Hue and Cry

Νεαρός που διαβάζει μανιωδώς pulp αστυνομικά διηγήματα σε εφημερίδες αρχίζει να υποψιάζεται ότι οι ιστορίες που διαβάζει έχουν σχέση με την πραγματικότητα και με αληθινούς εγκληματίες. Μαζί με την παρέα του, προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια, καθώς κανένας ενήλικος δεν τον πιστεύει. Πρόκειται για το Hue and Cry, την ταινία που χαρακτηρίστηκε ως η πρώτη κωμωδία των βρετανικών στούντιο Ealing, αν και θα λέγαμε ότι πρόκειται κυρίως για μια παιδική περιπέτεια αγωνίας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι και ιστορικής αξίας το έργο με πολλές σεκάνς μέσα στα ερείπια του μεταπολεμικού Λονδίνου. Στη σκηνοθεσία βρίσκουμε τον Charles Crichton που μας έδωσε, μεταξύ άλλων, τη Συμμορία των εντιμοτάτων αλλά και το Ένα ψάρι που το έλαγαν Γουάντα αρκετά χρόνια μετά.

It Always Rains on Sunday

Στη βρετανική παραγωγή των Ealing studios It Always Rains on Sunday παρατηρούμε διάφορους χαρακτήρες σε μία φτωχική συνοικία του Λονδίνου και το πώς μπλέκονται οι ζωές μεταξύ τους: τρεις νεαροί μικρολωποδύτες που προσπαθούν να «πιάσουν την καλή», ένας αστυνομικός που τους «έχει» από κοντά, ένας σαξοφονίστας που κερατώνει τη γυναίκα του, ένας μπουκμέικερ που στήνει αγώνες, ένας δραπέτης που ψάχνει καταφύγιο και στο επίκεντρο του έργου μία οικογένεια με τις δύο κόρες και τα ερωτικά τους προβλήματα αλλά και με την μητριά που έχει «παρελθόν» με τον δραπέτη.

Λίγες σκηνές σε flash-back, νουάρ πινελιές αλλά και ρεαλισμός σε μία θαυμάσια καταγραφή της καθημερινότητας (και συγκεκριμένα μίας ημέρας, της Κυριακής) από τον σκηνοθέτη Robert Hamer όπως και έξοχη καταγραφή των εγνοιών και προβλημάτων του κάθε χαρακτήρα.

Ramrod (Ο ουλαμός των γενναίων)

Άλλη μία συνεργασία του McCrea με την Veronica Lake λίγα χρόνια μετά το Sullivan's Travel, αλλά εδώ δεν θα υπάρξει έρωτας, καθώς η κα. Lake είναι η γυναίκα-αράχνη που παίζει με τους άντρες και τους βάζει να μπλέκονται για χάρη της, μέχρι να υλοποιηθεί ο σκοπός της. Ο σκοπός της είναι να ανοίξει ένα δικό της ράντσο και να πάει κόντρα στη βούληση του μεγαλο-γελαδάρη πατέρα της. Θα χρειασθεί έναν επιστάτη-προϊστάμενο για το ράντσο και θα προσλάβει τον McCrea. Στο Ramrod λοιπόν παρακολουθούμε μία ακολουθία γεγονότων, για την ακρίβεια τις αλυσιδωτές αντιδράσεις στα αμέσως προηγούμενα γεγονότα, τη συσσωρευμένη καταπίεση και το μίσος που οδηγούν την πλοκή, φυσικά, σε αιματηρά συμβάντα και ξεκαθαρίσματα. Στο σύνολό του, είναι ένα απλοϊκό γουέστερν β' διαλογής, το οποίο όμως κρατάει το ενδιαφέρον σου. Ήταν το πρώτο γουέστερν που σκηνοθέτησε ο Andre de Toth.

Song of the Thin Man (Το τραγούδι του ανθρώπου σκιά)

Έκτη και τελευταία ταινία της σειράς Thin Man, με τον ντετέκτιβ Νικ Τσαρλς και τη γυναίκα του να αναλαμβάνουν να βρουν το δολοφόνο ενός μουσικού παραγωγού. Όπως και στις άλλες ταινίες, έτσι και εδώ οι ύποπτοι με κίνητρο είναι πάρα πολλοί, οι ζωές του πρωταγωνιστικού διδύμου μπαίνουν σε κίνδυνο και η αποκάλυψη της ταυτότητας του δολοφόνου έρχεται όταν ο Τσαρλς τους μαζεύει όλους μαζί (όπως και στις άλλες ταινίες). Σε γενικές γραμμές, χαριτωμένη η ταινία Song of the Thin Man. Λίγα κωμικά ευρύματα, πάντα πετυχημένη η χημεία των πρωταγωνιστών Powell και Loy, αλλά μέτρια η αστυνομική ιστορία του έργου. Έχει ενδιαφέρον η παρουσίαση των παρασκηνίων των μουσικών σκηνών της εποχής αλλά και τα τζαμαρίσματα των τζαζ συγκροτημάτων σε κλαμπ και σε σπίτια! Σε μικρούς ρόλους ο μικρός Dean Stockwell στο ρόλο του Τσαρλς Τζούνιορ (του υιού), η Gloria Grahame ως τραγουδίστρια και ο Don Taylor στο ρόλο διάσημου κλαρινίστα.

