The Sound and the Fury (Η μανία της σάρκας)

Δεύτερη ταινία από τον Martin Ritt βασισμένη σε έργο του νομπελίστα William Faulkner, ένα χρόνο μετά το πολύ καλό The Long, Hot Summer. Στο The Sound and the Fury του 1959 βλέπουμε παρόμοια πράγματα: μία παρακμασμένη πλέον, πρώην αριστοκρατική, οικογένεια του αμερικανικού νότου με οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα. Τέσσερα αδέρφια έχουν απομείνει, με τον έναν να είναι πνευματικά ανήμπορος (ο Jack Warden σε ρόλο χωρίς καμία ατάκα, αλλά με πολύ καλή σωματική ερμηνεία), ο άλλος μπεκρής, η μοναδική αδερφή είχε παρατήσει την οικογένεια αφού γέννησε ένα εξώγαμο και ο τελευταίος (Yul Brynner με μαλλιά!) να είναι ο μόνος που δουλεύει και συντηρεί ολόκληρο το σπίτι. Η ανιψιά (Joanne Woodward) που μεγάλωσε πλέον θέλει να γνωρίσει τον κόσμο και τον έρωτα και έρχεται σε συνεχείς συγκρούσεις και προστριβές με τον Brynner.

Δυστυχώς για το έργο, το δράμα της οικογένειας δεν με άγγιξε ιδιαίτερα, έχουμε δει παρόμοιες ιστορίες καλύτερα σε αρκετά έργα και σε γενικές γραμμές το όλο φιλμ φαντάζει κουραστικό και ολίγον βαρετό. Δεν έχω δει την πρόσφατη εκδοχή του James Franco, αλλά θα ήθελα να δω πόσο πιστός ήταν στο κείμενο του Φώκνερ, μιας και ασχολήθηκε και με ακόμα ένα έργο του Φώκνερ, το Καθώς ψυχορραγώ (As I lay dying).

My Favorite Wife (Ποιαν απ' τις δυο;)

Ο δικηγόρος Κάρι Γκραντ αιτείται στο δικαστήριο και ανακυρήσσει τη γυναίκα του νεκρή, όντας αγνοούμενη εδώ και εφτά χρόνια σε ένα ερευνητικό ταξίδι που είχε πάει στην Ασία. Την επόμενη στιγμή, παντρεύεται μπροστά στον ίδιο απορημένο δικαστή την κοπέλα που του συμπαραστεκόταν αυτά τα χρόνια. Αλλά πάνω στο γαμήλιο ταξίδι, επιστρέφει η "νεκρή" (που υποδύεται η Irene Dunne) και καθώς θα πρέπει να εξηγήσει ο Γκραντ στη νυν-σύζυγο ότι ο γάμος τους θα ακυρωθεί, τα ευτράπελα ξεκινούν. Ο Γκραντ θα μάθει επίσης ότι η γυναίκα του (η πρώην) έζησε όλα αυτά τα εφτά χρόνια σε ένα απομονωμένο νησί μαζί με έναν καλογυμνασμένο και εμφανίσημο νεαρό (που υποδύεται ο Randolph Scott), και η ζήλεια του θα φουντώσει και τα ευτράπελα θα συνεχιστούν.

Σε αυτή την screwball κωμωδία της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ, με τα υπονοούμενα να δίνουν και να παίρνουν, την παράσταση κλέβει ο καρατερίστας Granville Bates που υποδύεται το δικαστή. Ο ηθοποιός πέθανε λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία της ταινίας στα 58. Το My Favorite Wife σκηνοθέτησε ο συνήθης σεναριογράφος Garson Kanin, που πήρε τη θέση του Leo McCarey, επειδή ο τελευταίος νοσηλεύτηκε σοβαρά μετά από αυτοκινητικό ατύχημα. Ο Γκραντ και η Νταν είχαν συνεργαστεί ξανά στην πετυχημένη κωμωδία The Awful Truth του 1937 και άλλη μία στο μελοδραματικό Penny Seranade του 1941. Είναι επίσης και μία από τις ελάχιστες φορές που είδαμε τον Ράντολφ Σκοτ σε ταινία που δεν είναι γουέστερν.

Last Holiday (Οι τελευταίες διακοπές)

Ο Άλεκ Γκίνες είναι ένας φιλήσυχος άνθρωπος, χωρίς γυναίκα, όλο δουλειά και σπίτι, σπίτι και δουλειά. Ένα πρωινό όμως θα μάθει από το γιατρό ότι πάσχει από μία σπάνια ασθένεια και έχει λίγους μήνες ζωής! Με αυτά τα νέα, αποφασίζει να παρατήσει τη δουλειά του, να πάρει τα λεφτά των αποταμιεύσεων του και να πάει διακοπές σε χλιδάτο ξενοδοχείο. Εκεί θα συναναστραφεί με ανθρώπους της "καλής κοινωνίας", ιδιόρυθμους πλούσιους και υπουργούς και θα τους «κερδίσει» με την απλότητά του, την ειλικρίνεια και το ιδιόρυθμο στυλ του. Όλες αυτές οι γνωριμίες θα του δώσουν προτάσεις για δουλειές σε καλές θέσεις, θα κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, θα βοηθήσει αφιλοκερδώς ένα νεαρό ζευγάρι με τα οικονομικά τους προβλήματα, θα φλερτάρει, θα κερδίσει ακόμα και λεφτά, αλλά μόνο αυτός γνωρίζει ότι δεν θα μπορεί να αξιοποιήσει τίποτα από όλα αυτά. Πολύ καλό βρετανικό εργάκι το Last Holiday, που αν και ασχολείται με ένα μελαγχολικό και σοβαρό θέμα, και έχει τη μονίμως σοβαρή (και λίγο θλιμμένη;) παρουσία του κ. Γκίνες, η ταινία δεν βαραίνει ούτε κουράζει. Σ'αυτό βοηθάνε και οι κυνικές ατάκες (πες το και βρετανικό φλέγμα). Αν σας θυμίζει κάτι η ιστορία, να θυμήσουμε ότι γυρίστηκε το ριμέικ πριν λίγα χρόνια με την Queen Latifah.

13 Tzameti

Τσαμέτι = δέκα τρία στα γεωργιανά. Ο 26άχρονος (τότε το 2005) γεωργιανός Gela Babluani που πήγε στη Γαλλία για σπουδές σκηνοθέτησε ένα από τα πιο εντυπωσιακά πρόσφατα ντεμπούτο φιλμ των τελευταίων χρόνων. Ειδικά το κομμάτι μετά το 30ο λεπτό του έργου σου κόβει την ανάσα και δεν ησυχάζεις για τα επόμενα τουλάχιστον σαράντα λεπτά. Πρωταγωνιστής ο μικρότερος αδερφός του, ο Georges Babluani. Το 13 Tzameti μιλάει για τον τζόγο, για την ηδονοβλεπτική λαγνεία του αίματος, αλλά και για την οικονομική κρίση: μέχρι πού μπορεί να φτάσεις κάποιος για να βγάλει εύκολο χρήμα; Ο νεαρός, μεροκαματιάρης πρωταγωνιστής οικειοπείται την ταυτότητα ενός πεθαμένου και χωρίς να το καταλάβει έχει πάρει το μονοπάτι χωρίς επιστροφή. Το έργο συμμετείχε σε διάφορα φεστιβάλ και έφυγε νικητήριο στην κατηγορία World Cinema στο φεστιβάλ του Sundance τον Ιανούαριο του 2006. Το ότι έγινε αμερικανικό ριμέικ το 2010, το αφήνω ασχολίαστο (και πάλι).

Beyond a Reasonable Doubt (Τα ίχνη ήταν ψεύτικα)

Ο Dana Andrews με τον μέλλοντα πεθερό του και διευθυντή εφημερίδας, αποφασίζουν να τοποθετήσουν ψεύτικα στοιχεία σε μια υπόθεση φόνου, ώστε να παραπλανήσουν την αστυνομία, να συλληφθεί και να καταδικαστεί εις θάνατον ο Dana πέρα από κάθε αμφιβολία, δηλ. Beyond a Reasonable Doubt, έτσι ώστε να "χτυπήσουν" το δικαστικό σύστημα και κυρίως τον εισαγγελέα που στέλνει αδιακρίτως τους ενόχους στην ηλεκτρική καρέκλα. Φυσικά, η εμπλοκή του στην υπόθεση θα θέσει σε κίνδυνο τη σχέση του με την αρραβωνιαστικιά του Joan Fontaine που δεν θα γνωρίζει τίποτα από το σχέδιο των δύο αντρών. Και εννοείται πως κάτι θα πάει στραβά προς το τέλος και ο πρωταγωνιστής μας θα βρεθεί άσχημα μπλεγμένος.

Με ένα απλό, σχεδόν ντοκυμενταρίστικο ύφος, ο Fritz Lang σκηνοθέτησε την τελευταία του ταινία στην Αμερική, πριν γυρίσει οριστικά πίσω στη Γερμανία. Ήταν μάλιστα και η δεύτερη συνεργασία του με τον Andrews μέσα στην ίδια χρονιά, μετά το While the City Sleeps. Κάποια στοιχεία σε κάνουν να στρέψεις αλλού το βλέμμα σου, ψάχνοντας για τον αληθινό δολοφόνο, αλλά στο τέλος σου πετάει μια πανέξυπνη ανατροπή και τελικά λες ότι δεν πήγε χαμένος o χρόνος από τη θέαση του έργου. Έγινε και ριμέικ πριν 2-3 χρόνια με τον Michael Douglas, αλλά δεν το είδαμε και ούτε πρόκειται.

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει: Sabotage

Αν και η ταινία βασίστηκε στο βιβλίο του Joseph Conrad με τίτλο "Secret Agent", τιτλοφορήθηκε ως Sabotage καθώς ο Χίτσκοκ είχε γυρίσει λίγο πιο πριν άλλη μια ταινία με αυτόν τον τίτλο, βασισμένη στο έργο "Ashenden" του Σόμερσετ Μομ (σε μας τιτλοφορήθηκε ως «Οι τέσσερις της κατασκοπείας»).

