The Rover

Μας αρέσουν οι post-apocalyptic ταινίες. Μας αρέσει ο Guy Pearce από την εποχή του Λος Άντζελες εμπιστευτικό και του Μεμέντο. Για αυτό έκατσα να δω αυτή την αυστραλέζικη ταινία με τον τίτλο The Rover. Αλλά δεν μπορείς να ταυτιστείς (έστω και λίγο) με τον πρωταγωνιστή της ταινίας, ή τουλάχιστον να τον καταλάβεις, οπότε δεν μας ενδιαφέρει η περιπλάνηση του και δεν καταλαβαίνουμε ή/και δεν δίνουμε σημασία στις πράξεις του. Κρίμα, επειδή είχα υψηλές απαιτήσεις από τον σκηνοθέτη David Michod, του οποίου η προηγούμενη ταινία Animal Kingdom με είχε ενθουσιάσει.

Beneath the Planet of the Apes

Η μεγάλη επιτυχία του πρώτου Πλανήτη των πιθήκων οδήγησε την εταιρεία στην άμεση δημιουργία της συνέχειάς της. Ο Charlton Heston δεν ήθελε να συμμετάσχει ιδιαίτερα και είχε ζητήσει από τους παραγωγούς να σκοτώσουν το χαρακτήρα του στα πρώτα λεπτά της ταινίας. Η Επιστροφή στον πλανήτη των πιθήκων κυκλοφόρησε το 1970 και συνεχίζει ακριβώς από κει που τελείωσε η προηγούμενη. Ο αστροναύτης Taylor του Heston αφήνει τους πιθήκους και ανακαλύπτει την αλήθεια στην παραλία και στη συνέχεια εξαφανίζεται στην έρημο. Η ταινία μάς παρουσιάζει άλλον έναν επιζήσαντα αστροναύτη (που υποδύεται ένας άγνωστος ηθοποιός) και μαθαίνει και παθαίνει με τη σειρά του ο ίδιος τα ίδια που έπαθε και έμαθε ο Heston/Taylor στην ορίτζιναλ ταινία. Μετά από καμιά ώρα περιπετειών και συναντήσεων με γνωστά (σε εμάς) πρόσωπα, θα ξεφύγει από τους πιθήκους και θα βρει καταφύγιο σε υπόγειες σπηλιές. Εκεί θα ανακαλύψει την κατεστραμμένη Νέα Υόρκη κάτω από τη γη (εξ ου και ο αγγλικός τίτλος: beneath...) και θα πέσει πάνω στους επιζώντες ανθρώπους που έχουν τελειοποιήσει την επικοινωνία με το μυαλό και πιστεύουν στον ένα θεό, την ατομική βόμβα! Στο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο της ταινίας θα εμφανιστεί τελικά ο Taylor και μαζί πλέον θα προσπαθήσουν να αποτρέψουν την ενεργοποίηση της βόμβας από τους ανθρώπους εναντίον των πιθήκων. Χαμός έχει να γίνει, που λέτε, και γω αναρωτιέμαι, μετά από τέτοιο τέλος, τι σεναριακές ιδέες βρήκαν και φτιάξανε άλλες τρεις κινηματογραφικές συνέχειες. Η ταινία βλέπεται για απλή διασκέδαση, αν και θέλει να κάνει σχόλιο για την εποχή του ψυχρού πολέμου αλλά και το φανατισμό των εκκλησιών και των οπαδών τους. Φάση είχε και μια διαδήλωση κατά του πολέμου από ειρηνιστές πίθηκους(!) που μας θύμισε τις αντίστοιχες κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, που ήταν σε πλήρη εξέλιξη εκείνη την εποχή.

Le Dernier Combat

Ο αγαπημένος στο ελληνικό κοινό Luc Besson (Απέραντο γαλάζιο, Νικίτα, Leon κλπ) υπογράφει το 1983 την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο Le Dernier Combat. Πρόκειται για μια μετα-αποκαλυπτική ταινία, στο ύφος και το στυλ του Mad Max, θα λέγαμε. Με ασπρόμαυρη φωτογραφία παρακολουθούμε τις προσπάθειες επιβίωσης τριών διαφορετικών χαρακτήρων σε έναν έρημο κόσμο, που τον έχει καλύψει η σκόνη και η άμμος. Και επειδή τα τελευταία απομεινάρια φαγητού έχουν τελειώσει, προσπαθεί ο ένας (Jean Reno) να σκοτώσει τον άλλο για να τον κάνει μεζέ! Και μια υποσημείωση: σ' αυτόν τον κόσμο οι άνθρωποι δεν ξέρουν (ή δε μπορούν;) να μιλήσουν. Οπότε πέρα από τη μουσική της ταινίας και τους διάφορους φυσικούς ήχους, δεν ακούμε τίποτα άλλο! Ενδιαφέρουσα αυτή η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του Besson, αν μη τι άλλο, αλλά όχι και κάποια ταινία που θα κάτσεις να δεις για δεύτερη φορά.

Planet of the Apes (Ο άνθρωπος που γύρισε από το μέλλον)

Οι περισσότεροι από σας θα γνωρίζετε το ριμέικ από τον Tim Burton. Δεν ξέρω κατά πόσο οι νεαρότεροι σε ηλικία έχουν δει την αυθεντική έκδοση του 1968. Καταρχάς, ο ορίτζιναλ Πλανήτης των Πιθήκων είναι η καλύτερη ταινία του προσφάτως εκλιπόντα Charlton Heston, μετά το Άρχοντα του Κακού του Welles, βεβαίως βεβαίως· εδώ δεν χρειάστηκε να πει πολλές ατάκες και όταν πήρε το όπλο... βρέθηκε στο στοιχείο του! Είναι επίσης μια πανέξυπνη sci-fi ταινία, η οποία (και) χάρη στην αποκαλυπτική, σοκαριστική τελευταία σκηνή κερδίζει πολλούς πόντους. Φαντάζομαι ότι όσοι την είχανε δει στην εποχή της θα είχαν πάθει μεγαλύτερη πλάκα, γιατί εμείς μπορεί να μην είχαμε δει την ταινία μέχρι πριν λίγο καιρό, ξέραμε όμως με κάθε λεπτομέρεια την τελική σκηνή με τα τόσα αφιερώματα που έχουμε δει και έχουμε διαβάσει δεξιά κι αριστερά! Στα συν της ταινίας η καταπληκτική δουλειά στο μακιγιάζ των πιθήκων και η δυνατή σκηνοθεσία του Franklin J. Schaffner, ο οποίος δεν αφήνει να του ξεφύγει το θέμα και να καταντήσει ένα γελοίο ανέκδοτο με κούκλες, όπως πολλοί πίστευαν ότι θα γίνει.

The Quiet Earth

Επειδή Νέα Ζηλανδία δεν είναι μόνο ο Πίτερ Τζάκσον και τα δαχτυλίδια του, αξίζει να ανακαλύψετε τη φουτουριστική ταινία The Quiet Earth του 1985. Ο πρωταγωνιστής μας (επιστήμονας σε top-secret υποθέσεις) «ξυπνάει» στον κόσμο που ήξερε, μόνο που αυτός δεν είναι ίδιος. Όλοι οι άνθρωποι και τα ζώα έχουν εξαφανιστεί στη στιγμή και έχουν αφήσει τα πάντα (θερμοσίφωνες, βρύσες, κουζίνες, αυτοκίνητα, αεροπλάνα κλπ) στην τύχη. Στο πρώτο της κομμάτι η ταινία μοιάζει σε πολλά σημεία με τα παρόμοιας θεματικής Last man on Earth και (στο πιο πρόσφατο ριμέικ του) Ζωντανός Θρύλος. Ο ήρωάς μας τριγυρνάει στην πόλη και κάνει ό,τι γουστάρει μέχρι που κάποια στιγμή η αβάσταχτη μοναξιά αρχίζει να τον τρελαίνει (φοβερή η σκηνή της ομιλίας στο μπαλκόνι!). Σε αντίθεση με τις άλλες ταινίες όμως, δεν υπάρχουν ούτε ζόμπι ούτε αρρωστημένα ανθρωποειδή κλπ, δημιουργώντας όμως έτσι μια πιο υπαινικτικά τρομακτική ατμόσφαιρα. Λίγο πριν φλιπάρει θα εμφανιστούν δύο νέοι χαρακτήρες στο έργο (μία κοπέλα και ένας Αβορίγινας) και θα τον βγάλουν απ'το επικίνδυνο μονοπάτι της τρέλας. Από κει και έπειτα οι τρεις τους θα αναζητήσουν τι πήγε στραβά στον κόσμο. Οι επιστημονικές απαντήσεις είναι αρκετά δυσνόητες και (ίσως) για αυτό το λόγο ο σκηνοθέτης Geoff Murphy ακολουθεί περισσότερο τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των ηρώων του στο νέο τους περιβάλλον. Το διφορούμενο φινάλε, τέλος, έρχεται για να μας αποτελειώσει και να αποτελεί έναν από τους λόγους που γράφονται αυτές οι γραμμές. Τι έγινε ρε παιδιά;!

