Το 1974 ο Bob Fosse ασχολήθηκε με τη βιογραφία του διάσημου κωμικού Lenny Bruce. Περίεργη επιλογή για το σκηνοθέτη των μιούζικαλ, θα μπορούσατε να πείτε. Αλλά αν το καλοσκεφτούμε, ασχολείται πάλι με ανθρώπους του θεάματος, με ανθρώπους που η δουλειά τους είναι πάνω στη σκηνή, κάτω από τα φώτα των προβολέων. Για την ακρίβεια, εδώ παρακολουθεί παρακμιακά κλαμπάκια, στριπτιζάδικα και stand-up κωμικούς. Και με οδηγό τον... Πολίτη Κέιν, παρακολουθούμε μέσα από φλάσμπακ και συνεντεύξεις (η φωνή που κάνει τις ερωτήσεις ανήκει στον ίδιο το σκηνοθέτη) την άνοδο και την πτώση του Lenny. Του πρώτου κωμικού που χρησιμοποίησε (τη δεκαετία του '50) βρισιές και μίλησε ανοιχτά για θέματα ταμπού. Κάτι που τον οδήγησε πολλές φορές στο να συλληφθεί και να οδηγηθεί στα δικαστήρια. Οι πολλές περιπέτειες με το Νόμο έληξαν με το θάνατό του από OD. Αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες επιρροές για όλους τους μετέπειτα stand-up κωμικούς κι αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να τον θυμόμαστε, είναι η νίκη/αθώωσή του στο δικαστήριο για τη χρήση των βωμολοχιών, κάτι που αποτέλεσε μεγάλο βήμα προόδου για την ελευθερία του λόγου στις ΗΠΑ. Η υπόγεια ειρωνία βρίσκεται στο απλό γεγονός ότι η πουριτανική αμερικανική κοινωνία ανεχόταν τα στριπτιζάδικα αλλά όχι τις βρισιές!Ο Ντάστιν Χόφμαν είναι απλά εκπληκτικός, όπως και η σκηνοθεσία του Φόσι. H ασπρόμαυρη φωτογραφία ενισχύει το ντοκιμαντερίστικο ύφος του έργου. Το μοντάζ είναι ευρυματικό. Και εκεί που πρέπει, ο Φόσι με ένα μεγάλο μονόπλανο (στη σκηνή με το αδιάβροχο) μας βάζει να είμαστε και μεις θεατές σε μια από τις τελευταίες του παραστάσεις που τα έκανε θάλασσα (στο οποίο ο Χόφμαν χρησιμοποίησε λέξη-προς-λέξη τις ατάκες του Λένυ, που τις πήρε ακούγοντας την αληθινή παράσταση από ηχογραφημένο υλικό). Το σενάριο βασίστηκε στο θεατρικό του Julian Barry, που είχε ανέβει στο Μπροντγουέι το '71. Απέσπασε 6 υποψηφιότητες για όσκαρ (ταινίας, σκηνοθεσίας, α' ανδρικού, α' γυναικείου, σεναρίου και φωτογραφίας) σε μια από τις καλύτερες χρονιές του αμερικανικού κινηματογράφου.
