Harry and Tonto

Χαρακτηριστική ταινία της δεκαετίας του '70: ένα «ηλικιωμένο» road movie, μία γνωριμία με τη σύγχρονη Αμερική (της χρονιάς του 1974). Γινόμαστε παρατηρητές στο ταξίδι από την μία άκρη της χώρας στην άλλη για να επανασυνδεθεί (για τελευταία φορά;) με τα παιδιά του ο πρωταγωνιστής, παρατηρούμε το χάσμα γενεών, την αποξένωση και τη μοναξιά του. H ταινία Χάρι και Τόντο είναι περισσότερο γνωστή για την ερμηνεία του (κυρίως τηλεοπτικού ηθοποιού) Art Carney που του έδωσε το όσκαρ α' ανδρικού ρόλου, με αντιπάλους τον Αλ Πατσίνο του Νονού 2, τον Τζακ Νίκολσον της Τσαϊνατάουν, τον Ντάστι Χόφμαν του Λένι και τον Άλμπερτ Φίνεϊ του Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές. Ήρεμοι, χαλαροί ρυθμοί και συγκίνηση σ'αυτή την άγνωστη, στις μέρες μας πλέον, ταινία, η οποία είναι και η καλύτερη που μας έδωσε ο σκηνοθέτης/ηθοποιός Paul Mazursky.

Thieves Like Us

Την εποχή που οι δημιουργοί έφτιαχναν μία ταινία (τουλάχιστον) τη χρονιά. Ο Όλτμαν μετά την κωμωδία (MASH), μετά το γουέστερν (McCabe and Mrs. Miller), μετά το θρίλερ (Images), μετά το φιλμ-νουάρ (The Long Goodbye), ασχολείται με το γκανγκστερικό είδος αλλά, φυσικά, με έναν πιο ρεαλιστικό, μη-χολιγουντιανό, αρκετά ήρεμο και εστιασμένο στους χαρακτήρες τρόπο. Όταν κινηματoγραφούσε το βιβλίο του Edward Anderson δεν ήξερε ότι είχε γυριστεί ξανά πριν χρόνια από τον Nicholas Ray στο κλασικό They Live By Night. Δεν πρόκειται να δείτε κάτι αντίστοιχο του Νονού ή του Μπόνι και Κλάιντ. Το Thieves Like Us είναι περισσότερο μια πολύ καλή αναπαράσταση της εποχής του '30 (ειδικά της μετά-κραχ εποχής) με επίκεντρο τρεις δραπέτες που ειδικεύονται στις ληστείες τραπεζών. Πρωταγωνιστικό ζευγάρι ο Keith Carradine και η Shelley Duvall, η οποία εκείνη την εποχή έπαιζε σχεδόν αποκλειστικά σε έργα του Altman.

Phantom of the Paradise

Για όλες τις ταινίες/ροκ όπερες των αρχών της δεκαετίας του '70 ευθύνεται (μάλλον) το Jesus Christ Superstar. Πριν κυκλοφορήσουν τα Tommy (από τους The Who) και The Rocky Horror Picture Show, εμφανίστηκε το Φάντασμα του παραδείσου! Όπως πολύ εύκολα μπορείτε να μαντέψετε, είναι επηρεασμένο από το Φάντασμα της Όπερας. Προσθέστε στοιχεία από τον Ντόριαν Γκρέι και τον Φάουστ, μπλέξτε στην υπόθεση πινελιές τρόμου, με βασικό θέμα τα παρασκήνια της μουσικής βιομηχανίας, και ιδού η ταινία σας. Κυριότερος λόγος για να δείτε αυτό το μιούζικαλ είναι η σκηνοθεσία του νεαρού τότε Brian De Palma, που αποδεικνύει περίτρανα γιατί έγινε νωρίς-νωρίς μεγάλο όνομα. Σημειώστε το μονόπλανο της σεκάνς "time bomb in the car trunk" το οποίο είναι φυσικά φόρος τιμής στο διάσημο μονόπλανο του Άρχοντα του Τρόμου του Orson Welles. Στα συν, βάλτε και την ροκ-εν-ρολ μουσική του Paul Williams, που έχει και βασικό ρόλο στο έργο.

