Seven Days to Noon (Πανικός στο Λονδίνο/Ο δυναμιτιστής του Λονδίνου)

Ο αγγλικός τίτλος της ταινίας Seven Days to Noon αναφέρεται στο τελεσίγραφο που έδωσε τρελαμένος επιστήμονας, πριν ενεργοποιήσει βόμβα σε άγνωστο σημείο στο κέντρο του Λονδίνου. Η υπόλοιπη ταινία των αδερφών Boulting μοιάζει με κινηματογραφοποιημένο ντοκιμαντέρ, παρακολουθούμε δηλαδή τις κινήσεις που κάνει το σύστημα ασφαλείας της Βρετανίας (στρατός, πυροσβεστική, νοσοκόμοι κλπ.) για να βρει πού έχει κρυφτεί ο επιστήμονας αλλά και να προετοιμαστεί για να εκκενώσει την πόλη, εφόσον χρειαστεί. Το έργο δεν το λες κακό, έχει φυσικά παλιομοδίτικη αισθητητική, μιας και η ταινία βγήκε το 1950, έχει δόσεις αγωνίας, και είναι εντελώς μέσα στο πνεύμα της νέας -τότε- πυρηνικής εποχής, λίγα μόνο χρόνια μετά το τέλος του Β’ ΠΠ.

Born to be Bad (Γεννημένη για το κακό)

Η νεαρή Joan Fontaine έρχεται από την επαρχία και συγκατοικεί με το ζευγάρι των Zachary Scott (ο ζωγράφος) και Joan Leslie (η πλούσια αραβωνιαστικιά). Γοητεύεται από το συγγραφέα Robert Ryan και συνάπτουν σχέση. Εξ αρχής όμως φαίνεται πως έχει κάτι άλλο στο μυαλό της και σιγά-σιγά με ύπουλα δολοπλόκα μέσα καταφέρνει να φέρει το αρραβωνιασμένο ζευγάρι σε προστριβή και τελικά καταφέρνει να τους χωρίσει. Έτσι θα κερδίσει αυτή τον Scott και θα παντρευτούν για να ανέβει το κύρος της στους κοσμικούς κύκλους και θα αφήσει στα κρύα του λουτρού τον Ryan. Με τον καιρό όμως και επειδή ο χαρακτήρας της δεν αλλάζει, θα επιθυμήσει ξανά τη συντροφιά του Ryan, αφήνοντας το σύζυγό της σε... “αδιαφορία” και γεμίζοντας με ψέματα αυτόν και τους κοντινούς συγγενείς. Όταν αποκαλυφθούν τα ψέματα της και αποκαλυφθεί ο πραγματικός της χαρακτήρας, θα γευτεί την τιμωρία όλων: την απαξίωση από όλους, μένοντας τελικά μόνη.

Κλασικό μελόδραμα της δεκαετίας του '50 με την σκηνοθετική πινελιά του Nicholas Ray, το Born to Be Bad έχει ένα καλό καστ ηθοποιών, συμπυκνωμενή πλοκή σε 90 λεπτά, τι παραπάνω να ζητήσει κάποιος που θέλει να δει μια ταινία της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ; Ίσως θα μπορούσε να πει κάποιος πως το μείον της ταινίας είναι το ότι οι πανουργίες της πρωταγωνίστριας δεν είχαν πιο αιματυρό (έστω πιο δυσάρεστο) αντίκτυπο. Η τιμωρία της για την Ύβρη θα έπρεπε να είναι... αιματηρή; Το τέλος μάς θύμισε συνηθισμένες καταστάσεις, όπως τις αντιμετωπίζει συνήθως ο μέσος καθημερινός άνθρωπος. Αλλά πάλι, ο κινηματογράφος απευθύνεται σε μας, τους συνηθισμένους ανθρώπους, έτσι δεν είναι;

Dark City

Το αγαπημένο μου είδος είναι μάλλον το φιλμ νουάρ. Οι αντι-ήρωες με τα ψυχολογικά τους βάρη, προβλήματα και βάσανα του παρελθόντος που τους καταδιώκουν, ζουν επικίνδυνα, τυποποιούνται και στο τέλος επιλέγουν να κοντραριστούν (με το κατεστημένο, με την εξουσία, ίσως και με τον ίδιο τον εαυτό τους) για να κάνουν τελικά το σωστό. Κάπως έτσι και ο Charlton Heston στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση στο έργο με τίτλο Dark City. Αφού γίνει έφοδος στην παράνομη λέσχη που διατηρεί και μείνει ταπί, θα παγιδέψει με τους συνεργάτες του έναν αθώο τουρίστα και θα του φάνε τα λεφτά σε στημένο παιχνίδι πόκερ. Το κόλπο είναι απλό, αλλά οι συνέπειες θα είναι οδυνηρές. Στο προσκήνιο θα εμφανιστεί ο αδερφός του θύματος που θα θέλει να πάρει εκδίκηση από το Χέστον και την παρέα του. Σε δεύτερο ρόλο και στο πλευρό του πρωταγωνιστή, η μόνιμη γυναικεία φιγούρα των νουάρ, η Lizabeth Scott. Η σκηνοθεσία του William Dieterle είναι ευπρεπής και το έργο παρακολουθείται παραπάνω από ευχάριστα. Και φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με την ομότιτλη sci-fi ταινία του Άλεξ Πρόγιας από το 1998.

