Phantom of the Paradise

Για όλες τις ταινίες/ροκ όπερες των αρχών της δεκαετίας του '70 ευθύνεται (μάλλον) το Jesus Christ Superstar. Πριν κυκλοφορήσουν τα Tommy (από τους The Who) και The Rocky Horror Picture Show, εμφανίστηκε το Φάντασμα του παραδείσου! Όπως πολύ εύκολα μπορείτε να μαντέψετε, είναι επηρεασμένο από το Φάντασμα της Όπερας. Προσθέστε στοιχεία από τον Ντόριαν Γκρέι και τον Φάουστ, μπλέξτε στην υπόθεση πινελιές τρόμου, με βασικό θέμα τα παρασκήνια της μουσικής βιομηχανίας, και ιδού η ταινία σας. Κυριότερος λόγος για να δείτε αυτό το μιούζικαλ είναι η σκηνοθεσία του νεαρού τότε Brian De Palma, που αποδεικνύει περίτρανα γιατί έγινε νωρίς-νωρίς μεγάλο όνομα. Σημειώστε το μονόπλανο της σεκάνς "time bomb in the car trunk" το οποίο είναι φυσικά φόρος τιμής στο διάσημο μονόπλανο του Άρχοντα του Τρόμου του Orson Welles. Στα συν, βάλτε και την ροκ-εν-ρολ μουσική του Paul Williams, που έχει και βασικό ρόλο στο έργο.

Meet Me In St. Louis (Το τραγούδι της αγάπης)

Η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της MGM εκείνη την εποχή ήταν το Meet Me In St. Louis. Μάζεψε τα περισσότερα χρήματα από οποιαδήποτε άλλη, τα τελευταία 20 χρόνια που γίνονταν μετρήσεις εισιτηρίων, με εξαίρεση το «Όσα παίρνει ο άνεμος» φυσικά. Ο Vincente Minnelli σκηνοθετεί μιούζικαλ με επίκεντρο μια πολυπληθέστατη οικογένεια στο Σεντ Λούις των αρχών του 20ου αιώνα. Η ταινία χωρίζεται σε τέσσερα κομμάτια, όσες κι οι εποχές που περνάνε. Τα κορίτσια σκαρφίζονται τρόπους να φλερτάρουν τα αγόρια, τα μικρά παιδάκια περιμένουν τη γιορτή του Χαλογουίν και ο πατέρας σκέφτεται το ενδεχόμενο να μετακομίσουν στη Νέα Υόρκη. Απλές ιστορίες, όπως σε κάθε οικογένεια. Η Judy Garland είναι η μόνη διάσημη ανάμεσα στο καστ. Σημειώστε ότι η σεκάνς του διάσημου τραγουδιού στο τρόλεϊ, το "The Trolley Song", κινηματογραφήθηκε με την πρώτη! Η μικρή Margaret O'Brien κλέβει την παράσταση και η Ακαδημία την τίμησε με ένα ειδικό όσκαρ, καλύτερου παιδιού/ηθοποιού! Από... κανονικές υποψηφιότητες κέρδισε τέσσερις: μουσικής, τραγουδιού (του προαναφερθέντος), έγχρωμης φωτογραφίας και σεναρίου. Αγαπημένη ταινία των αμερικανών για τα Χριστούγεννα, επειδή ένα μεγάλο κομμάτι της είναι τοποθετημένο στις γιορτινές εκείνες μέρες, αλλά και επειδή είναι ρομαντική και συγκινητική. Τι περισσότερο μπορεί να θέλεις από ένα Χολιγουντιανό μιούζικαλ της δεκαετίας του '40;

Les Parapluies de Cherbourg (Οι ομπρέλες του Χερβούργου)

