Kiss Them for Me (Ένα κορίτσι σε κάθε λιμάνι)

Τρεις στρατιωτικοί παίρνουν άδεια από το μέτωπο του Ειρηνικού (κατά το Β' ΠΠ) μετά από 3 χρόνια(!) συνεχής θητείας! Και πηγαίνουν στο Σαν Φρανσίσκο για 4 μέρες. Και κλείνουν ένα μεγάλο δωμάτιο σε κεντρικό ξενοδοχείο. Και καλούν όλους τους γνωστούς για πάρτι. Και θέλουν να ρίξουν και γυναίκες. Και να αποφύγουν πολιτικάντιδες που θέλουν να τους χρησιμοποιήσουν ως πρότυπα. Αλλά μετά από το αλκοόλ, τις βόλτες, τα φλερτ, θα αποδεχτούν ότι ο πόλεμος τους έχει σημαδέψει.

"Χαλαρή" ταινία του Stanley Donen για τον πόλεμο υπό άλλο πρίσμα, λίγο κομεντί, λίγο "δραμεντί". Το Kiss Them For Me έχει τη σεξοβόμβα Jayne Masnfield σε δεύτερο ρόλο (για να ανέβουν οι μετοχές της ταινίας) και τον (λίγο πιο ηλικιωμένο απ'ότι θα έπρεπε) Κάρι Γκραντ που φλερτάρει με στυλ τη Suzy Parker. Δεν με ενθουσίασε η ταινία, αλλά δεν με άφησε και παντελώς αδιάφορο. Η χρονιά του 1957 είχε πολλές κορυφαίες ταινίες και ακόμα περισσότερες καλές, για να θυμόμαστε αυτήν εδώ.

Will Success Spoil Rock Hunter? (Όλα για τον άνδρα)

Αυτό που μου αρέσει σε κάποια όχι τόσο γνωστά έργα είναι πως διαβάζοντας τις ιστορίες πίσω από τη δημιουργία τους ανακαλύπτεις ενδιαφέροντα στοιχεία που συνδέονται με άλλα γνωστά έργα.

Για παράδειγμα η κωμωδία Will Success Spoil Rock Hunter?: ανακαλύψαμε ότι βασίστηκε στο ομότιτλο θεατρικό του George Axelrod. Ο οποίος είχε γράψει λίγα χρόνια νωρίτερα και το θεατρικό "Seven Year Itch". Η επιτυχία του θεατρικού στο Μπροντγουέι οδήγησε το έργο στον κινηματογράφο (ξέρετε, Μέριλιν κλπ). Οι αλλαγές και περικοπές όμως που έγιναν σε σημαντικά θέματα πλοκής (για λόγους λογοκρισίας) στο έργο του, τον απογοήτευσαν αλλά τον ενέπνευσαν να γράψει άλλο ένα θεατρικό με θέμα έναν συγγραφέα και το κατά πόσο είναι διατεθιμένος να "πουληθεί" για να πιάσει τη δόξα και το χρήμα. Μία παραλλαγή του Φάουστ στο χώρο του Μπροντγουέι και του Χόλιγουντ. Το θεατρικό λεγόταν "Will Success Spoil Rock Hunter?", είχε την πληθωρική ξανθιά σεξοβόμβα Jayne Mansfield σε δεύτερο ρόλο, έγινε και αυτό επιτυχία και το Χόλιγουντ αγόρασε τα δικαιώματα και αυτού του θεατρικού για να το μεταφέρει στο κινηματογραφικό πανί. Αλλά από όλο το θεατρικό έργο του Axelrod, κράτησαν μόνο το ρόλο της Mansfield και τίποτα άλλο. Όλα τα υπόλοιπα ήταν επινόηση του σκηνοθέτη Frank Tashlin. Ο τελευταίος δημιούργησε τον χαρακτήρα του Rockwell Hunter, με την ταινία τελικά να σατιρίζει τον κόσμο της τηλεόρασης και της διαφήμισης. Ο Χάντερ του τίτλου από καθαρή τύχη θα γνωριστεί και θα συμφωνήσει με την Μάνσφιλντ να υποδυθεί τον εραστή της για να πάρει αυτή εκδίκηση από τον πρώην της και αυτός -μέσω αυτής- να ανεβάσει τις πωλήσεις των καλλυντικών που χειρίζεται στο διαφημιστικό γραφείο που δουλεύει. Όλη αυτή η μασκαράτα όμως θα τον φέρει σε δύσκολη θέση με την κοπέλα του, τους συναδέλφους του και όλο τον γυναικείο πληθυσμό, που πλέον θα είναι διάσημος και ποθητός για όλες. Ο συνήθως-δευτεραγωνιστής-που-κλέβει-την-παράσταση Τόνι Ράνταλ εδώ πρωταγωνιστεί και κερδίζει τις εντυπώσεις και η ταινία έχει την αύρα των παλιών, καλών, αγνών, διακριτικών αλλά και αρκετά παλαιομοδίτικων κωμωδιών (παλαιομοδίτικες στις σχέσεις ανδρών-γυναικών) του Χόλιγουντ. Για την ιστορία, να πούμε ότι υπάρχει και μία cameo εμφάνιση του Groucho Marx στο φινάλε.

