε γυρίσει λίγο πιο πριν άλλη μια ταινία με αυτόν τον τίτλο, βασισμένη στο έργο "Ashenden" του Σόμερσετ Μομ (σε μας τιτλοφορήθηκε ως «Οι τέσσερις της κατασκοπείας»).

Το συγκεκριμένο έργο το θυμήθηκα διαβάζοντας προσφάτως το βιβλίο του Κόνραντ. Για την ακρίβεια, διαβάζοντάς το μου ήρθαν στο μυαλό συγκεκριμένες σκηνές από την πιο πρόσφατη μεταφορά, αυτή του 1996 με τους Bob Hoskins, Patricia Arquette, Gerard Depardieu και το νεαρό Christian Bale, η οποία ήταν και πιο πιστή στο αυθεντικό κείμενο. Ο Χίτσκοκ το '36 άλλαξε πολλά από το χαρακτήρα του βιβλίου, αλλά πρόσθεσε δύο σεκάνς ανθολογίας, απ'αυτές που μας κάνει να αγαπάμε τον κινηματογράφο. Η πιο γνωστή είναι αυτή με το μικρό παιδί που κουβαλάει ένα δέμα μέσα στους δρόμους του Λονδίνου χωρίς να γνωρίζει ότι πρόκειται για βόμβα. Η αγωνία στο κατακόρυφο. Το σκληρό (για εκείνη την εποχή) αποτέλεσμα όμως έκανε αργότερα τον Χίτσκοκ να μετανιώσει που το γύρισε. Η άλλη είναι η σεκάνς με το κυνηγητό μέσα στο σινεμά, όπου τα τεκτενόμενα στη μεγάλη οθόνη συμβαδίζουν με αυτά της πραγματικής ζωής. Προσθέστε και μία τρίτη σεκάνς: αυτή του τελικού ξεκαθαρίσματος, με τη Sylvia Sidney να αναλαμβάνει δράση χωρίς λόγια και διαλόγους, παρά μόνο με τα βλέματα και τα φοβερά πλάνα του Χίτσκοκ. Δείτε το έργο και ως δωρεάν μάθημα σκηνοθεσίας από τον μετρ.

Come and Get It

Η ταινία Come and Get It έχει περισσότερα πράματα να πούμε για το παρασκήνιο παρά για την ίδια την ταινία. Από τους αρχικούς τίτλους αρχής βλέπουμε: δύο σεναριογράφους, δύο κινηματογραφιστές, δύο σκηνοθέτες, αλλά έναν παραγωγό (Samuel Goldwyn). Ο οποίος ήθελε να μεταφέρει το μυθιστόρημα της Edna Ferber (που μας έδωσε επίσης τα Dinner at Eight, Giant, Cimarron) στο πανί. Προσέλαβε τον Howard Hawks (και τους συνεργάτες του) ο οποίος γύρισε το μεγαλύτερο μέρος του έργου χωρίς την επίβλεψή του. Όταν ο Goldwyn είδε τα πρώτα αποτελέσματα (που επικεντρώνονταν περισσότερο στη φιλία των ξυλοκόπων Edward Arnold και Walter Brennan και στο ερωτικό τρίγωνο με την Frances Farmer), απέλυσε το σκηνοθέτη επειδή δεν ήθελε να αλλάξει ρότα. Ο William Wyler δεν ήθελε να αναλάβει έργο κάποιου άλλου και συγκατάνευσε μόνο υπό την απειλή του παραγωγού που του είπε ότι, αν αρνηθεί, δεν θα του δώσει ξανά σοβαρή δουλειά. Και έτσι το έργο ολοκληρώθηκε, μετατοπίζοντας το αρχικό τρίγωνο σε ένα άλλο, χρόνια μετά. Ο Arnold θα αφήσει την αγάπη του για τη Frances για να πάει να παντρευτεί την κόρη του πλούσιου αφεντικού του, έτσι ώστε να φτιάξει την καριέρα που πάντα ονειρευόταν. Τελικά, ο Brennan θα παντρευτεί την Frances και μετά από πολλά χρόνια, και αφού η γυναίκα έχει αφήσει τούτο τον κόσμο, ο Arnold θα επισκεφθεί το φίλο του και θα γνωρίσει την κόρη τους, που θα είναι φτυστή η παλιά του αγαπημένη. Ο γεροντοέρωτας θα τον βαρέσει κατακούτελα και η ιστορία μας έκτοτε θα παρουσιάσει το ερωτικό τρίγωνο μεταξύ του πατέρα, του γιου (Joel McCrea) και της κόρης του Brennan.

Κλασικό εργάκι της δεκαετίας του '30, το οποίο κυλάει ευχάριστα, αλλά έχει ένα μειονέκτημα σε σχέση με το βιβλίο: το «βιασμό» της φύσης που ήθελε να παρουσιάσει η συγγραφέας και δεν αποδόθηκε πολύ καλά. Για παράδειγμα, οι σεκάνς της υλοτομίας ήταν σαν να βλέπαμε ένα πολύ καλό και επιμορφωτικό ντοκιμαντέρ γύρω από αυτό το επάγγελμα και τη διαδρομή του δέντρου από το κόψιμο μέχρι το εργοστάσιο. Λίγο ο γιος McCrea τονίζει τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν, ειδικά για τη δεντροφύτευση μετά από κάθε υλοτόμηση και πηγαίνει κόντρα στον σκληροτράχηλο πατέρα που δεν δίνει σημασία. Τέλος, για σινε-ιστορικούς λόγους, να πούμε ότι είναι η ταινία στην οποία ο Walter Brennan πήρε το πρώτο του (από τα 3) όσκαρ β' ανδρικού ρόλου. Όπως, επίσης, το ότι είναι η καλύτερη ταινία για να δείτε ως πρωταγωνιστή τον ευτραφή και πολύ καλό ηθοποιό κύριο Arnold.

Dodsworth (Χαμένα νιάτα)

Ως πού θα φτάσει ο καημένος σύζυγος Walter Huston για να κάνει τα χατήρια της νεαρής γυναίκας του; Αφού βγήκε στη σύνταξη και πάντρεψε την κόρη του, το ζευγάρι πήρε τα μπογαλάκια του και έφυγε για τη Γηραιά Ήπειρο. Το ταξίδι για τη γυναίκα όμως θα σημαίνει φλερτ, ψώνια, πολυτέλεια και χλιδή. Κάτι που ο άντρας το έχει βαρεθεί. Θα την αφήσει λοιπόν ελεύθερη να κάνει τη ζωή της (με διαφορετικό αμόρε σε κάθε πόλη!) με τίμημα όμως τη μεταξύ τους σχέση. Αν και οι ταινίες του ’30 μοιάζουν στην στατικότητά τους, εδώ ο κύριος Wyler ξεχωρίζει από κάποια καλοστημένα πλάνα και τις έξυπνες χρήσεις του φακού. Ποιος άλλος, επίσης, θα άγγιζε με φινέτσα ένα πολύ τολμηρό για την εποχή θέμα; Επτά υποψηφιότητες για όσκαρ κέρδισε το Dodsworth, στις οποίες βρίσκουμε την πρώτη σκηνοθετική του Wyler και την πρώτη ερμηνευτική του Walter Huston, αλλά και καλύτερης ταινίας. Κέρδισε αυτό της καλλιτεχνικής διεύθυνσης. O νεαρός David Niven εμφανίζεται σε λίγες σκηνές και είναι το ένα από τα... αμόρε της κυρίας.

After the Thin Man

Το παντρεμένο ζευγάρι του ντετέκτιβ Νικ Τσαρλς και της πλούσιας Νόρα με τον αξιαγάπητο σκύλο τους Άστα, επιστρέφουν στο Σαν Φρανσίσκο μετά το γάμο τους και τη λύση του μυστηρίου του της πρώτης ταινίας The Thin Man στη Νέα Υόρκη. Ο επιρρεπής στο αλκοόλ Τσαρλς θα αναγκαστεί να δειπνήσει στο σπίτι της ψηλομύτας θείας της Νόρα με την υπόλοιπη αριστοκρατική συγγενική γερουσία. Εκεί θα αποκαλυφθεί το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κόρη της θείας με την εξαφάνιση του αρραβωνιαστικού της. Μετά την πίεση της Νόρας, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι θα αναλάβει να βρει τι συμβαίνει με τον πλεϊμπόι της ξαδέρφης. Θα τον βρουν σε ένα κλαμπ να σκορπάει λεφτά για τα μάτια της τραγουδίστριας. Η οποία μαζί με τον ιδιοκτήτη θέλουν να του φάνε τα λεφτά. Κι ο -τάχα μου- αδερφός της τραγουδίστριας να μπλέκει τη μούρη του παντού. Σε όλη αυτήν την ομάδα να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε τον παιδικό φίλο της ξαδέρφης, τον νεαρό James Stewart σε μια από τις πρώτες του εμφανίσεις. Ο καθένας για δικούς του λόγους θα θέλει να βγάλουν από τη μέση των αρραβωνιάρη και όταν βρεθεί νεκρός όλοι θα είναι υποψήφιοι δολοφόνοι.

Η μεγάλη επιτυχία της πρώτης ταινίας έφερε το σίκουελ εν έτη 1936 με τίτλο After the Thin Man, παρόλο που δεν υπάρχει κάποιος... thin man στο έργο. Η οικογενειακή περιπέτεια μυστηρίου με τις σπιρτόζικες, κωμικές, συζυγικές ατακές των William Powell και Myrna Loy είναι ό,τι πρέπει για όλες τις ηλικίες και όλα τα γούστα. Η ταινία μας εκτυλίσσεται την παραμονή της πρωτοχρονιάς και τελειώνει την επόμενη, ανήμερα Πρωτοχρονιάς, οπότε ταιριάζει γάντι στη σημερινή ημέρα. Αφεθείτε στη γοητεία της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ και... καλή χρονιά.

San Francisco (Σαν Φραντσίσκο η πόλη της αμαρτίας)

Ο καταστροφικός σεισμός του Σαν Φρανσίσκο το 1906 θα εξαγνίσει την πόλη και τις αμαρτίες των κατοίκων της. Μέχρι να έρθουν οι εντυπωσιακώτατες (όχι μόνο για εκείνη την εποχή) σκηνές καταστροφής, θα δούμε την ιστορία του κακού παιδιού με τη χρυσή καρδιά Clark Gable που θα ερωτευτεί την άσημη τραγουδίστρια που υποδύεται η διάσημη σοπράνο Jeanette MacDonald. Με τη θεσπέσια οπερατική φωνή της θα γίνει διάσημη στο καμπαρέ του Γκέιμπλ στην φτωχική πλευρά της πόλης. Αυτός όμως ως εγωιστής και ζηλιάρης που φθονεί τους πλούσιους, δεν θα την αφήσει να πάει στα... σαλόνια. Ο φίλος του και ιερέας Spencer Tracy θα προσπαθήσει να βοηθήσει και τους δύο, αλλά στο τέλος θα καταλάβει ότι ο Γκέιμπλ αποτελεί παραπάνω από τροχοπέδη γι'αυτήν. Πολλά και διάφορα θα συμβούν στο έργο San Francisco μέχρι να έρθει η μεγάλη καταστροφή και να επανασυνδεθούν οι πρωταγωνιστές δηλώνοντας απερίφραστα την αγάπη τους χωρίς φόβο και πάθος. Αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της χρονιάς και ήταν μεταξύ των υποψήφιων έργων για το όσκαρ καλύτερης ταινίας. Απέσπασαν επίσης: την δεύτερη και τελευταία υποψηφιότητα στην καριέρα του ο σκηνοθέτης Woody S. Van Dyke και την πρώτη ο Tracy για το βραβείο α' ανδρικού ρόλου, αν και ο ρόλος του είναι καθαρά συμπρωταγωνιστικός και μάλιστα τη χρονιά που προστέθηκαν στα βραβεία οι β' ρόλοι! Αποτέλεσε πάντως την πρώτη συνεργασία των δύο μεγάλων και διάσημων ηθοποιών. Ακολούθησαν άλλες δύο το '38 και το '40.

Next Time We Love

Μια από τις πρώτες πρωταγωνιστικές ταινίες του James Stewart αποτέλεσε η ταινία Next Time We Love. Ζευγάρι (κινηματογραφικό σε αρκετά έργα οι Stewart και Margaret Sullavan) παντρεύεται παρόλο τις δυσκολίες της ζωής και τα οικονομικά τους προβλήματα. Δημοσιογράφος επαγγέλεται αυτός, ανερχόμενη ηθοποιός με μικρούς ρόλους αυτή. Ο κουμπάρος είναι διάσημος ηθοποιός του Χόλιγουντ και προσπαθεί να τους βοηθήσει όπως μπορεί. Τον υποδύεται ο νεαρός επίσης Ray Milland, σε μια από τις πολλές εμφανίσεις που έκανε εκείνη την εποχή που προσπαθούσε να καθιερωθεί ως όνομα. Η δουλειά του δημοσιογράφου θα απαιτήσει να φύγει στο εξωτερικό για καιρό αλλά αυτή θα μείνει να συνεχίσει την καριέρα της και να μεγαλώσει το παιδί τους. Δύσκολα συνδυάζεται οικογένεια και καριέρα και αυτό θέλει να δείξει αυτό το έργο. Η αγάπη τους όμως είναι πολύ μεγάλη, όπως και ο εγωισμός τους, και δεν μπορούν να αποφασίσουν αν θα χωρίσουν ή αν θα αφήσουν τις δουλειές τους για να ξανασμίξουν. Τα χρόνια περνάνε και εμείς βλέπουμε την εξέλιξη μόνο απο την οπτική γωνία της γυναίκας, η οποία βλέποντας και κρίνοντας λανθασμένα τα «σημάδια» που της αφήνει ο άντρας της, σκέφτεται ότι ήρθε η ώρα να χωρίσει. Στο τέλος μαθαίνει για την ανίατη αρρώστια του και η επανασύνδεση έρχεται απότομα, καθώς είπαμε η αγάπη τους ήταν πολύ μεγάλη. Ταυτόχρονα πέφτουν και οι τίτλοι τέλους και έχεις μείνει με μια απορία του στυλ «και τώρα τι γίνεται;». Ένα ρομαντικό μελόδραμα που δεν έκλεισε έτσι ακριβώς όπως θα το θέλαμε. Στα χέρια άλλου δημιουργού, ίσως είχε καλύτερη κατάληξη.

Big Brown Eyes

Απλοϊκή αστυνομική/ρομαντική ταινία από τη χρονιά του 1936 με την οποία έπρεπε να διαφημιστεί ο νεαρός τότε σταρ Cary Grant. Δεν υπάρχει άλλος λόγος για τη δημιουργία της. Δίπλα του η Joan Bennett και ο επίσης νεαρός και σχεδόν αγνώριστος Walter Pidgeon. Η βαθιά φωνή του μάς βοήθησε να τον καταλάβουμε. Ούτε ο τίτλος του έργου, Big Brown Eyes, δεν έχει καμία σχέση με την υπόθεση. Μάλλον αναφέρεται στα μάτια της πρωταγωνίστριας (όπως δείχνει και η αφίσα!), η οποία -αν και δουλεύει ως μανικιουρίστρια- βοηθάει το... αμόρε της και αστυνομικό (που γοητεύει όλες τις γυναίκες) σε μια υπόθεση χαμένων μενταγιών που δείχνει να συνδέεται και με μια συμπλοκή συμμοριών που είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθεί ένα βρέφος! Άνευρη σκηνοθεσία, δεν ξέρει πού να πατήσει η ταινία: στη μεριά της κομεντί ή στο σκληρό, ενίοτε, αστυνομικό έργο; Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βλέπεται αποκλειστικά για σινε-εγκυκλοπαιδικούς λόγους και για τους θαυμαστές του Κάρι Γκραντ, και μόνο.

My Man Godfrey

Ποιος είναι ο Godfrey; Είναι ένας καλλιεργημένος άστεγος που ζει στην παραγκούπολη, δίπλα στο σκουπιδαριό του λιμανιού της Νέας Υόρκης. Κατά τύχη γνωρίζεται με μια σνομπ-κόρη πλουσίας οικογένειας που παίζει ένα παιχνίδι αριστοκρατών ψάχνοντας κάποιον «ξεχασμένο άνθρωπο» να τον δείξει ως έπαθλο στους συμπαίκτες της. Αφού μαλώσει μαζί της, γνωρίζεται με τη μικρότερη αδερφή της και συμφωνεί να την ακολουθήσει μόνο και μόνο για να κερδίσει για πρώτη φορά την κακομαθημένη αδερφή της αλλά και να κάνει ένα μικρό κύρηγμα. Αργότερα καταλήγει να δουλεύει ως μπάτλερ στο σπίτι αυτής της οικογένειας. Η οποία περιγράφεται μόνο ως... μια τρελή τρελή οικογένεια, όπως η αντίστοιχη τρελαμένη οικογένεια της ελληνικής ταινίας με τους Αλεξανδράκη-Καρέζη. Ο κύριος Godfrey υπομένει τα πάντα με στωικότητα και βάζει στην οικογένεια τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, όπως λέμε.

Το διαζευγμένο ζευγάρι των William Powell και Carole Lombard πρωταγωνιστεί στη χαριτωμένη σκρούμπολ ταινία My Man Godfrey, με τον Powell να ισχυρίζεται ότι κάπως έτσι ήταν και ο έγγαμος βίος του με την κυρία Lombard. Είναι η μοναδική ταινία που απέσπασε έξι υποψηφιότητες στις βασικές κατηγορίες σκηνοθεσίας, σεναρίου, α' και β' ανδρικού ρόλου, α' και β' γυναικείου ρόλου, χωρίς να είναι υποψήφια για το αντίστοιχο καλύτερης ταινίας και χωρίς να κερδίσει τελικά κανένα βραβείο. Τότε ήταν επίσης η πρώτη χρονιά που καθιερώθηκαν οι δευτερεύουσες ερμηνευτικές κατηγορίες. Το 1957 κυκλοφόρησε ένα ριμέικ της ταινίας με τον David Niven και το 2002 αποκαταστάθηκε και ξανακυκλοφόρησε με νέα, έγχρωμη αυτή τη φορά κόπια.

Camille (Η κυρία με τις καμέλιες)

Ρομαντική ιστορία από την κλασική εποχή του Χόλιγουντ, με την Κυρία με τις καμέλιες να γουστάρει τις διασκεδάσεις, τις γνωριμίες, τα φλερταρίσματα, τους έρωτες και φυσικά τις καμέλιες. Το θεατρικό έργο του Αλέξανδρου Δουμά του υιού (του γιου του Αλέξανδρου Δουμά που έγραψε τους «Τρεις Σωματοφύλακες» κλπ) μετέφερε στο πανί το 1936 ο George Cukor, ο επονομαζόμενος και σκηνοθέτης που αγαπούσε τις γυναίκες. Ρομαντισμός, ανεκπλήρωτοι πόθοι, έρωτας που θυσιάζεται για το καλό του αγαπημένου και πάνω από όλα η απόλυτη ντίβα της εποχής, η Greta Garbo. Μόνο για αυτήν καθόμαστε και παρακολουθούμε το ερωτικό τρίγωνο με αυτήν στην κορυφή και έναν ερωτευμένο νεαρό (Robert Taylor) που μπορεί να της προσφέρει απλόχερα αγάπη στη μία άκρη και έναν πλούσιο βαρώνο στην άλλη που μπορεί να της δώσει τα προς το ζειν. Όλα στη ζωή όμως έχουν ημερομηνία λήξης, κι έτσι η Garbo θα διαλέξει τη ρεαλιστική λύση, αφήνοντας στην άκρη τη ρομαντική, ιδανική αγάπη. Πολύ καλή η ανασύσταση της εποχής και πολύ καλές ερμηνείες. Το πρόβλημα που έχω όμως εγώ είναι όταν αμερικανοί ηθοποιοί υποδύονται τους γάλλους, μιλώντας μάλιστα τα αγγλικά με... προφορά. Τι να κάνουμε, χόλιγουντ ήταν αυτό. Η Garbo μόνο προτάθηκε για άλλο ένα όσκαρ ερμηνείας. Η ταινία αν και έκανε πρεμιέρα το Δεκέμβριο του '36, κυκλοφόρησε κανονικά μέσα στο '37, γι'αυτό και προτάθηκε για όσκαρ με τις υπόλοιπες ταινίες της χρονιάς εκείνης.

