Για την πασίγνωστη ταινία Gilda (στα ελληνικά αποδόθηκε... Τζίλντα αντί για Γκίλντα, όπως είναι το σωστό) φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεστε τα δικά μου σχόλια. Να πω την αμαρτία μου, εγώ την είδα ολόκληρη για πρώτη φορά πριν λίγες μέρες. Και, κανονικά, θα λέγαμε ότι η ταινία δεν είναι και η καλύτερη που θα μπορούσε να γίνει. Η υπόθεση είναι αρκετά μπερδεμένη και το θέμα του Πολέμου αγγίζεται... επιφανειακά, ειδικά η όλη φάση με το αφεντικό του καζίνου δεν μας κίνησε καθόλου το ενδιαφέρον. Έχει πολλά κουραστικά σημεία, μια voice-over αφήγηση που θα μπορούσε να λείπει και γενικά θα μπορούσε να είναι μια ακόμα αδιάφορη ταινία, αν δεν είχε αυτή την πρωταγωνίστρια. Για τη Rita Hayworth και μόνο μπορώ να πω ότι όχι μόνο έκατσα να δω την ταινία, αλλά την απόλαυσα και στο τέλος. Ο αισθησιασμός που αναδύει αυτή η γυναίκα είναι απίστευτος. Και, φυσικά, για τη σκηνή με το γάντι, τι άλλο να προσθέσω εγώ ο ταπεινός! Ο ορισμός της κλασικής ταινίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου