Ψάχνοντας (δηλαδή βλέποντας) όχι και τόσο γνωστές ταινίες (κυρίως παλιές). Και ευκαιρία να θυμηθούμε (ή να γνωρίσουμε) κάποιες κλασικές!

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1979. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1979. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2022

The Black Stallion (Η μαύρη καλλονή)

Στο σύνολο της, η Μαύρη Καλλονή είναι μία οικογενειακή ταινία, όπου ένα μικρό παιδί ναυαγεί σε έρημο νησί με ένα άγριο άλογο, το εξημερώνει με το δικό του τρόπο, και όταν σώζονται, επιστρέφουν στην Αμερική, και δοκιμάζουν την τύχη τους στους αγώνες ιπποδρομίας. Η ταινία που σκηνοθέτησε ο Carroll Ballard αποτελείται από δύο μέρη: το πρώτο που περιλαμβάνει το ναυάγιο και τη ζωή στο ερημικό νησί και το δεύτερο με την επιστροφή στην Αμερική. Το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει όλα τα γνωστά κλισέ του είδος: το παιδί βρίσκει παλαίμαχο αναβάτη (ο γηραιός Mickey Rooney στο ρόλο) και το αουτσάιντερ συναγωνίζεται στα ίσα διάσημα άλογα ταχύτητας. Το πρώτο μέρος όμως μας κέρδισε….κινηματογραφικά. Χωρίς ουσιαστικά να έχει πολλούς διαλόγους, παρακολουθούμε την προσπάθεια του αγοριού να γίνει φίλος του αλόγου στην αρχή και μετά να το καβαλικέψει, μέσα από πανέμορφες εικόνες και εκπληκτική φωτογραφία. Αυτό που λέει και ο κ. Roger Ebert στην κριτική του.

Άσχετο: οι εικόνες από το ναυάγιο μού έφερε λίγο στο μυαλό τις αντίστοιχες από τη Ζωή του Πι. Οι προπέλες, λίγο από Τιτανικό. Η ταινία βγήκε το 1979, πολλά χρόνια πριν τις αναφερθείσες.

rogerebert.com/reviews/the-black-stallion-1979

Τετάρτη 8 Μαΐου 2019

Being There (Να είσαι εκεί, κύριε Τσανς)

Κριτική από τον ROGER EBERT

On the day that Kasparov was defeated by Deep Blue, I found myself thinking of the film Being There (1979). The chess champion said there was something about the computer he did not understand, and it frightened him. There were moments when the computer seemed to be... thinking. Of course, chess is not a game of thought but of mathematical strategy; Deep Blue has demonstrated it is possible to be very good at it without possessing consciousness.

The classic test of Artificial Intelligence has been: Can a computer be programmed to conduct a conversation that seems human to another human? ''Being There'' is a film about a man whose mind works like a rudimentary A.I. program. His mind has been supplied with a fund of simplistic generalizations about the world, phrased in terms of the garden where he has worked all his adult life. But because he presents himself as a man of good breeding (he walks and talks like the wealthy older man whose house he lived in, and wears the man's tailored suits) his simplicity is mistaken for profundity, and soon he is advising presidents and befriending millionaires.

The man's name is Chance. We gather he has lived all of his life inside the townhouse and walled garden of a rich recluse (perhaps he is his son). He knows what he needs to know for his daily routine: Where his bedroom and bathroom are, and how to tend the plants of the garden. His meals are produced by Louise, the cook. The movie provides no diagnosis of his condition. He is able to respond to given cues, and can, within limits, adapt and learn. Early in the film he introduces himself as ''Chance... the gardener,'' and is misunderstood as having said ''Chauncey Gardener.'' Just the sort of WASP name that matches his clothing and demeanor, and soon he is telling the President: ''Spring, summer, autumn, winter... then spring again.'' Indeed.

Chance is played by Peter Sellers, an actor who once told me he had ''absolutely no personality at all. I am a chameleon. When I am not playing a role, I am nobody.'' Of course, he thought himself ideal for this role, which comes from a novel by Jerzy Kosinski. Sellers plays Chance as a man at peace with himself. When the old man dies, the household is broken up and Chance is evicted, there is a famous scene where he is confronted by possible muggers, and simply points a channel changer at them, and clicks. He is surprised when they do not go away.

