The Virginian

Η ιστορία έχει γυριστεί αρκετές φορές από το Χόλιγουντ, εμείς είδαμε την b-movie έκδοση του 1946 με πρωταγωνιστή τον Joel McCrea. Με την επιτυχία του The Virginian, ο McCrea επικέντρωσε την καριέρα του στο είδος του γουέστερν. Μέτρια ως επί τω πλείστον η ταινία, με καρικατούρες-ηθοποιούς, ολίγον κωμική στην αρχή αλλά η δραματική κατάληξη της ιστορίας προς το τέλος, κάνει έντονη την αντίθεση της σε σχέση με το πώς ξεκίνησε το έργο και σου αφήνει μία αίσθηση ότι τελικά είδαμε κάτι που δεν ήταν ανάξιο λόγου.

Και τι αφορά το έργο: μία δασκάλα που έρχεται στη Δύση από τον πολιτισμό της ανατολικής ακτής και μπλέκει συναισθηματικά με τον Βιρτζίνιαν. Αυτός αρχηγός των καουμπόι της περιοχής θα μπλέξει σε διάφορες περιπέτειες και θα καταλήξει να πρέπει να συλλάβει και να οδηγήσει στη δικαιοσύνη (δηλ. στην κρεμάλα) το φίλο του (ο συνήθως δευτεραγωνιστής Brian Donlevy). Και όλη αυτή η "συνηθισμένη" βία της Άγριας Δύσης θα φέρει τη δασκάλα σε δύσκολη θέση.

Dragonwyck (Μιράντα)

Γοτθική ιστορία, μέσα 19ου αιώνα, φεουδάρχες και χωρικοί, λίγη αμερικανική ιστορία γύρω από το θέμα του anti-rent war (τον ξεσηκωμό των αγροτών κατά των φεουδαρχών παλιάς κοπής), θρησκόληπτη πρωταγωνίστρια και ο "κακός" πρωταγωνιστής που θα πληρώσει τις αμαρτίες του με διάφορους τρόπους (γυναίκα, χωράφια, παιδί). Η νεαρή Μιράντα (που υποδύεται η Gene Tierney) φεύγει από το φτωχικό σπίτι για να πάει στην έπαυλη με το όνομα Dragonwyck του μεγαλοκτηματία Vincent Price για να βοηθήσει στο μεγάλωμα της κόρης του. Εντυπωσιάζεται από την αλλαγή του τρόπου ζωής της και οι εξελίξεις και τα αναπάντεχα συμβάντα θα τη φέρουν αυτή ως οικοδέσποινα στην έπαυλη. Ενδιαφέρουσα ιστορία που επικεντρώνεται φυσικά στην πρωταγωνίστρια και έχει ένα μικρό twist στο τέλος για το πώς πέθανε η πρώτη σύζυγος του Price, αλλά δεν μας δείχνει την εξέλιξη κάποιων άλλων πραγμάτων τα οποία είναι εξίσου σημαντικά για το έργο: τι απέγινε η κόρη του Price· καμία παρουσίαση για το πώς τελείωσε το κίνημα του anti-rent· γιατί έχουν ελάχιστα λεπτά συμμετοχής ο πατέρας Walter Huston και η μητέρα Anne Revere.

Το έργο ήταν προγραμματισμένο να το σκηνοθετήσει ο Ernst Lubitsch (Lubitsch και Tierney είχαν συνεργαστεί στο Heaven Can Wait) αλλά αρρώστησε και ανέλαβε ο Mankiewicz. Ο τελευταίος με αυτή την ευκαιρία μεταπήδησε στη σκηνοθετική καρέκλα και ξεκίνησε τη μεγάλη του σκηνοθετική καριέρα. Ο Mankiewicz και η Tierney θα συνεργάζονταν τον επόμενο χρόνο στο The Ghost and Mrs. Muir. Ήταν άλλη μία μεγάλη παραγωγή της 20th Century Fox με την Tierney ένα χρόνο μετά το Leave Her to Heaven και την ίδια χρονιά με το The Razor's Edge. Ο Vincet Price είχε μικρούς ρόλους δίπλα στην Tierney στα Laura και στο Leave her to heaven αλλά εδώ προβιβάστηκε σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Σε πολύ μικρό ρόλο θα βρείτε και τη νεαρή (τότε) Jessica Tandy, την γιαγιά του Τιτανικού του κ. Κάμερον από το Σωφέρ της κας. Ντέιζι. Βασίστηκε στο ομότιτλο βιβλίο της Anya Seton, μίας συγγραφέως που ασχολήθηκε κυρίως με ιστορικά ρομαντικά μυθιστορήματα. Όχι τίποτα αξιομνημόνευτο, λέω εγώ.