Το συγκεκριμένο έργο το θυμήθηκα διαβάζοντας προσφάτως το βιβλίο του Κόνραντ. Για την ακρίβεια, διαβάζοντάς το μου ήρθαν στο μυαλό συγκεκριμένες σκηνές από την πιο πρόσφατη μεταφορά, αυτή του 1996 με τους Bob Hoskins, Patricia Arquette, Gerard Depardieu και το νεαρό Christian Bale, η οποία ήταν και πιο πιστή στο αυθεντικό κείμενο. Ο Χίτσκοκ το '36 άλλαξε πολλά από το χαρακτήρα του βιβλίου, αλλά πρόσθεσε δύο σεκάνς ανθολογίας, απ'αυτές που μας κάνει να αγαπάμε τον κινηματογράφο. Η πιο γνωστή είναι αυτή με το μικρό παιδί που κουβαλάει ένα δέμα μέσα στους δρόμους του Λονδίνου χωρίς να γνωρίζει ότι πρόκειται για βόμβα. Η αγωνία στο κατακόρυφο. Το σκληρό (για εκείνη την εποχή) αποτέλεσμα όμως έκανε αργότερα τον Χίτσκοκ να μετανιώσει που το γύρισε. Η άλλη είναι η σεκάνς με το κυνηγητό μέσα στο σινεμά, όπου τα τεκτενόμενα στη μεγάλη οθόνη συμβαδίζουν με αυτά της πραγματικής ζωής. Προσθέστε και μία τρίτη σεκάνς: αυτή του τελικού ξεκαθαρίσματος, με τη Sylvia Sidney να αναλαμβάνει δράση χωρίς λόγια και διαλόγους, παρά μόνο με τα βλέματα και τα φοβερά πλάνα του Χίτσκοκ. Δείτε το έργο και ως δωρεάν μάθημα σκηνοθεσίας από τον μετρ.

His Girl Friday (Ξαναπαντρεύομαι τη γυναίκα μου)

Από τις πιο γνωστές κωμωδίες της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ είναι το His Girl Friday. Ο Howard Hawks πήρε το διάσημο θεατρικό "The Front Page", που είχε γυριστεί σε ταινία το 1931 (και ξανά το 1974), άλλαξε τους βασικούς ρόλους και αντί για δύο άνδρες έβαλε ένα προσφάτως χωρισμένο ζευγάρι οπότε όλες οι δημοσιογραφικές κόντρες των πρωταγωνιστών οδηγήθηκαν και σε πιο πιπεράτες κόντρες μεταξύ του πρώην ζευγαριού. Οι ατάκες πέφτουν σαν το χαλάζι, ο ρυθμός του έργου είναι φρενήρης, δεν καταλαβαίνεις πότε ξεκίνησε και πότε τελείωσε το έργο. Οι αντιδράσεις του Γκραντ σε συνδυασμό με τις γκριμάτσες του είναι το κερασάκι στην τούρτα. Και η χημεία, δε, του ζευγαριού είναι από τις καλύτερες που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη. Ίσως η καλύτερη screwball κωμωδία.

Born Yesterday (Γεννημένη χθες)

Η χαριτωμένη και γλυκύτατη Judy Holliday με την ψιλή φωνή πρωταγωνιστεί στο Born Yesterday του George Cukor και κερδίζει το όσκαρ α' γυναικείου ρόλου! Υποδύεται την ξανθιά και φαινομενικά χαζή σύντροφο του μεγαλοεργολάβου Broderick Crawford. Μαζί πηγαίνουν στην Ουάσιγκτον για να βρουν γερουσιαστή να λαδώσουν! Ένας δημοσιογράφος (William Holden), που ψάχνει για είδηση, θα αναλάβει να εκπαιδεύσει (σαν άλλος Πυγμαλίων) την ξανθιά, να τις δώσει βιβλία και εφημερίδες να διαβάσει, να τις δείξει τα αξιοθέατα, τα μουσεία και να της δείξει τη σύγχρονη πολιτική ιστορία των ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα θα είναι να αφυπνιστεί η κυρία Χολιντέι και να πάει τελικά κόντρα στα σχέδια του συντρόφου της. Α! Και φυσικά να ερωτευτεί τον κ. Χόλντεν, έτσι; Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Όλα αυτά με έξυπνες ατάκες και πατριωτικό/δημοκρατικό πνεύμα.

