Shampoo

Κομμωτής που "αγαπάει" όλες τις γυναίκες, αλλά δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει, ανακαλύπτει λίγο αργά ότι έχει αισθήματα και τελικά καταλήγει μόνος, αφού τον παρατάνε όλες. Τέτοια ταινία μόνο τη δεκαετία του '70 θα μπορούσε να βγει. Ο Hal Ashby υπογράφει τη σκηνοθεσία. Το σενάριο του Σαμπού έγραψε ο Warren Beatty μαζί με τον Robert Towne (που ένα χρόνο πριν είχε γράψει το Chinatown). Ο πρώτος φυσικά υποδύεται τον μεγάλο γόη (θα μπορούσε κάποιος κακοπροαίρετος να πει ότι υποδύεται τον εαυτό του), με τις Julie Christy, Goldie Hawn και Lee Grant να τον πλαισιώνουν μέσα και έξω από τα σεντόνια. Λέγεται ότι ο ρόλος του βασίστηκε σε διάφορους κομμωτές που μπλέχτηκαν και ως παραγωγοί στο Χόλιγουντ. Όλη η ιστορία εκτυλίσσεται από το απόγευμα και το βράδυ της παραμονής των αμερικανικών εκλογών του 1968 ως την επόμενη μέρα, όταν και βγήκε νικητής ο Νίξον για πρώτη φορά. Ενδιαφέρουσα καταγραφή των ηθών της εποχής (ελεύθερες σχέσεις, χίπικη κουλτούρα, στο background ακούμε διάφορες αρλούμπες του Νίξον), αλλά και απίστευτα χτενίσματα! Εν συνόλω, όχι και κάτι σπουδαίο το έργο, αλλά έχει το ενδιαφέρον του.

Shivers

Ακόμα και για τα δεδομένα της δεκαετίας του '70, η ταινία Shivers του David Cronenberg (που γυρίστηκε σε δεκαπέντε μέρες μόνο) θεωρείται b-movie και μόνο. Πρόκειται για μια ταινία τρόμου, με εντονότατες σεξουαλικές αναφορές και με μεταλλαγμένο το βαμπιρικό μύθο, η οποίο απευθύνεται αποκλειστικά στους φίλους των καλτ ταινιών. Όλο το πρώιμο κινηματογραφικό σύμπαν του κυρίου Cronenberg, το επονομαζόμενο ως «αφροδίσιου τρόμου», βρίσκεται εδώ. Είναι η πρώτη ταινία που τον έκανε διάσημο σε καλτ κινηματογρα-φικούς κύκλους.

The Yakuza

Νεο-νουάρ περιπλανήσεις στο Τόκιο της δεκαετίας του ’70. Οι πολιτισμικές συγκρίσεις και συγκρούσεις δίνουν και παίρνουν. Και σαν καλός παρατηρητής, ο Sydney Pollack δείχνει μια συμπάθεια στο «διαφορετικό» (για εμάς τους δυτικούς) και τον ιαπωνικό κώδικα τιμής και σεβασμού. Μέσα από μια απλή φαινομενικά ιστορία εξαφάνισης και εξαπάτησης, ο Robert Mitchum θα βρεθεί να ζητάει χάρη από έναν παλιό του φίλο, θα ξανασυναντηθεί, πολλά χρόνια μετά, με τη γυναίκα της ζωής του και θα μπλέξει με τον γιαπωνέζικο υπόκοσμο, τη γνωστή Yakuza. Και πώς ξεμπλέκεις; Δύσκολα, πολύ δύσκολα... Από τις καλύτερες ταινίες του μεσήλικα Mitchum στη δεκαετία του '70.

The Killer Elite

Ο James Caan εναντίον του Robert Duvall. Για χρόνια δούλευαν μαζί σε μια ανώνυμη ομάδα επιλέκτων που αναλάμβανε επικίνδυνες αποστολές (προστασία, βόμβες, δολοφονίες κ.λ.π. στο όνομα της πατρίδος) μέχρι που ο Duvall πληρώθηκε παραπάνω από τους αντιπάλους. Δεν σκοτώνει τον Caan· απλά τον στέλνει στην εντατική (πυροβολώντας τον στο γόνατο και στον αγκώνα) και από κει στη σύνταξη. Αυτός όμως θα επανέλθει. Αργά, κουραστικά, βασανιστικά, θα μάθει να ζει με το μπαστούνι του και να ρίχνει ξύλο ακόμα και μ'αυτό. Θα έρθει η ώρα που οι αρχηγοί θα του ξαναδώσουν δουλειά (να προστατεύσει έναν κινέζο πολιτικό), μόνο και μόνο επειδή η ομάδα που θέλει να σκοτώσει τον κινέζο έχει αρχηγό τον Duvall.

