Ψάχνοντας (δηλαδή βλέποντας) όχι και τόσο γνωστές ταινίες (κυρίως παλιές). Και ευκαιρία να θυμηθούμε (ή να γνωρίσουμε) κάποιες κλασικές!

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Seven Men from Now (Η συμμορία των επτά δολοφόνων)


Η ταινία που έδωσε νέα ώθηση στην καριέρα του Randolph Scott (κι αυτό χάρη στον John Wayne που δεν μπορούσε να συμμετάσχει επειδή ήταν ήδη απασχολημένος με τα γυρίσματα της Αιχμάλωτης της ερήμου). Μια ταινία που παρήγαγε ο ίδιος ο Duke (αν και το όνομά του δε φαίνεται στα credits). Η πρώτη ταινία (ίσως και η καλύτερη) της σειράς ταινιών του Scott με σκηνοθέτη των Budd Boetticher και σεναριογράφο τον Burt Kennedy. Για τα γουέστερν του Budd Boetticher έχουμε ξαναμιλήσει και παλιότερα. Άγνωστα στο ευρύ κοινό, αποτέλεσαν τομή για το είδος παρουσιάζοντας αρκετά πιο ρεαλιστικά (ή/και κυνικά;) πρόσωπα και καταστάσεις γύρω από την Άγρια Δύση. Ο μοναχικός και λιγομίλητος πρώην σερίφης που αναζητά τους εφτά ληστές που σκότωσαν τη γυναίκα του, ο όχι και τόσο κακός Lee Marvin (σε έξοχο δευτεραγωνιστικό ρόλο) που τον ακολουθεί αναζητώντας τη λεία των ληστών να την πάρει για την πάρτη του. Μικρή σε διάρκεια (μόλις 75 λεπτά) αλλά πλήθος λεκτικών συγκρούσεων και υπονοουμένων τα οποία θα μας οδηγήσουν στην τελική σύγκρουση. Η Seven Men from Now αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες επιρροές για τα spaghetti και τον Sergio Leone.

Αλλά μετά την αρχική της προβολή και για 40 χρόνια, ο Wayne και οι κληρονόμοι απαγόρευσαν την προβολή της (για άγνωστους λόγους). Μέχρι που το 2000 το πανεπιστήμιο του UCLA αποκατέστησε την κόπια και την ξαναπρόβαλε σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ παρουσία πάντα του 84χρονου τότε Boetticher. Ένα χρόνο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή.

Για το κερασάκι στην τούρτα, σας παραθέτω τις δηλώσεις του Γάλλου κριτικού Αντρέ Μπαζέν: «Αν θαυμάζω πριν απ' όλα το Seven Men from Now, είναι για την τελειότητα ενός σεναρίου που κατορθώνει να μας εκπλήσσει κάθε στιγμή, ξεκινώντας από ένα τελείως κλασικό αφηγηματικό ιστό. Δεν υπάρχουν σύμβολα, ούτε φιλοσοφικό υπόβαθρο, τέλος, ούτε ίχνος ψυχολογίας, μόνο υπερσυμβατικοί ήρωες σε υπεργνωστούς ρόλους, αλλά και μια εκπληκτικά επινοητική σκηνοθεσία που εφευρίσκει συνέχεια μικρολεπτομέρειες ικανές να ανανεώσουν το ενδιαφέρον των καταστάσεων. ... Να, το πιο έξυπνο ουέστερν που γνωρίζω αλλά επίσης και το λιγότερο διανοουμενίστικο, το πιο εκλεπτυσμένο αλλά και το λιγότερο αισθητιστικό, το πιο απλό αλλά και το πιο ωραίο.»

Δεν υπάρχουν σχόλια: