Δεν περιγράφεται, απλά... βιώνεται. Ο Λέο Καράξ με τον μόνιμο συνεργάτη του Denis Lavant (και διάφορους γκεστ όπως την Eva Mendes, την Kylie Minogue και τον Michel Piccoli μεταξύ άλλων) σε μία συρραφή επεισοδίων για τη Ζωή, τον Ηθοποιό και τις ανάγκες του που δεν αντιλαμβανόμαστε, τους Ρόλους που όλοι υποδυόμαστε. Το Holy Motors απευθύνεται σε σινεφίλ κοινό και μόνο.
Σε ποια εποχή της ζωής σας θα θέλατε να γυρίσετε πίσω για να την ξαναζήσετε; 
Η εκκίνηση του δράματος για τα δύο δίδυμα αδέρφια από τον Καναδά γίνεται με την ανάγνωση της διαθήκης της μητέρας τους. Η οποία διαθήκη είναι ουσιαστικά μία ανάθεση αποστολής προς τα παιδιά να ανακαλύψουν τον αδερφό που ποτέ δεν ήξεραν ότι είχαν και τον πατέρα τους που νόμιζαν ότι είχε πεθάνει. Η αναζήτηση θα τους φέρει στη βασανισμένη χώρα καταγωγής της μητέρας, μία άγνωστη χώρα της Μέσης Ανατολής που έζησε τη βία του Εμφυλίου. Μέσα από συνεχή φλασμπάκ και υποδειγματική ξεδίπλωση της πλοκής, ξετιλύγεται το νήμα του μυστηρίου σχετικά με το άγνωστο, ταραχώδες παρελθόν της μητέρας και παράλληλα παρακολουθούμε τις καταστροφές και τις αιματηρές συνέπειες της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Αν και η χώρα δεν κατανομάζεται ποτέ, «κάνει μπαμ» ότι πρόκειται για τον πολυτάραχο Λίβανο των δεκαετιών του '70 και του '80. Η κατάληξη του δράματος θα φέρει τα δίδυμα πίσω στον Καναδά· η αλήθεια θα έχει λάμψει αλλάζοντας τις ζωές τους για πάντα. 
Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του διάσημου σκηνοθέτη Leos Carax. Mauvais Sang είναι το "κακό αίμα". Αγγλικά η ταινία τιτλοφορήθηκε "The Night Is Young" και στα ελληνικά "Η δική μας νύχτα"! Μία ταινία που αποτείει φόρο τιμής στη Νουβέλ Βαγκ και στα έργα των Γκοντάρ (κυρίως), Τριφό κλπ, αλλά και στο βωβό κινηματογράφο. Μία ταινία με μερικές εκπληκτικές σεκάνς, ιδιόμορφη όπως ο δημιουργός της, εντελώς σινε-φιλική, για απαιτητικό κοινό. 
Ένα ατέλειωτο κυνηγητό λαμβάνει χώρα στην κλασική γαλλική μουσική κωμωδία του Rene Clair με τίτλο το Εκατομμύριο. Ο κρεοπώλης, η νοικάρισσα, ο μπακάλης και ο μανάβης κυνηγάνε τον μπατίρη ζωγράφο για τα χρέη του. Αυτός κυνηγάει το χαμένο του σακάκι στο οποίο βρίσκεται ο νικητήριος λαχνός ενός εκατομμυρίου. Το οποίο σακάκι έχει πάρει κατά λάθος ο Παππούς-Τουλίπας, ένας τύπος του υποκόσμου, τον οποίο κυνηγάει η αστυνομία. Μέσα σ' αυτό το κυνηγητό (που θα καταλήξει στην όπερα) συμμετέχει η αρραβωνιαστικιά του ζωγράφου αλλά και ο συγκάτοικός του, που θέλει να προλάβει πρώτος το σακάκι με το λαχνό για να καρπωθεί αυτός τα λεφτά. 
Στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Pierre Etaix υποδύεται τον ντροπαλό, επίδοξο... μνηστήρα, Le Soupirant, έναν απεγνωσμένο ερωτικά νεαρό που ψάχνει να βρει με αδέξιους τρόπους και αποτυχημένα φλερτ τον έρωτα της ζωής του. Στο πρώτο μισό του έργου θα μπλέξει με μία δυναμική και αλκοολική γυναίκα, την οποία δεν θα μπορεί να χειριστεί και στο δεύτερο μισό θα την "πατήσει" για μια διάσημη τραγουδίστρια. Ως συνήθως, δεν βλέπει ότι το ταίρι που του ταιριάζει είναι μπροστά στα μάτια του και μέσα στο ίδιο του το σπίτι, δηλ. τη νεαρή σουηδέζα που φιλοξενούν οι γονείς του (μία κλασικά καταπιεστική μητέρα και ένας κρυφομπεκρής πατέρας).
Για το έργο του Pierre Étaix έχουμε μιλήσει παλιότερα εδώ και εδώ. Η πρώτη του έγχρωμη ταινία αλλά και η πιο δύσκολη να βρεθεί τα προηγούμενα χρόνια ήταν ο Μεγάλος έρωτας. Η ταινία αποκαταστάθηκε προς τέρψη όλων των σινεφίλ. Και έτσι παρακολουθήσαμε τον έρωτα του 38χρονου Ετέξ για τη 18χρονη γραμματέα του, που θα φέρει τα πάνω-κάτω στη ζωή του. Νωρίτερα θα έχουμε δει όλα τα στάδια με τους έρωτες της ζωής του, τη γνωριμία με τη κόρη βιομηχάνου Φλοράνς, τη γνωριμία με την οικογένειά της και την αναπόφευκτη κατάληξη: το γάμο και τη δουλειά στο εργοστάσιο. Το διαχρονικό θέμα του ερωτοχτυπημένου άντρα μέσα από την ιδιαίτερη κωμική ματιά του πρώην μίμου Πιερ Ετέξ. 
Τσαμέτι = δέκα τρία στα γεωργιανά. Ο 26άχρονος (τότε το 2005) γεωργιανός Gela Babluani που πήγε στη Γαλλία για σπουδές σκηνοθέτησε ένα από τα πιο εντυπωσιακά πρόσφατα ντεμπούτο φιλμ των τελευταίων χρόνων. Ειδικά το κομμάτι μετά το 30ο λεπτό του έργου σου κόβει την ανάσα και δεν ησυχάζεις για τα επόμενα τουλάχιστον σαράντα λεπτά. Πρωταγωνιστής ο μικρότερος αδερφός του, ο Georges Babluani. Το 13 Tzameti μιλάει για τον τζόγο, για την ηδονοβλεπτική λαγνεία του αίματος, αλλά και για την οικονομική κρίση: μέχρι πού μπορεί να φτάσεις κάποιος για να βγάλει εύκολο χρήμα; Ο νεαρός, μεροκαματιάρης πρωταγωνιστής οικειοπείται την ταυτότητα ενός πεθαμένου και χωρίς να το καταλάβει έχει πάρει το μονοπάτι χωρίς επιστροφή. Το έργο συμμετείχε σε διάφορα φεστιβάλ και έφυγε νικητήριο στην κατηγορία World Cinema στο φεστιβάλ του Sundance τον Ιανούαριο του 2006. Το ότι έγινε αμερικανικό ριμέικ το 2010, το αφήνω ασχολίαστο (και πάλι). 
Το ψυχεδελικό animation του René Laloux με τίτλο La planète sauvage (δηλ. άγριος πλανήτης αλλά στα αγγλικά θα το βρείτε ως "Fantastic Planet") που κυκλοφόρησε το 1973 απευθύνεται κυρίως σε σινεφίλ κοινό. Ξεκίνησε να φτιάχνεται στην Τσεχοσλοβακία της κομουνιστικής επιρροής και ολοκληρώθηκε τελικά στη Γαλλία. Το ιδιαίτερο σύμπαν του έργου, με τις εμφανείς αλληγορίες, επιδέχεται πάμπολλες αναλύσεις σε πολιτικό, κοινωνικό και θρησκευτικό επίπεδο. Η ψυχεδέλεια και ο σουρρεαλισμός είναι τα στοιχεία που κυριαρχούν στο έργο, τοποθετώντας το στην κορυφή μιας εικονικής λίστας με ανάλογα έργα της συγκεκριμένης εποχής, για το συγκεκριμένο είδος. Παρόλο το δύσκολο και δυσνόητο θέμα του, αξίζει η παρακολούθησή του. Τα μόλις 72 λεπτά διάρκεια βοηθάνε σ'αυτό.