The Dark Mirror

Σενάριο και παραγωγή από τον Nunnally Johnson, από μια ιστορία του Vladimir Pozner (που προτάθηκε για το όσκαρ πρωτότυπης ιστορίας), σκηνοθεσία από τον Robert Siodmak, με σταρ την Olivia de Havilland στο διπλό ρόλο των δίδυμων αδερφών που είναι ύποπτες για φόνο! Το The Dark Mirror του 1946 είχε καλά «συστατικά» (δηλ. συντελεστές) και ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Είναι μία προβλέψιμη ταινία μυστηρίου και αγωνίας, την οποία θα θυμόμαστε κυρίως για το πετυχημένο μοντάζ και την διπλή εμφάνιση της De Havilland στο ίδιο πλάνο. Κάτι που κοπιαρίστηκε έκτοτε πολλάκις (μέχρι και από την... Αλίκη). Θα θυμόμαστε το έργο και για ένα δεύτερο λόγο: για την επιδερμική, μεν, αλλά ενδιαφέρουσα, δε, εντρύφηση στα μέσα της ψυχολογικής ανάλυσης, δηλαδή στην παρουσίαση κάποιων μεθόδων της. Ο σύζυγος της Τζίντζερ Ρότζερς (για κάποια χρόνια) Lew Ayres επιστρέφει στα κινηματογραφικά πλατό μετά την άρνησή του να συμμετάσχει στον Β' ΠΠ και αναλαμβάνει να ψυχολογήσει τις δύο αδερφές. Ο Thomas Mitchell είναι ο αστυνομικός που θέλει να λύσει το μυστήριο, καθώς δεν δέχεται το τέλειο έγκλημα και προσπαθεί να βρει ποια από τις δύο αδερφές είναι η φόνισσα.

The Strange Love of Martha Ivers (Αμαρτωλές γυναίκες)

You may be through with the past, but it sure ain't through with you

Ενοχές, παιδικά τραύματα, παρελθόν και μνήμη. Όλα τα χαρακτηριστικά του είδους και ακόμα περισσότερα: από την μία πλευρά ένα αρρωστημένο πλούσιο ζευγάρι, από την άλλη απλοϊκοί άνθρωποι με όνειρα αλλά χωρίς να έχουν στον ήλιο μοίρα. Η καπατσοσύνη όμως του πρωταγωνιστή Van Heflin θα υπερκεράσει όλα τα εμπόδια και το "μαύρο" αιματοβαμμένο τέλος είναι η μόνη λύση. Ένα διάσημο, κλασικότροπο φιλμ νουάρ που είδα μόλις πρόσφατα. Το The Strange Love of Martha Ivers έχει τη σκηνοθετική σφραγίδα του έμπειρου, ήδη παλαίμαχου το 1946, Lewis Milestone, ενώ το σενάριο επιμελήθηκε ο Robert Rossen, έναν χρόνο πριν μεταπηδήσει ο ίδιος στη σκηνοθεσία. Η Barbara Stanwyck επαναλαμβάνει έναν ακόμα ρόλο μοιραίας γυναίκας (μετά την επιτυχία του Double Indemnity), ο Kirk Douglas κάνει την παρθενική του κινηματογραφική εμφάνιση και η Lizabeth Scott τυποποιείται, από κει και έπειτα, σε έργα φιλμ-νουάρ και μόνο.

My Darling Clementine

Ο τίτλος του πρώτου μεταπολεμικού γουέστερν του John Ford μπορεί να είναι My Darling Clementine, το θέμα του όμως αφορά την πασίγνωστη περιπέτεια του Γουάιτ Ερπ με την οικογένεια των Κλάντον. Σε ένα δεύτερο επίπεδο όμως (όπως έγραψε και ο Μπάμπης Ακτσόγλου) η κυρίαρχη προβληματική της ταινίας αφορά την αντίθεση ανάμεσα στην εικόνα της Αμερικής ως μια έρημος που μεταμορφώνεται σταδιακά σε κήπο, τη μεταβατική εποχή από το νομάδα (και του ελεύθερου νόμου του περιπλάνωμενου καουμπόι) στην εποχή του άστυ (της Τάξης και του Νόμου). Στη μέση όλων αυτών βρίσκεται ο πρωταγωνιστής μας (και πρώην νομάδας) Henry Fonda, που θα πέσει θύμα ληστείας από τους Κλάντον, θα χριστεί σερίφης του Τόμπστοουν, αλλά θα θέλει να αφήσει πίσω το παρελθόν του και να γίνει μέλος της εκπολιτισμένης κοινότητας. Για να αντιμετωπίσει όμως τους Κλάντον θα πρέπει να το κάνει με τους όρους της Άγριας και όχι της εκπολιτισμένης Δύσης.

Κλασική ταινία με τα όλα της, με τον Henry Fonda στην καλύτερη περίοδο της ζωής του (στην πρώτη ταινία του μετά τον πόλεμο), τον Victor Mature να υποδύεται τον μπεκρή πιστολά Ντοκ Χολιντέι με πάθος (λίγα χρόνια πριν φορέσει... χλαμύδες), η περίεργη σχέση των δύο φίλων να σκιαγραφείται πολύ ωραία, η Linda Darnell στην πιο διάσημη ταινία της, ο Walter Brennan να υποδύεται τον σκληροτράχηλο πατέρα των Κλάντον (σε πρωτόγνωρα σκληροτράχηλη για εμάς ερμηνεία). Ο Φορντ είχε γνωρίσει στα νιάτα του τον Γουάιτ Ερπ και δήλωσε ότι γύρισε τη σεκάνς της μονομαχίας στο ΟΚ Κοράλ έτσι όπως του την περιέγραψε ο Ερπ. Who knows?! Στα ελληνικά αποδόθηκε με τρεις(!) τίτλους: «Η ζωή αρχίζει με μια σφαίρα», «Καταχθόνιως δίωξις» και «Ο λυτρωτής». Ορισμένοι πάλι χαρακτήρισαν την ταινία σαν ένα φιλμ-νουάρ τοποθετημένο στη Δύση. Ο Σαμ Πέκινπα είχε πει ότι αυτή είναι η αγαπημένη του ταινία. Τι άλλο να προσθέσω εγώ;

The Yearling (Οι θρύλοι του δάσους)

Στα τέλη του 19ου αιώνα, κάποιοι επέλεξαν να ζήσουν μέσα στη μοναξιά και την ηρεμία της άγριας φύσης. Το ίδιο έπραξε και ο Gregory Peck με την οικογένειά του μετά το τέλος του Αμερικανικού Εμφυλίου. Η άγρια περιοχή της Φλόριντα κινηματογραφήθηκε απίστευτα από τον Clarence Brown και τους τρεις υπεύθυνους για την έγχρωμη φωτογραφία. Τα εξωτερικά πλάνα είναι μεγάλης ομορφιάς και για ταινία παραγωγής 1946 κάνουν ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση. Δικαίως κέρδισε το όσκαρ καλύτερης έγχρωμης φωτογραφίας και έγχρωμων σκηνικών.

Ο αγγλικός τίτλος The Yearling αναφέρεται στο μικρό ελάφι που βρίσκει ο μικρός γιος της ταινίας μας και σημαίνει το ζώο που είναι λιγότερο του ενός χρόνου (όπως λέμε ζυγούρι για τα πρόβατα). Θα το κρατήσει για κατοικίδιο ζώο αλλά, καθώς αυτό θα μεγαλώνει, θα αρχίσει να προξενεί αρκετά προβλήματα στην οικογένεια· θα αρχίσει να τρώει τα σπαρτά τους αφήνοντάς τους χωρίς εφόδια για την επιβίωσή τους. Η λύση θα είναι μία και θα είναι πολύ σκληρή. Έτσι αυτό το σκληρό τέλος ανεβάζει κάπως την ταινία καθώς στη μεγαλύτερη διάρκειά της κυλάει πολύ χαλαρά, σχεδόν βαρετά. Παρακολουθούμε τις προσπάθειες επιβίωσης, τη σκληρή δουλειά, το κυνήγι μιας αρκούδας και τις σχέσεις τους με τους γείτονες. Όλα αυτά με μια πολύ απλή, καθαρά επαγγελματική σκηνοθεσία από τον Clarence Brown. Με λίγα λόγια, είναι μια καθαρά αμερικανική ταινία.