Lenny (Λένι, ο βρωμόστομος)

Το 1974 ο Bob Fosse ασχολήθηκε με τη βιογραφία του διάσημου κωμικού Lenny Bruce. Περίεργη επιλογή για το σκηνοθέτη των μιούζικαλ, θα μπορούσατε να πείτε. Αλλά αν το καλοσκεφτούμε, ασχολείται πάλι με ανθρώπους του θεάματος, με ανθρώπους που η δουλειά τους είναι πάνω στη σκηνή, κάτω από τα φώτα των προβολέων. Για την ακρίβεια, εδώ παρακολουθεί παρακμιακά κλαμπάκια, στριπτιζάδικα και stand-up κωμικούς. Και με οδηγό τον... Πολίτη Κέιν, παρακολουθούμε μέσα από φλάσμπακ και συνεντεύξεις (η φωνή που κάνει τις ερωτήσεις ανήκει στον ίδιο το σκηνοθέτη) την άνοδο και την πτώση του Lenny. Του πρώτου κωμικού που χρησιμοποίησε (τη δεκαετία του '50) βρισιές και μίλησε ανοιχτά για θέματα ταμπού. Κάτι που τον οδήγησε πολλές φορές στο να συλληφθεί και να οδηγηθεί στα δικαστήρια. Οι πολλές περιπέτειες με το Νόμο έληξαν με το θάνατό του από OD. Αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες επιρροές για όλους τους μετέπειτα stand-up κωμικούς κι αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να τον θυμόμαστε, είναι η νίκη/αθώωσή του στο δικαστήριο για τη χρήση των βωμολοχιών, κάτι που αποτέλεσε μεγάλο βήμα προόδου για την ελευθερία του λόγου στις ΗΠΑ. Η υπόγεια ειρωνία βρίσκεται στο απλό γεγονός ότι η πουριτανική αμερικανική κοινωνία ανεχόταν τα στριπτιζάδικα αλλά όχι τις βρισιές!

Ο Ντάστιν Χόφμαν είναι απλά εκπληκτικός, όπως και η σκηνοθεσία του Φόσι. H ασπρόμαυρη φωτογραφία ενισχύει το ντοκιμαντερίστικο ύφος του έργου. Το μοντάζ είναι ευρυματικό. Και εκεί που πρέπει, ο Φόσι με ένα μεγάλο μονόπλανο (στη σκηνή με το αδιάβροχο) μας βάζει να είμαστε και μεις θεατές σε μια από τις τελευταίες του παραστάσεις που τα έκανε θάλασσα (στο οποίο ο Χόφμαν χρησιμοποίησε λέξη-προς-λέξη τις ατάκες του Λένυ, που τις πήρε ακούγοντας την αληθινή παράσταση από ηχογραφημένο υλικό). Το σενάριο βασίστηκε στο θεατρικό του Julian Barry, που είχε ανέβει στο Μπροντγουέι το '71. Απέσπασε 6 υποψηφιότητες για όσκαρ (ταινίας, σκηνοθεσίας, α' ανδρικού, α' γυναικείου, σεναρίου και φωτογραφίας) σε μια από τις καλύτερες χρονιές του αμερικανικού κινηματογράφου.

The Cars That Ate Paris

Μια από τις πρώτες ταινίες του αυστραλού σκηνοθέτη Peter Weir αποτελεί η ταινία τρόμου The Cars That Ate Paris, όπου Paris είναι ένα μικρό χωριό της Αυστραλίας. Και τι σημαίνει ο τίτλος; Αυτό που διαβάσατε. Οι κάτοικοι του Paris προκαλούν ατυχήματα (και σκοτωμούς φυσικά) στους ξένους και τους παρείσακτους με τα εξωπραγματικά αυτοκίνητά τους, αλλά θα την πάθουν τελικά εκ των έσω. Οι νέοι θα θελήσουν να αλλάξουν το στάτους κβο και αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι... αυτό που λέει ο τίτλος. Πιο καλτ, b-movie έργο εξ Αυστραλίας δεν νομίζω να βρείτε πουθενά! Και δε νομίζω τότε να πίστευε κανείς ότι ο κύριος Weir θα είχε τέτοια κινηματογραφική εξέλιξη.

