The Taming of the Shrew (Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι)

Πληθωρική ταινία, όπως και η πρωταγωνίστρια της Elizabeth Taylor. Η σαιξπιρική Στρίγγλα που έγινε αρνάκι δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερο πρωταγωνιστικό ζευγάρι από το δίδυμο Taylor-Burton, παντρεμένο ήδη τότε, γνωστό επίσης για τους τσακωμούς τους, σε άλλη μια μεταξύ τους συνεργασία από τις οκτώ συνολικά. Ο πρώην βοηθός σκηνοθέτη (δύο έργων του Λουκίνο Βισκόντι τη δεκαετία του '50) Franco Zeffirelli κάθεται για πρώτη φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη και... αφήνει τους δύο μεγάλους σταρ να ισοπεδώσουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Λέγεται ότι η ταινία προοριζόταν για τους Σοφία Λόρεν και Μαρτσέλο Μαστρογιάννι. Το αμερικάνικο ζευγάρι έβαλε ένα εκατομμύριο δολάρια από την τσέπη του στην παραγωγή, χωρίς να απαιτήσει μισθό, αλλά μόνο ποσοστό από τα κέρδη. Η ταινία, ως γνωστόν, ήταν μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία στην εποχή της. Εσείς αν δεν έχετε διαβάσει το έργο του Σαίξπηρ, μπορείτε να πάρετε μια πρώτη γεύση επιλέγοντας αυτή την ταινία.

Mouchette

Η καημένη η Μουσέτ είναι μια μια κοπέλα στην εφηβεία, που ζει σ' ένα χωριό της γαλλικής επαρχίας και τραβάει τα πάνδεινα προσπαθώντας να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της. Όταν έχει διαθέσιμο χρόνο δουλεύει και στο μικρό καφέ του χωριού. Οι συμμαθητές της την κοροϊδεύουν και οι συγχωριανοί την περιφρονούν. Ο αδερφός και ο πατέρας της μοιάζουν σα να αδιαφορούν τελείως για ό,τι συμβαίνει σπίτι τους. Ένας λαθροκυνηγός και ο δασοφύλακας θα μαλώσουν για τα μάτια της ιδιοκτήτριας του καφέ και πάνω στον καυγά ο δεύτερος θα σκοτώσει τον πρώτο. Ο δασοφύλακας θα ζητήσει από τη Μουσέτ να υποστηρίξει το άλλοθί του, αλλά στη συνέχεια θα τη βιάσει!

Ρεαλιστική καταγραφή για την υποκρισία και τη διαφθορά σε ένα στενόμυαλο μικρόκοσμο, μέσα από την ιδιαίτερη ματιά και τη χαρακτηριστική σκηνοθετική λιτότητα που χαρακτηρίζει τον Robert Bresson. Αυτή η εκπληκτικά μελαγχολική δημιουργία του 1967 απευθύνεται αποκλειστικά σε σινεφίλ κοινό. Οι υπόλοιποι τολμηροί ας τη δούνε με δικό τους ρίσκο.

The Dirty Dozen (Και οι δώδεκα ήταν καθάρματα)

Μια ταινία που μας είχε... ξεφύγει αλλά την θυμηθήκαμε από τις Κόρες του Τσα αλλά και εξαιτίας της προφανής ομοιότητας με τους Μπάσταρδους του Ταραντίνου που θα δούμε σε λίγο καιρό. Η ταινία Και οι δώδεκα ήταν καθάρματα είναι κατά κύριο λόγο μια διασκεδαστική ταινία με θέμα το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με ήρωες... δώδεκα αντι-ήρωες συν έναν λοχία πιο κάθαρμα κι απ' τους ίδιους. Κάτω από την κωμική επιφάνεια όμως υποβόσκει το αληθινό πρόσωπο του πολέμου: ματαιότητα, φρίκη, σαδισμός.

