Bordertown (Όνειρα που σβήνουν)

Τα Όνειρα που σβήνουν είναι ο ορισμός του b-movie της Warner εκείνης της εποχής, με χάρτινους χαρακτήρες, έναν καλό -όπως πάντα- Paul Muni που ως Μεξικανός εμιγκρέ θα σπουδάσει να γίνει δικηγόρος αλλά η μοίρα(;) θα τον οδηγήσει να γίνει σωφέρ και το δεξί χέρι ενός ιδιοκτήτη κλαμπ σε συνοριακή με το Μεξικό πόλη. Τελικά, θα καταλήξει να γίνει πλούσιος διευθύνοντας αυτός πολυτελή κλαμπ. Δίπλα του, μία ψυχολογικά ανισόρροπη νεαρότατη Bette Davis σε β' ρόλο, η οποία θα οδηγηθεί στο έγκλημα και φυσικά στην τιμωρία. Αν βάλετε και το απλοϊκότατο ηθικό δίδαγμα στο φινάλε, έχουμε μία μετριότατη (αν όχι, αδιάφορη) ταινία.

A Blueprint for Murder

B-movie με τον πρωταγωνιστή Joseph Cotten να προσπαθεί να ξεσκεπάσει την γκουβερνάντα (Jean Peters) των ορφανών παιδιών του αδερφού του και να βρει τις αποδείξεις για να την κατηγορήσει για το θάνατο του ενός παιδιού. Όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι ο ένοχος είναι εκείνη, αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις. Η ταινία A Blueprint for Murder έχει ημιντοκιμαντερίστικο στυλ με σκηνές σε αστυνομικά τμήματα, νοσοκομεία, δικαστήρια, κλασικά στοιχεία του σκηνοθέτη Andrew Stone, όπως είχαμε δει και στο Cry Terror! πριν λίγο καιρό. Προς το τέλος όμως ασχολείται αποκλειστικά με τους δύο πρωταγωνιστές, προσθέτει μία (περιττή κατ' εμέ) voice over αφήγηση, για να μπούμε στην ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή, ο οποίος θα φθάσει στα άκρα για να πετύχει το σκοπό του.

Η Jean Peters εκείνη την περίοδο είχε ενεργό συμβόλαιο με την 20th Century Fox και είχε συμμετάσχει σε ουκ ολίγες παραγωγές: ενδεικτικά αναφέρουμε τα Viva Zapata με Μάρλον Μπράντο, Niagara δίπλα στην Μονρόε και πάλι με τον Cotten, Pickup on South Street, Apache με Μπαρτ Λάνκαστερ και Broken Lance, αλλά μετά το τέλος του συμβολαίου της το 1955 παντρεύτηκε τον Howard Hughes και εξαφανίστηκε από το σινεμά και τις δημόσιες εμφανίσεις. Για τον Cotten, είχε αρχίσει η πτωτική εποχή της καριέρας του, βρίσκοντας ρόλους περισσότερο σε β' διαλογής έργα παρά σε μεγάλες παραγωγές των στούντιο.

David and Lisa

Μία σχετικώς άγνωστη ταινία για την οποία ενδιαφερθήκαμε λόγω του πρωταγωνιστή, του Keir Dullea, του ηθοποιού που έμεινε στην κινηματογραφική ιστορία από τη Οδύσσεια του Διαστήματος του Κιούμπρικ. Η ιστορία μας εδώ παρουσιάζει τον πανέξυπνο νεαρό David που εισάγεται σε ειδικό σχολείο έφηβων ψυχασθενών, επειδή παθαίνει κρίσεις όταν τον αγγίζουν. Εκεί θα γνωρίσει τη Λίζα, μια ελαφρώς διαταραγμένη κοπελιά που μιλάει με στίχους και ρίμες. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί μια ιδιαίτερη φιλία που θα καλμάρει τις ψυχολογικές τους διαταραχές. Η περίεργη σχέση όμως του David με την οικογένειά του, οι δυσκολίες προσαρμογής στο κοινωνικό περιβάλλον και οι εφηβικές ανησυχίες θα αποτελέσουν κάποιες από τις αιτίες που θα οξυνθούν τα προβλήματα στο ψυχιατρείο. Η λύση θα έρθει στο τέλος όταν οι δύο πρωταγωνιστές αποφασίσουν να αντιμετωπίσουν κατάφατσα το πρόβλημά τους.