The Razor's Edge (Στην κόψη του ξυραφιού)

Μια φορά και έναν καιρό, οι παραγωγοί θέλανε να φτιάξουν επικές ταινίες που θα αντέξουν στο χρόνο με larger-than-life χαρακτήρες. Ο Daryl Zanuck αγόρασε το 1945 τα κινηματογραφικά δικαιώματα του βιβλίου του Σόμερσετ Μομ και την επόμενη χρονιά μάς παρουσίασε την ταινία The Razor's Edge. Μια ενδιαφέρουσα ιστορία για τα ανθρώπινα πάθη, τον έρωτα και την ανολοκλήρωτη αγάπη. Γνωρίζουμε δύο ζευγάρια που είναι αγαπημένα πέρα από κάθε συροπιαστή φαντασία. Το ένα είναι λίγο φτωχικό αλλά ξέρει τι θέλει και (νομίζει ότι) είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει κάθε εμπόδιο της ζωής. Το άλλο, ο βασικός κορμός της ιστορίας μας, αποτελείται από την πλούσια κόρη που υποδύεται η Gene Tierney και έναν φαινομενικά άεργο νεαρό, τον Tyrone Power. Μια σχέση που ο σνομπ αριστοκράτης θείος δεν επιθυμεί. Ο πρωταγωνιστής μας είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να βρει το νόημα της ζωής αλλά η κοπελιά δεν φαίνεται πρόθυμη να τον ακολουθήσει χωρίς τα λούσα και την οικονομική άνεση. Θα χωρίσουν τελικά αλλά η ιστορία θα έχει πολλές ανατροπές μέχρι το τέλος.

Μια ιστορία της οποίας το ενδιαφέρον στοιχείο είναι η χρησιμοποίηση του ίδιου του συγγραφέα (που υποδύεται ο Herbert Marshall) ως φίλος της όλης παρέας αλλά έχοντας ουσιαστικά το ρόλο του παρατηρητή/σχολιαστή της ταινίας. Μια ταινία που, παρά τις δυόμιση ώρες διάρκεια, δεν με κούρασε. Οι παράπλευρες ιστορίες με το ενδιαφέρον δευτεραγωνιστικό καστ ίσως βοήθησαν σ' αυτό. Η ταινία αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της χρονιάς για τη Fox και κέρδισε τέσσερις υποψηφιότητες για βραβεία όσκαρ. Η Anne Baxter ήταν η μοναδική που κέρδισε, στην κατηγορία β' γυναικείου ρόλου. Πάντως, η ταινία μάς γοήτευσε (για άλλη μια φορά) εξαιτίας της πρωταγωνίστριας, για την οποία ο Ζανούκ είχε πει: "undeniably the most beautiful actress in movie history", και μεις δεν έχουμε λόγο να διαφωνήσουμε, μόνο να πούμε ότι στο πρώτο κομμάτι της ταινίας οι κινήσεις και το στυλάκι της μάς έφερε έντονα στο μυαλό την Katharine Hepburn! Τέλος, να σημειώσουμε ότι η ταινία ξαναγυρίστηκε το 1984 με πρωταγωνιστή το νεαρό Bill Murray.

Cloak and Dagger

Ο... πολύς Fritz Lang γύρισε τη μία ταινία μετά την άλλη στο Χόλιγουντ, αλλά κάπως έτσι κατάφερε να γυρίσει αρκετές αδιάφορες. Μία από αυτές αποτελεί η παραγωγή του 1946 που είχε τον τίτλο Cloak and Dagger και ήταν βασισμένη στο βιβλίο του Alastair MacBain. Παρόλο που είχε στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον Gary Cooper, η ταινία είναι άνευρη και σε σημεία αρκετά βαρετή. Ναι μεν αποτελεί έναν φόρο τιμής στις μυστικές υπηρεσίες που έδρασαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, αλλά στην ταινία μας το μυστήριο και η δράση δεν σε κερδίζουν ούτε λεπτό. Μεγάλη ατυχία και για μας που κάτσαμε και την είδαμε χωρίς να είμαστε ενήμεροι. Κάποιες φορές, η υπογραφή δεν αποτελεί εγγύηση.

La Belle et la Bête

Η Ωραία και το τέρας του 1946 παραμένει η πιο διάσημη ταινία του Jean Cocteau και μία από τις πιο διάσημες και καλύτερες δημιουργίες του γαλλικού (γιατί όχι, και του παγκόσμιου) κινηματογράφου. Το πασίγνωστο παραμύθι μεταφέρθηκε με απίστευτη έμπνευση στη μεγάλη οθόνη, κάνοντάς την μια από τις πιο πρωτοποριακές ταινίες της εποχής. Μια ταινία που, 50 χρόνια μετά, ενέπνευσε την καρτουνίστικη (για να μην πω ότι αποτέλεσε καρμπόν) ταινία της Disney και παραμένει φρέσκια μέχρι σήμερα. Εμπνευσμένα σουρεαλιστικά σκηνικά όχι μόνο περιβάλλουν τους πρωταγωνιστές Jean Marais και Josette Day αλλά έχουν ισάξιο ρόλο. Ωθώντας τα τεχνικά μέσα της εποχής πέρα από τα όρια τους, ο Κοκτώ μας παρουσίασε ένα κινηματογραφικό επίτευγμα φαντασίας και ρομαντισμού, που έβγαλε το παιδί από μέσα μας σε μια ταινία που μόνο παιδική δεν μπορούμε να την πούμε.

Somewhere in the Night (Κάπου μες στη νύχτα)

Ο Joseph L. Mankiewicz είχε μακριά εμπειρία στο Χόλιγουντ ως σεναριογράφος και παραγωγός όταν αποφάσισε το 1946 να μεταπηδήσει (και) στη σκηνοθεσία. Η δεύτερη ταινία του εκείνη τη χρονιά (από τις 3 συνολικά) ήταν η Somewhere in the Night. Πρόκειται για μια πολύ καλή προσπάθεια του σκηνοθέτη να δημιουργήσει μια ταινία μυστηρίου. Και αυτό το πετυχαίνει με το ίδιο το σενάριο, αφού εμείς οι θεατές βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση του πρωταγωνιστή· όπως αυτός ξυπνάει με αμνησία και δεν γνωρίζει ποιος είναι και τι έχει κάνει, έτσι και εμείς παρακολουθούμε τις προσπάθειες του να βγάλει άκρη με όλα αυτά που του συμβαίνουν χωρίς να έχουμε την παραμικρή ιδέα. Έτσι η ταινία μας κράτησε σε εγρήγορση και την παρακολουθήσαμε με ευχαρίστηση, παρά το εντελώς άγνωστο και δευτεροκλασάτο καστ, με εξαίρεση τον Richard Conte που κι αυτός έχει δεύτερο ρόλο. Πολύ καλή σκοτεινή φωτογραφία, όπως αρμόζει άλλωστε σε μια ταινία που θέλει να λέγεται φιλμ νουάρ.

Πάντως, σε σημεία μού έφερε στο μυαλό τον Δαιμονισμένο Άγγελο· η αναζήτηση του μυστηριώδες προσώπου Larry Cravat στην ταινία μας μοιάζει πάρα πολύ με την αναζήτηση του κυρίου Johnny Favourite. Το τέλος επιβεβαίωσε τις όποιες υποψίες μου!

Undercurrent

Ποιος γνωστός για τα μιούζικαλ που γύρισε με τη σύζυγό του Judy Garland, ο Vincente Minnelli το 1946 ανέλαβε να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το βιβλίο You Were There της Thelma Strabel. Η ταινία ονομάστηκε Undercurrent και η πρωταγωνίστρια Katharine Hepburn είναι ο βασικός λόγος που αξίζει να δείτε την ταινία. Αποδίδει θαυμάσια το ρόλο της εύθραυστης (και άσχετης με την αριστοκρατία) συζύγου που παντρεύεται έναν πολύ πλούσιο και πετυχημένο άνδρα (Robert Taylor), ο οποίος όμως είναι πολύ προβληματισμένος με το παρελθόν του. Στην προσπάθεια της να μάθει τι είναι αυτό που τρομάζει τον άντρα της, θα ανακαλύψει μια περίεργη ιστορία που έχει σχέση με τον εξαφανισμένο αδερφό του. Ο αδερφός είναι ο Robert Mitchum, οποίος εμφανίζεται κυριολεκτικά για 5 λεπτά. Η ταινία ξεκινάει λίγο-πολύ ως μελό, αλλά στην πορεία προσπαθεί να περάσει και από τα μονοπάτια του θρίλερ, θυμίζοντας έντονα τις Υποψίες του Χίτσκοκ. Μόνο που η διαφορά των δύο ταινιών είναι τεράστια, με την παρούσα να χάνει εύκολα στις συγκρίσεις.