Υ.Γ. 1: Διαβάστε επιπλέον για την ταινία εδώ και εδώ!
Υ.Γ. 2: Αυτή είναι η πρώτη ταινία από τη δεκαετία του '80 που σχολιάζουμε. Για διάφορους λόγους, δε νομίζω να υπάρξουν και πολλές άλλες...

On the Beach (Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι)

Καταμεσής του Ψυχρού Πολέμου, ο σκηνοθέτης Stanley Kramer επέλεξε ένα δύσκολο θέμα να κινηματογραφήσει. Η ταινία On the Beach (Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι) του 1959 ήταν βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Nevil Shute. Mόλις 2 χρόνια πριν την κρίση στον Κόλπο των Χοίρων, μας παρουσιάζει τα τραγικά επακόλουθα ενός πυρηνικού ολέθρου. Ο κόσμος όπως τον ξέρουμε έχει καταστραφεί και μόνο η Αυστραλία έχει μείνει προς στιγμήν ανέπαφη. Σε λίγους μήνες η ραδιενέργεια θα φτάσει και στην απομακρυσμένη ήπειρο, μολύνοντας έτσι κάθε τετραγωνικό χιλιοστό του πλανήτη μας. Η ταινία, παρά τη φωτεινή φωτογράφησή της, είναι απαισιόδοξη και σε σημεία τρομακτική. Ειδικά οι σκηνές των αυτοκτονιών προς το τέλος βάζουν το τελευταίο καρφί στην κάσα της όποιας ελπίδας και αισιοδοξίας μπορεί να είχε ο θεατής. Ένα πολύ δύσκολο θέμα ειδωμένο από την πλευρά των ανθρώπων και των απλών πολιτών. Μια δύσκολη ταινία που ήθελε να κρούσει νωρίς τον κώδωνα του πυρηνικού κινδύνου.

The Ωmega Man

The Ωmega Man: Πρόκειται για την δεύτερη ταινία που γυρίστηκε με βάση το βιβλίο του Richard Matheson I Am Legend το 1971, ξέρετε, σαν αυτό που παίζει και ο Will Smith στις μέρες μας. Η πρώτη μεταφορά έγινε το 1964 με το The Last Man on Earth και τον Vincent Price στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εδώ έχουμε τον Charlton Heston, οποίος βρήκε τη χαρά του σ' αυτό το έργο: με ένα όπλο ανά χείρας, πυροβολεί ό,τι κινείται. Η ταινία βρωμάει φθήνια από χιλιόμετρα και αναρωτιέμαι πώς έμπλεξε σε τέτοιο έργο ο Χέστον... ο Ίστον ήθελα να πω, τρία μόνο χρόνια μετά την επιτυχία του Πλανήτη των Πιθήκων. Εδώ πάντως οι μολυσμένοι κακοί θυμίζουν αίρεση σατανιστών, τα εφέ είναι, το λιγότερο, αστεία και η... κόκκινη σάλτσα ρέει άφθονη! Μην κάνετε τον κόπο πάντως να τη δείτε. Μόνο αν είστε ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη και δεν έχετε τίποτα άλλο να κάνετε!