Operation Mad Ball

Κωμωδία με θέμα τον στρατό, τον πόλεμο, λίγο μαύρο χιούμορ με τον τομέα που συλλέγει τα πτώματα και για όλα αυτά ευθύνεται ο Jack Lemmon, ο οποίος βρίσκεται κάπου στη Γαλλία στο τέλος του Β'ΠΠ και περιμένει, μαζί με τα υπόλοιπα φαντάρια, την ώρα που θα επιστρέψουν πίσω στα σπίτια τους. Και επειδή βαριούνται του θανατά, αποφασίζει να διοργανώσει έναν χορό για όλα τα φαντάρια και τις στρατιωτικίνες (γιατρέσες και νοσοκόμες) στο διπλανό χωριό. Αυτή είναι η επιχείρηση που θα ενορχηστρώσει κάτω από τη μύτη των αξιωματικών, Operation Mad Ball. Από όλους τους αξιωματικούς, μόνο ένας λοχαγός το παίζει προβλεπόμενος και προσπαθεί να πιάσει τον Λέμμον στα πράσα για να τον οδηγήσει σε στρατοδικείο. Ο ηθοποιός Ernie Kovacs κερδίζει τις εντυπώσεις και το θαυμασμό μας. Ένας ηθοποιός που έφυγε νωρίς από τη ζωή το 1962 σε ηλικία μόλις 42 ετών. Συμμετέχει επίσης ο Dick York, λίγα χρόνια πριν γίνει ο πρωταγωνιστής στην τηλεοπτική σειρά Bewitched και σε μικρό ρόλο ο Mickey Rooney. Ίσως είναι η καλύτερη ταινία που μας έδωσε ο σκηνοθέτης (κωμωδιών) Richard Quine.

Time Without Pity (Το άλλοθι της τελευταίας ώρας)

Αποξενωμένος, αλκοολικός πατέρας προσπαθεί να σώσει το γιο του από την κρεμάλα. Ο γιος του είναι στη φυλακή για το φόνο της φιλενάδας του. Ζούσε με την οικογένεια ενός συμφοιτητή του. Μία οικογένεια ενός πλούσιου αυτοκινητοβιομήχανου. Ο πατέρας έχει ένα 24ωρο για να προσπαθήσει να βρει κάποια απόδειξη για την αθωώτητα του γιου. Θα μπλέξει με την περίεργη αυτή οικογένεια που έχει αρκετά μυστικά και πολλά πάθη! Στο τέλος θα βρει την ένδειξη που ψάχνει, αλλά όχι την απόδειξη. Θα χρειαστεί να θυσιάσει όμως κάτι για να πετύχει το σκοπό του.

Βρετανική παραγωγή το Time Without Pity με τον Joseph Losey στη σκηνοθεσία. Σκληρό έργο με έμφαση στην ψυχολογία των χαρακτήρων. Τα χαρακτηριστικά κοντινά πλάνα, οι καθρέφτες και οι περίεργες γωνίες λήψης βρίσκονται παρόντα και σ'αυτό το έργο του Losey. Ο Michael Redgrave δίνει μία δυναμικά πειστική ερμηνεία στο ρόλο του βασανισμένου, αλκοολικού πατέρα. Ένα έργο πάντως που ξέρω ότι δεν θα κάτσω να ξαναδώ. Ίσως οι αντιπαθητικοί δεύτεροι ρόλοι ευθύνονται γι'αυτό.

The Enemy Below (Μονομαχία στον Ατλαντικό)

Αμερικανική πολεμική ταινία που το θέμα της είναι όλο κι όλο το κυνηγητό ενός γερμανικού υποβρυχίου από αμερικανικό πλοίο κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ. Το The Enemy Below έχει εντυπωσιακές σκηνές εκρήξεων (με τη συνδρομή του αμερικανικού ναυτικού), κυνηγητό σαν τη γάτα με το ποντίκι, κόλπα για να μην αντιληφθεί ο ένας την παρουσία του άλλου, σχετική αγωνία και δόσεις θρίλερ, και ένα κάπως σαν happy-για-όλους-ending. Αυτό που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει όμως είναι η απεικόνιση του γερμανού καπετάνιου (που υποδύεται ο Curd Jurgens) ως έναν απλό σκεπτόμενο άνθρωπο, που κατακρίνει τον Χίτλερ, πολεμά όμως για το καθήκον και την πατρίδα του, χωρίς δηλαδή να μας τον παρουσιάζει ως άλλον έναν σκληροπυρηνικό σαδιστή ναζιστή, όπως έχουμε δει σε τόσα και τόσα έργα. Νομίζω ήταν και η πρώτη φορά μετά τον πόλεμο που αμερικανική ταινία παρουσίασε έτσι τον εχθρό. Πρωταγωνιστής και αντίπαλός του ο all american Robert Mitchum. Η σκηνοθεσία υπογράφεται από τον ηθοποιό Dick Powell.