The Glass Menagerie

Το θεατρικό του Tennesse Williams The Glass Menagerie μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Irving Rapper με τον ίδιο το συγγραφέα να βοηθάει στο σενάριο. Η ταινία έχει ελάχιστα σκηνικά, τέσσερις όλους κι όλους χαρακτήρες και όλη η πλοκή -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- εκτελίσσεται στο φτωχικό σπίτι της οικογένειας. Η μεταφορά είναι αρκετά πιστή στο θεατρικό (φτώχεια, αναζήτηση καλύτερης τύχης, μητρική καταπίεση προς τα παιδιά απόντος του πατέρα και η προσκόλληση στις αναμνήσεις του παρελθόντος) εκτός από το αισιόδοξο τέλος, το οποίο δεν άρεσε φυσικά στο συγγραφέα. Στους κεντρικούς ρόλους βρίσκουμε τους Arthur Kennedy και Jane Wyman (τα δύο αδέρφια), την Gertrude Lawrence (η μητέρα) και τον Kirk Douglas (ο συνάδελφος του Kennedy). Ενδιαφέρον το αποτέλεσμα για τον υπογράφοντα, για την εποχή που γυρίστηκε.

Wagon Master (Τραγικό καραβάνι)

Πρωταγωνιστής ο (συνήθως καρατερίστας-δευτεραγωνιστής στα έργα του John Ford) Ben Johnson ως ο αρχηγός ενός καραβανιού Μορμόνων, που προσπαθούν να διασχίσουν την Άγρια Δύση για να βρούνε τη δικιά τους γη της Επαγγελίας και να χτίσουν την κοινότητα που ονειρεύονται. Αυτός είναι ο Wagon Master, του τίτλου του έργου. Αν και η ταινία ξεκινάει αρκετά απλοϊκά και γραφικά, στην πορεία η επιμονή του καραβανιού στις αντίξοες συνθήκες και τους κινδύνους σε κερδίζουν τελικά. Η ολοκλήρωση του έργου έρχεται με το πιο γρήγορο πιστολίδι-ξεκαθάρισμα λογαριασμών που έχουμε δει σε αντίστοιχες ταινίες της εποχής, το μοναδικό πιστολίδι σε ολόκληρο έργο γουέστερν (μετά την πολύ μικρή σκηνή της αρχής). Χαρακτηριστικό γουέστερν του John Ford, εξ ολοκληρού σκηνοθετημένο σε άγρια τοπία (φυσικά στο Monument Valley), σε ποτάμια και σε ερήμους. Αποτέλεσε την έμπνευση για τη δημιουργία της τηλεοπτικής σειράς Wagon Train με πρωταγωνιστή τον μεγάλο καρατερίστα Ward Bond, που στο έργο μας εδώ υποδύεται τον αρχηγό των Μορμόνων. Σημειώστε, τέλος, πως οι Ινδιάνοι δεν είναι οι κακοί της υπόθεσης (αυτό κι αν είναι έκπληξη).

Last Holiday (Οι τελευταίες διακοπές)

Ο Άλεκ Γκίνες είναι ένας φιλήσυχος άνθρωπος, χωρίς γυναίκα, όλο δουλειά και σπίτι, σπίτι και δουλειά. Ένα πρωινό όμως θα μάθει από το γιατρό ότι πάσχει από μία σπάνια ασθένεια και έχει λίγους μήνες ζωής! Με αυτά τα νέα, αποφασίζει να παρατήσει τη δουλειά του, να πάρει τα λεφτά των αποταμιεύσεων του και να πάει διακοπές σε χλιδάτο ξενοδοχείο. Εκεί θα συναναστραφεί με ανθρώπους της "καλής κοινωνίας", ιδιόρυθμους πλούσιους και υπουργούς και θα τους «κερδίσει» με την απλότητά του, την ειλικρίνεια και το ιδιόρυθμο στυλ του. Όλες αυτές οι γνωριμίες θα του δώσουν προτάσεις για δουλειές σε καλές θέσεις, θα κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, θα βοηθήσει αφιλοκερδώς ένα νεαρό ζευγάρι με τα οικονομικά τους προβλήματα, θα φλερτάρει, θα κερδίσει ακόμα και λεφτά, αλλά μόνο αυτός γνωρίζει ότι δεν θα μπορεί να αξιοποιήσει τίποτα από όλα αυτά. Πολύ καλό βρετανικό εργάκι το Last Holiday, που αν και ασχολείται με ένα μελαγχολικό και σοβαρό θέμα, και έχει τη μονίμως σοβαρή (και λίγο θλιμμένη;) παρουσία του κ. Γκίνες, η ταινία δεν βαραίνει ούτε κουράζει. Σ'αυτό βοηθάνε και οι κυνικές ατάκες (πες το και βρετανικό φλέγμα). Αν σας θυμίζει κάτι η ιστορία, να θυμήσουμε ότι γυρίστηκε το ριμέικ πριν λίγα χρόνια με την Queen Latifah.

The Men (Το κορμί μου σου ανήκει)

Το ντεμπούτο στο σινεμά του Μάρλον Μπράντο ήταν ένα έργο για τους τραυματισμένους στρατιώτες του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Η πτέρυγα όπου νοσηλεύεται έχει τους καθηλωμένους σε αναπηρικό καροτσάκι στρατιώτες (όπως κι αυτός), οι οποίοι δεν είναι τραυματισμένοι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχολογικά, καθώς προσπαθούν να συνηθίσουν στην ιδέα ότι δεν θα περπατήσουν ποτέ ξανά και προσπαθούν να βρουν τον τρόπο να ενταχθούν ξανά στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να νιώθουν μόνο τον οίκτο των συνανθρώπων τους. Η Teresa Wright είναι στο πλευρό του θέλοντας να τον βοηθήσει, ενώ αυτός πεισματικά αρνείται κάθε βοήθεια. Ο γιατρός του έργου (τον υποδύεται ο Everett Sloane, γνωστός από συμμετοχές σε έργα του Όρσον Γουέλς) αναλύει υπέρ του δέοντος πολλά στοιχεία, για να παρουσιάσει το πλήρως θέμα στο μέσο αμερικανό που θα έβλεπε την ταινία, και δεν είχε ιδέα τι γίνεται με αυτούς τους παλαίμαχους.

Το The Men είναι μία σπουδαία ταινία του Fred Zinnemann, σε σενάριο του Carl Foreman και παραγωγή του Stanley Kramer, που ξεμπροστιάζει τον κοινωνικό αποκλεισμό των ανάπηρων παλαίμαχων του Β' Π.Π. Έχει επίσης και την ιστορική της αξία, αυτής της παρθενικής εμφάνισης στο σελιλόιντ του μεγαλύτερου αμερικανού ηθοποιού.

Union Station (Η σκιά)

Τυπική, b-μουβάδικη, αστυνομική περιπέτεια με θέμα μια απαγωγή ενός τυφλού κοριτσιού και χώρο δράσης το διάσημο σιδηροδρομικό σταθμό του Λος Άντζελες, τον πασίγνωστο Union Station. Πρωταγωνιστές οι William Holden και Nancy Olson, οι οποίοι είχαν ξανασυνεργαστεί την ίδια χρονιά στο οσκαρικό Sunset Blvd. Αν θυμάστε, αυτός έγραφε το σενάριο και αυτή δακτυλογραφούσε το χειρόγραφό του. Δεν γνωρίζω, αλλά φαίνεται ότι άρεσε στους παραγωγούς η χημεία μεταξύ τους και έτσι τους βάλανε πάλι μαζί να ψάχνουν τους απαγωγείς. Και εκεί βρίσκεται το ενδιαφέρον της ταινίας: στις μεθόδους παρακολούθησης που χρησιμοποιούν τα όργανα του νόμου, όπως επίσης ενδιαφέρον έχει και η συμμετοχή του παλαίμαχου Barry Fitzgerald ως αστυνομικού ντετέκτιβ, κάτι που μας έφερε στο μυαλό την προ διετίας ταινία του Naked City. Ο σκηνοθέτης Rudolph Mate υπογράφει άλλη μια καλή ταινία β' διαλογής, η οποία αποτελεί και ντοκουμέντο πλέον για το πώς ήταν ο σταθμός πριν γίνουν όλες οι επόμενες ανακατασκευές και τον φέρουν στη σημερινή του μορφή.

Los Olvidados (Ξεχασμένοι από την κοινωνία)

Η πρώτη ταινία του Luis Bunuel στο Μεξικό. Για τους φτωχούς και καταφρονημένους, με επίκεντρο τα παιδιά και τους νέους στα περίχωρα της Πόλης του Μεξικού. Συγκινητική και σκληρή αποτύπωση μιας εποχής που σε κάποιες περιοχές του κόσμου δεν φαίνεται να έχει αλλάξει και τίποτα. Τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή έρχονται σε σύγκρουση με το κατεστημένο και η παιδική εγκληματικότητα είναι η μόνη λύση. Ή μήπως όχι;

Για το Los Olvidados διαμαρτυρήθηκαν έντονα οι της "υψηλής κοινωνίας" της εποχής και οι κυβερνούντες και κατέβηκε μετά από τρεις μέρες προβολών. Παρόλα αυτά κέρδισε το μεγάλο βραβείο στο Μεξικό. Ένα ακόμα αριστούργημα από τον αγαπημένο σκηνοθέτη με νεορρεαλιστική οπτική.

Rocky Mountain (Ο άρχων της ερήμου)

Ιστορία εμφυλίου, με μία ομάδα από Νότιους στρατιώτες που σε μία περίεργη αποστολή στα Rocky Mountains (πολύ μακριά από το θέατρο του πολέμου) σώζουν μία Βόρεια γυναίκα από τα αιμοδιψή χέρια Ινδιάνων. Η συγκεκριμένη ταινία δεν ξέρω σε τι αποσκοπούσε και γυρίστηκε. Εντάξει, θα θυμόμαστε την αυτοθυσία τους, καλός και ως αξύριστος λοχαγός ο Errol Flynn (αλλά πάντα λίγο μονοδιάστατος), και ευτυχώς το ρομαντικό στοιχείο είναι υποβαθμισμένο, αλλά αυτό το τελευταίο γουέστερν του Flynn (του οποίου η καριέρα είχε πάρει την κατιούσα χωρίς εισιτήριο επιστροφής) ήθελε μάλλον να παρουσιάσει το γεγονός ότι όλοι οι Αμερικανοί ενωμένοι μπορούν να νικήσουν τους κακούς! Και το 1950 οι κακοί ήταν η κομουνιστική ΕΣΣΔ, αν μη τι άλλο. Σενάριο από τον Winston Miller (που έγραψε επίσης το αγαπημένο My Darling Clementine), τα γυρίσματα έγιναν όλα σε εξωτερκούς χώρους και η (ολίγον διεκπεραιωτική) σκηνοθεσία έγινε από τον William Keighley, ο οποίος ξανασυνεργάστηκε με τον Flynn στις περιπέτειες του ήρωα με τα κολάν Ρομπέν των Δασών. Άλλα έργα που είδαμε από τον σκηνοθέτη είναι τα Bullets or Ballots και The Street with No Name.

Born Yesterday (Γεννημένη χθες)

Η χαριτωμένη και γλυκύτατη Judy Holliday με την ψιλή φωνή πρωταγωνιστεί στο Born Yesterday του George Cukor και κερδίζει το όσκαρ α' γυναικείου ρόλου! Υποδύεται την ξανθιά και φαινομενικά χαζή σύντροφο του μεγαλοεργολάβου Broderick Crawford. Μαζί πηγαίνουν στην Ουάσιγκτον για να βρουν γερουσιαστή να λαδώσουν! Ένας δημοσιογράφος (William Holden), που ψάχνει για είδηση, θα αναλάβει να εκπαιδεύσει (σαν άλλος Πυγμαλίων) την ξανθιά, να τις δώσει βιβλία και εφημερίδες να διαβάσει, να τις δείξει τα αξιοθέατα, τα μουσεία και να της δείξει τη σύγχρονη πολιτική ιστορία των ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα θα είναι να αφυπνιστεί η κυρία Χολιντέι και να πάει τελικά κόντρα στα σχέδια του συντρόφου της. Α! Και φυσικά να ερωτευτεί τον κ. Χόλντεν, έτσι; Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Όλα αυτά με έξυπνες ατάκες και πατριωτικό/δημοκρατικό πνεύμα.

Ο Κρόφορντ συνεχίζει να ερμηνεύει δυναμικά πληθωρικούς ρόλους, ένα χρόνο μετά τον οσκαρικά βραβευμένο του ρόλο στο Όλοι άνθρωποι του βασιλιά. Βασίστηκε σε θεατρικό του Garson Kanin, που έγραψε επίσης το σενάριο του πιο σοβαρού A Double Life αλλά και των κωμωδιών Adam's Rib και Pat and Mike με τους Tracy-Hepburn και το It Should Happen to You, όλα με τον Cukor ως σκηνοθέτη. Η ταινία τσίμπησε άλλες τέσσερις υποψηφιότητες: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και κουστουμιών. Ήταν όμως η χρονιά που τα πήρε... Όλα η Εύα! Απορίας άξιο το πώς έχασε αυτό του πρώτου γυναικείου ρόλου! Ίσως επειδή μοιράστηκαν οι ψήφοι στις συνυποψήφιες Μπέτι Ντέιβις και Αν Μπάξτερ. Α! Έγινε και ριμέικ το 1993 με τους Μέλανι Γκρίφιθ, Ντον Τζόνσον και Τζον Γκούντμαν.