Ο Κρόφορντ συνεχίζει να ερμηνεύει δυναμικά πληθωρικούς ρόλους, ένα χρόνο μετά τον οσκαρικά βραβευμένο του ρόλο στο Όλοι άνθρωποι του βασιλιά. Βασίστηκε σε θεατρικό του Garson Kanin, που έγραψε επίσης το σενάριο του πιο σοβαρού A Double Life αλλά και των κωμωδιών Adam's Rib και Pat and Mike με τους Tracy-Hepburn και το It Should Happen to You, όλα με τον Cukor ως σκηνοθέτη. Η ταινία τσίμπησε άλλες τέσσερις υποψηφιότητες: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και κουστουμιών. Ήταν όμως η χρονιά που τα πήρε... Όλα η Εύα! Απορίας άξιο το πώς έχασε αυτό του πρώτου γυναικείου ρόλου! Ίσως επειδή μοιράστηκαν οι ψήφοι στις συνυποψήφιες Μπέτι Ντέιβις και Αν Μπάξτερ. Α! Έγινε και ριμέικ το 1993 με τους Μέλανι Γκρίφιθ, Ντον Τζόνσον και Τζον Γκούντμαν.

Spoorloos

Δεν υπάρχει τίποτα φανερά τρομακτικό στην ολλανδο-γαλλικής παραγωγής ταινία Spoorloos (=που δεν αφήνει ίχνη). Κι όμως, η περιέργεια για τη λύση του μυστηρίου, η διάχυτη ανησυχία για την τελική έκβαση της εξαφάνισης, η εξαρχής παρουσίαση του ανθρώπινου «κακού» της υπόθεσης, δεν σε κάνουν να νιώθεις και πολύ άνετα. Κι αν νομίζετε ότι η ταινία κυλάει «αργά» κι αν δεν σας αρέσουν τα γαλλικά και τα ολλανδικά, τότε κάτσατε να δείτε λάθος ταινία. Εκτός κι αν δεν είδατε το τέλος. Δεν είδατε το φινάλε; Αυτό που μπορεί να στιγματίσει οποιαδήποτε ταινία και μπορεί είτε να αποθεώσει ένα έργο είτε να το χαντακώσει; Σίγουρα δεν ισχύει το δεύτερο στην περίπτωσή μας εδώ. Ο ελληνικός τίτλος που δόθηκε στην ταινία σε ένα φεστιβάλ (σε ποιο;) ήταν «Χωρίς ίχνος» και ο αγγλικός "Vanishing". Γυρίστηκε και σε αμερικανικό ριμέικ από τον ίδιο σκηνοθέτη, τον George Sluizer, το 1993 με τους Jeff Bridges, Kiefer Sutherland και Sandra Bullock να πρωταγωνιστούν. Δεν ξέρω γιατί δεν έτυχε να το δω ποτέ...

Υ.Γ. Για αυτή την προβολή, υπεύθυνος ήταν... ο Oldman! Αλλά ρίξτε και ένα επιπλέον διάβασμα από τον σινε-τέντα.

The Street With No Name (Δρόμος χωρίς όνομα)

Άλλη μια ταινία βγαλμένη από τα αρχεία του FBI. Η voice-over αφήγηση στην αρχή της ταινίας, σκηνές από τα γραφεία και εργαστήρια του FBI, αλλά και η τοποθέτηση ενός νεαρού πράκτορα σε undercover ρόλο, που σκοπό έχει να ξεσκεπάσει μια παράνομη οργάνωση, θυμίζουν όλα το House on 92nd Street. Η μαγκιά της 20th Century Fox βρίσκεται στο ότι βάζει τον ηθοποιό Lloyd Nolan να ξαναϋποδυθεί τον διευθυντή του FBI, που προσπαθεί να διελευκάνει δύο φόνους και βρίσκεται στο κατόπι μιας εγκληματικής οργάνωσης. Ο Mark Stevens θα είναι ο νεαρός που βουτήξει στα βαθιά και θα καταφέρει να μπει στην οργάνωση του συναχομένου και μικροφοβιακού Richard Widmark. Από αυτό το σημείο αποκτά η ταινία The Street With No Name ενδιαφέρον. Από τη μία έχουμε το παιχνίδι των δυνάμεων του νόμου και από την άλλη τα κόλπα της ομάδας των παρανόμων. Φυσικά, κάπου στην πορεία θα αποκαλυφθεί ο μυστικός αστυνομικός και θα οδηγηθούμε στο αιματηρό τέλος. Το κακό θα καταπατηθεί και η αμερικανική κοινωνία θα μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Τουλάχιστον στο σελιλόιντ. Έγινε ριμέικ από τον Samuel Fuller με τον τίτλο House of Bamboo τοποθετημένο στο μεταπολεμικό Τόκιο.

Lady for a Day (Κυρία για μια μέρα)