Σούπερ αντρικό καστ με τον Lee Marvin ως πρωταγωνιστή να ξεχωρίζει στην πιο χαρακτηριστική ταινία ολόκληρης της φιλμογραφίας του. Αν και λέγεται ότι η ταινία δεν του άρεσε και το 1980 συμμετείχε στους 4 της ηρωικής ταξιαρχίας του Σάμιουελ Φούλερ που ήταν πιο κοντά στις δικές του εμπειρίες από τον πόλεμο. Μαζί με τον Marvin, άλλοι τέσσερις ηθοποιοί είχαν συμμετάσχει στον πόλεμο: οι Telly Savalas και Charles Bronson στο Στρατό Ξηράς, ο Ernest Borgnine στο Ναυτικό και ο Clint Walker στην Αεροπορία. Ο Sutherland μπήκε τελευταία στιγμή στο έργο αλλά η ερμηνεία του στη σκηνή που κάνει την επιθεώρηση ως Στρατηγός ήταν αυτή που τον βοήθησε να πάρει το ρόλο στο MASH που θα του εκτόξευε τελικά την καριέρα του. Πάντως, στην αρχική σκηνή που συναντιέται ο Marvin με τον Robert Ryan και ανταλλάσουν φαρμακερά βλέμματα, μοιάζουν λες και λέει ο ένας στον άλλο «και εσύ εδώ;», καθώς ένα χρόνο πριν είχαν ξανασυνεργαστεί στους Επαγγελματίες, άλλη μια ταινία με θέμα τη δημιουργία ομάδας για ειδική αποστολή. Αν αναρωτιέστε επίσης γιατί ο 12ος σκοτώθηκε νωρίς-νωρίς με το αλεξίπτωτο, ο λόγος είναι ότι τον «σκότωσε» έντεχνα εκτός σκηνής ο σκηνοθέτης Robert Aldrich επειδή ο ατζέντης του ηθοποιού ζήτησε περισσότερα λεφτά! Τέλος, η ταινία πέρα από την εμπορική της επιτυχία μάζεψε ένα όσκαρ για τα ηχητικά εφέ και τρεις υποψηφιότητες για ήχο, μοντάζ αλλά και β' ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του Κασαβέτη.

The War Wagon (Δύο απίθανοι ληστές)

Διασκεδαστική περιπέτεια, κωμικές καταστάσεις μέσα από κυνηγητά, πυροβολισμούς και διαλόγους. Εξάλλου, ο σκηνοθέτης Burt Kennedy ήταν γνώστης του είδους και καλός μάστορας κωμικών καταστάσεων σε σοβαροφανείς ταινίες. Ο John Wayne αναγκάζεται να συνεργαστεί με τον Kirk Douglas και μαζί οι δυο τους θέλουν να ληστέψουν ένα φορτίου χρυσού μέσα από ένα βαριά οπλισμένο και καλά φρουρούμενο κάρο, το λεγόμενο και War Wagon, κυρίως επειδή μισούνε για διάφορους λόγους τον ιδιοκτήτη του φορτίου χρυσού. Βέβαια, και η μεταξύ τους σχέση δεν είναι και η καλύτερη. Ο Douglas κυνηγάει αποκλειστικά το χρυσό και διαρκώς προσπαθεί να «ρίξει» τον συνάδελφό του, αλλά ο Wayne πάει για την εκδίκηση και πρέπει να φυλάει και τα νώτα του. Ό,τι πρέπει για το καλοκαίρι, διασκεδαστική, γουέστερν ταινία με δύο μεγάλους σταρ και όχι μόνο για τους φαν του είδους. Πιστεύω ότι δεν χρειάζονται περαιτέρω σχόλια.

Μπουκίτσες 3: Vareshka

Κλασικό, σοβετικής εποχής παιδικό ταινιάκι από κάποιον Roman Kachanov. Λογικά προφέρεται Βαρέσκα και σημαίνει "το γάντι". Το γάντι γίνεται σκυλάκι και κρατάει παρέα ένα μικρό κοριτσάκι επειδή η μάνα του δεν το αφήνει να έχει το δικό της αληθινό σκυλάκι μέσα στο σπίτι. Οι παλιοί μπορεί και να το έχουν δει κάπου, κάπως, κάποτε...

