Ψάχνοντας (δηλαδή βλέποντας) όχι και τόσο γνωστές ταινίες (κυρίως παλιές). Και ευκαιρία να θυμηθούμε (ή να γνωρίσουμε) κάποιες κλασικές!

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Robert Aldrich. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Robert Aldrich. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018

The Angry Hills (Οργισμένοι λόφοι)

Ο Robert Mitchum υποδύεται έναν Αμερικανό δημοσιογράφο που βρίσκεται στην Αθήνα το '41, την εποχή που οι Γερμανοί εισβάλλουν και καταλαμβάνουν την πρωτεύουσα. Θα βρεθεί μπλεγμένος στο αντιστασιακό κίνημα, όταν του πλασάρουν ύπουλα μία λίστα 15 ονομάτων Ελλήνων που θα δουλεύουν ως διπλοί πράκτορες: στον κόσμο θα φαίνονται σαν προδότες που δουλεύουν για τους Γερμανούς, αλλά από πίσω θα δίνουν πληροφορίες σε Άγγλους. Για αυτή τη λίστα, θα αρχίσει ένα ατελείωτο ανθρωποκυνηγητό με τη Γκεστάπο να κυνηγάει τον Αμερικανό στα σοκάκια της παλιάς Αθήνας, σε ορεινά χωριά, σε μοναστήρια και ξανά πίσω στην Αθήνα.

Ήταν το 1959 και μετά την προ διετίας επιτυχία του Boy on a Dolphin, αμερικανικές παραγωγές άρχισαν να επιλέγουν την Ελλάδα για το σκηνικό των ταινιών. Μόνο που τη συγκεκριμένη φορά, η ιστορία στο The Angry Hills είναι σχετικά απλοϊκή, το δράμα δεν κορυφώνεται σε κανέναν από τους πρωταγωνιστές, έχεις την αίσθηση ότι όλα έγιναν διεκπεραιωτικά. Το σενάριο υπέγραψε ο γνωστός μας Bezzeridis, που είχε συνεργαστεί ξανά με τον σκηνοθέτη Aldrich, αλλά όλοι οι συντελεστές αργότερα ανέφεραν ότι αυτή είναι η πιο αδιάφορη από τις ταινίες που έφτιαξαν.
Αξιομνημόνευτο: η σεκάνς γυμνόστηθου χορού στην αρχή της ταινίας που λαμβάνει χώρα σε εστιατόριο(!) του κέντρου.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Body and Soul (Δάφνες στο ρινγκ)

Η άνοδος και η πτώση ενός μποξέρ. Από την αφάνια και τις υποβαθμισμένες φτωχικές συνοικίες, στα μεγάλα σαλόνια και τον τίτλο του πρωταθλητή. Μαζί με την επιτυχία όμως, θα έρθει η έκλυτη ζωή, τα μεγάλα έξοδα, η αποξένωση με την οικογένεια, με τη μελλοντική σύζυγό του και τον καλύτερό του φίλο. Στο τέλος, θα ενδώσει στους όρους των παραγόντων που εξουσιάζουν και ελέγχουν το άθλημα και θα τον πείσουν να «στήσει» τον τελευταίο του αγώνα. Κλασικό το θέμα της ταινίας Body and Soul, της πρώτης σκηνοθετικής δουλειάς του Robert Rossen σε μια μεγάλη παραγωγή της United Artists. Σημειώστε: φωτογραφία από James Wong Howe, ο Robert Aldritch σε ρόλο βοηθού σκηνοθέτη, σε ένα ορίτζιναλ σενάριο του Abraham Polonsky. Όλη όμως η ταινία στηρίζεται στους ώμους του σπουδαίου John Garfield, που χάθηκε πρόωρα το 1952 σε ηλικία 39 ετών από καρδιακό επεισόδιο.

Θα θυμόμαστε επίσης το έργο ως τη σύμπραξη μερικών σπουδαίων καλλιτεχνών, που λίγα χρόνια μετά βρέθηκαν στη μαύρη λίστα του ΜακΚάρθι και ουσιαστικά οι καριέρες τους έλαβαν άδοξο τέλος: σημειώστε τους Polonsky, τον ίδιο τον Garfield και την Anne Rever (που υποδύεται στο έργο τη μητέρα του).

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

The Last Sunset (Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα)


Ο πανύψηλος Rock Hudson κυνηγάει τον Kirk Douglas για να τον πάει σε δίκη για το φόνο του γαμπρού του. Τον βρίσκει στο Μεξικό, στο κτήμα του Joseph Cotten ο οποίος είναι παντρεμένος με μια παλιά αγάπη του Douglas. Αποφασίζουν να τον βοηθήσουν να μεταφέρει τα γελάδια του στο Τέξας και να λύσουν τις διαφορές τους εκεί, σε αμερικανικό έδαφος, μια και καλή.

Στο μυθιστόρημα κάποιου Howard Rigsby βασίστηκε η ταινία The Last Sunset. Το περίεργο είναι το πόσο πολλοί, καλοί συντελεστές αναμείχθηκαν με το έργο και κατάφεραν να φτιάξουν μια τόσο βαρετή ως και αδιάφορη, σε σημεία, ταινία. Το σενάριο ανέλαβε ο Dalton Trumbo, αμέσως μετά το Σπάρτακο. Στη σκηνοθεσία βρίσκουμε τον πολύ καλό Robert Aldrich που είχε ασχοληθεί και παλιότερα με το είδος, αλλά πιο πετυχημένα. Ο Cotten «βγαίνει» από τη μέση αρκετά νωρίς, οι γυναίκες της ταινίας είναι λίγο αδιάφορες και ο Hudson, παρά το ύψος του, φαντάζει λίγος ερμηνευτικά. Οι σεναριακές ευκολίες δίνουν και παίρνουν, τα κλισέ του είδους πιο έντονα από ποτέ και η εξέλιξη της πλοκής σού είναι αδιάφορη. Η περίπτωσή μας εδώ «βρωμάει» αρπαχτή εν έτη 1961.

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

The Big Knife (Άγγελοι με ματωμένα χέρια)

Ο Jack Palance δίνει μια μεγαλειώδη ερμηνεία υποδυόμενος τον πρώην διάσημο πυγμάχο Charles Castle και νυν σταρ του κινηματογράφου. Έχοντας μπουχτίσει όμως από το σύστημα θα προσπαθήσει να παραιτηθεί και να αποτραβηχτεί από τα φώτα της δημοσιότητας. Το ίδιο το σύστημα όμως θα τον κρατήσει μέχρι να τον αποζυμήσει. Πιεσμένος από τους δημοσιογράφους που διψάνε για πιπεράτες ειδήσεις, από τη γυναίκα του που θέλει να τον εγκαταλείψει αλλά και από τους μεγαλοπαραγωγούς του Χόλιγουντ που δουλεύουν με γκανγκστερικούς νόμους, δεν θα αργήσει να «σπάσει» και να καταρρεύσει.

Η ταινία The Big Knife σκηνοθετήθηκε από τον Robert Aldrich στην αρχή της καριέρας του με μαεστρία, δίνοντας έμφαση στο προφίλ του πρωταγωνιστή και βάζοντάς μας βαθειά μέσα στην ψυχολογία του. Διαφημίστηκε ως μια film-noir ταινία, αλλά απογοήτευσε το κοινό της εποχής, διότι περίμενε κάτι διαφορετικό, και καταποντίστηκε στα ταμεία. Αν εξαιρέσουμε κάποιους διάλογους που τραβάνε λίγο παραπάνω από το κανονικό (βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό, γαρ), μπορείτε να απολαύσετε μια καυστική ματιά γύρω από τα παρασκήνια του Χόλιγουντ με τις χάρτινες υποσχέσεις και τα ψαλιδισμένα όνειρα. Μια μαύρη ταινία για τους ανθρώπους που έχουν ξεμείνει από επιλογές και φίλους. Πέρα από τον πρωταγωνιστή, ξεχωρίζει ο Rod Steiger (με ξανθιά, σχεδόν πλατινέ μαλλί) υποδυόμενος τον παραγωγό που δε δέχεται μύγα στο σπαθί του. Η ταινία κέρδισε το Αργυρό Λιοντάρι στο φεστιβάλ της Βενετίας εκείνη τη χρονιά. Ρίξτε και ματιά στο κείμενο του Αναχωρητή για την ίδια ταινία.