Body and Soul (Δάφνες στο ρινγκ)

Η άνοδος και η πτώση ενός μποξέρ. Από την αφάνια και τις υποβαθμισμένες φτωχικές συνοικίες, στα μεγάλα σαλόνια και τον τίτλο του πρωταθλητή. Μαζί με την επιτυχία όμως, θα έρθει η έκλυτη ζωή, τα μεγάλα έξοδα, η αποξένωση με την οικογένεια, με τη μελλοντική σύζυγό του και τον καλύτερό του φίλο. Στο τέλος, θα ενδώσει στους όρους των παραγόντων που εξουσιάζουν και ελέγχουν το άθλημα και θα τον πείσουν να «στήσει» τον τελευταίο του αγώνα. Κλασικό το θέμα της ταινίας Body and Soul, της πρώτης σκηνοθετικής δουλειάς του Robert Rossen σε μια μεγάλη παραγωγή της United Artists. Σημειώστε: φωτογραφία από James Wong Howe, ο Robert Aldritch σε ρόλο βοηθού σκηνοθέτη, σε ένα ορίτζιναλ σενάριο του Abraham Polonsky. Όλη όμως η ταινία στηρίζεται στους ώμους του σπουδαίου John Garfield, που χάθηκε πρόωρα το 1952 σε ηλικία 39 ετών από καρδιακό επεισόδιο.

Θα θυμόμαστε επίσης το έργο ως τη σύμπραξη μερικών σπουδαίων καλλιτεχνών, που λίγα χρόνια μετά βρέθηκαν στη μαύρη λίστα του ΜακΚάρθι και ουσιαστικά οι καριέρες τους έλαβαν άδοξο τέλος: σημειώστε τους Polonsky, τον ίδιο τον Garfield και την Anne Rever (που υποδύεται στο έργο τη μητέρα του).

Magic Town (Πόλη δίχως προσωπείο)

Ο James Stewart βρήκε την μικρή αμερικανική πόλη που τα δημογραφικά στοιχεία της, τα αποτελέσματα των εκλογών και οι απόψεις τους ταιριάζουν αναλογικά με το σύνολο των ΗΠΑ. Κοινώς, ανακάλυψε τον τρόπο να κάνει εύκολα και γρήγορα γκάλοπ που το αποτέλεσμα θα αποτυπώνει το σύνολο της χώρας. Έτσι μετακομίζει σ'αυτή την Magic Town του τίτλου, υποδύεται τον ασφαλιστή και βγάζει γκάλοπ χωρίς να το ξέρει κανένας. Μόνο που, σιγά-σιγά, θα αρχίσει να γίνεται μέλος της μικρής κοινωνίας, θα συμμετέχει στα κοινά, θα προπονεί την σχολική ομάδα μπάσκετ και θα ερωτευτεί την δημοσιογράφο Jane Wyman. Και όπως αντιλαμβάνεστε, όταν η αλήθεια για το ποιόν του Stewart βγει στη φόρα, όλα θα αλλάξουν. Σ'αυτό το σημείο, ο σκηνοθέτης William Wellman παρουσιάζει πανέξυπνα την αμερικανική τρέλα σε ευθεία αναλογία με την τρέλα για αναζήτηση χρυσού, όπως συνέβη πριν 80-100 χρόνια δηλαδή. Χαριτωμένο εργάκι, με αρκετά ηθικοπλαστικά μηνύματα παλαιότερης κοπής, ένα έργο για όλη την οικογένεια.

The Woman on the Beach (Στην άβυσσο του πάθους)