Plunder Road

Με μία έναρξη που θυμίζει Ριφιφί (ληστεία με ελάχιστους διαλόγους) και ένα τελείωμα που θυμίζει Ζούγκλα της ασφάλτου ή The Killing (ή όποια άλλη ταινία με το προδιαγεγραμμένο μέλλον παρόμοιων αντιηρώων προτιμάτε), η ταινία Plunder Road είναι ένα low-budget b-movie από τη χρονιά του 1957 που ξεχωρίζει για τη ρεαλιστική κινηματογράφιση, τον πολύ καλό σκηνοθετικό ρυθμό (η μικρή διάρκειά του βοηθάει σ' αυτό), και το απαισιόδοξο τέλος των πρωταγωνιστών/αντιηρώων.

Δεν είναι κάποια ταινία που θα μείνει στην κινηματογραφική ιστορία, αλλά θα το χαρακτηρίζαμε σαν το μικρό διαμάντι που ξεχωρίζει από άλλα b-movie της εποχής.

Kanal (Οι ήρωες της Βαρσοβίας)

Η διαδρομή προς τη σωτηρία της αντιστασιακής πολωνικής ομάδας μέσα από τα υπόγεια αποχετευτικά κανάλια της Βαρσοβίας καταλήγει να είναι μια διαδρομή προς το αναπόφευκτο. Σαν μια άλλη κατάβαση στην κόλαση του Δάντη, σαν ένα πέρασμα από τη Σκύλα στη Χάρυβδη χωρίς το αίσιο τέλος του Οδυσσέα, που οδηγεί ολοταχώς προς το Θάνατο, φέρνει όλους τους χαρακτήρες του έργου στα όριά τους. Άλλοι οδηγούνται προς την απόγνωση, άλλοι είναι ένα βήμα από την τρέλα, άλλοι απλώς συνεχίζουν να κάνουν το καθήκον τους. Στοιχεία ποιητικού ρεαλισμού στο πασίγνωστο, σκληρό, σκοτεινό, βουτηγμένο στο βούρκο έργο του Αντρέι Βάιντα με τίτλο Kanal, με τους χαρακτήρες του έργου να είναι βγαλμένοι μέσα από τα βιώματα πολλών από των συντελεστών του έργου κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ.

Witness for the Prosecution (Μάρτυς κατηγορίας)

Βασισμένο σε αστυνομικό θεατρικό της Αγκάθα Κρίστι, το έργο Witness for the Prosecution εστιάζει περισσότερο στους διαλόγους και στην αποκάλυψη της αλήθειας σε μια μυστήρια υπόθεση φόνου. Ο Billy Wilder δίνει την ευκαιρία στους ηθοποιούς του να δείξουν τις ερμηνευτικές τους ικανότητες, με τον Charles Laughton, ως πρωταγωνιστής, να ξεχωρίζει και να σηκώνει όλη την ταινία ουσιαστικά μόνος του. Ειδικά, οι προσωπικές στιγμές του δικαστή Laughton με την νοσοκόμα/υπηρέτριά του, που υποδύεται η γυναίκα του Elsa Lanchester, είναι το λιγότερο απολαυστικές. Ο Tyrone Power είναι ο κατηγορούμενος για το φόνο μιας χήρας (στην τελευταία του ταινία) και η Marlene Dietrich είναι η σαγηνευτική σύζυγός του που, αντί να τον υπερασπιστεί, θα είναι η... μάρτυς κατηγορίας.

Run of the Arrow

Το μίσος ενός Νότιου για τους Γιάνκηδες είναι τόσο δυνατό που, μετά τη λήξη του Εμφυλίου, θα πάει στην άγρια δύση να ζήσει με τους Ινδιάνους της φυλής Σιου για να μην «υποταχθεί» στους Βόρειους. Μια ομάδα Αμερικανών θα έρθει κάποια στιγμή να χτίσει ένα οχυρό με τη βοήθεια ενός λοχαγού-μηχανικού (που θα έχει το ρόλο του Αμερικανού με κατανόηση) και ενός υπολοχαγού (που θα θέλει να μοιάσει του... Κάστερ). Ο αμερικανός και αναγεννημένος ως Σιου θα τους βοηθήσει να βρουν την κατάλληλη τοποθεσία που δεν θα επηρεάζει το οικόσυστημα. Και από τις δύο μεριές όμως υπάρχουν οι πολεμοχαρείς χαρακτήρες που, με τη βλακεία τους, θα οδηγήσουν σε πολεμική σύρραξη.

Μέσα στην πιο παραγωγική του χρονιά, ο Samuel Fuller υπογράφει σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή σ'αυτό το γουέστερν, που παρουσιάζει με μεγάλη συμπάθεια τους Ινδιάνους, τη φυσιολατρεία και τον τρόπο ζωής τους. Μεταξύ άλλων, βρίσκει τον τρόπο να σχολιάσει πολλά πράματα, όπως θέματα για τον πόλεμο, την τιμή, το ρατσισμό αλλά και... επίκαιρα θέματα (για το 1957) όπως η νεανική εγκληματικότητα! Και ο τίτλος Run of the Arrow πού κολλάει; Είναι το βάρβαρο έθιμο στο οποίο δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία σε έναν καταδικασμένο σε θάνατο. Ρίχνουν ένα βέλος και δίνουν την ευκαιρία να το σκάσει ο καταδικασμένος μέχρι το σημείο που έπεσε. Από κείνη τη στιγμή ξεκινάει το κυνηγητό, μόνο που ο κυνηγημένος τρέχει με γυμνά πόδια, χωρίς υποδήματα, οπότε οι πιθανότητες επιβίωσης είναι μηδαμινές. Τιτλοφορήθηκε στα ελληνικά με τρεις(!) τίτλους: «Η επιδρομή των Απάτσι» (λάθος φυλή), «Ο μεγάλος εκδικητής» (ολίγον άκυρο) και «Η τελευταία σφαίρα του πολέμου», το οποίο είναι το θέμα με το οποίο ξεκινάει η ταινία μας και ο τρόπος που τελειώνει. Και στις δύο περιπτώσεις, οι ίδιοι χαρακτήρες εμπλέκονται με την ίδια σφαίρα. Πρωταγωνιστής ο Rod Steiger, ένας ηθοποιός της μεθόδου σε ένα περιβάλλον που δεν τον έχουμε ξαναδεί, και σε δεύτερο ρόλο ινδιάνου ο νεαρός Charles Bronson. Ένα διαφορετικό γουέστερν, από έναν ιδιαίτερο δημιουργό.

Celui Qui doit Mourir (Ο Χριστός ξανασταυρώνεται)

Για τον Ζυλ Ντασέν ήταν το Ριφιφί και για την Μελίνα Μερκούρη η Στέλλα του Κακογιάννη. Γνωρίστηκαν στις Κάννες το 1955 και από κει ξεκίνησε ένας έρωτας μεγάλος. Ο Ντασέν αρχίζει να ασχολείται με την ελληνική κουλτούρα. Το '56 κατεβαίνουν στην Κρήτη και αρχίζουν να κινηματογραφούν το πασίγνωστο έργο του Νίκου Καζαντζάκη, «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», το οποίο τιτλοφόρησαν Celui Qui doit Mourir, δηλαδή «αυτός που πρέπει να πεθάνει». Ήταν μια δύσκολη εποχή για να βάλεις τον τίτλο του βιβλίου του Καζαντζάκη πάνω στη μαρκίζα (ενώ σήμερα είναι;).

Η ιστορία παρουσιάζει τους κατοίκους της Λυκόβρυσης, ενός μικρού χωριού της Ανατολίας, οι οποίοι κάθε 7 χρόνια επιλέγουν μερικούς συγχωριανούς για να αναπαριστήσουν τα πάθη του Χριστού τη Μεγ. Εβδομάδα. Υπάρχει ο Ιησούς, οι Απόστολοι, ο Ιούδας, η Μαγδαληνή. Ο ερχομός όμως κάποιων ξεριζωμένων, πεινασμένων και φτωχικών Ελλήνων από άλλο χωριό που έκαψαν οι Τούρκοι, με αρχηγό τον παπα-Φώτη, θα αναταράξει την ηρεμία του χωριού. Ο παπα-Γρηγόρης της Λυκόβρυσης, όμως, μαζί με τους προύχοντες θα τους διώξει κακήν κακώς συκοφαντώντας τους κι αυτοί οι πεινασμένοι άθλιοι θα καταφύγουν στο διπλανό βουνό βρίσκοντας καταφύγιο στις σπηλιές. Κάτω από τον εκτυφλωτικό ελληνικό ήλιο ο Ντασέν θα ξεγυμνώσει τον ψυχισμό των πρωταγωνιστών, θα φανερώσει το αληθινό τους πρόσωπο και δεν θα αφήσει τίποτα κρυφό. Ο τραυλός «Ιησούς» μαζί με τους «Απόστολους» θα λυπηθούν και θα προσπαθήσουν να βοηθήσουν τους κατατρεγμένους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα αλλά θα βρούνε μπροστά τους τα εμπόδια της εξουσίας. Ο φθόνος, η περηφάνεια, η απληστεία και η αχαριστία θα βρεθούν αντιμέτωπες με την καλοσύνη, την ανιδιοτελή προσφορά, την ελεημοσύνη και την φιλανθρωπία.

Σπουδαία καταγραφή των ανθρώπινων παθών μέσα από πλήθος χαρακτήρων, που σκιαγραφεί πετυχημένα ο Ντασέν. Αναγκαστικά αφαίρεσε κάποιες σκηνές του βιβλίου και μείωσε κάποιους χαρακτήρες, άλλαξε και λίγο το τέλος δίνοντας περισσότερη επαναστατική νότα στο έργο μειώνοντας λίγο το θρησκευτικό στοιχείο. Παρά τα γαλλικά της ταινίας, αυτοί οι Γάλλοι πρωταγωνιστές ενσωματώνονται τέλεια στο κλίμα της ταινίας, φτιάχνοντας μια ταινία πιο «ελληνική» από πολλές άλλες δήθεν παραγωγές. Αναζητήστε την, ή ψάξτε την στο πρόγραμμα του καναλιού της Βουλής!

Desk Set (Αυτή που σ'όλα απαντά)

Το ανθρώπινο μυαλό εναντίον του ηλεκτρονικού εγκεφάλου! Σε μια εταιρεία που δεν πολυ-καταλαβαίνουμε τι φτιάχνει, η Katharine Hepburn είναι η διευθύντρια του τμήματος πληροφοριών. Τις οποίες δίνει αυτή και η συνεργάτιδές της από το μυαλό τους και την έρευνα στην εκτενή βιβλιοθήκη τους. Και μιλάμε για ό,τι πληροφορίες θέλετε. Η αναβάθμιση και η εκβιομηχάνιση όμως έρχεται με το πρόσωπο του Spencer Tracy που θα εγκαταστήσει ένα καινούριο μηχάνημα της IBM, που θα κάνει αυτή τη δουλειά πολύ πιο γρήγορα. Ή έτσι θέλανε να πιστεύουνε πίσω στα 1957. Η ταινία Desk Set (ακριβέστατος ο ελληνικός τίτλος «Αυτή που σ'όλα απαντά») είναι άλλη μια συνεργασία του ζεύγους, το οποίο άρχισε να μεγαλώνει μεν, χωρίς να έχει χάσει τη χημεία του δε. Έχει κάποιες καλές στιγμές, συμπρωταγωνιστούν οι Gig Young και Joan Blondell και γυρίστηκε σε σινεμασκόπ με όλες τις σκηνές να είναι εσωτερικές σε στούντιο, χωρίς να κρύβει τη θεατρική της καταγωγή. Βασίστηκε στο έργο του William Marchant, ενώ το σενάριο έγραψαν οι Phoebe και Henry Ephron, οι γονείς της σκηνοθέτιδος Νόρα Έφρον.

Fire Down Below (Στην κόλαση των τροπικών)

Μέτρια, κουραστική θα έλεγα ταινία, λες και απλά σκέφτηκαν να βάλουν τρεις μεγάλους σταρ και κανά-δυο γνωστούς καρατερίστες για να φτιάξουν ταινία. Στο πρώτο μέρος της, το κλισαρισμένο θέμα της μοιραίας γυναίκας. Μια άγνωστη αλλά πανέμορφη γυναίκα (Rita Hayworth), ζητάει να ταξιδέψει μυστικά από ένα νησί της Καραϊβικής σε ένα άλλο, και άθελά της(;) οι δύο φίλοι (Jack Lemmon και Robert Mitchum) θα πλακωθούν για τα μάτια της και θα χαλάσουν την πολύχρονη σχέση τους. Στο δεύτερο μισό, ο Lemmon παγιδεύεται στα αμπάρια της πρύμνης ενός πλοίου ύστερα από ένα ατύχημα ενώ στην πλώρη έχει πιάσει φωτιά και σιγά-σιγά αυτή επεκτείνεται... Ο γιατρός πιστεύει ότι η λύση θα είναι να του κόψουν το πόδι, αλλά αυτός θέλει να αφεθεί στη μοίρα του. Έτσι μας προέκυψε ο τίτλος Fire Down Below. Κατά τ'άλλα, ουσιαστικός πρωταγωνιστής είναι ο Λέμμον, έχει όμορφες εικόνες από τις τροπικές θάλασσες και παραλίες, έχει όμως και μερικά βαρετά χορευτικά σημεία, πολύ απλά για να γεμίσει τον κινηματογραφικό χρόνο. Καλύτερα να την αποφύγετε.

The Ride Back (Διά πυρός και σιδήρου)

Γουέστερν κατηγορίας b-movie, διάρκειας όλο κι όλο 79 λεπτών με τον καρατερίστα ηθοποιό William Conrad να είναι και ο παραγωγός της ταινίας. Αναλαμβάνει το δύσκολο καθήκον να πάει στο Μεξικό και να συλλάβει τον Anthony Quinn και να τον φέρει πίσω στο αμέρικα να δικαστεί για δύο φόνους. Θα καταφέρει να τον συλλάβει και σιγά-σιγά θα πάρουν το δρόμο του γυρισμού, εξ ου και ο τίτλος The Ride Back. Ο Quinn όμως θα προσπαθήσει πολλάκις να δραπετεύσει και να «τη φέρει» στον Conrad αλλά πάντα ανεπιτυχώς. Μέχρι τη στιγμή που θα βρουν μια απομονωμένη φάρμα που λεηλατήθηκε από Ινδιάνους με όλους τους ένοικους νεκρούς εκτός από ένα μικρό κοριτσάκι. Από κείνη τη στιγμή σκοπός τους είναι να σώσουν τη μικρή μαζί με το τομάρι τους από τους ινδιάνους που καιροφυλακτούν. Τυπική ταινία του είδους, στην οποία δύο αντίθετοι χαρακτήρες, που μισούν ο ένας τον άλλο, έρχονται πιο κοντά μέσα από δύσκολες και επικίνδυνες καταστάσεις, φτάνοντας στο τέλος να προσπαθεί να σώσει ο ένας τη ζωή του άλλου. Μέτρια ταινία στο σύνολο, αλλά περνάει γρήγορα η ώρα λόγω της μικρής της διάρκειας.