Όπως έχουμε πει και παλιότερα, δεν είμαι οπαδός του μιούζικαλ. Και το ότι οι ηθοποιοί τραγουδάνε όλους τους διαλόγους, αποτελούσε για μένα ένα αντι-κίνητρο ώστε να μην τη δω. Μπορεί η κλασική ταινία του Jacques Demy Οι ομπρέλες του Χερβούργου να σε ξεγελάει στην αρχή με τα χρώματα και το τυπικό ρομάντζο «αγόρι-αγαπάει-κορίτσι» αλλά, τελικά, δεν έχει τίποτα «ζαχαρένιο» πάνω της. Οι αποφάσεις και οι επιλογές των πρωταγωνιστών θα είναι βασισμένες στη ζωή και η μαγεία του κινηματογραφικού έρωτα θα πάει περίπατο. Η συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών στην τελική σεκάνς αποτελεί σκηνή ανθολογίας. Το μελαγχολικά ρεαλιστικό της τέλος δεν πρόκειται να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.

Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες· τέσσερις υποψηφιότητες για όσκαρ (τραγουδιού, ορίτζιναλ μουσικής, διασκευασμένης μουσικής και σεναρίου) και άλλη μια ως υποψήφιο ξενόγλωσσο φιλμ· η 19χρονη Κατρίν Ντενέβ για άλλη μια φορά... θεά. Τι άλλο να πούμε; Clasique...

Hellzapoppin' (Ο τρελός παράδεισος)

Μία λέξη περιγράφει το έργο Hellzapoppin': αναρχία! Σπάσιμο των κάδρων, παρεμβολές από τον προβολατζή(!), σταμάτημα της αφήγησης ουκ ολίγες φορές, επικοινωνία μπροστά στην κάμερα με το κοινό και άλλα πολλά! Ειδικά τα δέκα πρώτα λεπτά αποτελούν απίστευτο παραλήρημα τρέλας, ντελίριο από κωμικές ατάκες και σλάπστικ καταστάσεις, που δεν προλαβαίνεις να πιάσεις το ένα αστείο και έρχεται το άλλο. Η διάσημη επιθεώρηση που ανέβασαν στο Μπροντγουέι το 1938 οι κωμικοί Ole Olsen και Chic Johnson και έπαιξε για 1404 παραστάσεις (ρεκόρ συνεχόμενων παραστάσεων για την εποχή του) μεταφέρθηκε στο κινηματογραφικό πανί το '41. Μεταμοντέρνες και σουρρεαλιστικές καταστάσεις, ταινία μέσα σε ταινία, στοιχεία πολύ μπροστά από την εποχή τους. Θα μπορούσε να είναι ταινία των αδελφών Μαρξ. Είναι πάντως η άγνωστη στο ευρύ κοινό ταινία, από την οποία οι Jerry Lewis και Mel Brooks έχουν επηρεαστεί τα μάλα! Αν εξαιρέσετε κάποια μουσικά κομμάτια που «γεμίζουν» λίγο την υπόθεση (την ποια;) του έργου, τότε μιλάμε για μια από τις καλύτερες κωμωδίες του αμερικανικού κινηματογράφου.

Μία μουσικοχορευτική σκηνή άξια αναφοράς είναι αυτή με τους μαύρους υπηρέτες, σωφέρ, μπάτλερ που πιάνουν από ένα όργανο (πιάνο, κοντραμπάσο, τρομπέτα κλπ) και οι μαύρες καμαριέρες και μαγείρισσες αρχίζουν να χορεύουν στους ρυθμούς του σουίνγκ. Ο ρυθμός ανεβαίνει συνεχώς και οι χορευτικές φιγούρες είναι απίστευτα ταχύτατες. Μία εκπληκτική παρουσίαση της διασκέδασης των μαύρων εκείνη την εποχή, κόντρα στους στερεότυπους ρόλους που σε καμία ταινία του κλασικού Χόλιγουντ δεν έχουμε ξαναδεί.

