Private's Progress

Περιπέτειες στο στράτευμα από το Ian Carmichael, που συνεχίζει να υποδύεται τον αγαθό και ηθικό τύπο που είχε κάνει σε προηγούμενα έργα (ειδικά των αδερφών Boulting). Εδώ, στο Private’s Progress, κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, στρατολογείται από το πανεπιστήμιο και λόγω των γνώσεων του σε ξένες γλώσσες, συμμετέχει σε μία ομάδα που θα μπει σε γερμανικό έδαφος, για να αποσπάσει έργα τέχνης που έχουν πάρει οι Γερμανοί. Οι Βρετανοί αξιωματικοί υπεύθυνοι του σχέδιου (ο ένας ναύαρχος είναι και θείος του Carmichael) έχουν σκοπό να πουλήσουν μετά κάποια από τα ορίτζιναλ έργα τέχνης στη μαύρη αγορά. Όλα φυσικά θα πάνε ανάποδα σε αυτή την κωμωδία, που παρακολουθείται παραπάνω από ευχάριστα. Ο νεαρός Richard Attenborough συμμετέχει ως φαντάρος που είναι άσος στην κοπάνα και στη λούφα, βάζοντας στα κόλπα και τον Carmichael.

Beyond a Reasonable Doubt (Τα ίχνη ήταν ψεύτικα)

Ο Dana Andrews με τον μέλλοντα πεθερό του και διευθυντή εφημερίδας, αποφασίζουν να τοποθετήσουν ψεύτικα στοιχεία σε μια υπόθεση φόνου, ώστε να παραπλανήσουν την αστυνομία, να συλληφθεί και να καταδικαστεί εις θάνατον ο Dana πέρα από κάθε αμφιβολία, δηλ. Beyond a Reasonable Doubt, έτσι ώστε να "χτυπήσουν" το δικαστικό σύστημα και κυρίως τον εισαγγελέα που στέλνει αδιακρίτως τους ενόχους στην ηλεκτρική καρέκλα. Φυσικά, η εμπλοκή του στην υπόθεση θα θέσει σε κίνδυνο τη σχέση του με την αρραβωνιαστικιά του Joan Fontaine που δεν θα γνωρίζει τίποτα από το σχέδιο των δύο αντρών. Και εννοείται πως κάτι θα πάει στραβά προς το τέλος και ο πρωταγωνιστής μας θα βρεθεί άσχημα μπλεγμένος.

Με ένα απλό, σχεδόν ντοκυμενταρίστικο ύφος, ο Fritz Lang σκηνοθέτησε την τελευταία του ταινία στην Αμερική, πριν γυρίσει οριστικά πίσω στη Γερμανία. Ήταν μάλιστα και η δεύτερη συνεργασία του με τον Andrews μέσα στην ίδια χρονιά, μετά το While the City Sleeps. Κάποια στοιχεία σε κάνουν να στρέψεις αλλού το βλέμμα σου, ψάχνοντας για τον αληθινό δολοφόνο, αλλά στο τέλος σου πετάει μια πανέξυπνη ανατροπή και τελικά λες ότι δεν πήγε χαμένος o χρόνος από τη θέαση του έργου. Έγινε και ριμέικ πριν 2-3 χρόνια με τον Michael Douglas, αλλά δεν το είδαμε και ούτε πρόκειται.

While the City Sleeps (Ενώ η πόλις κοιμάται)

Μεγιστάνας των μίντια πεθαίνει και τη θέση του παίρνει αμέσως ο άσωτος υιός Vincent Price. Ψάχνοντας ποιον θα τοποθετήσει στη θέση του γενικού διευθυντή από τους τρεις υφισταμένους (τηλεόρασης, εφημερίδας και φωτογραφίας), τους βάζει σε ανταγωνισμό για το ποιος θα ανακαλύψει πρώτος την ταυτότητα ενός sirial-killer που κυκλοφορεί στην πόλη. Ο πρωταγωνιστής μας Dana Andrews, παρουσιαστής ειδήσεων αλλά και δεξί χέρι του διευθυντή της εφημερίδας, θα αναλάβει να ξετρυπώσει τον δολοφόνο με τη βοήθεια του αστυνομικού φίλου του αλλά και της αρραβωνιαστικιάς του, την οποία θα χρησιμοποιήσει ως δόλωμα!