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του '70, με την άνθιση των ασιατικών ταινιών καράτε, και έτσι δεν θα μπορούσαν να λείπουν και από δω αντίστοιχες σκηνές. Πριν βγάλετε όμως γρήγορα συμπεράσματα, να πούμε ότι η ταινία The Killer Elite έχει σκηνοθέτη τον Sam Peckinpah. Οπότε να ξέρετε ότι θα δείτε μια τουλάχιστον ενδιαφέρουσα και καλοφτιαγμένη ταινία, με το γνωστό κοφτό μοντάζ και τη γραφική αναπαράσταση της βίας, στοιχεία που έκαναν διάσημο τον σκηνοθέτη. Και, ευτυχώς, οι σκηνές με το ασιατικό «ξύλο» είναι λίγες και πέφτουν προς το τέλος του έργου. Παλιομοδίτικη περιπέτεια για τους φίλους του είδους με ωραία κινηματογράφιση του Σαν Φρανσίσκο της εποχής.

The Prisoner of Second Avenue

Μια γλυκόπικρη κωμωδία με δύο υπέροχους ηθοποιούς. Γυρισμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου σε κλειστούς χώρους με ελάχιστα εξωτερικά γυρίσματα, καθώς το σενάριο προέρχεται από το ομότιτλο θεατρικό έργο του Neil Simon. Και με θέμα μας: πώς αντιμετωπίζει ένας άντρας το ενδεχόμενο να χάσει τη δουλειά του, να αρχίσει να κάθεται στο σπίτι και να φέρνει τα λεφτά η γυναίκα. Ο εγκλεισμός του Jack Lemmon στο σπίτι του, εξ ου και ο τίτλος The Prisoner of Second Avenue, θα αρχίσει να του ταράζει τα νεύρα. Θα τα βάλει με τους γείτονες, με τον ψυχίατρό του, με τους συγγενείς του, ακόμα και με αγνώστους στο δρόμο. Το αντρικό του Εγώ δεν θα αντέξει και η κατάρρευση είναι προ των πυλών. Και όλα τα τραβάει η Anne Bancroft που απλά προσπαθεί να βοηθήσει την οικονομική τους κατάσταση. Στην παρέα θα εμφανιστεί ο μεγάλος αδερφός του Lemmon, που τον υποδύεται ο σκηνοθέτης Gene Saks, αλλά αντί να βοηθήσει, θα βγάλει στη φόρα τα σόψυχά τους και τα παιδικά τους τραύματα! Μην αγχώνεστε όμως, δεν πρόκειται για κάποιο βαρύ δράμα. Ο σκηνοθέτης Melvin Frank κρατάει πολύ καλά τις ισορροπίες μεταξύ δράματος και κωμωδίας, δίνοντας μία μεγαλύτερη κλίση στη μεριά της κωμωδίας, φυσικά. Απολαυστική ταινία, ξαναλέω, με πολύ καλές ερμηνείες. Σε μικρό ρόλο ενός ταξιτζή θα δείτε τον F. Murray Abraham αλλά και τον νεαρό Sylvester Stallone σε μια σκηνή στο πάρκο, λίγο καιρό πριν γίνει ο διάσημος Ρόκι!

