The Southerner (Ο άνθρωπος του νότου)

Οι προσπάθειες ενός παθιασμένου νεαρού αγρότη να φτιάξει τη δική του φάρμα με βαμβάκι. Αντί να δουλεύει σε ένα μεγάλο γαικτήμονα με ένα μικρό μισθό, αποφασίζει να πάρει ένα μικρό κεφάλαιο από ένα φίλο του και βρίσκει ένα καλό χωράφι δίπλα σε ποτάμι. Έτσι μετακομίζει με όλη την οικογένειά του. Θα έχει να αντιμετώπισει τις δυσκολίες της φύσης, την πείνα που θα κάνει τα παιδιά του άρρωστα, αλλά και τη ζήλεια των γειτόνων που δεν θέλουν να τον δουν να προκόβει.

“Ζεστή”, χαλαρών ρυθμών, ανθρώπινα ρεαλιστική, η ταινία The Southerner του Ρενουάρ είναι ίσως η καλύτερη ταινία του από την εποχή που έζησε στην Αμερική. Του απέφερε τη μοναδική υποψηφιότητα για το όσκαρ σκηνοθεσίας. Η ταινία είχε άλλες δύο υποψηφιότητες (για τη μουσική και τον ήχο). Πρωταγωνιστής ο νεαρός Zachary Scott, που τον έχουμε δει κυρίως σε δευτεραγωνιστικούς ρόλους. Τα δικαιώματα της ταινίας έχουν εκπέσει, οπότε μπορείτε να τη βρείτε ελεύθερα στο διαδίκτυο πλέον, π.χ. να τη δείτε στο youtube σε αυτό το σύνδεσμο.

I Know Where I'm Going

"Ξέρω που πηγαίνω" λέει ο τίτλος, αλλά μόνο αυτό δεν συμβαίνει στην κλασική ρομαντική ταινία I Know Where I'm Going του βρετανικού κινηματογραφικού δίδυμου των Powell και Pressburger. Πρόκειται για τη ρομαντική ιστορία ενός κοριτσιού (που υποδύεται η εξαίσια ηθοποιός Wendy Hiller) που αφήνει το Λονδίνο για να παντρευτεί έναν ώριμο πλούσιο (για να μην πω ηλικιωμένο) σε ένα νησί της Σκωτίας. Ταξιδεύει όλη τη χώρα με τρένα και λεωφορεία αλλά λόγω κακοκαιρίας θα αναγκαστεί να παραμείνει σε ένα λιμάνι ακριβώς απέναντι από το νησί του τελικού της προορισμού. Θα κάνει παρέα με τον συνταξιδιώτη της Roger Livesey, ο οποίος θα της γνωρίσει την τοποθεσία, τους ανθρώπους, τα έθιμά τους. Και ο οποίος είναι ο ιδιοκτήτης του νησιού που θέλει να πάει η Hiller. Και ο χρόνος περνάει, ο καιρός δεν φτιάχνει, αρχίζει να τον ερωτεύεται αλλά μέσα στην αγωνία της, αποφασίζει να περάσει τα επικίνδυνα νερά με μία απλή βάρκα. Θα της κάνει το χατήρι ο Livesey και θα οδηγήσει αυτός τη βάρκα. Και θα βρεθούν σε μία μεγάλη ρουφήχτρα της περιοχής με θρυλικές ιστορίες (Corryvreckan). Απλή μεν ρομαντική ταινία, αλλά στα χέρια του βρετανικού κινηματογραφικού δίδυμου η ταινία έχει άλλη δύναμη. Άλλη μία από τις οκτώ κορυφαίες ταινίες που έβγαλαν από το 1941 ως το 1948.

The Thin Man Goes Home (Ο άνθρωπος σκιά στη μικρή πόλη)

Τέσσερα χρόνια από την προηγούμενη ταινία πέρασαν. Δεν ταίριαζε και τόσο μια κωμική ταινία κατά τη διάρκεια του Β' Π.Π., οπότε με το τέλος του δρομολογήθηκε άλλη μια συνέχεια της πετυχημένης σειράς. Κι αυτή τη φορά ο ντετέκτιβ Νικ Τσαρλς, η γυναίκα του Νόρα και το σκυλάκι τους Άστα μπλέκονται σε αστυνομικές περιπέτειες. Και όλα αυτά, όπως λέει ο τίτλος The Thin Man Goes Home, συμβαίνουν στη γενέτειρα του κ. Τσαρλς όταν και εμφανίζεται μετά από χρόνια για να επισκεφθεί τους γονείς του μαζί με τη σύζυγό του. Κανά-δυο πτώματα, μπόλικο μυστήριο, περίεργοι χαρακτήρες και το γνωστό, συζυγικό χιούμορ μπλέκεται στην ιστορία μας, που είναι κι αυτή άξια θέασης όπως και οι προηγούμενες. Παρόλο που αυτή τη φορά ψιλιαστήκαμε τον ένοχο εξ αρχής. Τέλος, θα γίνω βαρετός αν πω πάλι ότι τέτοιες ταινίες δεν φτιάχνονται πια.

Άκουσα ότι θα γυριστεί το ριμέικ των ταινιών το 2013 με τον Τζόνι Ντεπ στο ρόλο του Νικ Τσαρλς. Πόσο αληθεύει και τι αποτέλεσμα θα βγει στην οθόνη, μένει να το δούμε.

Mildred Pierce (Θύελλα σε μητρική καρδιά)

(και λίγα spoilers)
Νουάρ και ψυχολογικό μελόδραμα μεγατόνων από την Warner! Όλες οι αναποδιές και όλα τα βάσανα σε μια μητέρα: νοικοκυρά που χωρίζει από τον σύζυγό της, αναλαμβάνει να συντηρήσει τα δύο της κορίτσια εκ των οποίων το ένα κάνει όνειρα για πλούτη και μεγαλεία, αναλαμβάνει δουλειά ως σερβιτόρα, στήνει αργότερα δικιά της επιχείρηση, γνωρίζεται με πλούσιο γόη και συνάπτει σχέση μόνο και μόνο για να συντηρεί μετά κι αυτόν, πεθαίνει το μικρό της παιδί, πιάνει τη μεγάλη κόρη «στα πράσα» με τον πλούσιο! Αυτός βρίσκεται νεκρός από την αρχή της ταινίας και μεις βλέπουμε την ανάκριση της Κρόφορντ. Μέσω των φλάσμπακ μαθαίνουμε όλη την ιστορία τού πώς φτάσαμε ως εδώ, τη σχέση της με τους άντρες της ζωής, με το μυστήριο του ποιος είναι ο δολοφόνος (whodunit) να πλανάται από την αρχή μέχρι το τέλος.

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη ο (σχεδόν μόνιμος στα έργα της Warner) Michael Curtiz και σε πρώτο ρόλο η ντίβα με τα μεγάλα μάτια Joan Crawford στον ρόλο του τίτλο, της κυρίας Mildred Pierce, αμέσως μετά το διωγμό της από την MGM. Μ’ αυτή την ταινία διέσωσε (για λίγα ακόμα χρόνια) την πτωτική της καριέρα και πήρε το πολυπόθητο όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου. Η ταινία απέσπασε άλλες πέντε υποψηφιότητες: καλύτερης ταινίας, σεναρίου και φωτογραφίας και δύο για δεύτερους γυναικείους ρόλους. Μια παρατήρηση, σ'αυτήν την κατά τ' άλλα καλή ταινία: πώς γίνεται να «ξεχνάει» η πρωταγωνίστρια τόσο γρήγορα το θάνατο ενός μικρού παιδιού; Αν κάποιος δει το τελευταίο μισό έργο δεν θα μάθει ποτέ για την ύπαρξή του.

The House on 92nd Street (Μίστερ Κρίστοφερ)