Περισσότερο μια ταινία για τον κόσμο των μίντια, τις μηχανοραφίες και τις ίντριγκες στα υψηλά κλιμάκια και λιγότερο μια περιπέτεια για την ανεύρεση του φονιά. Και όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στη νύχτα, φυσικά, Ενώ η πόλη κοιμάται. Εγγύηση ο Fritz Lang για νουάρ ταινίες. Αν συμπεριλάβουμε και το πλουσιότατο καστ, που κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, έχετε μια παραγνωρισμένη ταινία που αξίζει να την ανακαλύψετε.

Pardners

Το δίδυμο Martin και Lewis πηγαίνει αυτή τη φορά για τα καλά στην άγρια δύση! Και οι δύο ορφανοί, με τους πατεράδες τους φιλαράκια που σκοτώθηκαν μαζί στο πόλεμο με άλλους κτηματίες. Οι γιοι τώρα προσπαθούν είκοσι πέντε χρόνια μετά να φτιάξουν ξανά το ράντσο μεγάλο και τρανό. Ο ένας είναι σκληροτράχηλος ραντσέρης (με καλή φωνή!), ο άλλος φυσικά είναι... να μην το συζητώ! Μαζί φτιάχνουν ένα αλλόκοτο δίδυμο. Από τα ρόντεο της ανατολής, με τρένο στη δύση, γίνονται συνέταιροι, δηλαδή Pardners και, όπως αντιλαμβάνεστε, θα προκαλέσουν ουκ ολίγες καταστροφές. Το χάπι-εντ είναι εγγυημένο, τα αστεία γκανγκς του Τζέρι είναι «έτσι κι έτσι», φτιάχνοντας μια απλοϊκή, κωμική ταινία για όλη την οικογένεια. Λίγο πριν πέσει το "The End" κάθονται και μιλούν στο κοινό ως Τζέρι και Μάρτιν και λένε πόσο χαίρονται να φτιάχνουν ταινίες για το κοινό που τους αγαπούσε τότε. Κι όλα αυτά επειδή είχαν αρχίσει οι φήμες ότι η επαγγελματική τους σχέση δεν πηγαίνει καλά. Πού να ήξεραν ότι αυτή η ταινία αποτέλεσε την προτελευταία τους δουλειά. Ελληνικοί τίτλοι που δόθηκαν στο έργο: «Τα συνετεράκια» και «Καουμπόιδες για δέσιμο».

Bigger Than Life (Πίσω από τον καθρέφτη)

Κορτιζόνη, ψυχασθένεια και ιατρική της δεκαετίας του ’50 είναι τα χαρακτηριστικά της ταινίας Bigger than Life. Από μια σπάνια ασθένεια, o δάσκαλος James Mason έχει φρικτούς πόνους. Η ιατρική διάγνωση του δίνει λίγους μήνες ζωής και η μόνη λύση είναι ένα καινούριο φάρμακο, η κορτιζόνη. Η οποία έχει θετικά αποτελέσματα, αλλά και εθιστικές, κυκλοθυμικές και ψυχασθενικές παρενέργειες. Το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό για την επαγγελματική του καριέρα και κυρίως για την οικογενειακή συνοχή και ευτυχία, καθώς γυναίκα και παιδί δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν τις παραξενιές του που θα αρχίσουν να γίνονται ψυχολογικά ανισόρροπες και παρανοϊκά επικίνδυνες. Ένα ανδρικό μελόδραμα, με έγχρωμη σινεμασκόπ φωτογραφία που εκ πρώτης όψεως θα ταίριαζε στον Douglas Sirk. Ο κύριος Mason ανέλαβε την παραγωγή του έργου, δίνοντας στον εαυτό του μια ερμηνευτική πρόκληση. Σε δεύτερο ρόλο βρίσκουμε το νεαρό Walter Matthau, σε μια από τις πρώτες του κινηματογραφικές εμφανίσεις. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Nicholas Ray, σε άλλη μια ταινία που μόνο αδιάφορη δεν μπορείς να πεις. Απέτυχε εμπορικά στην εποχή της, καθώς φαίνεται δεν ήταν έτοιμοι οι αμερικανοί να δεχτούν την καταστροφή και τη βία μέσα στο περιβάλλον μιας οικογένειας των προαστίων.