Δείτε ολόκληρο το ταινιάκι των δέκα λεπτών εδώ παρακάτ':

The Way West

Βασισμένο στο ομώνυμο και βραβευμένο με Pulitzer μυθιστόρημα και περιλαμβάνοντας το εντυπωσιακό τρίο των πρωταγωνιστών Kirk Dοuglas, Rοbert Mitchum, Richard Widmark, το γουέστερν The Way West δεν στέκει και τόσο καλά στις προσδοκίες του. Η ιστορία του ταξιδιού ενός μεγάλου καραβανιού αποίκων που προσπαθεί να φτάσει στο Όρεγκον για να εγκατασταθεί εκεί, περιέχει όλα τα κλισέ και τα στερεότυπα του είδους. Με τον Douglas να είναι ο γερουσιαστής που διευθύνει το όλο ταξίδι με αμείλικτο και σκληρό τρόπο, τον Mitchum να είναι ο οδηγός τους στην Άγρια Δύση και τον Widmark να αποτελεί έναν από τους αποίκους που πηγαίνει συνεχώς κόντρα στο αρχηγιλίκι του Douglas. Η ταινία έχει μείνει πλέον στην ιστορία ως το ντεμπούτο της ηθοποιού Sally Field, η οποία με τα χρόνια κατέκτησε δύο βραβεία όσκαρ, κάτι που δεν μπόρεσε να κατακτήσει κανένας από τους τρεις παλαίμαχους σταρ σε όλη τη διάρκεια της πλούσιας καριέρας του καθενός.

The St. Valentine's Day Massacre (Η σφαγή του Σικάγου)

Αν όχι η καλύτερη ταινία του Roger Corman, σίγουρα η καλύτερη και μεγαλύτερη παραγωγή που ανέλαβε ο μπι-μουβάς σκηνοθέτης. Η ταινία του 1967 The St. Valentine's Day Massacre είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος της: η αναπαράσταση των γεγονότων που οδήγησαν στη ονομαστή πλέον σφαγή 7 ανθρώπων του υποκόσμου την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου το 1929 στο Σικάγο. Έτσι παρακολουθούμε διάσπαρτες σκηνές από βασικούς χαρακτήρες της εποχής με τον Jason Robards να υποδύεται τον Al Capone και ο George Segal τον Peter Gusenberg, το πρωτοπαλίκαρο της αντίπαλης συμμορίας του Capone. Το σενάριο έγραψε ο Howard Browne, ιστορικός που είχε «κόλλημα» με τον υπόκοσμο της εποχής εκείνης και είναι ως επί τω πλείστο ακριβέστατο σε γεγονότα και πρόσωπα. Έτσι νιώθεις ότι παρακολουθείς ένα είδος... ντοκιμαντέρ. Αυτή η αποστασιοποίηση του θεατή είναι το μειονέκτημα της ταινίας. Κατά τα άλλα, αποτελεί μια κλασική γκανγκστερική ταινία που επισκιάστηκε από τα χρόνια που περάσανε, τους Νονούς, τους Αδιάφθορους και τους Σημαδεμένους.

Πολλοί κριτικοί της εποχής κατηγόρησαν τον σκηνοθέτη για την υπερβολική απεικόνιση της βίας στην ταινία. Πώς να το κάνουμε όμως όταν η τέχνη απλώς αντιγράφει τη ζωή, και η ζωή στο συγκεκριμένο θέμα έχει δείξει ότι είναι απείρως πιο βίαιη και σκληρή.

Hombre

Δεν θα είμαι και πολύ αντικειμενικός με την ταινία Hombre, καθώς πρόκειται για μια αγαπημένη ταινία που είχα δει όταν ήμουν πιτσιρίκος και την έψαχνα τα τελευταία δύο χρόνια. Την ξαναείδα τώρα (μπορεί και εικοσιφεύγα χρόνια μετά), όντας σίγουρα διαφορετικός άνθρωπος (όμπρε!) από τότε.

Ο Paul Newman υποδύεται τον Τζον Ράσελ, ένα λευκό που έχει μεγαλώσει με τους Απάτσι. Όταν κληρονομήσει από το λευκό θετό του πατέρα ένα πανδοχείο, θα επιστρέψει για λίγο στον κόσμο των λευκών, ίσα-ίσα όμως για να το πουλήσει και να ξαναγυρίσει πίσω. Συνταξιδιώτες του στην άμαξα που θα ταξιδέψει θα είναι ένα νεαρό και φτωχικό αντρόγυνο, ένα ηλικιωμένο αντρόγυνο αριστοκρατών, ένας νταής και η γυναίκα που φρόντιζε μέχρι πρότινος το ξενοδοχείο. Με ένα στυλ που θυμίζει την κλασική Ταχυδρομική άμαξα, γνωρίζουμε τους στενόμυαλους χαρακτήρες του έργου και κυρίως βλέπουμε την απέχθειά τους για τους Ινδιάνους. Όταν η άμαξα όμως γίνει στόχος ληστών και όλοι οι επιβάτες εγκαταληφθούν στην έρημο χωρίς εφόδια και με ελάχιστο νερό, ο Ράσελ θα αποτελέσει τη μόνη τους ελπίδα για σωτηρία. Επειδή, τελικά, ο άνθρωπος της φύσης θα φανεί πιο δυνατός από τον άνθρωπο της πόλης.