Sunset Blvd.

Πώς είναι να βλέπεις ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης στη σκοτεινή αίθουσα;

Η μαγεία του σινεμά βρίσκεται μέσα σ'αυτή τη σκοτεινή αίθουσα, όπου όλες οι αισθήσεις μας είναι επικεντρωμένες πάνω στα τεκτενόμενα που βλέπουμε στο σελιλόιντ. Πολλά μπράβο στο Φιλοπρόοδο Σύλλογο Κοζάνης που προβάλει κλασικά κινηματογραφικά διαμάντια και μαθαίνουν οι νεότεροι (ασπρόμαυρα; ουάου!) για το σινε-παρελθόν, και γω απολαμβάνω μια αγαπημένη ταινία μέσα στο χώρο του σινεμά, εκεί όπου πρέπει να προβάλονται αυτές οι ταινίες. Η Λεωφόρος της Δύσης είναι για πολλούς η καλύτερη ταινία του αμερικανικού κινηματογράφου. Ο Billy Wilder έγραψε και σκηνοθέτησε την καλύτερη ταινία γύρω από τον δικό του χώρο εργασίας. Αναμιγνύει φιλμ-νουάρ, κωμικές/κυνικές ατάκες (με κύριο εκφραστή τον William Holden), ένα φόρο τιμής στο παρελθόν του ίδιου του κινηματογράφου και εικόνες από τα παρασκήνια. Η ματαιοδοξία των σταρ, η ζήλια και η παράνοια παρουσιάζονται πιο πετυχημένα από ποτέ, με τη βοήθεια μιας από τις πιο πετυχημένες voice-over φωνές που είδαμε ποτέ· από έναν νεκρό!

Σίγουρα έχετε διαβάσει και αλλού για τη μεγαλειώδη αυτή ταινία. Αν όχι, ακολουθήστε τα παρακάτω ενδεικτικά λινξ: cinemart.gr, α-cinart(ησία), Movie Scenes, Lifo (Θ. Κουτσουγιαννόπουλος), pamecinema, Πάνος (2 ή 3 πράματα...).

Where Danger Lives (Το τέλος μιας αμαρτωλής)

Νεαρός γιατρός θα ερωτευθεί μια όμορφη κοπελιά που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Θα αποφασίσει να τη ζητήσει σε γάμο, αλλά θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον καταπιεστικό «πατέρα» της. Στο ρόλο του τελευταίου βρίσκουμε τον επιβλητικό Claude Rains, σε μια ολιγόλεπτη εμφάνιση, που θα παίξει καταλυτικό ρόλο για τη συνέχεια της ιστορίας μας. Επειδή από κει και έπειτα, το ζευγάρι θα προσπαθήσει να το σκάσει κάνοντας το ένα λάθος πίσω απ' το άλλο. Ο γιατρός Robert Mitchum (σε γνώριμο κινηματογραφικό σύμπαν) δεν θα έχει καθαρό μυαλό και δεν θα μπορεί να καταλάβει το ποιόν της γυναίκας, θα παρασυρθεί όλο και περισσότερο στην παρανομία. Ευπρόσωπο φιλμ-νουάρ το Where Danger Lives έχει τη σκηνοθετική υπογραφή του John Farrow. Σε δεύτερο ρόλο βρίσκουμε τη σύζυγό του, Maureen O'Sullivan. Η δεύτερη είναι η Τζέιν του κλασικού Ταρζάν της δεκαετίας του '30. Και οι δύο μαζί είναι οι γονείς της Mia Farrow. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο της χαρακτηριστικής femme-fatale που καταστρέφει τους άντρες βρίσκουμε την ψιλο-άγνωστη μελαχρινή Faith Domergue, που ασχολήθηκε περισσότερο με τα b-movies. Χαρακτηριστικά, να αναφέρουμε τη συμμετοχή της στο This island earth. Πάντως, αν η ταινία είχε πιο «μαύρο» τέλος, θα μιλούσαμε τώρα για μια κλασική ταινία. Αντ'αυτού, προτιμήθηκε η χολιγουντιανή λύση της τιμωρίας της κακιάς και της εξιλέωσης του πρωταγωνιστή. Τι να κάνουμε, δεν πειράζει...