Το δραματικό στοιχείο του οικονομικού κραχ και της φτώχειας αποτελεί τη βάση του πρώτου μισού του έργου. Με μαεστρία, όμως, ο Κάπρα μάς μεταφέρει σε πιο κωμικά μονοπάτια στο υπόλοιπο μισό, βάζοντας έναν καλοκάγαθο γκάνγκστερ μαζί με τη συμμορία του να προσπαθούν να βοηθήσουν μια άστεγη ηλικιωμένη που πουλάει μήλα, γνωστή ως Apple-Annie, να γίνει... Lady for a Day. Κι όλα αυτά για να μην μάθει η κόρη της για τη φτώχεια της τώρα που επιστρέφει στην Αμερική μαζί με τον μέλλοντα σύζυγό της. Στο περίεργο αυτό θέατρο του παραλόγου θα μπλεχτεί όλη η συμμορία, οι αστυνομικοί αλλά και οι ανώτεροι αξιωματούχοι της πόλης. Ταινία γεμάτη με το χαρακτηριστικό ουμανιστικό πνεύμα του Κάπρα, από την αρχή μέχρι το λυτρωτικό για την Apple-Annie τέλος. Επειδή στο κινηματογραφικό σύμπαν του Κάπρα, τα ανθρώπινα θαύματα μπορούν να συμβούν. Αποτέλεσε την πρώτη πολύ μεγάλη επιτυχία του σκηνοθέτη, του έδωσε την πρώτη υποψηφιότητα για το όσκαρ σκηνοθεσίας (μαζί με άλλες τρεις για καλύτερη ταινία, α' γυναικείου και σεναρίου), θέτοντας τη βάση για τις επόμενες υποψηφιότητες και τις τρεις σκηνοθετικές οσκαρικές βραβεύσεις μέσα στη δεκαετία του '30! Και, φυσικά, έκανε την Columbia μεγάλο στούντιο.

Από τις καλές ταινίες της χρονιάς της και μάλλον η αγαπημένη του Κάπρα, που τη γύρισε και σε ριμέικ ο ίδιος το 1961 με τίτλο Pocketful of miracles με τη Μπέτι Ντέιβις και τον Γκλεν Φορντ στους βασικούς ρόλους. Οι λάτρεις του παλιού ελληνικού κινηματογράφου θα θυμηθούν, επίσης, ότι η "Θεία μου η χίπισσα" με τη Ρένα Βλαχοπούλου είναι πιστή αντιγραφή του έργου. Εντάξει, αν εξαιρέσουμε το μιούζικαλ και τους χίπιδες!

It Happened Tomorrow

Τι θα γινόταν αν έπεφτε σήμερα στα χέρια σας εφημερίδα με τα... αυριανά νέα; Σας θυμίζει κάτι από την τηλεοπτική σειρά «Πρωινή έκδοση»; Δεν έχετε και άδικο. Εμείς αναφερόμαστε όμως στην ταινία φαντασίας It Happened Tomorrow σε σκηνοθεσία του μεγάλου Γάλλου δημιουργού René Clair, στην καλύτερη ίσως ταινία που μας έδωσε από την αμερικανική περίοδό του. Τοποθετημένη στα τέλη του 19ου αιώνα παρακολουθούμε την περιπέτεια, ή καλύτερα, το μπλέξιμο ενός νεαρού δημοσιογράφου (Dick Powell) από τη στιγμή που θα πέσει στα χέρια του η εν λόγω εφημερίδα μέσω ενός ηλικιωμένου (χμ...) συναδέλφου του. Από τη μία, θα προσπαθήσει να χτίσει τη δημοσιογραφική του καριέρα και, από την άλλη, θα προσπαθεί να φλερτάρει ένα... μέντιουμ, μια πανέμορφη κοπελιά (Linda Darnell) που δεν την αφήνει ο θείος της να έχει πάρε-δώσε με άντρες. Όταν μάλιστα διαβάσει σε ένα φύλλο ότι την επόμενη μέρα... σκοτώνεται, όλα του τα όνειρα θα γκρεμιστούν! Θα μπορέσει να αλλάξει τα προδιεγραμμένα της μοίρας ή άσκοπες θα είναι οι προσπάθειές του;

Τι να πρωτοπούμε για αυτή την φοβερή screwball κωμωδία από τη χρονιά του 1944; Να πούμε για το εκπληκτικό δευτεραγωνιστικό καστ; Ή για το πολύ καλό σενάριο με τις ενδιαφέρουσες ανατροπές; Ή για την απίστευτη σκηνοθεσία του μεσιέ Clair; Να πούμε ότι αξίζει να την αναζητήσετε; Δυστυχώς, ήταν υποψήφια για όσκαρ μόνο στις κατηγορίες καλύτερης μουσικής και καλύτερου ήχου. Τρισήμιση χρόνια μετά τη δημιουργία αυτού του μπλογκ, ανακαλύπτουμε ακόμα ταινίες που μας εντυπωσιάζουν, που αξίζει να ανακαλύψετε.