Sellers plays Chance at exactly the same note for the entire film. He is detached, calm, secure in his own knowledge, unaware of his limitations. Through a series of happy chances, he is taken into the home of a dying millionaire named Benjamin Rand (Melvyn Douglas). The millionaire's wife Eve (Shirley MacLaine) establishes Chance in a guest suite, where he is happy to find a television (his most famous line is, ''I like to watch.''). Soon the rich man grows to treasure his reassuring friend. The family doctor (Richard Dysart) is perceptive, and begins to have doubts about Chance's authenticity, but silences himself when his patient says Chauncey ''has made the thought of dying much easier.'' Chauncey is introduced by Ben to the president (Jack Warden), becomes an unofficial advisor, and soon is being interviewed on television, where his insights fit nicely into the limited space available for sound bites.

Satire is a threatened species in American film, and when it does occur, it's usually broad and slapstick, as in the Mel Brooks films. ''Being There,'' directed by Hal Ashby, is a rare and subtle bird that finds its tone and stays with it. It has the appeal of an ingenious intellectual game, in which the hero survives a series of challenges he doesn't understand, using words that are both universal and meaningless. But are Chance's sayings noticeably less useful than when the president tells us about a ''bridge to the 21st century?'' Sensible public speech in our time is limited by (1) the need to stay within he confines of the 10-second TV sound bite; (2) the desire to avoid being pinned down to specific claims or promises; and (3) the abbreviated attention span of the audience, which, like Chance, likes to watch but always has a channel-changer poised.

If Chance's little slogans reveal how superficial public utterance can be, his reception reveals still more. Because he is WASP, middle-aged, well-groomed, dressed in tailored suits, and speaks like an educated man, he is automatically presumed to be a person of substance. He is, in fact, socially naive (''You're always going to be a little boy,'' Louise tells him). But this leads to a directness than can be mistaken for confidence, as when he addresses the president by his first name, or enfolds his hand in both of his own. The movie argues that if you look right, sound right, speak in platitudes and have powerful friends, you can go far in our society. By the end of the film, Chance is being seriously proposed as a presidential candidate. Well, why not? I once watched Lamar Alexander for 45 minutes on C-SPAN, as he made small talk in a New Hampshire diner, and heard nothing that Chance could not have said.

The film is not flawless. There are two sex-oriented subplots, and neither one is necessary. The story of the president's impotence could have been completely dispensed with. And the seduction attempt by Shirley MacLaine, as the millionaire's wife, requires her to act in a less intelligent way than she should. MacLaine projects brains; she, like the doctor, should have caught on, and that would have created more intriguing scenes than her embarrassing poses on a bear rug.

In the much-discussed final sequence of ''Being There,'' Chance casually walks onto the surface of a lake. We can see that he is really walking on the water, because he leans over curiously and sticks his umbrella down into it. When I taught the film, I had endless discussions with my students over this scene. Many insisted on explaining it: He is walking on a hidden sandbar, the water is only half an inch deep, there is a submerged pier, etc. "Not valid!" I thundered. ''The movie presents us with an image, and while you may discuss the meaning of the image it is not permitted to devise explanations for it. Since Ashby does not show a pier, there is no pier--a movie is exactly what it shows us, and nothing more,'' etc.

So what does it show us? It shows us Chance doing something that is primarily associated with only one other figure in human history. What are we to assume? That Chance is a Christ figure? That the wisdom of great leaders only has the appearance of meaning? That we find in politics and religion whatever we seek? That like the Road Runner (who also defies gravity) he will not sink until he understands his dilemma?

The movie's implications are alarming. Is it possible that we are all just clever versions of Chance the gardener? That we are trained from an early age to respond automatically to given words and concepts? That we never really think out much of anything for ourselves, but are content to repeat what works for others in the same situation?

The last words in the movie are, "Life is a state of mind." So no computer will ever be alive. But to the degree that we are limited by our programming, neither will we. The question is not whether a computer will ever think like a human, but whether we choose to free ourselves from thinking like computers.

Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

Over the Edge

Μία αμερικανική παραγωγή του 1979 που ήθελε να καταγράψει τη βία των εφήβων. Παρόμοια συμβάντα και παρόμοια θεματολογία παρατηρείται ήδη από τη δεκαετία του ’50 και του ’60, συνεχίστηκε μέσα στα 70s και κατέληξε στις μέρες να φθάσουμε σε περιστατικά τύπου Columbine. Εδώ στο Over the Edge ο σκηνοθέτης Jonathan Kaplan (που θυμόμαστε μόνο στο Κατηγορούμενοι με τη Τζόντι Φόστερ) επικεντρώνεται και παρουσιάζει τα αδιέξοδα των εφήβων που ζούνε σε νεόπλουτα προάστια με κυριότερο σημείο αναφοράς το ακόλουθο: δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των γονιών και των παιδιών τους. Οι πρώτοι επιζητούν την οικονομική επιτυχία αδιαφορώντας για τα παιδιά τους και οι δεύτεροι αναζητούν την ελευθερία να κάνουν ό,τι θέλουν. Η επιλογή για τις αποφάσεις της ζωής τους να είναι δική τους.
Τελικά, μήπως αυτό είναι το τίμημα της επίτευξης του αμερικανικού ονείρου; Όπου ο στόχος είναι το χρήμα και μόνο, θα υπάρχει κατάπτωση αξιών και αποξένωση μέσα στην οικογένεια;
Ενδιαφέρον για να κάνεις τις κοινωνικές συγκρίσεις του τότε και του τώρα, αρκετά παλιομοδίτικο το εργάκι, θα το έλεγες και καλτ, η πρώτη εμφάνιση στο πανί του έφηβου Matt Dillon.

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2016

Last Embrace (Κύκλος αγωνίας)

Φρέσκος από την επιτυχία του Jaws, o Roy Scheider την εποχή των τελών της δεκαετίας του '70 έβρισκε σενάρια ως πρωταγωνιστής, παρόλο που οι περισσότερες επιλογές του δεν ήταν πετυχημένες. Ένα ενδιαφέρον έργο που γύρισε το 1979 ήταν το Last Embrace. Ένα εντελώς χιτσκοκικό έργο με τον Scheider να μην είναι εντελώς στα καλά του μετά το θάνατο της γυναίκας του και να νιώθει απειλούμενος για τη ζωή του. Φταίει και το γεγονός ότι δούλευε σε μια μυστική οργάνωση πρακτόρων και νιώθει ότι θέλουν να τον βγάλουν από τη μέση (σ'αυτό το σημείο εμφανίζεται ο Christopher Walken για 5 λεπτά και μόνο!). Συν τις άλλοις, θα βρει ένα απειλητικό σημείωμα στο σπίτι του γραμμένο στα αραμαϊκά(!). Θα αναζητήσει την προέλευση του σημειώματος και θα ανακαλύψει ότι αυτό το σημείωμα υπήρχε στην κατοχή άλλων 5 ανθρώπων που πέθαναν περιέργα μεν, από φυσικά αίτια δε. Πολύ καλή σκηνοθεσία από τον Jonathan Demme σε ένα όχι τόσο καλό σενάριο, που ξεκινάει ελπιδοφόρα (αγωνία για το ποιος θέλει το κακό του Scheider), στην πορεία μπαίνει το μυστήριο του άγνωστου σημειώματος αλλά καταλήγει απλοϊκά και μας αποκαλύπτει τον κακό του έργου εντελώς πρόχειρα. Τώρα που το σκέφτομαι, σε πολλά σημεία θυμίζει τον Δεσμώτη του ιλίγγου, για να μην πούμε ότι πρόκειται για μία ελεύθερη διασκευή: -SPOILERS- πρωταγωνιστής με ψυχολογικά προβλήματα, κυνηγητό σε καμπαναριό, ένας θάνατος στην αρχή και ένας στο τέλος του έργου για να ολοκληρώσει τον «κύκλο αγωνίας» του πρωταγωνιστή. Άσχετο: την περισσότερη ώρα, ο Scheider τριγυρνάει φορώντας ένα λευκό κουστούμι και κάπως έτσι θα θυμόμαστε το έργο.

