Incendies (Μέσα από τις φλόγες)

Η εκκίνηση του δράματος για τα δύο δίδυμα αδέρφια από τον Καναδά γίνεται με την ανάγνωση της διαθήκης της μητέρας τους. Η οποία διαθήκη είναι ουσιαστικά μία ανάθεση αποστολής προς τα παιδιά να ανακαλύψουν τον αδερφό που ποτέ δεν ήξεραν ότι είχαν και τον πατέρα τους που νόμιζαν ότι είχε πεθάνει. Η αναζήτηση θα τους φέρει στη βασανισμένη χώρα καταγωγής της μητέρας, μία άγνωστη χώρα της Μέσης Ανατολής που έζησε τη βία του Εμφυλίου. Μέσα από συνεχή φλασμπάκ και υποδειγματική ξεδίπλωση της πλοκής, ξετιλύγεται το νήμα του μυστηρίου σχετικά με το άγνωστο, ταραχώδες παρελθόν της μητέρας και παράλληλα παρακολουθούμε τις καταστροφές και τις αιματηρές συνέπειες της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Αν και η χώρα δεν κατανομάζεται ποτέ, «κάνει μπαμ» ότι πρόκειται για τον πολυτάραχο Λίβανο των δεκαετιών του '70 και του '80. Η κατάληξη του δράματος θα φέρει τα δίδυμα πίσω στον Καναδά· η αλήθεια θα έχει λάμψει αλλάζοντας τις ζωές τους για πάντα.

Υποψήφιο για όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας (την ίδια χρονιά με τον Κυνόδοντα του Λάνθιμου) η καναδέζικη παραγωγή του σπουδαίου Denis Villeneuve Incendies (βασισμένη στο ομότιτλο θεατρικό του Wajdi Mouawad) κέρδισε δεκάδες άλλα βραβεία. Και η «θλιμμένη» μουσική των Radiohead απλά κολλητική.

Submarine

Μέσα στο ίδιο πνεύμα των ταινιών Rushmore και Harold and Maude, βρίσκεται η ταινία Submarine: ιδιόρρυθμος πρωταγωνιστής, με ανησυχίες που δεν βρίσκει όμοιες στους συμμαθητές του (σχολείο ή κολέγιο), με την μοναξιά να αποτελεί τον κύριο φίλο του. Εδώ, η γνωριμία με ομοίως μοναχική και καλλιτεχνικά ανήσυχη, θα φέρει τον έρωτα και τα πάνω-κάτω στη ζωή του. Για όσους έχουν περάσει παρόμοιες εφηβικές καταστάσεις, η ταινία θα αγγίξει κατευθείαν ευαίσθητες χορδές. Για τους υπόλοιπους, αποτελεί μια πολύ καλή ταινία του 2010 που αξίζει να ανακαλύψετε.

Beginners

Αντιμετωπίζοντας τους δαίμονες του παρελθόντος, απέναντι στη μοναξιά που σου τρώει τα σωθικά, οδηγείσαι μπροστά σε νέα σταυροδρόμια και αναγκάζεσαι να επιλέξεις καινούριους δρόμους. Πατέρας και γιος βρίσκονται σε παραπλήσια διλήμματα με χρονική διαφορά. Ο πρώτος επιλέγει νέους και ανεξερεύνητους δρόμους, είναι πρωτάρης σε γεγονότα και καταστάσεις της νέας γενιάς. Ο δεύτερος μένει αναποφάσιστος. Όταν αποχαιρετάς τους αγαπημένους σου και σκέφτεσαι ότι ο επόμενος που θα ακολουθήσει είναι η αφεντιά σου, ο επόμενος για το αναπόφευκτο ραντεβού με το θάνατο δηλαδή, δεν ξέρεις πώς να αντιμετωπίσεις τον έρωτα, δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το αύριο, νιώθεις ξανά σαν πρωτάρης.

Οι Beginners είναι μια ταινία που ρίχνει διακριτικά βλέμματα στους πρωταγωνιστές αλλά αδιάκριτα σε θέματα γύρω από τη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και την οικογένεια. Οδήγησε τον 82χρονο Christopher Plummer στο όσκαρ β' ανδρικού ρόλου, γίνοντας ο μεγαλύτερος ηλικιακά νικητής στην ιστορία του θεσμού.