Πέρασαν κανά-δυο χρόνια από τη λήξη του πολέμου για να αρχίσει ο Robert Ryan να συμμετέχει ξανά σε κινηματογραφικά έργα. Αλλά με το που ξεκίνησε πάλι το 1947, πήρε αμέσως την πρώτη του υποψηφιότητα για όσκαρ στο Crossfire και έκτοτε δεν σταμάτησε να συμμετέχει σε έργα. Εκείνη τη χρονιά συμμετείχε και στην τελευταία αμερικανική ταινία του Jean Renoir, άλλο ένα φιλμ-νουάρ έργο της εποχής. Η γυναίκα της παραλίας, The woman on the beach, θα είναι η Joan Bennett, σύζυγος ενός τυφλού πλέον ζωγράφου (Charles Bickford) που θα τον σαγηνεύσει και θα του βάλει περίεργες ιδέες, όπως το ότι θέλει να «ελευθερωθεί» από τον σύζυγό της, για του οποίου την τύφλωση ευθύνεται σε ένα βαθμό και αισθάνεται τύψεις. Αντίθετα, ο Ryan πιστεύει ότι ο Bickford είναι μερικώς τυφλός και θα προσπαθήσει να το αποδείψει με επικίνδυνους τρόπους. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Renoir ασχολείται με ερωτικά τρίγωνα (θυμηθείτε το Ανθρώπινο κτήνος ή και τη Σκύλα). Εδώ συμπυκνώνει την ιστορία και εξελίσσει την πλοκή σε 70 λεπτά μόνο και γι'αυτό μπορούμε να πούμε ότι η ταινία είναι πετυχημένη. Καθώς, είχε όλα τα φόντα να καταντήσει ένα κουραστικό μελόδραμα. Καλή είναι επίσης η σκιαγράφηση και των τριών «προβληματικών» πρωταγωνιστών. Πάντως, αν δεν έχετε δει τα προαναφερθέντα έργα του Ρενουάρ, καλύτερα να ξεκινήσετε από κείνα παρά από αυτό.

The Sea of Grass

Ο Ελία Καζάν έχει κάνει την παρακάτω δήλωση για το έργο The Sea of Grass, που ήταν η δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά: "It’s the only picture I’ve ever made that I’m ashamed of. Don’t see it." Δεν του κάναμε το χατήρι και κάτσαμε και παρακολουθήσαμε το έργο, που παρεμπιπτόντως είχε τιτλοφορηθεί δις στα ελληνικά. Αρχικά ως «Το παραστράτημα μιας μητέρας» και κατόπιν με το πιο ταιριαστό στο πρωτότυπο «Θάλασσα από χορτάρι». Και τι παρακολουθήσαμε; Μια ακριβή παραγωγή της MGM, ένα επικό, οικογενειακό δράμα που εκτυλίσσεται στην άγρια δύση με πρωταγωνιστή τον τέως αξιωματικό, νυν αγελαδάρη Spencer Tracy που δεν αφήνει κανέναν άλλο στην τεράστια περιοχή του, τη θάλασσα από γρασίσι, να πάει να καλλιεργήσει, καθώς τη θέλει αποκλειστικά για τα ζωντανά. Θα παντρευτεί την Katharine Hepburn, αλλά αυτή σιγά-σιγά θα αρχίσει να υποστηρίζει τους αντιπάλους, με πρωτεργάτη τον δικηγόρο Melvyn Douglas. Με τον οποίο θα αναπτυχθεί ένα ειδύλλιο. Και όταν γεννηθεί το δεύτερο παιδί, οι κακές γλώσσες θα λένε ότι είναι το εξώγαμο της γυναίκας του Tracy. Κάπου εκεί θα χωρίσουν οι δρόμοι τους, ο Tracy θα κρατήσει τα παιδιά, η Hepburn θα φύγει για πολλά χρόνια και η ιστορία (όσον αφορά τους γεωργούς) θα δικαιώσει τον Tracy. Αλλά το έργο δεν τελειώνει εδώ, καθώς έχουμε πολλά ακόμα να δούμε που θα αφορούν τη νέα γενιά αυτή τη φορά, τις ιστορίες των παιδιών που θα έχουν μεγαλώσει. Η ταινία ολοκληρώνεται με κάποια δόση συγκίνησης, αλλά αυτό το larger-than-life μελόδραμα και τα βάσανα των πρωταγωνιστών μπορεί σε κάποιους να φανεί κουραστικό. Θα συμφωνήσω ότι μοιάζει περισσότερο για διεκπεραιωτική δουλειά και ότι ο κος. Καζάν δεν είχε πολύ έλεγχο στο τελικό αποτέλεσμα. Γι’αυτό και η άνωθεν δήλωσή του, ίσως. Πάντως, δεν θα το χαρακτήριζα κακό έργο• το πιο μέτριο όμως από όλες τις συνεργασίες του διάσημου ζευγαριού.

Key Witness

Η ταινία Key Witness ήταν μια παραγωγή της Columbia τη χρονιά του 1947 και... δεν έχει ούτε ένα γνωστό όνομα στους συντελεστές. Αποτελεί ένα συνηθισμένο b-movie της εποχής, το οποίο μέσα στα 65 μόλις λεπτά που διαρκεί, καταφέρνει και παρουσιάζει τόσες ανατροπές και αλλάζει την πλοκή του άλλες τόσες φορές, που άλλος θα μπορούσε να γυρίσει τρεις-τέσσερις ταινίες με όλα αυτά που συμβαίνουν. Κι αυτό είναι το κύριο μειονέκτημα του εργού, αλλάζει δηλαδή διάθεση και ύφος κάθε δέκα λεπτά. Και για τις ερμηνείες; Άσε καλύτερα.