Dark Star (Σκοτεινό αστέρι)

Η πρώτη κινηματογραφική δουλειά του John Carpenter είχε τον τίτλο Dark Star και αφορούσε το ομότιτλο διαστημόπλοιο που κυκλοφορούσε στο αχανές σύμπαν βομβαρδίζοντας ασταθείς πλανήτες για να βελτιώσει διάφορα ηλιακά συστήματα με βόμβες που είχαν τεχνητή νοημοσύνη! Το «άντε γεια» αυτό σενάριο (πρέπει να το δείτε για να καταλάβετε) συνυπόγραψε ο φίλος του, Dan O'Bannon. Η ταινία κόστισε γύρω στα $60.000. Για να εξοικονομήσουν χρήματα, ο Carpenter έκανε επίσης το μοντάζ και έγραψε τη μουσική με το μετέπειτα χαρακτηριστικό συνθεσάιζερ (Halloween και λοιπά) και ο O'Bannon έπαιξε έναν ρόλο (από τους τέσσερις χαρακτήρες όλους κι όλους) και δούλεψε στα ειδικά εφέ. Η δουλειά του πάντως δεν πέρασε απαρατήρητη, αφού τον προσέλαβε ο George Lucas να δουλέψει στο δικό του Star Wars και, όπως θα δείτε, χρησιμοποίησε πολλά στοιχεία της παρούσας ταινίας. Για την ιστορία, ο O'Bannon έγραψε στη συνέχεια και το σενάριο της αγαπημένης πρώτης ταινίας Alien και της Ολικής επαναφοράς. Είχε μια έφεση στο sci-fi ο άνθρωπος. Λόγω και των πολύ μικρών σκηνικών, ο Carpenter αποδίδει πολύ πετυχημένα το κλειστοφοβικό κλίμα του διαστημοπλοίου και δημιουργεί και μια πολύ καλή σεκάνς αγωνίας με μια... εξωγήινη μπάλα! Για την ιστορία, η ταινία πρωτογυρίστηκε το '73 ως μια φοιτητική ταινία μικρού μήκους (45'). Όταν παίχτηκε σε διάφορα φεστιβάλ και άρεσε, ο παραγωγός Jack H. Harris «έσταξε» το επιπλέον χρήμα για να γυριστούν οι επιπρόσθετες σκηνές και να γίνει μεγάλου μήκους αυτή η -καλτ πλέον- ταινία.

Dirty Mary Crazy Larry (Η πρόστυχη Μαίρη και ο τρελός Λάρι)

Την πενταετία (πάνω-κάτω) μετά τον Ξένοιαστο καβαλάρη που ήταν πετυχημένος και υπολογίσιμος, ο Peter Fonda έπαιξε και σε μια αστυνομική περιπέτεια με πολύ δράση και κυνηγητά. Η ταινία Dirty Mary Crazy Larry αφορά τον Larry, τον οδηγό αυτοκινήτων που υποδύεται ο Fonda, ο οποίος ύστεα από μια αναίμακτη και χωρίς όπλα ληστεία, το σκάει με το συνεργάτη του. Μαζί τους όμως, με το έτσι θέλω, έρχεται και η Mary, το γκομενάκι που είχε «ρίξει» ο Fonda την προηγούμενη νύχτα. Και η συνέχεια περιλαμβάνει άπειρο αυτοκυνηγητό, με τον τοπικό σερίφη να το έχει βάλει στόχο ζωής να τους πιάσει και τα αστυνομικά αμάξια να διαλύονται το ένα μετά το άλλο. Για τους φίλους των αυτοκινήτων να πούμε ότι η ομάδα των φυγάδων μας τρέχει με δύο Dodge Chargers. Στο σύνολό της, πρόκειται για μια απλή ταινία δράσης b-κατηγορίας. Θα ήθελε να είναι κάτι σε Μπόνι και Κλάιντ χωρίς όπλα, με ολίγη από Μπούλιτ και πολύ από Vanishing Point. Το έργο όμως χάνει αρκετούς βαθμούς εξαιτίας της ατάλαντης νεαρής Susan George που υποδύεται τη Mary. Σε σημεία αναρωτιέσαι πώς και δεν την έχουν πλακώσει στις σφαλιάρες οι συνεπιβάτες της! Πρόκειται για την ηθοποιό που έπαιξε τη σύζυγο του Dustin Hoffman στα Αδέσποτα σκυλιά, μια ταινία που πρέπει να ξαναδώ για να θυμηθώ την ερμηνεία της εκεί. Το τέλος της ταινίας όμως μάς θυμίζει ότι βρισκόμαστε στη δεκαετία του '70· ένα φινάλε που δεν πρόκειται να δείτε σε σημερινές ταινίες.