Waterloo Bridge

Μια παραγωγή του Carl Laemmle, σε σκηνοθεσία του James Whale και δεν πρόκειται για ταινία με τον Φρανκενστάιν. Βασισμένη στο θεατρικό του Robert E. Sherwood, η ταινία Waterloo Bridge είναι ένα δράμα εποχής, για ένα κορίτσι εξ Αμερικής στο Λονδίνο, την εποχή του Α' Παγκοσμίου πολέμου, που δεν βρίσκει δουλειά και αναγκάζεται να βγάλει τα προς το ζην από το... αρχαιότερο επάγγελμα. Η εν λόγω γέφυρα (του τίτλου της ταινίας) είναι το σημείο συνάντησης των φαντάρων (και όχι μόνο) με τα κορίτσια ελευθέρων ηθών. Ένας 19χρονος γιος αριστοκράτη θα συναντηθεί με την πρωταγωνίστριά μας Mae Clarke κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών και θα την ερωτευθεί. Με τολμηρή για την εποχή σκηνοθεσία και θεματολογία, και κάποιες επίσης τολμηρές σκηνές με την πρωταγωνίστρια και τα λίγα ρούχα που φοράει, παρακολουθούμε το δράμα των δύο ερωτευμένων που δεν μπορούν να προχωρήσουν σε γάμο. Και παρόλο που η πρωταγωνίστρια κρύβει το παρελθόν της, δεν θέλει να εκμεταλλευτεί την οικονομική του άνεση για ένα καλύτερο αύριο. Τελικά, είναι καλή ψυχή κατά βάθος. Να σημειώσουμε ότι η Bette Davis εμφανίζεται σε έναν πολύ μικρό ρόλο ως η αδερφή του 19χρονου. Και αν νομίζετε ότι κάτι σας λέει ο τίτλος, να πούμε ότι ξαναγυρίστηκε το 1940 με την Βίβιαν Λι στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Brighton Rock (Τρομαγμένος παράνομος)

Το πλημμελώς μεταφρασμένο βιβλίο του Graham Greene, στο οποίο δόθηκε ο ελληνικός τίτλος «Ανήλικος δολοφόνος» (εκδόσεις Ζαχαρόπουλος) με άφησε με διάφορες απορίες και κάποια πράγματα αξεδιάλυτα. Μαθαίνοντας ότι υπάρχει και η ταινία Brighton Rock, της οποίας το σενάριο συνυπόγραψε ο ίδιος ο συγγραφέας, βάλθηκα να τη βρω. Μια νουάρ βρετανική ταινία, που ακολουθεί κατά γράμμα την πλοκή του βιβλίου και παρουσιάζει το προφίλ του ψυχολογικά ανισόρροπου «νεαρού σημαδεμένου» (όπως είναι γνωστό το έργο στις ΗΠΑ) με το όνομα Πίνκι, που υποδύεται ο νεαρότατος Richard Attenborough και θέλει να ελέγξει με τη μικρή του συμμορία την παραλία στο Μπράιτον και τους ιπποδρόμους. Όταν σκοτώσει έναν της αντίπαλης συμμορίας, θα αναγκαστεί να παντρευτεί μια σερβιτόρα για να μην μπορέσει να καταθέσει ποτέ της εναντίον του, αλλά και για να γλυτώσει από αυτήν θα προσπαθήσει να την «βγάλει από τη μέση». Όμως θα υπάρξει μια τύπισσα με πολύ τσαγανό, η Άιντα, που θα προσπαθήσει να λύσει την υπόθεση παρά τις αρνήσεις της αστυνομίας. Η τελευταία σκηνή άλλαξε λίγο (με το δίσκο γραμμοφώνου) και τελειώνει ολίγον τι διαφορετικά, αλλά αν το καλοσκεφτούμε, όχι και εντελώς αλλιώτικα (χμ, δεν πολυβγάζει νόημα η προηγούμενη φράση αν δεν έχεις δει το έργο). Επιγραμματικά, αποτελεί μια από τις λίγες αλλά πολύ καλές νουάρ κυκλοφορίες που είδαμε από τη Γηραιά Αλβιόνα. Μια ταινία που σκηνοθέτησαν και παρήγαγαν τα αδέρφια Boulting, το αντίστοιχο των αδερφών Κοέν στη Βρετανία πριν πολλά, πολλά χρόνια. Να σημειώσουμε ότι στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς κυκλοφόρησε το ριμέικ της ταινίας.

The Out-of-towners (Οι επαρχιώτες)

Με αεροπλάνα (τρένα) και βαπόρια, που λέει και το γνωστό τραγούδι. Κάπως έτσι, ο Jack Lemmon με τη γυναίκα του ξεκινάνε από την κωμόπολή της για να πάνε στη Νέα Υόρκη για συνέντευξη σε νέα δουλειά. Μόνο που η ομίχλη στο αεροδρόμιο της ΝΥ θα τους στείλει στη Βοστόνη. Από τη Βοστόνη μετά βίας θα προλάβουν το τρένο. Θα φτάσουν νύχτα στην αμερικανική μητρόπολη, πεινασμένοι, μέσα στην καταρρακτώδη βροχή, με όλα τα ξενοδοχεία να είναι γεμάτα, στην οποία έχει κηρυχτεί γενική απεργία στα μέσα μεταφοράς! Οι αναποδιές, η μια μετά την άλλη, δεν λένε να σταματήσουν: κλέφτες, κυνηγητό κακοποιών μαζί με τους αστυνομικούς, να τριγυρνάνε στο Σέντραλ Παρκ χωρίς παπούτσια. Ο Lemmon αρχίζει να τα παίρνει στο κρανίο και η καημένη η γυναίκα υπομένει στωικά τα πάντα ελπίζοντας σε ένα καλύτερο... τι; Το Out-of-towners έγραψε ο Neil Simon κατευθείαν για τον κινηματογράφο, βάζοντας όλα τα κακά και ανάποδα μιας μητρόπολης να τα πάθει το πρωταγωνιστικό μας ζευγάρι. Ενδιαφέρουσα κωμική ταινία, με τον Lemmon να δίνει άλλη μια σπιρτόζικη και... τσιτωμένη ερμηνεία. Δίπλα του η Sandy Dennis, που είδαμε και στο Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ, που έφυγε πολύ νωρίς απ'τη ζωή το 1992, μόλις στα 54 της. Τώρα το ριμέικ με τον Στιβ Μάρτιν και την Γκόλντι Χόουν, δεν το έχουμε δει και δεν μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις.