Γαλλοϊταλική παραγωγή με Άγγλο πρωταγωνιστή: είναι η ταινία Le Roi de Coeur, δηλαδή βασιλιάς της καρδιάς, τουτέστιν «ρήγας κούπα» (από τα τραπουλόχαρτα) και πρωταγωνιστεί ο νεαρός τότε Alan Bates, ο οποίος πάλι μου θυμίζει τον Mel Gibson. Τι πραγματεύεται αυτό το σχετικά άγνωστο έργο; 
Συγκίνηση και ωραία ατμόσφαιρα, το Κοτόπουλο με δαμάσκηνα είναι ένα γαλλικό ερωτικό δράμα από τους δημιουργούς Vincent Paronnaud & Marjane Satrapi του Persepolis που εξελίσσεται στο Ιράν πριν την Ιρανική Επανάσταση. Κάποιες καρτουνίστικες σεκάνς θυμίζουν Persepolis φυσικά και εμπλουτίζουν πανέμορφα την στυλιστικά όμορφη ταινία. Ο Mathieu Amalric αποδεικνύει (σε μένα περισσότερο) ότι είναι ένας από τους καλύτερους σύγχρονους Γάλλους ηθοποιούς. Βασίστηκε σε ένα κόμικ που είχε σχεδιάσει και γράψει πριν λίγα χρόνια η ίδια η Satrapi. 
Ο Luis Bunuel έχει ασχοληθεί με ιερά και όσια σε διάφορα έργα, αλλά με τον Γαλαξία τα ισοπεδώνει όλα! Σε πρώτο επίπεδο παρακολουθούμε το οδοιπορικό των δύο πρωταγωνιστών που ξεκινούν με τα πόδια από το Παρίσι για να προσκυνήσουν τον Απόστολο Ιάκωβο (St. James ή Santiago) της Κομποστέλα στην Ισπανία. Κοινώς, να κάνουν τη διαδρομή ενός από τα πιο φημισμένα προσκυνήματα της Δυτ. Ευρώπης. Καθ' οδόν θα συναντήσουν πλήθος ανθρώπων και θα ζήσουν από πρώτο χέρι τη χριστιανική φιλανθρωπία (φιλοξενία, ελεημοσύνη), ή μη, κάποιων ανθρώπων. Θα βρεθούν επίσης μάρτυρες σε αμέτρητες σουρρεαλιστικές καταστάσεις με: δογματικούς, φανατικούς, αιρετικούς, άθεους, σκεπτικιστές και άπιστους, δηλαδή με όλες σχεδόν τις περιπτώσεις. Και ταυτόχρονα με το ταξίδι τους στο χώρο, ο Μπουνιουέλ θα κάνει ένα ταξίδι και στο χρόνο με εμβόλιμες σκηνές από ιστορικά (ή όχι και τόσο) γεγονότα. Σημειώστε ότι όλα όσα ακούγονται στο έργο είναι παρμένα από αληθινά κείμενα. Στο τέλος, αφού ο σκηνοθέτης θα έχει παραθέσει όλες τις απόψεις για τον χριστιανισμό και κυρίως την καθολική εκκλησία, θα αφήσει το θεατή μόνο του να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. 
Ο Jean Gabin θα μπλέξει με δύο γυναίκες στην ιστορία του Ξημερώνει. Η μία θα του κλέψει την καρδιά, αλλά καθώς θα του κάνει διάφορα τερτίπια, θα γευτεί τον έρωτα με τη δεύτερη. Και ενώ θα περιμένει να ολοκληρώσει τη σχέση του με την πρώτη και να ζήσουν μαζί, θα μπλέξει σε φασαρίες με ένα θεατράνθρωπο που πουλάει παραμύθια και κάλπικες υποσχέσεις στη νεαρή κοπελιά. Με πανέμορφη ρεαλιστική κινηματογράφιση ο Marcel Carne θα διηγηθεί την ιστορία μέσα από φλάσμπακ (πρωτόγνωρο πράγμα για την εποχή εκείνη!) για να καταλήξουμε στο τραγικό τέλος. Εκεί τότε ο αντιήρωας θα πρέπει να αντιμετωπίσει το πεπρωμένο του και... ολόκληρη διμοιρία της αστυνομίας, λίγο πριν ξημερώσει. Πιο κλασική δε γίνεται! 