Borsalino & Co.

Η συνέχεια της γαλλικής γκανγκστερικής επιτυχίας του Jacques Deray, το Borsalino του 1970, ονομάστηκε πολύ απλά Borsalino and Co.. Η ταινία κυκλοφόρησε το 1974 με παραγωγό τον ίδιο τον Alain Delon και προσδοκούσε σε ανάλογη επιτυχία. Η ταινία όμως έχει ένα εντελώς προσχηματικό σενάριο και βασίζεται εξ ολοκλήρου στην αλόγιστη βία και τα άσκοπα πιστολίδια, τον πόλεμο των συμμοριών και την εκδίκηση. Απευθύνεται απλά στους οπαδούς του είδους που γουστάρουν στείρα δράση. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ο υπογράφων ήθελε να δει το πρώτο έργο και μπέρδεψε τα DVD. Έτσι και λόγω βλακείας «αναγκάστηκα» να δω το δεύτερο έργο χωρίς να ξέρω τίποτα για το πρώτο. Θα επανέλθω...

The Taking of Pelham One Two Three

Όχι, δεν πρόκειται για τη νέα ταινία του Denzel και του John! Πρόκειται για το προ-25ετίας, αυθεντικό έργο, το οποίο με τη σειρά του βασίστηκε στο βιβλίο κάποιου μπεστ-σελερίστα John Godey. Ο περίεργος τίτλος Pelham Ένα Δύο Τρία εκφράζει τον προορισμό που πάει το τρένο (δηλαδή στο Pelham) και την ώρα άφιξής του (δηλαδή 1:23). Στο ρόλο του καλού βρίσκουμε τον Walter Matthau και στο ρόλο του κακού τον Robert Shaw. Ο πρώτος ήταν περίεργη επιλογή για σοβαρή περιπέτεια, αλλά ο δεύτερος είναι πάντα εγγύηση σε μοχθηρούς ρόλους. Η ταινία λοιπόν The Taking of Pelham One Two Three βλέπεται ευχάριστα καθώς είναι μια σφιχτοδεμένη περιπέτεια καθώς όλα γίνονται μέσα σε 100 λεπτά και γίνονται γρήγορα, χωρίς παρλαπιπισμούς, αμερικανισμούς, ηρωισμούς και λοιπά. Αμέσως γίνεται η απαγωγή, ζητάνε τα λύτρα, τα παίρνουν, βρίσκουν τον τρόπο να ξεφύγουν κάτω από τα τούνελ, σκοτώνουν και μερικούς εν ψυχρώ και τα λοιπά. Τα πράγματα είναι αρκετά ρεαλιστικά και, μιας και βρισκόμαστε στο μετρό της Νέας Υόρκης, αρκετά κυνικά. Ενδιαφέρουν πάντως έχει να παρατηρήσει κάποιος την τεχνολογία της εποχής και να δει από πού εμπνεύστηκε κόπιαρε ο Ταραντίνο τα ονόματα της συμμορίας του στο Reservoir Dogs. Συμπρωταγωνιστούν ο... συναχωμένος Martin Balsam και ο μπαμπάς του Ben Stiller, που του μοιάζει τρελά!

Alice in den Städten

Ο Γερμανός σκηνοθέτης Wim Wenders μάς έχει δώσει από αριστουργήματα μέχρι μεγάλες φούσκες. Μέσα στη δεκαετία του '70 μας έδωσε τις περισσότερες μεγάλες του ταινίες. Στο Η Αλίκη στις πόλεις (παρ)ακολουθούμε το δημοσιογράφο που γουστάρει να βγάζει συνέχεια φωτογραφίες αλλά που έχει ξεμείνει επίσης από έμπνευση αλλά και παραδάκι. Στην προσπάθειά του να γυρίσει πίσω στην πατρίδα, βρίσκεται από το πουθενά να το παίζει κηδεμόνας της 9χρονης Αλίκης. Από τη Νέα Υόρκη πηγαίνουν Άμστερνταμ και μετά αναζητούν τη γιαγιά της μικρής στις επαρχιακές πόλεις της Γερμανίας. Ένα χαμηλών τόνων, ανθρώπινο, road-movie. Με σχεδόν ντοκυμαντερίστικη γραφή, ο Wenders καταγράφει δρόμους, καφέ, εστιατόρια, ξενοδοχεία, αεροδρόμια, τρένα, γειτονιές πόλεων και η απλή ιστορία με τους δύο πρωταγωνιστές είναι απλά οι καθοδηγητές. Να σημειώσουμε ότι όλα τα κτίρια που συλλαμβάνει «τυχαία» ο φακός είναι ιστορικά με εξαιρετική αρχιτεκτονική αξία. Ιδιαίτερη εντύπωση επίσης προξενεί στον αμαθή βλαχο-Έλληνα το κρεμαστό τρένο στο οποίο επιβαίνουν κάπου στη Γερμανία. Και μεις φωνάζουμε ακόμα για μετρό και λοιπά και λοιπά...

