Big Brown Eyes

Απλοϊκή αστυνομική/ρομαντική ταινία από τη χρονιά του 1936 με την οποία έπρεπε να διαφημιστεί ο νεαρός τότε σταρ Cary Grant. Δεν υπάρχει άλλος λόγος για τη δημιουργία της. Δίπλα του η Joan Bennett και ο επίσης νεαρός και σχεδόν αγνώριστος Walter Pidgeon. Η βαθιά φωνή του μάς βοήθησε να τον καταλάβουμε. Ούτε ο τίτλος του έργου, Big Brown Eyes, δεν έχει καμία σχέση με την υπόθεση. Μάλλον αναφέρεται στα μάτια της πρωταγωνίστριας (όπως δείχνει και η αφίσα!), η οποία -αν και δουλεύει ως μανικιουρίστρια- βοηθάει το... αμόρε της και αστυνομικό (που γοητεύει όλες τις γυναίκες) σε μια υπόθεση χαμένων μενταγιών που δείχνει να συνδέεται και με μια συμπλοκή συμμοριών που είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθεί ένα βρέφος! Άνευρη σκηνοθεσία, δεν ξέρει πού να πατήσει η ταινία: στη μεριά της κομεντί ή στο σκληρό, ενίοτε, αστυνομικό έργο; Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βλέπεται αποκλειστικά για σινε-εγκυκλοπαιδικούς λόγους και για τους θαυμαστές του Κάρι Γκραντ, και μόνο.

Madame Curie

Η ταινία μας εδώ δεν αποτελεί μια βιογραφία της Madame Curie. Έχει ως αφετηρία το Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, όπου η πολωνέζα φοιτήτρια Marie Skłodowska δείχνει το ταλέντο της, γνωρίζεται με τον Pierre Curie, δουλεύει στο εργαστήριό του και αναπτύσσεται μεταξύ τους ένα ιδιόμορφο ειδύλλιο. Η ταινία που σκηνοθέτησε ο Mervyn LeRoy βασίστηκε στο βιβλίο της δεύτερης κόρης του ζευγαριού Ève Curie, αλλά αρκετές σκηνές λείπουν και πολλές άλλες δραματοποιήθηκαν έτσι ώστε να πιάσει τα... στάνταρ του Χόλιγουντ! Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται φυσικά στην ανακάλυψη του ράδιου και στην επίπονη προσπάθεια απομόνωσής του. Η πολύ καλή ηθοποιός Greer Garson με τις εκλεκτικές επιλογές της ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχοντας στο πλευρό της τον Walter Pidgeon, αποτελώντας ένα πετυχημένο κινηματογραφικό ζευγάρι για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, μετά την Κυρία Μίνιβερ του '42. Εφτά υποψηφιότητες για όσκαρ κέρδισε η ταινία, κανένα βραβείο όμως.

Executive Suite (Ο πύργος των φιλόδοξων)

Ο πρόεδρος μιας μεγάλης εταιρείας πεθαίνει απρόοπτα στα 56 του χρόνια. Δεν βλέπουμε ποτέ το πρόσωπό του και το μόνο που μαθαίνουμε γι'αυτόν είναι το πόσο μεγάλος άνθρωπος ήταν, το πόσο αφοσιωμένος ήταν στην εταιρεία και πώς κατάφερε με πολύ κόπο να την κάνει μεγάλη και τρανή. Τα 6 διευθυντικά στελέχη και η κόρη του προηγούμενου ιδιοκτήτη και... επιστήθια φίλη του προέδρου μαζεύονται για να εκλέξουν το νέο πρόεδρο. Αυτή είναι με λίγα λόγια η ταινία Executive Suite. Στην ουσία όμως πρόκειται για μια (ακόμα μία) μεγάλη ταινία του Robert Wise. Αυτό που παρατηρούμε μέσα από τις παράπλευρες ιστορίες των στελεχών είναι η ανθρώπινη ματαιοδοξία για εξουσία, η μοναξιά που νιώθει όποιος βρίσκεται στην κορυφή, το πάθος για δημιουργία αλλά και ο καλπάζοντας καπιταλισμός. Δολοπλοκίες δίνουν και παίρνουν προσπαθώντας άλλοι να διαφυλάξουν την εταιρεία και άλλοι να αρπάξουν την εξουσία. Το βιβλίο του Cameron Hawley έγινε έξοχο σενάριο από τον Ernest Lehman, ο οποίος χώρεσε τα πάντα μέσα σε 100 λεπτά. Ο δε Wise κατάφερε προς το τέλος να προσθέσει και στοιχεία αγωνίας και να φτιάξει την ψηφοφορία θρίλερ. Όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους με την καμπάνα, τότε καταλαβαίνεις ότι δεν άκουσες νότα από μουσική. Φυσικά και έγινε εσκεμμένα για να προσδώσει ρεαλισμό και βαρύτητα στο δράμα ο σκηνοθέτης, βρε. Να κλείσω λέγοντας ότι προτάθηκε για 5 βραβεία όσκαρ και κέρδισε ειδικό βραβείο στο φεστιβάλ των Καννών για τη συνολική ερμηνεία του καστ. Ένα κάστ που είναι ένας ακόμα λόγος (αν όχι ο κυριότερος) για να δείτε την ταινία. Και να κλείσω λέγοντας ότι ο λόγος του υποψηφίου William Holden λίγο πριν την τελική ψηφοφορία είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Πώς θα έπρεπε να βλέπουν όλοι οι επαγγελματίες τα πράματα: με διορατικότητα, με ανθρωπισμό, ποιότητα έναντι φθηνής ποσότητας κ.λ.π.. Δυστυχώς, κάποια πράματα και κάποια μυαλά όμως δεν αλλάζουν. Ειδικά σ' αυτή τη χώρα των... απερίγραπτων.