Άλλο ένα νουάρ έργο από το σκηνοθέτη Henry Hathaway που ασχολήθηκε αρκετά με το είδος τη δεκαετία του '40. Παρουσιάζει την έρευνα του FBI να ανακαλύψει το δίκτυο γερμανών κατασκόπων που μεταφέρει στη ναζιστική Γερμανία κρατικά μυστικά. Όλα γίνονται με τη βοήθεια διπλού πρακτόρου και όλα παρουσιάζονται στο έργο με αρκετά ρεαλιστικό τρόπο, με πολλά εξωτερικά γυρίσματα, κινηματογράφιση σε αληθινές τοποθεσίες του FBI και χρήση αληθινών πρακτόρων στους μικρούς ρόλους. Στα αγγλικά ο τίτλος The House on 92nd Street αναφέρεται στο σπίτι που έχει στήσει το στρατηγείο της η ομάδα των γερμανών πρακτόρων ενώ ο Μίστερ Κρίστοφερ (του ελληνικού τίτλου) είναι το άγνωστο πρόσωπο που διοικεί την ομάδα και δεν τον γνωρίζει ούτε η ίδια η ομάδα. Η ταινία είναι γεμάτη με πατριωτικά μηνύματα, γραφικούς χαρακτήρες (ξεχωρίζει ο πολύς καλός καρατερίστας Lloyd Nolan στο ρόλο του διευθυντή του FBI), προβλέψιμη εξέλιξη και με μια voice-over αφήγηση που εξηγεί και αναλύει τα πάντα. Έχει όμως ενδιαφέρων να παρακολουθήσετε τις αναχρονιστικές τεχνικές και τα τρικ των κατασκόπων όπως επίσης και την εσωτερική λειτουργία του ίδιου του FBI με τους μυριάδες υπαλλήλους του.

Hangover Square (Ο στραγγαλιστής των γυναικών)

Ο ελληνικός τίτλος «Ο στραγγαλιστής των γυναικών» είναι το θέμα της βρετανικής ταινίας του γερμανικής καταγωγής σκηνοθέτη John Brahm. Ο αγγλικός, Hangover Square, είναι το όνομα της πλατείας στην οποία ζει ο πρωταγωνιστής μας, συνθέτης μουσικής στο επάγγελμα, Laird Cregar. Για τον οποίο μαθαίνουμε με το καλημέρα το πρόβλημα που έχει· κενά μνήμης που δημιουργούνται από αδιευκρίνιστο λόγο και τον ωθούν σε δολοφονικές ενέργειες. Με ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, πολύ καλή αναπαράσταση του ομιχλώδους Λονδίνου στις αρχές του 20ου αιώνα (εποχή του γκαζιού!), πολύ καλή ασπρόμαυρη φωτογραφία και εμπνευσμένη μουσική από τον Bernard Herrmann, το μελόδραμα δίνει θέση στο θρίλερ και τούμπαλιν. Η γυναίκα (η νεαρή Linda Darnell που είδαμε σε αρκετά εργάκια τη δεκαετία του '40) που θα μπει στη ζωή του και θα τον εκμεταλλευτεί για να της γράψει μερικά ποπ τραγουδάκια και μετά θα τον «φτύσει», θα είναι ο καταλύτης που θα οδηγήσει στην εκτράχυνση της κατάστασής του. Στο έργο θα δούμε επίσης το γιατρό της αστυνομίας (που υποδύεται ο George Sanders) να προσπαθεί να συνδέσει την ασθένεια του Cregar με τους φόνους στο Λονδίνο, την παρουσίαση του συμφωνικού έργου του Cregar μέσα στις φλόγες αλλά και την γιορτή του Γκάι Φωξ (remember, remember, the 5th of November).

Η ταινία αποτελεί τη δεύτερη συνεργασία του σκηνοθέτη με τους Cregar και Sanders μετά το The Lodger. Αποτελεί όμως και την τελευταία ταινία του επιβλητικού Cregar, ο οποίος πέθανε από καρδιακή ανακοπή μετά το τέλος των γυρισμάτων, αποτέλεσμα της υπερβολικής δίαιτας στην οποία είχε επέλθει για να χάσει κιλά και να είναι πιο εμφανίσημος ως πρωταγωνιστής. Ήταν μόλις 31 χρονών.