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009

The Dirty Dozen (Και οι δώδεκα ήταν καθάρματα)

Μια ταινία που μας είχε... ξεφύγει αλλά την θυμηθήκαμε από τις Κόρες του Τσα αλλά και εξαιτίας της προφανής ομοιότητας με τους Μπάσταρδους του Ταραντίνου που θα δούμε σε λίγο καιρό. Η ταινία Και οι δώδεκα ήταν καθάρματα είναι κατά κύριο λόγο μια διασκεδαστική ταινία με θέμα το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με ήρωες... δώδεκα αντι-ήρωες συν έναν λοχία πιο κάθαρμα κι απ' τους ίδιους. Κάτω από την κωμική επιφάνεια όμως υποβόσκει το αληθινό πρόσωπο του πολέμου: ματαιότητα, φρίκη, σαδισμός.

Σούπερ αντρικό καστ με τον Lee Marvin ως πρωταγωνιστή να ξεχωρίζει στην πιο χαρακτηριστική ταινία ολόκληρης της φιλμογραφίας του. Αν και λέγεται ότι η ταινία δεν του άρεσε και το 1980 συμμετείχε στους 4 της ηρωικής ταξιαρχίας του Σάμιουελ Φούλερ που ήταν πιο κοντά στις δικές του εμπειρίες από τον πόλεμο. Μαζί με τον Marvin, άλλοι τέσσερις ηθοποιοί είχαν συμμετάσχει στον πόλεμο: οι Telly Savalas και Charles Bronson στο Στρατό Ξηράς, ο Ernest Borgnine στο Ναυτικό και ο Clint Walker στην Αεροπορία. Ο Sutherland μπήκε τελευταία στιγμή στο έργο αλλά η ερμηνεία του στη σκηνή που κάνει την επιθεώρηση ως Στρατηγός ήταν αυτή που τον βοήθησε να πάρει το ρόλο στο MASH που θα του εκτόξευε τελικά την καριέρα του. Πάντως, στην αρχική σκηνή που συναντιέται ο Marvin με τον Robert Ryan και ανταλλάσουν φαρμακερά βλέμματα, μοιάζουν λες και λέει ο ένας στον άλλο «και εσύ εδώ;», καθώς ένα χρόνο πριν είχαν ξανασυνεργαστεί στους Επαγγελματίες, άλλη μια ταινία με θέμα τη δημιουργία ομάδας για ειδική αποστολή. Αν αναρωτιέστε επίσης γιατί ο 12ος σκοτώθηκε νωρίς-νωρίς με το αλεξίπτωτο, ο λόγος είναι ότι τον «σκότωσε» έντεχνα εκτός σκηνής ο σκηνοθέτης Robert Aldrich επειδή ο ατζέντης του ηθοποιού ζήτησε περισσότερα λεφτά! Τέλος, η ταινία πέρα από την εμπορική της επιτυχία μάζεψε ένα όσκαρ για τα ηχητικά εφέ και τρεις υποψηφιότητες για ήχο, μοντάζ αλλά και β' ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του Κασαβέτη.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Hush... Hush, Sweet Charlotte (Το μυστικό της Σάρλοτ)