Montana

Τα χρόνια άρχισαν να περνάνε και οι προπολεμικές επιτυχίες του Errol Flynn στη Warner αποτελούσαν παρελθόν. Έτσι ο αστέρας της εταιρείας ασχολήθηκε εκτενέστερα με το γουέστερν σε ταινίες μικρότερου βεληνεκούς. Μια από αυτές ήταν η Montana του 1950 στην οποία υποδύεται έναν κτηνοτρόφο προβάτων που προσπαθεί να δουλέψει σε περιοχή αγελαδάρηδων. Μόνο που όλοι εκεί αντιμετωπίζουν τα πρόβατα σαν μεγαλύτερους εχθρούς ακόμα κι απ’ τους Ινδιάνους! Απλοϊκή και μη-πρωτότυπη θα είναι η εξέλιξη της πλοκής, με γραφικούς κακούς και μια δευτεραγωνίστρια (Alexis Smith, γνωστή τραγουδίστρια) ολίγον ατάλαντη, αλλά ταιριαστή στο όλο μικρό ερμηνευτικό βάθος του έργου. Το μόνο, ίσως, ενδιαφέρον σημείο στο έργο μας είναι η αντιμετώπιση των δυσκολιών από τον πρωταγωνιστή με το μυαλό του περισσότερο και λιγότερο με το όπλο. Με λίγα λόγια, μόνο για τους φίλους του είδους. Οι υπόλοιποι προσπεράστε άφοβα και επενδύστε στο ιδίου θέματος αλλά πολύ καλύτερου αποτελέσματος The Sheepman.

At War with the Army

Η τρίτη ταινία του ντουέτου λέγεται At War with the Army και είναι επικεντρωμένη αποκλειστικά στο μουσικό-κωμικό μας ντουέτο το οποίο σ'αυτό το έργο τοποθετήθηκε σε μια στρατιωτική μονάδα στις ΗΠΑ. Ο Dean είναι φυσικά ο αρχιλοχίας που είναι ολίγον τι προβλεπόμενος και θέλει να πάει στο μέτωπο να πολεμήσει ενώ ο Jerry είναι ο φαντάρος που τραβάει τα πάνδεινα για να πάρει μια άδεια να δει τη γυναίκα του που γέννησε. Υπάρχουν κάποιες καλούτσικες κωμικές πινελιές, κάποια τραγούδια που περνάνε ως επί τω πλείστον αδιάφορα και ίσως απευθύνεται περισσότερο στους φαν του κυρίου Λιούις αλλά και στο ανδρικό κοινό που θέλει να διασκεδάσει με το θέμα του στρατού. Στα ελληνικά... βαφτίστηκε τρεις(!) φορές: «Ήρωες της... καραβάνας», «Φωτιά στα μπατζάκια του» και τέλος «Το κορόιδο του συντάγματος ».

Για την ιστορία, είναι η δεύτερη ταινία που γύρισε το κωμικό ντουέτο, αλλά κυκλοφόρησε μετά τη συνέχεια της Ίρμας. Όταν υπέγραψαν στην Paramount, είχαν προσθέσει τον όρο να φτιάχνουν και μία ταινία το χρόνο από τη δικιά τους εταιρεία. Έτσι το πρώτο αποτέλεσμα αποτελεί αυτή η ταινία. Ύστερα από κάποια χρόνια όμως και κάποια οικονομικά προβλήματα, το ντουέτο υποχώρησε από τα οικονομικά δικαιώματα της ταινίας με αντάλλαγμα να μην κάνουν άλλη ταινία έξω από την Paramount. Με τα χρόνια, κανείς δεν ανανέωσε τα δικαιώματα του έργου και κυκλοφορεί πλέον χωρίς πνευματικά δικαιώματα. Μπορείτε να τη βρείτε σε δεκάδες DVD.

My Friend Irma Goes West (Γλυκιά μου Ίρμα)

Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο τους έργο, οι Μάρτιν και Λιούις ήταν γνωστοί σε μικρό κύκλο. Η επιτυχία όμως της ταινίας ώθησε τους παραγωγούς στο πρώτο και τελευταίο ριμέικ τους. Η διαφορά είναι πλέον μεγάλη: στο My Friend Irma Goes West μπορεί το ντουέτο να έχει δεύτερο billing, είναι όμως αναβαθισμένος ο ρόλος τους και των υπόλοιπων χαρακτήρων λιγουλάκι μειωμένος ο χρόνος τους. Εξαρχής η πρώτη μεγάλη σεκάνς είναι αφιερωμένη σ'αυτούς και την προσπάθειά τους να γίνουν διάσημοι στο κοινό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κωμική σκηνή της τηλεοπτικής τους παρουσίας αποτελεί σκηνή ανθολογίας. Στη συνέχεια όλη η παρέα οδεύει προς το Χόλιγουντ για να καταλήξουν στο Λας Βέγκας, να μπλέξουν με μαφιόζους και να τα κάνουν άνω κάτω. Απλοϊκό σενάριο, ψεύτικα σκηνικά, μέτριες ερμηνείες, τέσσερα τραγούδια (ξεχωρίσαμε το "Baby, Obey Me"), κωμικές χαζομάρες από τον Lewis, ό,τι πρέπει δηλαδή για ένα χαλαρό απόγευμα!

