Double Indemnity

Ξεκινάμε καταρχάς με το μεταφρασμένο τίτλο: Double indemnity = με διπλή ταυτότητα! Μπέρδεψαν μάλλον το identity (ταυτότητα) με το indemnity (αποζημίωση). Εντάξει, λογικό είναι να μπερδευτείς, θα πείτε... αν είσαι άσχετος! Υπάρχει και μια πιο παλιά μετάφραση του τίτλου: κολασμένη αγάπη. Αυτό μάλιστα, είναι πιο κοντά στην υπόθεση μας! Η οποία θέλει έναν ασφαλιστή να γνωρίζεται με μια ωραία και τσαχπίνα κυρία, να ερωτεύονται και μετά να σχεδιάζουν να δολοφονήσουν τον άντρα της κυρίας για να εισπράξουν τις αποζημιώσεις (διπλή παρακαλώ, όπως λέει ο τίτλος, αν πεθάνει σε ατύχημα).

Η ταινία —όπως αποδείχθηκε αμέσως, με το που πρωτοπροβλήθηκε το 1944— δημιουργήθηκε από τα καλύτερα υλικά: βασίστηκε σε μια πολύ καλή νουβέλα του James Cain, το οποίο έγινε σενάριο από τον ίδιο τον Billy Wilder και τον συγγραφέα Raymond Chandler, μουσική από τον Miklós Rózsa και τους ηθοποιούς Barbara Stanwyck, Fred MacMurray, Edward G. Robinson στην καλύτερη τους στιγμή! Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία του αρχετυπικού film-noir· η ταινία που έγινε το μέτρο σύγκρισης για όλες τις επόμενες! Περιττό να αναφερθούμε στην εκπληκτική σκηνοθεσία, στα ευρύματα για να περάσει ο Wilder, από τη λογοκρισία της εποχής, τον εν ψυχρώ φόνο και σεξ επί της οθόνης. Περιττό να αναφερθούμε στη χημεία των πρωταγωνιστών ή στις απίστευτες ατάκες που εξαπολύουν. Περιττό να συνεχίσω να γράφω για αυτήν την ταινία που έχουν ειπωθεί και γραφεί τόσα πολλά. Απλά δείτε την (και όσοι την έχουν/έχουμε ήδη δει, ευκαιρία να την ξαναδείτε/δούμε)!