Το φιλί του δολοφόνου: Καταρχάς, να πούμε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τη δεύτερη μεσαίου μήκους ταινία του Stanley Kubrick (μετά το αποτυχημένο Fear and Desire του '53) και η δεύτερη (και τελευταία) που είναι σε σενάριο του ιδίου. Όλες οι υπόλοιπες δημιουργίες του ήταν διασκευές μυθιστορημάτων.
Η ιστορία μας εδώ θέλει έναν αποτυχημένο μποξέρ να περιμένει σε μια πλατφόρμα τρένου να έρθει η ώρα του για να φύγει και να θυμάται (μέσω φλας-μπακ) τα γεγονότα που τον οδήγησαν ως εκεί. Αποτυχημένος ως μποξέρ, κυνηγημένος από τον υπόκοσμο εξαιτίας μιας τραγουδίστριας, η ταινία έχει όλα τα κλασικά στοιχεία των film-noir, αλλά -να πούμε την αλήθεια- αν το όνομα του Kubrick δεν γινόταν γνωστό αργότερα στην πορεία, αυτή η ταινία θα θεωρούνταν τεράστιο b-movie! Και θα ήταν πολύ βαρετή, αν δεν διασώζονταν από τη σκηνοθετική ματιά του νεαρού Kubrick και κυρίως από το κυνηγητό του τελευταίου 10λέπτου και τη μάχη στην αποθήκη με τις κούκλες. Αυτή η μάχη με τσεκούρι και πέλεκυ με έκανε να σκεφτώ ότι αυτή μπορεί να ήταν η διατριβή του Kubrick για να αναλάβει αργότερα τον Σπάρτακο!
Να προσθέσω ότι μου έφερε λίγο στο μυαλό τον Μπρους Γουίλις και Pulp Fiction (καθώς και εδώ έχουμε μποξέρ που τον κυνηγάει ο υπόκοσμος); Όλα αυτά εδώ όμως εν έτη 1955.
Η ιστορία μας εδώ θέλει έναν αποτυχημένο μποξέρ να περιμένει σε μια πλατφόρμα τρένου να έρθει η ώρα του για να φύγει και να θυμάται (μέσω φλας-μπακ) τα γεγονότα που τον οδήγησαν ως εκεί. Αποτυχημένος ως μποξέρ, κυνηγημένος από τον υπόκοσμο εξαιτίας μιας τραγουδίστριας, η ταινία έχει όλα τα κλασικά στοιχεία των film-noir, αλλά -να πούμε την αλήθεια- αν το όνομα του Kubrick δεν γινόταν γνωστό αργότερα στην πορεία, αυτή η ταινία θα θεωρούνταν τεράστιο b-movie! Και θα ήταν πολύ βαρετή, αν δεν διασώζονταν από τη σκηνοθετική ματιά του νεαρού Kubrick και κυρίως από το κυνηγητό του τελευταίου 10λέπτου και τη μάχη στην αποθήκη με τις κούκλες. Αυτή η μάχη με τσεκούρι και πέλεκυ με έκανε να σκεφτώ ότι αυτή μπορεί να ήταν η διατριβή του Kubrick για να αναλάβει αργότερα τον Σπάρτακο!
Να προσθέσω ότι μου έφερε λίγο στο μυαλό τον Μπρους Γουίλις και Pulp Fiction (καθώς και εδώ έχουμε μποξέρ που τον κυνηγάει ο υπόκοσμος); Όλα αυτά εδώ όμως εν έτη 1955.
3 σχόλια:
Το είχα δει κάποτε στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Συμφωνώ με αυτά που λες γενικά αλλά δεν νομίζω ότι προλαβαίνει να γίνει βαρετη, άσχετα με το τελευταίο δεκάλεπτο
Και καλή επιτυχία στο νέο καθαρά κινηματογραφικό σου Blog!
Ευχαριστώ για τους σχολιασμούς και εύχομαι... καλή περιήγηση!
Δημοσίευση σχολίου