Nightfall (Άρχοντες της νύχτας)

Μικρή ταινία σε διάρκεια, μικρή σε απήχηση, μικροί σταρ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, αλλά ένα μεγάλο όνομα που υπογράφει τη σκηνοθεσία και είναι όλα τα λεφτά: ο Jacques Tourneur. Μπορεί να μην μας παρουσιάζει άλλο ένα Out of the Past, το Nightfall όμως είναι ένα έργο με μυστήριο, δράση και αγωνία: ο μυστηριώδης πρωταγωνιστής μας που προσπαθεί να κρυφτεί από το επικίνδυνο παρελθόν του, ο ασφαλιστής που τον παρακολουθεί, μια μοναχική γυναίκα και οι δύο εγκληματίες που τον κυνηγάνε για τα λεφτά που υποτίθεται ότι τους έκλεψε αποτελούν το μικρό σύμπαν της ταινίας που ξεκινάει χαλαρά, μας βάζει στο κλίμα και την ψυχολογία του πρωταγωνιστή και μετά γκαζώνει μέχρι τέλους, μέχρι τον απίστευτα σκληρό (ακόμα και για τη σημερινή εποχή) θάνατο του κακού. Ίσως αποτελεί και την πρώτη σκηνή τόσο μεγάλης σκληρότητας στην οποία ο κακός πεθαίνει τόσο άσχημα! Σημειώνουμε την πανέξυπνη χρήση των φλάσμπακ και του μοντάζ, γνώριμα στοιχεία φυσικά στο νουάρ σινεμά του Τουρνέρ.

Στα ελληνικά, πέραν του αρχικού τίτλου «Άρχοντες της νύχτας» μπορείτε να τη βρείτε και ως «Μόλις πέσει η νύχτα». Ο πρωταγωνιστής μας είναι ο σχετικά διάσημος τότε Aldo Ray και στο γυναικείο ρόλο η νεαρότατη Anne Bancroft, την εποχή που συμμετείχε κυρίως σε δευτεραγωνιστικούς ρόλους. Λίγο καιρό μετά πήρε το διαζύγιο από τον πρώτο της άντρα, ξεκίνησε μια μικρή αποχή από το σινεμά μέχρι το 1962 που επέστρεψε με το Θαύμα της Άνι Σάλιβαν με την απίστευτα δυναμική της ερμηνεία που της έδωσε το όσκαρ και την παγκόσμια σινε-αναγνώριση.

Boy on a Dolphin (Το παιδί και το δελφίνι)

Να πούμε, κατ' αρχάς, ότι η ταινία Boy on a Dolphin είναι αρκετά μέτρια, για να μην πούμε αδιάφορη κι αυτό για διάφορους λόγους: α) για τις μετριότατες ερμηνείες, β) για το απλοϊκό σενάριο και γ) για την άνευρη σκηνοθεσία. Τη σήμερον ημέρα, η ταινία παρακολουθείται για... τουριστικούς/αρχαιολογικούς λόγους και μόνο. Και αυτό διότι είναι εξ ολοκλήρου γυρισμένη στην Ελλάδα και ειδικότερα στα πιο διάσημα τουριστικά μέρη της χώρας μας. Η δράση εκτελίσσεται στην Ύδρα, αλλά οι πρωταγωνιστές προλαβαίνουν να κάνουν μια στάση στην Ακρόπολη των Αθηνών, στο θέατρο της Επιδαύρου, στα Μετέωρα, ακόμα και στα «Αστέρια» της Γλυφάδας! Πρόκειται πάντως για την πρώτη αμερικανική παραγωγή που ήρθε στη χώρα μας για γυρίσματα και αποτέλεσε την αφετηρία για τις επόμενες που ακολούθησαν. Αποτέλεσε επίσης την πρώτη εμφάνιση της Sophia Loren σε αμερικανικό έργο, υποδυόμενη εδώ την ελληνίδα καταδύτρια. Η οποία βρίσκει στο βυθό ένα διάσημο άγαλμα της αρχαιότητας, το «παιδί και το δελφίνι». Για αυτό θα ενδιαφερθεί ένας αμερικανός αρχαιολόγος που υποδύεται ο Alan Ladd και ένας διάσημος αρχαιοκάπηλος με το παρουσιαστικό του Clifton Webb, ο οποίος θα κερδίσει στην αρχή την εύνοια της Loren αλλά τον τελευταίο λόγο θα έχει ο... έρωτας. Ε, τι νομίζατε;

Edge of the City (Έσπασα τα δεσμά μου)

Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Martin Ritt αποτέλεσε το βαρύ κοινωνικό, ψυχολογικό και αντιρατσιστικό δράμα με τον τίτλο Edge of the City. Δύσκολη απόφαση για τους παραγωγούς, καθώς οι πρωταγωνιστές ήταν πολύ νεαροί, δεν ήταν μεγάλα ονόματα και το θέμα της ταινίας... άστα να πάνε.