The Bad and the Beautiful (Η ωραία και το κτήνος)

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, αλλά όταν δεν ξέρω και πολλά πράματα για μια ταινία τόσο περισσότερο θα μ'αρέσει, αν είναι έστω και καλή. Κάτι τέτοιο συνέβη και με το The Bad and the Beautiful. Το θέμα της ταινίας αφορά τα παρασκήνια του κινηματογράφου, την άνοδο και πτώση ενός μισητού παραγωγού που υποδύεται ο Kirk Douglas. Μέσα από φλάσμπακ και τις αφηγήσεις των τριών χαρακτήρων που έπαιξαν το σημαντικότερο ρόλο στην καριέρα του, παρακολουθούμε όλη την ιστορία. Ο πρώτος είναι ένας σκηνοθέτης με τον οποίο ξεκίνησαν μαζί την καριέρα τους σε ταινίες β' διαλογής, η δεύτερη είναι μια νεαρή, άσημη, μπεκρού κόρη ενός παλιού αστέρα του σινεμά που τις μαθαίνει τα πάντα και την κάνει σταρ και ο τρίτος είναι ένας βραβευμένος συγγραφέας που τον παίρνει υπό τη δούλεψή του για να γράφουν μαζί τα σενάρια. Και οι τρεις όμως νιώθουν ότι τους εκμεταλλεύτηκε, ότι πήρε από αυτούς αυτό που ήθελε και μετά τους πέταξε. Μόνο που και οι τρεις, μετά την επαγγελματική σχέση μαζί του, γίνανε διάσημοι και πετυχημένοι, ο καθένας στον τομέα του.

Η ταινία είναι εθιστική και παρακολουθείται με ενδιαφέρον μέχρι τέλους, αλλά υποπτεύομαι ότι στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη (αντί για τον μιουζικαλίστα Vincente Minnelli) θα μιλούσαμε για κάτι παραπάνω από αριστούργημα. Παρόμοιο θέμα και εντελώς ίδια σεναριακή εξέλιξη (τρεις αφηγήσεις και φλάσμπακ) είδαμε επίσης στην Ξυπόλητη κόμισσα του Mankiewicz. Σημειώστε ότι η ταινία κατέχει ένα αξιομνημόνευτο ρεκόρ: έχει τα περισσότερα βραβεία όσκαρ (πέντε) από ταινίες που δεν ήταν υποψήφιες για το βραβείο καλύτερης ταινίας. Τώρα, το σε ποιους υποτίθεται ότι είναι βασισμένοι οι χαρακτήρες του έργου είναι μια μεγάλη ιστορία που δεν έχει επιβεβαιωθεί, αλλά οι περισσότεροι συμφωνούν ότι ο χαρακτήρας του παραγωγού βασίστηκε στον David O. Selznick.

Advise & Consent (Θύελλα στη Γουάσινγκτον)

