Duck You Sucker (Κάτω τα κεφάλια)

Το τελευταίο σπαγγέτι-γουέστερν του Sergio Leone αποτελεί η ταινία Duck You Sucker και τελευταία του ταινία για δώδεκα χρόνια, μέχρι να μας δώσει το κύκνειο άσμα του, το Once Upon a Time in America. Στο προσκήνιο έχουμε τον οπορτουνιστή μεξικανό Rod Steiger με την πολυπληθή οικογένειά του και τον ιρλανδό βομβιστή James Coburn που βρίσκεται στο Μεξικό για να βοηθήσει τη μεξικάνικη επανάσταση. Οι δρόμοι τους θα συμπέσουν και θα πορευτούν μαζί στα επικίνδυνα μεξικάνικα εδάφη. Ο Λεόνε θα «παίζει» συνέχεια με το πόσο αταίριαστο δίδυμο είναι, δημιουργώντας κωμικές καταστάσεις που θα εξισορροπούν με τη βία των όπλων και του... δυναμίτη. Μέχρι τη στιγμή που η επανάσταση θα αγγίξει και τον Steiger και θα αναλάβει προσωπική δράση με κύριο σκοπό την εκδίκηση.

Η ταινία έχει αρκετή προϊστορία από πίσω, για το ποιος θα αναλάμβανε τη σκηνοθεσία, ποιοι ηθοποιοί θα πρωταγωνιστούσαν κ.λ.π. και αυτό μάλλον φαίνεται στο τελικό αποτέλεσμα. Έχει τις καλές στιγμές της, έχει τη μουσική του Μορικόνε, αλλά δεν φτάνει στο ελάχιστο τα προηγούμενα αριστουργήματα του Ιταλού σκηνοθέτη. Μάλλον, απευθύνεται μόνο στους θαυμαστές του είδους.

What Did You Do in the War, Daddy?

Όπως αρκετοί σκηνοθέτες, έτσι και ο Blake Edwards είπε να ασχοληθεί με τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Ο σκηνοθέτης όμως επέλεξε την κωμική πλευρά φυσικά και έτσι το 1966 παρουσίασε το Τι έκανες στον πόλεμο μπαμπά;. Ο συγγραφέας του «Εξορκιστή» William Peter Blatty βοήθησε στη συγγραφή του σεναρίου, από μια ιστορία του ίδιου του Edwards. Οι δυο τους είχαν ξανασυνεργαστεί το '64 στη δημιουργία του 2ου ροζ πάνθηρα, το A Shot in the Dark.

Βρισκόμαστε στη Σικελία του '43. Η ταινία μας παρουσιάζει έναν πορωμένο λοχαγό (τον κωμικό Dick Shawn) που αναλαμβάνει από το στρατηγό του ένα μικρό λόχο που είναι εντελώς... χύμα και έχει υπολοχαγό τον James Coburn. Τους αναθέτουν να πάνε να καταλάβουν ένα μικρό ιταλικό χωριό. Με το που φτάνουν εκεί, το ιταλικό στρατιωτικό τμήμα παραδίνεται άνευ όρων. Ή, μάλλον, με έναν όρο: να τους αφήσουν να κάνουν τη γιορτή του χωριού εκείνο το βράδυ και την άλλη μέρα παραδίνονται. Και οι φίλοι μας οι αμερικανοί δέχονται, στέλνοντας ένα υπόμνημα στο στρατηγό ότι συναντήσανε «μια μικρή αντίσταση». Το κρασί ρέει άφθονο, οι γυναίκες είναι χάρμα οφθαλμών και όχι μόνο και ο πορωμένος λοχαγός βρίσκει το δάσκαλό του. Κάπως έτσι κυλάει το πρώτο μισάωρο του έργου. Κυλάει όμως αργά και βαρετά, με όχι και τόσο πετυχημένα αστεία. Τότε όμως, αφού ξημερώσει η επόμενη μέρα, αρχίζει το μπάχαλο: οι στρατιώτες να έχουν ανταλλάξει στολές, να καταφθάνει ένας ταγματάρχης να ελέγξει την κατάσταση, να είναι όλοι με hangover, να αναγκάζονται να κάνουν στα ψέματα ότι πολεμάνε και αυτά είναι μόνον η αρχή. Ο Edwards εδώ βρίσκει ρυθμό και η ταινία κυλάει απίστευτα όμορφα. Σε κάθε ανατροπή στην προδιεγγραμένη πλοκή, ακολουθεί μια άλλη και μετά μιαν άλλη, μη μπορώντας να μαντέψεις τι θα επακολουθήσει. Και όταν σκάσουν μύτη και οι Ναζί, τα πράματα θα εκτροχιαστούν, με απίστευτα κωμικά μπερδέμετα και ακόμα πιο απίστευτα ξεμπερδέματα.