Για πολλοστή φορά συνεργάστηκε ο σκηνοθέτης Martin Ritt με τον Paul Newman και τον διευθυντή φωτογραφίας James Wong Howe και το αποτέλεσμα είναι απλά εξαίσιο. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Elmore Leonard (και ένα από τα πρώτα του), η ιστορία είναι λιτή, οι διάλογοι κοφτοί και κοφτεροί και η ουσία δεν είναι αυτό που φαίνεται.

To Sir, with Love (Στον κύριό μας με αγάπη)

Όπως είχαμε πει και παλιότερα, κάθε δεκαετία έχει τη δικιά της «σχολική» ταινία. Η χαρακτηριστική περίπτωση για τη δεκαετία του '60 (μετά το If....) είναι η ταινία του 1967 To Sir, with Love. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του E.R. Braithwaite, η ταινία αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία της εποχής. Εκείνη η χρονιά μάλλον αποτέλεσε και την κορύφωση της καριέρας του Sidney Poitier αφού πέραν αυτής συμμετείχε στις οσκαρικές Ιστορία ενός εγκλήματος και Μάντεψε ποιος θα'ρθει το βράδι.

Αλλά ο Poitier επιστρέφει στα θρανία για δεύτερη φορά· την πρώτη ήταν μαθητής, τώρα καθηγητής. Και μάλιστα σε αγγλικό σχολείο φτωχικής συνοικίας με δύστροπους μαθητές. Η μαγκιά πάει σύννεφο και οι δυσκολίες που έχει να αντιμετώπισει ο καθηγητής στην πρώτη του κιόλας διδακτική εμπειρία τεράστειες. Πάνω στα νεύρα του όμως θα βρει τον τρόπο να τους προσεγγίσει, αφήνοντας τα βιβλία στην άκρη με το σκεπτικό να τους αντιμετωπίσει ως ενήλικας προς ενήλικες και να ασχοληθεί με τα κοινωνικά, ρατσιστικά και σεξουαλικής φύσης προβλήματά τους. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι εκείνη την εποχή δεν έκανε ιδιαίτερα μεγάλη αίσθηση ένα ερωτικό ξεμυάλισμα μαθήτριας με τον καθηγητής της, σε αντίθεση με την ευαισθησία και την πολιτική ορθότητα των ημερών μας. Να πούμε, τέλος, ότι μεγάλη επιτυχία είχε και το τραγούδι της ταινίας με τον ίδιο τίτλο (νούμερο 1 στα τσαρτ τότες), ερμηνευμένο από την τραγουδίστρια Lulu που συμμετέχει και στην ταινία. Για όσους δεν την ξέρουν, μάλλον πρέπει να ακούσουν και την άλλη της μεγάλη επιτυχία, το Shout, και θα καταλάβουν!

Guess Who's Coming to Dinner

Σήμερα που η Αμερική κάνει ένα απίστευτο βήμα μπροστά, θυμηθήκαμε την μεγάλη ταινία του Stanley Kramer, στην οποία ο φιλελεύθερος και πολέμιος του ρατσισμού πατέρας Spencer Tracy σχολίαζε μεταξύ άλλων ότι η χώρα του δεν ήταν έτοιμη για τέτοιες αλλάγες. Η γνωριμία του με τον μελλοντικό γαμπρό του, που είχε την μορφή του Sidney Poitier, και ο επικείμενος διαφυλετικός γάμος τόν έβαλε σε τέτοιες σκέψεις. Όλα αυτά βέβαια το 1967, με τον Kramer να θέλει να ταρακουνήσει όσο περισσότερο μπορούσε τα πράματα, σε μια Αμερική που ήταν έτσι κι αλλιώς σε αναβρασμό. Παρόλο αυτά, θα πίστευε κανείς τότε ότι 41 χρόνια μετά θα εκλέγονταν μαύρος πρόεδρος της Αμερικής;