Trapeze (Βαριετέ)

Η λέξη trapeze σημαίνει τη μπάρα που κρέμεται από σχοινιά, το εργαλείο κυρίως των ακροβατών. Η ταινία λοιπόν Trapeze ασχολείται με την ιστορία δύο ακροβατών. Ο ένας είναι ο παλαίμαχος Μάικ Ριμπλ (Burt Lancaster) που τραυματίστηκε επιχειρώντας το τριπλό άλμα και τώρα δουλεύει ως εργάτης σε διάσημο τσίρκο του Παρισιού. Ο άλλος είναι ο νεαρός Τίνο Ορσίνι (Tony Curtis) που έχει μεγάλο ταλέντο και όρεξη για δουλειά. Θέλει να πείσει τον Ριμπλ να γίνει ο δάσκαλός του ώστε να επιχειρήσει κι αυτός το τριπλό άλμα, το οποίο έχουν πετύχει μόνο έξι άτομα στον κόσμο όλα τα χρόνια. Τη μεταξύ τους επαγγελματική σχέση θα προσπαθήσει να επωφεληθεί η Λόλα (Gina Lollobrigida) και να γίνει διάσημη ως η τρίτη της παρέας. Στην αρχή θα την πέσει στον Ριμπλ ο οποίος όμως θα τη διώξει κακήν κακώς. Μετά θα φλερτάρει το νεαρό Ορσίνι, ο οποίος θα δαγκώσει τη λαμαρίνα και θα γίνει το σκυλάκι της, καταφέρνοντας να διαλύσει τη φιλία τους και να φτάσει στο τσακ να διαλύσει την καριέρα τους από τον εγωισμό της και μόνο.

O Carol Reed δημιούργησε μια πολύ καλή ταινία για τον κόσμο του τσίρκου δίνοντας έμφαση φυσικά στους ριψοκίνδυνους ακροβάτες. Ο Burt Lancaster βρήκε ευκαιρία να θυμηθεί το παρελθόν του, όταν δούλευε δηλαδή ως ακροβάτης σε τσίρκο πολύ καιρό πριν τραυματιστεί και το γυρίσει σε ηθοποιός. Τις περισσότερες σκηνές του τις γύρισε μάλιστα ο ίδιος χωρίς κασκαντέρ. Γυρισμένη στο θρυλικό Cirque d'Hiver, για πολλούς θεωρείται η καλύτερη ταινία για τον κόσμο των τσίρκο. Άλλοι πάλι μπορούν να θεωρούν καλύτερο το The Greatest Show on Earth/Το όγδοο θαύμα του Cecil B. Demille, εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με ταινία επικεντρωμένη στο δράμα των χαρακτήρων και λιγότερο στο σόου. Τους δύο αυτούς ηθοποιούς πάντως θα τους θυμόμαστε καλύτερα από την επόμενη συνεργασία τους, το Sweet Smell of Success/Σκοτεινοί δολοφόνοι.

La Traversée de Paris (Διασχίζοντας το Παρίσι)

Στο Παρίσι της κατοχής δύο άντρες συναντιώνται και γνωρίζονται τυχαία. Ο πρώτος αποφασίζει να πάρει τον δεύτερο σε μια νυχτερινή δουλειά: να μεταφέρουν 100 κιλά χοιρινού κρέατος μέσα σε τέσσερις βαλίτσες από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη. Η μικρή τους Οδύσσεια, Διασχίζοντας το Παρίσι θα περιλαμβάνει αρκετά εμπόδια, όπως γάλλους αστυνομικούς προσκείμενους στο καθεστώς, μία περίπολος των Ναζί και μερικά... σκυλιά που θα μυρίσουν το κρέας και θα προκαλέσουν σαματά. Σ'αυτή τη μικρή σε διάρκεια, γαλλική κωμωδία πρωταγωνιστούν ο μεγάλος Jean Gabin με τον Bourvil (που είχε αρχίσει τότε να γίνεται διάσημος) δημιουργώντας ένα πετυχημένο, κωμικό δίδυμο. Σε μικρό ρόλο εμφανίζεται και ο Louis de Funès, ανεβάζοντας εκείνη την εποχή τις κωμικές του «μετοχές». Στο τέλος η ταινία πάει να σοβαρέψει και να το γυρίσει προς το μελό, αλλά ευτυχώς το επαναφέρει με την τελική σκηνή και τέλος καλό, όλα καλά.

Un condamné à mort s'est échappé ou Le vent souffle où il veut

Πολύ λίγα πράματα έχω να πω για την ταινία του Robert Bresson παραγωγής 1956 που έχει έναν από τους πιο μεγάλους τίτλους που έχουμε δει ποτέ. Δηλαδή, τι λίγα πράματα, μόνο μία λέξη. Αριστούργημα. Δύσκολη ταινία, για απαιτητικό, σινεφίλ κοινό, το οποίο πρέπει να έχει καθαρό κεφάλι για να την παρακολουθήσει, αλλιώς θα χάσει όλη τη μαγεία. Όχι η συνηθισμένη ταινία φυλακών που περιμένετε να δείτε.