Dallas (Ο εκδικητής της ερήμου)

Όχι η διάσημη τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του '80. Πρόκειται για την ταινία Dallas του 1950 με πρωταγωνιστή τον Gary Cooper. Μια τυπική, σχεδόν αδιάφορη, γουέστερν περιπέτεια της εποχής. Στην οποία υποδύεται έναν νότιο λοχαγό που με το τέλος του εμφυλίου βρίσκεται επικυρηγμένος. Θα συναντηθεί με έναν άσχετο με την άγρια δύση αστυνόμο που ήρθε από τη Βοστόνη για να βοηθήσει την πόλη του Ντάλας σε μια υπόθεση με δύο αδέρφια εγκληματίες. Ο Cooper θα θέλει να τους πιάσει ο ίδιος για να τους εκδικηθεί για δικιά του υπόθεση και έτσι θα οικειοποιηθεί την ταυτότητα του αστυνόμου, παίρνοντας αυτόν ως βοηθό. Ο Raymond Massey υποδύεται τον μεγάλο αδερφό που κάνει τις παρανομίες του με... τρόπο σε αντίθεση με τον μικρό αδελφό που είναι trigger-happy.

Young Man With a Horn

Μια ταινία για το πάθος ενός ατόμου για τη μουσική και για μια γυναίκα. Όταν τον προδώσει η δεύτερη, θα ασχοληθεί φρενιασμένα με την τρομπέτα του, μέχρι τη στιγμή που θα φτάσει στα όριά του και δεν θα μπορεί να παίξει τις νότες που θέλει. Θα νιώσει πάλι προδωμένος και θα καταρακωθεί. Αυτή είναι η ουσία, εν ολίγοις, της ταινίας Young Man With a Horn.

Ο Kirk Douglas μένει ορφανός πολύ μικρός και βρίσκει παρέα στη μοναξιά του τη μουσική. Ανακαλύπτει τη jazz και την τρομπέτα και παίρνει μαθήματα από τον διάσημο Art Hazzard. Μεγαλώνει και μαζί μεγαλώνει το ταλέντο του. Θα ψάξει για δουλειά σε ορχήστρες και έτσι θα γνωρίσει την τραγουδίστρια Doris Day και τον μετέπειτα μοναδικό του φίλο τον πιανίστα Σμόκι, που υποδύεται ο διάσημος μουσικοσυνθέτης Hoagy Carmichael. Ασυμβίβαστος όμως καθώς είναι, δεν θα μπορέσει να κάτσει να παίζει μουσικές άλλων και θα τους παρατήσει για να αναπτύξει τη δική του μουσική ταυτότητα. Τότε θα γνωρίσει τη Lauren Bacall, μια περίεργη φίλη της Doris Day, με την οποία αργότερα θα παντρευτούν αλλά η σχέση θα αποδειχθεί πολύ ψυχοφθόρα και θα οδηγήσει στα τραγικά αποτελέσματα.

Ελληνιστί «Η γυναίκα των χιμαιρών» είναι μια από τις καλές ταινίες που υπέγραψε ο Michael Curtiz. Τον βοηθάει η ερμηνεία του νεαρού Kirk Douglas, ο οποίος βρίσκεται στα πάνω του στην 10η ταινία του στα μόλις τέσσερα χρόνια καριέρας μέχρι τότε. Η νεαρή τραγουδίστρια Doris Day εμφανίζεται για πρώτη φορά σε δραματικό ρόλο και δεν τα πάει καθόλου άσχημα. Να πούμε, τέλος, ότι η ταινία είναι μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος της Dorothy Baker, το οποίο με τη σειρά του βασίστηκε σε αρκετά στοιχεία της βιογραφίας του διάσημου στο χώρο Bix Beiderbecke. Και να πούμε ότι κάποιες λεσβιακές αναφορές έκαναν μεγάλη εντύπωση τότε, αν και σήμερα τις προσπερνάς πολύ εύκολα.