The Spiral Staircase (Βουβός πόθος)

Βουβός πόθος, διότι η νεαρή πρωταγωνίστριά μας είχε πάθει ένα μικρό σοκ και βουβάθηκε όταν ήταν μικρή και είδε τους γονείς της να καίγονται ζωντανοί. Τώρα ζει και εργάζεται ως υπηρέτρια σε ένα μεγάλο σπίτι με δύο ετεροθαλή και ανταγωνιστικά αδέρφια και την άρρωστη —σε βαθμό παραληρήματος— μάνα τους. Στο κοντινό χωριό λαμβάνουν χώρα τελευταία κάποια εγκλήματα. Όλα τα θύματα είναι γυναίκες που έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας ή κάποια αναπηρία. Και όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι το επόμενο θύμα θα είναι η μουγγή πρωταγωνίστριά μας.

Όμορφη αναπαράσταση της εποχής, όμορφα σκοτεινή ασπρόμαυρη φωτογραφία που τονίζει τις σκιές και εντείνει το μυστήριο, αν και, για να είμαστε ειλικρινείς, το παιχνίδι "βρες το δολοφόνο" δεν ήταν και πολύ δύσκολο αφού μείναμε με τα δύο αδέρφια ως μοναδικούς υποψήφιους δολοφόνους. Η βετεράνος ηθοποιός Ethel Barrymore ως άρρωστη μητέρα πάντως κλέβει εύκολα την παράσταση με το παρανοϊκό της βλέμμα και το όλο ενδιαφέρον της ταινίας εν τέλει είναι ότι η πρωταγωνίστρια δεν αρθρώνει καμία κουβέντα, μέχρι το λυτρωικό φινάλε δηλαδή. Θα κατατάσσαμε την ταινία παραγωγής 1946 στην κατηγορία μυστηρίου-εποχής, ένα κινηματογραφικό στυλ που έγινε και μόδα —θα λέγαμε— από την επιτυχία Gaslight (Εφιάλτης) του Cukor το 1944.

The Best Years of Our Lives (Τα καλύτερά μας χρόνια)

Η νικήτρια ταινία των 19ων βραβείων Όσκαρ ήταν η παραγωγή του William Wyler The Best Years of Our Lives. Μια ταινία παραγωγής 1946 που σκοπό είχε να εξυψώσει το ηθικό των βετεράνων αμερικανών αμέσως μετά τον πόλεμο (παρόλο που κέρδισαν τον πόλεμο!), να τους δώσει ελπίδα ότι όλα θα ξαναγίνουν φυσιολογικά και να πει στην τελική ότι τα καλύτερά τους χρόνια έρχονται. Αυτό το βλέπουμε στην οθόνη με την ιστορία τριών άγνωστων μεταξύ τους βετεράνων, οι οποίοι γνωρίζονται καθώς επιστρέφουν μαζί στην ίδια πόλη. Ο ένας είναι οικογενειάρχης, υπάλληλος σε τράπεζα, ο δεύτερος είναι ένας απλός πωλητής σε «ζαχαροπλαστείο» και ο τρίτος πρώην ποδοσφαιριστής, νυν παραπληγικός με γάντζους στη θέση των κομμένων χεριών του. Σημειώστε ότι ο Harold Russell δεν υποδύεται τον παραπληγικό· είναι όντως βετεράνος παραπληγικός, που τραυματίστηκε από έκρηξη χειροβομβίδας με συνέπεια να χάσει και τα δύο του χέρια. Οι βετεράνοι λοιπόν θα προσπαθήσουν να ενταχθούν ξανά στο κοινωνικό σύνολο, αλλά θα δουν ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα έχουν αφήσει πριν 3 χρόνια. Κρατώντας κάποια επαφή μεταξύ τους βρίσκουν την αλληλοκατανόηση που τους δίνει δύναμη για να τα βγάλουν πέρα.