The Eiger Sanction (Ο δολοφόνος των Άλπεων)

Η τέταρτη σκηνοθετική δουλειά του Clint Eastwood ήταν η μεταφορά ενός κατασκοπευτικού βιβλίου του μπεστ-σέλλερ συγγραφέα Trevanian. Η ταινία τιτλοφορήθηκε The Eiger Sanction, όπως το βιβλίο. Στο πρώτο μισάωρο της ταινίας νομίζεις ότι παρακολουθείς μια ταινία της σειράς Τζέιμς Μποντ, με τον κουλ (όπως πάντα) κατάσκοπο που υποδύεται ο Κλιντ να εξολοθρεύει τους αντιπάλους για πλάκα, να πετάει τις απίστευτες ατάκες (κάποιος θα μπορούσε να πει και αντιαμερικανικές) και να ρίχνει τις γυναίκες. Στην πορεία αναγκάζεται να συμμετάσχει σε μια ορειβατική αποστολή και το ύφος της ταινίας αλλάζει άρδην. Η προετοιμασία γίνεται στην έρημο της Αριζόνα, σε γνωστά τοπία και ο Κλιντ προπονείται στους βράχους που άλλοτε έβλεπε στα γουέστερν του Τζον Φορντ. Και μετά οδηγείται στην Ελβετία και προσπαθεί να ανεβεί στην κορυφή του όρους Άιγκερ, από τη βορινή και πιο δύσκολη πλευρά, έχοντας στην άκρη του μυαλού ότι πρέπει να «καθαρίσει» έναν από τους συνοδοιπόρους του χωρίς να ξέρει ποιος είναι πριν τον καθαρίσει αυτός. Σ'αυτές τις ορειβατικές σεκάνς αποκτά ενδιαφέρον και θριλερική υπόσταση η ταινία. Σ'αυτό το κομμάτι της ταινίας βοήθησαν επαγγελματίες ορειβάτες και παρόλο αυτά είχαμε και ένα θανατηφόρο ατύχημα, με τον ίδιο τον Κλιντ να αποφεύγει το ατύχημα για πολύ λίγο. Σημειώστε ότι μετά το πέρας των γυρισμάτων στο Totem Pole, οι αρχές απαγόρεψαν διά παντός να χρησιμοποιείται για αναρρίχησεις. Και όσον αφορά την έγχρωμη ηθοποιό Vonetta McGee, αυτή ήταν ήδη διάσημη από blaxploitation ταινίες.

The Adventure of Sherlock Holmes’ Smarter Brother

Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του Φρανκενστάιν τζούνιορ, ο Gene Wilder συνέλαβε την ιδέα για μια κωμωδία που θα είχε σχέση με τον Σέρλοκ Χολμς. Για την ακρίβεια (όπως ήταν και ο ελληνικός τίτλος), τον Πιο πονηρό αδελφό του Σέρλοκ Χολμς! Πήρε για συμπρωταγωνιστές την κλασική ομάδα με τους Marty Feldman, Madeline Kahn, Dom DeLuise και, μετά και την εμπορική επιτυχία του Φρανκενστάιν, αποφάσισε να σκηνοθετήσει ο ίδιος την ταινία. Αυτό που προέκυψε όμως και αυτό που είδαμε δεν ήταν τελικά κάτι ισάξιο με τις προηγούμενες δουλειές του Wilder. Ναι, το χιούμορ παραμένει ανατρεπτικό και σουρρεαλιστικό αλλά ίσα που γέλασα σε πολύ λίγες περιπτώσεις. Ναι, η χημεία μεταξύ Wilder και Feldman είναι φοβερή αλλά με τους άλλους ηθοποιούς δεν συμβαίνει το ίδιο. Δυστυχώς η ταινία κυλάει βασανιστικά με τα μουσικά ιντερλούδια απλώς να επιδεινώνουν την κατάσταση. Δείτε την μόνο αν έχετε... χρόνο για σκότωμα!

Bite the Bullet (Οι αλύγιστοι)

Ένας ιππικός αγώνας-μαραθώνιος 700 μιλίων και πολλών ημερών είναι το θέμα της ταινίας που γύρισε ο παλαίμαχος το 1975 Richard Brooks. Ένας αγώνας εξουθενωτικός τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα ζώα. Μέσα από φαράγγια, ερήμους, έχοντας επιπλέον αντιπάλους την αδυσώπητη φύση αλλά και κακοποιούς που κρύβονται στις ερημιές. Στο παρελθόν, οι στρατιώτες εγχειρίζονταν χωρίς φάρμακα και τους δίνουνε μια σφαίρα να δαγκώσουν για να αντέξουν τον πόνο. Η έκφραση μετά πήρε την έννοια να αποδεχτείς μια δύσκολη κατάσταση και να συνεχίσεις παρά τις δυσκολίες και τα όποια προβλήματα. Βάλε το κεφάλι κάτω και προχώρα. Κάπως έτσι, ο τίτλος της ταινίας Bite the Bullet αφορά όλους τους διαγωνιζόμενους που δεν λένε να σταματήσουν με τίποτα τον αγώνα. Ο φιλόζωος Gene Hackman αναγκάζεται να συμμετάσχει έχοντας άλλους έξι αντιπάλους να αντιμετωπίσει. Και το κάνει με τον πιο χαλαρό τρόπο, προσπαθώντας να εξοικονομήσει δυνάμεις, να φροντίσει το άλογό του αλλά και τους συναθλητές του. Καθώς προχωράει η ταινία, μέσα από τις αντιξοότητες και τις περιπέτειες γνωρίζουμε καλύτερα όλους τους διαγωνιζομένους και βλέπουμε το ποιόν του καθενός. Διαφορετικό γουέστερν, που την εποχή του πέρασε αδιάφορο. Μια ταινία που σήμερα βλέπεται όμως παραπάνω από ευχάριστα, αν προσθέσετε και το ενδιαφέρον καστ (James Coburn, Ben Johnson μεταξύ άλλων) και την πανέμορφη φωτογραφία.

Night Moves (Ύποπτες κινήσεις)

Νυχτερινές κινήσεις από τον ντετέκτιβ Gene Hackman που παρακολουθεί τη γυναίκα του. Νυχτερινές κινήσεις από τους «κακούς» μιας περίεργης και περίπλοκης ιστορίας που ερευνά. Και στις δύο περιπτώσεις η αλήθεια θα τον πληγώσει. Η πρώτη ψυχολογικά και η δεύτερη με σφαίρες. Η ταινία Night Moves είναι ένα σύγχρονο νουάρ, με τον κύριο Hackman να αναλαμβάνει, μετά την παρότρυνση ενός φίλου, μια φαινομενικά απλή ιστορία εξαφάνισης. Μόνο που θα εμπλακεί περισσότερο απ' ό,τι «πρέπει» και θα ανακαλύψει περισσότερα απ' όσα θα ήθελε να μάθει. Και παρά τον χαρακτηρισμό του νουάρ, η ταινία εκτελίσσεται σε εκτυφλωτικά ηλιόλουστες τοποθεσίες. Ουδέν κρυπτόν από τον ήλιο. Σε δεύτερους ρόλους συναντάμε τον James Woods και την δεκαεξάχρονη τότε Melanie Griffith, στην πρώτη της επίσημη κινηματογραφική εμφάνιση. Παρά το μικρό της μπάτζετ και το ότι δεν σου γεμίζει το μάτι εξαρχής, η ταινία είναι απ' αυτές που σου μένουν στο μυαλό για αρκετό καιρό μετά τη θέασή της.

Dersu Uzala (Ουζάλα)

Από το 1965 μέχρι το 1990, ο μεγάλος ιάπωνας σκηνοθέτης γύριζε μία ταινία κάθε πέντε χρόνια. Το 1975 λοιπόν μάς παρουσίασε μια σοβιετικο-ιαπωνική συμπαραγωγή με τον τίτλο Dersu Uzala. Πρόκειται για ένα οικολογικό δράμα, έναν ύμνο στη φύση, που για κεντρικό πρόσωπο έχει τον ομώνυμο ήρωα. Το σενάριο βασίστηκε στα δύο βιβλία του τοπογράφου/εξερευνητή Βλαντιμίρ Αρσένιεφ ο οποίος το 1902 μαζί με την ομάδα του στάλθηκε να χαρτογραφήσει την περιοχή Ουσούρι της Σιβηρίας. Εκεί γνωρίζεται με τον μικρόσωμο ηλικιωμένο κυνηγό Ντερσού Ουζαλά (που ζει για χρόνια στη φύση και έχει γίνει ένα με αυτήν) και αποφασίζουν να γίνει ο οδηγός τους. Στην αρχή τον παρεξηγούν επειδή μιλάει με το νερό, τη φωτιά και τον άνεμο. Αλλά οι γνώσεις του γύρω από τα μυστικά της φύσης εντυπωσιάζουν τον Αρσένιεφ και σύντομα αναπτύσσεται μεταξύ τους μια βαθειά φιλία. Με ένα λυρικό τρόπο, σχεδόν ντοκυμαντέρ, ο Κουροσάβα δείχνει τον εκπρόσωπο του πολιτισμού και των επιστημών ως έναν ανίδεο (όπως και μεις οι θεατές) μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, που κοιτάμε αλλά δεν βλέπουμε. Γυρισμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου στη φύση, η ταινία έχει εκπληκτικά πλάνα, γνήσια συγκίνηση και πολλά πράματα που μπορεί να μάθει ένας άνθρωπος της πόλης. Κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