The Four Feathers

Η βρετανική απάντηση στο Όσα παίρνει ο άνεμος; Δεν νομίζω, αλλά τουλάχιστον το προσπάθησαν: εξωτικά γυρίσματα, πολλές μάχες, μια επική ιστορία για το θάρρος και τη δειλία σε παλιότερες εποχές με διαφορετικά ήθη. Η ταινία The Four Feathers κυκλοφόρησε το 1939 και αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του A.E.W. Mason γύρω από την προσπάθεια των Βρετανών να επανακατακτήσουν το Σουδάν. Στο κέντρο της ιστορίας, ένας δειλός αξιωματικός που παραιτήθηκε και για τη δειλία του απέσπασε τα τέσσερα φτερά από τους φίλους του. Από πείσμα μεταβαίνει μόνος στην Αφρική, μεταμφιέζεται σε Άραβα και διεισδύει από τις εχθρικές γραμμές για να φτάσει στις Αγγλικές δυνάμεις και να βρει τους φίλους του. Τελικά αυτός θα σώσει τις ζωές των φίλων του και θα τους δώσει πίσω τα φτερά με τα έργα του. Θεωρείτε η καλύτερη δουλειά του Ουγγρικής καταγωγής σκηνοθέτη Zoltan Korda, σε μια παραγωγή του αδερφού του Alexander. Για τους φίλους των εξωτικών περιπετειών είναι... ταμάμ. Σημειώστε ότι το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο εφτά φορές ως τώρα, με τελευταία την ταινία του 2002. Αυτή εδώ ήταν η τέταρτη μεταφορά, η πρώτη με έγχρωμη φωτογραφία, γυρισμένη στην Αφρική, σε αληθινές τοποθεσίες πολύ κοντά σε αυτές που έλαβε χώρα η πραγματική ιστορία.

The Mummy (Η μούμια)

Η εταιρεία με τα διασημότερα τέρατα, η Universal, αποφάσισε να «φέρει ξανά στη ζωή» τον Boris Karloff, αυτή τη φορά με τη μορφή της μούμιας του Ίμχοτεπ, αρχαίου αιγύπτιου που τόλμησε να μπλέξει με τους θεούς για τα μάτια της αγαπημένης του πριγκίπισσας. Η τιμωρία του ήταν παραδειγματική· μουμιοποιήθηκε και ενταφιάστηκε ζωντανός ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Οι ανασκαφείς του 20ου αιώνα φέρνουν στην επιφάνεια νέα ευρύματα που θα τους μπλέξουν με την αρχαία κατάρα.

Η Μούμια είναι πλέον μια ταινία με ιστορική αξία περισσότερο και λιγότερο κινηματογραφική, καθώς τα χρόνια που κουβαλά είναι πάρα πολλά και η αισθητική της είναι πιο κοντά στο βωβό σινεμά. Ο νεαρός θεατής σίγουρα δεν θα τρομάξει ούτε μια στιγμή, αφού πλέον εδώ και δεκαετίες ο κινηματογραφικός τρόμος εξελίχθηκε και έχουμε δει πράματα και θάματα. Την εποχή εκείνη όμως, η μορφή του Καρλόφ ήταν αρκετή για να φέρει ανατριχίλες στο κοινό. Για αυτόν και τους φίλους των τεράτων της δεκαετίας του '30 ενδείκνυται η ταινία και μόνο.

My Man Godfrey

Ποιος είναι ο Godfrey; Είναι ένας καλλιεργημένος άστεγος που ζει στην παραγκούπολη, δίπλα στο σκουπιδαριό του λιμανιού της Νέας Υόρκης. Κατά τύχη γνωρίζεται με μια σνομπ-κόρη πλουσίας οικογένειας που παίζει ένα παιχνίδι αριστοκρατών ψάχνοντας κάποιον «ξεχασμένο άνθρωπο» να τον δείξει ως έπαθλο στους συμπαίκτες της. Αφού μαλώσει μαζί της, γνωρίζεται με τη μικρότερη αδερφή της και συμφωνεί να την ακολουθήσει μόνο και μόνο για να κερδίσει για πρώτη φορά την κακομαθημένη αδερφή της αλλά και να κάνει ένα μικρό κύρηγμα. Αργότερα καταλήγει να δουλεύει ως μπάτλερ στο σπίτι αυτής της οικογένειας. Η οποία περιγράφεται μόνο ως... μια τρελή τρελή οικογένεια, όπως η αντίστοιχη τρελαμένη οικογένεια της ελληνικής ταινίας με τους Αλεξανδράκη-Καρέζη. Ο κύριος Godfrey υπομένει τα πάντα με στωικότητα και βάζει στην οικογένεια τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, όπως λέμε.