Barney’s Version

Τι γίνεται όταν τη μέρα του γάμου σου γνωρίζεις τον πραγματικό έρωτα της ζωής σου; Κάπως έτσι διαφημίστηκε η ταινία Barney’s Version, αλλά δεν πρόκειται να δείτε ακριβώς αυτό. Το παραπάνω ερώτημα είναι ένα από τα σημαντικά θέματα που βασανίζει τη ζωή του πρωταγωνιστή Μπάρνι, μια ζωή της οποίας τα σημαντικότερα συμβάντα τα βλέπουμε και μεις σε μορφή φλας-μπακ, αλλά έτσι όπως τα θυμάται ο ίδιος, από τη δικιά του οπτική γωνία και μόνο. Είναι δηλαδή η εκδοχή του Μπάρνι, όπως λέει ο τίτλος. Δραματική, υπαρξιακή ταινία με μία έξυπνη λύση του μυστηρίου ενός εξαφανισμένου πτώματος, που δίνει έξτρα θετικούς πόντους σ'αυτή την πολύ καλή ταινία που πέρασε σχετικά αδιάφορα πριν δύο χρόνια. Και από ερμηνείες; Ο Giamatti στα καλύτερά του. Ιδιαίτερο σινεφίλ ενδιαφέρον παρουσιάζει η εμφάνιση διάσημων σκηνοθετών σε μικρά περάσματα στην πορεία του έργου, όπως των Denys Arcand, David Cronenberg, Ted Kotcheff και Atom Egoyan.

The Way Back

Αρκετά χρόνια από την προηγούμενη ταινία του, ο Peter Weir έκατσε ξανά στην καρέκλα του σκηνοθέτη και μας παρέδωσε το The Way Back. Μια ταινία επιβίωσης για μια μικρή ομάδα ανθρώπων που το σκάνε από ένα γκούλαγκ της Σιβηρίας και διασχίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα σε βουνά, χιόνια, ερήμους μέχρι να φτάσουν στα Ιμαλάια και μετά να πρέπει να καταλήξουν στην Ινδία. Πολυπληθέστατο καστ με τον νεαρό Jim Sturgess να ηγείται της προσπάθειάς τους (ο νεαρός δίπλα στον Kevin Spacey στο 21), με τον Ed Harris, τον Colin Farrell, τον Mark Strong, αλλά και τη μικρή Saoirse Ronan που γνωρίσαμε στο The Lovely Bones και ξαναείδαμε στο Hanna. Παρόλο που η ταινία είναι καλογυρισμένη και παρόλο που ο Weir έχει ξανασχοληθεί με το θέμα της επιβίωσης (αν θυμηθούμε την Ακτή του Κουνουπιού), εδώ δεν μεγαλουργεί ίσως επειδή η σκιαγράφιση των χαρακτήρων είναι κάπως επιφανειακή και ίσως επειδή έχουμε δει αρκετά άλλα έργα με παραπλήσια θεματολογία.

The Conspirator (Ύποπτη συνομωσίας)

Μια όχι και τόσο γνωστή -σε μας τους Ευρωπαίους- πλευρά της δολοφονίας του Λίνκολν παρουσιάζει η ταινία The Conspirator. Κι αυτή είναι η δίκη και καταδίκη των συλληφθέντων που κατηγορούνταν ως συνομώτες που έδρασαν οργανωμένα μαζί με τον δολοφόνο John Wilkes Booth. Μέσα σ'αυτούς, κατηγορούμενη βρίσκεται μια μητέρα που θέλει να σώσει το γιο της. Ένας νεαρός δικηγόρος θα αναλάβει την υπεράσπισή της, έχοντας να αντιμετωπίσει το μίσος των στρατιωτικών/δικαστικών αλλά και την αδιαλλαξία της μάνας.

Πολυπληθέστατο το καστ της ταινίας, με τους James McAvoy και Robin Wright να είναι ο βασικός κορμός του έργου και οι Kevin Kline, Evan Rachel Wood, Tom Wilkinson, Colm Meaney κ.λ.π. σε δεύτερους ρόλους. Η έκπληξή μας ήταν όταν είδαμε το όνομα του σκηνοθέτη: Robert Redford. Το αποτέλεσμα; Μια προσεγμένη και καλοφτιαγμένη παραγωγή που δυστυχώς δεν κάνει καμία υπέρβαση. Επικεντρώνεται στην ιστορία της μάνας και καταλήγει να είναι μια «ακαδημιακή» ταινία με τα όλα της. Εν συνόλω, απευθύνεται μόνο σε όσους ενδιαφέρονται να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους γύρω από τη δολοφονία του Λίνκολν. Στους τίτλους αρχής, το μάτι μας έπεσε στο όνομα της εταιρείας παραγωγής: American Film Company. Ψάχνοντας, ανακάλυψα ότι αυτή είναι η πρώτη ταινία της εταιρείας, σκοπός της οποίας είναι να φτιάξει όσο το δυνατόν πιο πιστά ιστορικά έργα γύρω από το αμερικανικό παρελθόν. Για να μάθουν τα αμερικανάκια ιστορία μέσα από τις ταινίες; Τι απέγινε το σχολείο, οι δάσκαλοι, τα βιβλία;