The Sunshine Boys (Οι γκρινιάρηδες)

Πρώην επιτυχημένο και νυν γερασμένο κωμικό δίδυμο της επιθεώρησης που έχουν να δουλέψουν μαζί (αλλά και να μιλήσουν!) για πάνω από δέκα χρόνια, βρίσκει ευκαιρία για επανασύνδεση χάρη στον ανιψιό/μάνατζερ του ενός που κατάφερε να τους βάλει σε ένα σόου στην TV. Ο ένας όμως δεν χωνεύει τον άλλο και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα απίστευτες σπαρταριστές ατάκες μέσα από το σενάριο του Neil Simon (και βασισμένο στο θεατρικό του ιδίου) και σε σκηνοθεσία Herbert Ross, στην πρώτη και καλύτερη (για τον υπογράφων) από τις πέντε συνολικά συνεργασίες τους. Το κύριο χαρακτηριστικό όμως της ταινίας The Sunshine Boys που σε κερδίζει είναι αυτό της νοσταλγίας και της συγκίνησης βλέποντας τους δύο... γκρινιάρηδες και αγύριστα κεφάλια να λογομαχούν ανελέητα.

Ο Walter Matthau, τότε 55 χρονών, υποδύεται τον σχεδόν 80χρονο κωμικό που συνεχίζει να ψάχνει για δουλειές. Ο George Burns (ο χαρακτηριστικός παππούς με το πούρο στο στόμα), τότε 80 χρονών, υποδύεται με... σχετική ευκολία τον 80χρονο που βγήκε νωρίς στη σύνταξη αλλά πείθεται να ξαναδουλέψει για ένα τελευταίο σόου. Και οι δύο ηθοποιοί είναι απολαυστικότατοι με τον Burns να κερδίζει το όσκαρ β' ανδρικού ρόλου (ο Matthau έμεινε στην υποψηφιότητα), κάτι που οδήγησε στην αναγέννηση της καριέρας του! Έπαιξε σε μερικές κωμωδίες και έφυγε (υπερ)πλήρης ημερών το 1996 αφού πάτησε τα 100 χρόνια! Τον ανιψιό υποδύεται ο Richard Benjamin, ένας ηθοποιός που μεταπήδησε στη σκηνοθεσία και υπέγραψε μερικές γνωστές (και αδιάφορες πλέον) κωμωδίες της δεκαετίας του '80, όπως τα Δύο καθάρματα στην ίδια πόλη (με τους Clint Eastwood, Burt Reynolds), Το κελεπούρι με τον Tom Hanks και η... Σεξογήινη!

The Rocky Horror Picture Show

A mental mind fuck can be nice!

Ο ορισμός της καλτ ταινίας! Μέσα από την πένα, το πεντάγραμμο και το θεατρικό του Richard O' Brien δημιουργήθηκε το The Rocky Horror Picture Show το οποίο αποτελεί, από τη μία, ένα φόρο τιμής στα μπι-μουβάδικα μεταμεσονύχτια thriller και, από την άλλη, ένα καρακίτς μιούζικαλ που σατυρίζει το κινηματογραφικό είδος του τρόμου μέσα από rock-n-roll μουσικές. Γνωρίζαμε ότι η ταινία όταν πρωτοπροβλήθηκε απέτυχε παταγωδώς εισπρακτικά, αλλά με τον καιρό απέκτησε cult φυσιογνωμία και δειλά-δειλά άρχισε να προβάλεται σε μεταμεσονύχτιες προβολές σε ολόκληρη την Αμερική και απέκτησε το δικό της κοινό. Ένα κοινό που συντέλεσε στην... μακροημέρευση της ταινίας (παίζει στην Αμερική συνεχόμενα εδώ και 25+ χρόνια) επειδή άρχισε να ντύνεται κι αυτό με ζαρτιέρες και πούπουλα και ό,τι άλλο φανταστεί κανείς και να πηγαίνει στις προβολές για να συμμετάσχει τραγουδώντας και χορεύοντας!

