A Separation (Ένας χωρισμός)

Μοντέρνο ιρανικό σινεμά από τον σπουδαίο Asghar Farhadi. Φωτογραφία, σενάριο, ερμηνίες, όλα εκπληκτικά, γύρω από ένα συζυγικό πρόβλημα που όλο και διογκώνεται και μεγαλώνει, επηρεάζει την κόρη του ζευγαριού, την οικιακή βοηθό, το σύζυγό της και τα λοιπά. Μυστικά και ψέματα (για την ακρίβεια, μισές αλήθειες) σε ένα διαφορετικό κοινωνικό περιβάλλον, με ιδιαίτερα ήθη και έθιμα. Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, υποψηφιότητα για όσκαρ σεναρίου, Χρυσή Άρκτο στο φεστιβάλ Βερολίνου, μερικά από τα βραβεία για τον Ένα Χωρισμό.

Take Shelter (Το καταφύγιο)

Αγχωτική, ατμοσφαιρική ταινία με λίγες δόσεις θρίλερ. Αυτό ήταν το Take Shelter που αν και «μικρή ταινία», ξεχώρισε μέσα στη χρονιά του 2011. Ίσως η κρυφή δύναμη του φιλμ ήταν ο ρεαλισμός. Ο Michael Shannon στο ρόλο του πρωταγωνιστή με τα ψυχολογικά προβλήματα δίνει μία εκπληκτική υποτονική ερμηνεία. Είναι επίσης η ταινία στην οποία πρωτοείδαμε τη Jessica Chastain, λίγο πριν πάρει φόρα και τη δούμε να συμμετέχει σε τόσα και τόσα έργα τα επόμενα χρόνια.

La piel que habito (Το δέρμα που κατοικώ)

Σε μεγάλη σκηνοθετική ρέντα βρίσκεται ο Pedro Almodovar, που κατάφερε να μας ξετρελάνει ακόμα και με το τελευταίο του έργο, το Δέρμα που κατοικώ. Λίγο η περίεργη/ενδιαφέρουσα υπόθεση (κλείσιμο ματιού στο Μάτια δίχως πρόσωπο;), λίγο η ανωμαλία των πρωταγωνιστών και όχι μόνο (που μόνιμα βλέπουμε στα έργα του), λίγο τα θριλερικά στοιχεία, κυρίως όμως η έξυπνη παρουσίαση πρώτα της ιστορίας στο παρόν, μετά η άσχετη φαινομενικά ιστορία του παρελθόντος, που στο τέλος ενώνονται, με όλα αυτά κατάφερε να μας δώσει την ανατροπή της χρονιάς, την ανατροπή που ίσως δεν θέλαμε να δούμε!

Poulet aux prunes (Κοτόπουλο με δαμάσκηνα)

Συγκίνηση και ωραία ατμόσφαιρα, το Κοτόπουλο με δαμάσκηνα είναι ένα γαλλικό ερωτικό δράμα από τους δημιουργούς Vincent Paronnaud & Marjane Satrapi του Persepolis που εξελίσσεται στο Ιράν πριν την Ιρανική Επανάσταση. Κάποιες καρτουνίστικες σεκάνς θυμίζουν Persepolis φυσικά και εμπλουτίζουν πανέμορφα την στυλιστικά όμορφη ταινία. Ο Mathieu Amalric αποδεικνύει (σε μένα περισσότερο) ότι είναι ένας από τους καλύτερους σύγχρονους Γάλλους ηθοποιούς. Βασίστηκε σε ένα κόμικ που είχε σχεδιάσει και γράψει πριν λίγα χρόνια η ίδια η Satrapi.

Contagion

Από τις πιο ρεαλιστικές καταγραφές των πιθανών επιπτώσεων μιας επιδημίας. Δεν μιλάμε για μικρής κλίμακας πράματα, όπως το Outbreak (Το ξέσπασμα). Full scale, παγκόσμια επιδημία, ο θάνατος μπορεί να επέλθει με το παραμικρό. Καλοφτιαγμένο, μεν, το Contagion, όχι και τόσο πρωτότυπο, δε. Το πολυπληθέστατο καστ (Matt Damon, Gwyneth Paltrow, Marion Cotillard, Laurence Fishburne, Jude Law, Kate Winslet, John Hawkes, Elliott Gould μεταξύ άλλων) που «σκοτώνεται» δίχως σκέψη, μας θύμισε παλιές ταινίες καταστροφής με μεγάλους σταρ που εξολοθρεύονταν στο πατ-κιουτ! Το μειονέκτημα του έργου είναι ότι νιώθεις όλη την ώρα... αποστασιοποιημένος. Ωραίο το κλείσιμο με τα γεγονότα της 1ης μέρας, την αφετηρία δηλαδή του ολέθρου.

The Adjustment Bureau (Οι ρυθμιστές)

Μοντέρνα ταινία φαντασίας, η οποία «με κέρδισε», κατ' αρχάς, επειδή δεν στηριζόταν σε σκηνικά και εφέ. Προσθέστε και το πάντα γοητευτικό στοιχείο του «πεπρωμένο φυγείν αδύνατο», τη σύγκρουση του «τι θέλω» με το «τι πρέπει», βάλτε στο μείγμα μια δόση ρομάντζου και έχετε ένα ευπρόσωπο εργάκι. Κατά δεύτερο λόγο, όμως, το The Adjustment Bureau δεν θα μείνει στην ιστορία επειδή οι βαθύτερες αναλύσεις του είναι αρκετά... παιδικές. Στα χέρια ενός Alex Proyas, π.χ., θα μπορούσε ίσως να πάρει μια πιο σκοτεινή τροπή, αλλά τότε μπορεί να λέγαμε ότι μοιάζει αρκετά με το Dark City. Τελευταία, όλο και περισσότερο αποδεικνύεται ότι οι σεναριογράφοι έχουν ξεμείνει από ιδέες και οι σκηνοθέτες από έμπνευση. Οι κινηματογραφικές μεταφορές των (ανεξάντλητων;) ιστοριών του Philip Dick φαίνεται ότι δεν έχουν (και δεν θα έχουν) τελειωμό. Δείτε το ως έχει: ένα απλό, αγνό θρίλερ φαντασίας.