Στα ελληνικά πρωτοτιτλοφορήθηκε ως Ένας καταδικασμένος σε θάνατο δραπέτευσε και αργότερα με το πιο λακωνικό και ευκολομνημόνευτο Απόδραση μελλοθάνατων. Όσοι δεν είχαν καταλάβει το 1951 τον καλλιτεχνικό δρόμο που πήρε ο Μπρεσόν με το Ημερολόγιο ενός μοναχού, με αυτήν την ταινία το κατάλαβαν πλέον και με το παραπάνω. Βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ των Καννών.

Three Violent People

Μέτριο, κοινότυπο, προχειρότατο. Αυτές οι λέξεις μού έρχονται εν ολίγοις στο μυαλό για το γουέστερν παραγωγής 1956 Three Violent People. Αν και ο σκηνοθέτης Rudolph Maté μάς έχει δώσει κάποιες καλές ταινίες, αυτή βλέπεται από τους φαν του είδους και μόνο. Έχασε τη μπάλα επειδή ήθελε να σχολιάσει απ'τη μια το καθεστώς των προσωρινών κυβερνήσεων στις νότιες πολιτείες μετά το τέλος του εμφυλίου, που περισσότερο λωποδύτες και απατεώνες ήταν και λιγότερο εκπρόσωποι του νόμου και από την άλλη τις σχέσεις μεταξύ του σκληρού γαιοκτήμονα και ηττημένου λοχαγού (Charlton Heston) των Νοτίων με τη γυναίκα του (Anne Baxter) που δεν γνωρίζει ότι ήταν μια... σουρλουλού και με τον μονόχειρα αδερφό του (Tom Tryon). Πολύ καλύτερη (εννοείται) αντιμετώπιση του (πρώτου) θέματος είχαμε από τον Clint Eastwood στον Εκδικητή εκτός νόμου.

Le Ballon Rouge (Το κόκκινο μπαλόνι)

Ένα μικρό αγόρι βρίσκει δεμένο σ' ένα στύλο, στους δρόμους του Παρισιού του '50, ένα κόκκινο μπαλόνι. Το παίρνει μαζί του κι από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα το μπαλόνι ακολουθεί το αγόρι παντού. Κάτι που προκαλεί τον φθόνο των άλλων αγοριών που παίζουν στους δρόμους.

Το Κόκκινο Μπαλόνι είναι μια μαγική ιστορία για τη φιλία ανάμεσα σε ένα μικρό αγόρι και ένα μπαλόνι, με φόντο το Παρίσι της δεκαετίας του '50. Σκηνοθετήθηκε το 1956 από τον Αλμπέρ Λαμορίς. Tην ίδια χρονιά κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών (για ταινία μικρού μήκους) και έναν χρόνο αργότερα το βραβείο όσκαρ καλύτερου σεναρίου. Μια ταινία (χωρίς διαλόγους) για την παιδική αθωώτητα. Μια ταινία για το παιχνίδι και τη «μαγεία» που δεν μπορούν να κατανοήσουν οι ενήλικοι. Αλλά επίσης και για το πόσο εγωιστικά και μοχθηρά μπορούν να γίνουν τα παιδιά όταν δεν μπορούν να αποκτήσουν αυτό που θέλουν· πολύ απλά μετά θέλουν να το καταστρέψουν. Εκτός από την αναγνώριση και την εξαιρετική υποδοχή που έτυχε η ταινία από τους κριτικούς, είχε και εξαιρετική εμπορική πορεία όπου κι αν προβλήθηκε. Είναι μια ταινία που έχουν λατρέψει πολλές γενιές παιδιών (και ενηλίκων) σε ολόκληρο τον κόσμο με πρωτοποριακά οπτικά εφέ για την εποχή του.

Δείτε ολόκληρη την ταινία των 33 λεπτών στο video-google!

The Harder They Fall (Έπεσαν σκληρά)

Ο ιμπρεσάριος αγώνων μποξ Rod Steiger βρίσκει από την Νότια Αμερική έναν αγαθό γίγαντα που εντυπωσιάζει με την εμφάνισή του, αλλά είναι σχεδόν άσχετος με το άθλημα. Πείθει τον άνεργο δημοσιογράφο Humphrey Bogart να αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις για να τον κάνει σταρ. Κι όλα αυτά με σικέ αγώνες χωρίς να ξέρει τίποτα ο γίγαντας. Όταν όμως έρθει η ώρα να αντιμετωπίσει τον παγκόσμιο πρωταθλητή, αφήνεται στην τύχη του καθώς πλέον τα έχει βγάλει τα λεφτά του.