Η μικρή b-movie με τίτλο David and Lisa απέσπασε υποψηφιότητες καλύτερης σκηνοθεσίας και σεναρίου και ήταν συνυποψήφια την ίδια χρονιά μαζί με τη μεγαλεπήβολη (και αγαπημένη) παραγωγή του Λόρενς της Αραβίας. Αποτελεί μία από τις πρώτες ανεξάρτητες παραγωγές που κατάφεραν να τρυπώσουν στην πεντάδα των όσκαρ. Η σκηνοθεσία ήταν του Frank Perry και το σενάριο της συζύγου του Eleanor Perry, ένα ζευγάρι που γύρισε αρκετά ακόμα ανεξάρτητα έργα τη δεκαετία του '60 (και διάφορα άλλα στα 70's) χωρίς μεγάλη επιτυχία.

Black Sheep

Όταν κυκλοφόρησε αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη επειδή α) ήταν μια παραγωγή από τη Νέα Ζηλανδία (χωρίς να έχει σχέση με τον Peter Jackson) και β) είχε το άκουσον-άκουσον θέμα με τα πρόβατα που γίνονται ζόμπι και επιτίθονται στους ανθρώπους! Απίστευτη σάτιρα των ταινιών-ζόμπι, η οποία είναι εξίσου αιμοτοκυλισμένη και σιχαμερή. Τελικά, με τα χρόνια που πέρασαν το Black Sheep παρακολουθείται ξανά μόνο με μεγάλη παρέα και κανιβαλιστική διάθεση.

Key Witness

Η ταινία Key Witness ήταν μια παραγωγή της Columbia τη χρονιά του 1947 και... δεν έχει ούτε ένα γνωστό όνομα στους συντελεστές. Αποτελεί ένα συνηθισμένο b-movie της εποχής, το οποίο μέσα στα 65 μόλις λεπτά που διαρκεί, καταφέρνει και παρουσιάζει τόσες ανατροπές και αλλάζει την πλοκή του άλλες τόσες φορές, που άλλος θα μπορούσε να γυρίσει τρεις-τέσσερις ταινίες με όλα αυτά που συμβαίνουν. Κι αυτό είναι το κύριο μειονέκτημα του εργού, αλλάζει δηλαδή διάθεση και ύφος κάθε δέκα λεπτά. Και για τις ερμηνείες; Άσε καλύτερα.

Ξεκινάει με έναν μυστήριο τύπο που παθαίνει ατύχημα και προσπαθεί να ανακτήσει τη μνήμη του. Μέσω φλάσμπακ βλέπουμε ότι ήταν ένας απλός υπάλληλος εταιρείας που στο σπίτι του ασχολούνταν ερασιτεχνικά με περίεργες κατασκευές οικιακών gadgets. Ένα βράδυ θα κερδίσει στον ιππόδρομο λεφτά, θα μπλέξει με μία ξανθιά και τον πρώην της, αυτή θα σκοτωθεί από τον δεύτερο, αλλά θα κυνηγήσουν αυτόν ως ύποπτο φόνου. Θα κρυφτεί για μήνες και θα αλλάξει ταυτότητα, παίρνοντας τα στοιχεία ενός νεκρού και βάζοντας τα δικά του στη θέση του. Στο νοσοκομείο (επανερχόμαστε στο σημείο όπου ξεκίνησε η ταινία) τον βρίσκει ο πλούσιος πατέρας (του πεθαμένου) που είχε παρατήσει το γιο του όταν ήταν μωρό και θέλει τώρα να επανορθώσει! Ο πρωταγωνιστής μας υποδύεται με επιτυχία το νέο του ρόλο και ζει πλουσιοπάροχα. Όταν θα αρχίσει να βαριέται, θα ασχοληθεί με το παλιό του χόμπι. Και αφού πλέον έχει κεφάλαιο, θα τα κυκλοφορήσει μαζικά στο εμπόριο. Μόλις δει αυτά τα -πανομοιότυπα με τα ορίτζιναλ- gadgets ένας παλιός φίλος, θα πάει να ψάξει την προέλευσή τους επειδή υποπτεύεται ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Και δεν φτάσαμε ακόμα στο τέλος!

Γιατί έκατσα και τα έγραψα όλα αυτά; Κυρίως, για να θυμάμαι τι συμβαίνει σ'αυτό το έργο χωρίς να χρειαστεί να ασχοληθώ ξανά μαζί του. Μπορείτε να το δείτε μόνο ως σχόλιο του τι κάθονταν, έβλεπαν και έχαφταν τα αμερικανάκια εκείνη την εποχή: το αμερικανικό όνειρο και πώς να το πετύχεις! Είτε δουλεύεις πολύ και απλά επιβιώνεις, είτε ποντάρεις στο τζόγο! Κι αν μπλέξεις με περίεργες παρέες, απατήσεις τη γυναίκα σου ή μεθύσεις σε λάθος μέρος, μάλλον θα καταλήξεις στη φυλακή!

The Phenix City Story

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις τις ενοχές του παρελθόντος, πόσω μάλλον ενός ολόκληρου έθνους. Συνήθως περνάνε χρόνια ώστε να αναγνωρίσεις τα λάθη και να αντιμετωπίσεις το παρελθόν. Για παράδειγμα, η απομυθοποίηση της άγριας δύσης και οι συγγνώμες για τις σφαγές των Ινδιάνων έγιναν πολλά χρόνια μετά.

Κάπως έτσι, το πιο πρόσφατο, βίαιο παρελθόν εναντίον των μαύρων και των ανθρώπων που ήθελαν την κάθαρση από κυκλώματα διαφθοράς, θα πίστευε κανείς ότι θα κουκουλώνονταν. Κι αυτή είναι η έκπληξη που μας επιφύλαξε η ταινία The Phenix City Story καθώς γυρίστηκε στην εποχή της, την ώρα μάλιστα που διεξάγονταν οι δίκες των υπόπτων. Δεν αποτελεί όμως και μια μεγάλη παραγωγή του Χόλιγουντ, οπότε και η απήχησή της ήταν περιορισμένη. Παρά ταύτα, αυτό το β' διαλογής έργο (που ξεκίνησε με ένα 15λεπτο ψευδοντοκιμαντέρ!) προσεγγίζει τα γεγονότα με μια δυναμική, ρεαλιστική και βίαιη οπτική που θα σε κρατήσει στη θέση σου μέχρι τέλους. Και το ότι η διαφορά βρίσκεται σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας, δεν χρειαζόσουν την ταινία να στο πει, μετά και τις πρόσφατες συλλήψεις εγκληματικών οργανώσεων. Απλά επιβεβαιώνουμε το γεγονός ότι κάποια πράματα είναι δυστυχώς... διαχρονικά!

The Cars That Ate Paris

Μια από τις πρώτες ταινίες του αυστραλού σκηνοθέτη Peter Weir αποτελεί η ταινία τρόμου The Cars That Ate Paris, όπου Paris είναι ένα μικρό χωριό της Αυστραλίας. Και τι σημαίνει ο τίτλος; Αυτό που διαβάσατε. Οι κάτοικοι του Paris προκαλούν ατυχήματα (και σκοτωμούς φυσικά) στους ξένους και τους παρείσακτους με τα εξωπραγματικά αυτοκίνητά τους, αλλά θα την πάθουν τελικά εκ των έσω. Οι νέοι θα θελήσουν να αλλάξουν το στάτους κβο και αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι... αυτό που λέει ο τίτλος. Πιο καλτ, b-movie έργο εξ Αυστραλίας δεν νομίζω να βρείτε πουθενά! Και δε νομίζω τότε να πίστευε κανείς ότι ο κύριος Weir θα είχε τέτοια κινηματογραφική εξέλιξη.

Shivers

Ακόμα και για τα δεδομένα της δεκαετίας του '70, η ταινία Shivers του David Cronenberg (που γυρίστηκε σε δεκαπέντε μέρες μόνο) θεωρείται b-movie και μόνο. Πρόκειται για μια ταινία τρόμου, με εντονότατες σεξουαλικές αναφορές και με μεταλλαγμένο το βαμπιρικό μύθο, η οποίο απευθύνεται αποκλειστικά στους φίλους των καλτ ταινιών. Όλο το πρώιμο κινηματογραφικό σύμπαν του κυρίου Cronenberg, το επονομαζόμενο ως «αφροδίσιου τρόμου», βρίσκεται εδώ. Είναι η πρώτη ταινία που τον έκανε διάσημο σε καλτ κινηματογρα-φικούς κύκλους.

Riot in Cell Block 11

Οι ταινίες με τη ζωή στις φυλακές αποτελεί αγαπημένο θέμα του Χόλιγουντ. Τη δεκαετία του '50, που τα πράματα είχαν σαφώς βελτιωθεί από την εποχή των προηγούμενων χρόνων και των καταναγκαστικών έργων, οι εξεγέρσεις έγιναν πάλι της μόδας με επίκεντρο τα δικαιώματα των φυλακισμένων και τις συνθήκες κράτησής των. Μία τέτοια παρουσιάζει ο Don Siegel στην σκληρή, γεμάτη τεστοστερόνη, δευτεροκλασάτη ταινία με τον τίτλο Riot in Cell Block 11 (ελληνιστί: Η ανταρσία άρχισε στο κελί 11) και μας δείχνει όλα τα στάδια της εξέγερσης, πώς αντιμετωπίζουν τους ομήρους, τις απαιτήσεις τους με την παρουσία δημοσιογράφων και πολιτικών αλλά και το ρεαλιστικό τέλος. Ο διευθυντής της φυλακής είναι η μόνη σωστή φωνή που ζητούσε εδώ και χρόνια να βελτιωθούν οι συνθήκες των σωφρονιστικών ιδρυμάτων, αλλά οι πολιτικοί κώφευαν και δεν έδιναν τα απαραίτητα κονδύλια. Το αποτέλεσμα... αυτό που βλέπουμε επί της οθόνης. Η εμπορική επιτυχία του έργου ήταν πολύ μεγάλη και οδήγησε παραγωγό και σκηνοθέτη να συνεργαστούν στο ακόμα πιο πετυχημένο και καλτ πλέον Invasion of the Body Snatchers.

The Naked Jungle (Μαραμπούντα)

Περιτύλιγμα εξωτικής περιπέτειας και ολίγον τρόμου στις ζούγκλες του Αμαζονίου έχει αυτό το εργάκι β' διαλογής με τον τίτλο The Naked Jungle, που ήθελε να αγκαλιάσει και λίγο το μελόδραμα. Ο Charlton Heston είναι ο σκληροτράχηλος ιδιοκτήτης μιας μεγάλης φητείας που παντρεύτηκε εξ αποστάσεως την Eleanor Parker. Όταν καταφθάσει η νύφη και μάθει αυτός ότι πρόκειται για χήρα, ο ανδρικός του εγωισμός κορυφώνεται καθώς δεν μπορεί να δεχθεί ότι έρχεται... δεύτερος. Από κει και έπειτα ξεκινάνε οι συζυγικές κόντρες και θα επέλθει ο χωρισμός. Μόνο που θα τους χαλάσουν τα σχέδια τα... μαραμπούντα, τα γιγάντια μυρμήγκια που καταβροχθίζουν τα πάντα στο πέρασμά τους και κατευθύνονται προς τη φητεία. Σ'αυτό το σημείο η ταινία αλλάζει τροπή και θυμίζει έντονα (τι έντονα; ολόιδιο είναι) ένα αντίστοιχο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς MacGyver! Και ψάχνοντας, διάβασα ότι η σειρά πήρε αρκετό αχρησιμοποίητο υλικό (κι όχι μόνο) από το αρχείο της ταινίας. Πρώτο όνομα στα credits ήταν η κυρία Πάρκερ και δεύτερο ο Χέστον. Ήταν πολύ απλά μια ταινία για να προωθηθεί η καριέρα του δεύτερου, η οποία θα εκτοξευόταν δύο χρόνια μετά με τη συμμετοχή στα πλατώ του Σεσίλ Μπ. Ντεμίλ στο ρόλο του Μωυσή!

Montana

Τα χρόνια άρχισαν να περνάνε και οι προπολεμικές επιτυχίες του Errol Flynn στη Warner αποτελούσαν παρελθόν. Έτσι ο αστέρας της εταιρείας ασχολήθηκε εκτενέστερα με το γουέστερν σε ταινίες μικρότερου βεληνεκούς. Μια από αυτές ήταν η Montana του 1950 στην οποία υποδύεται έναν κτηνοτρόφο προβάτων που προσπαθεί να δουλέψει σε περιοχή αγελαδάρηδων. Μόνο που όλοι εκεί αντιμετωπίζουν τα πρόβατα σαν μεγαλύτερους εχθρούς ακόμα κι απ’ τους Ινδιάνους! Απλοϊκή και μη-πρωτότυπη θα είναι η εξέλιξη της πλοκής, με γραφικούς κακούς και μια δευτεραγωνίστρια (Alexis Smith, γνωστή τραγουδίστρια) ολίγον ατάλαντη, αλλά ταιριαστή στο όλο μικρό ερμηνευτικό βάθος του έργου. Το μόνο, ίσως, ενδιαφέρον σημείο στο έργο μας είναι η αντιμετώπιση των δυσκολιών από τον πρωταγωνιστή με το μυαλό του περισσότερο και λιγότερο με το όπλο. Με λίγα λόγια, μόνο για τους φίλους του είδους. Οι υπόλοιποι προσπεράστε άφοβα και επενδύστε στο ιδίου θέματος αλλά πολύ καλύτερου αποτελέσματος The Sheepman.

Pit and the Pendulum

Η δεύτερη σειρά ταινιών του Roger Corman με τον Vincent Price που ήταν, όχι βασισμένες, αλλά επηρεασμένες από τα έργα του Edgar Allan Poe. Το μεσαιωνικό βασανιστήριο του τίτλου Pit and the Pendulum εμφανίζεται μόνο στην τελική σκηνή της κορύφωσης στο τέλος, ενώ το υπόλοιπο έργο είναι βγαλμένο από τη φαντασία του Richard Matheson. Στο οποίο ο Price δεν μπορεί να αντέξει το χαμό της γυναίκας του, έχει κάποιες υπόνοιες ότι τον περιτριγυρίζει το φάντασμά της, έχει και κάποια παιδικά τραύματα, οπότε οδηγείται σταδιακά στην παράνοια. Η αδερφή του, ο κουνιάδος του και ο γιατρός του είναι μάρτυρες στην πορεία του προς την τρέλα, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Ή μήπως δεν θέλουν; Επειδή ο γιατρός συμπεριφέρεται αρκετά ύποπτα...

Έχουμε ξανα-αναλύσει το θέμα Roger Corman και Edgar Allan Poe, οπότε δεν θα το γράψουμε κι εδώ. Πατήστε τις ετικέτες για να περιηγηθείτε σε αντίστοιχες αναρτήσεις. Το μόνο που θα προσθέσω είναι ότι η τελική σεκάνς μέσα στο πηγάδι με το εκκρεμές ήταν εντυπωσιακά ανατριχιαστική και επηρέασε πλήθος δημιουργούς του genre τρόμος.

Murder by Contract (Σκοτώνω με συμβόλαιο)

Ενδιαφέρον b-movie, με άγνωστο καστ, μικρό σε διάρκεια, με λιτά σκηνικά, χωρίς φλυαρία στους διαλόγους, γυρισμένο μέσα σε επτά μέρες μόνο. Ο μοναχικός, λιγομίλητος, απαθέστατος σε εξωτερικά ερεθίσματα πρωταγωνιστής είναι ένας επαγγελματίας δολοφόνος που διεκπεραιώνει τις υποθέσεις του χωρίς πιστόλια και χωρίς να αφήνει ίχνη. Όταν του ζητηθεί από το αφεντικό του, θα πάει στο Λος Άντζελες για να «τακτοποιήσει» έναν μάρτυρα κατηγορίας που φυλάσσεται από πολλούς αστυνομικούς σε απομονωμένο σπίτι. Αλλά μόλις δει ότι ο μάρτυρας είναι γυναίκα, όλα θα αρχίσουν να του πηγαίνουν στραβά. Σημειώστε ότι αυτή η ταινία με τον πασιφανή τίτλο Murder by Contract αποτελεί την αγαπημένη του Μάρτιν Σκορσέζε, ο οποίος —σύμφωνα με δηλώσεις του— επηρεάστηκε τα μάλλα από αυτήν.

Ride in the Whirlwind (Κόντρα στους 4 ανέμους)

Ίσως αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα ηθοποιού που ξεκίνησε από τις ανεξάρτητες ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού και με δουλειά και υπομονή ήρθε η επιτυχία και η αναγνώριση. Ο λόγος για τον Jack Nicholson, ο οποίος όλη τη δεκαετία του '60 έπαιζε σε άγνωστα (στο ευρύ κοινό) b-movies. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η παρούσα ταινία Ride in the Whirlwind, της οποίας το σενάριο έγραψε ο ίδιος ο Jack και σκηνοθέτησε ο Monte Hellman, γνωστός για τα δευτεροκλασάτα, υπαρξιακά και ψυχολογικά έργα που έχουν δει πολύ λίγοι, «πνευματικό παιδί του Roger Corman» έγραψε κάποιος, με θαυμαστές όπως οι Tarantino και Rodriguez. Σημειώστε ότι ο Hellman υπήρξε ο executive producer του Reservoir Dogs.

Σ'αυτό το acid-western (όπως το κατηγοριοποιήσανε), λοιπόν, ο Jack με άλλους δυο φίλους του διασχίζουνε τη άγρια δύση με σκόπο να βρούνε δουλειά. Κάνουν στάση σε μια απομακρισμένη ορεινή καλύβα στην οποία βρίσκεται η συμμορία του Harry Dean Stanton (μιριάδες συμμετοχές σε έργα αυτός ο άνθρωπος), η οποία όμως καταζητείται για κλοπές και φόνους από ένα εκτελεστικό απόσπασμα (posse). Τελικά θα τους βρούνε εκεί όλους μαζί, θα αρχίσουν να τους πυροβολούν και να τους σκοτώνουν και η αθώα τριάδα θα βρεθεί κυνηγημένη, χωρίς να φταίει σε τίποτα. Θέλετε και happy end; Δεν πρόκειται για χολιγουντιανή ταινία...

The Lineup (Συνδικάτο δολοφόνων)

Μία αποτυχημένη ληστεία βαλίτσας στο λιμάνι του Σαν Φρανσίσκο θα φέρει τους αστυνομικούς αντιμέτωπους με ένα οργανωμένο κύκλωμα διακίνησης ναρκωτικών. Διακινητές είναι ανυποψίαστοι τουρίστες που κουβαλάνε σουβενίρ από το εξωτερικό γεμάτα με ηρωίνη. Έπειτα «πέφτουν» θύματα ληστείας ή ακόμα χειρότερα εξολοθρεύονται. Το Αφεντικό της επιχείρησης (που δεν τον έχει δει ποτέ κανείς) καλεί τον —ολίγον τι ψυχοπαθή— Χορευτή (Eli Wallach) να διεκπεραίωσει τρεις τέτοιες δουλειές μέσα σε ένα απόγευμα. Στην ομάδα του Χορευτή βρίσκεται και ο... μέντοράς του. Ένα βεβιασμένο λάθος όμως θα φέρει την αστυνομία στο κατώπι τους και όταν ο Χορευτής αποφασίσει να γνωρίσει κατά πρόσωπο το Αφεντικό, θα έχει φτάσει στην αρχή του τέλους τους. Καλούτσικο αστυνομικό θρίλερ, με στοιχεία νουάρ και ντοκυμενταρίστικη σκηνοθετική γραφή από τον Don Siegel, ο οποίος μας κάνει μια πολύ ωραία ξενάγηση στο Σαν Φρανσίσκο με τα τόσα εξωτερικά γυρίσματα. Τώρα, πώς προέκυψε ο τίτλος The Lineup; Μπορούμε να υποθέσουμε ότι δεν εννοούσαν τη σειρά αναγνώρισης των κακοποιών στο αστυνομικό τμήμα, αλλά τα πωλούμενα εμπορεύματα (lineup).

Carnival of Souls

Μία από τις πιο κλασικές ταινίες της... δεύτερης κατηγορίας αποτελεί πλέον η μοναδική μεγάλου μήκους δημιουργία του Herk Harvey με τίτλο Carnival of Souls. Για άλλους, αποτελεί τον πρωταθλητή των b-movie έργων. Αν κάποιος κάτσει να το δει ως ένα σοβαρό έργο, τότε θα απογοητευτεί οικτρά από τις μετριότατες και άνευρες (και... βγάλε) ερμηνείες. Αν όμως κάτσει να το δει χωρίς απαιτήσεις, θα τον κερδίσει η μυστηριακή ατμόσφαιρα, θα τον ανατριχιάσει η μουσική του εκκλησιαστικού οργάνου και η μιάμιση ώρα της προβολής δεν θα πάει χαμένη. Υποκειμενικός τρόμος, ατμοσφαιρική ταινία με μυστήριο, ένας περίεργος τύπος που στοιχειώνει την πρωταγωνίστρια, μια πρωταγωνίστρια που ώρες-ώρες χάνει την αίσθηση του αληθινού κόσμου, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που έκαναν αργότερα διάσημη την ταινία. Στην εποχή της, φυσικά, είχε μηδενική αναγνώριση. Με τα χρόνια απέκτησε την ταμπέλα καλτ και οι θαυμαστές του έργου αυξήθηκαν. Τα δικαιώματά του έργου έχουν εκπέσει και έτσι μπορείτε να τη βρείτε ελεύθερα σε διάφορες εκδοχές. Η εκδοχή, όμως, της Criterion απλά δεν παίζεται από εικόνα και ήχο.

House of Wax (Κέρινες μάσκες)

Η ταινία που έκανε σταρ τον Vincent Price και του έδωσε τον τίτλο του άρχοντα των ταινιών τρόμου και φαντασίας! Το House of Wax αποτελεί ουσιαστικά μια ταινία β' διαλογής, με πολύ καλά σκηνικά και όμορφη έγχρωμη φωτογραφία και με τον κύριο Price να είναι αρκούντως επιβλητικός αλλά όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας είναι κάτω του μετρίου. Και φυσικά μην περιμένετε να... τρομάξετε! Σημειώστε ότι η ταινία αποτελούσε μία από τις πρώτες που έκαναν χρήση της 3-D τεχνικής και έτσι δικαιολογείται η ανυπόφορα μεγάλη διάρκεια της σκηνής με έναν τύπο που παίζει με έναν μπαλάκι του πινγκ-πονγκ! Anyway, αποτελεί μια σίγουρη πρόταση για τους φαν του είδους και για όσους θέλουν να ανεβάσουν τις σινε-εγκυκλοπαιδικές τους γνώσεις, αλλά ως εκεί. Αν ναι, συμμετέχει και ο νεαρός Charles Bronson σε μικρό και... «βουβό» ρόλο. Έγινε και ριμέικ το 2005, αλλά αυτό μάλλον το ξέρετε... Ίσως δεν ξέρετε (όπως δεν ήξερα και γω) ότι κι αυτή εδώ αποτελεί ριμέικ της ταινίας Mystery of the Wax Museum του 1933, σε σκηνοθεσία Michael Curtiz.

Invasion of the Body Snatchers

Με μόνο $382,190 μπάτζετ, η ταινία Invasion of the Body Snatchers του 1956 αποτελεί μια από τις πιο επιτυχημένες ταινίες β' διαλογής της εκείνης δεκαετίας (του '50 γαρ), όπως και συγκεκριμένα του είδους της επιστημονικής φαντασίας, και φυσικά αποτελεί πλέον μια από τις πιο γνωστές. Τα τρία ριμέικ που έχουν γίνει από τότε (του Kaufman το '78, του Ferrara το '93 και του Hirschbiegel πέρυσι) καταμαρτυρούν από μόνα τους την επιδραστικότητα και την επιτυχία της.