A Star Is Born (Ένα αστέρι γεννιέται)

Η ιστορία του διάσημου σταρ του Χόλιγουντ που βρίσκει μια νεαρή κοπελιά και την αναδεικνύει. Ερωτεύονται και παντρεύονται αλλά όσο αυτή αρχίζει να διαπρέπει και να γίνεται πρώτο όνομα, τόσο αυτός πέφτει στον αλκοολισμό και η δικιά του καριέρα βουλιάζει. Η ταινία A Star Is Born του 1954 αποτελεί το μιούζικαλ ριμέικ της διάσημης ομότιτλης ταινίας του William A. Wellman από το 1937. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εδώ έχουμε την Judy Garland και τον James Mason, με τον Charles Bickford να έχει τον χαρακτηριστικό δεύτερο ρόλο του διευθυντή της κινηματογραφικής εταιρείας. Ο διάσημος σκηνοθέτης George Cukor έφτιαξε ένα από τα καλύτερά του έργα, με συνολική διάρκεια σχεδόν τρεις ώρες, χωρίς να κουράζει και να βαραίνει. Ένα αστέρι γεννιέται, ένα άλλο αργοσβήνει. Η δύναμη του κόσμου, που τη μια μέρα σε ανεβάζει και την άλλη σε φτύνει, είναι αδυσώπητη.

Όταν ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει επίσημα, οι παραγωγοί αποφάσισαν να κόψουν δυο μεγάλες σκηνές για να γλιτώσουν γύρω στο μισάωρο, χωρίς τη συγκατάθεση του Cukor φυσικά. Όταν αποφάσισαν το 1983 να την επαναφέρουν στην αρχική της μορφή, βρήκαν μόνο το ηχητικό μέρος των διαλόγων. Για εικόνα πρόσθεσαν φωτογραφίες από τις πρόβες, κατάλληλα επεξεργασμένες. Κάτι ανάλογο είδαμε και στο Χαμένο ορίζοντα του Φρανκ Κάπρα.

West Side Story

Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα του Σαίξπηρ σε μιούζικαλ, τοποθετημένο στις δυτικές συνοικίες της μοντέρνας Νέας Υόρκης. Η ταινία που κέρδισε δέκα βραβεία όσκαρ από τις έντεκα υποψηφιότητες. Το μιούζικαλ με τα περισσότερα βραβεία όσκαρ. Ένα απ'αυτά για τον ελληνικής καταγωγής George Chakiris που υποδύεται τον αρχηγό της πουερτορικανής συμμορίας. Και γω να μην το έχω δει το έργο μέχρι τώρα. Το πρώτο δεκαπεντάλεπτο του West Side Story που δεν έχει διαλόγους με έβαλε κατευθείαν στο κλίμα: λίγο η πεντάλεπτη μουσική εισαγωγή, λίγο τα πλάνα από ελικόπτερο που διασχίζουν τη Νέα Υόρκη με κατεύθυνση... δυτικά και λίγο το πρώτο χορευτικό κομμάτι με τη συμμορία των Jets να κοντράρεται με τους Sharks και την απίστευτη σκηνοθεσία, με έκαναν να στρογγυλοκάτσω στη θέση μου και να απολαύσω ένα μεγάλο έργο με εκπληκτικές συνθέσεις από τον Leonard Bernstein και μερικά πασίγνωστα πλέον τραγούδια όπως τα "America", "Tonight" & "I Feel Pretty". Χωρίς επιπλέον σχόλια, αποτελεί ένα μεγάλο αμερικανικό έργο κι αυτό σας το λέει ένας που δεν είναι θαυμαστής των μιούζικαλ.

Mary Poppins

Super-cali-fragilistic-expiali-docious!

Μια ταινία που δεν είχα κάτσει να δω ποτέ μου, είναι το μιούζικαλ που ακούει στο πασίγνωστο όνομα Mary Poppins. Αυτές τις γιορτές όμως βρήκα την ευκαιρία και έγινε κι αυτό! Σίγουρα οι παλιότεροι δεν χρειάζονται τα δικά μου σχόλια για το έργο. Οπότε θα ασχοληθούμε με κάποιες παράπλευρες ιστορίες, όπως το ότι αποτέλεσε την πρώτη ταινία μετά τη Χιονάτη και τους 7 νάνους του '37 στην οποία ο Walt Disney παραβρέθηκε στην επίσημη πρεμιέρα της. Ξέρατε επίσης ότι για τον πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν σκεφτεί αρχικά ότι θα ταίριαζε στην «αυστηρή» Bette Davis; Η Julie Andrews, απ' την άλλη, περίμενε να πάρει το ρόλο της Ελάιζα Ντουλίτλ στο Ωραία μου κυρία, αλλά όταν αυτός πήγε ως γνωστόν στην Audrey Hepburn, αποφάσισε να συμμετάσχει στο έργο του Ντίσνεϋ. Κάποια στιγμή, ο Robert Wise με το σεναριογράφο Ernest Lehmann επισκέφθηκαν το σετ που γυριζόταν η ταινία και, αφού είδαν την πρωταγωνίστρια εν δράση, αμέσως σκέφθηκαν να την προσλάβουν για τη Μελωδία της ευτυχίας. Ο σκηνοθέτης Robert Stevenson είχε αρχίσει από πριν αλλά και μετά από αυτήν την ταινία ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με έργα της Disney. Η χαρούμενη αυτή οικογενειακή ταινία που υμνεί τη ζωή και τη χαρά ήταν τελικά υποψήφια για δεκατρία όσκαρ. Κέρδισε τα εξής πέντε: πρώτου γυναικείου ρόλου φυσικά για την υπέροχη Julie Andrews (που έγινε αμέσως παγκόσμια σταρ), ειδικών εφέ, μοντάζ, μουσικής και τραγουδιού για το "Chim Chim Cher-ee".

Cabaret

Η διάσημη ταινία του 1972 Cabaret, εκτυλίσσεται στο Βερολίνο του 1931, την εποχή που ο ναζισμός άρχισε να κάνει τα πρώτα του βήματα. Να ομολογήσω, κατ' αρχάς, ότι δεν είχα κάτσει να δω την ταινία ολόκληρη ποτέ. Δεύτερον, είχα μια επιφανειακή γνώση του θέματος, αλλά αυτό που είδα δεν είχε καμία σχέση με αυτό που περίμενα να δω. Αυτό αποτελεί ένα μεγάλο συν για την ταινία, καθώς είχα στο μυαλό μου τα κλασικά χολιγουντιανά μιούζικαλ. Έπρεπε να σκεφτώ ότι αφού την ταινία υπογράφει ο μεγάλος Bob Fosse, δεν πρόκειται να είναι κατώτερη από «καλή». Παρακολουθούμε περισσότερο την ψυχοσύνθεση της αμερικανίδας τραγουδίστριας/χορεύτριας Sally Bowles και τις σχέσεις της με τους άντρες. Θα συνάψει σχέση με τον εγγλέζο δάσκαλο αγγλικών που μένει στο σπίτι με όλες τις κοπέλες του καμπαρέ. Αυτός όμως έχει τα δικά του ερωτικά προβλήματα που θα κορυφωθούν με την είσοδο ενός πλούσιου γερμανού playboy που θα επηρεάσει και τους δύο. Μάλιστα, ομοφυλοφιλική αναφορά για όσους είχαν μάτια να δουν τη δεκαετία του '70. Η ταινία αποτέλεσε φυσικά, όπως όλοι ξέρουν, το μεγάλο νικητή με τα περισσότερα βραβεία όσκαρ (οχτώ τον αριθμό) το '73, χάνοντας όμως την αίγλη από το Νονό του Κόπολα, επειδή πολύ απλά τσίμπησε το όσκαρ καλύτερης ταινίας!