Μετά την απροσδόκητη επιτυχία της What Ever Happened to Baby Jane, οι συντελεστές της αποφάσισαν να ξανασυνεργαστούν. Ο συγγραφέας της Baby Jane Henry Farrell παίρνει το διήγημά του What Ever Happened to Cousin Charlotte και το παραδίδει ως σενάριο με τίτλο Hush... Hush, Sweet Charlotte. Ο Robert Aldrich αναλαμβάνει ξανά χρέη σκηνοθέτη καθοδηγώντας τις Bette Davis και Joan Crawford. Η τελευταία όμως δηλώνει ασθενής και αποχωρεί από το έργο. Οι κακές γλώσσες λένε ότι δεν θέλησε να περάσει ξανά αυτά που πέρασε με την Davis. Τη θέση της παίρνει η φίλη τής Davis, η Olivia De Havilland και δίπλα τους βρίσκουμε τον Joseph Cotten. Αυτό το... γεροντικό θρίλερ μοιάζει σε πολλά σημεία με το προηγούμενο, μόνο που αυτή τη φορά προστέθηκε αρκετή δόση grand-guignol. Ειδικά η εναρκτήρια σκηνή φαντάζει ακόμα και σήμερα σοκαριστική, ποσώς το 1964 όταν πρωτοκυκλοφόρησε.

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Vera Cruz

Σε πρώτη όψη, η ταινία Vera Cruz είναι μια απλή περιπέτεια, ένα γουέστερν τοποθετημένο στο Μεξικό της επανάστασης. Στην ουσία του όμως είναι μία ταινία που δεν ηρωποιεί ούτε ωραιοποιεί τους πρωταγωνιστές της. Κι αυτό γιατί αυτοί οι πρωταγωνιστές δεν πρόκειται να αλλάξουν μυαλά και να γίνουν από τη μια στιγμή στην άλλη ιδεαλιστές. Μέσα στο κεφάλι τους υπάρχει μόνο ο χρυσός και ο πόθος να τον αποκτήσουν. Η Vera Cruz είναι άλλη μια συνεργασία μέσα στο σωτήριον έτος 1954 του σκηνοθέτη Robert Aldrich με τον Burt Lancaster ως πρωταγωνιστή και παραγωγό (όπως και στον Apache), προσθέτοντας το όνομα του Gary Cooper για ακόμα μεγαλύτερη εμπορική απήχηση. Υποδύονται τους αμερικανούς τυχοδιώκτες που πηγαίνουν στο Μεξικό να βοηθήσουν στον πόλεμο μεταξύ επαναστατών και αυτοκράτορα όποια πλευρά τους πληρώσει καλύτερα! Κι αυτή είναι φυσικά η πλευρά του αυτοκράτορα. Αποστολή τους είναι να μεταφέρουν την ανηψιά του στο λιμάνι της Βέρα Κρουζ, έχοντας κρυμμένο στο κάρο ένα φορτίο γεμάτο χρυσό. Η πορεία τους, όπως αντιλαμβάνεστε, θα είναι γεμάτη εμπόδια, είτε αυτά λέγονται επαναστάτες είτε είναι η προσωπική τους απληστία.

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Apache (Ο σκλάβος που δεν λύγισε ποτέ)