Κατατρεγμένος (από κάποιο ένοχο παρελθόν) ο Κασαβέτης φτάνει στη Νέα Υόρκη και βρίσκει δουλειά στο λιμάνι. Επιστάτης του στην αρχή ο πολλά βαρύς Jack Warden. Αυτός όμως κάνει παρέα με τον Σίντνεϊ Πουατιέ, επιστάτης σε άλλη ομάδα εργασίας, που τον προσέχει, τον βγάζει βόλτα, του συστήνει την οικογένειά του και μια λευκή φίλη της οικογένειας για να βγαίνουν ζευγάρια. Όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλά εκτός από τις εντάσεις στη δουλειά. Κυρίως από τον ρατσιστή Warden που τα βάζει συνέχεια με τον Πουατιέ. Το ένα θα φέρει το άλλο και κάποια στιγμή θα προσπαθήσει ο ένας να σκοτώσει τον άλλο με τους εργάτες να στέκουν απλά θεατές.

Από τις πρώτες ταινίες εκείνη την εποχή που προβάλεται μια διαφυλετική σχέση, η παρέα δηλαδή του Κασαβέτη με τον Πουατιέ. Αποτελεί ένα σπουδαίο έργο, με μεγάλες ερμηνείες. Ο Κασαβέτης έκανε μεγάλη εντύπωση τότε, τόσο που παρομοίαζαν την ερμηνεία του με αυτή του Μπράντο στο Λιμάνι της αγωνίας. Ο Πουατιέ είχε ήδη βρει το δρόμο του και η καταξίωση/επιτυχία δεν άργησε να έρθει. Τα κατάφερε τον επόμενο κιόλας χρόνο με το παραπλήσιας θεματολογίας The Defiant Ones.

An Affair to Remember (Μεγάλε μου έρωτα)

Ρομαντική ταινία με τον Cary Grant και την Deborah Kerr από τη χρονιά του 1957. Ο κύριος είναι διάσημος πλεϊμπόι που αποφασίζει να παντρευτεί μια πλουσία. Ξεκινάει με το πλοίο να πάει στην Αμερική και σ'αυτό το πολυήμερο ταξίδι γνωρίζει την κυρία Kerr, που ζει ακόμα ανύπαντρη με έναν πετρελαιά στις ΗΠΑ. Περιττό να πούμε ότι θα την γοητέψει, αλλά κυρίως για το ότι δεν είναι αυτό που φαίνεται στα μίντια. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί το ειδύλλιο και θα αποφασίσουν να ξαναβρεθούν έξι μήνες μετά στην κορυφή του Empire State Buliding και να παντρευτούν. Για να μην σας φανερώσω άλλες λεπτομέρειες, την ημέρα που πρόκειται να συναντηθούν θα υπάρξει ένα ατύχημα, οι δρόμοι τους θα χωρίσουν αλλά η τύχη (δηλαδή η σεναριακή πένα) θα τους φέρει με αναπάντεχο τρόπο ξανά μαζί.

Διασημότατη ταινία, η An Affair to Remember θεωρείται μια από τις κορυφαίες ρομαντικές ταινίες όλων των εποχών. Η δικιά μου ένσταση βρίσκεται στην κάπως πιο μεγάλη διάρκεια από ό,τι πιστεύω ότι θα έπρεπε να έχει. Σκηνές μεγάλης διάρκειας, κάποια μουσικά ιντερλούδια και κάποιοι πλεονασμοί θα μπορούσαν να μειωθούν από τον σκηνοθέτη Leo McCarey. Όπως και να'χει, το αυθεντικά συγκινητικό τέλος σε αποζημιώνει και η ταινία χαράσσεται στη μνήμη σου. Όπως και της Megg Ryan δηλαδή που χάρη σ'αυτήν την ταινία έστειλε τον Tom Hanks στην κορυφή του Empire State στην ταινία Άγρυπνοι στο Σιατλ. Σημειώστε ότι αποτελεί ριμέικ του Love Affair (Ο πόνος της αγάπης) του ιδίου σκηνοθέτη από το '39.