Ξεκινάει με έναν μυστήριο τύπο που παθαίνει ατύχημα και προσπαθεί να ανακτήσει τη μνήμη του. Μέσω φλάσμπακ βλέπουμε ότι ήταν ένας απλός υπάλληλος εταιρείας που στο σπίτι του ασχολούνταν ερασιτεχνικά με περίεργες κατασκευές οικιακών gadgets. Ένα βράδυ θα κερδίσει στον ιππόδρομο λεφτά, θα μπλέξει με μία ξανθιά και τον πρώην της, αυτή θα σκοτωθεί από τον δεύτερο, αλλά θα κυνηγήσουν αυτόν ως ύποπτο φόνου. Θα κρυφτεί για μήνες και θα αλλάξει ταυτότητα, παίρνοντας τα στοιχεία ενός νεκρού και βάζοντας τα δικά του στη θέση του. Στο νοσοκομείο (επανερχόμαστε στο σημείο όπου ξεκίνησε η ταινία) τον βρίσκει ο πλούσιος πατέρας (του πεθαμένου) που είχε παρατήσει το γιο του όταν ήταν μωρό και θέλει τώρα να επανορθώσει! Ο πρωταγωνιστής μας υποδύεται με επιτυχία το νέο του ρόλο και ζει πλουσιοπάροχα. Όταν θα αρχίσει να βαριέται, θα ασχοληθεί με το παλιό του χόμπι. Και αφού πλέον έχει κεφάλαιο, θα τα κυκλοφορήσει μαζικά στο εμπόριο. Μόλις δει αυτά τα -πανομοιότυπα με τα ορίτζιναλ- gadgets ένας παλιός φίλος, θα πάει να ψάξει την προέλευσή τους επειδή υποπτεύεται ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Και δεν φτάσαμε ακόμα στο τέλος!

Γιατί έκατσα και τα έγραψα όλα αυτά; Κυρίως, για να θυμάμαι τι συμβαίνει σ'αυτό το έργο χωρίς να χρειαστεί να ασχοληθώ ξανά μαζί του. Μπορείτε να το δείτε μόνο ως σχόλιο του τι κάθονταν, έβλεπαν και έχαφταν τα αμερικανάκια εκείνη την εποχή: το αμερικανικό όνειρο και πώς να το πετύχεις! Είτε δουλεύεις πολύ και απλά επιβιώνεις, είτε ποντάρεις στο τζόγο! Κι αν μπλέξεις με περίεργες παρέες, απατήσεις τη γυναίκα σου ή μεθύσεις σε λάθος μέρος, μάλλον θα καταλήξεις στη φυλακή!

Secret Beyond the Door... (Το μυστικό του έβδομου δωματίου)

Άλλη μια από τις δεκάδες ταινίες του μεγάλου Fritz Lang και άλλη μια ταινία όπου συνεργάζεται με τη Joan Bennett. Η οποία υποδύεται μια ευκατάστατη κοπέλα που στις διακοπές της στο Μεξικό γνωρίζεται με έναν γοητευτικό κύριο (Michael Redgrave), αρχιτέκτονα στο επάγγελμα, ερωτεύονται, αμέσως παντρεύονται αλλά πολύ σύντομα, όταν επιστρέφουν στις ΗΠΑ, αντιλαμβάνεται ότι δεν γνωρίζει τίποτα γι'αυτόν και την οικογένειά του. Και πέρα από τα πολλά και διάφορα που μαθαίνει γι'αυτόν, υπάρχει το πανέξυπνο σεναριακό εύρυμα του ότι είναι... συλλέκτης δωματίων στα οποία έχει συντελεστεί φονικό πάθους (ακόμα κι ο Vincent Price θα το ενέκρινε)! Και η πρωταγωνίστριά μας αρχίζει να υποπτεύεται ότι η περίεργη συμπεριφορά του έχει κάποια σχέση με όλα αυτά. Και γιατί όμως το έβδομο δωμάτιο είναι κλειδωμένο; Εξ ου και ο τίτλος, δηλαδή Secret Beyond the Door.... Η περιέργειά της θα την οδηγήσει να ανακαλύψει επικίνδυνα μυστικά που θα θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή της! Βρισκόμαστε στα χρόνια που η επιστήμη της ψυχολογίας αρχίζει και γίνεται όλο και πιο διάσημη, έτσι και η βασική υπόθεση του έργου αλλά και οι πράξεις αρκετών δεύτερων χαρακτήρων βασίζονται σε απωθημένα, ενοχές, προσπάθειες συγκάλυψης μυστικών. Πολύ καλό εργάκι με μπόλικες δόσεις θρίλερ που θα ζήλευε και ο ίδιος ο κύριος Χίτσκοκ!