Paint Your Wagon (Ο δρόμος της ευτυχίας)

Πήραμε φόρα με ταινίες του Lee Marvin και είπαμε να δούμε το Paint Your Wagon, παραγωγής 1969. Και ενώ έχει όλα τα καλά συστατικά μιας καλοφτιαγμένης παραγωγής, έχει τον Clint Eastwood φρέσκο μετά τις σπαγγέτι επιτυχίες, την όμορφη Jean Seberg, έναν έμπειρο σκηνοθέτη, δεν ήξερα ότι πρόκειται για... μιούζικαλ! Και πέρα από το αρχικό τραγούδι (ίσως και κάποιο ακόμα), τα υπόλοιπα τραγούδια είναι βαρετά, δεν προσφέρουν τίποτα στην πλοκή και θέλεις να τα περνάς στο fast-forward. Ωραίος ο Clint, αλλά όχι και να τον ακούμε να τραγουδάει... Πάντως, υπάρχουν μερικά στοιχεία στο έργο άξια θέασης, όπως η πετυχημένη σάτιρα για την τρέλα της ανεύρεσης του χρυσού, η δημιουργία της πόλης Χωρίς Όνομα, ο τρόπος να την κάνουνε δημοφιλή και η δημιουργία του ερωτικού συζυγικού τρίο (!). Ο Marvin βρίσκεται σε κέφια, παρόλο που θυμίζει έντονα τον οσκαρικό του ρόλο στην Λησταρχίνα. Εν τέλει, δείτε την αν έχετε υπομονή, γιατί τα 158 λεπτά είναι πολλά.

An American in Paris

Ο αμερικανός στο Παρίσι είναι ένας: ο Gene Kelly φυσικά και όπως καταλαβαίνετε πρόκειται για ένα από τα χαρακτηριστικά μιούζικαλ του μεγάλου αυτού χορευτή. Πρόκειται επίσης για την ταινία που απέσπασε το όσκαρ καλύτερης ταινίας παραγωγής 1951 (μαζί με άλλα πέντε βραβεία). Ουσιαστικά, πρόκειται για μια απλή και διασκεδαστική ταινία με λίγα (αλλά πάντα εμπνευσμένα) μουσικοχορευτικά σημεία κατά τη διάρκειά της που δεν παίζουν κανένα ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Όλα αυτά μέχρι τη τελική στιγμή, τη τελική (σχεδόν 20-λεπτη) σεκάνς όπου γίνεται το πανδαιμόνιο με τον Kelly και την παρτενέρ του Leslie Caron να χορεύουν μέσα σε διάσημους πίνακες ζωγραφικής. Προσωπικά την ευχαριστήθηκα επειδή είχε ελάχιστο τραγούδι. Είχε επίσης τις μουσικές του George Gershwin, τον απίστευτο πιανίστα Oscar Levant, ο οποίος σε μία σκηνή μάς έφερε στο μυαλό την ταινία The Playhouse του Buster Keaton (να διευθύνει δηλαδή μια συμφωνική ορχήστρα έχοντας για οργανοπαίχτες... τον εαυτό του). Αποτελεί επίσης μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες με θέμα το Παρίσι, η οποία γυρίστηκε εξ ολοκληρού στα στούντιο του... Χόλιγουντ! Να σημειώσουμε πως ο Kelly εκείνη τη χρονιά έλαβε από την Ακαδημία ειδικό βραβείο όσκαρ για την προσφορά του στις Τέχνες, το οποίο έμελλε να είναι το μοναδικό του. Τώρα, η σκηνοθεσία του Minnelli άνευ σχολιασμού· βάλτε το Kelly στο κάδρο και αφήστε τον να κάνει τα μαγικά του, κάτι σαν τους παλιούς προπονητές στο μπάσκετ: να πάει η μπάλα στον Γκάλη!