The Three Faces of Eve

Η Joanne Woodward, σύζυγος του Paul Newman, πρωταγωνιστεί στο έργο The Three Faces of Eve υποδυόμενη μια νεαρή κοπέλα με πολλαπλή προσωπικότητα, παραδίδει μαθήματα υποκριτικής και κερδίζει με σχετική ευκολία το όσκαρ α' γυναικείου ρόλου στην απονομή του '58! Βασισμένη στην αληθινή ιστορία της κυρίας Chris Costner Sizemore, η ταινία είναι αρκετά απλή, αφού σκοπός τού (κατά κύριο λόγο) σεναριογράφου και (λιγότερο) σκηνοθέτη Nunnaly Johnson ήταν να παρουσιάσει απλά και παραστατικά στο ευρύ κοινό την σχετικά άγνωστη εκείνη την εποχή διαταραχή που είχε η πρωταγωνίστρια. Έτσι στο μεγαλύτερο μέρος παρακολουθούμε τις συνεδρίες της γυναίκας με τον γιατρό της, που υποδύεται ο Lee J. Cobb, την επίδραση που έχει στο γάμο της και στους γύρω της. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Μια ταινία που η δράση βρίσκεται αποκλειστικά στα λόγια και το ενδιαφέρον θέμα της επισκιάζει τα μειονεκτήματά της.

The Bridge on the River Kwai

Η πρώτη μεγάλη υπερπαραγωγή του David Lean (να 'ναι καλά τα λεφτά του παραγωγού Sam Spiegel), η ταινία των 7 όσκαρ (έχασε το 8ο στην κατηγορία β' ανδρικού ρόλου ο ιάπωνας Sessue Hayakawa), η ταινία με το αξέχαστο μουσικό θέμα, η ταινία που η επιτυχία της οδήγησε στη δημιουργία πολλών αντίστοιχων στρατιωτικών ταινίων (βλέπε Κανόνια του Ναβαρόνε κ.λ.π.), ίσως η πιο διάσημη του Alec Guinness, με ένα από τα δυναμικότερα φινάλε στην ιστορία του κινηματογράφο: Η γέφυρα του ποταμού Κβάι. Ο ορισμός της κλασικής ταινίας που ακόμα και σήμερα παραμένει φρέσκια. Το σενάριο, το οποίο βασίστηκε στο βιβλίο "Le pont de la rivière Kwaï" του γάλλου Pierre Boulle, έγραψαν οι Michael Wilson και Carl Foreman αλλά δεν το υπέγραψαν καθώτι και οι δυο ήταν στη «μαύρη λίστα» του Μακάρθι. Στα credits μπήκε το όνομα του συγγραφέα (κερδίζοντας και το αντίστοιχο όσκαρ!) και μόλις το 1984 η Ακαδημία διόρθωσε το όλο θέμα. Και για τις ιστορικές ανακρίβειες μπορούμε να πούμε: it's only a movie! Δείτε τον παραλογισμό του πολέμου, τις συγκρούσεις δύο διαφορετικών πολιτισμών, την ανυπακοή στη στυγνή εξουσία και τη μισαλλοδοξία μέσα από ένα (σχεδόν) τρίωρο υπερθέαμα.

Decision at Sundown (Η ώρα της εκδικήσεως)

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για άλλο ένα γουέστερν της σειράς αλλά, για τους γνώστες, εδώ έχουμε άλλο ένα γουέστερν από τη σειρά-συνεργασιών του σκηνοθέτη Budd Boetticher (πατήστε το αντίστοιχο label για να θυμηθείτε και τα υπόλοιπα) και τον βετεράνο ηθοποιό Randolph Scott. Ναι μεν αποτελεί μία b-movie ταινία του είδους αλλά αυτό που βλέπουμε τελικά είναι η πικραμένη ιστορία ενός χήρου που διψάει για τυφλή εκδίκηση. Μια ιστορία με σφιχτοδεμένη δράση, χωρίς περιττά λόγια και με εκπληκτική λακωνικότητα στο όλο σύνολο. Όλα τα χαρακτηριστικά που έχουμε δει και στις άλλες ταινίες είναι εδώ: ο μοναχικός ήρωας που έχει ένα σκοπό να εκτελέσει χωρίς να λογαριάζει τίποτα και κανέναν. Πηγαίνει στην πόλη Sundown να βρει τον «κακό» της υπόθεσης και τον πετυχαίνει τη μέρα του γάμου του. Εκεί βλέπει ότι ο τυπάς ελέγχει με το φόβο και τη βοήθεια του διεφθαρμένου σερίφη ολόκληρη την πόλη. Ο φίλος μας έχει πολλά κιλά... κότσια και μέσα στην εκκλησία θα του δώσει το τελεσίγραφο: μέχρι τη δύση του ηλίου θα τον έχει σκοτώσει. Λογοπαίγνιο με τον τίτλο της ταινίας Decision at Sundown, καλό ε; Πολλά και διάφορα συμβαίνουν, όπως προείπαμε, μέσα σε 75 λεπτά. Όταν σκοτωθεί πισώπλατα από το σερίφη ο φίλος του Scott, τότε η φοβισμένη πόλη θα ξυπνήσει, θα σηκώσει κεφάλι εναντίον του τυράννου της και θα βοηθήσει τον Scott.