Η ταινία The Harder They Fall είναι μια απίστευτα κυνική και σκληρή ταινία για τον κόσμο του μποξ. Μέσα από τα παρασκήνια βλέπουμε όλα τα ψέματα, τις δωροδοκίες, τους στημένους αγώνες, την εκμετάλλευση γενικά του αθώου από ένα διεφθαρμένο σύστημα. Οι χαρακτήρες του έργου δεν έχουν κανέναν ηθικό φραγμό και δεν σταματούν πουθενά, δεν έχουν επίσης καθόλου τύψεις, εκτός ίσως από τον Bogey που στο τέλος αντιλαμβάνεται το μέγεθος της σαπίλας στην οποία έχει περιέλθει. Θα λέγαμε ότι είναι ένα «κατηγορώ» που απευθύνεται σε όλον τον κόσμο και όχι μόνο στο χώρο του αθλητισμού. Θα πρόσθετα ότι είναι πάντα επίκαιρη σε αυτό το κράτος που λέγεται Ελλαδιστάν. Απολαύστε, επίσης, δύο μεγάλους ηθοποιούς· τον ερμηνευτικό ογκόλιθο Steiger και τον Bogey στην τελευταία του ταινία, όπου φαίνεται ότι προσπαθεί σκληρά να κρύψει την αρρώστια του. Δυναμική σκηνοθεσία από τον Mark Robson με αρκετά σκληρές σκηνές πυγμαχίας για την εποχή (είμαστε στο 1956, έτσι). Ο σκηνοθέτης εξάλλου βρίσκεται σε γνωστά λημέρια, καθώς το 1949 είχε πάλι ασχοληθεί με το συγκεκριμένο άθλημα στην ταινία Champion και πρωταγωνιστή εκεί τον Kirk Douglas.

The Man in the Gray Flannel Suit

Ο σεναριογράφος Nunnally Johnson αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει το σχεδόν αυτοβιογραφικό και πολύ δημοφελές τότε βιβλίο του Sloan Wilson με τον τίτλο σιδηρόδρομο: The Man in the Gray Flannel Suit. Πρόκειται ουσιαστικά για την ιστορία του μέσου αμερικανού οικογενειάρχη που ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής σε έναν υλιστικό κόσμο κυριευμένο από ένα και μόνο θέμα: δουλειά και πάλι δουλειά. Το πρώτο μισό του έργου μάς συστήνει τον Gregory Peck που προσπαθεί να συντηρήσει τη σύζυγο και τα τρία του παιδιά. Κατά τη διάρκεια της ημέρας όμως οι έντονες αναμνήσεις από τον πόλεμο κατακλύζουν το μυαλό του και εμείς γνωρίζουμε (μέσα από flashbacks) τα συμβάντα που σημάδεψαν αυτόν τον άνθρωπο και τον έκαναν άλλον άνθρωπο. Στο δεύτερο μισό η οικογένεια θα βρεθεί αντιμέτωπη με διάφορα προβλήματα που, για να τα ξεπεράσει, θα πρέπει να αντιμετωπίσει διάφορες σκληρές αλήθειες. Αρκετά μεγάλη σε διάρκεια μεν, εντυπωσιακό ψυχογράφημα των βασικών χαρακτήρων του έργου για την εποχή, δε. Αξίζει η παρακολούθησή της και με το παραπάνω.

Ubijtsi (The Killers)

Η ταινία Ubijtsi πρόκειται ια την πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε ο Andrei Tarkovsky, που στην ουσία είναι μια πρακτική άσκηση που γύρισε το 1956 στην κινηματογραφική σχολή μαζί με άλλα δύο άτομα. Αποτελεί τη μεταφορά του διηγήματος Killers του Ernest Hemingway. Όλες κι όλες οι σκηνές του έργου είναι τρεις και η συνολική διάρκεια είναι 20 λεπτά. Αυτή η μικρού μήκους ταινία έχει ενδιαφέρον ρυθμό, αλλά πάνω που θέλεις να μάθεις τι πρόκειται να συμβεί, τελειώνει. Αν θέλετε να μάθετε τη συνέχεια, θα χρειαστεί να δείτε την πρώτη αμερικάνικη εκδοχή με τον Burt Lancaster. Η ταινία εδώ είναι ό,τι πρέπει για σινε-εγκυκλοπαιδικούς σκοπούς.