Caged (Σάρκες χωρίς ψυχή)

Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες, έλεγε ένα παλιό άσμα, αλλά τι γίνεται αν έχεις μια φυλακή μόνο για γυναίκες;! Μετά από πολλές αντρικές ταινίες φυλακών, ο John Cromwell παρουσίασε το 1950 την ταινία Caged, η οποία αποτελεί πλέον τον Νονό για τις ταινίες με αναμορφωτήρια γυναικών. Παρακολουθούμε την είσοδο της νεαρής Eleanor Parker στη φυλακή για συμμετοχή σε ένοπλη ληστεία. Ποινή 5 με 15 χρόνια και αναστολή στους 10 μήνες. Ο άντρας της όμως σκοτώθηκε στη ληστεία, αυτή είναι δύο μηνών έγκυος και η μάνα της δεν μπορεί να κρατήσει το παιδί. Προσθέστε και την παρουσία της σαδίστριας δεσμοφύλακα που υποδύεται η Hope Emerson και το συλλάβατε το σκηνικό. Παρακολουθούμε όμως και τις προσπάθειες της ιδεαλίστριας διευθύντριας (που υποδύεται η Agnes Moorehead) που σκοπό έχουν να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής των κρατουμένων αλλά βρίσκουν όλο εμπόδιο από τους ανωτέρω, έλλειψη κονδυλίων και έλλειψη ενδιαφέροντος από την πολιτεία. Γνωρίζει επίσης τον παλιομοδίτικο/βάναυσο τρόπο συμπεριφοράς απέναντι στις γυναίκες και δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό καθώς δε υπάρχουν αποδείξεις και η δεσμοφύλακας έχει μεγάλο μέσον. Η 19χρονη ευαίσθητη πρωταγωνίστριά μας θα σκληραγωγηθεί σ'αυτό το περιβάλλον, θα ωριμάσει απότομα και θα βγει από τη φυλακή άλλος άνθρωπος.

Η ταινία χαρακτηρίστηκε νουάρ λόγω της ασπρόμαυρης φωτογραφίας και των σκιάσων με τις οποίες παίζει ο σκηνοθέτης. Είναι όμως μια καθ'όλα γυναικεία ταινία με τους άντρες να έχουν ελάχιστη συνεισφορά. Το πιο ενδιαφέρον ίσως στοιχείο στο τέλος είναι ότι ενώ προσπαθεί να κάνει κάτι σαν κήρυγμα, δεν οδεύει ούτε προς το μελό ούτε προς το τετριμμένο, απλά κινείται σε ρεαλιστικά μονοπάτια. Η εσωτερική μεταμόρφωση της Eleanor Parker είναι εντυπωσιακή και αυτό την οδήγησε στις υποψηφιότητες για όσκαρ α' γυναικείου ρόλου, όπως και η Emerson για αυτό του β' γυναικείου ρόλου. Οι σεναριογράφοι Virginia Kellogg και Bernard C. Schoenfeld απέσπασαν τη δικιά τους υποψηφιότητα για το πρωτότυπο σενάριο.

Branded

Με το ξεκίνημα της ταινίας, παρακολουθούμε τον Alan Ladd να βρίσκεται σε ένα σαλούν περικυκλωμένος από πιστόλια για κάτι που δεν έκανε και ξεφεύγει τελικά στην Άγρια Δύση έχοντας στο κατόπι του δύο περίεργους τύπους. Είναι ο Τσόγια, ένας άπατρης περιπλανώμενος τριάντα χρονών, που δεν γνώρισε οικογένεια. Οι τύποι που τον ακολουθούν θα του προτείνουν ένα πανούργο σχέδιο συνεργασίας. Να εμφανιστεί στο κτήμα των πλουσίων Λάβερι υποδυόμενος τον χαμένο εδώ και 25 χρόνια γιο τους και σταδιακά να καρπωθεί την περιουσία τους. Τον πείθουν αλλά για να το πετύχει αυτό θα πρέπει να χαράξει στον ώμο του το γενετήσιο σημάδι. Θα φτιάξει το τατουάζ και έτσι θα προκύψει ο τίτλος Branded. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε με δύο τίτλους: «Διπλό στίγμα» και «Όταν σημάνει η τελευταία ώρα»(!). Ο Τσόγια θα καταφέρει να τους πείσει και για πρώτη φορά στη ζωή του θα βρεθεί σε οικογενειακό περιβάλλον, με πατέρα, μητέρα και αδερφή να τον αγαπάνε απλά για αυτό που είναι. Η συνείδησή του δεν θα του επιτρέψει να συνεχίσει το κόλπο (αφού είναι ο ωραίος πρωταγωνιστής του έργου) και θα φανερώσει την αλήθεια στην «αδερφή». Θα το σκάσει και θα φύγει προς αναζήτηση του πραγματικού χαμένου γιου. Πολλές αναποδιές και περιπέτειες θα προκύψουν στην πορεία σ'αυτό το b-movie γουέστερν που έχει τη σκηνοθετική υπογραφή του Rudolph Maté, στην πρώτη του ταινία αυτού του είδους. Θεωρήστε δεδομένα τα κλισέ του είδους και τις γραφικές ερμηνείες. Παρακολουθήστε την μόνο αν είστε φαν των γουέστερν. Διαφορετικά προτιμήστε το κλασικό Shane, το καλύτερο γουέστερν του Alan Ladd.