My Name Is Julia Ross (Ο πύργος του μαρτυρίου)

Η νεαρή και άνεργη Julia Ross βρίσκει επιτέλους δουλειά γραμματέως σε μια πλούσια οικογένεια. Αυτό που δεν περιμένει όμως είναι να ξυπνήσει από έναν λήθαργο και να ανακαλύπτει ότι είναι παγιδευμένη στην απομακρυσμένη εξοχική βίλα τους και όλοι να της συμπεριφέρονται ότι είναι η τρελή σύζυγος του πλούσιου γιου. Υπομένει για λίγο αυτή την τρέλα, αλλά βλέπει ότι δεν μπορεί να ξεφύγει, ούτε να βγάλει άκρη σ'αυτή την υπόθεση. Φοβάται ότι σταδιακά θα οδηγηθεί στην τρέλα, καθώς φωνάζει My Name Is Julia Ross αλλά δεν βρίσκει απόκριση. Ο Joseph Lewis σκηνοθετεί υποδειγματικά αυτό το φευγάτο και αρκετά πρωτότυπο για την εποχή σενάριο, παρουσιάζοντας τελικά ένα πολύ ωραίο εργάκι 65 λεπτών, παρόλο που μπορείτε εύκολα να υποψιαστείτε το μυστικό της πανούργας οικογένειας. Ο κύριος Lewis αποδεικνύεται μαέστρος στο είδος και παραδίδει μαθήματα σκηνοθετικής οικονομίας. Από τα b-movies της εποχής, που δεν περιμένεις να έχουν τέτοιο αποτέλεσμα. Η αναπάντεχη επιτυχία έδωσε την άνεση στον Lewis να ασχοληθεί με περισσότερα νουάρ έργα.

And Then There Were None (Οι δέκα μελλοθάνατοι)

Το διάσημο βιβλίο της Άγκαθι Κρίστι που κυκλοφόρησε στη Βρετανία το 1939 με τον τίτλο «Δέκα μικροί νέγροι» έγινε για πρώτη φορά ταινία το 1945 από τον γάλλο René Clair σε χολιγουντιανά στούντιο. Σημειώστε ότι για λόγους... ευαισθησίας το βιβλίο τιτλοφορήθηκε στην Αμερική αρχικά ως «Δέκα μικροί ινδιάνοι» και κατόπιν με τον τίτλο And Then There Were None, όπως και έμεινε. Κάποια βασικά στοιχεία για τους χαρακτήρες και κάποια ονόματα διαφέρουν από το βιβλίο, για να μην υπάρχουν προβλήματα με τον κώδικα Χέιζ, αλλά αυτό μειώνει σε... ενοχές τους χαρακτήρες για κάποια από τα αδικήματά τους. Το κυριότερο όμως είναι ότι το εκπληκτικά απρόβλεπτο και τρομαχτικά απαισιόδοξο τέλος του βιβλίου είναι παντελώς αλλαγμένο στην ταινία μας, έτσι ώστε δεν ταιριάζει ούτε με τον τίτλο της! Χολιγουντιανό φινάλε με όλη τη σημασία της λέξεως. Παρά ταύτα, η ταινία παρακολουθείται με ενδιαφέρον, είναι περισσότερο διασκεδαστική παρά τρομαχτική και υπάρχει ένα μυστήριο για το ποιος έχει οργανώσει το όλο σκηνικό. Ο Clair κρατάει την ταινία σε γρήγορο ρυθμό και εμάς στη θέση μας χωρίς να πατήσουμε το fast forward. Πλουσιότατο καστ με τους παλαίμαχους Walter Huston, Barry Fitzgerlad και Roland Young να ξεχωρίζουν. Το περίεργο πάντως είναι ότι με τόσους φόνους οι χαρακτήρες ελάχιστα δείχνουν να φοβούνται για τη ζωή τους, αλλά αυτό δεν μπορώ να το σχολιάσω καθώς δεν έχω βρεθεί σε ανάλογη περίσταση!

Leave Her to Heaven (Ας την κρίνει ο Θεός)

Ένα χρόνο μετά την επιτυχία της Λάουρας, η πανέμορφη Gene Tierney πρωταγωνιστεί στο έγχρωμο μελόδραμα με γερές δόσεις νουάρ Leave Her to Heaven, στο ρόλο ενός κακομαθημένου πλουσιοκόριτσου με βαθειά ψυχολογικά προβλήματα που θα βγουν στην επιφάνεια πολύ αργά. Θα ερωτευτεί και θα παντρευτεί έναν συγγραφέα, αλλά με την αρρωστημένη ζήλεια της θα κάνει τη ζωή δύσκολη σ'αυτόν και την οικογένειά της, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που θα οδηγηθεί σε ακραίες και εγκληματικές ενέργειες.