Με τον Αντώνη και το Γιάννη τον ψηλό από τις Σαράντα Εκκλησιές αποφασίσαμε να γνωρίσουμε το έργο του Ζακ Τατί, όταν επανακυκλοφόρησαν Οι διακοπές του κυρίου Ιλό, την άνοιξη του 2004, εποχή που είχαμε τελειώσει και τις σπουδές από το Πολυτεχνείο. Γεμάτο από κόσμο το σινεμά Φαργκάνη, με κόσμο κάθε ηλικίας. Διστακτικοί στην αρχή, διαχυτικοί στη συνέχεια. Φύγαμε με ένα απίστευτο χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μας. Και φυσικά, μια νέα σινε-λατρεία μόλις είχε γεννηθεί.
«Αν αγαπάς κάποιον του λες πως ο ουρανός είναι λευκός. Κι αν εγώ απαντήσω, μα τα σύννεφα είναι μαύρα, τότε ξέρουμε ότι αγαπιόμαστε.»
Δεν υπάρχει τίποτα φανερά τρομακτικό στην ολλανδο-γαλλικής παραγωγής ταινία Spoorloos (=που δεν αφήνει ίχνη). Κι όμως, η περιέργεια για τη λύση του μυστηρίου, η διάχυτη ανησυχία για την τελική έκβαση της εξαφάνισης, η εξαρχής παρουσίαση του ανθρώπινου «κακού» της υπόθεσης, δεν σε κάνουν να νιώθεις και πολύ άνετα. Κι αν νομίζετε ότι η ταινία κυλάει «αργά» κι αν δεν σας αρέσουν τα γαλλικά και τα ολλανδικά, τότε κάτσατε να δείτε λάθος ταινία. Εκτός κι αν δεν είδατε το τέλος. Δεν είδατε το φινάλε; Αυτό που μπορεί να στιγματίσει οποιαδήποτε ταινία και μπορεί είτε να αποθεώσει ένα έργο είτε να το χαντακώσει; Σίγουρα δεν ισχύει το δεύτερο στην περίπτωσή μας εδώ. Ο ελληνικός τίτλος που δόθηκε στην ταινία σε ένα φεστιβάλ (σε ποιο;) ήταν «Χωρίς ίχνος» και ο αγγλικός "Vanishing". Γυρίστηκε και σε αμερικανικό ριμέικ από τον ίδιο σκηνοθέτη, τον George Sluizer, το 1993 με τους Jeff Bridges, Kiefer Sutherland και Sandra Bullock να πρωταγωνιστούν. Δεν ξέρω γιατί δεν έτυχε να το δω ποτέ...
Όπως έχουμε πει και παλιότερα, δεν είμαι οπαδός του μιούζικαλ. Και το ότι οι ηθοποιοί τραγουδάνε όλους τους διαλόγους, αποτελούσε για μένα ένα αντι-κίνητρο ώστε να μην τη δω. Μπορεί η κλασική ταινία του Jacques Demy Οι ομπρέλες του Χερβούργου να σε ξεγελάει στην αρχή με τα χρώματα και το τυπικό ρομάντζο «αγόρι-αγαπάει-κορίτσι» αλλά, τελικά, δεν έχει τίποτα «ζαχαρένιο» πάνω της. Οι αποφάσεις και οι επιλογές των πρωταγωνιστών θα είναι βασισμένες στη ζωή και η μαγεία του κινηματογραφικού έρωτα θα πάει περίπατο. Η συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών στην τελική σεκάνς αποτελεί σκηνή ανθολογίας. Το μελαγχολικά ρεαλιστικό της τέλος δεν πρόκειται να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Μεγαλεπίβολο το σχέδιο του Jean-Jacques Annaud να παρουσιάσει την ιστορία μιας μικρής ομάδας προϊστορικών ανθρώπων που -πολύ απλά- προσπαθούν να επιβιώσουν. Η οποία επιβίωση εξαρτάται από τη διατήρηση της φωτιάς. Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε μια ομάδα ανρθωποειδών κρομανιόν να επιτίθεται στους χόμο-σάπιενς και να τους κλέβει τη φωτιά. Τρεις χόμο-σάπιενς αναγκάζονται να διασχίσουν βουνά και πεδιάδες για να βρουν φωτιά και να τη φέρουν πίσω στη φυλή τους. Από κει και έπειτα παρακολουθούμε διάφορες περιπέτειες της πρωταγωνιστικής τριάδας με καννίβαλους, με λίγο πιο εξελιγμένους χόμο-σάπιενς και με την ίδια την άγρια φύση. Η γνωριμία με μία νεαρή γυναίκα από την πιο εξελιγμένη φυλή θα παίξει καθοριστικό ρόλο, καθώς θα κατέχουν πολύ καλύτερα το μυστικό της φωτιάς.