— Διαβάστε επιπλέον για την ταινία και τα φοιτητικά χρόνια του Tarkovsky και του συν-σκηνοθέτη (και μελλοντικού γαμπρού του) Alexander Gordon.

Seven Men from Now (Η συμμορία των επτά δολοφόνων)

Η ταινία που έδωσε νέα ώθηση στην καριέρα του Randolph Scott (κι αυτό χάρη στον John Wayne που δεν μπορούσε να συμμετάσχει επειδή ήταν ήδη απασχολημένος με τα γυρίσματα της Αιχμάλωτης της ερήμου). Μια ταινία που παρήγαγε ο ίδιος ο Duke (αν και το όνομά του δε φαίνεται στα credits). Η πρώτη ταινία (ίσως και η καλύτερη) της σειράς ταινιών του Scott με σκηνοθέτη των Budd Boetticher και σεναριογράφο τον Burt Kennedy. Για τα γουέστερν του Budd Boetticher έχουμε ξαναμιλήσει και παλιότερα. Άγνωστα στο ευρύ κοινό, αποτέλεσαν τομή για το είδος παρουσιάζοντας αρκετά πιο ρεαλιστικά (ή/και κυνικά;) πρόσωπα και καταστάσεις γύρω από την Άγρια Δύση. Ο μοναχικός και λιγομίλητος πρώην σερίφης που αναζητά τους εφτά ληστές που σκότωσαν τη γυναίκα του, ο όχι και τόσο κακός Lee Marvin (σε έξοχο δευτεραγωνιστικό ρόλο) που τον ακολουθεί αναζητώντας τη λεία των ληστών να την πάρει για την πάρτη του. Μικρή σε διάρκεια (μόλις 75 λεπτά) αλλά πλήθος λεκτικών συγκρούσεων και υπονοουμένων τα οποία θα μας οδηγήσουν στην τελική σύγκρουση. Η Seven Men from Now αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες επιρροές για τα spaghetti και τον Sergio Leone.

Αλλά μετά την αρχική της προβολή και για 40 χρόνια, ο Wayne και οι κληρονόμοι απαγόρευσαν την προβολή της (για άγνωστους λόγους). Μέχρι που το 2000 το πανεπιστήμιο του UCLA αποκατέστησε την κόπια και την ξαναπρόβαλε σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ παρουσία πάντα του 84χρονου τότε Boetticher. Ένα χρόνο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή.

Για το κερασάκι στην τούρτα, σας παραθέτω τις δηλώσεις του Γάλλου κριτικού Αντρέ Μπαζέν: «Αν θαυμάζω πριν απ' όλα το Seven Men from Now, είναι για την τελειότητα ενός σεναρίου που κατορθώνει να μας εκπλήσσει κάθε στιγμή, ξεκινώντας από ένα τελείως κλασικό αφηγηματικό ιστό. Δεν υπάρχουν σύμβολα, ούτε φιλοσοφικό υπόβαθρο, τέλος, ούτε ίχνος ψυχολογίας, μόνο υπερσυμβατικοί ήρωες σε υπεργνωστούς ρόλους, αλλά και μια εκπληκτικά επινοητική σκηνοθεσία που εφευρίσκει συνέχεια μικρολεπτομέρειες ικανές να ανανεώσουν το ενδιαφέρον των καταστάσεων. ... Να, το πιο έξυπνο ουέστερν που γνωρίζω αλλά επίσης και το λιγότερο διανοουμενίστικο, το πιο εκλεπτυσμένο αλλά και το λιγότερο αισθητιστικό, το πιο απλό αλλά και το πιο ωραίο.»

The Rainmaker

Συνάντηση κορυφαίου ερμηνευτικού διδύμου βρίσκουμε στην ταινία The Rainmaker (όχι του Κόπολα) του 1956· Burt Lancaster και Katharine Hepburn "κονταροχτυπιούνται" λεκτικά μέχρι να πέσει ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Ο πρώτος υποδύεται έναν απατεωνίσκο που γυροφέρνει σε μικρά χωριά της άγριας δύσης και πουλάει στους ανίδεους κατοίκους αρλούμπες. Σε περίοδο μεγάλης ξηρασίας όπου και διαδραματίζεται η ιστορία μας, πηγαίνει στο ράντσο μιας οικογένειας και πληρώνεται για να φέρει... βροχή! Εκεί συναντάει την ανύπαντρη, σπιρτόζικη κόρη του ραντσέρη που την πήραν όμως τα χρόνια και οδεύει ολοταχώς για το... ράφι! Ο ένας θα δει στον πρόσωπο του αλλού αυτό που έψαχνε εδώ και πολύ καιρό· συντροφιά για τον μοναχικό Lancaster, σύζυγο και κορώνα του κεφαλιού της για την Hepburn.