Πρόκειται για την ταινία στην οποία η Tierney κέρδισε τη μοναδική υποψηφιότητα για βραβείο όσκαρ στην καριέρα της. Συμπρωταγωνιστής της και θύμα όλων των περιστάσεων ο νεαρός Cornel Wilde, ο οποίος δεν φαντάζει και η καλύτερη επιλογή για το ρόλο. Δίπλα τους η εύθραυστη Jeanne Crain και ο Vincent Price σε μικρό ρόλο ενός αντιπαθητικού (τι άλλο;) δικηγόρου και πρώην της Tierney. Η ταινία είχε άλλες τρεις υποψηφιότητες και κέρδισε μόνο αυτό της έγχρωμης φωτογραφίας για τα υπέροχα τοπία του Μέιν, της Αριζόνα, των λιμνών της Καλιφόρνια και αλλού.

Blithe Spirit (Πονηρό πνεύμα)

Ο Rex Harrison είναι χήρος από την πρώτη του γυναίκα και ξαναπαντρεμένος. Διοργανώνει ένα περίεργο σουαρέ με ένα φιλικό ζευγάρι και μία μέντιουμ, την οποία θέλουν να διακωμωδήσουν και να πάρει ιδέες για να γράψει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Μόνο που τελικά θα έρθει από το υπερπέραν η πρώην του γυναίκα, την οποία θα βλέπει μόνο αυτός και θα κάνει τη ζωή του ζευγαριού άνω-κάτω. Αυτό είναι εν ολίγοις το έργο Blithe Spirit που σκηνοθέτησε ο David Lean το 1945 και ήταν βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό του Noel Coward. Πρόκειται για μια κωμωδία της οποίας το φανταστικό στοιχείο δίνει την ευκαιρία στον Coward να παίξει με τις συζυγικές σχέσεις και να γράψει απίστευτους διαλόγους και ατάκες. Οι παρεξηγήσεις και οι συζυγικές ζήλιες δίνουν και παίρνουν και οι λίγες πινελιές μαύρου χιούμορ εμπλουτίζουν περισσότερο το κλασικό αυτό έργο. Ο μετέπειται σκηνοθέτης Ronald Neame βοήθησε τον Lean στη συγγραφή του σεναρίου, ο Coward έδωσε και τη φωνή του για μια μικρή αφήγηση, ο Rex Harrison έχει το τυπικό βρετανικό στυλ, αλλά η Margaret Rutherford είναι αυτή που ξεχωρίζει ως μέντιουμ με την ανεπανάληπτη σπιρτόζικη ερμηνεία της. Η ταινία κέρδισε ένα όσκαρ για τα ειδικά εφέ.

A Tree Grows in Brooklyn

Η πρώτη ταινία που ανέλαβε να σκηνοθετήσει ο Elia Kazan το 1945 είναι ένα μελόδραμα, φουλ σε συγκίνηση, πόνο και δάκρυα (φροντίστε να έχετε πολλά μαντήλια). Φανταστείτε κάτι σε... Ξανθόπουλο. Εντάξει, υπερβάλλω λίγο. Είναι μια καλοφτιαγμένη παραγωγή με κανένα μεγάλο όνομα της εποχής και σχετικά μεγάλη διάρκεια (δύο ώρες και κάτι ψιλά). Παρακολουθούμε τους μόχθους μια φτωχής, τετραμελούς οικογένειας να επιβιώσει στο Μπρούκλιν των αρχών του περασμένου αιώνα, μέσα από την οπτική γωνία της μικρής κόρης. Ο μπαμπάς δουλεύει σερβιτόρος, η μάνα καθαρίζει σκάλες και τα δύο μικρά (κόρη και γιος) μαζεύουν ψιλά που βρίσκουν στο δρόμο, όταν δεν έχουν σχολείο. Το κοριτσάκι όμως έχει μεγάλη όρεξη για διάβασμα και μάθηση και επίσης έχει μεγάλη φαντασία, κάτι που της έχει εμφυσήσει ο πατέρας της, παραμυθάς με την καλή έννοια, ο οποίος προσπαθεί να μεταδώσει χαρά σε όλους τους γύρω του, συγγενείς, γνωστούς και αγνώστους. Η ιστορίας του Δέντρου που φυτρώνει στο Μπρούκλιν θα έχει πολλά σκαμπαναβέσματα, πολλές λύπες αλλά και λίγες χαρές. Στο τέλος θα καταλάβουν ότι μπορούν κουτσά-στραβά να επιβιώσουν. Το θέμα όμως είναι πώς θα παραμείνουν αγαπημένοι και ευτυχισμένοι μέσα στην απλή καθημερινότητά τους. Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου στον πατέρα James Dunn και ειδικό βραβείο ερμηνείας για τα δύ παιδιά. Αποτέλεσε την ουσιαστική αφετηρία της καριέρας της Dorothy McGuire, η οποία πήρε αυτό το ρόλο επειδή η πρώτη επιλογή, η Gene Tierney, έμεινε έγκυος και εγκατέλειψε.