Ο τρομερός μίμος-κωμικός Pierre Etaix στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του παρουσιάζει έναν πάμπλουτο αλλά εντελώς μοναχικό άνθρωπο να ζει στη βίλα του. Κάποια στιγμή θα περάσει ένα τσίρκο από την περιοχή, θα το νοικιάσει για να τον διασκεδάσουν και εκεί θα συναντήσει τον έρωτα της ζωής του, η οποία έχει μαζί της το γιο τους. Όταν επέλθει το οικονομικό κραχ, θα τα παρατήσει όλα και θα φύγει μαζί τους σε ένα αυτοκίνητο, να ζήσουν από παραστάσεις στη γαλλική ύπαιθρο. Ο μικρός θα μεγαλώσει, θα γίνει ο διάσημος κλόουν Yo-yo, θα γίνει πλούσιος μέσα από την τηλεόραση και θα θελήσει να ξαναφτιάξει την κατεστραμένη πλέον βίλα, όπως την είχε ο πατέρας του, έτσι όπως την είχε δει εκείνο το βράδυ που είχε σταματήσει το τσίρκο στη βίλα. Κύκλους κάνει η ζωή... Εμπνευσμένη σκηνοθεσία, πανέξυπνα γκαγκς σ'αυτή την κωμωδία για σινεφίλ. Ειδικά το πρώτο κομμάτι που μας δείχνει τη ζωή του πλουσίου στη δεκαετία του ’20, η ταινία είναι ένας μεγάλος φόρος τιμής στο βωβό κινηματογράφο και ειδικότερα στον Μπάστερ Κίτον. Καθώς τα χρόνια κυλάνε, αλλάζει και η κινηματογραφική γλώσσα της ταινίας, κάνει μια στάση στη σκρούμπολ κωμωδία για να καταλήξει στη σύγχρονη εποχή και την επίδραση της τηλεόραση και τη δύναμη της διαφήμισης. 
Υπάρχει μια σχετικώς πρόσφατη ταινία που λέγεται «Ο Νταν έφαγε κόλλημα». Αυτή η φράση μου ήρθε στο μυαλό μετά τη θέαση του Monsieur Klein: ο κύριος Κλάιν έφαγε κόλλημα, τη στιγμή που έμαθε ότι υπάρχει κάποιος εβραίος στο Παρίσι –την εποχή της γερμανικής κατοχής– με το ίδιο ονοματεπώνυμο. Ο οπορτουνιστής και καιροσκόπος Κλάιν θα αρχίσει να ψάχνει τον συνονόματό του για να διορθώσει αλλά και να γλυτώσει τις παρεξηγήσεις. Η αποτυχημένη αναζήτηση και τα παρολίγον τυχαία συναπαντήματα θα τον κάνουν ακόμα πιο νευρικό. Ο κρυφο-ρατσισμός μέσω της ανεύρεσης της αληθινής ταυτότητας του πρωταγωνιστή παρουσιάζεται εξαίσια από τον Joseph Losey, που μας δίνει μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς του 1976, με μια δυναμικά παθητική ερμηνεία του Αλέν Ντελόν. Σε μικρό ρόλο βρίσκουμε και τη Ζαν Μορό.