T-Men (Έφοδος αυτοκτονίας)

Όπου Τ-Men, εννοούμε treasure-men, δηλαδή τους πράκτορες του Υπουργείου Οικονομικών που στη συγκεκριμένη ταινία προσπαθούν να ξεσκεπάσουν ένα μεγάλο κύκλωμα πλαστογραφίας. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα από τα αρχεία του Υπουργείου, έχει πολλά εξωτερικά γυρίσματα, έχει κάποιους αληθινούς κυβερνητικούς αξιωματούχους και ξεκινάει με μια voice-over αφήγηση για να αποδείξουν την αξιοπιστία της. Έχει στην καρέκλα του σκηνοθέτη τον Anthony Mann και στη φωτογραφία τον John Alton, δύο από τους πιο επιφανείς δημιουργούς του νουάρ. Ο πρωταγωνιστής Dennis O'Keefe με τον συνεργάτη του είναι οι μυστικοί πράκτορες που υποδύονται τους πλαστογράφους και προσπαθούν να διεισδύσουν στον υπόκοσμο. Ξεκινούν από το Σικάγο, για να χτίσουν τη φήμη τους και συνεχίζουν μετά στην Καλιφόρνια, εκεί όπου εδρεύει το κύκλωμα που θέλουν να ξεσκεπάσουν. Οι περιπέτειές τους θα τους φέρουν αντιμέτωπους με έναν κόσμο βίας και διαφθοράς. Η οποία βία σκιαγραφείται πολύ έντονα από τον Μαν σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της. Και μόνο για τη σκηνή που σκοτώνεται ο συνεργάτης του O'Keefe μπροστά στα μάτια του, μη μπορώντας να κάνει τίποτα ώστε να μην αποκαλυφθεί η διπλή του ταυτότητα, η ταινία παίρνει πολλούς πόντους. Το άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι το πόσο ταιριάζουν τελικά οι διπλοί πράκτορες στον υπόκοσμο. Φοράνε τα φανταχτερά κουστούμια, μιλάνε άνετα με το μάγκικο τρόπο και δεν φαίνεται να δυσανασχετούν πολύ με τις πράξεις βίας που συμμετέχουν.

Ο σκηνοθέτης Μαν είχε δηλώσει για το έργο: «Το Τ-Men ήταν στην πραγματικότητα η πρώτη μου ταινία. Ήταν το πρώτο "ντοκιμαντέρ" εκείνου του είδους και πήγε εξαιρετικά καλά για μια β' διαλογής παραγωγή. Ήμουν αρκετά ευχαριστημένος με κάποιες σκηνές, όπως, ας πούμε, με τον ξυλοδαρμό του Ντένις Ο'Κιφ ή το φόνο του Φορντ στο χαμάμ.» Σε ρόλο κακού ο Charles McGraw, ο οποίος θα έχει τη δικιά του επιτυχία λίγα χρόνια μετά.

Brighton Rock (Τρομαγμένος παράνομος)

Το πλημμελώς μεταφρασμένο βιβλίο του Graham Greene, στο οποίο δόθηκε ο ελληνικός τίτλος «Ανήλικος δολοφόνος» (εκδόσεις Ζαχαρόπουλος) με άφησε με διάφορες απορίες και κάποια πράγματα αξεδιάλυτα. Μαθαίνοντας ότι υπάρχει και η ταινία Brighton Rock, της οποίας το σενάριο συνυπόγραψε ο ίδιος ο συγγραφέας, βάλθηκα να τη βρω. Μια νουάρ βρετανική ταινία, που ακολουθεί κατά γράμμα την πλοκή του βιβλίου και παρουσιάζει το προφίλ του ψυχολογικά ανισόρροπου «νεαρού σημαδεμένου» (όπως είναι γνωστό το έργο στις ΗΠΑ) με το όνομα Πίνκι, που υποδύεται ο νεαρότατος Richard Attenborough και θέλει να ελέγξει με τη μικρή του συμμορία την παραλία στο Μπράιτον και τους ιπποδρόμους. Όταν σκοτώσει έναν της αντίπαλης συμμορίας, θα αναγκαστεί να παντρευτεί μια σερβιτόρα για να μην μπορέσει να καταθέσει ποτέ της εναντίον του, αλλά και για να γλυτώσει από αυτήν θα προσπαθήσει να την «βγάλει από τη μέση». Όμως θα υπάρξει μια τύπισσα με πολύ τσαγανό, η Άιντα, που θα προσπαθήσει να λύσει την υπόθεση παρά τις αρνήσεις της αστυνομίας. Η τελευταία σκηνή άλλαξε λίγο (με το δίσκο γραμμοφώνου) και τελειώνει ολίγον τι διαφορετικά, αλλά αν το καλοσκεφτούμε, όχι και εντελώς αλλιώτικα (χμ, δεν πολυβγάζει νόημα η προηγούμενη φράση αν δεν έχεις δει το έργο). Επιγραμματικά, αποτελεί μια από τις λίγες αλλά πολύ καλές νουάρ κυκλοφορίες που είδαμε από τη Γηραιά Αλβιόνα. Μια ταινία που σκηνοθέτησαν και παρήγαγαν τα αδέρφια Boulting, το αντίστοιχο των αδερφών Κοέν στη Βρετανία πριν πολλά, πολλά χρόνια. Να σημειώσουμε ότι στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς κυκλοφόρησε το ριμέικ της ταινίας.