Υπερβολικά συγκινητική ταινία που, όπως προαναφέραμε, αποτελεί μια τόνωση ελπίδας, μια ένεση κουράγιου, ένα χάπι αισιοδοξίας για τους αμερικανούς και τις οικογένειές τους μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκπληκτική σκηνοθεσία από τον Wyler, χαρακτηριστικές λήψεις με βάθος πεδίου, όσκαρ με το τσουβάλι: 7 από τις 8 υποψηφιότητες!

The Dark Corner (Το σταυροδρόμι της αμαρτίας)

Η ταινία The Dark Corner του 1946 είναι μια film-noir ταινία που από χιλιόμετρα βρωμάει αρπαχτή! Καταρχάς, έχουμε τη συμμετοχή του Clifton Webb σε έναν ρόλο που είναι (σχεδόν) αντιγραφή του ρόλου που είχε στην πετυχημένη ταινία Laura και ως προς το χαρακτήρα που υποδύεται και ως προς τη σχέση που έχει ο Webb με τη νεαρή σύζυγό του, η οποία θυμίζει έντονα τη σχέση του με τη Λώρα στην ομώνυμη προαναφερθείσα ταινία. Έπειτα, η χρήση του ονόματος της μετέπειτας σούπερ-σταρ της τηλεόρασης Lucille Ball σε πρώτη θέση αποσκοπεί φυσικά στη διαφήμιση αυτού του προϊόντος και μόνο, μιας και ο δικός της ρόλος είναι κάτι σαν νοικοκυρά γραμματέας σε απόγνωση, για να μην τη χαρακτηρήσουμε γλάστρα. Ο σκηνοθέτης Henry Hathaway εδώ διεκπεραιώνει απλά άλλη μια επαγγελματική υποχρέωση. Η υπόθεση επίσης είναι αρκετά προβλέψιμη και το όλο εγχείρημα στην τελική βλέπεται μόνο για να περάσει η ώρα· μία και μισή για την ακρίβεια!

The Killers (Οι δολοφόνοι)

Οι δολοφόνοι είναι όντως μια φοβερή film-noir ταινία. Παρόλο που η ιστορία είναι πολύ απλή, η κινηματογράφησή της είναι σαγηνευτικά φοβερή. Ξεκινάμε με την επαγγελματική δολοφονία του Burt Lancaster (εδώ στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο). Ένας ασφαλιστής αποφασίζει να διερευνήσει την κατάσταση και να μάθει τα γεγονότα που έφεραν τα πράματα σ' αυτό το σημείο. Το ένα στοιχείο οδηγεί στο άλλο και ο ασφαλιστής μας (μέσα από συνεχή φλας-μπακ) ξετυλίγει το νήμα της ζωής του Lancaster προσπαθώντας να φτάσει στην ουσία της ιστορίας της δολοφονίας (γιατί μου θυμίζει λίγο Πολίτη Κέιν;). Και φυσικά θα καταλήξει στη μοιραία γυναίκα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην υπόθεση.

Από ένα διηγηματάκι του Ernest Hemingway προέκυψε η εν λόγω ταινία, η ιστορία της οποίας πειράχτηκε λίγο προξενώντας τη δυσφορία του Hemingway. Αγχωμένοι οι παραγωγοί επειδή είχανε κατά κύριο λόγο πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς στους κεντρικούς ρόλους, για να σώσουν την παρτίδα επιστράτευσαν τον γερμανικής καταγωγής σκηνοθέτη Robert Siodmak, ο οποίος είχε στο βιογραφικό του μια καλή noir ταινία, την Phantom Lady. Το αποτέλεσμα τελικά τους δικαίωσε και με το παραπάνω. Μην μπερδευτείτε όμως με το ριμέικ που γύρισε ο Don Siegel το 1964. Άλλη ταινία αυτή.

The Blue Dahlia (Η γαλάζια ντάλια)

Λίγα πράγματα βρήκα ενδιαφέροντα στην ταινία The Blue Dahlia του 1946. Παρόλο που η ιστορία και το σενάριο γράφτηκαν από τον Raymond Chandler και η ταινία διαθέτει την παρουσία του Alan Ladd, η ταινία δεν κατάφερε να με κερδίσει. Το στόρι είναι αρκετά περίπλοκο, έτσι όπως τα συνηθίζει ο Chandler (ήταν και υποψήφιος για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου), αλλά δεν υπάρχει καμία δραματική κορύφωση. Ίσως επειδή η ταινία αναλώνεται κυρίως στο ποιος είναι τελικά ο δολοφόνος (whodunit) και έτσι το σκοτεινό παρελθόν του γκάνγκστερ ιδιοκτήτη του νάιτ-κλαμπ με το όνομα Blue Dahlia σε αφήνει αδιάφορο. Ωραία πάντως, θα μου πείτε, η Veronica Lake. Δεν θα διαφωνήσω σ' αυτό, αλλά στο γεγονός ότι σαν ηθοποιός μου φάνηκε ατάλαντη. Όπως, δυστυχώς, και οι περισσότεροι ηθοποιοί στο εν λόγω έργο.