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

The Electric Horseman (Ηλεκτρικός καβαλάρης)

Πεντάκις πρωταθλητής του ροντέο διαφημίζει πλέον δημητριακά για πρωινό, φοράει στολή καουμπόι με λαμπάκια και περιφέρεται σαν άλλος κλόουν. Κάποια στιγμή, σε εκδήλωση της εταιρείας στο Λας Βέγκας, το ποτήρι του εξευτελισμού θα ξεχειλίσει, οπότε θα πάρει το άλογο των 12 εκατομμυρίων δολαρίων και θα το σκάσει μαζί του. Στο κατόπι του, μία δαιμόνια δημοσιογράφος που ψάχνει ζουμερή είδηση και όλη η αστυνομία της περιοχής.

Στο πρώτο μισό του The Electric Horseman, ο Sydney Pollack παρακολουθεί τον καουμπόι μέσα σε κόσμο, αυτοκίνητα, εκδηλώσεις, φώτα. Στο δεύτερο μισό, παρακολουθούμε το μεγαλείο της Αμερικανικής ενδοχώρας. Ο καουμπόι μόνος με το άλογο και τη δημοσιογράφο, να διασχίζουν βουνά και λαγκάδια για να φθάσουν στον τελικό τους προορισμό. Μία ταινία για την στυγνή δύναμη της τηλεόρασης, για τη στυγνότητα των καπιταλιστικών εταιριών, για την ελευθερία. Πολύ καλή η χημεία του πρωταγωνιστικού ζευγαριού και πετυχημένη η σκιαγράφιση του χαρακτήρα του καβαλάρη. Το κυνηγητό του καβαλάρη με τα αυτοκίνητα μας θύμισε λίγο από το Lonely Are the Brave. Η Fonda έπαιξε σε άλλη μία ταινία με τη λέξη "horseman" ένα χρόνο πριν από αυτή την κυκλοφορία, το Comes a Horseman. Αποτελεί επίσης την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του country τραγουδοποιού Willie Nelson (που τραγούδησε και κάποια τραγούδια στην ταινία).

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

The Onion Field (Ανθρωποκυνήγι στο Λος Άντζελες)

Στο πρώτο μισό του έργου γνωρίζουμε τους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες. Δύο μικροκακοποιοί θα ενώσουν τις δυνάμεις τους. Δύο νεαροί αστυνομικοί συνεργάζονται για πρώτη φορά και ξεκινάνε τις περιπολίες. Η πορεία του ζευγαριού κακοποιών κάποια στιγμή θα διασταυρωθεί με τους αστυνομικούς. Μία μικρή ομηρεία θα οδηγήσει τους πρωταγωνιστές σε ένα χωράφι και η βίαιη, αιματηρή εξέλιξη θα οδηγήσει το έργο στο δεύτερο μισό του, το δικαστικό κομμάτι. Από κει και έπειτα παρακολουθούμε, από τη μία πλευρά, τα μακροχρόνια νομικά τερτίπια με τα οποία αποφεύγεται η απονομή δικαιοσύνης και από την άλλη, τα ψυχολογικά τραύματα από τις ενοχές του επιζόντα αστυνομικού που τον οδηγούν στην κλεπτομανία.

Καλές οι προθέσεις του πρωτοεμφανιζόμενου, στο Χόλιγουντ, σκηνοθέτη Harold Becker, αλλά η ταινία The Onion Field χάνει κάπου το ενδιαφέρον της από το δικαστικό πλάτιασμα του δεύτερου μέρους. Είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Joseph Wambaugh, το οποίο εξιστορεί τα πραγματικά γεγονότα της άνωθεν ιστορίας, στο μοτίβο της επιτυχίας Εν Ψυχρώ του Τρούμαν Καπότε. Πρωταγωνιστεί ο John Savage, ένα χρόνο μετά τη μεγάλη επιτυχία του Ελαφοκυνηγού, αλλά ξεχωρίζει η παρανοϊκή ερμηνεία του «κακού» James Woods.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Breaking Away (Άγρια συντροφιά)