The Bachelor and the Bobby-Soxer

Χαριτωμένη κομεντί, με καλούτσικα αστεία, χωρίς μελοδραματισμούς, που παίζει με τη σοβαροφάνεια του θέματός της και σε κερδίζει με την αγνότητα των προθέσεων της επειδή, αντικειμενικά, δεν είναι και η καλύτερη ταινία του Cary Grant. Ο λόγος για το The Bachelor and the Bobby-Soxer το οποίο βγήκε στα ελληνικά ως «Ο εργένης και το αγοροκόριτσο». Δίπλα του η Myrna Loy που υποδυέται την ανύπαντρη δικαστίνα που έχει για μικρή αδελφή την Shirley Temple, η οποία μικρή με τη σειρά της ερωτεύεται τον Cary Grant. Για να ξεμπλέξουν από... δύσκολες καταστάσεις, αναγκάζουν τον Grant να κάνει παρέα με τη μικρή, μέχρι δηλαδή να τον βαρεθεί. Αυτό που ακολουθεί είναι αρκετές χαζοχαρούμενες καταστάσεις, ένα παιχνίδι μπάσκετ εν έτει 1947, μερικές κόντρες τεστοστερόνης (στα υπαίθρια παιχνίδια), κάποια έξυπνα λογοπαίγνια και ο έρωτας που θα έρθει από κει που δεν το περιμένουν. Με τη βοήθεια ενός καπάτσου θείου, φυσικά. Την επόμενη χρονιά, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι ξανασυνεργάστηκε στο πολύ καλύτερο (κατ' εμέ) Το σπίτι των ονείρων.

High Wall (Εσκότωσα τη γυναίκα μου)

Η μόδα της ψυχανάλυσης μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο «χτύπησε» τις ΗΠΑ και αυτό φαίνεται και από τον κινηματογράφο. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ταινία του '47 με τίτλο High Wall, που θα έπρεπε καλύτερα να τιτλοφορηθεί ως homicidal. Αφού αυτός είναι ο χαρακτηρισμός που δίνουν στον πρωταγωνιστή Robert Taylor επειδή τον συνέλαβαν για το φόνο της γυναίκας του, μέσα στο σπίτι του εργοδότη της Herbert Marshall, χωρίς να θυμάται πώς και τι έκανε. Θα κλειστεί σε ίδρυμα για παρακολούθηση και με τη βοήθεια μιας όμορφης, νεαρής, αλλά και καπάτσας γιατρού θα προσπαθήσει να βρει την αλήθεια και, κυρίως, να αποδείξει την αθωώτητά του για να μπορέσει να αντικρύσει ξανά το μικρό του παιδί. Οι περιπέτειες που θα ακολουθήσουν είναι λίγο-πολύ προβλεπόμενες, η χρήση της ύπνωσης θα αποτελέσει το εργαλείο του σκηνοθέτη για να παίξει με τα φλάσμπακ, προσθέτουμε λίγα στοιχεία και από ταινίες φυλακών αλλά στο σύνολό της ακολουθεί τις επιταγές των λοιπών νουάρ ταινιών με τον παγιδευμένο ήρωα. Μοιάζει λίγο με το Spellbound του Χίτσκοκ, και χωρίς να πρόκειται για κάποιο σπουδαίο έργο, τουλάχιστον δεν είναι κακό και παρακολουθείται άνετα.

Pursued (Στον ίσκιο μιας κατάρας)

Περισσότερο ένα φιλμ νουάρ γυρισμένο στην άγρια δύση, παρά ένα αυτό καθ'αυτό γουέστερν. Ο σκηνοθέτης Raoul Walsh μάλλον δεν το επιδίωξε, απλά του βγήκε! Λίγο η σκοτεινή, ασπρόμαυρη φωτογραφία από τον σπουδαίο James Wong Howe, ο πρωταγωνιστής (Robert Mitchum) με το άγνωστο παιδικό παρελθόν και τις ελάχιστες αναμνήσεις από την οικογένειά του, όλα συνηγορούν σ'αυτό. Ο Mitchum νιώθει σε όλη του τη ζωή κυνηγημένος, εξ ου και ο τίτλος Pursued. Κυνηγημένος από έναν περίεργο τύπο που θέλει να τον σκοτώσει, κυνηγημένος στα όνειρά του που δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνουν. Η Teresa Wright υποδύεται την κοπέλα που αποτελεί τον έρωτα της ζωής του. Ένας έρωτας όμως που βρίσκει αντίθετη τη μητέρα της Wright (που μεγάλωσε και τον Mitchum). Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα, με όλη τη σημασία της λέξεως. Αναζητήστε αυτό το ψυχολογικό γουέστερν που αποτελεί επίσης και μια από τις αγαπημένες ταινίες του Martin Scorsese, ο οποίος συνέβαλε ώστε η κόπια να αναπαλαιωθεί από το πανεπιστήμιο του UCLA.