Λεπτομέρειες ενός σινέ-γκικ: Όταν τον Ιανουάριο του 1947 δολοφονήθηκε η Elizabeth Scott, ο τύπος της απέδωσε το παρατσούκλι The Black Dahlia, επηρεασμένοι φυσικά από τον τίτλο της ταινίας. Χρόνια μετά, ο James Ellroy έγραψε τη δικιά του εκδοχή για τη Μαύρη Ντάλια που ουδεμία σχέση έχουν με το στόρι αυτής της Γαλάζιας Ντάλιας.

Gilda (Γκίλντα)

Για την πασίγνωστη ταινία Gilda (στα ελληνικά αποδόθηκε... Τζίλντα αντί για Γκίλντα, όπως είναι το σωστό) φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεστε τα δικά μου σχόλια. Να πω την αμαρτία μου, εγώ την είδα ολόκληρη για πρώτη φορά πριν λίγες μέρες. Και, κανονικά, θα λέγαμε ότι η ταινία δεν είναι και η καλύτερη που θα μπορούσε να γίνει. Η υπόθεση είναι αρκετά μπερδεμένη και το θέμα του Πολέμου αγγίζεται... επιφανειακά, ειδικά η όλη φάση με το αφεντικό του καζίνου δεν μας κίνησε καθόλου το ενδιαφέρον. Έχει πολλά κουραστικά σημεία, μια voice-over αφήγηση που θα μπορούσε να λείπει και γενικά θα μπορούσε να είναι μια ακόμα αδιάφορη ταινία, αν δεν είχε αυτή την πρωταγωνίστρια. Για τη Rita Hayworth και μόνο μπορώ να πω ότι όχι μόνο έκατσα να δω την ταινία, αλλά την απόλαυσα και στο τέλος. Ο αισθησιασμός που αναδύει αυτή η γυναίκα είναι απίστευτος. Και, φυσικά, για τη σκηνή με το γάντι, τι άλλο να προσθέσω εγώ ο ταπεινός! Ο ορισμός της κλασικής ταινίας.

The Postman Always Rings Twice

Η πρώτη αμερικάνικη (και δεύτερη μετά το Ossessione του Βισκόντι) μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του James Cain είναι ένα κλασικό έργο της δεκαετίας του '40. Η ταινία The Postman Always Ring Twice, που πρωτοπροβλήθηκε το 1946, είναι μια βρώμικη, σκοτεινή ιστορία δύο παράνομων εραστών, οι οποίοι σχεδιάζουν να δολοφονήσουν τον άντρα της μοιραίας γυναίκας για να αρπάξουν τη διαθήκη του και να ζήσουν ελεύθεροι τον έρωτά τους. Μόνο που τα πλάνα τους δεν έρχονται όπως τα σχεδίασαν...

Εκπληκτικό φιλμ-νουάρ, η ταινία παραμένει φρέσκια μέχρι και σήμερα, διαθέτει ένα από τα γοητευτικότερα ζευγάρια του σελιλόιντ, την καυτή Lana Turner και τον διαρκώς οργισμένο John Garfield. Βέβαια, το όνομα του ρόλου της (ελληνικής καταγωγής) πρωταγωνίστριας Παπαδάκης άλλαξε στο σενάριο για χάρη του περισσότερο αμερικάνικα εύηχου Smith και οι σεξουαλικές αναφορές είναι ιδιαιτέρως μειωμένες λόγω της λογοκρισίας της εποχής. Παρά ταύτα, περιέχει μερικές φοβερές σκηνές, όπως η αρχική εμφάνιση της Κόρα με το μπαλάκι του τένις φορώντας το λιτό, λευκό ρουχαλάκι της και η σκηνή στο αμάξι με το μπουκάλι... Αναζητήστε την!