Ο πρόεδρος της Αμερικής αποφασίζει να διορίσει έναν πολύ καλό επιστήμονα (Henry Fonda) στη θέση του υπουργού εξωτερικών. Η απόφαση θα εγκριθεί μέσω της Γερουσίας. Επειδή όμως η αντίπαλη παράταξη, με πρωτεργάτη τον Charles Laughton, έχει προηγούμενα με τον υποψήφιο θα τον καλέσει σε επιτροπή για να κρίνει αν είναι κατάλληλος για τη θέση. Πλουσιότατο καστ στην πολιτική ταινία Advise & Consent του Ότο Πρέμινγκερ, η οποία σε σημεία (λόγω δίκης) φέρνει στο μυαλό την Ανατομία ενός εγκλήματος. Η ουσία όμως εδώ βρίσκεται στο παρασκήνιο και στα όσα κανονίζονται από πίσω. Ο νεαρός που θα τοποθετηθεί επικεφαλής της επιτροπής θα είναι της ιδίας παράταξης του προέδρου αλλά όταν ανακαλύψει κάποια βρώμικη ιστορία στο παρελθόν του Fonda δεν θα υποκύψει και δεν θα κάνει πίσω για να περάσει η θέληση του προέδρου. Κάπου εκεί λες, «κοίτα τους αμερικανούς, έχουν κότσια». Αλλά μετά αρχίζουν οι απειλές και τα μυστικά που βρίσκονται καλά κρυμμένα (κατά το αγγλικό skeletons in the closet) θα αποκαλυφθούν με τραγικές συνέπειες. Πάει ο ιδεαλισμός, πάνε όλα. Το ειρωνικό τέλος απλά μάς στέλνει αδιάβαστους σ' αυτή την κορυφαία ταινία.

Τελευταία ταινία του ηλικιωμένου Laughton, στην οποία όμως όλοι και κανένας δεν είναι πρωταγωνιστές. Και να ευχαριστήσουμε τον Μπουκάτσα που μας κίνησε την περιέργεια για την εν λόγω ταινία.

How Green Was My Valley (Η κοιλάδα της κατάρας)

Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Richard Llewellyn, η ταινία How Green Was My Valley του 1941 έδωσε το τρίτο όσκαρ σκηνοθεσίας στον John Ford (και μάλιστα συνεχόμενο μετά τα Σταφύλια της οργής), αποσπώντας η ταινία συνολικά πέντε από τις δέκα υποψηφιότητες που κατάφερε να μαζέψει, κερδίζοντας και αυτό της καλύτερης ταινίας με αντιπάλους τον Πολίτη Κέιν και το Γεράκι της Μάλτας, μεταξύ άλλων. Η ιστορία μας αφορά τη ζωή μιας πολυμελούς οικογένειας σε μια πόλη ανθρακωρύχων της Ουαλίας, όπου η ζωή τους είναι μόνο δουλειά και πάλι δουλειά. Μέσα από την οπτική γωνία του μικρότερου γιου, παρακολουθούμε πώς βίωσαν οι άνθρωποι την βιομηχανική επανάσταση μέσα στη μόλυνση και τα εργατικά τους ατυχήματα· βλέπουμε τη σημασία της απεργίας όταν τα αφεντικά αρχίζουν να μειώνουν τους μισθούς· παρακολουθούμε τη διάσπαση της οικογένειας και την ανάγκη των μεγαλυτέρων γιων να μεταναστεύσουν στην Αμερική για ένα καλύτερο αύριο. Ο John Ford δημιουργεί ένα ουμανιστικό δράμα επικών διαστάσεων, το οποίο ήταν ό,τι πρέπει για την αμερικανική οικογένεια, την εποχή μάλιστα που είχε μπει στον πόλεμο. Αναζητήστε μιας από τις καλύτερες δραματικές ταινίες της κλασικής περιόδου του Χόλιγουντ.

Forbidden Planet (Απαγορευμένος πλανήτης)

Με το νεαρό (και όχι ασπρομάλλη ακόμα) Leslie Nielsen σε έναν από τους πρώτους του πρωταγωνιστικούς ρόλους, η ταινία Forbidden Planet είναι άλλη μια ταινία επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του '50. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για την «ποιότητα» των ειδικών εφέ, φυσικά. Το ενδιαφέρον εδώ βρίσκεται στη σεναριακή ιδέα, η οποία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην Καταιγίδα του Shakespeare. Ναι, καλά διαβάσατε. Ένα διαστημόπλοιο με γήινους επισκέπτεται έναν μακρινό πλανήτη στον οποίο είχαν μείνει για να ζήσουν χρόνια πριν ένας καθηγητής με την κόρη του και την ερευνητική του ομάδα. Αυτό που θα ανακαλύψουν όμως ξεπερνά την οποιαδήποτε φαντασία τους. Και μιλάμε για έναν εξαιρετικά προηγμένο πολιτισμό που (αυτο)καταστράφηκε, για μυστηριώδεις φόνους και λοιπά και λοιπά.

Μπορεί να φαντάζει (αρκετά) παλιομοδίτικη, θα έλεγα όμως ότι βλέπεται άνετα. Στα συν προσθέστε τα καλοφτιαγμένα σκηνικά και την υποβλητική ηλεκτρονική μουσική. Πάντως, να σημειώσουμε ότι ήταν η πρώτη ταινία που εμφάνιζε τους γήινους να έχουν κατασκευάσει και να χρησιμοποιούν ιπτάμενους δίσκους για τα διαστημικά ταξίδια τους. Πολλοί αισιόδοξοι ήταν οι συγγραφείς της ιστορίας...