A Double Life (Διπλή ζωή)

Η πρώτη ταινία του George Cukor μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου ήταν η A Double Life. Σε πρώτο επίπεδο, έχουμε να κάνουμε με ένα film-noir, τυπικό δείγμα της εποχής. Σε δεύτερο επίπεδο, βλέπουμε μια ταινία για το πάθος του ηθοποιού με την τέχνη του. Έτσι ξεκινάει η ταινία και βλέπουμε τον διάσημο ηθοποιό Anthony John —που υποδύεται ο φοβερός Ronald Colman— να αποφασίζει να παίξει τον Οθέλλο. Το ρόλο της Δεισδαιμόνας έχει η πρώην σύζυγός του και μόνιμη συνεργάτης του. Λίγο η υπερκόπωση, και περισσότερο η μανία του να «μπαίνει» βαθειά στο ρόλο του, αρχίζει και επηρεάζεται από το σεξπιρικό έργο και η ζήλεια φουντώνει μέσα του για την πρώην του και τον υπεύθυνο των δημοσίων σχέσεων του θεάτρου που υποδύεται ο Edmond O'Brien. Αυτή η σχεδόν σχιζοφρενική του στάση θα τον οδηγήσει στο έγκλημα και κάπως έτσι τελειώνει η πρώτη ώρα του έργου. Στο υπόλοιπο 40λεπτο βγαίνει στο προσκήνιο ο O'Brien, ο οποίος έχει αρχίσει και ψιλιάζεται την όλη φάση και μηχανεύεται τρόπους για να ξεσκεπάσει την ενοχή του ηθοποιού.

Η Διπλή ζωή έφερε τελικά στον Colman στο πρώτο του όσκαρ α' ανδρικού ρόλου, μετά από τρεις υποψηφιότητες (οι δύο μάλιστα την ίδια χρονιά του '29). Άλλο ένα κέρδισε ο συνθέτης Miklós Rózsa για τη μουσική της ταινίας και από μία υποψηφιότητα ο Cukor για τη σκηνοθεσία και οι σεναριογράφοι για το... σενάριο φυσικά. Η ταινία περλαμβάνει αποσπάσματα από τον Οθέλλο και ειδικότερα της τελικής σκηνής. Λέγεται ότι ο Colman δεν ένιωθε καλά με το όλο σεξπηρικό θέμα και έτσι προσέλαβαν τον «ειδικό» ηθοποιό Walter Hampden για να καθοδηγεί και να συμβουλεύει. Με λίγα λόγια, αξίζει να την αναζητήσετε.

Nightmare Alley (Ο αγύρτης)

Ο κόσμος του φιλμ-νουάρ μέσα στα άδυτα των περιπλανώμενων καρναβαλιών. Ο πρωταγωνιστής μας ξεκινάει ως βοηθός σε μια μέντιουμ, μαθαίνει τα μυστικά της και τον «κώδικα» και, έχοντας έμφυτο ταλέντο στην εξαπάτηση, αποφασίζει να κατακτήσει τα μεγάλα σαλόνια. Θα συναντήσει μια ψυχολόγο και μαζί με τα μυστικά των πελατών της θα προσπαθήσουν να εξαπατήσουν μεγάλο κόσμο. Απ'τα αλώνια στα σαλόνια και πίσω πάλι, όμως. Σαν τον Ίκαρο, τόλμησε να πετάξει πιο ψηλά από ό,τι έπρεπε, έκαψε τα φτερά του και έπεσε πολύ άτσαλα. Η ζωή κύκλους κάνει και τελικά βρέθηκε πιο κάτω και απ'τον πάτο.

Ο μεγάλος τότε σταρ της Fox, ο Tyrone Power, αγόρασε ο ίδιος τα δικαιώματα του βιβλίου που έγραψε ο William Lindsay Gresham, θέλοντας να ξεφύγει από τους τυποποιημένους ρόλους που έπαιζε σε περιπέτειες και λοιπά εμπορικά φιλμ και θέλοντας να «τσαλακώσει» λίγο το προφίλ του. Η ταινία τελικά Nightmare Alley τον δικαιώνει και μπορούμε να πούμε ότι αξίζει να την ανακαλύψετε. Πολύ καλή σκηνοθεσία, με καλή ανάπτυξη της πλοκής και καλές ερμηνείες από το συνολικό καστ που πέραν του Power δεν περιείχε γνωστά ονόματα. Χωρίς να το περιμένω, εξεπλάγην και γω ευχάριστα από αυτή την... mentalist ταινία του '47.

The Fugitive (Ο σταυρός του μαρτυρίου)

Σε μια φανταστική χώρα της Κεντρικής Αμερικής, οι ιερείς διώκονται και εκτελούνται από το στρατιωτικό καθεστώς που κυβερνάει τη χώρα. Ο τελευταίος που έχει απομείνει δεν σκοπεύει να φύγει και προσπαθεί να επαναλειτουργήσει την εκκλησία του. Όμως οι στρατιωτικοί τον κυνηγάνε και αναγκάζεται να γίνει φυγάς.