Το Μάντεψε ποιος θα 'ρθει το βράδυ ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς της (σε μια χρονιά με πολλές ομολογουμένως εκπληκτικές ταινίες), αποσπώντας δέκα υποψηφιότητες για βραβεία όσκαρ, με τους περισσότερους ηθοποιούς και συντελεστές δηλαδή να είναι υποψήφιοι. Εκτός, όμως, από τον Poitier που αγνοήθηκε παντελώς (επιδεικτικά;) παρόλο που συμμετείχε και στην νικήτρια οσκαρική ταινία της χρονιάς, την Ιστορία ενός εγκλήματος και το εμπορικό Στον κύριο μας με αγάπη. Μόνο η Hepburn και ο σεναριογράφος κέρδισαν τα βραβεία τους, τελικά. Αυτή ήταν επίσης η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Spencer Tracy, ο οποίος πέθανε δεκαεφτά μέρες μετά το τέλος των γυρισμάτων, έξι μήνες πριν κυκλοφορήσει επίσημα η ταινία. Το πρώτο μισό της ταινίας ανήκει στον Poitier, το δεύτερο στον Tracy. Ο Kramer κάνει στην άκρη και αφήνει το χώρο στους ηθοποιούς που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό πάνω σε ένα δυνατό θέμα, που είναι για τους περισσότερους ακόμα και σήμερα ταμπού.

A Guide for the Married Man

Μια ανάλαφρη κωμική ταινία γύρω από το γάμο και τις ατασθαλίες (κυρίως) των αντρών και λιγότερο μια ταινία για τις σχέσεις αντρών-γυναικών. Ο Οδηγός για παντρεμένους είναι άλλη μια ταινία που σκηνοθέτησε ο... παλαίμαχος χορευτής Gene Kelly και έχει τον Walter Matthau στο πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο άνθρωπός μας είναι καλοπαντρεμένος με μια χρυσή γυναίκα και έχει κι ένα κοριτσάκι. Ο φίλος του όμως είναι αυτός που προσπαθεί να του αλλάξει ολόκληρη την κοσμοθεωρία περί γάμου και να τον ωθήσει στην απιστία. Αλλά όχι στην απρόσεκτη, απερίσκεπτη απιστία· εδώ μιλάμε για οργανωμένο, μεθοδευμένο σχέδιο. Ολόκληροι οι κανόνες λοιπόν αυτού του «οδηγού» παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια μας με τη μορφή μικρών σκετς, στα οποία εμφανίζονται διάφοροι γνωστοί αμερικανοί για λίγα λεπτά (ή και για λίγα δευτερόλεπτα). Και ο Matthau να προσπαθεί σιγά-σιγά να αφομοιώσει τους κανόνες, μέχρι τη στιγμή που θα έρθει και η δικιά του ώρα! Όλα αυτά μέσα από ένα ανάλαφρο αμερικάνικο κωμικό πλαίσιο, έτσι όπως θα το περίμενε κανείς για μια ταινία του 1967.

Samurai Rebellion

Με την ταινία Samurai Rebellion (ελληνιστί: Επαναστάστης σαμουράι) του 1967 ολοκληρώνουμε μια άτυπη τριλογία στις ταινίες του μεγάλου Ιάπωνα δημιουργού Masaki Kobayashi από τη δεκαετία του '60, μετά δηλαδή τα Χαρακίρι και Κβάινταν. Μια ταινία για το σκληρό πρόσωπο και την αδιαλλαξία της εξουσίας, για την τιμή της οικογένειας, για την αγάπη δύο συζύγων, για την άβουλη πίστη στους κανόνες και τη σύγκρουση αυτών με τα συναισθήματα των ανθρώπων.