Dead of Night (Μάντεψε ποιον θα σκοτώσουν απόψε)

Κλασική ταινία των βρετανικών Ealing Studios, η ταινία Dead of Night του 1945 με τα χρόνια απέκτησε cult υπόσταση. Πρόκειται ουσιαστικά για μια συρραφή πολλών φανταστικών ιστοριών από διάσημους συγγραφείς όπως ο H. G. Wells, ο E.F. Benson, ο John Baines και Angus MacPhail (με τους δύο τελευταίους να επιμελούνται το σενάριο). Η ιστορία μας ξεκινάει με έναν αρχιτέκτονα ο οποίος πηγαίνει σε ένα εξοχικό να συναντήσει κάποιους πελάτες και με το που φτάνει και τους βλέπει δέχεται το πρώτο σοκ. Αφού συνέρχεται —και τους γνωρίζει για πρώτη φορά— εξηγεί στους παρευρισκόμενους ότι τους έχει δει όλους σε ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο με απρόβλεπτη κατάληξη. Μετά και την αρχική έκπληξη των παρευρισκομένων, αρχίζουν όλοι να αφηγούνται από μια φανταστική ιστορία που άκουσαν ή έζησαν. Αυτές είναι (σε ελεύθερη μετάφραση) το «Χριστουγεννιάτικο πάρτι» και η «Κούκλα του εγγαστρίμυθου» (σκηνοθετημένα από τον Alberto Cavalcanti), «Η ιστορία με το γκολφ» (η πιο κωμική από όλες σκηνοθετημένη από τον Charles Crichton), «Ο οδηγός της νεκροφόρας» (από τον Basil Dearden) και «Ο στοιχειωμένος καθρέφτης» (από τον Robert Hamer). Θες-δε-θες, η ταινία σε εγκλωβίζει στη μεταφυσική της ατμόσφαιρα, στο μείγμα ψυχανάλυσης και τρόμου, αποτελώντας τη μεγαλύτερη επιρροή για μελλοντικές ταινίες και σειρές (λέγε με και Twilight Zone).

Les Enfants du Paradis (Τα παιδιά του παραδείσου)

Η γαλλική λέξη "paradis" μεταφράστηκε παράδεισος στα ελληνικά (και ομοίως "paradise" στα αγγλικά) αλλά η λέξη χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον εξώστη, εκεί όπου ανέβαιναν και κάθονταν τα παιδιά που δεν είχαν την οικονομική άνεση να δουν θέατρο, στις φθηνές θέσεις αλλά έχοντας και απαιτήσεις από το θέαμα, για τους οποίους οι ηθοποιοί έδιναν όλο τους το είναι ώστε «να τους κερδίσουν»! Όπως και να'χει, η τρίωρης διάρκειας ταινία του Marcel Carné Τα παιδιά του παραδείσου είναι λιγάκι δύσκολο να την περιγράψεις, γιατί θα χρειαστούν πάνω από δύο σελίδες. Κυκλοφόρησε το 1945 και διαφημίστηκε ως η γαλλική απάντηση στο Όσα παίρνει ο άνεμος. Πενήντα χρόνια μετά, ψηφίστηκε από τους Γάλλους ως η καλύτερη γαλλική ταινία όλων των εποχών. Αυτό που μπορούμε εμείς να πούμε —για όσους δεν την έχουν δει— είναι ότι η ταινία διαδραματίζεται γύρω στα 1840 και περιστρέφεται γύρω από τη ζωή της ηθοποιού Garance (που υποδύεται η σπουδαία ηθοποιός Arletty) και τους έρωτες της με έναν κλέφτη, έναν μίμο (τον απίθανο Jean-Louis Barrault που κλέβει δικαίως την παράσταση) και έναν αριστοκράτη, τις ίντριγκες που λαμβάνουν χώρα και τις επιπτώσεις που έχουν στους ίδιους και στους οικείους τους. Σημειώστε το γεγονός ότι οι χαρακτήρες των τεσσάρων αντρών βασίστηκαν σε αληθινά πρόσωπα του 19ου αιώνα.