Η ιστορία τεσσάρων εφήβων που τελειώνουν το σχολείο σε μια μικρή πόλη όπου όλοι εργάζονται στο κόψιμο πέτρας και μαρμάρου, εξ ου και οι φοιτητές του πανεπιστημίου τους χαρακτηρίζουν απαξιωτικά "cutters". Μόνο που η νέα γενιά έχει άλλες βλέψεις, που οι γονείς δεν καταλαβαίνουν. Πρώτος και καλύτερος ο πρωταγωνιστής Dennis Christopher που το παίζει Ιταλός ποδηλάτης, εκνευρίζοντας τους γονείς του και θέλει πάσει θυσία να συμμετάσχει στον τοπικό αγώνα των 500 μιλίων και να αντιμετωπίσει την Ιταλική ομάδα που έρχεται και κερδίζει κάθε χρόνο. Ο μικροκαμωμένος, ντροπαλός και ολίγον ασχημομούρης (από τότε) Jackie Earle Haley θέλει μόνο να παντρευτεί την κοπελιά του. Μιλάμε για τον κύριο Jackie που ξαναεμφανίστηκε στο σινεμά το 2006, ύστερα από αποχή 13 χρόνων, με τις Κρυφές επιθυμίες τσιμπώντας την υποψηφιότητα για όσκαρ β' ανδρικού ρόλου και από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζει να παίζει σε πολλά έργα, όπως π.χ. στους Watchmen. Ο τρίτος της παρέας Daniel Stern προσπαθεί να γλυτώσει από το καταπιεσμένο οικογενειακό του περιβάλλον και ο Dennis Quaid, πρώην σταρ-αθλητής του σχολείου, δεν ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή του. Όταν έρθει κι η στιγμή του ομαδικού ποδηλατικού αγώνα, όλη η παρέα θα πρέπει να συμμετάσχει για να κερδίσει τους μισητούς φοιτητές και να αποδείξουν (κλασικά, αμερικανοί) κάτι στον εαυτό τους.

Και ενώ βρισκόμαστε στα τέλη των «σοφιστικέ και ψαγμένων» 70's, η ταινία τελικά είναι πιο ανάλαφρη απ'ό,τι μπορεί να νομίσατε. Οι κωμικές πινελιές είναι άφθονες, ειδικά το κομμάτι που ο Christopher το παίζει Ιταλός. Ο έμπειρος σκηνοθέτης Peter Yates χειρίζεται πανέξυπνα το υλικό του, χωρίς να γέρνει επικίνδυνα προς το μελό, ούτε αφήνει το έργο να γίνει καμιά χαζοκωμωδία. Μ'αυτά κι μ'αυτά, η ταινία απέσπασε πέντε υποψηφιότητες για όσκαρ: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, μουσικής, β' γυναικείου ρόλου, κερδίζοντας ο σεναριογράφος Steve Tesich αυτό του καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου. Αν και τα χρόνια έχουν περάσει και φαντάζει ολίγον... παλιά, οι ανησυχίες των νέων δεν αλλάζουν οπότε αξίζει να αναζητήσετε την ταινία Breaking Away, που θεωρείται επίσης μια από τις καλύτερες στην κατηγορία «αθλητικές ταινίες». Θα ρωτήσετε: είναι η απόλυτη ποδηλατική ταινία; Θα σας απαντήσω όταν δω το American Flyers που έγραψε πάλι ο Tesich και είναι, φυσικά, παρόμοιας θεματολογίας.