Ο τίτλος της ταινίας Jōi-uchi: Hairyō tsuma shimatsu σημαίνει κυριολεκτικά Επανάσταση: δέξου τη σύζυγο. Εκφράζει την τελική πράξη ενός δράματος που έφερε αντιπάλους τον άρχοντα της περιοχής με τον καλύτερο ξιφομάχο του και την οικογένειά του. Κι όλα αυτά για μια γυναίκα, την οποία πέταξε ο άρχοντας από το παλάτι και ανάγκασε να παντρευτεί το γιο τού ξιφομάχου. Λίγα χρόνια μετά, ο διάδοχος απεβιώνει οπότε ο άρχοντας ζητάει πίσω τη γυναίκα για να μεγαλώσει το νόθο παιδί τους. Ο γιος, ως αρχηγός πλέον της οικογένειας και με τη συμπαράσταση του πατέρα του (ένας Toshiro Mifune που βρίσκεται μέσα στο στοιχείο του), αρνείται να την επιστρέψει, γεγονός που βάζει σε κίνδυνο ολόκληρη την οικογένεια και τους συγγενείς τους και δημιουργεί προστριβές μέσα στους κύκλους της ίδιας της οικογένειας. Η στενοκεφαλιά των δύο πλευρών θα ωθήσει τις καταστάσεις στο σημείο όπου δεν θα υπάρχει επιστροφή.
Με ασπρόμαυρη φωτογραφία, ο Kobayashi αιχμαλωτίζει με το φακό του το δράμα της οικογένειας, χωρίς να αναλίσκεται σε φλύαρες και ανούσιες... ξιφασκίες. Αντ' αυτού επικεντρώνεται στην ίντριγκα, που όσο περνάει η ώρα τόσο αυτή εξυφαίνεται και περιπλέκεται και διεισδύει στους κόλπους της οικογένειας. Η εκτόνωση του δράματος θα έρθει κυριολεκτικά λίγο πριν το τέλος και ο σαμουράι πατέρας θα ξεσπαθώσει και... όποιον πάρει ο χάρος.

Στην αρχή της ταινίας, οι δύο καλύτεροι ξιφομάχοι αρνούνταν να μονομαχήσουν στο όνομα της φιλίας τους. Στο τέλος, οι συνθήκες (το πεπρωμένο ή το τυχαίο;) θα τους φέρουν αντιμέτωπους, μη μπορώντας να αποσοβήσουν τη μοιραία μεταξύ τους σύγκρουση.

In Cold Blood (Εν ψυχρώ)

Το εκπληκτικό μυθυστόρημα του Truman Capote (ίσως και ένα από τα καλύτερα του περασμένου αιώνα) γίνεται στα χέρια του Richard Brooks μια μεγάλη ταινία, ένα σκοτεινό αριστούργημα, ένα δραματικό σχόλιο για το σκοτάδι μέσα στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής. Η ταινία Εν ψυχρώ του 1967 περιγράφει με κλινική ακρίβεια την ιστορία της άγριας δολοφονίας των τεσσάρων μελών της καημένης οικογένειας από τους δύο νεαρούς. Η ταινία αποτελεί υπόδειγμα μεταφοράς βιβλίου στη μεγάλη οθόνη, και με τη βοήθεια της χαρακτηριστικής μουσικής του Quincy Jones και της εκπληκτικής φωτογραφίας του Conrad Hall αγγίζει την τελειότητα. Είναι και της μόδας ο Capote, μετά και την ομότιτλη προ-προπέρσινη ταινία... Ευκαιρία λοιπόν να δείτε μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, την οποία μπορείτε να βρείτε πλέον εύκολα σε DVD σε ενημερωμένα μαγαζιά.

Στοιχεία που ψάρεψα από αλλού:
→ Ο Brooks, στο όνομα του ρεαλισμού, επέμεινε και τελικά κατάφερε να κάνει γυρίσματα στον τόπο του εγκλήματος, ενώ έβαλε στο καστ πρόσωπα που συμμετείχαν στα πραγματικά γεγονότα, όπως τους πραγματικούς ενόρκους της δίκης, αλλά και τον ίδιο το δήμιο που εκτέλεσε τους δολοφόνους (αν και αυτό αμφισβητείται πλέον)!
→ Τα δύο ζευγάρια μάτια της ορίτζιναλ αφίσας ήταν αυτά των πραγματικών δολοφόνων.
→ Οι ρόλοι του πρωταγωνιστικού ζευγαριού προτάθηκαν αρχικά στους Paul Newman και Steve McQueen, αλλά ο Brooks επέμεινε σε ταλαντούχους πλην όμως άγνωστους στο ευρύ κοινό ηθοποιούς. Οι δυο τους πάντως θα συμπρωταγωνιστούσαν τελικά μερικά χρόνια αργότερα στον Πύργο της κολάσεως.

Barefoot in the Park (Ξυπόλυτοι στο πάρκο)

Βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό του πολυγραφότατου Neil Simon (ξέρετε, Sweet Charity, The Odd Couple και πολλά άλλα) και σκηνοθετημένη από τον σχεδόν μόνιμο σκηνοθέτη των έργων του στο σανίδι ή στο πανί Gene Saks, η ταινία Barefoot in the Park του 1967 ώθησε την καριέρα του πρωταγωνιστή Redford ψηλά στο σταρ-σύστεμ (καθώς και της Fonda αλλά αυτή είχε ήδη πάρει φόρα). Ο Redford ήταν και ο νεαρός φερέλπις ηθοποιός που έπαιξε το ρόλο στο Broadway με άλλη όμως πρωταγωνίστρια. Το ζεύγος Redford και Fonda συνεργάστηκε άλλες δύο φορές (στην Καταδίωξη και στον Ηλεκτρικό Καβαλάρη) αλλά εδώ τα πράγματα είναι αρκετά πιο διασκεδαστικά. Οι πρώτες μέρες της ζωής του νιόπαντρου ζεύγους έχει δυσκολίες και προβλήματα τα οποία θα μπορούσαν να είναι αρκετά κοινότυπα. Εδώ όμως τονίζονται με χαριτωμένο τρόπο και με τη βοήθεια των καταπληκτικών δεύτερων ρόλων (της πεθεράς Mildred Natwick και του γείτονα που την φλερτάρει Charles Boyer) που ανεβάζουν την ταινία σε μεγαλύτερα (και καλύτερα) κωμικά επίπεδα.

Cool Hand Luke (Ο μεγάλος δραπέτης)

Μια από τις καλύτερες ταινίες του Paul Newman αποτελεί η παραγωγή του 1967 Cool Hand Luke. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι άλλο ένα δράμα φυλακών, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Θα λέγαμε κυρίως ότι είναι μια ταινία για την ελευθερία του πνεύματος ή καλύτερα μια ταινία αμβισβήτησης. Βρισκόμαστε εξάλλου στη κατεξοχήν δεκαετία αμβισβήτησης, όπως είναι αυτή του '60. Ο Newman χλευάζει το σύστημα και προσπαθεί να το υποτάξει με το δικό του τρόπο αλλά αυτό θα φέρει αρνητικά αποτελέσματα. Στην πορεία βλέπει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, αλλά αυτό δε θα τον κάνει να σταματήσει από το να συνεχίζει να προσπαθεί. Όπως λέει και το σλόγκαν της ταινίας: Το έγκλημά του: ο αντικομφορμισμός του. Η καταδίκη του: τα κάτεργα.

Σημειώστε το γεγονός ότι το σενάριο έγραψε ο Donn Pearce, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του, κατάδικος και ο ίδιος για δύο χρόνια σε καταναγκαστική εργασία. Τέσσερις υποψηφιότητες για όσκαρ μουσικής, σεναρίου, α' ανδρικού ρόλου για τον Newman και β' ανδρικού για τον George Kennedy. Ο τελευταίος ήταν ο μόνος που τσίμπησε το αγαλματίδιο!

Point Blank (Ο επαναστάτης του Αλκατράζ)

Η δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του John Boorman το 1967 ήταν ένα μοντέρνο film-noir με τίτλο Point Blank (ελληνιστί: ο επαναστάτης του Αλκατράζ). Επηρεασμένος όμως ο Boorman από τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο και το γαλλικό νέο κύμα, δεν έφτιαξε άλλη μια συνηθισμένη χολιγουντιανή ταινία μυστηρίου και εγκλήματος. Η υπόθεση; Ο Lee Marvin προσπαθεί να πάρει εκδίκηση από αυτούς που τον άφησαν μισοπεθαμένο(;), ύστερα από μια «δουλειά» στο βράχο του Αλκατράζ. Ο δρόμος της εκδίκησης όμως θα είναι μακρύς, βίαιος και γεμάτος πτώματα, αλλά —σημειώστε— χωρίς να σκοτώσει ο ίδιος κανέναν! Το αποτέλεσμα εδώ είναι μια μεθυστική, σουρεαλιστική ταινία (μέσα στο ανάλογο κλίμα της εποχής), η οποία σε διχάζει με το γεγονός αν όλα αυτά που βλέπεις συμβαίνουν πραγματικά ή απλά είναι οι παραισθήσεις ενός ετοιμοθάνατου. Όπως και να 'χει πάντως, η ταινία παραμένει γοητευτική έχοντας έναν λιγομίλητο και αρκούντως σκληρό (όπως θα περίμενε κανείς) Lee Marvin που δίνει ρεσιτάλ... μαγκιάς!