Από το ομώνυμο θεατρικό έργο του N. Richard Nash προέκυψε η ταινία του 1956. Στο Broadway η Geraldine Page ερμήνευσε τον εδώ ρόλο της Hepburn. Η δεύτερη πάντως με την ερμνεία της στην ταινία κατάφερε και κέρδισε μία ακόμα οσκαρική υποψηφιότητα για το βραβείο α' γυναικείου ρόλου. Σε δεύτερο, χαρακτηριστικό ρόλο βρίσκουμε επίσης τον Lloyd Bridges, τον γνωστό πατέρα των Jeff και Beau Bridges. Κατά τα άλλα, η ταινία έχει πολύ μπλα-μπλα (θεατρικό είπαμε), αδύναμη σκηνοθεσία και η δίωρη διάρκεια της είναι μεγάλη για τα δεδομένα της. Πέραν τούτων, αξίζει -όπως προείπαμε- για τη δυναμική των πρωταγωνιστών της.

Jubal

Ένας κτηματίας (Ernest Borgnine) βρίσκει πληγωμένο τον Τζούμπαλ Τρουπ (Glenn Ford) και τον παίρνει στη δούλεψή του. Οι λεπτές ισορροπίες που επικρατούν στο ράντσο κινδυνεύουν, όταν η σύζυγος του κτηματία δείχνει την προτίμησή της στο νεοφερμένο. Η ταινία του Delmer Daves είναι ένα ακόμα κλασικό western της δεκαετίας του '50. Ο Jubal είναι το καλό παιδί που θέλει να δουλέψει και νιώθει επίσης υποχρεωμένος απέναντι στο αφεντικό του. Ο δύστροπος όμως Πίνκι (ένας κλασικά δυναμικός Rod Steiger) που εργάζεται κι αυτός στο ράντσο τού πάει κόντρα επειδή α) σαν παλιός νιώθει ριγμένος και β) χάνει την εύνοια της κυράς. Από τη ζηλοφθονία του θα «βάλει φιτίλια» στο αφεντικό και μαζί με τη γυναικεία πουτανιά πονηριά οι καταστάσεις θα αγριέψουν για τα καλά εκεί στην... άγρια δύση. Ταινία ψυχολογικών καταστάσεων κυρίως, και λιγότερο άσκοπης δράσης. Προειδοποίηση προς τους φαν του είδους (και της δράσης) ότι έχει περισσότερο μπλα-μπλα παρά σφαίρες.

Сорок первый (Ο 41ος)

Μία από τις λίγες ρώσικες ταινίες που έχουμε δει, αποτελεί η ταινία του 1956 Ο 41ος του Γκριγκόρι Τσουχράι, του σκηνοθέτη της πιο γνωστής Μπαλάντας για έναν στρατιώτη. Με λίγα λόγια, εδώ παρακολουθούμε μια νεαρή αγωνίστρια του Κόκκινου Στρατού που βρίσκεται με μια ομάδα συντρόφων της αποκομμένη σε μια ερημική περιοχή κοντά στη λίμνη Αράλη. Αυτή αναλαμβάνει να οδηγήσει στο στρατηγείο έναν νεαρό αξιωματικό που έχουν πιάσει αιχμάλωτο, αλλά μια κακοκαιρία αφήνει το ζευγάρι μόνο του σε ένα έρημο νησί της λίμνης. Μέσα σ' αυτό το φυσικό πλαίσιο, οι ταξικές, ιδεολογικές και πολιτιστικές διαφορές σιγά-σιγά παραμερίζονται, ο καταπιεσμένος ερωτισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθεί και οι δύο νέοι γίνονται εραστές. Μέχρι τη στιγμή που θα έρθει η ομάδα διάσωσης και η νεαρή αγωνίστρια θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στο καθήκον ή στον έρωτα. Εκπληκτικές εικόνες από τον πρωτοεμφανιζόμενο -τότε- σκηνοθέτη αγκαλιάζουν το δυνατό σενάριο, προσφέροντάς μας μια εκπληκτικά δυναμική ταινία που παραμένει φρέσκια ύστερα από τόσα χρόνια.

