Dead Men Don't Wear Plaid

Τρελή παρωδία των κλασικών φιλμ-νουάρ της δεκαετίας του '40 με πρωταγωνιστή τον... Steve Martin. Βρισκόμαστε στα 1982 και για μια ακόμα φορά ο Martin συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Carl Reiner, υπογράφοντας και το σενάριο. Καταρχάς, η ταινία Dead Men Don't Wear Plaid είναι αστεία βλέποντας μόνο και μόνο τη φάτσα του Martin (πέρα από το μαύρο του μαλλί!) να προσπαθεί να το παίξει σοβαρός ντετέκτιβ, Bogey-style! Αλλά αν αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι η πλοκή δεν είναι και τίποτα σπουδαία και ότι οι ατάκες είναι υπερβολικές όσο δεν πάει, η ταινία βλέπεται (ίσως, και ξαναβλέπεται) για το γεγονός ότι έχουν προσθέσει εμβόλιμες σκηνές και χαρακτήρες από παλιότερες ταινίες μέσα στην ίδια την πλοκή της ταινίας. Και όλοι οι χαρακτήρες ανταλλάσσουν ατάκες με τον Martin, δημιουργώντας απίστευτα εξωφρενικούς διαλόγους.

Έχουμε και λέμε: ο Cary Grant από τις Υποψίες, ο Ray Milland από το Χαμένο σαββατοκύριακο, ο Alan Ladd από το This gun for hire, η Veronica Lake από το The Glass Key, ο Fred MacMurray από το Με διπλή ταυτότητα, η Ingrid Bergman από το Notorious, ο Kirk Douglas από το I Walk Alone, η Barbara Stanwyck από το Sorry, Wrong Number, ο James Cagney από το White Heat, ο Edward Arnold από το Johnny Eager, η Bette Davis από το Deception, η Joan Crawford από το Humoresque, ο Burt Lancaster από το The Killers, η Ava Gardner επίσης από το Killers και το The Bribe, οι Vincent Price και Charles Laughton επίσης από το Bribe, η Lana Turner από το Johnny Eager και τον Ταχυδρόμο που χτυπάει κανα-δυο φορές και φυσικά ο Humphrey Bogart από τις ταινίες Σκοτεινή διάβαση, In a lonely place και τον Μεγάλο ύπνο. Επίσης, η πρώτη σκηνή με το αυτοκινητικό ατύχημα είναι από την ταινία Keeper of the Flame αλλά δεν αναγραφόταν στα credits της ταινίας μας.
Λεπτομέρειες: αποτέλεσε την τελευταία ταινία της πολυβραβευμένης (8 βραβεία όσκαρ με σχεδόν 40 υποψηφιότητες) σχεδιάστριας κουστουμιών Edith Head και την τελευταία επίσης ταινία του συνθέτη Miklós Rózsa. Σημειώστε ότι τα αποσπάσματα των ταινιών είχανε μουσικό θέμα από τον ίδιο τον Rózsa. Αλλά, ενώ ο σκηνοθέτης είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τις σκηνές από τις ταινίες, δε μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη μουσική που τις συνόδευε λόγω του υπέρογκου κόστους της χρήσης των δικαιωμάτων. Έτσι ο συνθέτης ανέλαβε το εγχείρημα να ξαναγράψει μουσική γι' αυτές τις σκηνές, σαράντα χρόνια, περίπου, μετά την πρώτη φορά!