Ψάχνοντας (δηλαδή βλέποντας) όχι και τόσο γνωστές ταινίες (κυρίως παλιές). Και ευκαιρία να θυμηθούμε (ή να γνωρίσουμε) κάποιες κλασικές!

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

Przypadek (Η τύχη/Blind Chance)

Η ταινία Przypadek του μεγάλου πολωνού σκηνοθέτη γυρίστηκε το 1981 αλλά απαγορεύτηκε από την Λογοκρισία των Αρχών της Πολωνίας. Κυκλοφόρησε τελικά επισήμως το Μάιο του 1987 στο φεστιβάλ των Καννών. Γνωστός στο ευρύ κοινό ο Kieslowksi από την τριλογία των χρωμάτων και τη διπλή ζωή της Βερονίκ, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια σχετικά άγνωστη ταινία αλλά μια από τις καλύτερες ταινίες του μέσα από την δεκαετία του '80. Όπως βλέπουμε και στην αφίσα, ο πρωταγωνιστής Βίτεκ τρέχει για να προλάβει το τρένο. Από αυτό το απλό περιστατικό θα δημιουργηθούν τρεις διαφορετικές ιστορίες. Τρεις ιστορίες που η κάθε μία θα διαμορφώσει εντελώς διαφορετικά την εξέλιξη της ζωής του πρωταγωνιστή. Στην πρώτη εκδοχή ο Βίτεκ καταφέρνει να ανέβει στο τρένο. Εκεί γνωρίζει κάποιον κομμουνιστή που τον παροτρύνει να γραφτεί στο κόμμα... Στη δεύτερη εκδοχή δεν προλαβαίνει το τρένο και έρχεται σε σύγκρουση με έναν ελεγκτή εισιτηρίων, γεγονός που οδηγεί στη σύλληψή του... Στην τρίτη εκδοχή ο Βίτεκ αφού έχει χάσει το τρένο συναντά τυχαία μια συμφοιτήτριά του. Αυτή η συνάντηση στέκεται αφορμή για να συνεχίσει τις σπουδές που είχε παρατήσει...

Μέσα στην ταραχώδη περίοδο της Πολωνίας κατά τη δεκαετία του '70, ο Κισλόφκσι ασχολείται με το αγαπημένο του θέμα της τύχης/μοίρας και πώς αυτό επηρεάζει τον άνθρωπο, τις επιλογές που παίρνει στην πορεία της ζωής του και τις διαδρομές που θα ακολουθήσει. Οι τρεις ιστορίες όμως συγκλίνουν προς ένα κοινό τέλος κι αυτό είναι ένα ταξίδι στο Παρίσι. Το τέλος μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό και το μυαλό σε εγρήγορση. Φυσικά, υπάρχει έντονα η καυστική κριτική ματιά για την πολωνική κοινωνία σε όλα τα επίπεδα, όπως υπάρχει έντονα και η εξερευνητική ματιά του σκηνοθέτη στην ψυχολογία του πρωταγωνιστή. Μπορεί να σας φέρει στο μυαλό το Sliding Doors και Τρέξε, Λόλα Τρέξε, αλλά εδώ τα πράματα είναι πιο.... σινεφίλ.

1 σχόλιο:

Γεωργία είπε...

Αυτή η ταινία του Kieslowski με συγκίνησε πολύ περισσότερο από μεταγενέστερές του. Νομίζω ότι είναι πιο ανθρώπινη.