Το διαζευγμένο ζευγάρι των William Powell και Carole Lombard πρωταγωνιστεί στη χαριτωμένη σκρούμπολ ταινία My Man Godfrey, με τον Powell να ισχυρίζεται ότι κάπως έτσι ήταν και ο έγγαμος βίος του με την κυρία Lombard. Είναι η μοναδική ταινία που απέσπασε έξι υποψηφιότητες στις βασικές κατηγορίες σκηνοθεσίας, σεναρίου, α' και β' ανδρικού ρόλου, α' και β' γυναικείου ρόλου, χωρίς να είναι υποψήφια για το αντίστοιχο καλύτερης ταινίας και χωρίς να κερδίσει τελικά κανένα βραβείο. Τότε ήταν επίσης η πρώτη χρονιά που καθιερώθηκαν οι δευτερεύουσες ερμηνευτικές κατηγορίες. Το 1957 κυκλοφόρησε ένα ριμέικ της ταινίας με τον David Niven και το 2002 αποκαταστάθηκε και ξανακυκλοφόρησε με νέα, έγχρωμη αυτή τη φορά κόπια.

Kid Galahad (Χαλύβδινοι άνδρες)

Μεγαλοπαράγοντας του μποξ (ο πολύς Edward G. Robinson) που δε δέχεται μύγα στο σπαθί του, ανακαλύπτει στο πρόσωπο (ή, καλύτερα, στις γροθιές) ενός επαρχιώτη το νέο αστέρι του μποξ που θα φτάσει μέχρι τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Το χεράκι της έβαλε και η Bette Davis, η φίλη του Robinson που φαίνεται να τον γουστάρει και λίγο. Αυτή εξάλλου του έδωσε το προσωνύμιο Kid Galahad, ως υπερασπιστής του ασθενούς φύλου. Ο Robinson θα τον εκπαιδεύσει και θα τον ρίξει στα βαθειά προσπαθώντας ταυτόχρονα να τα βάλει με το κύκλωμα του παράνομου στοιχήματος και τη συμμορία του Humphrey Bogart. Όταν ο νεαρός μποξέρ ερωτευτεί την αδερφή του Robinson, την οποία προσέχει σαν τα μάτια του, θα του «γυρίσει το μάτι» και θα θελήσει να τον προδώσει στον τελευταίο αγώνα για τον τίτλο του πρωταθλητή. Ο Michael Curtiz υπογράφει (και) αυτήν την αθλητική-γκανγκστερική ταινία, ο (σχεδόν) μόνιμος σκηνοθέτης της Warner των δεκαετιών του '30 και του '40. Ενδιαφέρουσα η ταινία, αλλά χαρακτηριστική της δεκαετίας του '30 με τις ερμηνευτικές τις υπερβολές. Γυρίστηκε σε ριμέικ το '41 με τον Bogart πρωταγωνιστή αλλά διαφορετικό τίτλο (The Wagons Roll at Night) και λίγο αλλαγμένο στόρυ και ξανά το 1962 ως μιούζικαλ με πρωταγωνιστή τον Elvis Presley.

Long Weekend (Το γουίκεντ του τρόμου)

Ένα ζευγάρι με το σκύλο τους, σε ερημική τοποθεσία... Αυτοί είναι όλοι κι όλοι οι χαρακτήρες του έργου. Το ζευγάρι έχει προβλήματα στο γάμο του και αποφασίζει να πάει στη φύση για κάμπινγκ για επανασύνδεση και σύσφιξη των σχέσεων τους. Η ίδια η φύση όμως θα έχει άλλη γνώμη! Αν και είναι περισσότερο απόφαση του αντρός, καθώς η γυναίκα προτιμά να μείνει σε κυριλλέ ξενοδοχείο, καταλήγουν τελικά σε μια πανέμορφη αλλά απομονωμένη παραλία για να περάσουν το Σαββατοκύριακό τους, το οποίο τελικά θα αποδειχθεί ένα πολύ μεγάλο Σαββατοκύριακο. Επειδή σιγά-σιγά οι περίεργοι ήχοι, η «παράλογη» συμπεριφορά ζώων και εντόμων θα αρχίσουν να τους τσιτώνουν τα νεύρα και θα τους φέρνουν συνεχώς σε κόντρα μεταξύ τους.

Αυτό είναι το Long Weekend, ένα μικρό διαμαντάκι από την Αυστραλία, μια άγνωστη πλέον και εξαφανισμένη ταινία υπαινικτικού τρόμου και απαισιόδοξου φινάλε, μέσα από τη χρονιά του 1978. Μετά τη θέασή της, θα δείτε με άλλο μάτι το θέμα του ελεύθερου κάμπινγκ. Γυρίστηκε και σε ριμέικ (που δεν έχουμε δει) το 2008 με πρωταγωνιστή τον James Caviezel.