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Tinker Tailor Soldier Spy

Το διάσημο κατασκοπευτικό βιβλίο του John le Carré μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη το 1979 με πρωταγωνιστή τον μεγάλο (σε ερμηνευτικό εκτόπισμα, αλλά και σε ηλικία) Alec Guinness και μια πλειάδα άλλων βρετανών ηθοποιών στους υπόλοιπους ρόλους. Ήταν μια μίνι τηλεοπτική σειρά εφτά επεισοδίων (με μ.ο. διάρκεια τα 45 λεπτά) που σκηνοθετήθηκε από τον John Irvin, έμπειρο σε τηλεοπτικές παραγωγές, λίγα χρόνια πριν πάει στο Χόλιγουντ και αρχίσει να γυρίζει χαζομάρες, ως επί τω πλείστον. Το σενάριο επιμελήθηκε ο ίδιος ο συγγραφέας, ακολουθώντας κατά γράμμα την πυκνή πλοκή του βιβλίου, αποκλίνοντας λίγο με το θερμό επεισόδιο στην Τσεχία, το οποίο παρουσίασε στο πρώτο επεισόδιο για να μας ενημερώσει εξαρχής για τον τίτλο του έργου και το τι σημαίνουν οι όροι από το παιδικό τραγουδάκι Tinker Tailor Soldier Spy. Από κει και έπειτα θα παρακολουθήσετε την εγκεφαλική προσπάθεια του Guinness να βρει και να ξετρυπώσει τον «τυφλοπόντικα», τον διπλό πράκτορα δηλαδή που βρίσκεται κοντά στην κορυφή της βρετανικής Μυστικής Υπηρεσίας. Αυτό θα γίνει συλλέγοντας πληροφορίες από όλες μα όλες τις πλευρές, συνθέτοντας δύο φαινομενικά άσχετες ιστορίες, βρίσκοντας το κοινό σημείο μεταξύ τους. Δηλαδή, να είστε έτοιμοι για πολύ διάλογο, σε γραφεία, σε μπαράκια, σε αυτοκίνητα, εστιατόρια και σπίτια. Η αγωνία και η ένταση θα αυξάνεται όχι με ανούσια δράση, αλλά με απλές αλλά ζωτικές πληροφορίες. Αποτελεί και μια πρώτης τάξης ευκαιρία να δούμε τον τρόπο δράσης αυτών των υπηρεσιών την ψυχροπολεμική εποχή. Το μόνο που μένει να αναρωτηθούμε είναι πώς θα καταφέρει να συμπυκνώσει μέσα σε δύο-δυόμιση μόλις ώρες όλη αυτή την πλοκή η κινηματογραφική εκδοχή, που προγραμματίζεται να κυκλοφορήσει αργότερα μέσα στο 2011, με τον Gary Oldman στο ρόλο του Guinness και τον Colin Firth, πολύ φρέσκο και... hot ερμηνευτή (sic) μετά το προχθεσινό του όσκαρ.

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

1941 (Από πού πάνε για Χόλιγουντ, παρακαλώ;)

Την παλιοπαρέα του Τρελού θηριοτροφείου μάζεψε ο Steven Spielberg το 1979 και προσπάθησε να την... τιθασσέψει. Η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του ήταν η 1941 από μια ιδέα του Robert Zemeckis, ο οποίος έγραψε και το σενάριο. Στα ελληνικά τιτλοφορήθηκε ως «Από πού πάνε για Χόλιγουντ, παρακαλώ;». Ήταν μια κωμική σάτιρα γύρω από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και το φόβο των Αμερικανών για μία επικείμενη επίθεση από τους Ιάπωνες μετά την καταστροφή του Περλ Χάρμπορ. Απίστευτες χαζές και κωμικές καταστάσεις συμβαίνουν στην Καλιφόρνια από πολίτες και στρατιώτες καθώς οχυρώνονται για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Και για... καλή τους τύχη, ένα ιαπωνικό υποβρύχιο με τρελαμένο καπετάνιο θέλει να χτυπήσει το Χόλιγουντ για εντυπωσιασμό.

Παρόλο που δεν ήταν εμπορική αποτυχία, η ταινία θεωρήθηκε ως η πρώτη μεγάλη αποτυχία του Σπίλμπεργκ, σε σύγκριση με τις προηγούμενες δύο τεράστιες επιτυχίες του. Επιπρόσθετα, το πρώτο μισό του έργου δεν προκαλεί αβίαστο γέλιο και κοιτάς συνέχεια το ρολόι με τη σκέψη ότι η συνολική διάρκεια είναι 140 λεπτά! Σιγά-σιγά όμως τα πράγματα συμμαζεύονται και, καθώς οδηγούμαστε προς την κλιμάκωση του έργου, ο Σπίλμπεργκ δείχνει το ταλέντο στη δημιουργία απίστευτων σκηνών. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι σκηνές με το τρίκυκλο και τον τροχό του λούνα παρκ αποτέλεσαν πρώτης τάξης υλικό που τα χρησιμοποίησε με καλύτερο τρόπο δύο χρόνια μετά στον Ιντιάνα Τζόουνς. Προσθέστε και την τρελαμένη ερμηνεία του John Belushi, ο οποίος με κάνει και γελώ μόνο που τον βλέπω, και την αυτοπαρωδική σεκάνς από τα Σαγόνια που ξεκινάει το έργο και έχετε μια ταινία που παρακολουθείται παραπάνω από ευχάριστα.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