Wife vs. Secretary (Σύζυγος εναντίον δακτυλογράφου)

Από τον τίτλο και μόνο μπορείτε να καταλάβετε ότι έχουμε να κάνουμε με μια αισθητική κομεντί, πείτε το και ρομαντική, για τις σχέσεις του εργαζόμενου άντρα με τη γυναίκα και τη γραμματέα του και τον αντίκτυπο που αφήνει στην καθεμιά. Βρισκόμαστε στο 1936, αφεντικό είναι ο Clark Gable, γραμματέας η Jean Harlow και σύζυγος η Myrna Loy. Και με τις δύο ο κύριος Gable είχε συνεργαστεί πολλάκις. Η ταινία Wife vs. Secretary μάς παρουσιάζει το αριστοκρατικό ζευγάρι που είναι υπεράνω όλων, δεν καταλαβαίνει από ζήλιες ούτε από τους φθόνους των «φίλων» τους. Η εργασιομανία όμως του συζύγου και κάποιες αθώες παρεξηγήσεις, θα βάλουν τις σπίθες της ζήλιας στη σύζυγο και θα ανάψουν τη φωτιά στη σχέση τους. Απλοϊκότατη η ταινία για το σήμερα με αρκετά επίπεδη σκηνοθεσία. Λίγο οι τότε αμερικανικές συνθήκες εργασίας, λίγο το αριστοκρατικό προπολεμικό περιβάλλον, δεν μπορεί το σημερινό ελληνικό κοινό να ταυτιστεί εύκολα με το έργο. Βλέπεται ευχάριστα μόνο από τους νοσταλγούς των παλιών ηθοποιών και ταινίων και αποτελεί επίσης μια ευκαιρία να δείτε τον νεαρό James Stewart σε έναν από τους πρώτους του ρόλους.

The Plainsman (Ο λυτρωτής/Ο άρχων του νότου)

Μεγάλη παραγωγή από τη χρονιά του 1936. Το όνομα του σκηνοθέτη αρκεί για να καταλάβετε: Cecil B. DeMille! Η ταινία The Plainsman παρουσιάζει μια φανταστική ιστορία γύρω από τους αληθινούς χαρακτήρες του Wild Bill Hickock, του Bill Cody και της Calamity Jane. Το όνομα του σκηνοθέτη εγγυάται μεγάλη, πλούσια και καλοφτιαγμένη παραγωγή. Απ'αυτά παίρνουμε μπόλικα. Από ουσία όμως και ιστορική ακρίβεια, παίρνουμε... μηδέν. Βρισκόμαστε λίγο καιρό μετά τον αμερικανικό εμφύλιο και οι «καλοί» λευκοί άποικοι αποφασίζουν να επεκταθούν στη Δύση, καταλαμβάνοντας τα εδάφη των «βάρβαρων» Ινδιάνων. Ταυτόχρονα, ένας έμπορος όπλων αποφασίζει να πουλήσει τα καινούρια του όπλα στους ερυθρόδερμους, αφού με το τέλος του εμφυλίου έχει ξεμείνει από δουλειά. Έτσι, όταν έρθει η ώρα της σύρραξης, οι ισορροπίες θα έχουν αλλάξει και οι λευκοί θα βρεθούν προ εκπλήξεως! Οι τρεις πρωταγωνιστές μας θα μπλέξουν σε περιπέτειες με ινδιάνους αλλά και με κακούς λευκούς (πάλι καλά!) και θα προσπαθήσουν να σώσουν την κατάσταση. Ευχάριστη περιπέτεια για όλη την οικογένεια αλλά, όπως προείπα, μην έχετε ιδιαίτερες απαιτήσεις.