Ο Burt Lancaster, με μπόλικο βάψιμο, υποδύεται τον Massai, έναν Απάτσι πολεμιστή που αρνείται να παραδοθεί όταν ο αρχηγός τους, ο Geronimo, υπογράφει ταπεινωτική συνθηκολόγηση με τους λευκούς. Καταφέρνει να ξεφύγει, διασχίζει ολόκληρες πολιτείες για να επιστρέψει στον τόπο του και εκεί μόνος του τα βάζει με το στρατό των λευκών προσώπων. Η ιστορία μας λοιπόν εδώ περιλαμβάνει δράση, κυνηγητό, πυροβολισμούς, εκρήξεις· όλα τα καλά συστατικά ενός δυναμικού western με την σφραγίδα του πολύ καλού ανεξάρτητου παραγωγού (και σχεδόν μόνιμου συνεργάτη του Lancaster) Harold Hecht, υπό την καθοδήγηση του επίσης πολύ καλού σκηνοθέτη Robert Aldrich, στην δεύτερη επίσημως σκηνοθετική δουλειά του. Η ταινία Apache κυκλοφόρησε το 1954 και φυσικά έκανε αίσθηση με το φιλοϊνδιάνικο θέμα της και επίσης με την επιλογή του Lancaster να υποδυθεί έναν εντελώς αντισυμβατικό ρόλο.

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

What Ever Happened to Baby Jane? (Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;)

Η ερώτηση είναι Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν; Η απάντηση βρίσκεται στην εκπληκτική ταινία παραγωγής 1962 του Robert Aldrich. Οι μεγάλες ντίβες της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ Bette Davis και Joan Crawford υποδύονται τις πάλαι ποτέ διάσημες αδερφές Hudson. Η Jane που υποδύεται η Davis ήταν ένα παιδί-θαύμα το οποίο όμως δεν έκανε τίποτα από τη στιγμή που μεγάλωσε. Η Crawford υποδύεται την Blanche, μια διάσημη ηθοποιό των '30's, που η καριέρα της σταμάτησε όταν τη χτύπησε (κατά λάθος;) το αυτοκίνητο της αδερφής της και έμεινε ανάπηρη. Για όσους δεν έχουν δει την ταινία, γίνεται ευνόητο το γεγονός ότι η Jane ζηλεύει παθολογικά την αδερφή της, ακόμα και τώρα που είναι ανάπηρη. Η παράνοια θα αρχίσει σιγά-σιγά να την επηρεάζει και θα την οδηγεί όλο και πιο βαθιά στην τρέλα με τραγικά αποτελέσματα.

Θαυμάσιες ερμηνείες από τις δύο ηλικιωμένες ντίβες του σινεμά, οι οποίες είχαν τις αντιζηλίες τους και εκτός πλατό. Ο Aldrich, ως σκηνοθέτης, μεγαλούργησε δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό ψυχολογικό θρίλερ —μια σπουδή στην τρέλα, θα λέγαμε— με τη βοήθεια των ψυχολογικών καταστάσεων της ηλεκτρισμένης σχέσης των δύο αυτών γυναικών. Μία must-see ταινία...

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2007

Kiss Me Deadly

Ένα από τα καλύτερα film-noir όλων των εποχών αποτελεί το Kiss Me Deadly, μια ταινία παραγωγής 1955, σε σκηνοθεσία του ταλαντούχου Robert Aldrich. Η ταινία βασίστηκε στο γκανγκστερικό μυθιστόρημα του Mickey Spillane και το σενάριο το έγραψε ο γεννημένος στη Σαμψούντα ελληνο-αρμενιακής καταγωγής Άλμπερτ Ισαάκ Μπεζερίδης. Ο οποίος βέβαια, πήρε τη βασική υπόθεση του έργου και τη μετασχημάτισε σε μια απίστευτη ιστορία μυστηρίου. Τα πτώματα πέφτουν σαν τις μύγες, οι ατάκες είναι φαρμακερές (και αρκετά αυθεντικές για τη δεκαετία του '50) και το ψυχροπολεμικό κλίμα της Αμερικής σκιαγραφείται πολύ εύστοχα. Να πούμε επίσης ότι η ταινία έχει επηρεάσει πολλούς μετέπειτα δημιουργούς. Απλά θυμηθείτε τον Quentin Tarantino στο Pulp Fiction, ή το Repo Man του Alex Cox.

Αναζητήστέ την και μετά διαβάστε περισσότερα στους ακόλουθους δεσμούς:
→ στην Scarlet Carpet
→ στο Images Journal