Hell Is for Heroes

Τη δεκαετία του '60 οι πολεμικές ταινίες γνώρισαν μια έξαρση. Είχε περάσει αρκετός χρόνος από το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου και διάφορες, νέες κινηματογραφικές ματιές ήρθαν στο προσκήνιο. Από τις καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες αποτελεί η Hell Is for Heroes που παρουσίασε το 1962 ο Don Siegel. Ωμή βία και ρεαλιστική αναπαράσταση χαρακτηρίζουν το έργο που θέλει μια μικρή διμοιρία φαντάρων να υπερασπίζεται την εμπροσθοφυλακή, απέναντι σε πανίσχυρη στρατιά γερμανών, περιμένοντας να επιστρέψει η μονάδα τους. Για να μην φανεί στους εχθρούς ότι είναι μόνοι τους, σκαρφίζονται διάφορα κόλπα για να παραπλανήσουν τους γερμανούς. Πρώτο όνομα φυσικά ο Steve McQueen, με συμπαραστάτες τον James Coburn και τον τραγουδιστή Bobby Darin (τον οποίο θα δούμε και σε άλλο πολεμικό έργο αργότερα). Ιθύνων νους όμως πίσω από όλο το πρότζεκτ ήταν ο σεναριογράφος Robert Pirosh που είχε υπηρετήσει στο μέτωπο και είναι αυτός που έγραψε το '49 το Battleground του Wellman και δημιούργησε τη σειρά "Combat" ένα χρόνο μετά την Κόλαση για τους ήρωες. Αναμνήσεις από την πρώτη γραμμή πυρός... Περιττό να πω ότι απευθύνεται αποκλειστικά σε αντρικό κοινό το έργο.

Bite the Bullet (Οι αλύγιστοι)

Ένας ιππικός αγώνας-μαραθώνιος 700 μιλίων και πολλών ημερών είναι το θέμα της ταινίας που γύρισε ο παλαίμαχος το 1975 Richard Brooks. Ένας αγώνας εξουθενωτικός τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα ζώα. Μέσα από φαράγγια, ερήμους, έχοντας επιπλέον αντιπάλους την αδυσώπητη φύση αλλά και κακοποιούς που κρύβονται στις ερημιές. Στο παρελθόν, οι στρατιώτες εγχειρίζονταν χωρίς φάρμακα και τους δίνουνε μια σφαίρα να δαγκώσουν για να αντέξουν τον πόνο. Η έκφραση μετά πήρε την έννοια να αποδεχτείς μια δύσκολη κατάσταση και να συνεχίσεις παρά τις δυσκολίες και τα όποια προβλήματα. Βάλε το κεφάλι κάτω και προχώρα. Κάπως έτσι, ο τίτλος της ταινίας Bite the Bullet αφορά όλους τους διαγωνιζόμενους που δεν λένε να σταματήσουν με τίποτα τον αγώνα. Ο φιλόζωος Gene Hackman αναγκάζεται να συμμετάσχει έχοντας άλλους έξι αντιπάλους να αντιμετωπίσει. Και το κάνει με τον πιο χαλαρό τρόπο, προσπαθώντας να εξοικονομήσει δυνάμεις, να φροντίσει το άλογό του αλλά και τους συναθλητές του. Καθώς προχωράει η ταινία, μέσα από τις αντιξοότητες και τις περιπέτειες γνωρίζουμε καλύτερα όλους τους διαγωνιζομένους και βλέπουμε το ποιόν του καθενός. Διαφορετικό γουέστερν, που την εποχή του πέρασε αδιάφορο. Μια ταινία που σήμερα βλέπεται όμως παραπάνω από ευχάριστα, αν προσθέσετε και το ενδιαφέρον καστ (James Coburn, Ben Johnson μεταξύ άλλων) και την πανέμορφη φωτογραφία.