The Jerk (Το βλακόμουτρο)

Την πρώτη συνεργασία του ηθοποιού/σκηνοθέτη Carl Reiner με τον Steve Martin αποτέλεσε η ταινία The Jerk. Το σενάριο συνυπόγραψε ο γνωστός κωμικός και μιας και αποτελούσε την πρώτη του πρωταγωνιστική εμφάνιση, πίστευα ότι θα είχε κάποιο ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον είχε, λίγα καλά αστεία είχε, αλλά στο σύνολό της δεν ήταν κάποια ταινία που άφησε το σημάδι της. Το μόνο συμπέρασμα που βγάζεις είκοσι χρόνια μετά είναι ότι από τότε άρχισε να εμφανίζεται στο σινεμά η νέα αμερικάνικη βλακο-κωμωδία. Απευθύνεται στους φανατικούς του κυρίου Martin, που θα ήθελαν να τον δουν ως... γκριζομάλλη, λίγο καιρό πριν ασπρίσει τελείως! Και σε αυτούς ακόμα που τους αρέσουν οι χαρακτήρες τύπου "Forrest Gump" και «ηλίθιος και πανηλίθιος».

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

The Warriors (Οι μαχητές)

Waaaarrrrrriiiorsss, come out to pla-ay-ay!

Τριάντα χρόνια πριν πρωτοπαίχτηκε η ταινία The Warriors σε σκηνοθεσία Walter Hill. Μια ταινία για τις συμμορίες και τη βία στη Νέα Υόρκη. Αν και, πιο συγκεκριμένα, η ταινία είναι μια (πολύ) ελεύθερη μεταφορά της ιστορίας του Ξενοφόντα Κύρου Ανάβαση στη σύγχρονη εποχή. Όλες οι συμμορίες της πόλης στέλνουν 9 αντιπροσώπους και μαζεύονται για να τους μιλήσει ο Cyrus, ο πιο μάγκας αρχηγός. Όταν αυτός πυροβολείται και σκοτώνεται, κυκλοφορεί αδίκως η φήμη ότι η συμμορία Warriors είναι υπεύθυνη για το φόνο. Και αυτό που επακολουθεί είναι η προσπάθεια των Warriors να διασχίσουν ολόκληρη την πόλη για να φτάσουν στην «έδρα» τους στον Κόνι Άιλαντ. Αλλά από όπου κι αν περάσουν, έχουν να αντιμετωπίσουν όλες τις άλλες συμμορίες.

Με τα χρόνια η ταινία απέκτησε καλτ χαρακτήρα και αποτελεί πλέον μία πρώτης τάξης καταγραφή των συμμοριών της τότε εποχής, ειδικότερα στον... ενδυματολογικό τομέα. Η ταινία σε κερδίζει με τη δυναμική σκηνοθεσία και το γεγονός ότι απλώς καταγράφει τα γεγονότα, δεν κάνει κοινωνικό κήρυγμα ούτε αγιοποιεί κανέναν. Θα την απολαύσετε, αρκεί να μην δώσετε σημασία στους χαρακτήρες που είναι αρκετά σχηματικοί, στις απλοϊκές ατάκες και στις σεναριακές ευκολίες. Για του χρόνου ετοιμάζεται το ριμέικ της ταινίας από τον Tony Scott, μεταφερμένο στο Λος Άντζελες.

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Stalker

Η ταινία του Αντρέι Ταρκόφσκι Stalker περιγράφει την πορεία τριών ατόμων μέσα σε ένα φανταστικό τοπίο που ονομάζεται Ζώνη όπου οι συνηθισμένοι νόμοι της φύσης αναιρούνται. Αναζητούν το Δωμάτιο, εκεί που λένε ότι εκπληρώνονται οι επιθυμίες του Ανθρώπου. Ο οδηγός λέγεται Στάλκερ και, όπως εννοεί η μετάφραση του ονόματός του, κινείται με αργό, προσεκτικό τρόπο, έτσι όπως ο κυνηγός ψάχνει το θήραμά του. Είναι αυτός που ξέρει πώς να περάσει μέσα από όλα τα εμπόδια και τις παγίδες της Ζώνης για να φτάσει στο Δωμάτιο. Εκεί οδηγεί τον Συγγραφέα και τον Επιστήμονα μόνο που όταν φτάσουν μπροστά από την είσοδο, ο Φόβος, η Αμφιβολία και η Αμφισβήτηση θα τους εμποδίσει να περάσουν το κατώφλι του.

