Night Shift (Τρελές νύχτες στο νεκροτομείο)

Παλαβή αμερικανική κωμωδία του 1982 με τους Henry Winkler, Michael Keaton (στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση) και τη Shelley Long (της οποίας ο ρόλος ονομάζεται... Belinda Keaton), στα χνάρια των επιτυχιών που είχαν βγει τα προηγούμενα χρόνια, βλέπε Ένα τρελό, τρελό θηριοτροφείο. Σίγουρα όχι τόσο αστεία, αλλά θα έλεγα σχετικά ενδιαφέρουσα. Βλέπεις και λίγο το κλίμα της εποχής, η ντίσκο οδεύει προς το τέλος, χτενίσματα της δεκαετίας, σεξιστικά αστεία. Αλλά το να πιάσει κάποιος την "καλή", με κάθε τρόπου, παραμένει ένα στάνταρντ σε όλες τις εποχές. Έτσι και ο καθώς-πρέπει και "προβλεπόμενος" Winkler θα υποκύψει στις τρέλες του Keaton και θα πιάσουν την καλή όταν μετατρέψουν το νεκροτομείο, στο οποίο δουλεύουν, σε... γραφείο συνοδών κατά τη διάρκεια της νύχτας! Η βραδινή βάρδια (Night Shift) θα αποδειχθεί απόλυτα κερδοφόρα, αλλά και αρκετά ψυχοφθόρα για τον κ. Winkler. Το μπάχαλο είναι αναμενόμενο.

Diner (Μια απίθανη τρελοπαρέα)

Μια παρέα φίλων στα 20 τους στη Βαλτιμόρη του 1959, μέρες Χριστουγέννων, ετοιμάζεται για το γάμο του ενός από την παρέα. Μια παρέα που μετά το γάμο ετοιμάζεται να σκορπίσει στις διάφορες γωνιές των ΗΠΑ για δουλειές ή σπουδές. Μόνο που, κατά βάθος, κανένας απ' αυτούς δε λέει να "ενηλικιωθεί". Ο ένας (Mickey Rourke) κυνηγάει γυναίκες και παίζει στοιχήματα, τα οποία θα τον βάλουν σε μπελάδες. Ο άλλος (Kevin Bacon) ζει από το οικογενειακό επίδομα, άεργος κατά βούληση. Ο τρίτος (Daniel Stern), φανατικός με τους δίσκους και τη μουσική, δεν φαίνεται να νιώθει καλά που παντρεύτηκε τόσο μικρός (με την Ellen Barkin). Ο άλλος (Tim Dally) που σπουδάζει στη Νέα Υόρκη μαθαίνει ότι η φίλη του είναι έγκυος στο παιδί του. Και ο υποψήφιος γαμπρός (Steven Guttenberg) ετοιμάζει ένα κουίζ αθλητικού περιεχομένου για να εξετάσει τη μέλλουσα γυναίκα του και από το αποτέλεσμα θα κρίνει αν θα την παντρευτεί τελικά ή όχι!

Ένας χαρακτήρας στο έργο απαγγέλει μόνο ατάκες από την ταινία Sweet smell of success, όταν εμφανίζεται στο έργο. Μόνιμο στέκι της παρέας, όπως είναι και ο τίτλος του έργου, είναι το Diner, το κλασικό αμερικανικό εστιατόριο, με μπάρα, γρήγορο φαγητό και καφέδες. Ρεαλιστική καταγραφή των ανησυχιών μίας περασμένης γενιάς, θα λέγαμε ίδιες με αυτές που περνάνε όλες οι γενιές. Ίσως γι'αυτό και το έργο φαντάζει φρέσκο ακόμα και σήμερα. O Barry Levinson στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο συνεργάζεται με τη νέα γενιά των ηθοποιών, που θα άφηναν το στίγμα τους στα 80's (Bacon, Rourke, Gutenberg, Barkin) και κερδίζει μία υποψηφιότητα για όσκαρ σεναρίου.

Sophie's Choice (Η εκλογή της Σόφι)

Με μαεστρία, ο Alan J. Pakula φέρνει το θέμα των ναζιστικών θηριωδών στα κρεματορία του Άουσβιτς και του Νταχάου μέσα στην καρδιά της Αμερικής. Και όλα αυτά μέσα από την ιστορία γνωριμίας της πρωταγωνιστικής τριάδας των Peter MacNicol, Meryl Streep και Kevin Kline. Ο πρώτος καταφθάνει από τον αμερικανικό νότο στο Μπρούκλιν το '47 και γνωρίζεται με το τρελαμένα ερωτευμένο και εξωστρεφές ζευγάρι του πάνω ορόφου. Ο άντρας δηλώνει καθηγητής βιολογίας και η γυναίκα είναι πολωνέζα μετανάστρια του πολέμου. Οι διηγήσεις μάς συστήνουν το παρελθόν της Meryl Streep και μέσα από τα φλάσμπακ με σέπια φωτογράφιση παρακολουθούμε την τραγική ιστορία της μητέρας που έχασε γονείς, σύζυγο και τελικά τα παιδιά της στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το παρελθόν όμως επηρεάζει το παρόν και βάζει σε αμφισβήτηση το μέλλον. Οι σχέσεις αυτού του περίεργου τριγώνου με τον ιδιότροπο και εκκεντρικό Kline θα γίνουν τεταμένες και ο νεαρός MacNicol θα ερωτευθεί την Streep περιπλέκοντας τα πράματα.

Αν όχι για οτιδήποτε άλλο, η Εκλογή της Σόφι περιλαμβάνει την καλύτερη ερμηνεία της Meryl Streep, σημείο αναφοράς πλέον για κάθε νέο ηθοποιό. Δικαίως κέρδισε το όσκαρ α' γυναικείου ρόλου, με την ταινία να είναι υποψήφια για άλλα τέσσερα: φωτογραφίας, μουσικής, κουστουμιών και σεναρίου για τον Pakula. Σκληρή και συγκινητική η ταινία, έχει αυτήν την τελική σκηνή που έχει μείνει στην ιστορία και έχει εντυπωθεί ανεξίτηλα πλέον και στο δικό μας εγκέφαλο.

White Dog

Μετά από μια δεκαετία και βάλε αποχής από τα κινηματογραφικά πλατώ, ο Samuel Fuller ξαναέκατσε στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Η δεύτερη ταινία που γύρισε τη δεκαετία του '80 λεγόταν White Dog. Μια ταινία λίγο θρίλερ, λίγο b-movie, λίγο... ντοκιμαντέρ με ζώα, αλλά πάντα με την υπογραφή του Fuller και με προκλητικό θέμα. Αυτό το θέμα φοβήθηκε και η Paramount και, παρά τα αντιρατσιστικά μηνύματα της ταινίας, πίστεψε ότι ο τυπικός αμερικανός δεν θα «δεχόταν» την ταινία και θα πάτωνε στα ταμεία. Μ' αυτά και μ' αυτά, η ταινία δεν κυκλοφόρησε ποτέ στο σινεμά στην Αμερική, αλλά ευτυχώς βρήκε την απήχηση που της άξιζε στην Ευρώπη.

Και περί τίνος πρόκειται; Αφορά ένα άγρια εκπαιδευμένο λυκόσκυλο, το οποίο βρίσκει αδέσποτο και χτυπημένο κατά τύχη μια νεαρή κοπέλα. Το θεραπεύει και το φροντίζει αλλά παρατηρεί ότι είναι αρκετά επιθετικό με τους ξένους. Το πηγαίνει σε ειδικούς εκπαιδευτές άγριων ζώων και εκεί μαθαίνει ότι πρόκειται για ένα white dog, έναν σκύλο που έμαθε να επιτίθεται στους μαύρους! Η υπόλοιπη ταινία αφορά την αντίστροφη εκπαίδευση του σκύλου, την προσπάθεια να αποβάλει τα δολοφονικά ένστικτα. Ο μαύρος εκπαιδευτής ζώων, που υποδύεται ο γνωστός ηθοποιός Paul Winfield, αναλαμβάνει το όλο εγχείρημα με κίνδυνο τη ζωή του.

Παρά την τροπή που παίρνει η ταινία, δεν την βαριέσαι καθόλου· αντιθέτως, βρίσκεσαι στην τσίτα. Οι έχοντες φοβία με τα σκυλιά, καλά θα κάνουν να απέχουν. Να σημειώσουμε ότι η ιστορία βασίζεται σε αληθινό γεγονός που έζησε ο σεναριογράφος Romain Gary με ένα σκυλί που βρήκε αδέσποτο η διάσημη ηθοποιός και σύζυγός του Jean Seberg. Όταν το βγάζανε βόλτα, παρατήρησαν ότι ορμούσε μόνο σε μαύρα άτομα. Η ιδέα έγινε το στόρι που διάβασε ο Fuller και θέλησε να την κάνει ταινία. Ο Έννιο Μορικόνε συμπλήρωσε το πολύ καλό αποτέλεσμα με την, όπως πάντα φοβερή, μουσική του.

The Border (Ο άνθρωπος των συνόρων)

Ιστορία λαθρομεταναστών που θέλουν να περάσουν τα σύνορα και να βρεθούν σε ένα καλύτερο μέλλον, ιστορία των συνοριοφυλάκων που θέλουν να κοάνουν τη δουλειά τους, αλλά κι αυτών που συνεργάζονται με τους επιχειρηματίες και αφήνουν κόσμο και κοσμάκι να περνάει για να έχουν οι τελευταίοι φθηνά εργατικά χέρια.