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η ιστορία της ταινίας The Fugitive. Βασισμένη στο βιβλίο "The Power and the Glory" του Graham Greene («Η δύναμη και η δόξα», εκδόσεις Ζαχαρόπουλος), η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον John Ford και δεν έχει καμία σχέση με όσα είχε κάνει μέχρι τότε ο δημιουργός. Δεν πρόκειται ούτε για περιπέτεια ούτε για ταινία δράσης. Είναι μια ταινία με έντονο θρησκευτικό στοιχείο και πολλούς συμβολισμούς (εξ ου και ο ελληνικός τίτλος «Ο σταυρός του μαρτυρίου»), με αργή εξέλιξη της πλοκής, για να μην πω κουραστική. Όμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία από τον διάσημο μεξικανό φωτογράφο Gabriel Figueroa, που στην σχεδόν πενηντάχρονη καριέρα του φωτογράφησε πάνω από 200 ταινίες. Μεταξύ αυτών και τις περισσότερες του Λούις Μπουνιουέλ.

Born to Kill (Σκλάβος του εγκλήματος)

Life is very much like coffee. The aroma is always better than the actuality.

Ο Robert Wise υπογράφει το 1947 την πρώτη του film-noir ταινία υπό τον τίτλο Born to Kill. Στην Αγγλία κυκλοφόρησε υπό τον τίτλο Lady Of Deceit. Στην Ελλάδα ως Σκλάβος του εγκλήματος! Η ταινία αφορά τη γνωριμία μιας προσφάτως διαζευγμένης (Claire Trevor) με έναν σκληρό άντρα που έχει μεγάλο πρόβλημα με τα νεύρα του, σε τέτοιο βαθμό που αφήνει στο πέρασμά του... πολλά πτώματα! Η ταινία παρακολουθεί την περίεργη σχέση της μαντάμ με τον σαγηνευτικό, κατά τα άλλα, κύριο που την γουστάρει αλλά δεν μπορεί να την έχει δικιά του μιας και είναι ήδη λογοδοσμένη. Η ιστορία θα περιπλεχτεί όταν αποφασίσει να παντρευτεί την πλούσια αδερφή της, έτσι ώστε να μπει για τα καλά στο σπίτι τους και να είναι κοντά στην Trevor. Η εμφάνιση, τέλος, ενός περίεργου ντετέκτιβ θα οδηγήσει την όλη κατάσταση προς τη βίαιη εκτόνωση.

Κι αυτός ο ρόλος του ντετέκτιβ είναι που μου άφησε την καλύτερη εντύπωση από την ταινία. Ένας ρόλος ακριβώς αντίθετος από τον κύριο Marlowe· χοντρούλης, φαινομενικά αγαθιάρης αλλά ευφυής, με πνευματώδεις ατάκες βγαλμένες από βιβλία. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι απλά γραφικοί και υπερβολικοί στο παίξιμό τους και ακόμα περισσότερο ο πρωταγωνιστής Lawrence Tierney. Τον έχετε δει και σε άλλη ταινία να παίζει: ως ο φαλακρός, γερασμένος αρχηγός της σπείρας των Reservoir Dogs! Θα λέγαμε πάντως ότι η αντιμετώπιση ενός εγκληματία που σήμερα θα χαρακτηρίζαμε serial killer είναι αρκετά απλοϊκή.

Dead Reckoning (Ανθρώπινη κόλαση)

Για τους θαυμαστές του Humphrey Bogart και τους θαυμαστές των ταινιών φιλμ-νουάρ της δεκαετίας του '40, η ταινία Ανθρώπινη κόλαση είναι ό,τι πρέπει. Οι υπόλοιποι που δεν πολυενθουσιάζονται από αυτά, μπορούν να παραμερίσουν καθώς, όντως, είναι άλλη μια ταινία με τον Bogart στο γνωστό σκληρό ύφος που τον γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, συντροφιά με την «παγοκολώνα» και χαρακτηριστική φιγούρα των noir, Lizabeth Scott. Χωρίς να προσθέτει τίποτα ιδιαίτερο, ο σκηνοθέτης John Cromwell διεκπεραίωσε τη δουλειά του, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Λείπει το κάτι (ίσως και αρκετά πράματα) παραπάνω που θα ανέβαζε την ταινία και θα την έκανε άξια αναφοράς δίπλα στο Μεγάλο Ύπνο, π.χ.. Οι μπερδεμένες καταστάσεις, ο υπόκοσμος, οι μοιραίες γυναίκες και οι... σκιές δεν φτιάχνουν μια ταινία νουάρ από μόνα τους. Μόνο για τους φανατικούς του είδους, όπως προείπα.