Πρόκειται για ένα ταξίδι που αμφισβητεί την έννοια της Ελπίδας; Ή μια ταινία για την Πίστη; Ένα φιλοσοφικό έργο με εκπληκτική σκηνοθεσία που θέτει ερωτήματα και ψάχνει απαντήσεις. Βασισμένη στο βιβλίο «Ένα πικ-νικ στην άκρη του δρόμου» των αδερφών Στρουγκάτσκι, η ταινία αφορά σινεφίλ, απαιτητικούς θεατές. Ταινία φαντασίας χωρίς καθόλου εφέ. Λίγο παραπάνω υγρασία μόνο...

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008

All That Jazz (Η παράσταση αρχίζει)

Το μεγαλύτερο κινηματογραφικό έργο του Bob Fosse (για τον υπογράφοντα)! Η μεγάλη επιτυχία του (μακαρίτη προσφάτως) Roy Scheider. Ίσως το καλύτερο μιούζικαλ που κινηματογραφήθηκε ποτέ, κι αυτό σας το λέω εγώ που γουστάρω τα μιούζικαλ στον ελάχιστο βαθμό. Μια ταινία για τη μουσική, το χορό και την τέχνη· μια ταινία για τις ανθρώπινες σχέσεις, την οικογένεια και την απιστία· μια ταινία για τον έρωτα, τη ζωή και το θάνατο. Σενάριο, σκηνοθεσία, μοντάζ και μουσική συνυπάρχουν τέλεια σε αυτή την (και με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του Fosse) εκπληκτική ταινία. Ποτέ άλλοτε δεν είχε σκηνοθετηθεί ο θάνατος τόσο εντυπωσιακά!

Η ταινία All That Jazz κυκλοφόρησε τέλη 1979 στο αμέρικα, παίχτηκε την επόμενη χρονιά στις Κάννες και κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα μαζί με το Kagemusha του Kurosawa. Στα βραβεία Όσκαρ κέρδισε αυτά των κουστουμιών, σκηνικών, μοντάζ και μουσικής και ήταν υποψήφια επίσης για αυτά της καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, α' ανδρικού ρόλου για τον Scheider και φωτογραφίας.

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

The Plumber (Ο υδραυλικός)

Ενώ ετοιμάζεται να βγει στις καλοκαιρινές αίθουσες η καταπληκτική ατμοσφαιρική ταινία του Peter Weir Το μυστικό του βράχου των κρεμασμένων (διαβάστε και το σχόλιο του Αχιλλέα), εμείς θυμηθήκαμε την παρανοϊκή παραγωγή του τρομερού αυστραλού σκηνοθέτη που άκουγε στο όνομα The Plumber. Βασικά, η ταινία ήταν τηλεοπτικής παραγγελίας με συνολική διάρκεια γύρω στα 75 λεπτά. Δεν χρειάζεσαι και περισσότερο χρόνο για να αφηγηθείς την ιστορία ενός υδραυλικού ο οποίος σκάει από μόνος του σε ένα σπίτι για να διορθώσει τις βλάβες του σπιτιού μιας γυναίκας τις ώρες που λείπει ο γιατρός σύζυγός της. Αυτή θα ανακαλύψει ότι έχει να κάνει με έναν παρανοϊκό τύπο που είναι έτοιμος για όλα! Θα χαρακτηρίζαμε το φιλμ κάτι σαν διασκεδαστικό θρίλερ. Σίγουρα πάντως είναι μια ταινία που δεν περιμένεις να δεις από τον Weir αλλά, πάλι, αυτός δεν μας έδωσε και τα... Αυτοκίνητα που έφαγαν το Παρίσι;! Φανταστείτε πάντως πως ο υδραυλικός είναι μια πιο σοβαρή εκδοχή του Κολλιτσίδα με τον Jim Carrey.