Ριφιφί

Το φιλμ-νουάρ γνώρισε μεγάλες δόξες και στο γαλλικό κινηματογράφο. Μία από τις καλύτερες ταινίες είναι και η ταινία του 1955 Du Rififi chez les Hommes (κοινώς το Ριφιφί), σε σκηνοθεσία του «δικού μας» Jules Dassin, λίγο μετά τη φυγή του από την Αμερική (λόγω Μακαρθισμού) και λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα (λόγω Μελίνας Μερκούρη).

Πέρα από την κλασική πια σκηνή της ληστείας (30 λεπτά με σχεδόν καθόλου διάλογο), η ταινία φέρνει ουσιαστικά στο προσκήνιο τους δεσμούς φιλίας μιας ομάδας κακοποιών και το πώς αυτοί οι δεσμοί μπορούν να έχουν τραγική κατάληξη, ακόμα και ύστερα από μια πετυχημένη ληστεία. Για την εμπνευσμένη σκηνοθετική γραφή, ο Ντασέν κέρδισε το Βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ των Καννών. Διαβάστε, επίσης, την άποψη του Martin Scorsese για την ταινία (που τα λέει καλύτερα από μένα): Μέσα στην παράδοση του γαλλικού αστυνομικού μυθιστορήματος, ο Ντασέν δημιουργεί κάτι σαν αρχέτυπο για ένα ολόκληρο κινηματογραφικό είδος. Ο τρόπος που χρησιμοποίησε το μουσικό μοτίβο, για να δημιουργήσει ύφος και ατμόσφαιρα, ήταν επαναστατικός. Η σεκάνς της ληστείας —εντελώς βουβή, εκτός από κάποιους σποραδικούς φυσικούς ήχους— είναι μια από τις κλασικές του σασπένς. Και σκεφτείτε ότι ήταν μια δουλειά που ο Ντασέν ασχολήθηκε για βιοποριστικούς λόγους.