Fiddler on the Roof (Ο βιολιστής στη στέγη)

Το ονομαστό αυτό μιούζικαλ δεν είχε δει ποτέ του ο υπογράφων. Και για όσους δεν ξέρουν, μπορώ να ξαναπώ ότι δεν είμαι οπαδός των μιούζικαλ. Η μεγάλη επίσης διάρκεια του Βιολιστή στη στέγη με απέτρεπε από τη θέασή του. Μέχρι σήμερα, που βρήκα χρόνο. Και μπορώ να πω ότι δεν πήγε καθόλου χαμένος. Χωρίς να είναι κάποιο αριστούργημα ή κάποια επιτομή στο είδος, η ταινία παρακολουθείται παραπάνω από ευχάριστα και τα 173(!) λεπτά της κυλάνε γρήγορα. Μπορεί να πέρασε στο fast-forward δυο-τρία τραγούδια, έχει μερικά όμως που αξίζουν πραγματικά, όπως το dibby-dibby που τραγουδάει ο Topol στο στάβλο (κοινώς "If I Were a Rich Man") και το "Sunrise, Sunset", το τραγούδι που ακούμε στο γάμο της πρώτης του κόρης. Προσωπική άποψη, πάντα.

Η ταινία παρακολουθεί τη ζωή του εβραίου βιοπαλαιστή γαλατά με τις πέντε κόρες σε ένα χωριό στην τσαρική Ρωσία των αρχών του 20ου αιώνα. Οι αλλαγές που συντελούνται στην κοινωνία, στην πολιτική, στις σχέσεις αντρών-γυναικών, στα ήθη και τα έθιμα θα επηρεάσουν ακόμα κι αυτό το μικρό χωριό, με τον πρωταγωνιστή μας να τα υπομένει σχεδόν όλα. Χαρούμενη και συνάμα συγκινητική, η ταινία του 1971 (που βασίστηκε φυσικά στο ομώνυμο έργο του Broadway) κέρδισε πολλές υποψηφιότητες για όσκαρ κερδίζοντας αυτά της φωτογραφίας, μουσικής για τον John Williams και ήχου.

The Rocky Horror Picture Show

A mental mind fuck can be nice!

Ο ορισμός της καλτ ταινίας! Μέσα από την πένα, το πεντάγραμμο και το θεατρικό του Richard O' Brien δημιουργήθηκε το The Rocky Horror Picture Show το οποίο αποτελεί, από τη μία, ένα φόρο τιμής στα μπι-μουβάδικα μεταμεσονύχτια thriller και, από την άλλη, ένα καρακίτς μιούζικαλ που σατυρίζει το κινηματογραφικό είδος του τρόμου μέσα από rock-n-roll μουσικές. Γνωρίζαμε ότι η ταινία όταν πρωτοπροβλήθηκε απέτυχε παταγωδώς εισπρακτικά, αλλά με τον καιρό απέκτησε cult φυσιογνωμία και δειλά-δειλά άρχισε να προβάλεται σε μεταμεσονύχτιες προβολές σε ολόκληρη την Αμερική και απέκτησε το δικό της κοινό. Ένα κοινό που συντέλεσε στην... μακροημέρευση της ταινίας (παίζει στην Αμερική συνεχόμενα εδώ και 25+ χρόνια) επειδή άρχισε να ντύνεται κι αυτό με ζαρτιέρες και πούπουλα και ό,τι άλλο φανταστεί κανείς και να πηγαίνει στις προβολές για να συμμετάσχει τραγουδώντας και χορεύοντας!

Αυτή η γνωστή ιστορία γύρω από την ταινία μάς παρακίνησε για να τη δούμε, έχοντας επίγνωση του εκκεντρικού και αντισυμβατικού θέματός της. Και δεν απογοητεύτηκα καθόλου, παρόλο που είναι γνωστό ότι δεν μου αρέσουν τα μιούζικαλ. Η ιστορία φυσικά δεν παίζει κανένα ιδιαίτερο ρόλο, οπότε... Let's do the time warp again! Τον Tim Curry βέβαια δεν θα μπορέσω να τον ξαναδώ σε άλλο ρόλο.