Hesher

Από την υπερβολική διαφήμιση ότι η ταινία Hesher περιλαμβάνει τραγούδια των Metallica και έναν πρωταγωνιστή που είναι στην κοσμάρα του, άλλο περιμέναμε να δούμε και άλλο είδαμε τελικά. Όχι ότι μας χάλασε. Πρόκειται στην ουσία για μια χαμηλών τόνων, δραματική ταινία που ασχολείται με την απώλεια, την αποξένωση μέσα στην οικογένεια, τη μοναξιά. Και μέσα σ'αυτό το κινηματογραφικό σύμπαν, σκάει μύτη σαν «από μηχανής θεός» ο Χέσερ και σώζει το έργο από την προβλεψιμότητα και την τυποποίηση. Ο Joseph Gordon-Levitt σαρώνει και ισοπεδώνει τα πάντα, καταφέρνοντας στο τέλος να αφυπνήσει και να ενώσει την οικογένεια, με το δικό του μοναδικό τρόπο! Φυσικά, ρίχνει και την Natalie Portman στο κρεβάτι! Ο Gordon-Levitt ανέφερε ότι βάσισε την τρελαμένη ερμηνεία του στον εκλιπώντα μπασίστα των Metallica, τον Cliff Burton. Πάντως, με τις επιλογές του, σε λίγο καιρό θα πάρει τη θέση του φίλου του, Heath Ledger, και θα γίνει ο νέος Ledger. Λέω εγώ τώρα...

Winter's Bone (Στην καρδιά του χειμώνα)

Σ'αυτή την αμερικανική ενδοχώρα, που παρουσιάζει η ταινία Winter's Bone, δεν θα ήθελες να βρεθείς ως ξένος, ούτε μάλλον ως επισκέπτης. Χαλαροί ρυθμοί, σε ένα κατ'επίφαση θρίλερ, από τη σκηνοθέτιδα Debra Granik, με την νεαρή Jennifer Lawrence να δίνει μια πολύ ώριμη ερμηνεία, στο ρόλο της κοπελιάς που προσπαθεί να συντηρήσει τα δύο μικρά της αδέρφια και τη μητέρα της, με εξαφανισμένο πατέρα και προβληματικές συγγενικές σχέσεις. Αυτές οι σχέσεις θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον μας, αφού το μυστικό της εξαφάνισης του πατέρα πλανάται στον αέρα και κανένας δεν θέλει να ταράξει τα ήρεμα(;) νερά. Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το θέμα της παρουσιάσης των γυναικών ως των αρχηγών της φαινομενικά πατριαρχικής κοινότητας. Από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που μας πέρασε.

Meek's Cutoff (Το πέρασμα του Μικ)

Μια ταινία χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Μια ταινία για την περιπλάνηση στην αμερικανική ενδοχώρα, αναζητώντας την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Αυτό ακριβώς μας παρουσιάζει η γυναίκα σκηνοθέτις Kelly Reichardt και τίποτα περισσότερο. Ένα σινεφίλ γουέστερν, χαλαρών ρυθμών, χωρίς δράση και πιστολίδια. Ένα μοντέρνο γουέστερν που παρουσιάζει πολύ απλά τις συνθήκες επιβίωσης των πρώτων αποίκων, επικεντρώνοντας στο ανθρώπινο κομμάτι και στις σχέσεις μεταξύ της ετερόκλητης περιπλανώμενης ομάδας. Στα αγγλικά ο τίτλος Meek's Cutoff εννοεί ότι ο Μικ «έκοψε δρόμο». Και τους οδήγησε, δυστυχώς, σε άγνωστα μονοπάτια.

Αγνώριστοι οι περισσότεροι άντρες πρωταγωνιστές με τα γένια και τη σκόνη που έχουν πάνω τους. Η Michelle (κυρία Heath Ledger) Williams είναι το πρώτο όνομα της ταινίας, η οποία ξανασυνεργάζεται με τη σκηνοθέτη μετά το Wendy & Lucy και η οποία με τις προσεγμένες κινηματογραφικές επιλογές της ανεβαίνει όλο και περισσότερο στην εκτίμησή μου. «Μικρή» ταινία για απαιτητικούς, σινεφίλ θεατές.

Repo Men

Σκέψεις (προειδοποίηση για spoilers) → Παίρνουμε μια καλούτσικη ιδέα για ένα εφιαλτικό φουτουριστικό μέλλον και φτιάχνουμε ένα έργο που αναπαράγει ιδέες από Blade Runner και Μπραζίλ, μιας και οι νεότερες γενιές δεν έχουν ιδέα από «παλιές» ταινίες, οπότε αυτή φαντάζει «πρωτότυπη»! Προσθέτουμε, φυσικά, και γερές δόσεις από αίμα και σιχαμερές σκηνές, αντιγράφουμε και μια διάσημη σκηνή από το OldBoy και το εργάκι μας είναι έτοιμο! Προειδοποίηση, #2: το Repo Men δεν αποτελεί ριμέικ και δεν έχει καμία σχέση με το καλτ, πλέον, Repo Man.

Animal Kingdom (Το χρίσμα)

Με την τελευταία έκπληξη (από τις πολλές) που μας επιφύλασσε η αυστραλέζικη ταινία Animal Kingdom, πετάχτηκα από τη θέση μου και φώναξα «άντε γαμήσου»! Κάπως έτσι, λοιπόν, μπορούμε να θεωρήσουμε πετυχημένη τη δουλειά του νεόκοπου σκηνοθέτη David Michod. Μπήκαμε εντελώς στο κλίμα της οικογένειας που ζει στο δικό της παράνομο σύμπαν, κάτι σαν το βασίλειο των ζώων όπου κυριαρχεί ο πιο δυνατός. Για τον υπογράφοντα, μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, για την οποία θα έχετε διαβάσει ήδη δεξιά κι αριστερά.

The Wolfman

Με μια μικρή παλιομοδίτικη αισθητική, σκοτεινή ατμόσφαιρα, αναμνήσεις από τις κλασικές επιτυχίες της Hammer, η ταινία The Wolfman κέρδισε τις εντυπώσεις μας για αυτούς και για άλλους ακόμα λόγους. Ο κυριότερος όμως ήταν το ότι ευχαριστηθήκαμε μια ταινία τρόμου (με κλασική αφήγηση και ολίγον προβλέψιμη εξέλιξη) μετά από πολύ-πολύ καιρό. Η ταινία που κάνει τη διαφορά μέσα στο συφερτό των κυκλοφοριών τύπου Twilight και Κοκκινοσκουφίτσας. Προσθέστε και την επιστροφή μετά από ένα αισθητό διάστημα απουσίας δύο αγαπημένων ηθοποιών όπως είναι ο Benicio del Toro και ο Hugo Weaving, και έχετε μια ενδιαφέρουσα ταινία τρόμου. Στους υπόλοιπους ρόλους ο Anthony Hopkins (που όσο γερνάει εμφανίζεται σε ό,τι έργο του προτείνουν;) και η Emily Blunt (που σιγά-σιγά παίρνει όλο και μεγαλύτερους ρόλους).

Akmareul boatda (I saw the devil)

Άλλη μια κορεάτικη ταινία με έναν serial killer που «βρίσκει το δάσκαλό του» από τον αστυνομικό του οποίου σκότωσε τη γυναίκα. Μιλάμε για πολλή, σε σαδιστικό βαθμό, βία με πολλή αίμα! Η πρώτη εντύπωση είναι ότι έχουμε άλλο ένα έργο από την ασιατική χώρα με βασικό θέμα την εκδίκηση και προκύπτει η ερώτηση αν θέλουμε να δούμε άλλο ένα έργο από το κορεσμένο αυτό είδος. Αλλά το I saw the devil πρόκειται για την τελευταία δουλειά του Kim Ji-woon που μας έδωσε τα A Bittersweet Life και Ο καλός, ο κακός και ο περίεργος, οπότε μπορείτε να είστε σίγουροι ότι θα δείτε μια στυλιζαρισμένη ταινία με εντυπωσιακά πλάνα. Ειδικά η σκηνή ενός φονικού μέσα σε ένα ταξί είναι από τις πιο εντυπωσιακές που έχουμε δει τελευταία. Πρωταγωνιστούν ο νεαρός και μόνιμος ηθοποιός σε όλα τα έργα του Kim, Byung-hun Lee στο ρόλο του αστυνομικού (δεξιά στην αφίσα), και ο Min-sik Choi (αριστερά), ο πρωταγωνιστής του Oldboy, στο ρόλο του ψυχρού δολοφόνου-τέρατος-χασάπη. Η όλη ουσία του έργου, τελικά, όπως μας το παρουσιάζει ο κύριος Kim είναι ότι όλοι μπορούμε να γίνουμε τέρατα και να κάνουμε αποτρόπαια πράματα. Άλλοι από βίτσιο και άλλοι από εκδικητική μανία. Το αν το δέχεστε αυτό ή αν θα κάτσετε να δείτε την ταινία, είναι δικό σας θέμα. Εγώ σας προειδοποίησα.

The American

Πρωταγωνιστής στο έργο The American είναι τελικά το τοπίο. Η ομορφιά του Κάστελ ντελ Μόντε και της ιταλικής επαρχίας γεμίζουν όλα τα πλάνα του σκηνοθέτη Anton Corbijn. Ο μοντέρνος σαμουράι George Clooney τριγυρίζει στα σοκάκια και τα πλακόστρωτα δρομάκια. Δεν έχει χώρο στον κόσμο του για συναισθηματισμούς, ή γυναίκες, ή ηθικούς φραγμούς, καθώς αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία που θα στοιχίσουν την επιβίωσή του. Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο ήταν ο Αλέν Ντελόν. Εδώ ο δολοφόνος έχει στυλ και ώριμη γοητεία. Αλλά κι αυτός, πάλι, δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Κι ας χτυπάει το χέρι του στο τιμόνι...

Four Lions

Οι Τέσσερις Λέοντες είναι βρετανοί μουσουλμάνοι, 100% αποφασισμένοι να ανατιναχθούν για να σκοτώσουν «άπιστους» αλλά είναι επίσης και κατά το 50% ηλίθιοι! Τέτοιο μαύρο χιούμορ και τέτοια ανηλεής σάτιρα (σε όλα τα επίπεδα) μόνο από τους βρετανούς μπορούσε να γίνει! Ο σκηνοθέτης Christopher Morris καταπιάστηκε με ένα επικίνδυνο θέμα (μόνο πέντε χρόνια από τους βομβαρδισμούς του Λονδίνου) αλλά πέτυχε μη χαρίζοντας κάστανα σε τίποτα και σε κανέναν.

L' Illusionniste (Ο θαυματοποιός)

Ζακ Τατί + Σιλβέν Σομέ = Οι θαυματοποιοί!

Edge of Darkness (Στην άκρη του νήματος)

Το «βλέμμα του τρελού» επέστρεψε μπροστά από το φακό της κάμερας μετά τα πολλά (αισθητά;) χρόνια απουσίας του. Με σκηνοθέτη τον Martin Campbell (που στα 70 του, μετά το Casino Royale, δείχνει ότι βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα) να διασκευάζει τη δικιά του μίνι τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του '80, σεναριογράφο τον William Monahan (του οσκαρικού Πληροφοριοδότη) και... δεύτερο βιολί τον Ray Winstone, η ταινία Edge of Darkness είναι όλη ο Mel Gibson. Θα λέγαμε ότι πρόκειται για ένα μοντέρνο νουάρ, με τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα να ψάχνει ολομόναχος για απαντήσεις σε ένα εχθρικό περιβάλλον, να προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια μέσα από κυβερνητικές και πολυεθνικές συνωμοσίες. Άλλα δε γράφω, διαβάστε καλύτερα τις απόψεις των φίλων που με βρίσκουν σύμφωνο 100%, του 2 ή 3 πράματα και του Ni avec toi, ni sans toi.

The Town

Ταινίες με ληστείες έχουμε δει ουκ ολίγες. Ταινίες με τον κακοποιό πρωταγωνιστή που ερωτεύεται τη λάθος κοπέλα επίσης έχουμε δει πολλές. Όπως επίσης, ταινίες όπου ο πρωταγωνιστής θέλει να ξεφύγει από το εγκληματικό του παρελθόν και να φτιάξει μια νέα αρχή, αλλά το σύστημα στο οποίο είναι μπλεγμένος δεν τον αφήνει, έχουμε δει τόσες και τόσες. Συνήθως, όλα αυτά σε ένα έργο μαζί. Το αυτό συμβαίνει και στο νέο σκηνοθετικό έργο του Ben Afleck με τίτλο The Town, στο οποίο έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δίπλα του ο Jeremy Renner, από την πρόσφατη επιτυχία The Hurt Locker και σε μικρό ρόλο ο ανεπανάληπτος καρατερίστας Pete Postlethwaite, στην προτελευταία κινηματογραφική του εμφάνιση, λίγο πριν αφήσει τον κόσμο από την επάρατη νόσο. Συνολικά, μια καλοφτιαγμένη αστυνομική περιπέτεια, με καλό ρυθμό και αρκετό ρεαλισμό αλλά και κάποιες ενστάσεις που αφορούν κυρίως στην παραμέληση του ιρλανδικού στοιχείου της Βοστόνης και στην επιφανειακή κάλυψη κάποιων κοινωνικών θεμάτων.