Νεοφερμένος συνοριοφύλακας ο Jack Nicholson, ασφυκτιά στο γάμο του από τη σύζυγό του, μπλέκει με τη διαφθορά και τα κυκλώματα για να βγάλει έξτρα παραδάκι. Κι όλα αυτά για την ξανθιά γυναίκα του που ξέρει μόνο να καταναλώνει. Κάποια στιγμή όμως θα προστεθούν και οι εκτός υπηρεσίας φόνοι και ο τάχα μου φίλος του Harvey Keitel θα τον κάνει υποχείριό του και θα τον έχει του χεριού του στις βρώμικες δουλειές. Ή έτσι θα νομίσει. Γιατί ο Jackie-boy κάποια στιγμή θα ενδιαφερθεί για μια νεαρή μεξικανή που βλέπει συνέχεια μπροστά του. Όταν κλέψουν το μωρό της για να το πουλήσουν, θα αναλάβει δράση.

Χαλαρή περιπέτεια, συγκρατημένη δράση που επικεντρώνεται στον Jack και, ενώ παρατηρείς τη στωική συμπεριφορά του, περιμένεις πότε θα εκραγεί. Η ταινία The Border ασχολείται με ένα (σχεδόν πάντα και ίσως λίγο περισσότερο στις μέρες μας) επίκαιρο θέμα, έχει ευπρεπή σκηνοθεσία από τον βρετανό Tony Richardson, πολύ καλά τραγούδια από τον Ry Cooder και συνολικά βλέπεται ευχάριστα.

Dead Men Don't Wear Plaid

Τρελή παρωδία των κλασικών φιλμ-νουάρ της δεκαετίας του '40 με πρωταγωνιστή τον... Steve Martin. Βρισκόμαστε στα 1982 και για μια ακόμα φορά ο Martin συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Carl Reiner, υπογράφοντας και το σενάριο. Καταρχάς, η ταινία Dead Men Don't Wear Plaid είναι αστεία βλέποντας μόνο και μόνο τη φάτσα του Martin (πέρα από το μαύρο του μαλλί!) να προσπαθεί να το παίξει σοβαρός ντετέκτιβ, Bogey-style! Αλλά αν αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι η πλοκή δεν είναι και τίποτα σπουδαία και ότι οι ατάκες είναι υπερβολικές όσο δεν πάει, η ταινία βλέπεται (ίσως, και ξαναβλέπεται) για το γεγονός ότι έχουν προσθέσει εμβόλιμες σκηνές και χαρακτήρες από παλιότερες ταινίες μέσα στην ίδια την πλοκή της ταινίας. Και όλοι οι χαρακτήρες ανταλλάσσουν ατάκες με τον Martin, δημιουργώντας απίστευτα εξωφρενικούς διαλόγους.

Έχουμε και λέμε: ο Cary Grant από τις Υποψίες, ο Ray Milland από το Χαμένο σαββατοκύριακο, ο Alan Ladd από το This gun for hire, η Veronica Lake από το The Glass Key, ο Fred MacMurray από το Με διπλή ταυτότητα, η Ingrid Bergman από το Notorious, ο Kirk Douglas από το I Walk Alone, η Barbara Stanwyck από το Sorry, Wrong Number, ο James Cagney από το White Heat, ο Edward Arnold από το Johnny Eager, η Bette Davis από το Deception, η Joan Crawford από το Humoresque, ο Burt Lancaster από το The Killers, η Ava Gardner επίσης από το Killers και το The Bribe, οι Vincent Price και Charles Laughton επίσης από το Bribe, η Lana Turner από το Johnny Eager και τον Ταχυδρόμο που χτυπάει κανα-δυο φορές και φυσικά ο Humphrey Bogart από τις ταινίες Σκοτεινή διάβαση, In a lonely place και τον Μεγάλο ύπνο. Επίσης, η πρώτη σκηνή με το αυτοκινητικό ατύχημα είναι από την ταινία Keeper of the Flame αλλά δεν αναγραφόταν στα credits της ταινίας μας.
Λεπτομέρειες: αποτέλεσε την τελευταία ταινία της πολυβραβευμένης (8 βραβεία όσκαρ με σχεδόν 40 υποψηφιότητες) σχεδιάστριας κουστουμιών Edith Head και την τελευταία επίσης ταινία του συνθέτη Miklós Rózsa. Σημειώστε ότι τα αποσπάσματα των ταινιών είχανε μουσικό θέμα από τον ίδιο τον Rózsa. Αλλά, ενώ ο σκηνοθέτης είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τις σκηνές από τις ταινίες, δε μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη μουσική που τις συνόδευε λόγω του υπέρογκου κόστους της χρήσης των δικαιωμάτων. Έτσι ο συνθέτης ανέλαβε το εγχείρημα να ξαναγράψει μουσική γι' αυτές τις σκηνές, σαράντα χρόνια, περίπου, μετά την πρώτη φορά!

Tim Burton - Vincent

Χωρίς πολλά λόγια, δείτε παρακάτω μία από τις πρώτες προσπάθειες του Tim Burton που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1982. Η μικρού μήκους animation ταινία λέγεται Vincent και αφηγητής είναι ο Vincent Price!