The Red Shoes (Τα κόκκινα παπούτσια)

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν η αιτία για να συναντηθούν ο Βρετανός Michael Powell και ο Ουγγρικής καταγωγής εβραίος Emeric Pressburger και η συνεργασία τους, ειδικά τη δεκαετία του '40, είχε για αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν μερικές από τις καλύτερες ταινίες του βρετανικού (και όχι μόνο) κινηματογράφου. Τα κόκκινα παπούτσια, που κυκλοφόρησαν το 1948, αποτελούν την άποψη των σκηνοθετών γύρω από την τέχνη και τη μουσική, το μπαλέτο και το χορό, τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις· όλα σε μια ονειρική μουσικοχορευτική ταινία. Και φυσικά μη νομίζετε ότι είναι άλλο ένα κουραστικό μιούζικαλ. Το κλασικό έργο του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν μεταφέρεται με μοντέρνο τρόπο στο πανί μέσα από μια πανδαισία χρωμάτων και εμπνευσμένων χορογραφιών. Μη τη χάσετε!

All That Jazz (Η παράσταση αρχίζει)

Το μεγαλύτερο κινηματογραφικό έργο του Bob Fosse (για τον υπογράφοντα)! Η μεγάλη επιτυχία του (μακαρίτη προσφάτως) Roy Scheider. Ίσως το καλύτερο μιούζικαλ που κινηματογραφήθηκε ποτέ, κι αυτό σας το λέω εγώ που γουστάρω τα μιούζικαλ στον ελάχιστο βαθμό. Μια ταινία για τη μουσική, το χορό και την τέχνη· μια ταινία για τις ανθρώπινες σχέσεις, την οικογένεια και την απιστία· μια ταινία για τον έρωτα, τη ζωή και το θάνατο. Σενάριο, σκηνοθεσία, μοντάζ και μουσική συνυπάρχουν τέλεια σε αυτή την (και με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του Fosse) εκπληκτική ταινία. Ποτέ άλλοτε δεν είχε σκηνοθετηθεί ο θάνατος τόσο εντυπωσιακά!

Η ταινία All That Jazz κυκλοφόρησε τέλη 1979 στο αμέρικα, παίχτηκε την επόμενη χρονιά στις Κάννες και κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα μαζί με το Kagemusha του Kurosawa. Στα βραβεία Όσκαρ κέρδισε αυτά των κουστουμιών, σκηνικών, μοντάζ και μουσικής και ήταν υποψήφια επίσης για αυτά της καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, α' ανδρικού ρόλου για τον Scheider και φωτογραφίας.

Ο Τζόνι Ντεπ είναι ο Cry-Baby

Μπορεί να έχει κάνει περισσότερη επιτυχία τα τελευταία χρόνια χάρη στους Πειρατές και στις ταινίες του Tim Burton, εμείς πάντα πιστεύαμε ότι αυτό το παιδί έχει κάτι! Βλέπετε, ήξερε και διάλεγε ρόλους. Δεν έχει σημασία τι σόι ταινία θα προέκυπτε στο τέλος, το βιογραφικό του να δείτε και μόνο φτάνει: John Waters, Jim Jarmusch, Tim Burton, Lasse Hallström, Emir Kusturica, Terry Gilliam, Roman Polanski και λοιπά και λοιπά. Η επιτυχία ήταν απλώς θέμα χρόνου.

Μέσα από το παρελθόν του όμως εμείς θυμηθήκαμε την ταινία του 1990 Cry-Baby. Και αυτό εξαιτίας της πρόσφατης επιτυχίας του μιούζικαλ Hairspray, το οποίο βασίστηκε στο παλιότερο (του 1988) Hairspray, του Waters. Η ταινία του Depp είναι κι αυτή ένα ιδιαίτερο μιούζικαλ, όπως ο Waters ξέρει να φτιάχνει με όλους τους γνωστούς, παρανοϊκούς χαρακτήρες που γουστάρει να βάζει στα εργάκια του, πλην της Divine, που πέθανε αμέσως μετά το Hairspray. Καλός χαβαλές πάντως, η ταινία δεν σου προσβάλει τη νοημοσύνη, βλέπεται ευχάριστα...