Buried

Είχαμε πει για τον Danny Boyle και τον James Franco, εδώ όμως ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Rodrigo Cortés μάς παρουσιάζει πραγματικά εξ ολοκλήρου μια ταινία με έναν ηθοποιό μέσα σε ένα φέρετρο, παρέα με έναν αναπτήρα ζίπο και ένα κινητό τηλέφωνο. Παγιδευμένος, θαμμένος, κυριολεκτικά Buried είναι ο νεαρός Ryan Reynolds (γνωστός σας από χαζοκωμωδίες και κομεντί και από το ότι ήταν παντρεμένος με τη Σκάρλετ Γιόχανσον) κάπου στο Ιράκ, και σε όλο το έργο των 95 λεπτών βλέπουμε τις προσπάθειές του να βγάλει άκρη σε αυτόν τον ζωντανό εφιάλτη. Κλειστοφοβική ταινία, σασπένς μέχρι το τέλος, ευστοχότατοι (μικροί) σχολιασμοί για τον πόλεμο και τον στυγνό καπιταλισμό και, τέλος, ένας ακρωτηριασμός λιγότερο γραφικός και περισσότερο κινηματογραφικός επειδή δεν είναι όλοι μ****ες σαν τον Boyle. Και να ρωτήσω, από πότε έχετε να δείτε εμπνευσμένους και ωραία σχεδιασμένους τίτλους αρχής;

127 Hours

Ταινία που είδαμε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (τη δεύτερη προβολή της Κυριακής) και κατάφερε ο Danny Boyle να μας ταρακουνήσει... τα έντερα και να σβήσει τα λαμπάκια του εγκεφάλου! Πρόκειται σίγουρα για ένα one-man show από τον νεαρό James Franco, που βρίσκει την ευκαιρία να δείξει ότι μπορεί να υποδυθεί και πιο απαιτητικούς ρόλους. Ευκαιρία να δούμε επίσης μια ταινία με έναν όλο κι όλο ηθοποιό σε ένα σκηνικό περίπου 2x2! Οι 127 ώρες που πέρασε ο τύπος με το βράχο κολλημένο στο χέρι του μέχρι να αποφασίσει να το κόψει (το χέρι, όχι το βράχο), ίσως δεν είναι και η πιο εύκολη ιδέα για σενάριο. Για αυτό και γεμίζει ο Boyle το χρόνο με κινηματογραφικά τρικ, περίτεχνο μοντάζ, πανέμορφες εικόνες από το Εθνικό Πάρκο Canyonlands, και μερικές οδηγίες επιβίωσης, κατόπιν εορτής. Καλά όλα αυτά, μέχρι που έρχεται η στιγμή -πέντε μέρες μετά- να αποφασίσει να κόψει το χέρι του, επειδή όπως λέει το μότο της ταινίας "There is no force more powerful than the will to live". Σίγουρα, αλλά αυτό μπορούν να το πουν μόνο όσοι πέρασαν παρόμοιες καταστάσεις. Για μας τους απλούς ανθρώπους, η ρεαλιστική βία της στιγμής (με μοντάζ και ήχο να βοηθάνε) ήρθε σαν γροθιά στο στομάχι και μας έστειλε αδιάβαστους. Κι έτσι όταν ήρθε το τέλος και νίκησε ο πρωταγωνιστής το θάνατο, η κινηματογραφική λύτρωση δεν ήρθε για εμάς, καθώς η φρίκη των προηγούμενων σκηνών επισκίασε όλα τα υπόλοιπα. Μ'αυτά και μ'αυτά, ο Boyle κατάφερε να κάνει άλλη μια σοκαριστική ταινία δέκα τέσσερα χρόνια μετά το Trainspotting, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Αξίζει να τη δει κανείς; Για τον James Franco, ναι, αλλά... watch it at your own risk!