Άλλη μια διασκευή του μικρού διηγήματος του Ernest Hemingway, η πλοκή της οποίας θυμίζει έντονα την εκδοχή του 1946 με τον Burt Lancaster. Εδώ όμως, η ταινία The Killers επικεντρώνεται στους δολοφόνους, καθώς αυτοί είναι που ψάχνουν να βρουν την άκρη στο «μίτο της Αριάδνης», το κλεμμένο εκατομμύριο δηλαδή, σε αντίθεση με την προηγούμενη ταινία. Και, ταυτόχρονα, να μάθουν γιατί το θύμα τους, ο Cassavetes, «έκατσε» να πεθαίνει και δεν το έσκασε να σώσει τη ζωή του. Η ταινία έχει περισσότερη δράση από την παλιότερη (πολύ αυτοκίνητο!), καθώς στο τιμόνι της σκηνοθεσίας είναι ο Don Siegel, γνώστης του είδους, αλλά έχει και όλα τα κλασικά στοιχεία: τη μοιραία γυναίκα-αράχνη, καιροσκόπους χαρακτήρες, προδοσίες και δολοπλοκίες. Ο δολοφόνος Lee Marvin είναι φυσικά όλα τα λεφτά και ο Cassavetes στο ρόλο του μοιραίου έτσι όπως τον περιμέναμε. Εντύπωση όμως μας προκάλεσε η εμφάνιση του μετέπειτα προέδρου Ronald Reagan στο ρόλο του κακού της υπόθεσης (ή ενός από τους κακούς, αν θέλετε). Αυτή, μάλιστα, αποτέλεσε την τελευταία ταινία που συμμετείχε, καθώς μετά αφοσιώθηκε στην πολιτική του καριέρα. Εντάξει, δεν μπορούμε να πούμε ότι το σινεμά έμεινε ζημιωμένο!
Ψάχνοντας (δηλαδή βλέποντας) όχι και τόσο γνωστές ταινίες (κυρίως παλιές). Και ευκαιρία να θυμηθούμε (ή να γνωρίσουμε) κάποιες κλασικές!
Σάββατο 30 Μαΐου 2009
The Killers (Οι 5 δολοφόνοι)
Τάδε έφη zisis at 10:50
Labels: 1964, Angie Dickinson, Don Siegel, John Cassavetes, Lee Marvin
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Ταινιάρα, τί να λέμε τώρα, τα αυτονόητα;;;
Δημοσίευση σχολίου