California Split (Ζάρια, πόκερ και... κάτι άλλο!)

Μέρες που είναι, ο τζόγος δίνει και παίρνει. Τι πιο κατάλληλο από μια ταινία με θέμα το χαρτοπαίγνιο και τα τυχερά παιχνίδια. Η ταινία California Split παραγωγής 1974 βρίσκει τον διάσημο σκηνοθέτη να εντρυφεί στον κόσμο των τζογαδόρων και ειδικότερα στους απελπισμένους αμερικανούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα αλλά παρόλο αυτά ζουν και αναπνέουν για το τζόγο. Ο George Segal γνωρίζεται με τον Elliott Gould σε μία λέσχη πόκερ και καταλαβαίνει ότι η μεταξύ τους χημεία φέρνει επιτυχημένα αποτελέσματα. Ο ένας είναι σωστός επαγγελματίας που θέλει να χρησιμοποιήσει τον τζόγο για το εύκολο κέρδος που θα τον βοηθήσει να εξελιχθεί, ο άλλος παίζει σαν να μην υπάρχει αύριο. Μαζί θα ταξιδέψουν και θα πάνε στο Ρίνο για να κάνουν τη μεγάλη δουλειά.

Φυσικά και δεν πρόκειται για ταινία δράσης. Πάνω από όλα χαρακτηρίζεται ως μια ταινία του Altman. Ρεαλιστική κινηματογράφιση (αν μπορούμε να πούμε) για τον εθισμό στα τυχερά παιχνίδια. Χαρακτηριστική η σκηνή όπου οι δύο πρωταγωνιστές στοιχηματίζουν ποιος θα θυμηθεί και τα εφτά ονόματα των νάνων της Χιονάτης!

Thunderbolt and Lightfoot (Η μεγάλη ληστεία της Μοντάνα)

Πρώτη ταινία του σκηνοθέτη Michael Cimino που ήθελε να δείξει από τα 1974 τα διαπιστευτήριά του, για να μας δώσει λίγα χρόνια μετά τον πολυβραβευμένο Ελαφοκυνηγό και λίγο πιο μετά τη καταστροφική (για την United Artists που τη χρηματοδότησε και φαλίρησε) Πύλη της Δύσης. Ο ελληνικός τίτλος βέβαια Η μεγάλη ληστεία της Μοντάνα ορίζει το περιεχόμενό της, αλλά ο αγγλικός τονίζει την περίεργη φιλία των Thunderbolt (ο Clint Eastwood ως βετεράνος του πολέμου της Κορέας και δεινός κλέφτης) και Lightfoot (ο Jeff Bridges ως ατίθασος νεαρός που τον ακολουθεί). Χαριτωμένη περιπέτεια, η οποία δεν προσθέτει τίποτα περισσότερα στο είδος (των... heist-film) αλλά παρακολουθείται για το (όσο δεν πάει περισσότερο) κουλ ύφος του Eastwood, τα νεύρα του George Kennedy και τον αλλοπρόσαλλο νεαρό Jeff Bridges (πέρα από την drag αμφίεση!) που με αυτήν την ερμηνεία τσίμπησε τη δεύτερη (μέχρι τότε) υποψηφιότητά του για βραβείο όσκαρ β' ανδρικού ρόλου.