The Killing (Το χρήμα της οργής)

Η πρώτη ταινία ουσιαστικά μεγάλου μήκους του Stanley Kubrick είναι ένα εκπληκτικό b-movie, μια ταινία film-noir στην οποία ο νεαρός τότε σκηνοθέτης δείχνει τα διαπιστευτήριά του. Με συνεχή flash-back, με αφήγηση από διαφορετικές οπτικές γωνίες χωρίς την «συνηθισμένη», κλασικά χολιγουντιανή χρονολογική σειρά, βλέπουμε την ιστορία μιας ληστείας ενός ιπποδρόμου, από την αρχική σχεδίαση της μέχρι την αποτυχημένη εκτέλεση. Ακόμα και σήμερα η ταινία παραμένει φρέσκια και εντυπωσιάζει με την λακωνικότητα, το κινηματογραφικό της στυλ και ύφος που επηρέασε τα μάλα τους Tarantino και Singer στα Reservoir Dogs και The Usual Suspects, αντίστοιχα. Χωρίς άλλα σχόλια από μένα, αναζητήστε την ταινία The Killing και δείτε το φιλμ νουάρ έτσι όπως το συνέλαβε η ιδιοφυία του Κιούμπρικ. Αν βρείτε και το βιβλίο Clean Break του Lionel White στο οποίο βασίστηκε η ταινία, πείτε και σε μας.

Invasion of the Body Snatchers

Με μόνο $382,190 μπάτζετ, η ταινία Invasion of the Body Snatchers του 1956 αποτελεί μια από τις πιο επιτυχημένες ταινίες β' διαλογής της εκείνης δεκαετίας (του '50 γαρ), όπως και συγκεκριμένα του είδους της επιστημονικής φαντασίας, και φυσικά αποτελεί πλέον μια από τις πιο γνωστές. Τα τρία ριμέικ που έχουν γίνει από τότε (του Kaufman το '78, του Ferrara το '93 και του Hirschbiegel πέρυσι) καταμαρτυρούν από μόνα τους την επιδραστικότητα και την επιτυχία της.

Η ταινία έπιασε με μεγάλη ακρίβεια τον τρόμο και τον πανικό που κυριαρχούσε στο μυαλό του μέσου Αμερικανού για μια ενδεχόμενη εισβολή από το διάστημα. Οι δημιουργοί τόνισαν πολλές φορές ότι ήθελαν απλά να φτιάξουν μια ταινία δράσης και αγωνίας, αλλά όλοι πλέον τη χαρακτηρίζουν ως την πιο καίρια προβολή στο πανί της μακαρθικής περιόδου της Αμερικής. Ίσως υποσυνείδητα, Οι άνθρωποι του τρόμου (όπως τιτλοφορήθηκε στα ellinika) έγινε η καλύτερη αλληγορία για την εποχή του ψυχρού πολέμου.

Το στόρι σε δύο γραμμές: εξωγήινα όντα καταλαμβάνουν τα ανθρώπινα σώματα κατά τη διάρκεια του ύπνου και τα μετατρέπουν σε άβουλα ανθρώπινα όργανα. Ένας γιατρός υποψιάζεται ότι κάτι περίεργο συμβαίνει στη μικρή κωμόπολη όπου ζει και εργάζεται καθώς οι γείτονες αρχίζουν να συμπεριφέρονται αρκετά περίεργα....

Backlash (Ο έκτος διέφυγε)

Η ταινία Backlash ξεκινάει και τελειώνει με μια μονομαχία. Στο ενδιάμεσο παρακολουθούμε τις προσπάθειες του Richard Widmark και της Donna Reed να αναζητήσουν τον χαμένο πατέρα του πρώτου και το σύζυγο της άλλης, οι οποίοι έψαχναν μαζί για χρυσό. Η αναζήτηση για τον... έκτο που διέφυγε (και για εκδίκηση) θα τους οδηγήσει σε ένα παλιό χρυσωρυχείο με πέντε πτώματα, σε ένα ταχυδρομικό σταθμό όπου θα τους επιτεθούν οι Ινδιάνοι, στην πόλη Τουσών όπου θα μπλέξουν με πιστολάδες και στο τέλος σε έναν πόλεμο μεγαλο-ραντσέρηδων. Όλα αυτά μέσα σε 80 λεπτά, οπότε καταλαβαίνετε ότι η δράση δεν σταματάει καθόλου. Σκηνοθετημένη ευπρεπώς από τον John Sturges, η ταινία παραγωγής 1956 δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο φυσικά, αλλά είναι αρκετά διασκεδαστική και παρακολουθείται ευχάριστα, ειδικά αν είστε θαυμαστές του Richard Widmark.