Bullets or Ballots (Ο πόλεμος του εγκλήματος)

Ο Edward G. Robinson σε χαρακτηριστικό ρόλο σκληρού αστυνομικού που απολύεται(!) και βρίσκει δουλειά στο... αντίπαλο στρατόπεδο. Πολύ εύκολα καταφέρνει να ανέβει στην ιεραρχία και να πείσει τον γκάνγκστερ-αφεντικό ότι είναι ο κατάλληλος νούμερο 1 αντικαταστάτης του. Κάτι που δεν αρέσει στον τσαμπουκαλή, σκληροτράχηλο υπαρχηγό που υποδύεται ο Humphrey Bogart. Σιγά-σιγά η οργάνωση θα αρχίσει να διαλύεται εκ των έσω. Όλα αυτά πολύ εύκολα τα κατάφερε ο κύριος Robinson, κάτι που μας κάνει να υποπτευθούμε τους βαθύτερους σκοπούς του. Το υποπτευθήκαμε αρκετά νωρίς και μας το φανέρωσε η ίδια η ταινία στη μέση περίπου, καθώτι βρισκόμαστε και στα 1936 και δεν περιμένουμε μεγάλες εκπλήξεις. Η ταινία Bullets or Ballots αποτελεί μια τυπική ταινία της εποχής για το οργανωμένο έγκλημα, λίγο βαρετή στην αρχή, αλλά αν έχεις υπομονή, θα κολλήσεις και θα κάτσεις να την παρακολουθήσεις μέχρι τέλους. Οι βασικοί χαρακτήρες του έργου βασίστηκαν στους διαβόητους "Dutch" Schultz και "Lucky" Luciano. Αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία όταν πρωτοκυκλοφόρησε, κράτησε το στάτους του Robinson ψηλά και του έδωσε την ευκαιρία να επαναπραγματευτεί το συμβόλαιό του με τη Warner, κερδίζοντας το δικαίωμα να εγκρίνει ο ίδιος τα σενάρια. Ο Μπόγκαρτ θα περίμενε λίγα ακόμα χρόνια για τη δικιά του ευκαιρία για διάκριση.

Things to Come (Η μέλλουσα ζωή)

Το βιβλίο του H. G. Wells The Shape of Things to Come θέλησαν να μεταφέρουν οι Βρετανοί στη μεγάλη οθόνη. Για το λόγο αυτό προσέλαβαν τον William Cameron Menzies, έναν διάσημο σκηνογράφο, σκηνοθέτη, παραγωγό, τα πάντα όλα, με εξαιρετική δουλειά (στον τομέα των σκηνικών) από την εποχή του βωβού. Το σκηνικά του Κλέφτη της Βαγδάτης, για παράδειγμα, αρκούν για διαπιστευτήρια. Έτσι ο κύριος ήταν ό,τι πρέπει για τη μελλοντολογική ταινία Things to Come, με τον συγγραφέα να επιμελείται ο ίδιος το σενάριο. Μια κατά βάθος ουμανιστική, αντιπολεμική ταινία που ξεκινάει από την εποχή της το 1936, προφητεύει με μικρή απόκλιση την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1940 (μόλις κάτι μήνες αργότερα απ' το κανονικό) και διανύει εκατό χρόνια για να φτάσει στο... μελλοντικό 2036 όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να πάνε... στο φεγγάρι. Εδώ άργησε λίγο ο συγγραφέας. Και σ' αυτό φταίει ο πόλεμος που διήρκησε 40 σχεδόν χρόνια, κατασπατάλησε όλους τους ενεργειακούς πόρους και οδήγησε τον πλανήτη σε ένα νέο μεσαίωνα. Ευτυχώς όμως υπήρχε μια μυστική οργάνωση επιστημόνων που προσπάθησαν να σταματήσουν τον πόλεμο και να οδηγήσουν την ανθρωπότητα εκεί που της αξίζει, όπως και το έκαναν άλλωστε, παρά τις αντιδράσεις και τα στενά μυαλά.

Ταινία που βλέπεται πλέον για ιστορικούς, σινε-εγκυκλοπαιδικούς και «νοστραδαμιακούς» λόγους, καθώς δύσκολα αγγίζει το σημερινό κοινό. Θα ήθελε να είναι κάτι σαν το Metropolis του Λανγκ αλλά δεν το αγγίζει ούτε κατά διάννοια. Γραφικές, υπερβολικές ερμηνείες και σε πολλά σημεία η ταινία θυμίζει το «βουβό παρελθόν» του σκηνοθέτη. Αν ήταν όλη η ταινία βωβή, πάει κι έρχεται. Έλα όμως που ήθελε ο Wells να προσθέσει και τα κείμενά του... Για να εξηγούμαστε, πάντως, η ταινία δεν είναι κακή. Λίγο αρχαϊκή.

Desire (Ο πόθος)

First she stole my car and then stole my heart. My car was insured, but my heart wasn't.

Χαριτωμένη, παλιομοδίτικη ιστορία από την εποχή του κλασικού Χόλιγουντ. Η ταινία Desire είναι καθ' όλα προβλέψιμη και τυπικότατη. Ο λόγος δημιουργίας της φαντάζομαι ότι ήταν απλά ο γοητευτικός συνδυασμός των δύο σταρ Marlene Dietrich και Gary Cooper. Ο οποίος συνδυασμός είναι και ο μοναδικός λόγος θέασής της. Η Dietrich πιο σέξι από ποτέ σε ρόλο πανούργας κλέφτρας και ο Cooper σε ρόλο εύθυμου και χαριτωμένου μοναχικού τυπά που βρίσκεται σε διακοπές και γοητεύεται από αυτήν. Το πρώτο μισό της ταινίας στο οποίο οι δρόμοι τους μπλέκουν συνέχεια και η κυρία προσπαθεί να ξεφορτωθεί τον κύριο είναι που αξίζει περισσότερο. Στην επιμέλεια της παραγωγής βρίσκουμε και το όνομα του Ernst Lubitsch, ο οποίος σκηνοθέτησε μερικές σκηνές όταν ο βασικός σκηνοθέτης Frank Borzage απουσίασε για λίγο σε μια άλλη υποχρέωση με τη Warner Bros. Η ιστορία βασίστηκε σε ένα γερμανικό θεατρικό με τον τίτλο "Die Schönen Tage von Aranjuez", δηλαδή οι όμορφες μέρες στο Αρανχουέζ, μια μικρή πόλη κοντά στη Μαδρίτη όπου καταλήγουν και κρύβονται οι ήρωες της ιστορίας μας.

The Petrified Forest

Το ομώνυμο θεατρικό έργο του Robert E. Sherwood αποτέλεσε τη βάση για αυτήν την ταινία παραγωγής 1936. Το Πετρωμένο δάσος είναι κατά ουσίαν μια ατμοσφαιρική ταινία που εκτυλίσσεται εξ ολοκλήρου σε ένα απομακρυσμένο βενζινάδικο στη μέση της ερήμου της Αριζόνα. Από εκεί περνάει ένας περιπλανώμενος συγγραφέας (Leslie Howard) που ταξιδεύει με ωτοστόπ και γνωρίζει την κόρη του ιδιοκτήτη (Bette Davis) με τα μεγάλα και εκφραστικά μάτια. Ερωτεύονται κεραυνοβόλα αλλά η εξέλιξη δεν θα είναι τόσο ρόδινη αφού από κει περνάει ο κυνηγημένος γκάνγκστερ (Humphrey Bogart) με τη συμμορία του και κρατάει σε ομηρία όλον τον κόσμο. Πέρα από την θεατρικότητα και την έντονη στατικότητά της, η ταινία αποτελεί έναν ύμνο στον ανιδιοτελή και μη-εγωκεντρικό έρωτα.

Ο Bogart με αυτήν την ταινία έγινε διάσημος εν μια νυκτί που λένε, και αυτό το οφείλει βασικά στον ίδιο τον Howard. Αν και συμμετείχε στο καστ που ανέβαζε την παράσταση στο Broadway, οι παραγωγοί θέλανε τον Edward G. Robinson στη θέση του. Ο Howard ήταν αυτός που επέμεινε και έπεισε τους παραγωγούς να τον συμπεριελάβουν στο κινηματογραφικό καστ. Ο Bogart είχε να το λέει σε όλη του τη ζωή ότι χρωστούσε την καριέρα του στον Howard. Σαν φόρο τιμής, ονόμασε Leslie την πρώτη του κόρη. Από κει και έπειτα ο Bogart υπέγραψε συμβόλαιο με τη Warner και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.