Αυτή η γνωστή ιστορία γύρω από την ταινία μάς παρακίνησε για να τη δούμε, έχοντας επίγνωση του εκκεντρικού και αντισυμβατικού θέματός της. Και δεν απογοητεύτηκα καθόλου, παρόλο που είναι γνωστό ότι δεν μου αρέσουν τα μιούζικαλ. Η ιστορία φυσικά δεν παίζει κανένα ιδιαίτερο ρόλο, οπότε... Let's do the time warp again! Τον Tim Curry βέβαια δεν θα μπορέσω να τον ξαναδώ σε άλλο ρόλο.

Who Can Kill a Child ?

Ή αλλιώς Island of the Damned (όπως κυκλοφόρησε στο αμέρικα), ή Οι εγκληματίες του έτους 2000 (όπως πρωτοτιτλοφορήθηκε στο ελλάντα) η ταινία ¿Quién puede matar a un niño?. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες ισπανικές ταινίες του παρελθόντος σκηνοθετημένη με έμπνευση από τον Ουρουγουανό σκηνοθέτη Narciso Ibáñez Serrador. Βασισμένη στο βιβλίο του Juan José Plans, η ταινία παραγωγής 1975 παρακολουθεί τις διακοπές ενός ζευγαριού εγγλέζων (με τη γυναίκα εγκυμονούσα), οι οποίοι αποφασίζουν να αφήσουν τις πολυπληθέστατες παραλίες της Μπεναβίς και να αναζητήσουν την ηρεμία στο απομακρυσμένο (και φανταστικό) νησάκι της Αλμανθόρα. Εκεί όμως θα βρεθούν σε ένα εξαφανισμένο από ενήλικες νησί με μοναδικούς κατοίκους τα παιδιά. Κάποια όμως γεγονότα και κάποια πτώματα δεξιά κι αριστερά θα τους οδηγήσουν στη σκέψη ότι τα παιδιά του νησιού δεν είναι και τόσο αθώα όσο φαίνονται.

Ξεκινώντας με ντοκυμενταρίστικες εικόνες από τις φρικαλεότητες των ενηλίκων σε διάφορους πολέμους (Άουσβιτς, Κορέα, Ταϊλάνδη, Βιετνάμ κλπ), η ταινία σε ενημερώνει ότι τα αθώα θύματα ήταν (και είναι) πάντα τα παιδιά. Η πορεία της ταινίας θα σας θυμίσει έντονα το Village of the Damned και θα έχουμε καταλάβει ότι ήρθε η ώρα της εκδίκησης. Αλλά ο σκηνοθέτης μας θα προχωρήσει το θέμα ακόμα παρά πέρα. Οι εικόνες ομορφιάς του νησιού μέσα στο εκτυφλωτικό καλοκαιρινό φως έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις φρικαλεότητες των παιδιών και συγχύζουν το μυαλό. Όπως έχει γραφεί κι αλλού, η ταινία μεταμορφώνει σιγά-σιγά το πανέμορφο θέρος συμβολικά και κυριολεκτικά σε επίγεια κόλαση. Τώρα, μπορεί κάποιες σκηνές με τα παιδιά ως θύτες και ως θύματα να σας φανούν ιδιαίτερα σκληρές, πρέπει να σας θυμήσουμε όμως πως βρισκόμαστε στη δεκαετία του '70· τη δεκαετία της αμβισβήτησης, του πειραματισμού και της απαισιοδοξίας. Το απόλυτα απαισιόδοξο φινάλε πάλι θα σας θυμήσει κάτι από Νύχτα των ζωντανών νεκρών, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα σας καρφωθεί μια για πάντα στο μυαλό, κάνοντας αυτή τη φιλμική εμπειρία —τουλάχιστον— αξέχαστη.