Η ταινία έπιασε με μεγάλη ακρίβεια τον τρόμο και τον πανικό που κυριαρχούσε στο μυαλό του μέσου Αμερικανού για μια ενδεχόμενη εισβολή από το διάστημα. Οι δημιουργοί τόνισαν πολλές φορές ότι ήθελαν απλά να φτιάξουν μια ταινία δράσης και αγωνίας, αλλά όλοι πλέον τη χαρακτηρίζουν ως την πιο καίρια προβολή στο πανί της μακαρθικής περιόδου της Αμερικής. Ίσως υποσυνείδητα, Οι άνθρωποι του τρόμου (όπως τιτλοφορήθηκε στα ellinika) έγινε η καλύτερη αλληγορία για την εποχή του ψυχρού πολέμου.

Το στόρι σε δύο γραμμές: εξωγήινα όντα καταλαμβάνουν τα ανθρώπινα σώματα κατά τη διάρκεια του ύπνου και τα μετατρέπουν σε άβουλα ανθρώπινα όργανα. Ένας γιατρός υποψιάζεται ότι κάτι περίεργο συμβαίνει στη μικρή κωμόπολη όπου ζει και εργάζεται καθώς οι γείτονες αρχίζουν να συμπεριφέρονται αρκετά περίεργα....

Mysterious Island (Η μυστηριώδης νήσος)

Οι δευτεροκλασάτες (για να μην πω τριτοκλασάτες και... βάλε) ταινίες φαντασίας συνεχίστηκαν και μετά τη δεκαετία του '50 (μεγάλο ρόλο έπαιξε βέβαια και η Τσινετσιτά). Ως τέτοια παραγωγή μπορούμε να θεωρήσουμε και τη Μυστηριώδη νήσο του 1961 που βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ιούλιου Βερν. Όταν την είχα πρωτοδεί, ήμουν-δεν-ήμουν έξι χρονών. Φυσικά και είχα εντυπωσιαστεί από τα εφέ της εποχής (δεν είχαν εξελιχθεί και πολύ στις αρχές της δεκαετίας του '80)· υποβρύχια και Κάπτεν Νέμο, ηφαίστεια και τεράστιες αράχνες, πελώριο καβούρι, υπερμεγέθεις μέλισσες, προϊστορικά πουλιά και τεράστιο καλαμάρι! Το αμερικάνικο κοινό εντυπωσιάζεται μόνο από το... μέγεθος. Βλέπε Gojira και όλα τα παρεμφερή. Στις μέρες μας πάντως οι νεαροί θεατές θα δυσκολευτούν να κάτσουν να δουν την ταινία, για να μην πω ότι δεν θα τη δουν καθόλου. Όπως την είδα και γω, δηλαδή, αφορά μόνο τους νοσταλγούς του ροκ-εν-ρολ των παλιών ταινιών φαντασίας που ενδέχεται σε λίγο καιρό να ξεχαστούν εντελώς.

This Island Earth

Διασκεδαστικό b-movie, sci-fi θεματολογίας. Αν και στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας ένα μυστήριο πλανάται και αναρωτιέσαι μαζί με τους πρωταγωνιστές προς τι όλη αυτή η μυστικότητα. Στο τελευταίο μισάωρο της ταινίας όμως παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια μας διαστημικά σκάφη, μακρινοί γαλαξίες, ένας πλανήτης σε πόλεμο, ένας φανταστικός κόσμος έτη φωτός πιο μπροστά σε εξέλιξη έτοιμος προς εξαφάνιση. Η ταινία This Island Earth του 1955 έχει ένα... φευγάτο σενάριο αλλά δεν παύει να είναι μια ευχάριστη οπτική πανδαισία εικόνων. Αυτό φαίνεται κι από αρκετές μελλοντικές κινηματογραφικές και (κυρίως) τηλεοπτικές δημιουργίες του είδους, ειδικότερα αυτά της δεκαετίας του '60.