Detour

Γυρισμένο σε έξι μόλις μέρες, με προϋπολογισμό κάτι λιγότερο από $200.000, με πολύ προχειρότητα και πολύ voice-over αφήγηση, η ταινία Detour του 1945 είναι —αν μη τι άλλο— ένα χαρακτηριστικό b-movie της εποχής. Είναι όμως και μία film-noir ταινία που έχει αποκτήσει έκτοτε έντονο cult χαρακτήρα. Μέσα σε 67 λεπτά βλέπουμε πώς η ζωή ενός ανθρωπάκου με ταλέντο (πιανίστας στην επαρχία) θα πάρει τη λάθος «παράκαμψη» που θα τον βγάλει «εκτός πορείας». Μια διαδρομή απόλυτου πεσιμισμού. Με τόσο χαμηλό μπάτζετ, ο σκηνοθέτης Edgar Ulmer συμπεριέλαβε αρκετές σκηνές από τη διαδρομή Νέα Υόρκη-Λος Άντζελες χρησιμοποιώντας το ίδιο φιλμ ανάποδα και αυτό το καταλαβαίνεις σε ορισμένες σκηνές βλέποντας τους οδηγούς και το τιμόνι να είναι ανάποδα, λες και είναι... Άγγλοι! Και μιας και βρισκόμαστε στη δεκαετία του '40, η επιτροπή λογοκρισίας δεν θα άφηνε να περάσει η ταινία με τους φόνους χωρίς τιμωρία, εξ ου και το συγκεκριμένο φινάλε που επέλεξε ο σκηνοθέτης.

Μπορείτε να τη δείτε (ή και να την κατεβάσετε) ολόκληρη στο ίδερνετ-αρκάιβ, μιας και τα δικαιώματά της έχουν εκπέσει!

The Lost Weekend (Χαμένο Σαββατοκύριακο)

Μετά την επιτυχία της ταινίας Double Indemnity, ο Billy Wilder είχε την άνεση να γυρίσει όποια ταινία ήθελε. Και η επόμενη ταινία του ήταν το 1945 το The Lost Weekend, η πρώτη σοβαρή, χολιγουντιανή ματιά στο πρόβλημα του αλκοολισμού.

Ο Ray Milland δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας υποδυόμενος έναν επίδοξο συγγραφέα, ο οποίος πιστεύει ότι με το αλκοόλ γίνεται πιο δημιουργικός. Στην πραγματικότητα, ο ήρωας μας δεν μπορεί να αντέξει το συγγραφικό μπλοκάρισμα και επιδίδεται σε απίστευτη κατανάλωση ουισκιού με σκοπό να... ξεμπλοκάρει. Στο ομώνυμο βιβλίο όμως του Charles R. Jackson —στο οποίο βασίστηκε η ταινία— ο ήρωας μας έγινε αλκοολικός επειδή δεν μπορούσε να παραδεχτεί την ομοφυλοφιλία του· ένα θέμα που, όπως καταλαβαίνετε, αφαιρέθηκε (σχεδόν) ολοκληρωτικά απ' την ταινία. Ο Wilder απ' την πλευρά του χρησιμοποιεί υπερβολικά κοντινά πλάνα (close-ups) για να τονίσει τον ξεπεσμό του πρωταγωνιστή, πολλές σκηνές της Νέας Υόρκης σε ντοκιμαντερίστικο και εξπρεσσιονιστικό στυλ, δημιουργώντας μια δυνατή, ρεαλιστική ταινία. Δικαίως η ταινία απέσπασε τα βραβεία Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και α' ανδρικού ρόλου και μοιράστηκε (αναδρομικά) το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες με μπόλικες άλλες.