The Front Page (Η πρώτη σελίδα)

Για άλλη μια φορά το τρίο των Wilder (στη σκηνοθεσία) και Lemmon-Matthau (στους πρωταγωνιστικούς ρόλους) ενώνει τις δυνάμεις του και δημιουργούν το 1974 μια κωμική ταινία απ' την οποία ξέρεις τι να περιμένεις. Καθόλη τη διάρκεια λοιπόν της ταινίας The Front Page μπορεί να μην πέφτεις από τον καναπέ (απ' τα γέλια), έχεις όμως ένα μόνιμο χαμόγελο στερεωμένο στο στόμα. Το στόρι γνωρίζετε φυσικά ότι βασίστηκε στο θεατρικό των (πάλαι ποτέ και δημοσιογράφων) Ben Hecht και Charles MacArthur και ότι έχει γυριστεί για τον κινηματογράφο πολλάκις (βλ. π.χ. The Front Page του 1931 και His Girl Friday του 1940). Η ενδιαφέρουσα πλοκή της ιστορίας, οι ατάκες που πέφτουν κατά ριπάς και η χημεία του πρωταγωνιστικού διδύμου πιστεύω ότι είναι αρκετοί λόγοι για να παρακολουθήσουν την ταινία όσοι δεν την έχουν δει, δηλαδή. Αλλά και οι υπόλοιποι που θα ξαναδούν το εργάκι, θα περάσουν ένα ευχάριστο δίωρο.

The Texas Chain Saw Massacre (Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι)

Παρόλο που ήμουν φανατικός θεατής των horror-movies, δεν είχα δει ποτέ μου τον Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι· την πρώτη ταινία· του 1974· πραγματικά! Έκατσα, που λέτε, να τη δω με το σκεπτικό ότι θα είναι μια παλιομοδίτικη ταινία, θα τη δούμε στα γρήγορα και θα τελειώσουμε επίσης στα γρήγορα απ' αυτή την υποχρέωση. Έλα όμως που μετά τις αρχικές (και λίγο σαχλές) συστάσεις, η ταινία μπαίνει σε πιο ατμοσφαιρικά μονοπάτια και, ενώ γνωρίζω την υπόθεση, το όλο θέμα περί αληθινής ιστορίας αρχίζει να μη μου κάθεται καλά. Στη συνέχεια, το αλυσοπρίονο παίρνει μπρος και τα αίματα αρχίζουν να πιτσιλάνε την οθόνη, αλλά εμείς παραμένουμε πεισματικά στις θέσεις μας. Όταν όμως έρχεται η ώρα του «οικογενειακού» συμποσίου, η ανωμαλία και η παράνοια σε χτυπάει στο κεφάλι. Τότε πραγματικά σας λέω ότι ανατρίχιασε ο σβέρκος μου. Καιρό είχα να την πατήσω έτσι. Και πολύ καιρό θα κάνω να ξαναδώ αυτή την ταινία.

The Parallax View (Υπόθεση πάραλαξ)

Ο κύριος Pakula πήρε φόρα τη δεκαετία του '70 και γύριζε τη μία φοβερή ταινία μετά την άλλη. Στην Υπόθεση Πάραλαξ του 1974, ο Warren Beatty γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας ενός πολιτικού μαζί με άλλους επτά δημοσιογράφους. Όταν οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι αρχίζουν να πεθαίνουν από μυστηριώδη «ατυχήματα», ο φίλος μας θα αρχίσει να αμφισβητεί την επίσημη εκδοχή της αστυνομίας για αυτά τα ατυχήματα. Έτσι θα αρχίσει να ερευνά βάζοντας σε κίνδυνο τον εαυτό του. Η έρευνα αυτή θα τον οδηγήσει στην τρομακτική αλήθεια που ούτε μια παρανοϊκή φαντασία δεν θα μπορούσε να υποψιαστεί...

Η ταινία αποτελεί μία από τις πρώτες και καλύτερες ιστορίες που ασχολείται με το αγαπημένο σπορ των αμερικανών (και όχι μόνο, όπως βλέπουμε και δω στις μέρες μας), τις θεωρίες συνωμοσίας. Και καθώς βρισκόμαστε μέσα στη δεκαετία του '70, ο πεσιμισμός, η απαισιοδοξία και η αμφισβήτηση είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που απορρέουν μέσα από αυτό το εκπληκτικό πολιτικό θρίλερ. Μια must-see ταινία, θα έλεγα...