Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει: Saboteur

Σαμποτέρ: μια ταινία την οποία είχα εντελώς παρεξηγημένη, χωρίς να την έχω δει. Και αυτό διότι την είχα τοποθετήσει –στο μυαλό μου πάντα– στις προπαγανδιστικές ταινίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Καταλάβατε τι σκεφτόμουν: αμερικανιά, εξύψωση εθνικού φρονήματος και τα λοιπά. Έτσι συνέχεια την άφηνα και την είδα τελικά τις προάλλες, τελευταία από όλες τις ταινίες του αγαπητού Χίτσκοκ. Αλλά τελικά την πατήσαμε! Γιατί μπορώ πλέον να πω ότι αποτελεί μια από τις πιο έξυπνες δημιουργίες του... δημιουργού. Η ταινία περιέχει τα γνωστά μοτίβα του Χίτσκοκ και μοιάζει στα σημεία με την αγγλική Τα 39 σκαλοπάτια. Ξέρετε, κυνηγητό, η κοπέλα που δεν πιστεύει στην αθωώτητα του ήρωα (αλλά μετά τον ερωτεύεται), μπλέξιμο με χειροπέδες, άνθρωποι κρεμασμένοι σε ψηλά κτίρια/μνημεία και τα λοιπά.

Ο πόλεμος πάντως είναι το πρόσχημα μόνο ώστε να δημιουργηθούν οι «κατάλληλες» συνθήκες ώστε να παγιδευτεί ο ήρωάς μας (Robert Cummings) και να αρχίσει το διπλό κυνηγητό· οι αρχές να κυνηγάνε τον πρωταγωνιστή και αυτός να ψάχνει τον αληθινό δράστη. Και όσον αφορά τις αμερικανιές; Σε μια στιγμή βγάζει έναν πύρινο λόγο ο ήρωάς μας, γιατί, όπως και να το κάνουμε, είμαστε στη μέση του πολέμου· 1942 γαρ. Αλλά παρά ταύτα, οι κακοί είναι Αμερικανοί και τα ιθύνοντα μυαλά τελικά διαφεύγουν στο εξωτερικό. Το κακό δεν θριαμβεύει, αλλά δεν χάνει τον πόλεμο (ακόμα).
Αρκετές σημαντικές σκηνές, αν όχι σκηνές ανθολογίας, περιέχει η ταινία όπως το κυνηγητό μέσα στο σινεμά την ώρα προβολής ταινίας, με τους χαρακτήρες στο σελιλόιντ να περιγράφουν με τις ατάκες τους τις αντιδράσεις και την ψυχολογία του διωκόμενου! Κάτι ανάλογο έκανε ο Χιτς και στο βρετανικό Σαμποτάζ του 1936. Επίσης, η ταινία βρίθει από συμβολισμούς με σημαντικότερη τη χρήση του Αγάλματος της Ελευθερίας στην τελική σκηνή. Ειδικότερα, η στιγμή που ο σαμποτέρ κρύβεται μέσα στο Άγαλμα, συμβολίζει (όπως λένε οι αναλυτές του έργου του Χιτς) το γεγονός ότι οι κατάσκοποι κρύβονται εύκολα κάτω από το πέπλο της ελευθερίας. Εξήντα πέντε χρόνια μετά, οι συγκρίσεις με τους σύγχρονους κατασκόπους αποκλείονται. Παρόλο αυτά, η ταινία παραμένει φρέσκια και αξίζει η θέασή της (ακόμα και από αυτούς που δεν αντέχουν τις... ασπρόμαυρες ταινίες).